familie

Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.



ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.



Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.



Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.



Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?



Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.



Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.



Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!



Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.



Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.



Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.



Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"



Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.



Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?



hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?

jane het is een chicklit oftewel verstand op nul. maar hoe lang zal ik gaan lezen, wat is wijs eerst maar eens 5 minuten of 10, heb je tips.



dat is misschien iets voor de toekomst, maar voor nu nog niet.

jane, die tip over de afstand vind ik wel een goed idee! ik denk dat ik de tijd ga verdelen over de gehele dag, afhankelijk van wat ik die dag moet.



en een kopje thee erbij is ook fijn, het is duidelijk hoor wat je verteld, helemaal niet warrig!

dank je wel! jij heel erg bedankt voor je reacties van vandaag, erg lief! de emoticons werken niet dus knuffel.



jij ook slaap lekker!

@indonees, zou je wel weer therapie willen of sta je er nog steeds niet voor open?



@zoe & jane: qua lezen is het niet gelukt, ik heb gisteren & vandaag een erg drukke dag gehad. vandaar ook mijn late reactie.



hoe is het met jullie?

waarom heb je geen behoefte aan therapie, omdat je denkt dat het niet werkt?



fijn dat je op andere manieren afleiding hebt.

ik kan me dat wel voorstellen hoor. je moet doen wat voor jou het beste is. er zijn wel meerdere mensen complex hoor

hey jane, flamencodansen, wat leuk! doe je dat al lang? met mij gaat het.



iok vraag me alleen iets af, ik heb het idee, dat de meeste mensen hier, die geen familie hebben, toch een leuke relatie/kinderen hebben. als ze dat vertellen merk ik dat ik daardoor een beetje "verlamd" raak en over ga in de automatische piloot, zo van wat fijn voor je! ik vraag me af of ik het echt wel fijn vind voor die ander (wat klinkt dat stom!)

Hoe Zoe,



ik weet niet zo goed hoe ik mij voel vandaag. Is dat iets van de laatste tijd dat je zo moe bent?



Klopt idd, ik mag van mijzelf niet jaloers zijn, maar toch ben ik het, en ook niet een klein beetje, maar heel erg. Ik wil dat ook niet laten merken aan anderen. 9 van de 10 keer is het echt oprecht hoor dat ik het fijn vind voor die ander, maar die 1 keer dan weer niet, dan is het zo confronterend, dan word er ik er verdrietig van en voel ik mij nog eenzamer. ga ik twijfelen aan mijzelf. hoe kan het toch dat ik dat niet heb, dan moet er wel iets mis zijn met mij.



ik had niet verwacht dat ik dit op een forum ook zou tegen komen. ik kan er dus niet om heen om geconfronteerd te worden met mijn gemis/eenzaamheid en dat doet pijn.



Dat maakt dat ik mij wil opsluiten in mijn huis, en niets of niemand wil zien

@indonees, het klinkt zo ongelofelijk naar, die jaloezie & afgunst, ik vind dat heel erg van meijzelf dat ik dit zo denk/voel. Het is echt niet persoonlijk, als ik heel eerlijk ben, heb ik naar iedereen toe, die dingen heeft die ik graag zou willen en dan gaat het echt niet alleen om familie. Maar wat zeg je dan, dan valt er voor mij eigenlijk nis te zeggen op zo'n moment.



ik vind het enorm kut dat ik hier mee moet worstelen, ik vind het niet eerlijk. volgens mij is dit ook weer iets wat met acceptatie te maken heeft, maar dat lukt mij niet.



daar ben ik mij van bewust hoor dat het absoluut niet zaligmakend is een gezin.



@Jane, ik vraag me af, waar ik dan blij mee moet zijn. even afgezien van daklozen, heeft iedereen een huis en CV, daar voel ik mij niet minder eenzaam door.



ik vraag me af of dit wel zo is, is het niet gewoon een kwestie van geluk hebben?



Hebben jou ouders een psychische stoornis? voor mij gaat deze gedachte echt niet op!



ik heb op google even gezocht naar runningtherapie, misschien iets voor later.

ik voel mij zo machteloos, het is moeilijk om dan nog positief te blijven.



ik voel me gelijk weer een kutwijf, jou situatie is natuurlijk ook erg! kan mij voorstellen dat dit eenzaam voor je is geweest.



wat ik bedoelde te zeggen is dat ik daar alles wel van weet, een ouder die psychische klachten heeft. het had zo anders moeten zijn en dat is wrang. eerst afgestaan ter adoptie in de hoop op een betere toekomst. en vervolgens kom je in een gezin, waarbij alles mis gaat

ik was 1 toen ik geadopteerd werd. slik je medicatie om het tekort aan serotonine aan te vullen? of is het een combinatie van de hulp die je krijgt waardoor het meer op de achtergrond raakt?