Relaties
alle pijlers
Brief aan mezelf
zondag 7 juni 2009 om 08:41
Hoi lieve K.,
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
maandag 8 juni 2009 om 22:19
quote:mylenevalerie schreef op 07 juni 2009 @ 23:21:
Je ziet vaak dat iemand helemaal geisoleerd is geraakt. Vrienden en familie contact vaak verbroken of je kan er niet over praten wat er allemaal gebeurd. Je zit vast in de situatie. Angst kan een grote rol spelen, hoe verder te gaan alleen. Als je een jaar of 10 in een geweldadige relatie zit en steeds meer afhankelijker van hem bent geraakt, dan weet je ook niet beter. Ja er zijn zoveel redenen.
Ik had destijds bijv. een vriend die weigerde weg te gaan uit mijn huis. Stond ingeschreven bij mij en destijds kon je hem er dus niet uit laten zetten door de politie. Gelukkig is er veel ten goede verandert voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld.
Dat is het hele idiote eraan. Je moet niet 10 jaar in een gewelddadige relatie blijven zitten. Meteen bij de eerste klap moet je opstappen, of bij geestelijke mishandeling/vernedering kun je 1 keer vertellen dat je dat niet pikt... en het vervolgens ook niet pikken. Dan zit je er niet 10 jaar in.
En daarvoor was het misschien geweldig, maar daarna niet meer. Dat moet je gewoon dus ook niet willen. Het veranderd door geweld, dan mag je het dus ook los zien van al die mooie tijd daarvoor. Want die tijd, die is dan wég.
Je ziet vaak dat iemand helemaal geisoleerd is geraakt. Vrienden en familie contact vaak verbroken of je kan er niet over praten wat er allemaal gebeurd. Je zit vast in de situatie. Angst kan een grote rol spelen, hoe verder te gaan alleen. Als je een jaar of 10 in een geweldadige relatie zit en steeds meer afhankelijker van hem bent geraakt, dan weet je ook niet beter. Ja er zijn zoveel redenen.
Ik had destijds bijv. een vriend die weigerde weg te gaan uit mijn huis. Stond ingeschreven bij mij en destijds kon je hem er dus niet uit laten zetten door de politie. Gelukkig is er veel ten goede verandert voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld.
Dat is het hele idiote eraan. Je moet niet 10 jaar in een gewelddadige relatie blijven zitten. Meteen bij de eerste klap moet je opstappen, of bij geestelijke mishandeling/vernedering kun je 1 keer vertellen dat je dat niet pikt... en het vervolgens ook niet pikken. Dan zit je er niet 10 jaar in.
En daarvoor was het misschien geweldig, maar daarna niet meer. Dat moet je gewoon dus ook niet willen. Het veranderd door geweld, dan mag je het dus ook los zien van al die mooie tijd daarvoor. Want die tijd, die is dan wég.
maandag 8 juni 2009 om 22:30
quote:Muis66 schreef op 08 juni 2009 @ 08:34:
@ madhe: het is wat daffodil zegt, het sluipt erin. Als je op je eerste date al in elkaar geslagen wordt of beschimpt, ben je gauw klaar. Bij mij was het beschimpen enzo, niet fysiek. Dat maakt wel een verschil, al is het allebei inderdaad 'huiselijk geweld'. Bovendien ben ik verbaal zelf wel sterk. Dus was ex weer aan het schelden, dan dacht ik er het mijne van en haalde mijn wenkbrauwen op.
Ik kan dus niet oordelen over fysiek geweld, maar ik kan alleen verzinnen dat als je geslagen bent en de man weer van voren af aan verontschuldigingen begint, dat iemand dan weer blijft. En ja, sommigen weten gewoon echt niet waar ze heen zouden moeten gaan. Of durven die stap echt nog niet te zetten.
Het is moeilijk voor te stellen, maar het sluipt er echt in, ik kan het niet anders verwoorden.
Achteraf bezien ziet je omgeving meer dan je denkt. Mijn vrienden zagen allang dat hij zo bot bezig was. Maar ook zij durven niet altijd te waarschuwen, zo hebben ze mij verteld. En ja, je moet er ook ZELF achter komen.
Ook ik heb diverse keren op het punt gestaan om op te stappen, en dan bond ex iedere keer weer in. En ja, het ging dan ook beter...voor even. Bovendien ben ik iemand die een belofte echt serieus neemt. Ernstig serieus neemt. Een trouwbelofte bijvoorbeeld. Ja, naief, ben van een harde en koude kermis thuisgekomen.
Misschien was fysiek mishandelen bij mij wel anders geweest in de zin dat ik sneller was opgestapt. Weet ik niet. Schelden is niet zichtbaar, fysiek wel. Bovendien, ik vond het vooral 'stom', en negeerde het. Nu weet ik wel dat ik dat ook niet meer zou pikken. Ik pik het van niemand meer, onaardige opmerkingen. Heb het niet over eerlijke feedback, maar moedwillig iemand omlaag trappen om er zelf beter van te worden. Want, en dat is het ironische, is het. Of het nu verbaal of fysiek is, iemand heeft een lage zelfdunk en trapt daarom als een gewond paard om zich heen...
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens. Waarom moet altijd meteen de vinger op de zere plek worden gelegt voordat een keuze gemaakt kan worden? Dus nee, het sluipt er niet in naar mijn idee, het wordt toegelaten. En ik denk ook dat het met het zelfbeeld te maken heeft. Heel erg vind ik dat. Maar nog steeds snap ik er helemaal niets van.
@ madhe: het is wat daffodil zegt, het sluipt erin. Als je op je eerste date al in elkaar geslagen wordt of beschimpt, ben je gauw klaar. Bij mij was het beschimpen enzo, niet fysiek. Dat maakt wel een verschil, al is het allebei inderdaad 'huiselijk geweld'. Bovendien ben ik verbaal zelf wel sterk. Dus was ex weer aan het schelden, dan dacht ik er het mijne van en haalde mijn wenkbrauwen op.
Ik kan dus niet oordelen over fysiek geweld, maar ik kan alleen verzinnen dat als je geslagen bent en de man weer van voren af aan verontschuldigingen begint, dat iemand dan weer blijft. En ja, sommigen weten gewoon echt niet waar ze heen zouden moeten gaan. Of durven die stap echt nog niet te zetten.
Het is moeilijk voor te stellen, maar het sluipt er echt in, ik kan het niet anders verwoorden.
Achteraf bezien ziet je omgeving meer dan je denkt. Mijn vrienden zagen allang dat hij zo bot bezig was. Maar ook zij durven niet altijd te waarschuwen, zo hebben ze mij verteld. En ja, je moet er ook ZELF achter komen.
Ook ik heb diverse keren op het punt gestaan om op te stappen, en dan bond ex iedere keer weer in. En ja, het ging dan ook beter...voor even. Bovendien ben ik iemand die een belofte echt serieus neemt. Ernstig serieus neemt. Een trouwbelofte bijvoorbeeld. Ja, naief, ben van een harde en koude kermis thuisgekomen.
Misschien was fysiek mishandelen bij mij wel anders geweest in de zin dat ik sneller was opgestapt. Weet ik niet. Schelden is niet zichtbaar, fysiek wel. Bovendien, ik vond het vooral 'stom', en negeerde het. Nu weet ik wel dat ik dat ook niet meer zou pikken. Ik pik het van niemand meer, onaardige opmerkingen. Heb het niet over eerlijke feedback, maar moedwillig iemand omlaag trappen om er zelf beter van te worden. Want, en dat is het ironische, is het. Of het nu verbaal of fysiek is, iemand heeft een lage zelfdunk en trapt daarom als een gewond paard om zich heen...
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens. Waarom moet altijd meteen de vinger op de zere plek worden gelegt voordat een keuze gemaakt kan worden? Dus nee, het sluipt er niet in naar mijn idee, het wordt toegelaten. En ik denk ook dat het met het zelfbeeld te maken heeft. Heel erg vind ik dat. Maar nog steeds snap ik er helemaal niets van.
maandag 8 juni 2009 om 22:35
quote:Madhe schreef op 08 juni 2009 @ 22:19:
Dat is het hele idiote eraan. Je moet niet 10 jaar in een gewelddadige relatie blijven zitten. Meteen bij de eerste klap moet je opstappen, of bij geestelijke mishandeling/vernedering kun je 1 keer vertellen dat je dat niet pikt... en het vervolgens ook niet pikken. Dan zit je er niet 10 jaar in.
Maar dat is tegelijkertijd ook juist het probleem. Vaak komt het geleidelijk. Een opmerking, kritiek. Hij boort je niet gelijk de grond in de eerste keer. Als je er al wat van denkt, is het eerder "wat een onhandige opmerking" of "typisch iets voor mannen" dan dat het als geestelijke mishandeling voelt. Alleen, de kritiek wordt langzaamaan steeds harder. Tegelijkertijd leer je ook meer incasseren, doordat je eraan gewend raakt. Het is misschien te vergelijken met een elastiek die opgerekt wordt. Trek je één keer ontzettend hard, dan zit de kans erin dat-ie kapot springt. Maar als je 'm beetje bij beetje uitwijdt, knapt-ie veel minder snel. Uiteindelijk wel, maar het kan meer incasseren.
Tja, en waar ligt de grens tussen een onhandige opmerking en geestelijke mishandeling? Ik kan voor mezelf niet een specifiek punt aangeven waarop het mis ging in ieder geval.
Dat is het hele idiote eraan. Je moet niet 10 jaar in een gewelddadige relatie blijven zitten. Meteen bij de eerste klap moet je opstappen, of bij geestelijke mishandeling/vernedering kun je 1 keer vertellen dat je dat niet pikt... en het vervolgens ook niet pikken. Dan zit je er niet 10 jaar in.
Maar dat is tegelijkertijd ook juist het probleem. Vaak komt het geleidelijk. Een opmerking, kritiek. Hij boort je niet gelijk de grond in de eerste keer. Als je er al wat van denkt, is het eerder "wat een onhandige opmerking" of "typisch iets voor mannen" dan dat het als geestelijke mishandeling voelt. Alleen, de kritiek wordt langzaamaan steeds harder. Tegelijkertijd leer je ook meer incasseren, doordat je eraan gewend raakt. Het is misschien te vergelijken met een elastiek die opgerekt wordt. Trek je één keer ontzettend hard, dan zit de kans erin dat-ie kapot springt. Maar als je 'm beetje bij beetje uitwijdt, knapt-ie veel minder snel. Uiteindelijk wel, maar het kan meer incasseren.
Tja, en waar ligt de grens tussen een onhandige opmerking en geestelijke mishandeling? Ik kan voor mezelf niet een specifiek punt aangeven waarop het mis ging in ieder geval.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
dinsdag 9 juni 2009 om 09:12
Kabel, ik denk dat je de eerste stap (toch al) hebt gezet. Je beseft in ieder geval dat het niet normaal is en dat je hulp nodig hebt. Ik hoop echt dat je dat nummer hebt gebeld. Laat je in ieder geval niet afschrikken door sommige reacties. Blijf lezen en schrijven. Veel mensen op dit forum willen je graag helpen.
Leo, met heel veel bewondering heb ik jouw teksten gelezen. (zoals altijd overigens) Ook ik heb nooit in een dergelijke situatie gezeten en ook ik zou als eerste denken 'maar dan ga je toch weg?'. Maar ik kan er wel begrip voor opbrengen dat zulke dingen gebeuren. Het sluipt erin. Die foute beach-boy vriendjes herken ik maar al te goed en ook ik bleef daarin veel te lang hangen. Dus ik herken het wel op een andere manier.
En Kabel, echte vrienden blijven keer op keer naar je luisteren.
Liefs,
Butterfly
Leo, met heel veel bewondering heb ik jouw teksten gelezen. (zoals altijd overigens) Ook ik heb nooit in een dergelijke situatie gezeten en ook ik zou als eerste denken 'maar dan ga je toch weg?'. Maar ik kan er wel begrip voor opbrengen dat zulke dingen gebeuren. Het sluipt erin. Die foute beach-boy vriendjes herken ik maar al te goed en ook ik bleef daarin veel te lang hangen. Dus ik herken het wel op een andere manier.
En Kabel, echte vrienden blijven keer op keer naar je luisteren.
Liefs,
Butterfly
dinsdag 9 juni 2009 om 09:30
Madhe, wanneer de eerste stompzinnige/ vervelende opmerking komt in zo'n relatie denken sommige vrouwen : een onhandige mannen-opmerking, andere vrouwen knappen volledig af. Omdat het zelfbeeld al zo laag is van deze vrouwen ( die bepaalde opmerkingen, eerste signalen dus) en zij zo graag willen dat de relatie slaagt wuiven ze dit soort opmerkingen weg. Het is iets denk ik wat in de vrouwen zelf zit, een vechtlust, een hevig verlangen, een behoefte die al ontstaan is in de jeugd. De beschadigingen die ze opgelopen hebben doet ze in de armen van dit soort mannen drijven. Het is een erg kwetsbare plek die deze vrouwen hebben en waar ze zich niet bewust van zijn. Die zere plek moet geheeld worden ze denken dat zo'n man dat kan bewerkstelligen. Dat is tenminste hun verlangen. Die zere plek wordt vervolgens natuurlijk alleen maar meer opengehaald en beschadigd enzov.
Het werkt zo denk ik dat wat er mis is gegaan in je jeugd, wat je tekort ben gekomen, je in je verdere relaties probeert etrug te krijgen. Die gevoelens gaan diep, het zijn verlangens van je innerlijk . Mensen weten dat vaak niet natuurlijk ( meestal pas na zo'n relatie wel) maar doen er alles voor dat verlangen te stillen, ik denk dat het een innerlijke drang is die erg sterk is.
Ik zit hier maar even over te filosoferen of ik het bij het juiste eind heb weet ik niet maar deze indruk krijg ik bij vrouwen die moeilijk los komen en/of beginnen aan een foute relatie.
Het werkt zo denk ik dat wat er mis is gegaan in je jeugd, wat je tekort ben gekomen, je in je verdere relaties probeert etrug te krijgen. Die gevoelens gaan diep, het zijn verlangens van je innerlijk . Mensen weten dat vaak niet natuurlijk ( meestal pas na zo'n relatie wel) maar doen er alles voor dat verlangen te stillen, ik denk dat het een innerlijke drang is die erg sterk is.
Ik zit hier maar even over te filosoferen of ik het bij het juiste eind heb weet ik niet maar deze indruk krijg ik bij vrouwen die moeilijk los komen en/of beginnen aan een foute relatie.
dinsdag 9 juni 2009 om 09:55
Lieve meiden, ik vind het mooi om te lezen er door dit topic allemaal met elkaar wordt gedeeld.
Maar het verhaal van TO in combinatie met haar eerdere topics geloof ik echt helemaal geen snars van. Ik las de openingspost en voelde al een soort wantrouwen, het lezen van haar andere topics, bevestigde dit gevoel alleen maar.
Ik vind het zoiets vreemds dat mensen er een kick uit lijken te halen door dit soort dingen te verzinnen. Heel jammer! Neemt niet weg dat er wel veel waardevols is losgekomen bij veel mensen n.a.v. dit topic...
Maar het verhaal van TO in combinatie met haar eerdere topics geloof ik echt helemaal geen snars van. Ik las de openingspost en voelde al een soort wantrouwen, het lezen van haar andere topics, bevestigde dit gevoel alleen maar.
Ik vind het zoiets vreemds dat mensen er een kick uit lijken te halen door dit soort dingen te verzinnen. Heel jammer! Neemt niet weg dat er wel veel waardevols is losgekomen bij veel mensen n.a.v. dit topic...
dinsdag 9 juni 2009 om 10:22
Stoepvrouw, het is een combinatie van factoren. Zoals ik eerder postte; het gebeurd niet íedere vrouw maar ook niet alleen 'bepaalde' vrouwen (waarbij 'bepaalde' een klasse/niveau aan moet geven). Karakter, jeugdervaringen, opvoeding, rolmodellen, het draagt allemaal al dan niet bij aan hoe een mens in het leven en dus ook in de liefde staat.
Sweetsalsa, dit ís ook een mooi topic geworden en eerlijk gezegd kan het mij niks schelen of het nou wel of niet 'echt' is.
De OP dan.
De vrouwen die hier posten zijn wel echt en daar gaat het mij om. Ik ben bijvoorbeeld heel blij met de belangstelling van Stoeptegel, die graag wil begrijpen hoe zoiets gaat, hoe het werkt.
Mensen die hun best doen anderen te begrijpen, ook als ze het zelf niet snappen, dat vind ik zó geweldig.....
TO mist iets aan de vrouwen hier, die zijn namelijk fantastisch en als het niet echt is, haar verhaal, dan missen we haar nu niet meer, toch?
Sweetsalsa, dit ís ook een mooi topic geworden en eerlijk gezegd kan het mij niks schelen of het nou wel of niet 'echt' is.
De OP dan.
De vrouwen die hier posten zijn wel echt en daar gaat het mij om. Ik ben bijvoorbeeld heel blij met de belangstelling van Stoeptegel, die graag wil begrijpen hoe zoiets gaat, hoe het werkt.
Mensen die hun best doen anderen te begrijpen, ook als ze het zelf niet snappen, dat vind ik zó geweldig.....
TO mist iets aan de vrouwen hier, die zijn namelijk fantastisch en als het niet echt is, haar verhaal, dan missen we haar nu niet meer, toch?
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 09-06-2009 10:24
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
dinsdag 9 juni 2009 om 10:40
Eerst wil ik even zeggen dat ik dit topic met bewondering lees, en ik bewonder ook degenen die het niet begrijpen maar wél oprecht een poging doen. Zo vaak zeggen mensen gewoon dat je 'gek' bent als je blijft, maar zo zelden verdiepen mensen zich echt in hoe het is. Alleen al dat mensen de moeite doen om het te wíllen begrijpen, is echt waardevol.
En Eleonora, (ten overvloede, maar toch... ) wat schrijf je weer goed!
quote:Madhe schreef op 08 juni 2009 @ 22:30:
[...]
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens.
Ik heb zelf ook zo'n relatie meegemaakt, lang geleden. En als ik terugdenk, weet ik zeker dat ik wel onderbuikgevoelens heb gehad, mijn intuitie had me allang verteld dat deze man niet goed voor me was. Maar mijn man van toen kon zó goed praten en dingen zo verdraaien, dat ik altijd weer ging twijfelen aan mezelf. Bij mij was het op een gegeven moment zo, dat ik mijn eigen gevoelens helemaal niet meer belangrijk vond, ik was zo langzamerhand zo onzeker geworden dat ik alles wat ik dacht en voelde in twijfel trok, of er gewoon geen aandacht aan besteden kon omdat ik mezelf staande moest houden daar, en dat kostte me alle energie die ik had. Ik had geen kracht meer over om me ook nog te verdiepen in wat wel of niet okee was in mijn relatie, en in hoeverre mijn eigen gevoel daarin terecht was.
En ik wilde en kon gewoon niet begrijpen, hoe de persoon die toch zo van mij hield (... zei hij) en van wie ik zoveel hield, de persoon die het dichtst bij me stond en van wie ik normaal gesproken toch liefde, respect en bescherming zou mogen verwachten, degene bleek te zijn die gevaarlijk voor mij was.
En Eleonora, (ten overvloede, maar toch... ) wat schrijf je weer goed!
quote:Madhe schreef op 08 juni 2009 @ 22:30:
[...]
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens.
Ik heb zelf ook zo'n relatie meegemaakt, lang geleden. En als ik terugdenk, weet ik zeker dat ik wel onderbuikgevoelens heb gehad, mijn intuitie had me allang verteld dat deze man niet goed voor me was. Maar mijn man van toen kon zó goed praten en dingen zo verdraaien, dat ik altijd weer ging twijfelen aan mezelf. Bij mij was het op een gegeven moment zo, dat ik mijn eigen gevoelens helemaal niet meer belangrijk vond, ik was zo langzamerhand zo onzeker geworden dat ik alles wat ik dacht en voelde in twijfel trok, of er gewoon geen aandacht aan besteden kon omdat ik mezelf staande moest houden daar, en dat kostte me alle energie die ik had. Ik had geen kracht meer over om me ook nog te verdiepen in wat wel of niet okee was in mijn relatie, en in hoeverre mijn eigen gevoel daarin terecht was.
En ik wilde en kon gewoon niet begrijpen, hoe de persoon die toch zo van mij hield (... zei hij) en van wie ik zoveel hield, de persoon die het dichtst bij me stond en van wie ik normaal gesproken toch liefde, respect en bescherming zou mogen verwachten, degene bleek te zijn die gevaarlijk voor mij was.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:12
quote:Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens. Waarom moet altijd meteen de vinger op de zere plek worden gelegt voordat een keuze gemaakt kan worden? Dus nee, het sluipt er niet in naar mijn idee, het wordt toegelaten. En ik denk ook dat het met het zelfbeeld te maken heeft. Heel erg vind ik dat. Maar nog steeds snap ik er helemaal niets van.
Ik snap je wel...ik kan begrijpen dat je dit zo ziet.
Van iedereen die hier post is het verhaal anders, maar als ik naar mezelf kijk, dan verwijt ik mezelf dit punt ook. Ik zie het namelijk ook zo dat ik te zwak was om weg te lopen bij de eerste onderbuik gevoelens. Vind mezelf helemaal niet sterk en krachtig, anders had ik het niet allemaal gepikt. Ben juist zwak en heb een laag zelfbeeld, heb geen zelfvertrouwen meegekregen van de belangrijkste man uit mijn leven (mijn vader) want die was er niet.
Ach, laat maar. Ik wil helemaal niet teveel hier over praten, kans op herkenning en al dat gezeik, daarnaast erg moeilijk.
Maar ik snap je wel Madhe..het ís ook onbegrijpelijk. Wees maar blij dát je er niets van snapt.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Dan mogen het nog zulke kleine dingen zijn, maar het blijven tegenvallers en rotgevoelens. Je kunt die niet naast je neerleggen, hooguit proberen te onderdrukken. Dat iemand dat vaker dan 1 keer doet snap ik niet. Het zijn zulke belangrijke gevoelens. Waarom moet altijd meteen de vinger op de zere plek worden gelegt voordat een keuze gemaakt kan worden? Dus nee, het sluipt er niet in naar mijn idee, het wordt toegelaten. En ik denk ook dat het met het zelfbeeld te maken heeft. Heel erg vind ik dat. Maar nog steeds snap ik er helemaal niets van.
Ik snap je wel...ik kan begrijpen dat je dit zo ziet.
Van iedereen die hier post is het verhaal anders, maar als ik naar mezelf kijk, dan verwijt ik mezelf dit punt ook. Ik zie het namelijk ook zo dat ik te zwak was om weg te lopen bij de eerste onderbuik gevoelens. Vind mezelf helemaal niet sterk en krachtig, anders had ik het niet allemaal gepikt. Ben juist zwak en heb een laag zelfbeeld, heb geen zelfvertrouwen meegekregen van de belangrijkste man uit mijn leven (mijn vader) want die was er niet.
Ach, laat maar. Ik wil helemaal niet teveel hier over praten, kans op herkenning en al dat gezeik, daarnaast erg moeilijk.
Maar ik snap je wel Madhe..het ís ook onbegrijpelijk. Wees maar blij dát je er niets van snapt.
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:25
La Vie, je schrijft dat je jezelf zwak vindt, maar vind je dat van de andere vrouwen die zoiets hebben meegemaakt ook?
Ik zie het zo, dat ik een zwakke plek heb/had (net zoals misschien iedereen wel zoiets heeft), en bij mij was dat het niet goed kunnen bewaken van mijn grenzen. Bovendien was ik naief. Ik heb de pech gehad iemand te treffen die daar misbruik van maakte. En hoe zeer ik mezelf ook aanreken dat ik dat toegelaten heb, het valt hem méér aan te rekenen dat hij dat deed en er maar mee bleef doorgaan, totdat er bijna niets meer van me over was. En dat ik op dat moment toch nog de kracht vond om weg te gaan, dat vind ik dus wel sterk van mezelf.
Ik zie het zo, dat ik een zwakke plek heb/had (net zoals misschien iedereen wel zoiets heeft), en bij mij was dat het niet goed kunnen bewaken van mijn grenzen. Bovendien was ik naief. Ik heb de pech gehad iemand te treffen die daar misbruik van maakte. En hoe zeer ik mezelf ook aanreken dat ik dat toegelaten heb, het valt hem méér aan te rekenen dat hij dat deed en er maar mee bleef doorgaan, totdat er bijna niets meer van me over was. En dat ik op dat moment toch nog de kracht vond om weg te gaan, dat vind ik dus wel sterk van mezelf.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:40
dinsdag 9 juni 2009 om 11:44
Ik denk dat het daarom ook onzinnig is jezelf bepaalde schuldgevoelens aan te praten. Er heeft niemand schuld in feite, zelfs die mannen niet. Die doen ook maar omdat ze niet beter weten en omdat ze nooit wat anders geleerd hebben. Verantwoording dragen dat kennen ze niet , die vrouwen des te meer.
Maar jezelf negatief benaderen is al helemaal niet bevorderend toch? Beter prijs jejezelf de hemel in. Schuldgevoelens kunnen zo destructief zijn.
Maar jezelf negatief benaderen is al helemaal niet bevorderend toch? Beter prijs jejezelf de hemel in. Schuldgevoelens kunnen zo destructief zijn.
dinsdag 9 juni 2009 om 17:12
Weet je? Ik vind mezelf niet zwak. Die onderbuikgevoelens, die had ik op een gegeven moment ook wel, maar toen zat ik er al zo ver in. En als ik terugkijk, begrijp ik waarom ik gedaan heb wat ik deed.
Nee, ik vind mezelf sterk omdat ik eruit gekomen ben, het doorbroken heb. Het had zo veel erger kunnen zijn, als ik nog langer doorgegaan was. Ik ben er zonder al te veel kleerscheuren met alleen een ontzettend in elkaar getrapt zelfbeeld uitgekomen. En des te meer afstand er was, des te meer dat zelfbeeld weer realistisch werd. Ik heb in ieder geval veel geleerd over mezelf. Plus, ik ben nog jong. Ik heb er vertrouwen in dat het de volgende keer niet meer gebeurt.
Nee, ik vind mezelf sterk omdat ik eruit gekomen ben, het doorbroken heb. Het had zo veel erger kunnen zijn, als ik nog langer doorgegaan was. Ik ben er zonder al te veel kleerscheuren met alleen een ontzettend in elkaar getrapt zelfbeeld uitgekomen. En des te meer afstand er was, des te meer dat zelfbeeld weer realistisch werd. Ik heb in ieder geval veel geleerd over mezelf. Plus, ik ben nog jong. Ik heb er vertrouwen in dat het de volgende keer niet meer gebeurt.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
dinsdag 9 juni 2009 om 17:21
quote:Stoeptegel schreef op 09 juni 2009 @ 11:44:
Ik denk dat het daarom ook onzinnig is jezelf bepaalde schuldgevoelens aan te praten. Er heeft niemand schuld in feite, zelfs die mannen niet. Die doen ook maar omdat ze niet beter weten en omdat ze nooit wat anders geleerd hebben. Verantwoording dragen dat kennen ze niet , die vrouwen des te meer.
Ik geloof niet dat ik het hiermee eens ben. Dat het verklaarbaar is, wil niet zeggen dat je er geen schuld aan hebt natuurlijk.
Toch denk ik dat het inderdaad bij mijn ex en mij zo gegroeid is. Was ik vanaf het begin, dus voordat er iets gebeurd was, assertiever geweest, dan was het misschien nooit zo uit de hand gelopen. Maar goed, dat is achteraf gezien en toen wist ik ook niet wat ik nu weet.
Ik denk dat het daarom ook onzinnig is jezelf bepaalde schuldgevoelens aan te praten. Er heeft niemand schuld in feite, zelfs die mannen niet. Die doen ook maar omdat ze niet beter weten en omdat ze nooit wat anders geleerd hebben. Verantwoording dragen dat kennen ze niet , die vrouwen des te meer.
Ik geloof niet dat ik het hiermee eens ben. Dat het verklaarbaar is, wil niet zeggen dat je er geen schuld aan hebt natuurlijk.
Toch denk ik dat het inderdaad bij mijn ex en mij zo gegroeid is. Was ik vanaf het begin, dus voordat er iets gebeurd was, assertiever geweest, dan was het misschien nooit zo uit de hand gelopen. Maar goed, dat is achteraf gezien en toen wist ik ook niet wat ik nu weet.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
dinsdag 9 juni 2009 om 17:31
Dank je wel, Eleonora, voor je stukken... Ik zit hier met kippenvel te lezen, en heb een aantal passages eruit gehaald om te bewaren, voor het geval dat... Want ja, het is alsof je mijn achtergrond en karakter beschrijft, evenals die van mijn vriend. De relatie van mijn ouders, mijn verantwoordelijkheidsgevoel, zijn dominantie en manier van boos worden. Nee, hij slaat me niet. Hij misdraagt zich ook niet verbaal. Meestal niet tenminste... Maar het zit erin, in ons allebei. We zijn nu 4 maanden samen, en ondanks alle ruzies hebben we elkaar zoveel te bieden. Alleen, ik weet niet of de tijd ooit komt dat het echt fout gaat.quote:Madhe schreef op 08 juni 2009 @ 22:30:
[...]
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Klopt, ik luister er (nog) niet naar. Ik weet het, ik zie het aankomen, en toch wil ik er niet naar luisteren. Want - en dit klinkt waarschijnlijk heel stom - misschien gaat het wel goed. Ik hoop dat het goed blijft gaan. Is dat misschien hoe het erin kan sluipen??
[...]
Ik snap het niet. Het sluipt erin zeg je. Ik geloof dat niet.
Ik weet zeker dat iedere vrouw onderbuikgevoelens en intuitie heeft. En dat ze daar naar kunnen luisteren. En in die gevallen waarbij het ' erin sluipt ' luisteren ze gewoon niet.
Klopt, ik luister er (nog) niet naar. Ik weet het, ik zie het aankomen, en toch wil ik er niet naar luisteren. Want - en dit klinkt waarschijnlijk heel stom - misschien gaat het wel goed. Ik hoop dat het goed blijft gaan. Is dat misschien hoe het erin kan sluipen??
dinsdag 9 juni 2009 om 20:25
quote:Bodile schreef op 09 juni 2009 @ 17:31:
Dank je wel, Eleonora, voor je stukken... Ik zit hier met kippenvel te lezen, en heb een aantal passages eruit gehaald om te bewaren, voor het geval dat... Want ja, het is alsof je mijn achtergrond en karakter beschrijft, evenals die van mijn vriend. De relatie van mijn ouders, mijn verantwoordelijkheidsgevoel, zijn dominantie en manier van boos worden. Nee, hij slaat me niet. Hij misdraagt zich ook niet verbaal. Meestal niet tenminste... Maar het zit erin, in ons allebei. We zijn nu 4 maanden samen, en ondanks alle ruzies hebben we elkaar zoveel te bieden. Alleen, ik weet niet of de tijd ooit komt dat het echt fout gaat.
[...]
Klopt, ik luister er (nog) niet naar. Ik weet het, ik zie het aankomen, en toch wil ik er niet naar luisteren. Want - en dit klinkt waarschijnlijk heel stom - misschien gaat het wel goed. Ik hoop dat het goed blijft gaan. Is dat misschien hoe het erin kan sluipen??
Alsof ik een stukje van mezelf lees. Ik zit alleen al wat langer in deze relatie, die meestal zo mooi en liefdevol is en soms te erg. Ook wij hebben elkaar zoveel te bieden. Hebben een soortgelijke slechte jeugd gehad en kunnen daar goed over praten. Ook op vele andere vlakken gaan we zo goed met elkaar.
Ik sta nu op een keerpunt. Nog een keer proberen of toch maar weggaan? Moeilijk, moeilijk. En dan zegt men meestal, gelijk gaan, maar dat doe je pas als je er echt aan toe bent. Geen enkele twijfel meer hebt. Ik ben wel al voorbereidingen aan het treffen en wil hulp voor mezelf zoeken. Ik ben nl. net zo erg. Als ik kwaad ben brandt ik mijn partner tot de grond toe af. Verbaal. Het lijkt wel of de duivel in me zit dan, ben ook niet te stoppen. Al mijn onbesproken ongenoegens komen er uit en het lijkt wel of alles wat in mijn leven mis is gegaan moet worden gebotvierd op hem.
Ik moet hier mee aan de slag. Ga deze week naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een psycholoog.
Hij is meestal zo verstandig weg te gaan. Maar dat is helaas niet altijd gelukt. Ook hij moet er iets aan doen.
Lemmy schreef:
""En ik wilde en kon gewoon niet begrijpen, hoe de persoon die toch zo van mij hield (... zei hij) en van wie ik zoveel hield, de persoon die het dichtst bij me stond en van wie ik normaal gesproken toch liefde, respect en bescherming zou mogen verwachten, degene bleek te zijn die gevaarlijk voor mij was.""
Ja, dat is ook onbegrijpelijk. Waarom wil ik degene die me het meest na staat zo'n pijn doen? En omgekeerd ook.
Elenora, ook ik wil je complimenteren met je zo goed verwoorde en duidelijke teksten.
En of TO nou fake is of niet, ik heb veel aan dit topic.
Dank je wel, Eleonora, voor je stukken... Ik zit hier met kippenvel te lezen, en heb een aantal passages eruit gehaald om te bewaren, voor het geval dat... Want ja, het is alsof je mijn achtergrond en karakter beschrijft, evenals die van mijn vriend. De relatie van mijn ouders, mijn verantwoordelijkheidsgevoel, zijn dominantie en manier van boos worden. Nee, hij slaat me niet. Hij misdraagt zich ook niet verbaal. Meestal niet tenminste... Maar het zit erin, in ons allebei. We zijn nu 4 maanden samen, en ondanks alle ruzies hebben we elkaar zoveel te bieden. Alleen, ik weet niet of de tijd ooit komt dat het echt fout gaat.
[...]
Klopt, ik luister er (nog) niet naar. Ik weet het, ik zie het aankomen, en toch wil ik er niet naar luisteren. Want - en dit klinkt waarschijnlijk heel stom - misschien gaat het wel goed. Ik hoop dat het goed blijft gaan. Is dat misschien hoe het erin kan sluipen??
Alsof ik een stukje van mezelf lees. Ik zit alleen al wat langer in deze relatie, die meestal zo mooi en liefdevol is en soms te erg. Ook wij hebben elkaar zoveel te bieden. Hebben een soortgelijke slechte jeugd gehad en kunnen daar goed over praten. Ook op vele andere vlakken gaan we zo goed met elkaar.
Ik sta nu op een keerpunt. Nog een keer proberen of toch maar weggaan? Moeilijk, moeilijk. En dan zegt men meestal, gelijk gaan, maar dat doe je pas als je er echt aan toe bent. Geen enkele twijfel meer hebt. Ik ben wel al voorbereidingen aan het treffen en wil hulp voor mezelf zoeken. Ik ben nl. net zo erg. Als ik kwaad ben brandt ik mijn partner tot de grond toe af. Verbaal. Het lijkt wel of de duivel in me zit dan, ben ook niet te stoppen. Al mijn onbesproken ongenoegens komen er uit en het lijkt wel of alles wat in mijn leven mis is gegaan moet worden gebotvierd op hem.
Ik moet hier mee aan de slag. Ga deze week naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een psycholoog.
Hij is meestal zo verstandig weg te gaan. Maar dat is helaas niet altijd gelukt. Ook hij moet er iets aan doen.
Lemmy schreef:
""En ik wilde en kon gewoon niet begrijpen, hoe de persoon die toch zo van mij hield (... zei hij) en van wie ik zoveel hield, de persoon die het dichtst bij me stond en van wie ik normaal gesproken toch liefde, respect en bescherming zou mogen verwachten, degene bleek te zijn die gevaarlijk voor mij was.""
Ja, dat is ook onbegrijpelijk. Waarom wil ik degene die me het meest na staat zo'n pijn doen? En omgekeerd ook.
Elenora, ook ik wil je complimenteren met je zo goed verwoorde en duidelijke teksten.
En of TO nou fake is of niet, ik heb veel aan dit topic.
dinsdag 9 juni 2009 om 21:24
quote:Daffodil schreef op 08 juni 2009 @ 22:35:
[...]
Maar dat is tegelijkertijd ook juist het probleem. Vaak komt het geleidelijk. Een opmerking, kritiek. Hij boort je niet gelijk de grond in de eerste keer. Als je er al wat van denkt, is het eerder "wat een onhandige opmerking" of "typisch iets voor mannen" dan dat het als geestelijke mishandeling voelt. Alleen, de kritiek wordt langzaamaan steeds harder. Tegelijkertijd leer je ook meer incasseren, doordat je eraan gewend raakt. Het is misschien te vergelijken met een elastiek die opgerekt wordt. Trek je één keer ontzettend hard, dan zit de kans erin dat-ie kapot springt. Maar als je 'm beetje bij beetje uitwijdt, knapt-ie veel minder snel. Uiteindelijk wel, maar het kan meer incasseren.
Tja, en waar ligt de grens tussen een onhandige opmerking en geestelijke mishandeling? Ik kan voor mezelf niet een specifiek punt aangeven waarop het mis ging in ieder geval.
oh ik snap het. Dus omdat iets "typisch mannelijk" (wtf is dat?) of "een wat onhandige opmerking" is moet je het maar toelaten? Ook dan kun je op je strepen staan.
Ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf toelaat, en dat moet je voorkomen. Dat doe je door je grens te trekken. So what als de hele wereld vind dat je je aanstelt als je een relatie of datefase daarom verbreekt. Als je het niet wilt hebben, moet je het ook niet accepteren. En als je het niet accepteert, sluipt het er ook niet in.
Ik wil je niet aanvallen, absoluut niet. Maar de denkwijzen hierover zijn dus heel verschillend. Mij zou het dus nooit overkomen (en ik zeg wel nooit, ipv dat ik nooit nooit zeg). Ik pik het gewoon niet als iemand opmerkingen maakt die ik niet leuk vindt. Opmerkingen die niet kunnen maar die ik wel leuk vind, die pik ik dan weer wel .
[...]
Maar dat is tegelijkertijd ook juist het probleem. Vaak komt het geleidelijk. Een opmerking, kritiek. Hij boort je niet gelijk de grond in de eerste keer. Als je er al wat van denkt, is het eerder "wat een onhandige opmerking" of "typisch iets voor mannen" dan dat het als geestelijke mishandeling voelt. Alleen, de kritiek wordt langzaamaan steeds harder. Tegelijkertijd leer je ook meer incasseren, doordat je eraan gewend raakt. Het is misschien te vergelijken met een elastiek die opgerekt wordt. Trek je één keer ontzettend hard, dan zit de kans erin dat-ie kapot springt. Maar als je 'm beetje bij beetje uitwijdt, knapt-ie veel minder snel. Uiteindelijk wel, maar het kan meer incasseren.
Tja, en waar ligt de grens tussen een onhandige opmerking en geestelijke mishandeling? Ik kan voor mezelf niet een specifiek punt aangeven waarop het mis ging in ieder geval.
oh ik snap het. Dus omdat iets "typisch mannelijk" (wtf is dat?) of "een wat onhandige opmerking" is moet je het maar toelaten? Ook dan kun je op je strepen staan.
Ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf toelaat, en dat moet je voorkomen. Dat doe je door je grens te trekken. So what als de hele wereld vind dat je je aanstelt als je een relatie of datefase daarom verbreekt. Als je het niet wilt hebben, moet je het ook niet accepteren. En als je het niet accepteert, sluipt het er ook niet in.
Ik wil je niet aanvallen, absoluut niet. Maar de denkwijzen hierover zijn dus heel verschillend. Mij zou het dus nooit overkomen (en ik zeg wel nooit, ipv dat ik nooit nooit zeg). Ik pik het gewoon niet als iemand opmerkingen maakt die ik niet leuk vindt. Opmerkingen die niet kunnen maar die ik wel leuk vind, die pik ik dan weer wel .
dinsdag 9 juni 2009 om 21:29
quote:eleonora schreef op 09 juni 2009 @ 06:55:
Ik heb in een aantal postings aan o.a. Stoeptegel uit proberen te leggen hoe het in z'n werk gaat Madhe.
Met 'je moet meteen weggaan' kan niemand hier iets. Als het zo eenvoudig was dan hadden we dat wel gedaan namelijk.
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.
Ik heb in een aantal postings aan o.a. Stoeptegel uit proberen te leggen hoe het in z'n werk gaat Madhe.
Met 'je moet meteen weggaan' kan niemand hier iets. Als het zo eenvoudig was dan hadden we dat wel gedaan namelijk.
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.
dinsdag 9 juni 2009 om 21:48
quote:La Vie en Rose schreef op 09 juni 2009 @ 11:12:
[...]
Ik snap je wel...ik kan begrijpen dat je dit zo ziet.
Van iedereen die hier post is het verhaal anders, maar als ik naar mezelf kijk, dan verwijt ik mezelf dit punt ook. Ik zie het namelijk ook zo dat ik te zwak was om weg te lopen bij de eerste onderbuik gevoelens. Vind mezelf helemaal niet sterk en krachtig, anders had ik het niet allemaal gepikt. Ben juist zwak en heb een laag zelfbeeld, heb geen zelfvertrouwen meegekregen van de belangrijkste man uit mijn leven (mijn vader) want die was er niet.
Ach, laat maar. Ik wil helemaal niet teveel hier over praten, kans op herkenning en al dat gezeik, daarnaast erg moeilijk.
Maar ik snap je wel Madhe..het ís ook onbegrijpelijk. Wees maar blij dát je er niets van snapt.Lieve la vie.. je bént sterk, niet zwak. Het is sterk om je zwaktes te kennen. Dat helpt alleen maar om je valkuilen te herkennen en vandaaruit kun je handelen. Je bent nu toch uit die situatie gestapt! En nú weet je toch dat het verkeerd was, en pik je het toch niet meer!!! Extra sterk!
[...]
Ik snap je wel...ik kan begrijpen dat je dit zo ziet.
Van iedereen die hier post is het verhaal anders, maar als ik naar mezelf kijk, dan verwijt ik mezelf dit punt ook. Ik zie het namelijk ook zo dat ik te zwak was om weg te lopen bij de eerste onderbuik gevoelens. Vind mezelf helemaal niet sterk en krachtig, anders had ik het niet allemaal gepikt. Ben juist zwak en heb een laag zelfbeeld, heb geen zelfvertrouwen meegekregen van de belangrijkste man uit mijn leven (mijn vader) want die was er niet.
Ach, laat maar. Ik wil helemaal niet teveel hier over praten, kans op herkenning en al dat gezeik, daarnaast erg moeilijk.
Maar ik snap je wel Madhe..het ís ook onbegrijpelijk. Wees maar blij dát je er niets van snapt.Lieve la vie.. je bént sterk, niet zwak. Het is sterk om je zwaktes te kennen. Dat helpt alleen maar om je valkuilen te herkennen en vandaaruit kun je handelen. Je bent nu toch uit die situatie gestapt! En nú weet je toch dat het verkeerd was, en pik je het toch niet meer!!! Extra sterk!
dinsdag 9 juni 2009 om 21:49
Fijn al die lieve woorden, goed te weten dat het zin heeft, al de stukken tekst van gisteren
Bodile, jouw stukje pik ik er even uit.
Wat je zegt is waar maar het is ook angstaanjagend eigenlijk. Want je ziet de toekomst! Jij ziet nu al waar het op uit zou kúnnen gaan draaien met jou en je vriend.
Jullie zijn vier maanden samen en de voortekenen zijn er, de voorgeschiedenis is er, de vruchtbare bodem is aanwezig maar ik denk niet dat er een haar op je hoofd is die er over piekert om bij je vriend weg te gaan.
En daarmee kunnen we meteen inhaken op iets wat Stoeptegel zei; namelijk dat de mensen die in een ongelijkwaardige en gewelddadige relatie zitten er niks aan kunnen doen. In principe zou je dat inderdaad kunnen zeggen, als je niks weet van de materie waar we het nu over hebben, dan ga je er misschien blind in en dan zie je veel dingen over het hoofd.
Maar jij Bodile, jij bent gewaarschuwd. Dat bedoel ik niet rot hoor, meer als in, je weet het érgens wel met zo'n man. Dat het niet helemaal klopt allemaal. Dat er elementen zijn die eigenlijk niet prettig zijn en niet zoals je zou willen voor jezelf.
En trouwens, (aan iedereen) ook als je niet weet van een topic als dit, ook als je niet de boeken over dit onderwerp gelezen hebt. Dan nóg voel(de) je al snel dat het niet in de haak is. Dat sommige reacties, sommige denkbeelden, sommig gedrag, niet deugen, dat je je er tegen moet verzetten, dat je er paal en perk aan moet stellen.
Maar, je doet het niet.
Daarom; vlak nooit je eigen rol uit in een relatie als deze. Dat het fout ging/gaat, maakt van jou geen slachtoffer. Dat zeg ik hard en misschien wel té hard maar toch wil ik het benadrukken. Slachtoffer zijn maakt een mens zwak (dat is een herhaling he? Heb ik al eens gezegd een paar pagina's terug, sorry, ik heb het weer even nodig, deze oude koe) en als je iets niet kunt gebruiken in een relatie met een dominante/gewelddadige man, is het zwakheid.
'It takes two to tango' is het gezegde. Ik háát deze zegswijze. Het klopt maar.....Altijd is er dan in mijn hoofd een 'maar' die volgt op die waarheid als een koe. En tóch, het klopt helemaal. Want it tákes ook two voor die ellendige tango! Hij doet het niet alleen. Wij lieten/laten het hem doen! En juist het feit dat je van alles wat tegen je fundamentele gevoel van rechtvaardigheid/eerlijkheid/redelijkheid in gaat, accepteert om hem tevreden te houden of niet boos te maken, of zijn boosheid te beteugelen, dat maakt dat je (als je dat niet óverduideljk toelaat) niet te helpen bent. Want je komt niet voor jezelf op en als jij dat al niet doet, wie moet het dan doen?
En omdat je niet te helpen bent, omdat je niet gered wil worden, omdat je niet geholpen wíl worden, maakt dat je moet liegen en dat maakt weer dat mensen die belangrijk voor je zijn, en die best graag iets voor je zouden willen betekenen, zich van je afkeren.
Bodile, weer even naar jou.
Bewaak je grenzen. Zet geen oogkleppen op. Wees eerlijk tegen jezelf (en als het even kan ook tegen anderen, als er anderen zijn die je voldoende vertrouwt) en bedek niks met de mantel der liefde. Erkennen dat er een probleem zou kúnnen ontstaan, zoals jij nu doet in jouw posting, kan je redden van heel veel ellende. Omdat jij nu, in het begin van je relatie met een dominante man, weet dat jij zelf heel veel in de hand kunt hebben en houden.
Een relatie heb je samen en in een relatie als waar we het nu over hebben waarbij de vrouw één wordt met de man (en soms ook andersom) is dat helemaal zo. Het kan dus nooit de schuld zijn van één van de twee. Er is in zo'n relatie vaak nog heel lang veel om voor te vechten, ook als anderen vinden van niet. Maar eerlijk blijven en geen uitvluchten en smoezen gaan verzinnen kunnen voorkomen dat je wegzakt in een moeras van leugens, angst en isolement. Bodile, ik hoop dat je wat we hier schrijven dus ter harte neemt. Gewoon, om je te beschermen, niet om je te betuttelen.
(f)
Bodile, jouw stukje pik ik er even uit.
Wat je zegt is waar maar het is ook angstaanjagend eigenlijk. Want je ziet de toekomst! Jij ziet nu al waar het op uit zou kúnnen gaan draaien met jou en je vriend.
Jullie zijn vier maanden samen en de voortekenen zijn er, de voorgeschiedenis is er, de vruchtbare bodem is aanwezig maar ik denk niet dat er een haar op je hoofd is die er over piekert om bij je vriend weg te gaan.
En daarmee kunnen we meteen inhaken op iets wat Stoeptegel zei; namelijk dat de mensen die in een ongelijkwaardige en gewelddadige relatie zitten er niks aan kunnen doen. In principe zou je dat inderdaad kunnen zeggen, als je niks weet van de materie waar we het nu over hebben, dan ga je er misschien blind in en dan zie je veel dingen over het hoofd.
Maar jij Bodile, jij bent gewaarschuwd. Dat bedoel ik niet rot hoor, meer als in, je weet het érgens wel met zo'n man. Dat het niet helemaal klopt allemaal. Dat er elementen zijn die eigenlijk niet prettig zijn en niet zoals je zou willen voor jezelf.
En trouwens, (aan iedereen) ook als je niet weet van een topic als dit, ook als je niet de boeken over dit onderwerp gelezen hebt. Dan nóg voel(de) je al snel dat het niet in de haak is. Dat sommige reacties, sommige denkbeelden, sommig gedrag, niet deugen, dat je je er tegen moet verzetten, dat je er paal en perk aan moet stellen.
Maar, je doet het niet.
Daarom; vlak nooit je eigen rol uit in een relatie als deze. Dat het fout ging/gaat, maakt van jou geen slachtoffer. Dat zeg ik hard en misschien wel té hard maar toch wil ik het benadrukken. Slachtoffer zijn maakt een mens zwak (dat is een herhaling he? Heb ik al eens gezegd een paar pagina's terug, sorry, ik heb het weer even nodig, deze oude koe) en als je iets niet kunt gebruiken in een relatie met een dominante/gewelddadige man, is het zwakheid.
'It takes two to tango' is het gezegde. Ik háát deze zegswijze. Het klopt maar.....Altijd is er dan in mijn hoofd een 'maar' die volgt op die waarheid als een koe. En tóch, het klopt helemaal. Want it tákes ook two voor die ellendige tango! Hij doet het niet alleen. Wij lieten/laten het hem doen! En juist het feit dat je van alles wat tegen je fundamentele gevoel van rechtvaardigheid/eerlijkheid/redelijkheid in gaat, accepteert om hem tevreden te houden of niet boos te maken, of zijn boosheid te beteugelen, dat maakt dat je (als je dat niet óverduideljk toelaat) niet te helpen bent. Want je komt niet voor jezelf op en als jij dat al niet doet, wie moet het dan doen?
En omdat je niet te helpen bent, omdat je niet gered wil worden, omdat je niet geholpen wíl worden, maakt dat je moet liegen en dat maakt weer dat mensen die belangrijk voor je zijn, en die best graag iets voor je zouden willen betekenen, zich van je afkeren.
Bodile, weer even naar jou.
Bewaak je grenzen. Zet geen oogkleppen op. Wees eerlijk tegen jezelf (en als het even kan ook tegen anderen, als er anderen zijn die je voldoende vertrouwt) en bedek niks met de mantel der liefde. Erkennen dat er een probleem zou kúnnen ontstaan, zoals jij nu doet in jouw posting, kan je redden van heel veel ellende. Omdat jij nu, in het begin van je relatie met een dominante man, weet dat jij zelf heel veel in de hand kunt hebben en houden.
Een relatie heb je samen en in een relatie als waar we het nu over hebben waarbij de vrouw één wordt met de man (en soms ook andersom) is dat helemaal zo. Het kan dus nooit de schuld zijn van één van de twee. Er is in zo'n relatie vaak nog heel lang veel om voor te vechten, ook als anderen vinden van niet. Maar eerlijk blijven en geen uitvluchten en smoezen gaan verzinnen kunnen voorkomen dat je wegzakt in een moeras van leugens, angst en isolement. Bodile, ik hoop dat je wat we hier schrijven dus ter harte neemt. Gewoon, om je te beschermen, niet om je te betuttelen.
(f)
dinsdag 9 juni 2009 om 22:01
quote:Madhe schreef op 09 juni 2009 @ 21:29:
[...]
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.
Maar dan houdt het op Madhe. En het fijne is, je hóeft het ook niet te snappen. Er zijn heel veel dingen die ik niet snap en daar heb ik me bij neergelegd want ik hoef niet alles te snappen van mezelf.
Ik weet, uit ervaring, uit studie, van vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben als ik, dat ongelijkwaardige relaties moeilijk te verbreken zijn. De hand die je liefkoost is ook de hand die je slaat (soms letterlijk, soms figuurlijk, of beiden) maakt dat je gaat leiden aan iets dat het 'geslagen vrouwen syndroom' (Battered Woman Syndrome) heet.
Boekenplanken vol zijn daar over geschreven en gelukkig dat het op jou niet van toepassing is en dat het er er bij jou niet in gaat. Helaas is het voor heel veel vrouwen gewoon dagelijkse realiteit en hoe onbegrijpelijk ook, die moeten er mee dealen. Zowel op het moment dat ze (nog) in zo'n relatie zitten, als wanneer ze er uitgestapt zijn.
Ook van mij geen aanval op jou of zo maar meer uitleggen dan we nu doen kunnen we niet, snap je wat ik bedoel?
[...]
Eleonora, ik heb je posts ook gelezen. Die zijn inderdaad heel duidelijk, maar toch kan ik het gewoon niet bevatten. Het lukt me gewoon niet. En ik weet niet of het zo moeilijk is om meteen weg te gaan. Ik weet alleen dat veel vrouwen dénken dat het moeilijk is om weg te gaan (en als je dat denkt, dan wordt/is het moeilijk). En over dat stukje blijf ik nadenken. Hoe krijg je dat stukje weg.
Wanneer ik post ben ik dus vooral met die vraag bezig. Waar zit het hem in dat vrouwen denken dat het moeilijk is. Mijn mening is dat ze dat al denken voordat de situatie zich voordoet. Snap je?
Misschien plaatst dit mijn posts in de juiste perspectieven, zoals ik zei wil ik niemand aanvallen op het feit dat ze zo denken, maar schop ik tegen de algemeenheid ervan aan. Ik vind het namelijk heel erg dat veel vrouwen zo moeilijk denken, terwijl het serieus waar eigenlijk zo simpel is.
Maar dan houdt het op Madhe. En het fijne is, je hóeft het ook niet te snappen. Er zijn heel veel dingen die ik niet snap en daar heb ik me bij neergelegd want ik hoef niet alles te snappen van mezelf.
Ik weet, uit ervaring, uit studie, van vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben als ik, dat ongelijkwaardige relaties moeilijk te verbreken zijn. De hand die je liefkoost is ook de hand die je slaat (soms letterlijk, soms figuurlijk, of beiden) maakt dat je gaat leiden aan iets dat het 'geslagen vrouwen syndroom' (Battered Woman Syndrome) heet.
Boekenplanken vol zijn daar over geschreven en gelukkig dat het op jou niet van toepassing is en dat het er er bij jou niet in gaat. Helaas is het voor heel veel vrouwen gewoon dagelijkse realiteit en hoe onbegrijpelijk ook, die moeten er mee dealen. Zowel op het moment dat ze (nog) in zo'n relatie zitten, als wanneer ze er uitgestapt zijn.
Ook van mij geen aanval op jou of zo maar meer uitleggen dan we nu doen kunnen we niet, snap je wat ik bedoel?
dinsdag 9 juni 2009 om 22:40
Hai,
Heb me net aangemeld hier. Eleonora top wat je schrijft! Helder en duidelijk. Door het lezen van jullie verhalen vallen er hier heel wat puzzelstukjes op z'n plek.
Pijnlijk en verwarrend wel, maar ook verfrissend. Als je midden in het speelveld staat ben je het overzicht soms kwijt, en nu ik het vanaf de zijlijn bekijk worden voor mij heel veel dingen duidelijk.
Ik heb zelf ook een ongelijkwaardige relatie achter de rug, maar ben me nog steeds aan het loswurmen. Jullie schrijven helpt me om het wat nuchterder in te zien. Thanx daarvoor!
Heb me net aangemeld hier. Eleonora top wat je schrijft! Helder en duidelijk. Door het lezen van jullie verhalen vallen er hier heel wat puzzelstukjes op z'n plek.
Pijnlijk en verwarrend wel, maar ook verfrissend. Als je midden in het speelveld staat ben je het overzicht soms kwijt, en nu ik het vanaf de zijlijn bekijk worden voor mij heel veel dingen duidelijk.
Ik heb zelf ook een ongelijkwaardige relatie achter de rug, maar ben me nog steeds aan het loswurmen. Jullie schrijven helpt me om het wat nuchterder in te zien. Thanx daarvoor!
