Singles unite, vierde editie 2021 deel 9

Sabbieehhhh schreef: ↑

12-01-2022 16:36

Liever weer daten dan een man die niet past en waarbij je niet gelukkig bent om maar met iemand te zijn.

Ze is toch helemaal niet met hem "om maar met iemand te zijn" ?

Ik ben even helemaal detached van de echte wereld qua daten. Toen ik 4 maand geleden weg ging te varen had ik een soort van vriendin. Die is niet meer. Nu soort van 3 4 5 6 7 8 9 (of nog meer) vriendinnen ofzo. Ik weet het niet, wel weet ik dat ik hun allemaal filmpjes heb gestuurd, met nou ja een hoog sex gehalte en ze vonden het leuk.

Maar dat is allemaal de digitale wereld. Wat er over blijft als ik weer in NL ben, dat is de vraag. Ik heb goede hoop maar nog van niemand een telefoon nummer hahhahahaha.

hebeenvraag schreef: ↑

12-01-2022 15:33

Wat is het rustig in dit topic. Opvallend, want het lijkt me juist dat in deze tijden van corona de uitdaging om een leuke partner te vinden vele malen groter is dan t.o.v. normale tijden.

Ik ben zelf inmiddels echt een fossiel op tinder, zo mag ik wel zeggen. Ik kom ook echt al lang dezelfde hoofden tegen.

Komende zomer word ik 33 jaar oud, en hoewel ik altijd een traditioneel leven met huisje, boompje, beestje voor me had gezien, begin ik langzamerhand steeds meer te denken over het accepteren dat mijn toekomst er wellicht niet ''traditioneel'' uit gaat zien.

Al weiger ik ergens ook nog om dat te accepteren. Voor mijn gevoel heb ik het single leven gewoon meer dan uitgespeeld. Tot mijn 30e kon ik er juist wel van genieten, maar dat is niet meer.

Alleen de dating apps (tinder): het wérkt gewoon niet meer voor mij. Wéér het contact op gang brengen met dezelfde standaard vragen. Wéér iemand die OF juis veel te snel wil afspreken, of juist veel te veel om de hete brij blijft heendraaien. Plus dat ik inmiddels ook zelf (na 10+ jaar single zijn) over de nodige onzekerheden beschik : kan ik het nog wel? Ben ik wel een leuke partner?

Het rare is : ik hoor vaak om me heen : hoe kan jij nou nog single zijn? Je hebt alles mee? En eerlijk gezegd vind ik mezelf ook wel de moeite waard. Maar toch : ik heb eigenlijk nooit privé contact met iemand van het andere geslacht. Ben nooit echt met iemand aan het appen. Nooit een berichtje in mijn facebook-inbox waarvan mijn hart even overslaat. Het is net alsof dat aspect van het leven (relaties, liefde) nooit in mijn handleiding is opgenomen ofzo.

Dit is een erg herkenbare situatie. Ik ben een man van 31, en toevallig heb ik gisteren mijn beklag gedaan bij één van mijn collega's over nagenoeg exact jouw ervaring. Aangezien ik haast aan mezelf begon te twijfelen zei de collega in kwestie dat er ook vrouwen zijn die een soortgelijke situatie 'doormaken'. 5 minuten later had ze dit topic tevoorschijn gehaald en lazen we o.a. jouw post.

Online dating apps in alle soorten en maten voelt ook voor mij zo ontzettend geforceerd en 'nep', dat ik na een halfbakken poging 3 jaar geleden nooit meer dergelijke apps heb geïnstalleerd. Als ik de verhalen zo lees is er in de tussentijd weinig veranderd.

Dit jaar word ik 32, en het is verbazingwekkend hoeveel dooddoeners ik te horen krijg op dagelijkse basis. Net als jij en blijkbaar een aantal anderen hier heb ik een goede baan. Een betere baan dan ik ooit had durven dromen. Maar brengt dat geluk? Volgens 'vrienden' en collega's wel, want hoe kan iemand het gevoel hebben dat er iets mist als je goed geld verdient en je binnen je bedrijf een prominente positie bekleedt? Dat ik mijn baan het raam uit zou gooien om een leven met iemand op te bouwen stuit dan ook direct op ongeloof. Wat heb je aan die baan als je toch 's avonds alleen thuiskomt? Wat heb je aan een salaris als je het met niemand kan delen? Oh ja, want ik heb een huis, dus "hoeveel chicks heb je hier al over de vloer gehad?" hè, wat is het verband? De dooddoenende opmerkingen blijven komen, en het is wonderbaarlijk hoe gemakkelijk men associaties maakt tussen [im]materiële zaken en het al dan niet bestaan van een romantisch leven.

Het beperkt zich echter niet alleen tot je baan/salaris. Na elk weekend mag ik van mannelijke collega's horen "laat foto's zien van wie je dit weekend hebt 'gehad'" en "jij zal wel weinig slaap hebben gehad hè?". Nadat ik het enkele weken geleden zat was en opbiechtte dat ik in mijn hele leven nog nooit een one-night stand heb gehad viel het stil en heb ik er nooit meer iets over gehoord. Behalve dat men dan opeens zei "oh ja heel goed toch, eer aan jezelf houden". Zo snel draaien mensen bij als ze ongemakkelijk worden blijkbaar, en zo wisselend is hun morele kompas.

En wat doe ik dan wel? Blijkbaar geen dingen waar ik vrouwen tegenkom of contact kan opbouwen. Ik lees veel. Maar dat doe je solo. Ik heb overwogen bij een leesclub te gaan, maar daar leest men voornamelijk romans i.p.v. de non-fictie die ik lees. Om dan iets te doen wat ik niet leuk vind in de hoop iemand te ontmoeten? Dat werkt niet. Ik doe in het weekend vrijwilligerswerk in de ouderenzorg, maar om daar nu achter de vrouwelijke verzorgers aan te gaan voelt niet gepast. Ik wandel veel en ben regelmatig in bossen en natuurgebieden te vinden. Soms zie ik dan wel eens een vrouw, maar vaak zijn zij deskundig afgeschermd van de buitenwereld met een koptelefoon. En dan de sportschool: ik doe veel krachttraining en ja, ik heb regelmatig een poging gedaan om een gesprek te beginnen met vrouwen die ik daar regelmatig zie, maar het lijkt tegenwoordig zo bizar dat de meeste vrouwen volledig dicht lijken te slaan van face-to-face contact. Mijn nichtje sport ook regelmatig en toch geeft zij aan "zij kijkt steeds naar je", "zij volgt je steeds naar de gewichten". Groen licht zou je denken? Mooi niet dus. Het is alsof men het gewoon niet meer in real life 'kan' of durft?

Oh ja, en dan nog werk.. in 2015 heb ik een relatie gehad met een collega van een andere afdeling. No big deal zou je denken, we werken toch niet samen. Als onze organisatie een boek aan herinneringen zou uitbrengen zou deze relatie om één of andere reden de voorpagina vullen. Eén relatie die heel netjes is beeïndigd wordt nog steeds tweewekelijks uitvoerig besproken onder specifieke collega's. Zodra ik nu een zakelijk gesprek voer met een vrouwelijke collega krijgt men een collectieve deja-vu en krijg ik de "hou je in hè" en "kun je het weer niet laten?" weer naar mijn hoofd geslingerd. Als deze collega's vervolgens te horen krijgen dat ik sinds 2016 geen enkele relatie heb gehad is het even gesust, maar de relatie van 7 jaar geleden is in het collectieve geheugen geschroeid en komt als een soort Pavlov reactie weer naar boven als ik toevallig praat met een vrouwelijke collega. Dat de burgerlijke staat van die vrouw in kwestie blijkbaar geen enkele rol meer lijkt te spelen is helemaal opvallend. Getrouwde vrouwen wiens man ook bij onze organisatie werkt zijn volgens deze mannelijke collega's blijkbaar alleen onderhevig aan het feit of ik wel of niet 'een move' maak. Ergens is het ook compleet respectloos naar die vrouwelijke collega, maar als je dat aangeeft ben ik opeens de voorzitter van de lokale feminisme beweging.

Dat ik serieus heb overwogen de organisatie te verlaten vanwege deze opmerkingen vat men maar op als een 'grap', want ja "je hebt toch alles meezitten", en "hoe kun jij nou ontevreden zijn?" en "ik wou dat ik in jouw positie stond, lekker de hele avond chillen zonder gezeik" en "geniet er nog maar ff aan" en "ik wou dat ik vrijgezel was" en "je reist veel, hoe kun je nou nog zeuren. Ik heb 3 kinderen dus ik kom niet verder dan Valkenburg". Dat al deze dingen geen geluk geven als je het met niemand kan delen lijken mensen vaak niet te begrijpen.

Goed, mijn punt is: je bent niet alleen in dit gevoel. Het geldt ook voor mannen.

Antoon69 schreef: ↑

13-01-2022 00:26

Ze is toch helemaal niet met hem "om maar met iemand te zijn" ?

' Een man die ook huisje boompje beestje wil etc. Ik vind het dan lastig om de relatie te beëindigen en dan? Weer gaan daten?'

Klinkt voor mij toch redelijk dat ze overweegt te blijven omdat ze dan in een relatie is omdat ze niet meer wil daten, maar dat lees ik dan misschien verkeerd.

Antoon69 schreef: ↑

13-01-2022 00:26

Ze is toch helemaal niet met hem "om maar met iemand te zijn" ?

Ik begreep het toch ook wel als zoiets... 'Beter dit dan single zijn en weer moeten gaan daten'.

Ik las het als dat ze een leuke man tegen was gekomen waarmee ze graag samen was en bij wie de liefde wederzijds was (heel belangrijk lijkt me) en die ook nog dezelfde plannen en verwachtingen had. Zou goed genoeg voor mij zijn in ieder geval.

Antoon69 schreef: ↑

13-01-2022 15:34

Ik las het als dat ze een leuke man tegen was gekomen waarmee ze graag samen was en bij wie de liefde wederzijds was (heel belangrijk lijkt me) en die ook nog dezelfde plannen en verwachtingen had. Zou goed genoeg voor mij zijn in ieder geval.

Exact dit!

Alleen mis ik diepgang. Ik vind het meer een oppervlakkige relatie

Diaboliko schreef: ↑

13-01-2022 07:10

Dit is een erg herkenbare situatie. Ik ben een man van 31, en toevallig heb ik gisteren mijn beklag gedaan bij één van mijn collega's over nagenoeg exact jouw ervaring. Aangezien ik haast aan mezelf begon te twijfelen zei de collega in kwestie dat er ook vrouwen zijn die een soortgelijke situatie 'doormaken'. 5 minuten later had ze dit topic tevoorschijn gehaald en lazen we o.a. jouw post.

Voor mij ook herkenbaar. Veel al gezegd in jouw post en in posts van anderen hierboven, dus ga niet ook een heel verhaal typen, maar voor mij ook alsof de sociale vaardigheden in theorie in orde zijn, maar het romantische aspect niet meegeleverd lijkt te zijn. Als ik ergens ben heb ik altijd wel aanspraak, ik ben iemand die blijkbaar een open uitstraling heeft want ik heb vaak korte gesprekjes met mensen, ook met vreemden, en heb vootal vroeger veel losse vrienden gehad, en ook wel dates, maar ik kom nooit tot diepere verbinding of echte relaties. Het lijkt wel of ik gewoon inmiddels heel goed ben in die eerste fase van het leggen van dat eerste contact omdat ik dan inmiddels zo vaak heb gedaan, maar dus nooit verder kom dan dat. Hier op het forum merk ik ook dat ik makkelijk contact leg, even een een-tweetje met iemand, en daar kan ik echt van genieten, al is het online, maar het kan erg frustrerend zijn om te merken wel goed te zijn om altijd en overal waar ik ook kom, of dat nou online of offline is goed te zijn in contact leggen, maar altijd alleen maar voor het vluchtige en nooit voor het diepere of langere.

Hihi, ongemerkt toch een beetje een verhaaltje geworden.

Diaboliko, wat kun je lekker schrijven zeg
Wat ik wil vragen, waarom zou het ongepast zijn om op je vrijwilligerswerk iemand te ontmoeten, zo te horen is dat een aardig vijvertje. Wel daar al iemand tegengekomen die je leuk vindt?

Ben het met je eens dat met meerdere daten niet handig zou zijn maar ik zou mijn ogen niet in de zak laten zitten.

Zeepuppie schreef: ↑

13-01-2022 03:35

Nu soort van 3 4 5 6 7 8 9 (of nog meer) vriendinnen ofzo. Ik weet het niet, wel weet ik dat ik hun allemaal filmpjes heb gestuurd, met nou ja een hoog sex gehalte en ze vonden het leuk.

Ik heb een paar vriendinnen die altijd voor types zoals jij vallen. Altijd hetzelfde liedje.

Diaboliko schreef: ↑

13-01-2022 07:10

Dit is een erg herkenbare situatie. Ik ben een man van 31, en toevallig heb ik gisteren mijn beklag gedaan bij één van mijn collega's over nagenoeg exact jouw ervaring. Aangezien ik haast aan mezelf begon te twijfelen zei de collega in kwestie dat er ook vrouwen zijn die een soortgelijke situatie 'doormaken'.

Je bent begin 30 en jouw tijd qua daten gaat als man nu pas beginnen. Je hebt een goed inkomen en zit regelmatig in de sportschool dus is het alleen nog afhankelijk van hoe je verder qua uiterlijk bent (lengte, gezicht, haar). Dat je op datingapps geen succes hebt geldt voor de meeste mannen ook dus dat is geen graadmeter.

hebeenvraag schreef: ↑

12-01-2022 15:33

Ik ben zelf inmiddels echt een fossiel op tinder, zo mag ik wel zeggen. Ik kom ook echt al lang dezelfde hoofden tegen.

Komende zomer word ik 33 jaar oud, en hoewel ik altijd een traditioneel leven met huisje, boompje, beestje voor me had gezien, begin ik langzamerhand steeds meer te denken over het accepteren dat mijn toekomst er wellicht niet ''traditioneel'' uit gaat zien.

Al weiger ik ergens ook nog om dat te accepteren. Voor mijn gevoel heb ik het single leven gewoon meer dan uitgespeeld. Tot mijn 30e kon ik er juist wel van genieten, maar dat is niet meer.

Alleen de dating apps (tinder): het wérkt gewoon niet meer voor mij.

Dat Tinder anders is op je 23ste dan op je 33ste is normaal lijkt me. Je hebt je single-leven uitgespeeld en ervan genoten maar wat wil en verwacht je nu dan? Mannen met enig zelfrespect, inkomen en een goed lichaam die van je eigen leeftijd zijn willen doorgaans twintigers die nog niet heel Tinder hebben uitgespeeld.

Pioen00 schreef: ↑

16-01-2022 10:51

Ik heb een paar vriendinnen die altijd voor types zoals jij vallen. Altijd hetzelfde liedje.

Echt? Ik ben in heel mijn leven (en ik loop hier al een hele tijd rond) 1 keer iemand tegen gekomen zoals zeepuppy.

Attraverso schreef: ↑

16-01-2022 12:42

Echt? Ik ben in heel mijn leven (en ik loop hier al een hele tijd rond) 1 keer iemand tegen gekomen zoals zeepuppy.

Ik heb ze altijd vermeden maar heb twee vriendinnen die altijd maar weer voor de mannen gaan die niet voor hen gaan. Mannen die keuze te over hebben en daar dan ook wat mee doen.

Dina1980 schreef: ↑

13-01-2022 16:03

Voor mij ook herkenbaar. Veel al gezegd in jouw post en in posts van anderen hierboven, dus ga niet ook een heel verhaal typen, maar voor mij ook alsof de sociale vaardigheden in theorie in orde zijn, maar het romantische aspect niet meegeleverd lijkt te zijn. Als ik ergens ben heb ik altijd wel aanspraak, ik ben iemand die blijkbaar een open uitstraling heeft want ik heb vaak korte gesprekjes met mensen, ook met vreemden, en heb vootal vroeger veel losse vrienden gehad, en ook wel dates, maar ik kom nooit tot diepere verbinding of echte relaties. Het lijkt wel of ik gewoon inmiddels heel goed ben in die eerste fase van het leggen van dat eerste contact omdat ik dan inmiddels zo vaak heb gedaan, maar dus nooit verder kom dan dat.

* Even uit de meeleesstand *

Hier ook herkenbaar! Ik ben een topper in bed en op eerste, tweede, derde dates. Maar die diepgang... Vrijwel nooit. Zou ook niet weten hoe. Gek is dat hè?

@Dina1980 en LaFolie, ook hier zeker herkenbaar! Het eerste contact, de eerste paar dates, contact tussendoor en intimiteit gaat altijd super goed en er is dan veel enthousiasme. Maar dan ineens stagneert het, wat wellicht ook wel door de dating apps komt omdat iedereen zoveel keuze heeft. Als er ook maar iets tegenvalt dan hup, naar de volgende. Ik zei laatst tegen een vriendin; lijkt wel een wegwerpcultuur tegenwoordig. Maar frustrerend is het wel, met name omdat ik wel die diepgang wil en keer iemand wil tegenkomen die het wel de moeite waard vindt om mij écht te leren kennen. Mij niet zomaar bij het geringste laat vallen. Tot zover

Ik ben altijd wel van de lange relaties geweest en denk dat ik altijd wel een diepere band heb gekregen met wie ik samen was. Als je elkaar net kent en leuk vindt, ga je naar dingen zoeken die je gemeen hebt en die je samen deelt. Dan ga je elkaar je favoriete muziek laten horen en leg je elkaar een beetje in de watten om iemand voor je te winnen. Je onderneemt samen dingen en beleeft avonturen met elkaar. Je bent benieuwd naar de anders vrienden en familie en leert die kennen. Ondertussen geniet je dus steeds van elkaars gezelschap, vooral in mentale zin. Je helpt elkaar ook en Je krijgt op een gegeven moment gemeenschappelijke dromen en wensen. Het wordt ook een steeds vervelender idee om zonder die ander door te moeten gaan. Maar het meest belangrijke is dat je zo'n band graag moet willen en nodig hebt om je echt gelukkig te voelen. Als je die behoefte niet (meer) voelt zou ik er niet meer aan beginnen.

Attraverso schreef: ↑

16-01-2022 12:42

Echt? Ik ben in heel mijn leven (en ik loop hier al een hele tijd rond) 1 keer iemand tegen gekomen zoals zeepuppy.

Ik wilde net zeggen, ik weet niet hoeveel recht door zee in zee varende biseksuele crossdressers de vriendinnen van Pioen kennen, maar persoonlijk ken ik er geen een.

alongwiththesunshine schreef: ↑

16-01-2022 14:16

Ik wilde net zeggen, ik weet niet hoeveel recht door zee in zee varende biseksuele crossdressers de vriendinnen van Pioen kennen, maar persoonlijk ken ik er geen een.

Hahahaha echt hoor.

Pioen00 schreef: ↑

16-01-2022 13:35

Ik heb ze altijd vermeden maar heb twee vriendinnen die altijd maar weer voor de mannen gaan die niet voor hen gaan. Mannen die keuze te over hebben en daar dan ook wat mee doen.

Zoals ik al dacht heb je niet het minste idee welk type zeepuppy is, je zou versteld staan

alongwiththesunshine schreef: ↑

16-01-2022 14:16

Ik wilde net zeggen, ik weet niet hoeveel recht door zee in zee varende biseksuele crossdressers de vriendinnen van Pioen kennen, maar persoonlijk ken ik er geen een.

Ik ken er wel wat meer, ik ben zeker niet de enige zeevarende die een biseksuele crossdresser is. Enne dat ik vriendinnen zeg heb ik het ook over andere tgirls maar ook vrouwen ehm is allemaal wat raar, ik weet het. Maar zo gaat mijn leven op het moment. Alles in afwachting van dat ik thuis kom en wat er dan overblijft, wie ik echt ga ontmoeten, dat is altijd afwachten. Ik heb er al vele life meegemaakt en er komen altijd meer bij, er vallen af. Is best wel een turbulente wereld met leuke dingen.

En zo ben ik al van alles tegengekomen met tich fetisjen. Nou en als dan een bepaalde vrouw, die ik ken, die graag een hondenmasker opdoet en dan blaf blaf doet. Blaf ik even terug en als zij dan de zolen van mijn voeten wil zien, dan film ik die voor haar met nog wat meer dingen. En andere verzoekjes doe ik ook, het is niet zo dat ik ongevraagd zomaar zo'n filmpje stuur.

Jij verveelt je niet aan boord zeepuppy

Attraverso schreef: ↑

16-01-2022 15:10

Jij verveelt je niet aan boord zeepuppy

Nee absoluut niet en dan gaat het werk ook nog gewoon door, 10 uur per dag. Maar een dag telt 24 uur, ik slaap er 8 van. Blijven er 6 uur over voor andere dingen.

Ik vraag me echt af waar ik de moed haal om met online daten door te gaan...