Mijn date is ziek

Ivm herkenbaarheid schrijf ik dit onder een andere nickname.

Sinds een maand of drie ben ik aan het daten met een ontzettend leuke man (hij is 32, ik ben 28). We kunnen goed praten, heel hard met elkaar lachen en bovendien is hij gewoon echt een lieverd.

Al vrij snel nadat we contact kregen vertelde hij me het verschrikkelijke nieuws: hij heeft kanker. Dit heeft hij vroeger al eens gehad en bij een controle kwam naar voren dat de waardes wat afweken. Het was geen directe reden tot paniek en waarschijnlijk was er weinig aan de hand, maar het moest wel even verder onderzocht worden. Helaas niet met goed nieuws als gevolg: het is kwaadaardig en hij moet door de ziekenhuismolen heen.

Mijn date gaf aan dat hij het lastig vond om dit mij te vertellen omdat hij bang was dat het me af zou schrikken. Zo goed kennen we elkaar immers nog niet. Verder heeft hij dit met niemand gedeeld, want zolang het nog goed te behandelen is, wil hij niemand hiermee belasten… Daar schrok ik nogal van. Dit moet hij toch niet alleen willen doen? Ik heb hem toen aangeboden om mee te gaan naar zijn ziekenhuisafspraken en er voor hem te zijn… dat vond hij enorm lief, maar we hebben het er ook over gehad dat dit misschien niet heel passend is voor de fase waarin we zitten. Maar goed, de situatie is zoals hij is, het voelt tot nu toe heel goed tussen ons, dus hij kon het ook wel erg waarderen dat ik dit voor hem wilde doen.

Helaas moet hij, zoals velen, wachten totdat er met de behandeling gestart kan worden. Het behandelplan moet overigens ook nog opgesteld worden, maar het zal zwaar gaan worden. Ivm herkenbaarheid laat ik de details ook even achterwege.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil, even van me afschrijven, maar misschien zijn er hier vrouwen die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten. Het is nieuw voor me en ik vind het lastig hoe ik er het beste voor hem kan zijn, los van dat ik hem natuurlijk een luisterend oor bied en hem niet alles alleen laat doen. Ik weet niet wat hem te wachten staat als hij straks kan beginnen met zijn behandeling en het is ook maar de vraag of het te genezen is. Ik ben zoekende naar woorden, maar ik merk dat ik het lastig vind om te bepalen hoe ik mij hierbij voel… Dit gun je niemand, hij is echt een schat en ik hoop echt dat alles goed gaat komen. Het doet me dan ook pijn dat hij het alleen wil doen of denkt dat het mij afschrikt, ik wil hem nog steeds dolgraag beter leren kennen, al heb ik nog geen idee waar ik instap. Al kan ik me natuurlijk heel goed voorstellen waar zijn gedachtes vandaan komen.. ik merk dat ik ook nog niet helemaal besef waar ik aan begin nu ik dit aan het typen ben. Maar ik wil er wel voor gaan.

Ik ga nog maar wat proberen te slapen.. excuses als dit een warrig verhaal is en bedankt voor degenen die het lezen.

Hi, nou ik meld me toch wel, hoor.

Het gaat gelukkig goed. Na het openen van het topic was ik wat sceptisch en dit heb ik ook uitgesproken. We hebben veel goede gesprekken gehad aangaande dit onderwerp en hij is inmiddels ook zo ver dat hij het met wat meer mensen in zijn omgeving heeft gedeeld. Ook ben ik inmiddels mee geweest naar het ziekenhuis. Nu kwam er ook nog bij dat er fouten zijn gemaakt en de uitslag minder heftig bleek te zijn dan dat de artsen voorheen stelden (korte versie). Goed nieuws natuurlijk, en goed dat ik erbij was toen hij dit nieuws te horen kreeg. Voor het vervolg betekent dit dat hij geopereerd kan worden in plaats van een chemokuur. De operatie vindt volgende week plaats.

We daten dus nog steeds en dat is fijn. Ik ben benieuwd hoe het straks gaat zijn nu alles wat dichterbij komt, maar daar heb ik wel vertrouwen in.