Relaties
alle pijlers
Brief aan mezelf
zondag 7 juni 2009 om 08:41
Hoi lieve K.,
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
woensdag 10 juni 2009 om 01:21
quote:Madhe schreef op 09 juni 2009 @ 21:29:
[...]
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.Zo moeilijk te begrijpen is het niet. Jij vindt het zelf ook overduidelijk al moeilijk om je aan je eigen belofte (naar jezelf toe en hier uitgesproken) te houden om 'nú écht' op te stappen en niet meer te reageren.
En dan zijn wij nog maar forummers..
[...]
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.Zo moeilijk te begrijpen is het niet. Jij vindt het zelf ook overduidelijk al moeilijk om je aan je eigen belofte (naar jezelf toe en hier uitgesproken) te houden om 'nú écht' op te stappen en niet meer te reageren.
En dan zijn wij nog maar forummers..
woensdag 10 juni 2009 om 02:04
quote:Madhe schreef op 09 juni 2009 @ 21:24:
oh ik snap het. Dus omdat iets "typisch mannelijk" (wtf is dat?) of "een wat onhandige opmerking" is moet je het maar toelaten? Ook dan kun je op je strepen staan.
Ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf toelaat, en dat moet je voorkomen. Dat doe je door je grens te trekken. So what als de hele wereld vind dat je je aanstelt als je een relatie of datefase daarom verbreekt. Als je het niet wilt hebben, moet je het ook niet accepteren. En als je het niet accepteert, sluipt het er ook niet in.
Natuurlijk laat je het zelf toe. Dat heb ik ook nooit willen ontkennen. Zoals eleonora al zegt: it takes two to tango. Ik héb het toegelaten.
Maar ik had het niet door. Na een tijdje wel hoor, maar niet gelijk. En hoewel mijn relatie, wederom achteraf gezien, al vrijwel direct ongelijkwaardig was, duurde het een hele tijd voordat dit soort "treiterijen" begonnen. Jaren.
Hoewel dit voorbeeld eigenlijk afdoet aan de ernst van de opmerkingen die gemaakt kunnen worden, geeft het misschien wel aan hoe de strekking van iemands opmerkingen geleidelijk kan veranderen. En ja, ik vind het in ieder geval lastig aan te geven precies waar het (voor mij) onacceptabel zou worden.
Wat zie je er leuk uit!
Leuk zoals je je haar nu hebt!
Kort haar staat je zo leuk!
Misschien kun je je haar weer eens afknippen?
Om eerlijk te zijn vind ik kort haar leuker bij je staan dan lang.
Je weet toch dat kort haar je beter staat dan lang haar?
Nah, dat lange haar vind ik maar niks.
Wie heeft er nu nog lang haar?
Lang haar is zooo not done.
Lang haar is lelijk. Het maakt je gezicht ronder.
Dat je dat nou nog niet door hebt! Lang haar maakt je rond!
Juist omdat je zo dik bent, is lang haar lelijk!
Je gezicht is zo dik zo, en lelijk.
Je bent dik en lelijk.
oh ik snap het. Dus omdat iets "typisch mannelijk" (wtf is dat?) of "een wat onhandige opmerking" is moet je het maar toelaten? Ook dan kun je op je strepen staan.
Ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf toelaat, en dat moet je voorkomen. Dat doe je door je grens te trekken. So what als de hele wereld vind dat je je aanstelt als je een relatie of datefase daarom verbreekt. Als je het niet wilt hebben, moet je het ook niet accepteren. En als je het niet accepteert, sluipt het er ook niet in.
Natuurlijk laat je het zelf toe. Dat heb ik ook nooit willen ontkennen. Zoals eleonora al zegt: it takes two to tango. Ik héb het toegelaten.
Maar ik had het niet door. Na een tijdje wel hoor, maar niet gelijk. En hoewel mijn relatie, wederom achteraf gezien, al vrijwel direct ongelijkwaardig was, duurde het een hele tijd voordat dit soort "treiterijen" begonnen. Jaren.
Hoewel dit voorbeeld eigenlijk afdoet aan de ernst van de opmerkingen die gemaakt kunnen worden, geeft het misschien wel aan hoe de strekking van iemands opmerkingen geleidelijk kan veranderen. En ja, ik vind het in ieder geval lastig aan te geven precies waar het (voor mij) onacceptabel zou worden.
Wat zie je er leuk uit!
Leuk zoals je je haar nu hebt!
Kort haar staat je zo leuk!
Misschien kun je je haar weer eens afknippen?
Om eerlijk te zijn vind ik kort haar leuker bij je staan dan lang.
Je weet toch dat kort haar je beter staat dan lang haar?
Nah, dat lange haar vind ik maar niks.
Wie heeft er nu nog lang haar?
Lang haar is zooo not done.
Lang haar is lelijk. Het maakt je gezicht ronder.
Dat je dat nou nog niet door hebt! Lang haar maakt je rond!
Juist omdat je zo dik bent, is lang haar lelijk!
Je gezicht is zo dik zo, en lelijk.
Je bent dik en lelijk.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 10 juni 2009 om 11:45
quote:Givemethestars schreef op 09 juni 2009 @ 22:40:
Hai,
Heb me net aangemeld hier. Eleonora top wat je schrijft! Helder en duidelijk. Door het lezen van jullie verhalen vallen er hier heel wat puzzelstukjes op z'n plek.
Pijnlijk en verwarrend wel, maar ook verfrissend. Als je midden in het speelveld staat ben je het overzicht soms kwijt, en nu ik het vanaf de zijlijn bekijk worden voor mij heel veel dingen duidelijk.
Ik heb zelf ook een ongelijkwaardige relatie achter de rug, maar ben me nog steeds aan het loswurmen. Jullie schrijven helpt me om het wat nuchterder in te zien. Thanx daarvoor!In welk opzicht ben je je nog aan het losmaken? Wat bindt je nog? Heb je nog contact, live en zo? Of zit het in je hoofd?
Hai,
Heb me net aangemeld hier. Eleonora top wat je schrijft! Helder en duidelijk. Door het lezen van jullie verhalen vallen er hier heel wat puzzelstukjes op z'n plek.
Pijnlijk en verwarrend wel, maar ook verfrissend. Als je midden in het speelveld staat ben je het overzicht soms kwijt, en nu ik het vanaf de zijlijn bekijk worden voor mij heel veel dingen duidelijk.
Ik heb zelf ook een ongelijkwaardige relatie achter de rug, maar ben me nog steeds aan het loswurmen. Jullie schrijven helpt me om het wat nuchterder in te zien. Thanx daarvoor!In welk opzicht ben je je nog aan het losmaken? Wat bindt je nog? Heb je nog contact, live en zo? Of zit het in je hoofd?
woensdag 10 juni 2009 om 12:00
Ook confronterend dit rijtje, Daffodil. In mijn geval ontbreekt er nog één, ergens in het midden: de vergelijking met anderen, met exen die mooier waren... Ik ben geen topmodel, ik heb ook helemaal geen ambities om topmodel te zijn (gelukkig ), maar waar houdt een simpele opmerking op en waar begint het moedwillig kwetsen??quote:eleonora schreef op 09 juni 2009 @ 21:49:
Bodile, jouw stukje pik ik er even uit.
Wat je zegt is waar maar het is ook angstaanjagend eigenlijk. Want je ziet de toekomst! Jij ziet nu al waar het op uit zou kúnnen gaan draaien met jou en je vriend.
Jullie zijn vier maanden samen en de voortekenen zijn er, de voorgeschiedenis is er, de vruchtbare bodem is aanwezig maar ik denk niet dat er een haar op je hoofd is die er over piekert om bij je vriend weg te gaan.
Dank voor jouw lieve woorden Eleonora! Nee, het is niet zo dat er geen haar op mijn hoofd denkt aan weggaan, in tegendeel, ik heb tijdens een reis samen regelmatig bijna mijn koffers gepakt. Maar uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Waarom? Ik denk omdat ik ondanks al deze voortekenen weet dat het goed zou kunnen gaan, en ik vind het te vroeg om weg te lopen. Maar ik ben inderdaad gewaarschuwd, ik accepteer bijvoorbeeld bepaalde dingen niet van hem die ik van anderen met een ander karakter veel makkelijker accepteer. Snap je wat ik bedoel? Juist doordat ik het gevoel heb dat het niet helemaal klopt ben ik veel sterker in het trekken van mijn grenzen, zeg sneller "nee" tegen een verzoek dat ik onredelijk vind, wat vervolgens weer leidt tot een vervelende discussie of ruzie.quote:Bewaak je grenzen. Zet geen oogkleppen op. Wees eerlijk tegen jezelf (en als het even kan ook tegen anderen, als er anderen zijn die je voldoende vertrouwt) en bedek niks met de mantel der liefde. Erkennen dat er een probleem zou kúnnen ontstaan, zoals jij nu doet in jouw posting, kan je redden van heel veel ellende. Omdat jij nu, in het begin van je relatie met een dominante man, weet dat jij zelf heel veel in de hand kunt hebben en houden.)Ja, dat probeer ik inderdaad. Maar ik merk tegelijkertijd op het moment dat we een ruzie hebben gehad zoals ik hierboven beschreef, dat ik daarna alsnog toegeef aan wat het onbenullige onderwerp ook was. Om toch maar de sfeer goed te houden, om hem met iets te helpen (ja, dat is dus mijn zwakke punt, en dat weet hij volgens mij donders goed!), en om hem niet het gevoel te hebben dat ik "onaardig" ben... En ook, omdat als het dan toch fout zo gaan, ik niet wil dat hij mij aan de kant zet maar dan moet de keuze bij mij vandaan komen.
Je berichten helpen me wel om er eerlijk over na te denken, om nog eerlijker tegen mezelf te zijn! Tegenover bekenden doe ik dat een stuk minder. Vrienden weten wel dat het geen relatie is die vanzelf gaat, dat er issues tussen ons zijn, maar ik wil ook niet teveel over hem klagen of alle kaarten op tafel gooien, want stel dat het wel goed gaat dan heeft hij het bij voorbaat bij iedereen verbruit! Want ondanks dat hij zo af en toe een onbeschofte hork is die alleen aan zichzelf denkt, zo zijn er ook momenten dat ik wel een toekomst met hem zie, en denk dat we elkaar heel goed aanvullen.
quote:Bodile, ik hoop dat je wat we hier schrijven dus ter harte neemt. Gewoon, om je te beschermen, niet om je te betuttelen.
(f)Dank je wel, doe ik absoluut!!
Bodile, jouw stukje pik ik er even uit.
Wat je zegt is waar maar het is ook angstaanjagend eigenlijk. Want je ziet de toekomst! Jij ziet nu al waar het op uit zou kúnnen gaan draaien met jou en je vriend.
Jullie zijn vier maanden samen en de voortekenen zijn er, de voorgeschiedenis is er, de vruchtbare bodem is aanwezig maar ik denk niet dat er een haar op je hoofd is die er over piekert om bij je vriend weg te gaan.
Dank voor jouw lieve woorden Eleonora! Nee, het is niet zo dat er geen haar op mijn hoofd denkt aan weggaan, in tegendeel, ik heb tijdens een reis samen regelmatig bijna mijn koffers gepakt. Maar uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Waarom? Ik denk omdat ik ondanks al deze voortekenen weet dat het goed zou kunnen gaan, en ik vind het te vroeg om weg te lopen. Maar ik ben inderdaad gewaarschuwd, ik accepteer bijvoorbeeld bepaalde dingen niet van hem die ik van anderen met een ander karakter veel makkelijker accepteer. Snap je wat ik bedoel? Juist doordat ik het gevoel heb dat het niet helemaal klopt ben ik veel sterker in het trekken van mijn grenzen, zeg sneller "nee" tegen een verzoek dat ik onredelijk vind, wat vervolgens weer leidt tot een vervelende discussie of ruzie.quote:Bewaak je grenzen. Zet geen oogkleppen op. Wees eerlijk tegen jezelf (en als het even kan ook tegen anderen, als er anderen zijn die je voldoende vertrouwt) en bedek niks met de mantel der liefde. Erkennen dat er een probleem zou kúnnen ontstaan, zoals jij nu doet in jouw posting, kan je redden van heel veel ellende. Omdat jij nu, in het begin van je relatie met een dominante man, weet dat jij zelf heel veel in de hand kunt hebben en houden.)Ja, dat probeer ik inderdaad. Maar ik merk tegelijkertijd op het moment dat we een ruzie hebben gehad zoals ik hierboven beschreef, dat ik daarna alsnog toegeef aan wat het onbenullige onderwerp ook was. Om toch maar de sfeer goed te houden, om hem met iets te helpen (ja, dat is dus mijn zwakke punt, en dat weet hij volgens mij donders goed!), en om hem niet het gevoel te hebben dat ik "onaardig" ben... En ook, omdat als het dan toch fout zo gaan, ik niet wil dat hij mij aan de kant zet maar dan moet de keuze bij mij vandaan komen.
Je berichten helpen me wel om er eerlijk over na te denken, om nog eerlijker tegen mezelf te zijn! Tegenover bekenden doe ik dat een stuk minder. Vrienden weten wel dat het geen relatie is die vanzelf gaat, dat er issues tussen ons zijn, maar ik wil ook niet teveel over hem klagen of alle kaarten op tafel gooien, want stel dat het wel goed gaat dan heeft hij het bij voorbaat bij iedereen verbruit! Want ondanks dat hij zo af en toe een onbeschofte hork is die alleen aan zichzelf denkt, zo zijn er ook momenten dat ik wel een toekomst met hem zie, en denk dat we elkaar heel goed aanvullen.
quote:Bodile, ik hoop dat je wat we hier schrijven dus ter harte neemt. Gewoon, om je te beschermen, niet om je te betuttelen.
(f)Dank je wel, doe ik absoluut!!
woensdag 10 juni 2009 om 12:04
quote:Spinster schreef op 10 juni 2009 @ 01:21:
[...]
Zo moeilijk te begrijpen is het niet. Jij vindt het zelf ook overduidelijk al moeilijk om je aan je eigen belofte (naar jezelf toe en hier uitgesproken) te houden om 'nú écht' op te stappen en niet meer te reageren.
En dan zijn wij nog maar forummers..
Ik vind het netjes om te reageren op mensen die op mij reageren. Zo kunnen ze zien dat ik de post waar zij tijd en energie in hebben gestopt hebben gelezen.
Er wordt hier niet over mijn grenzen heengegaan en ik word hier niet respectloos behandeld. Ik heb ook geen onderbuikgevoelens hierbij. Dát maakt nogal een groot verschil
@ Eleonora, je geeft heel duidelijk aan dat het niet duidelijker kan worden uitgelegt, ik denk dat je daar gelijk in hebt.
[...]
Zo moeilijk te begrijpen is het niet. Jij vindt het zelf ook overduidelijk al moeilijk om je aan je eigen belofte (naar jezelf toe en hier uitgesproken) te houden om 'nú écht' op te stappen en niet meer te reageren.
En dan zijn wij nog maar forummers..
Ik vind het netjes om te reageren op mensen die op mij reageren. Zo kunnen ze zien dat ik de post waar zij tijd en energie in hebben gestopt hebben gelezen.
Er wordt hier niet over mijn grenzen heengegaan en ik word hier niet respectloos behandeld. Ik heb ook geen onderbuikgevoelens hierbij. Dát maakt nogal een groot verschil
@ Eleonora, je geeft heel duidelijk aan dat het niet duidelijker kan worden uitgelegt, ik denk dat je daar gelijk in hebt.
woensdag 10 juni 2009 om 15:19
Bodile, goed te lezen dat je er harte neemt wat hier gezegd wordt!
Als ik zo lees hoe het gaat tussen jou en je vriend dan lijkt het wel een beetje op een wedstrijd
Zo is het ook hoor in een relatie waar een iemand graag de baas wil zijn over de ander. Ik herken het ook en ik vind het frappant om te lezen dat het bij jou ook gebeurt.
Het is een kwestie van op je qui vive zijn en in de gaten houden of hij je niet op rechts (of links) passeert/afsnijdt/inhaalt. Als hij je eenmaal ingehaald heeft zal hij je er niet meer langs laten, begrijp je wat ik met die beeldspraak wil zeggen?
Dit stukje viel me erg op:
quote:Want ondanks dat hij zo af en toe een onbeschofte hork is die alleen aan zichzelf denkt, zo zijn er ook momenten dat ik wel een toekomst met hem zie, en denk dat we elkaar heel goed aanvullen.
Het zijn allemaal 'momenten'. Het ene moment is het een hork, het andere is het de man met wie je de rest van je leven wil delen. Zo onrustig......
Eerlijk gezegd werd ik daar dus helemaal gestoord van na verloop van tijd, dat je dus altijd met een soort van tikkende bom (gechargeerd) in huis zit. Je weet nooit welk masker hij op zal hebben als 'ie wakker wordt.
Ik kon na een paar jaar inschatten in wat voor stemming mijn ex was, aan de manier waarop hij zijn voeten veegde......
Als ik zo lees hoe het gaat tussen jou en je vriend dan lijkt het wel een beetje op een wedstrijd
Zo is het ook hoor in een relatie waar een iemand graag de baas wil zijn over de ander. Ik herken het ook en ik vind het frappant om te lezen dat het bij jou ook gebeurt.
Het is een kwestie van op je qui vive zijn en in de gaten houden of hij je niet op rechts (of links) passeert/afsnijdt/inhaalt. Als hij je eenmaal ingehaald heeft zal hij je er niet meer langs laten, begrijp je wat ik met die beeldspraak wil zeggen?
Dit stukje viel me erg op:
quote:Want ondanks dat hij zo af en toe een onbeschofte hork is die alleen aan zichzelf denkt, zo zijn er ook momenten dat ik wel een toekomst met hem zie, en denk dat we elkaar heel goed aanvullen.
Het zijn allemaal 'momenten'. Het ene moment is het een hork, het andere is het de man met wie je de rest van je leven wil delen. Zo onrustig......
Eerlijk gezegd werd ik daar dus helemaal gestoord van na verloop van tijd, dat je dus altijd met een soort van tikkende bom (gechargeerd) in huis zit. Je weet nooit welk masker hij op zal hebben als 'ie wakker wordt.
Ik kon na een paar jaar inschatten in wat voor stemming mijn ex was, aan de manier waarop hij zijn voeten veegde......
woensdag 10 juni 2009 om 19:13
Eleonora, het zit in m'n hoofd. Ik heb alle contact verbroken omdag ik verstandelijk weet dat deze relatie me geestelijk (lichamelijk geweld is er nooit geweest) ten gronde richt.
Mijn gevoelens voor hem zitten heel diep, en als hij in real live voor me zou staan hoop ik dat ik de kracht heb om hem te weigeren. Na het lezen hier denk ik ook dat het geen liefde meer is wat ik voel maar dat het afkicken is van hem.
"Die kans zit er in Stoeptegel. Hij heeft zijn hoofd in haar schoot gelegd en haar om vergeving gevraagd en als zij een zwak moment had dan zal ze hem vergeven hebben,
want het zijn op een weirde manier héle sterke relaties, relaties met geweld. Het 'wij tegen de rest van de wereld' en 'ach, anderen snappen dat tóch niet' is ontzettend sterk.
Je zit in een cocon met z'n tweeën (ja, ook de man) en je kunt niet met maar ook niet zonder elkaar. "
Dit stuk hierboven is voor mij zó herkenbaar. En wat je schreef over het grote verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van je partner, gevoelige natuur en een groot inlevingsvermogen etc.
Zoveel dingen die bij mij een waas voor m'n ogen weghaalden, want ik heb mezelf zovaak afgevraagd waarom ik hem weer terugnam en waarom ik in mijn ogen zo zwak naar hem toe was. Wat was het toch dat ik hem elke keer weer binnenliet?
Na deze verhalen gister steeds weer opnieuw te lezen had ik echt zoiets van... Ohja! Goh! Van die kant had ik het nog nooit bekeken en ik denk dat ik nu een stuk steviger in m'n schoenen sta als hij hier weer aanbelt! Ik ben er nog niet, maar het eind is in zicht .
Mijn gevoelens voor hem zitten heel diep, en als hij in real live voor me zou staan hoop ik dat ik de kracht heb om hem te weigeren. Na het lezen hier denk ik ook dat het geen liefde meer is wat ik voel maar dat het afkicken is van hem.
"Die kans zit er in Stoeptegel. Hij heeft zijn hoofd in haar schoot gelegd en haar om vergeving gevraagd en als zij een zwak moment had dan zal ze hem vergeven hebben,
want het zijn op een weirde manier héle sterke relaties, relaties met geweld. Het 'wij tegen de rest van de wereld' en 'ach, anderen snappen dat tóch niet' is ontzettend sterk.
Je zit in een cocon met z'n tweeën (ja, ook de man) en je kunt niet met maar ook niet zonder elkaar. "
Dit stuk hierboven is voor mij zó herkenbaar. En wat je schreef over het grote verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van je partner, gevoelige natuur en een groot inlevingsvermogen etc.
Zoveel dingen die bij mij een waas voor m'n ogen weghaalden, want ik heb mezelf zovaak afgevraagd waarom ik hem weer terugnam en waarom ik in mijn ogen zo zwak naar hem toe was. Wat was het toch dat ik hem elke keer weer binnenliet?
Na deze verhalen gister steeds weer opnieuw te lezen had ik echt zoiets van... Ohja! Goh! Van die kant had ik het nog nooit bekeken en ik denk dat ik nu een stuk steviger in m'n schoenen sta als hij hier weer aanbelt! Ik ben er nog niet, maar het eind is in zicht .
woensdag 10 juni 2009 om 19:48
Goh Stars, wat goed dat je zo in de zelfstudie bent gedoken. Het rare is dat zo'n kwartje echt moet vallen he?
Ik had dat ook heel sterk, jarenlang wist ik het wel, zelfs toen we uit elkaar waren wist ik waarom en hoe en wat en zo maar toen ik dat boek ging lezen toen leek het alsof ik ineens kláárwakker was. Heel maf. Er gingen mij lichten op van heb ik jou daar en precies dat heb je nodig om de laatste zet te krijgen, om er werkelijk helemaal klaar mee te zijn.
Want het is een verslaving hoor. Zo'n relatie, zo'n partner wekt een stofje op, een soort hormoon dat geen naam heeft, maar wat het ook is, wat het ook bij je teweeg brengt, het is verslavend.
Ook het voor hem denken en leven, eigenlijk tegelijkertijd twee levens leiden (lijden eigenlijk), is zo zwaar maar je raakt er ook zo aan gewend, na verloop van tijd weet je niet beter en als het dan uitraakt dan zit je met een enorm gat. Een gat en niks om het mee op te vullen.
Vandaar dat het zo verleidelijk is om weer terug te gaan, om het nog een keer te proberen, want wat moet je met al die tijd die je ineens over hebt?
Je bent verslaafd aan de zorgen, de spanning, de angst zelfs (hoe extreem dat ook klinkt) en je hebt geen idee hoe je zonder moet leven. Ineens niet meer voor hem denken, voor hem klaarstaan, je niet met hem mogen bemoeien, of eigenlijk laat hij jou je niet meer met hem bemoeien, en jij, als zijn moeder/minnares/beste vriendin/siamese tweeling/pispaal hebt niet genoeg over voor jezelf om dat gat zomaar op te vullen.
Je moet letterlijk afkicken.
Maar wat sterk dat je alle contact verbroken hebt meid.....Fijn dat je zoveel herkent en ook fijn dat we er hier over praten en dat jou dat helpt
Ik had dat ook heel sterk, jarenlang wist ik het wel, zelfs toen we uit elkaar waren wist ik waarom en hoe en wat en zo maar toen ik dat boek ging lezen toen leek het alsof ik ineens kláárwakker was. Heel maf. Er gingen mij lichten op van heb ik jou daar en precies dat heb je nodig om de laatste zet te krijgen, om er werkelijk helemaal klaar mee te zijn.
Want het is een verslaving hoor. Zo'n relatie, zo'n partner wekt een stofje op, een soort hormoon dat geen naam heeft, maar wat het ook is, wat het ook bij je teweeg brengt, het is verslavend.
Ook het voor hem denken en leven, eigenlijk tegelijkertijd twee levens leiden (lijden eigenlijk), is zo zwaar maar je raakt er ook zo aan gewend, na verloop van tijd weet je niet beter en als het dan uitraakt dan zit je met een enorm gat. Een gat en niks om het mee op te vullen.
Vandaar dat het zo verleidelijk is om weer terug te gaan, om het nog een keer te proberen, want wat moet je met al die tijd die je ineens over hebt?
Je bent verslaafd aan de zorgen, de spanning, de angst zelfs (hoe extreem dat ook klinkt) en je hebt geen idee hoe je zonder moet leven. Ineens niet meer voor hem denken, voor hem klaarstaan, je niet met hem mogen bemoeien, of eigenlijk laat hij jou je niet meer met hem bemoeien, en jij, als zijn moeder/minnares/beste vriendin/siamese tweeling/pispaal hebt niet genoeg over voor jezelf om dat gat zomaar op te vullen.
Je moet letterlijk afkicken.
Maar wat sterk dat je alle contact verbroken hebt meid.....Fijn dat je zoveel herkent en ook fijn dat we er hier over praten en dat jou dat helpt
woensdag 10 juni 2009 om 23:02
Leo, niemand. Maar helaas gebeurd het maar al te vaak.
Er wordt hier wel in de zin van 'er zijn er twee fout' geschreven. En ja, ik ga er zeker in mee dat je zelf verantwoordelijk bent voor de dingen die je doet. Dus ook het feit dat je in een ongelijke relatie blijft hangen, maar geweld vind ik gewoonweg niet goed te praten.
Maar wat ik mij weleens afvraag, is waarom er een soort patroon is. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik hoor in mijn omgeving weleens dat als er een vrouw geslagen wordt in de ene relatie dat zich dat vaak ook voordoet in een andere relatie. Hoe komt dat? (weer een andere discussie)
Er wordt hier wel in de zin van 'er zijn er twee fout' geschreven. En ja, ik ga er zeker in mee dat je zelf verantwoordelijk bent voor de dingen die je doet. Dus ook het feit dat je in een ongelijke relatie blijft hangen, maar geweld vind ik gewoonweg niet goed te praten.
Maar wat ik mij weleens afvraag, is waarom er een soort patroon is. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik hoor in mijn omgeving weleens dat als er een vrouw geslagen wordt in de ene relatie dat zich dat vaak ook voordoet in een andere relatie. Hoe komt dat? (weer een andere discussie)
donderdag 11 juni 2009 om 01:38
Geweld mag natuurlijk nooit. Terecht!
Maar waarom is dat? Omdat de ontvanger ervan lichamelijk beschadigd wordt en er zelfs het leven bij kan laten. Omdat het vaak gebeurt in ongelijk fysiek?. We lezen het helaas bijna dagelijks in de krant.
Ik heb hier de afgelopen tijd veel over nagedacht. Over geestelijke en lichamelijke mishandeling. En er ook over gesproken.
Geestelijke mishandeling is meestal niet aantoonbaar. Lichamelijke mishandeling veel duidelijker. Maar is dat eigenlijk niet even erg? Ook al laat de ontvanger daar over het algemeen niet het leven bij.
Of zullen er evenveel slachtoffers zijn van lichamelijk geweld als geestelijk (zelfdoding)?
Zoals ik al eerder hier heb geschreven, pfff en dat is moeilijk en doet me echt pijn en moeite toe te geven, ik ben zowel dader (geestelijke mishandeling) als slachtoffer (lichamelijk).
Ik lees daar maar weinig van terug en zou graag willen weten hoe anderen daar over denken en het liefst ervaringen. Dit lijkt wel een taboe.
Voor dat ik iedereen over me heen krijg ik ben absoluut tegen geweld en ook tegen geestelijke mishandeling. Beiden tekenen van enorme zwakte. Heb me er zelf helaas wel schuldig aan gemaakt. Ik ga hulp zoeken en vinden om dit te voorkomen.
Maar waarom is dat? Omdat de ontvanger ervan lichamelijk beschadigd wordt en er zelfs het leven bij kan laten. Omdat het vaak gebeurt in ongelijk fysiek?. We lezen het helaas bijna dagelijks in de krant.
Ik heb hier de afgelopen tijd veel over nagedacht. Over geestelijke en lichamelijke mishandeling. En er ook over gesproken.
Geestelijke mishandeling is meestal niet aantoonbaar. Lichamelijke mishandeling veel duidelijker. Maar is dat eigenlijk niet even erg? Ook al laat de ontvanger daar over het algemeen niet het leven bij.
Of zullen er evenveel slachtoffers zijn van lichamelijk geweld als geestelijk (zelfdoding)?
Zoals ik al eerder hier heb geschreven, pfff en dat is moeilijk en doet me echt pijn en moeite toe te geven, ik ben zowel dader (geestelijke mishandeling) als slachtoffer (lichamelijk).
Ik lees daar maar weinig van terug en zou graag willen weten hoe anderen daar over denken en het liefst ervaringen. Dit lijkt wel een taboe.
Voor dat ik iedereen over me heen krijg ik ben absoluut tegen geweld en ook tegen geestelijke mishandeling. Beiden tekenen van enorme zwakte. Heb me er zelf helaas wel schuldig aan gemaakt. Ik ga hulp zoeken en vinden om dit te voorkomen.
donderdag 11 juni 2009 om 12:47
quote:butterfly69 schreef op 10 juni 2009 @ 23:02:
Leo, niemand. Maar helaas gebeurd het maar al te vaak.
Er wordt hier wel in de zin van 'er zijn er twee fout' geschreven. En ja, ik ga er zeker in mee dat je zelf verantwoordelijk bent voor de dingen die je doet. Dus ook het feit dat je in een ongelijke relatie blijft hangen, maar geweld vind ik gewoonweg niet goed te praten.
Maar wat ik mij weleens afvraag, is waarom er een soort patroon is. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik hoor in mijn omgeving weleens dat als er een vrouw geslagen wordt in de ene relatie dat zich dat vaak ook voordoet in een andere relatie. Hoe komt dat? (weer een andere discussie)
Omdat mensen de neiging hebben een partner uit te kiezen die overeenkomsten heeft met bijvoorbeeld vader of moeder, of júist niet. Mensen die behulpzaam zijn zullen iemand die hulp nodig heeft aantrekkelijk vinden dan iemand die volkomen zelfstandig is. Daar heb je een soort van sensor voor.
Vrouwen zeggen wel eens dat ze zulke diepzinnige gesprekken voerden met een man, op de eerste date bijvoorbeeld en dat hij 'veel heeft meegemaakt'. Bij de ene vrouw zou er dan een alarm afgaan, bij een ander komt de hulpverlener naar boven. En zo loop je dus de kans om bijvoorbeeld twee keer achter elkaar een relatie aan te knopen met iemand die eigenlijk beter geen relatie met je aan zou kunnen knopen. Omdat een iemand met een verzorgend karakter al snel tot hulpverlener gemaakt wordt als de geliefde zorg nodig heeft.
Om maar eens een voorbeeld te noemen. Daarom gebeurt dat eigenlijk. Om dat te doorbreken moet je weten waarom je dat doet en soms duurt het een tijdje voordat je daar achter bent.
Leo, niemand. Maar helaas gebeurd het maar al te vaak.
Er wordt hier wel in de zin van 'er zijn er twee fout' geschreven. En ja, ik ga er zeker in mee dat je zelf verantwoordelijk bent voor de dingen die je doet. Dus ook het feit dat je in een ongelijke relatie blijft hangen, maar geweld vind ik gewoonweg niet goed te praten.
Maar wat ik mij weleens afvraag, is waarom er een soort patroon is. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik hoor in mijn omgeving weleens dat als er een vrouw geslagen wordt in de ene relatie dat zich dat vaak ook voordoet in een andere relatie. Hoe komt dat? (weer een andere discussie)
Omdat mensen de neiging hebben een partner uit te kiezen die overeenkomsten heeft met bijvoorbeeld vader of moeder, of júist niet. Mensen die behulpzaam zijn zullen iemand die hulp nodig heeft aantrekkelijk vinden dan iemand die volkomen zelfstandig is. Daar heb je een soort van sensor voor.
Vrouwen zeggen wel eens dat ze zulke diepzinnige gesprekken voerden met een man, op de eerste date bijvoorbeeld en dat hij 'veel heeft meegemaakt'. Bij de ene vrouw zou er dan een alarm afgaan, bij een ander komt de hulpverlener naar boven. En zo loop je dus de kans om bijvoorbeeld twee keer achter elkaar een relatie aan te knopen met iemand die eigenlijk beter geen relatie met je aan zou kunnen knopen. Omdat een iemand met een verzorgend karakter al snel tot hulpverlener gemaakt wordt als de geliefde zorg nodig heeft.
Om maar eens een voorbeeld te noemen. Daarom gebeurt dat eigenlijk. Om dat te doorbreken moet je weten waarom je dat doet en soms duurt het een tijdje voordat je daar achter bent.
donderdag 11 juni 2009 om 12:49
quote:Turning schreef op 11 juni 2009 @ 01:38:
Geweld mag natuurlijk nooit. Terecht!
Maar waarom is dat? Omdat de ontvanger ervan lichamelijk beschadigd wordt en er zelfs het leven bij kan laten. Omdat het vaak gebeurt in ongelijk fysiek?. We lezen het helaas bijna dagelijks in de krant.
Ik heb hier de afgelopen tijd veel over nagedacht. Over geestelijke en lichamelijke mishandeling. En er ook over gesproken.
Geestelijke mishandeling is meestal niet aantoonbaar. Lichamelijke mishandeling veel duidelijker. Maar is dat eigenlijk niet even erg? Ook al laat de ontvanger daar over het algemeen niet het leven bij.
Of zullen er evenveel slachtoffers zijn van lichamelijk geweld als geestelijk (zelfdoding)?
Zoals ik al eerder hier heb geschreven, pfff en dat is moeilijk en doet me echt pijn en moeite toe te geven, ik ben zowel dader (geestelijke mishandeling) als slachtoffer (lichamelijk).
Ik lees daar maar weinig van terug en zou graag willen weten hoe anderen daar over denken en het liefst ervaringen. Dit lijkt wel een taboe.
Voor dat ik iedereen over me heen krijg ik ben absoluut tegen geweld en ook tegen geestelijke mishandeling. Beiden tekenen van enorme zwakte. Heb me er zelf helaas wel schuldig aan gemaakt. Ik ga hulp zoeken en vinden om dit te voorkomen.
Was je dader en slachtoffer bij dezelfde partner?
Psychisch geweld kan zelfs grotere schade opleveren als fysiek geweld.
Dapper dat je er over praat. Wil je dat wel met ons doen? Voel je je dan niet in het hol van de leeuw zitten?
Geweld mag natuurlijk nooit. Terecht!
Maar waarom is dat? Omdat de ontvanger ervan lichamelijk beschadigd wordt en er zelfs het leven bij kan laten. Omdat het vaak gebeurt in ongelijk fysiek?. We lezen het helaas bijna dagelijks in de krant.
Ik heb hier de afgelopen tijd veel over nagedacht. Over geestelijke en lichamelijke mishandeling. En er ook over gesproken.
Geestelijke mishandeling is meestal niet aantoonbaar. Lichamelijke mishandeling veel duidelijker. Maar is dat eigenlijk niet even erg? Ook al laat de ontvanger daar over het algemeen niet het leven bij.
Of zullen er evenveel slachtoffers zijn van lichamelijk geweld als geestelijk (zelfdoding)?
Zoals ik al eerder hier heb geschreven, pfff en dat is moeilijk en doet me echt pijn en moeite toe te geven, ik ben zowel dader (geestelijke mishandeling) als slachtoffer (lichamelijk).
Ik lees daar maar weinig van terug en zou graag willen weten hoe anderen daar over denken en het liefst ervaringen. Dit lijkt wel een taboe.
Voor dat ik iedereen over me heen krijg ik ben absoluut tegen geweld en ook tegen geestelijke mishandeling. Beiden tekenen van enorme zwakte. Heb me er zelf helaas wel schuldig aan gemaakt. Ik ga hulp zoeken en vinden om dit te voorkomen.
Was je dader en slachtoffer bij dezelfde partner?
Psychisch geweld kan zelfs grotere schade opleveren als fysiek geweld.
Dapper dat je er over praat. Wil je dat wel met ons doen? Voel je je dan niet in het hol van de leeuw zitten?
donderdag 11 juni 2009 om 13:07
Sorry dames ik breek even in, ik lees dit topic met veel interesse, heb zelf gelukkig geen ervaring met een dergelijke relatie of partner waarbij er mishandeling speelde. Het is wel interessant om jullie ervaringen en overdenkingen te lezen.
Ik vroeg me of er wel een scheidslijn te trekken is tussen fysieke en geestelijke mishandeling, aangezien je van fysieke mishandeling ook geestelijk behoorlijk beschadigd kan raken. De vernedering, de angst, het moeten ondergaan van uitingen van agressie, volgens mij ga je je steeds kleiner en steeds minder waard voelen als iemand je fysiek mishandelt. Dus de blauwe plekken zitten niet alleen van buiten, maar ook van binnen.
Ik vroeg me of er wel een scheidslijn te trekken is tussen fysieke en geestelijke mishandeling, aangezien je van fysieke mishandeling ook geestelijk behoorlijk beschadigd kan raken. De vernedering, de angst, het moeten ondergaan van uitingen van agressie, volgens mij ga je je steeds kleiner en steeds minder waard voelen als iemand je fysiek mishandelt. Dus de blauwe plekken zitten niet alleen van buiten, maar ook van binnen.
donderdag 11 juni 2009 om 13:45
quote:eleonora schreef op 11 juni 2009 @ 12:49:
[...]
Was je dader en slachtoffer bij dezelfde partner?
Ja, en ik zit nog steeds in deze relatie, sta op een keerpunt. Vandaar dat ik deze discussie graag wil voeren hier.
Psychisch geweld kan zelfs grotere schade opleveren als fysiek geweld.
Mee eens, maar zoals Rollergirl zegt, is lichamelijk geweld meer tweeledig. En wordt het als erger gezien en waarschijnlijk ervaren.
Alhoewel ik de vernedering en angst niet echt herken. Ook voel ik me niet minder waard.
Dapper dat je er over praat. Wil je dat wel met ons doen? Voel je je dan niet in het hol van de leeuw zitten?
Nee, ik ben juist heel benieuwd hoe de vrouwen hier erover denken en vooral hoop ik op reacties van vrouwen die hiermee te maken hebben (zowel slachtoffer als dader).
[...]
Was je dader en slachtoffer bij dezelfde partner?
Ja, en ik zit nog steeds in deze relatie, sta op een keerpunt. Vandaar dat ik deze discussie graag wil voeren hier.
Psychisch geweld kan zelfs grotere schade opleveren als fysiek geweld.
Mee eens, maar zoals Rollergirl zegt, is lichamelijk geweld meer tweeledig. En wordt het als erger gezien en waarschijnlijk ervaren.
Alhoewel ik de vernedering en angst niet echt herken. Ook voel ik me niet minder waard.
Dapper dat je er over praat. Wil je dat wel met ons doen? Voel je je dan niet in het hol van de leeuw zitten?
Nee, ik ben juist heel benieuwd hoe de vrouwen hier erover denken en vooral hoop ik op reacties van vrouwen die hiermee te maken hebben (zowel slachtoffer als dader).
donderdag 11 juni 2009 om 14:07
quote:Rollergirl schreef op 11 juni 2009 @ 13:07:
Ik vroeg me of er wel een scheidslijn te trekken is tussen fysieke en geestelijke mishandeling, aangezien je van fysieke mishandeling ook geestelijk behoorlijk beschadigd kan raken.
Moeilijke vraag. Toen ik er middenin zat, was het voor mij al moeilijk te bepalen wát fysieke mishandeling was, laat staan wanneer een rotopmerking echt te ver gaat. Een duw 'in het voorbijlopen' waardoor je met je schouder tegen de deurpost stoot en een blauwe plek krijgt, is dat nu expres of niet? Achteraf zie ik dat ook dat niet okee was, normaliter moet je partner natuurlijk gewoon niet zo ruw met je omgaan.
Ikzelf heb er veel langer over gedaan om over de geestelijke mishandeling heen te komen (als dat al ooit 100% lukt, eigenlijk...) dan de fysieke mishandeling. Lichamelijke pijn raakte me niet zo, geestelijke pijn vond ik zoveel moeilijker uit te leggen naderhand ook. Wat voor mij het 'voordeel' van fysieke mishandeling was, was dat het naderhand, toen ik weg was bij mijn toenmalige man, makkelijker aan te voeren was als gegronde reden om bij hem weg te gaan. Waren mensen daarvóór verbaasd dat ik hem 'in de steek liet', nu ik blauwe plekken en botbreuken had als 'getuige', begrepen ze mijn keuze en hoefde ik minder uit te leggen. Ook tegenover mezelf.
Als het eenmaal zover is gekomen, kun je op een gegeven moment niet meer ontkennen dat je wel degelijk mishandeld wordt, iets wat bij geestelijke mishandeling nog heel lang kan ('hij bedoelt het niet zo, het komt doordat hij slecht in z'n vel zit/door zijn moeilijke verleden dat hij dit zegt, ik had hem niet moeten provoceren, iedereen zegt wel eens iets stoms...').
Ik vroeg me of er wel een scheidslijn te trekken is tussen fysieke en geestelijke mishandeling, aangezien je van fysieke mishandeling ook geestelijk behoorlijk beschadigd kan raken.
Moeilijke vraag. Toen ik er middenin zat, was het voor mij al moeilijk te bepalen wát fysieke mishandeling was, laat staan wanneer een rotopmerking echt te ver gaat. Een duw 'in het voorbijlopen' waardoor je met je schouder tegen de deurpost stoot en een blauwe plek krijgt, is dat nu expres of niet? Achteraf zie ik dat ook dat niet okee was, normaliter moet je partner natuurlijk gewoon niet zo ruw met je omgaan.
Ikzelf heb er veel langer over gedaan om over de geestelijke mishandeling heen te komen (als dat al ooit 100% lukt, eigenlijk...) dan de fysieke mishandeling. Lichamelijke pijn raakte me niet zo, geestelijke pijn vond ik zoveel moeilijker uit te leggen naderhand ook. Wat voor mij het 'voordeel' van fysieke mishandeling was, was dat het naderhand, toen ik weg was bij mijn toenmalige man, makkelijker aan te voeren was als gegronde reden om bij hem weg te gaan. Waren mensen daarvóór verbaasd dat ik hem 'in de steek liet', nu ik blauwe plekken en botbreuken had als 'getuige', begrepen ze mijn keuze en hoefde ik minder uit te leggen. Ook tegenover mezelf.
Als het eenmaal zover is gekomen, kun je op een gegeven moment niet meer ontkennen dat je wel degelijk mishandeld wordt, iets wat bij geestelijke mishandeling nog heel lang kan ('hij bedoelt het niet zo, het komt doordat hij slecht in z'n vel zit/door zijn moeilijke verleden dat hij dit zegt, ik had hem niet moeten provoceren, iedereen zegt wel eens iets stoms...').
donderdag 11 juni 2009 om 18:49
Psychologie van de koude grond. Zoals ik al zei, als je met iemand op date gaat die je diezelfde avond al slaat of uitscheld, geen tweede date. Maar zo gaat het niet. Het sluipt erin, en hoe sluipt het dan, was de vraag van Madhe? Ik denk dat het ook een soort macht is. Dat toelaten, wat Madhe zegt. Kijk, stel dat iemand je slaat. Jij boos, en verdrietig, en de man biedt zijn excuses aan en beloofd beterschap. Het gaat een poosje goed. Gebeurt het weer. Zelfde ritueel. Wat er volgens mij gebeurt is dit: de man (gaan we even uit dat die dus slaat) bemerkt een patroon. Gedrag is een patroon. Hij slaat, vrouw even boos, verdrietig, maar als hij excuus roept, is het weer goed. Ik zeg het even heel plastisch hoor. Hij komt er dus mee weg. Ook vrouw herkent een patroon. Dat hij het altijd weer goed maakt. Op een gegeven moment ervaart de man dat als macht "ze blijft toch wel als ik sorry roep". Wat gebeurt, is dat de handelingen zich sneller opvolgen.
Hoe het bij mij ging? Mijn ex maakte in het begin eens per jaar een stomme opmerking. Negeren, boos kijken, katten etc. Maar ineens werd het 2, 3, 4 keer per jaar. En 5, en 6. En toen elke maand. Het bouwt op.
Onderbuik? Op mijn trouwdag! Ik stond voor de ambtenaar en op het moment dat ik 'ja' moest zeggen voelde ik (toen pas voor het eerst!) dat het niet goed zat. Weet het aan 'bridal jitters'.
Onderbuik? Ach, hij heeft het druk. Hij is moe. Hij werd bedreigd met ontslag. En de sollicitaties lopen ook niet lekker. Mijn smoezenboek voor een ander is was echt tig keer groter dan dat van mezelf. En soms nu nog gaat het open. Maar niet voor lang meer. Ik bedenk mijn eigen smoezen als het moet. En hij de zijne. En als ik ze slecht vind, sluit ik zijn smoezenboek.
Hoe het bij mij ging? Mijn ex maakte in het begin eens per jaar een stomme opmerking. Negeren, boos kijken, katten etc. Maar ineens werd het 2, 3, 4 keer per jaar. En 5, en 6. En toen elke maand. Het bouwt op.
Onderbuik? Op mijn trouwdag! Ik stond voor de ambtenaar en op het moment dat ik 'ja' moest zeggen voelde ik (toen pas voor het eerst!) dat het niet goed zat. Weet het aan 'bridal jitters'.
Onderbuik? Ach, hij heeft het druk. Hij is moe. Hij werd bedreigd met ontslag. En de sollicitaties lopen ook niet lekker. Mijn smoezenboek voor een ander is was echt tig keer groter dan dat van mezelf. En soms nu nog gaat het open. Maar niet voor lang meer. Ik bedenk mijn eigen smoezen als het moet. En hij de zijne. En als ik ze slecht vind, sluit ik zijn smoezenboek.
donderdag 11 juni 2009 om 20:49
Turning, ik denk na over jou.....
Ik vind het lastig me een beeld te vormen bij het zowel dader als slachtoffer zijn.
Is het een actie/reactie situatie bij jullie? Jij vernedert hem, hij slaat jou? Zoiets? Kun je voorbeelden geven van hoe je zowel dader als slachtoffer bent?
Niet dat je met je billen bloot moet, ik wil gewon duidelijk voor me zien hoe dat gaat in jouw relatie.
Begrijp ik het goed als ik denk dat jij hem vernedert/kleineert/bruuskeert/uitscheldt en dat hij dan reageert met fysiek geweld?
Ik vind het lastig me een beeld te vormen bij het zowel dader als slachtoffer zijn.
Is het een actie/reactie situatie bij jullie? Jij vernedert hem, hij slaat jou? Zoiets? Kun je voorbeelden geven van hoe je zowel dader als slachtoffer bent?
Niet dat je met je billen bloot moet, ik wil gewon duidelijk voor me zien hoe dat gaat in jouw relatie.
Begrijp ik het goed als ik denk dat jij hem vernedert/kleineert/bruuskeert/uitscheldt en dat hij dan reageert met fysiek geweld?
donderdag 11 juni 2009 om 20:53
Rollergirl, er is onderscheid tussen fysiek en psychisch geweld natuurlijk, omdat het een psychisch is en het ander fysiek (duh ). Bij een relatie waar fysiek geweld een rol speelt is óók sprake van psychisch geweld. Altijd. Het een is er niet zonder het ander. Er zijn ook relaties waarin geen fysiek geweld wordt gebruikt, alleen dreiging, vernedering enzovoort.
Wat is erger?
Ik denk dat je iemand psychisch helemaal stuk kunt maken maar dat je, als je ook nog bang moet zijn voor fysiek geweld, je extra kwetsbaar bent.
Het is beide erg en beide erg schadelijk. Angst om geslagen te worden, bóvenop de angst voor vernedering en dergelijke is nóg stressvoller dan zonder die angst.
Tenminste, dat denk ik.
Wat is erger?
Ik denk dat je iemand psychisch helemaal stuk kunt maken maar dat je, als je ook nog bang moet zijn voor fysiek geweld, je extra kwetsbaar bent.
Het is beide erg en beide erg schadelijk. Angst om geslagen te worden, bóvenop de angst voor vernedering en dergelijke is nóg stressvoller dan zonder die angst.
Tenminste, dat denk ik.
donderdag 11 juni 2009 om 21:18
Dat weet ik wel zeker, Leo. Het werkt versterkend op naar elkaar. Word je geslagen, heb je bijv. een blauw gezicht en krijg je een rotopmerking over 'dat je lelijk bent' dan versterkt dat. Omgekeerd ook. Als je maar lang genoeg te horen krijgt dat je een minkukel bent, kan het gebeuren dat je ook voelt dat je 'verdient' om geslagen te worden. Dat heb ik nl ook wel eens gelezen, dat mensen zichzelf zo minderwaardig vonden, dat ze meenden dat ze ook geen geluk meer verdienden.
Heftig, ja.
Tuning, het lijkt erop dat jullie een soort van titanenstrijd voeren. Jullie doen allebei naar de ander waar je 'beter' in bent, jij in vernederen (dus ben je verbaal sterker) hij geweld (dus hij fysiek sterker). Het lijkt ook alsof je elkaar dan maar blijft uitlokken....
Heftig, ja.
Tuning, het lijkt erop dat jullie een soort van titanenstrijd voeren. Jullie doen allebei naar de ander waar je 'beter' in bent, jij in vernederen (dus ben je verbaal sterker) hij geweld (dus hij fysiek sterker). Het lijkt ook alsof je elkaar dan maar blijft uitlokken....
donderdag 11 juni 2009 om 23:20
Eleonora, Muis en Lemmy,
Ik zal wat duidelijker zijn, maar je hebt het wel bij het rechte eind. Ik ga met mijn billen bloot, maar niet over je knie
Ik ben nogal gesloten en krop daarom veel op ipv er op een normale manier over te praten. Als ik dat al doe is het met een pruillip en daarna komen de tranen. Ik heb moeite met goed te verwoorden wat ik voel en wil. Ik voel me dan zeer benadeeld en ook teleurgesteld in mijn partner. Ik leef teveel op mijn emoties alhoewel ik weet dat dat gevoel niet de waarheid hoeft te zijn. Ik schiet door en verwijt mijn partner van alles.
Mijn partner blijft rustig en weet alles heel goed te analyseren. Ik denk erover na, relativeer en later praten we er op een normale rustige manier over.
Geen probleem dus en niets om je zorgen over te maken. Wel werk voor mij, ik moet eerder op een normale manier aan de bel trekken. Ik weet het, maar het doen....
Maarruhh... en nu komt het. (schaam, schaam en voer voor psychologen).
Het meeste krop ik dus op omdat ik geen zeikerd wil zijn. Die beerput gaat open als ik teveel heb gedronken, wat één keer in de zoveel tijd gebeurt. En die beerput gaat niet gewoon open maar met een enorme knal en met een enorme kracht achter de rotzooi. Dit betekent, dat ik mijn man tot de grond toe afbrandt, verbaal. Alles wat ooit mis ging in mijn leven daarvan is hij de schuldige. Ik ben niet te stoppen dan. Niet door zijn woorden ook al zegt hij 100 x achter elkaar "stop, we praten morgen". Hij gaat in een ander vertrek met de stoel achter de klink. Desnoods trap ik hem open. Ik moet en zal het ''uitpraten" op dat moment.
En dan verder in zijn woorden: "Ik moet hier weg, niets helpt, ik kan mijn gehoor hier niet meer voor afsluiten".
Hij mag en kan er niet langs. Dan begint hij te gooien met spullen, ik ook en dan duwt hij me weg. Ik ben niet groot of zwaar maar op zo'n moment onverplaatsbaar. Dan gaat hij meppen. Ook dat doet me niets en ik verweer me niet eens. Daarna kan hij pas weg, wordt ik rustiger en ga slapen.
Om ons beiden de volgende dag rot te schamen, erover te praten en zoals de laatste keer tot de conclusie te komen dat we er allebei iets aan moeten doen en met de vraag hoe en of we nog wel samen verder kunnen.
Buiten dit, geloof me of niet, hebben we een liefdevolle fijne relatie met wederzijdse steun en begrip en willen we elkaar eigenlijk niet kwijt..
Conclusie van velen zal zijn: Niet meer drinken en is ook waar. Maar dit gedrag komt ergens vandaan en moet toch op te lossen zijn of hopelijk kan er aan gewerkt worden.
Pffff, wel ff confronterend het zo zwart op wit te zien staan.
Ik zal wat duidelijker zijn, maar je hebt het wel bij het rechte eind. Ik ga met mijn billen bloot, maar niet over je knie
Ik ben nogal gesloten en krop daarom veel op ipv er op een normale manier over te praten. Als ik dat al doe is het met een pruillip en daarna komen de tranen. Ik heb moeite met goed te verwoorden wat ik voel en wil. Ik voel me dan zeer benadeeld en ook teleurgesteld in mijn partner. Ik leef teveel op mijn emoties alhoewel ik weet dat dat gevoel niet de waarheid hoeft te zijn. Ik schiet door en verwijt mijn partner van alles.
Mijn partner blijft rustig en weet alles heel goed te analyseren. Ik denk erover na, relativeer en later praten we er op een normale rustige manier over.
Geen probleem dus en niets om je zorgen over te maken. Wel werk voor mij, ik moet eerder op een normale manier aan de bel trekken. Ik weet het, maar het doen....
Maarruhh... en nu komt het. (schaam, schaam en voer voor psychologen).
Het meeste krop ik dus op omdat ik geen zeikerd wil zijn. Die beerput gaat open als ik teveel heb gedronken, wat één keer in de zoveel tijd gebeurt. En die beerput gaat niet gewoon open maar met een enorme knal en met een enorme kracht achter de rotzooi. Dit betekent, dat ik mijn man tot de grond toe afbrandt, verbaal. Alles wat ooit mis ging in mijn leven daarvan is hij de schuldige. Ik ben niet te stoppen dan. Niet door zijn woorden ook al zegt hij 100 x achter elkaar "stop, we praten morgen". Hij gaat in een ander vertrek met de stoel achter de klink. Desnoods trap ik hem open. Ik moet en zal het ''uitpraten" op dat moment.
En dan verder in zijn woorden: "Ik moet hier weg, niets helpt, ik kan mijn gehoor hier niet meer voor afsluiten".
Hij mag en kan er niet langs. Dan begint hij te gooien met spullen, ik ook en dan duwt hij me weg. Ik ben niet groot of zwaar maar op zo'n moment onverplaatsbaar. Dan gaat hij meppen. Ook dat doet me niets en ik verweer me niet eens. Daarna kan hij pas weg, wordt ik rustiger en ga slapen.
Om ons beiden de volgende dag rot te schamen, erover te praten en zoals de laatste keer tot de conclusie te komen dat we er allebei iets aan moeten doen en met de vraag hoe en of we nog wel samen verder kunnen.
Buiten dit, geloof me of niet, hebben we een liefdevolle fijne relatie met wederzijdse steun en begrip en willen we elkaar eigenlijk niet kwijt..
Conclusie van velen zal zijn: Niet meer drinken en is ook waar. Maar dit gedrag komt ergens vandaan en moet toch op te lossen zijn of hopelijk kan er aan gewerkt worden.
Pffff, wel ff confronterend het zo zwart op wit te zien staan.
vrijdag 12 juni 2009 om 00:39
Turning, ik hoop dat het je toch opgelucht heeft het op te schrijven hier. Vind het dapper van je dat je ermee 'voor de dag komt'. Alcohol maakt jou vrijer en loslippig en gaat de confrontatie dán pas aan. Beter en dat weet je zelf ook inmiddels, zou het zijn de dingen die je dwarszitten te doseren. Dat is niet makkelijk als je niet weet hoe het moet, laat staan toepassen. Het is een leerproces wat je je eigen zou moeten maken. Maar in zo`n verbale en fysieke geweldsgolf, op oorlogspad noem ik het maar even, maak je dus meer kapot dan je lief is. Én dat in combinatie met alcohol is echt gevaarlijk. En je bent geen zeikerd als er zaken op je hart liggen die je kwijt wil. Wie zegt dat ? Kies daar liever voor dan voor het verbale en fysieke geweld. Het kan een keer hélemaal verkeerd aflopen en dát is niet terug te draaien.
Je bent een tijdbom en die onploft als je jezelf moed ingedronken hebt, want als je nuchter bent heb je blijkbaar het lef niet om je kwetsbaar op te stellen en in alle rust vertellen wat je dwars zit.
Je schrijft er kan hopelijk aan gewerkt worden. Sterker nog, er moet hier aan gewerkt worden. En die mogelijkheden die zijn er ook. Er zijn genoeg instanties die hierin hulp kunnen bieden. Je hoeft het helemaal niet alleen te doen. Want dat gaat jullie niet lukken alleen.
Niet mee wachten met die hulp te vragen. Niet wachten op weer zo`n hevige en ongezonde escalatie.
Je bent een tijdbom en die onploft als je jezelf moed ingedronken hebt, want als je nuchter bent heb je blijkbaar het lef niet om je kwetsbaar op te stellen en in alle rust vertellen wat je dwars zit.
Je schrijft er kan hopelijk aan gewerkt worden. Sterker nog, er moet hier aan gewerkt worden. En die mogelijkheden die zijn er ook. Er zijn genoeg instanties die hierin hulp kunnen bieden. Je hoeft het helemaal niet alleen te doen. Want dat gaat jullie niet lukken alleen.
Niet mee wachten met die hulp te vragen. Niet wachten op weer zo`n hevige en ongezonde escalatie.
