Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
maandag 24 mei 2021 om 20:08
Mee eens. Jammer dat TO van meerderen hier zo weinig ruimte krijgt. Sterkte morgen Zandblauwtjes, hoop dat het je al wat brengt, al is het maar ruimte om je veilig te uiten
.
maandag 24 mei 2021 om 21:14
Hier ga ik toch even op reageren, omdat een ander het nu ook quote en het een eigen leven gaat leiden.
In mijn reactie (die nu weg is) vergeleek ik het in vertrouwen nemen van familie of vriendinnen met je verhaal doen aan een geheel dorp, ervan uitgaand dat begrijpelijk is dat ik bedoelde dat het veiliger is om het te vertellen aan mensen die van je houden en je goed kennen dan aan een grote groep mensen die weinig of niets van je weten. Die mensen gaan er hun eigen invulling aan geven en er onderling over praten, dat voorkom je niet. Dat is wat hier gebeurde, en dat vond ik enorm pijnlijk.
Mijn opmerking sloeg totaal niet op de anonimiteit die je hier vindt, en dat je het een flauwekul opmerking noemt vind ik vervelend.
Ik heb een aantal keren in mijn leven vrij ernstig seksueel geweld meegemaakt (alleen niet door man of vriend) en heb het altijd direct aan vriendinnen kunnen vertellen. Hun begrip en steun was enorm belangrijk, het hielp om niet aan mezelf te gaan twijfelen, aangifte te doen en professionele hulp te zoeken toen dat echt nodig was. Ik moet er niet aan denken dat ik een topic had moeten openen, (met wat hier de afgelopen weken soms langskwam), omdat er niemand was om in vertrouwen te nemen.
Natuurlijk is dit alleen maar hoe het voor mij het beste werkte, en snap ik dat het niet voor iedereen geldt.
Toch wens ik iedereen die zoiets meemaakt mensen dicht om hen heen bij wie ze dit kwijt kunnen, als ze dat willen.
Ik ken teveel vrouwen (en een enkele man die als kind misbruikt is) die het jaren opkropten en probeerden te vergeten, en geen hulp zochten, met vrij desastreuze gevolgen voor hun levensgeluk.
Het is niet voor niets dat de Centra Seksueel Geweld zeggen dat je het best binnen een week hulp zoekt. Trauma vreet zich met de tijd naar binnen.
nounou
maandag 24 mei 2021 om 21:32
Zo had ik het ook begrepen. En ik vind niets mis met die opmerking.Zazamaenade schreef: ↑24-05-2021 21:14In mijn reactie (die nu weg is) vergeleek ik het in vertrouwen nemen van familie of vriendinnen met je verhaal doen aan een geheel dorp, ervan uitgaand dat begrijpelijk is dat ik bedoelde dat het veiliger is om het te vertellen aan mensen die van je houden en je goed kennen dan aan een grote groep mensen die weinig of niets van je weten.
maandag 24 mei 2021 om 23:18
Zazamaenade schreef: ↑24-05-2021 21:14Hier ga ik toch even op reageren, omdat een ander het nu ook quote en het een eigen leven gaat leiden.
In mijn reactie (die nu weg is) vergeleek ik het in vertrouwen nemen van familie of vriendinnen met je verhaal doen aan een geheel dorp, ervan uitgaand dat begrijpelijk is dat ik bedoelde dat het veiliger is om het te vertellen aan mensen die van je houden en je goed kennen dan aan een grote groep mensen die weinig of niets van je weten. Die mensen gaan er hun eigen invulling aan geven en er onderling over praten, dat voorkom je niet. Dat is wat hier gebeurde, en dat vond ik enorm pijnlijk.
Mijn opmerking sloeg totaal niet op de anonimiteit die je hier vindt, en dat je het een flauwekul opmerking noemt vind ik vervelend.
Ik heb een aantal keren in mijn leven vrij ernstig seksueel geweld meegemaakt (alleen niet door man of vriend) en heb het altijd direct aan vriendinnen kunnen vertellen. Hun begrip en steun was enorm belangrijk, het hielp om niet aan mezelf te gaan twijfelen, aangifte te doen en professionele hulp te zoeken toen dat echt nodig was. Ik moet er niet aan denken dat ik een topic had moeten openen, (met wat hier de afgelopen weken soms langskwam), omdat er niemand was om in vertrouwen te nemen.
Natuurlijk is dit alleen maar hoe het voor mij het beste werkte, en snap ik dat het niet voor iedereen geldt.
Toch wens ik iedereen die zoiets meemaakt mensen dicht om hen heen bij wie ze dit kwijt kunnen, als ze dat willen.
Ik ken teveel vrouwen (en een enkele man die als kind misbruikt is) die het jaren opkropten en probeerden te vergeten, en geen hulp zochten, met vrij desastreuze gevolgen voor hun levensgeluk.
Het is niet voor niets dat de Centra Seksueel Geweld zeggen dat je het best binnen een week hulp zoekt. Trauma vreet zich met de tijd naar binnen.
waarom heb je je opmerking weggehaald? Jammer.
Weet je Zaza, iedereen maakt altijd zijn eigen invulling. Ook je vrienden en familie. En dan hoop je dat dat passend is voor jou maar dat weet je ook niet zeker.
iedereen reageert vanuit zijn eigen referentiekader, en projecteert. Ik zelf vind een anoniem forum soms prettiger, ik lees verschillende meningen en invalshoeken en wat me niet zint of niet bij me klikt leg ik naast me neer.
Ik hoop dat TO er ook zo mee om gaat. Ze schrijft ergens van wel.
Ik vond de discussies die in dit topic gevoerd werden ook pijnlijk, zeer stuitend zelfs.
En wat het centrum van sexueel geweld betreft: ik heb net voor de corona een dagdeel cursus gehad van de oprichtster ervan. Iva Bicanic. Die week gaat over sporen. Tot een week na een verkrachting kunnen ze nog sporen vinden. Ook als je je vaak hebt gedoucht .
Nu denk ik sowieso dat het goed is snel hulp te zoeken bij sexueel geweld.
anoniem_300949 wijzigde dit bericht op 29-05-2021 14:09
Reden: .
Reden: .
8.08% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 01:03
Sterkte ZandblauwtjesZandblauwtjes schreef: ↑24-05-2021 13:04Ik lees dat een aantal mensen bang zijn dat ik me iets ga laten aanpraten of dat ik me zal laten overhalen om onnodige stappen te zetten. Dat hoeft niet. Ik ga heus niet ineens iets doen of voor waar aannemen omdat het hier toevallig staat. Ik voel tijdens het lezen soms dat ergens een kern van waarheid in zit. Dat kan confronterend zijn. Andere posts lijken niets te maken te hebben met mijn situatie. Die laat ik dan. Je zou kunnen zeggen dat ik door hoe een post bij mij binnen komt meer leer over wat ik zelf voel of denk.
Ik wil ook nog zeggen dat posts die geschreven worden uit een achtergrond van eigen ervaring juist heel waardevol zijn voor mij.
Dat gezegd hebbende. Het is op sommige momenten heel overweldigend allemaal. En iets wat ik gister las over mijn situatie delen met het hele dorp gaf me een vervelend gevoel in mijn buik.
Ik wil het topic niet sluiten of nu zeggen van ik stop met schrijven of niet. Ik heb wel besloten dat ik een poosje offline ga. Ik wil in alles zoveel mogelijk de rust bewaken.
Hoe dan ook veel dank voor al het medeleven
dinsdag 25 mei 2021 om 06:25
TO en medeforummers, voor de manier waarop een deel van de discussie eergisteren is verlopen bied ik mijn excuses aan. Ik had in ieder geval van mijn kant de zaak anders aan kunnen pakken. Er zijn een aantal uitspraken gigantisch uit z’n verband gerukt en in mijn poging dat recht te zetten heb ik een veel grotere stempel gedrukt op deze discussie dan mijn bedoeling was. Nogmaals, mijn excuses daarvoor.
Ik neem tegelijkertijd uitdrukkelijk afstand van het idee van sommigen dat ik begrip zou hebben voor de handelswijze van de man van TO, of dat ik hem als persoon zou willen verdedigen, of dat ik TO ook maar het geringste verwijt maak. Dat is totaal niet mijn insteek geweest in de discussie, zoals ik beschreven heb in de latere pagina’s van het nee=nee topic.
Ik hoop dat TO, mét professionele hulp, tot een oplossing kan komen die voor haar en voor haar alleen het meest passend is.
Ik neem tegelijkertijd uitdrukkelijk afstand van het idee van sommigen dat ik begrip zou hebben voor de handelswijze van de man van TO, of dat ik hem als persoon zou willen verdedigen, of dat ik TO ook maar het geringste verwijt maak. Dat is totaal niet mijn insteek geweest in de discussie, zoals ik beschreven heb in de latere pagina’s van het nee=nee topic.
Ik hoop dat TO, mét professionele hulp, tot een oplossing kan komen die voor haar en voor haar alleen het meest passend is.
dinsdag 25 mei 2021 om 07:14
Goed dat je er even op terug komt, Kadanz.
@ Zandblauwtjes, ookal heb je je voorgenomen hier even niet te komen, ik moest toch weer aan je denken. Het moment in dit topic was er eerder niet naar, maar je opmerking dat je irl niemand hebt om mee te praten, maakte wel dat ik dacht dat er echt iets moet veranderen aan je sociale leven. Ik weet niet of je wel contacten hebt die je wat afleiding kunnen geven? Ook dat zou al goed zijn. Even eruit. Misschien een raar idee, maar je zou een collega, oude vriendin of je zus kunnen vragen of ze zin hebben om even de stad in te gaan en een terrasje te pakken, of iets anders gezelligs. Gewoon proberen. Ook kan je bedenken hoe je wat meer tijd krijgt om je netwerk uit te breiden. Vrijwilligerswerk, een cursus, korfballen, babyzwemmen. Er is zoveel te doen, daar moet iets bij zijn dat jou aanspreekt en waardoor je meer onder de mensen komt en misschien wel nieuwe vrienden maakt.
@ Zandblauwtjes, ookal heb je je voorgenomen hier even niet te komen, ik moest toch weer aan je denken. Het moment in dit topic was er eerder niet naar, maar je opmerking dat je irl niemand hebt om mee te praten, maakte wel dat ik dacht dat er echt iets moet veranderen aan je sociale leven. Ik weet niet of je wel contacten hebt die je wat afleiding kunnen geven? Ook dat zou al goed zijn. Even eruit. Misschien een raar idee, maar je zou een collega, oude vriendin of je zus kunnen vragen of ze zin hebben om even de stad in te gaan en een terrasje te pakken, of iets anders gezelligs. Gewoon proberen. Ook kan je bedenken hoe je wat meer tijd krijgt om je netwerk uit te breiden. Vrijwilligerswerk, een cursus, korfballen, babyzwemmen. Er is zoveel te doen, daar moet iets bij zijn dat jou aanspreekt en waardoor je meer onder de mensen komt en misschien wel nieuwe vrienden maakt.
woensdag 26 mei 2021 om 12:59
Ik vraag me steeds af waarom man de situatie zo laat escaleren en weg is gegaan? Heeft hij iets achter de hand waardoor hij zo uit verbinding gaat?
“Een vrouw die hem wel begrijpt “ Dit zeg ik niet om te stoken maar dit zie ik vaker bij mensen in stressvolle situaties zoals het krijgen van een kind bv.
“Een vrouw die hem wel begrijpt “ Dit zeg ik niet om te stoken maar dit zie ik vaker bij mensen in stressvolle situaties zoals het krijgen van een kind bv.
. Zandblauwtjes, veel sterkte.
zaterdag 29 mei 2021 om 13:16
Hier ben ik weer 
. Ik merk dat ik het toch nog wel fijn vind om te schrijven.
Ik heb het gesprek bij de psycholoog gehad. Het was een fijn gesprek maar ik denk dat mijn verwachtingen wel onrealistisch waren. Ze kon het natuurlijk niet voor mij oplossen of vertellen wat ik moest doen. Dat vond ik wel even moeilijk net na het gesprek. Ze stelde vooral veel vragen en ze zei dat ik moest proberen om niet alleen maar te denken, maar ook vooral te voelen.
Ik heb dan toch ook maar twee vriendinnen geappt want mijn psycholoog vond het ook niet verstandig om er alleen mee te blijven lopen. Die zijn toen langsgeweest. Ze waren heel lief en geschrokken maar ook ontzettend verbaasd en ze konden zich allebei niet voorstellen dat mijn man het zo heeft bedoeld. Ze zeiden ook wel dat ik misschien moet oppassen dat ik het niet te groot maak in mijn hoofd en dingen ga doen waar ik spijt van krijg die ik later niet meer kan terugdraaien. Het was wel fijner dan ik had verwacht om mijn verhaal te kunnen doen toen ik eenmaal over de hobbel heen was.
Mijn man is nu ook al weer een aantal dagen thuis. Hij heeft zijn excuses aangeboden ook voor het weggaan en hij zei dat hij heel erg geschrokken was en in paniek. Dat dit allemaal nooit zijn bedoeling is geweest. Dat hij zichzelf niet was en dat het niet goed genoeg bij hem was binnengekomen dat ik het echt niet wilde. Dat hij het anders nooit zou hebben gedaan...
Het voelt op dit moment wel als een opluchting om mijn man weer thuis te hebben. Ik herken nu weer de man waar ik mee getrouwd ben in hem. Het waren een paar hele heftige weken, maar misschien komt het toch nog wel gewoon goed. Misschien hoeft één nare ervaring niet het einde te zijn.
. Ik merk dat ik het toch nog wel fijn vind om te schrijven.Ik heb het gesprek bij de psycholoog gehad. Het was een fijn gesprek maar ik denk dat mijn verwachtingen wel onrealistisch waren. Ze kon het natuurlijk niet voor mij oplossen of vertellen wat ik moest doen. Dat vond ik wel even moeilijk net na het gesprek. Ze stelde vooral veel vragen en ze zei dat ik moest proberen om niet alleen maar te denken, maar ook vooral te voelen.
Ik heb dan toch ook maar twee vriendinnen geappt want mijn psycholoog vond het ook niet verstandig om er alleen mee te blijven lopen. Die zijn toen langsgeweest. Ze waren heel lief en geschrokken maar ook ontzettend verbaasd en ze konden zich allebei niet voorstellen dat mijn man het zo heeft bedoeld. Ze zeiden ook wel dat ik misschien moet oppassen dat ik het niet te groot maak in mijn hoofd en dingen ga doen waar ik spijt van krijg die ik later niet meer kan terugdraaien. Het was wel fijner dan ik had verwacht om mijn verhaal te kunnen doen toen ik eenmaal over de hobbel heen was.
Mijn man is nu ook al weer een aantal dagen thuis. Hij heeft zijn excuses aangeboden ook voor het weggaan en hij zei dat hij heel erg geschrokken was en in paniek. Dat dit allemaal nooit zijn bedoeling is geweest. Dat hij zichzelf niet was en dat het niet goed genoeg bij hem was binnengekomen dat ik het echt niet wilde. Dat hij het anders nooit zou hebben gedaan...
Het voelt op dit moment wel als een opluchting om mijn man weer thuis te hebben. Ik herken nu weer de man waar ik mee getrouwd ben in hem. Het waren een paar hele heftige weken, maar misschien komt het toch nog wel gewoon goed. Misschien hoeft één nare ervaring niet het einde te zijn.
zaterdag 29 mei 2021 om 13:31
Goed om te lezen Zandblauwtjes. Ik wens jullie alle twee veel sterkte en wijsheid toe. Het lijkt me duidelijk dat je er op de één of andere manier samen uit wil komen (wat de uitkomst daar ook van is). Ik hoop dat er mensen zijn die bruikbare tips kunnen leveren in die richting. Een soort mediation?
zaterdag 29 mei 2021 om 13:37
Fijn om je te lezen Zandblauwtje en fijn dat je mensen in je nabije omgeving hebt met wie je dit hebt kunnen delen en dat je man weer begripvoller is. Kan me voorstellen dat het voor jullie allebei een wervelwind aan emoties is geweest.
Dit hoeft inderdaad niet gelijk het einde te betekenen. Blijf aan jezelf denken, stap voor stap. Je hoeft niet gelijk te weten wat het eindpunt gaat zijn.
Dit hoeft inderdaad niet gelijk het einde te betekenen. Blijf aan jezelf denken, stap voor stap. Je hoeft niet gelijk te weten wat het eindpunt gaat zijn.
anoniem_402793 wijzigde dit bericht op 29-05-2021 13:54
7.69% gewijzigd
zaterdag 29 mei 2021 om 13:48
Fijne update Zandblauwtjes en mooi om te lezen hoe jij/jullie er nu mee omgaan, het was voor beiden partijen roerig/beangstigend/onzeker.
Denk zeker niet dat het gebeurde het eind van een relatie hoeft te zijn, zolang er maar voldoende ruimte is om eea te ventileren en te bespreken!
Ik wens je heel veel geluk met jullie verse gezinnetje
Denk zeker niet dat het gebeurde het eind van een relatie hoeft te zijn, zolang er maar voldoende ruimte is om eea te ventileren en te bespreken!
Ik wens je heel veel geluk met jullie verse gezinnetje
zaterdag 29 mei 2021 om 14:15
1 negatieve ervaring hoeft zeker niet het einde te zijn. Het was eigenlijk een hoopje negatieve ervaringen bij elkaar .
Ik hoop van harte dat jullie er uit gaan komen samen en ik zie dat zeker als mogelijkheid, voor zover ik daar wat over kan zeggen natuurlijk.
Ik hoop ook dat je wel eerlijk bent en blijft tegenover jezelf over je gevoelens en over hoe je echt vindt dat hij met je om gaat. Er is wel iets gebeurd. Iets wat verder gaat dan een fikse ruzie.
Heel veel sterkte!!!! en geluk.
Ik hoop van harte dat jullie er uit gaan komen samen en ik zie dat zeker als mogelijkheid, voor zover ik daar wat over kan zeggen natuurlijk.
Ik hoop ook dat je wel eerlijk bent en blijft tegenover jezelf over je gevoelens en over hoe je echt vindt dat hij met je om gaat. Er is wel iets gebeurd. Iets wat verder gaat dan een fikse ruzie.
Heel veel sterkte!!!! en geluk.
zaterdag 29 mei 2021 om 14:58
Bedankt allemaal
Ik besef me steeds meer dat het allerergste voor mij de afgelopen weken niet eens die ene nacht was, maar de angst voor het verliezen van mijn gezin. In combinatie met het gevoel dat ik het contact met mijn man en mijn omgeving kwijt was. Dat er een muur stond tussen mij en de rest. Het lucht zo op dat het nu is uitgesproken en dat ik weet dat ik voor onze relatie en ons gezin wil gaan. En dat mijn man na zijn schrik vanwege mijn heftige reactie weer tot zichzelf is gekomen en normaal reageert.
Ik besef me steeds meer dat het allerergste voor mij de afgelopen weken niet eens die ene nacht was, maar de angst voor het verliezen van mijn gezin. In combinatie met het gevoel dat ik het contact met mijn man en mijn omgeving kwijt was. Dat er een muur stond tussen mij en de rest. Het lucht zo op dat het nu is uitgesproken en dat ik weet dat ik voor onze relatie en ons gezin wil gaan. En dat mijn man na zijn schrik vanwege mijn heftige reactie weer tot zichzelf is gekomen en normaal reageert.
zaterdag 29 mei 2021 om 15:09
Pas je goed op dat het NIET jouw schuld was, die nacht.? Let goed op je beweegredenen. Je gezin kwijt was dan zijn schuld geweest. Nooit het jouwe. Dus kan jij dit ook niet fixen. Dat kan alleen je man. Als hij niet begrijpt wat nee betekent, niet het respect heeft om je wens te honoreren, dan is hij het die het gezin kapot maakt. Nóóit jij.
zaterdag 29 mei 2021 om 15:17
Ik heb niet alle 52 pagina's gelezen, dus waarschijnlijk is het allang een keer gezegd.
- ja, je man is over de schreef gegaan. Dat las ik op pagina 1. Daarna is er van alles gebeurd en het lijkt weer de goede kant op te gaan met jullie. Top!
- seks / intimiteit verdwijnt idd even met een baby. In meerdere of mindere mate. Het komt alleen NIET vanzelf wel weer terug. Daar moet je / jullie aan werken. Hij: snappen dat er met je van alles is gebeurd door de bevalling, je bent ineens moeder, moe van de gebroken nachten etc etc. Jij: hij heeft geen bevalling gedaan, geen hormonale wijzigingen, je bent ook nog steeds vrouw / seksueel wezen en niet alleen maar moeder.
Daarin een balans vinden is een lastige.
En dan mag niemand ooit zijn zin doordrijven!
- ja, je man is over de schreef gegaan. Dat las ik op pagina 1. Daarna is er van alles gebeurd en het lijkt weer de goede kant op te gaan met jullie. Top!
- seks / intimiteit verdwijnt idd even met een baby. In meerdere of mindere mate. Het komt alleen NIET vanzelf wel weer terug. Daar moet je / jullie aan werken. Hij: snappen dat er met je van alles is gebeurd door de bevalling, je bent ineens moeder, moe van de gebroken nachten etc etc. Jij: hij heeft geen bevalling gedaan, geen hormonale wijzigingen, je bent ook nog steeds vrouw / seksueel wezen en niet alleen maar moeder.
Daarin een balans vinden is een lastige.
En dan mag niemand ooit zijn zin doordrijven!
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
zaterdag 29 mei 2021 om 15:22
Exact.Doreia* schreef: ↑29-05-2021 15:09Pas je goed op dat het NIET jouw schuld was, die nacht.? Let goed op je beweegredenen. Je gezin kwijt was dan zijn schuld geweest. Nooit het jouwe. Dus kan jij dit ook niet fixen. Dat kan alleen je man. Als hij niet begrijpt wat nee betekent, niet het respect heeft om je wens te honoreren, dan is hij het die het gezin kapot maakt. Nóóit jij.
zaterdag 29 mei 2021 om 15:29
Dat is inderdaad heel belangrijk en ik vind het echt fijn voor je dat je man nu beseft dat zijn reactie niet goed was.Zandblauwtjes schreef: ↑29-05-2021 14:58En dat mijn man na zijn schrik vanwege mijn heftige reactie weer tot zichzelf is gekomen en normaal reageert.
zondag 30 mei 2021 om 09:46
Dankje. Dit heeft voor mij zoveel verschil gemaakt. Ik voel me nu eindelijk weer helemaal kalm. De spanning en afkeer die ik voelde als ik mijn man dichtbij kwam is ook weg. Het lijkt wel magie. Ik hoop dat we dit kunnen vasthouden.
