Relaties
alle pijlers
Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.
vrijdag 6 mei 2022 om 13:55
Hoi allemaal,
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
vrijdag 6 mei 2022 om 19:04
Sjaantje37 schreef: ↑06-05-2022 19:00Je vader moet zijn gemeende excuses maken aan je dochter. Je dochter kwam voor haar zelf op en kreeg een aanval van opa als antwoord.
Tegen je vader zeggen dat hij zich nooit maar dan ook nooit meer bemoeit met jouw opvoeding en dat hij niet meer in jullie buurt komt als hij drinkt of gedronken heeft.
Ik zou die vader dat helemaal niet laten doen. Het is sowieso niet welgemeend zoals je kan lezen.
En zou hem niet nog ik haar buurt laten. Echt waarom?
vrijdag 6 mei 2022 om 19:06
Wat heftig to! Ik snap dat je heel erg geschrokken bent en in de war.
Ik zou na een stevig gesprek met mijn vader hem de keus geven of stoppen met drinken ( al dan niet met hulp) of geen contact meer met ons.
In de hoop dat hij eieren voor zijn geld kiest en van die rotzooi afblijft. Als zijn band met jou en zn kleindochter dat niet waard is zegt het mij genoeg. Ik heb zo’n grondige hekel aan overmatig alcoholgebruik en/of mensen die een kwaaie dronk hebben. No way dat ik mijzelf danwel dochter daar nog eens aan blootstel.
Sterkte to!
Ik zou na een stevig gesprek met mijn vader hem de keus geven of stoppen met drinken ( al dan niet met hulp) of geen contact meer met ons.
In de hoop dat hij eieren voor zijn geld kiest en van die rotzooi afblijft. Als zijn band met jou en zn kleindochter dat niet waard is zegt het mij genoeg. Ik heb zo’n grondige hekel aan overmatig alcoholgebruik en/of mensen die een kwaaie dronk hebben. No way dat ik mijzelf danwel dochter daar nog eens aan blootstel.
Sterkte to!
vrijdag 6 mei 2022 om 19:10
Je vader is wel gewelddadig, geestelijke mishandeling valt daar ook onder. Door de dreiging die van hem uitging liepen jullie op jullie tenen. Dat doen jullie in principe nog steeds.Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 19:01Ik probeer weer zo uitgebreid mogelijk te reageren.
Vroeger heeft mijn vader mij nooit echt pijn gedaan. Maar ik was dan ook nooit 'lastig'. Ik kan me herinneren dat hij me 1 keer bij mijn schouder greep toen ik wat brutaal was op mijn 16e, maar dat maakte weinig indruk. Mijn broertje heeft hij wel regelmatig 'fysiek aangepakt'. wat doen bv de trap op schoppen was, of ruw beetpakken oid. Kan me herinneren dat m'n broertje hier altijd enorm verdrietig van was. Wel hing er altijd spanning, we wisten aan tafel bv precies wat wel en niet mocht, want als m'n vader boos was dan sloeg hij bv met vuist op tafel of begon te schreeuwen. Ik kan me herinneren dat m'n ouders vaak ruzie hadden, dat m'n moeder ook een keer onder het bed gekropen is tijdens zon ruzie. Ik was nog vrij jong, maar het voelde wel onveilig. Het is niet zo dat mijn jeugd in het teken stond van een agressieve vader ofzo. Maar tijdens ruzies met mijn moeder was hij wel agressief. Sloeg haar niet, maar gooide bv een fles frisdrank door de tuin. Dat was dan wel nadat zij hem 'triggerde' door bv te zeggen dat hij het verkeerde pak frisdrank had gehaald in de winkel.
Ik kan me herinneren dat mijn vader altijd wel van een biertje hield. Het is pas de laatste jaren dat dat vervelend is. Dat er spanning hangt, dat hij boos of chagrijn is en rare, kwetsende dingen zegt. en dus ook z'n agressie niet kan beheersen. Net enkele maanden geleden hadden we een incident waarbij ik gekwetst werd door hem nadat hij rare dingen zei terwijl hij aangeschoten was.
En ja, er zijn eerder momenten geweest waarop hij zich ergerde aan mijn dochtertje. Die 2 of 3 keer waren het. Op die momenten liep hij dan geïrriteerd weg, of kneep in zijn vuisten (en tikje van hem als hij boos is) maar nooit heeft hij daarin mijn dochtertje aangevallen of pijngedaan. Ik dacht dus altijd dat ze veilig bij hem was, maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Mijn moeder was na het gebeurde boos op hem, heeft niks tegen hem gezegd. Ze hebben er niet over gepraat, ook niet over zijn duw. Zij vindt dat hij 'wel even mag voelen dat we boos zijn en dat dit niet kan'. ze zegt dat ze totaal geen genegenheid naar hem voelt en dat hij aan de slag moet met zijn alcoholprobleem. Maar meer dan hem verzwijgen doet ze ook niet. Ze is bang voor hem als hij drinkt en zij zegt er iets van. Maar ze zegt dat ze niet bang is voor haar eigen veiligheid. Ik wel, na wat er gebeurt is.
Ik ben denk ik niet perse conflictmijdend. Over het geheel genomen ben ik assertief. Maar ik merk wel dat ik, binnen ons gezin, misschien bepaald gedrag wat niet normaal is, als normaal ben gaan zien. En ja, met schroom moet ik erkennen dat ik richting mijn vader minder assertief ben dan tegen een ander. Dit omdat hij zelf duidelijk issues heeft die hem verdriet doen en hebben gedaan. Ik heb tot nu toe dat vaak als excuus gezien voor zijn drinkgedrag. ik denk aan alle dingen die hij ook goed heeft gedaan, de lieve dingen die hij ook doet en heeft gedaan. Maar ik kan en zal dat niet als excuus gebruiken voor wat hij nu gedaan heeft.
de vader van mijn dochtertje en ik zijn uit elkaar. Op een goede en rustige manier, we hebben co-ouderschap. Ik weet dat ik hem hierover in moet lichten en dat ga ik ook doen.
mijn vader heeft trouwens, onder ons toezicht, excuses aangeboden aan mijn dochter en had daarbij wel de tranen in zijn ogen staan. Niet dat dat mij raakt of om het goed te praten.
Jullie waren allemaal bang voor hem en je broertje heeft het vaak fysiek moeten ontgelden.
Jouw dochter stond op voor zichzelf hoe jong ze ook is en dat werd afgestraft door jouw vader op een harde manier. Als jij dit pikt zal je nooit deze cirkel doorbreken. Dit is het moment om jouw dochter iets anders te leren dan wat jij hebt geleerd thuis. Je bent geen kind meer maar volwassen en een moeder.
Echt jij kan dit.
vrijdag 6 mei 2022 om 19:12
Na het lezen van haar laatste reactie eens dat ze hem ver uit de buurt van haar dochter moet houden.LuciFee2022 schreef: ↑06-05-2022 19:04Ik zou die vader dat helemaal niet laten doen. Het is sowieso niet welgemeend zoals je kan lezen.
En zou hem niet nog ik haar buurt laten. Echt waarom?
vrijdag 6 mei 2022 om 19:14
absoluut, je hebt gelijk. Ik wil dit niet voor mijn dochtertje en ik voel me nu sterk genoeg om die grens te stellen. Het gevoel van mededogen en medelijden wat ik eerst met hem had is ook echt weg.Sjaantje37 schreef: ↑06-05-2022 19:10Je vader is wel gewelddadig, geestelijke mishandeling valt daar ook onder. Door de dreiging die van hem uitging liepen jullie op jullie tenen. Dat doen jullie in principe nog steeds.
Jullie waren allemaal bang voor hem en je broertje heeft het vaak fysiabsoluitek moeten ontgelden.
Jouw dochter stond op voor zichzelf hoe jong ze ook is en dat werd afgestraft door jouw vader op een harde manier. Als jij dit pikt zal je nooit deze cirkel doorbreken. Dit is het moment om jouw dochter iets anders te leren dan wat jij hebt geleerd thuis. Je bent geen kind meer maar volwassen en een moeder.
Echt jij kan dit.
Trouwens, wat soms ook nog mee kan spelen is het volgende:.
mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan, 3 jaar geleden. Dat heeft mij, natuurlijk best veel pijn gedaan destijds. Nu niet meer, ik ben er totaal overheen en nu zelfs gelukkiger. Mijn dochtertje lijkt qua uiterlijk enorm op mijn ex. Mijn vader heeft bekend dat hij nog altijd boos is op mijn ex. Ik heb het idee dat hij door mijn dochtertje aan mijn ex wordt herinnerd. Zelfs mijn broer zei dit. Het is enorm ziek en ik ben er ook boos over dat hij dit niet los kan laten en daardoor soms mijn dochter iets kwalijk neemt. Ik heb dit met hem besproken. Hij ontkent dit. Hij zegt dat hij van mijn dochter houdt maar dat 'elk kind hem zou triggeren met dat gedrag'.
vrijdag 6 mei 2022 om 19:22
Je bent excuses aan het verzinnen voor zijn gedrag, wat hem ook triggerde je blijft met je handen van een kind af.Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 19:14absoluut, je hebt gelijk. Ik wil dit niet voor mijn dochtertje en ik voel me nu sterk genoeg om die grens te stellen. Het gevoel van mededogen en medelijden wat ik eerst met hem had is ook echt weg.
Trouwens, wat soms ook nog mee kan spelen is het volgende:.
mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan, 3 jaar geleden. Dat heeft mij, natuurlijk best veel pijn gedaan destijds. Nu niet meer, ik ben er totaal overheen en nu zelfs gelukkiger. Mijn dochtertje lijkt qua uiterlijk enorm op mijn ex. Mijn vader heeft bekend dat hij nog altijd boos is op mijn ex. Ik heb het idee dat hij door mijn dochtertje aan mijn ex wordt herinnerd. Zelfs mijn broer zei dit. Het is enorm ziek en ik ben er ook boos over dat hij dit niet los kan laten en daardoor soms mijn dochter iets kwalijk neemt. Ik heb dit met hem besproken. Hij ontkent dit. Hij zegt dat hij van mijn dochter houdt maar dat 'elk kind hem zou triggeren met dat gedrag'.
Ik herken dit wel hoor, ik verzon ook allerlei excuses voor mijn vaders gedrag. Toen hij bij mij in bed kroop, mij probeerde te zoenen zei ik oh, hij is dronken en denkt dat ik mijn moeder ben (zijn vrouw) want hij noemt mij bij haar naam.
Dit omdat ik gewoon niet kon geloven wat mij overkwam, was in shock en dat heb jij nu ook volgens mij en het zijn ook excuses om niet de confrontatie hoeven aan te gaan.
vrijdag 6 mei 2022 om 19:30
Sjaantje, ben er stil van. Wist je moeder dat hij naar jou toe kwam?
In mijn geval kwam hij naar mij toe wanneer hij laveloos was, zakte naast mijn bed in elkaar en bleef uren doorzeuren over al zijn problemen en zijn ellendige leven. Ik durfde niet hoorbaar of zichtbaar adem te halen, omdat hij dan zou weten dat ik wakker was. Doodsangsten stond ik uit.
En mijn moeder hoorde ik dan vanuit haar slaapkamer met enige regelmaat roepen dat hij mij met rust moest laten.
In mijn geval kwam hij naar mij toe wanneer hij laveloos was, zakte naast mijn bed in elkaar en bleef uren doorzeuren over al zijn problemen en zijn ellendige leven. Ik durfde niet hoorbaar of zichtbaar adem te halen, omdat hij dan zou weten dat ik wakker was. Doodsangsten stond ik uit.
En mijn moeder hoorde ik dan vanuit haar slaapkamer met enige regelmaat roepen dat hij mij met rust moest laten.
vrijdag 6 mei 2022 om 19:36
Verschrikkelijk voor je. En maakt wel duidelijk dat ook in nog extremere gevallen het last is om voor jezelf op te komen. Vaak zijn je ouders je zwakke plek. En het is tegelijk een overlevingstechniek.Sjaantje37 schreef: ↑06-05-2022 19:22Je bent excuses aan het verzinnen voor zijn gedrag, wat hem ook triggerde je blijft met je handen van een kind af.
Ik herken dit wel hoor, ik verzon ook allerlei excuses voor mijn vaders gedrag. Toen hij bij mij in bed kroop, mij probeerde te zoenen zei ik oh, hij is dronken en denkt dat ik mijn moeder ben (zijn vrouw) want hij noemt mij bij haar naam.
Dit omdat ik gewoon niet kon geloven wat mij overkwam, was in shock en dat heb jij nu ook volgens mij en het zijn ook excuses om niet de confrontatie hoeven aan te gaan.
♥
vrijdag 6 mei 2022 om 19:52
Lees dit zelf nog eens.Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 19:01
Vroeger heeft mijn vader mij nooit echt pijn gedaan. Maar ik was dan ook nooit 'lastig'. Ik kan me herinneren dat hij me 1 keer bij mijn schouder greep toen ik wat brutaal was op mijn 16e, maar dat maakte weinig indruk. Mijn broertje heeft hij wel regelmatig 'fysiek aangepakt'. wat doen bv de trap op schoppen was, of ruw beetpakken oid. Kan me herinneren dat m'n broertje hier altijd enorm verdrietig van was. Wel hing er altijd spanning, we wisten aan tafel bv precies wat wel en niet mocht, want als m'n vader boos was dan sloeg hij bv met vuist op tafel of begon te schreeuwen. Ik kan me herinneren dat m'n ouders vaak ruzie hadden, dat m'n moeder ook een keer onder het bed gekropen is tijdens zon ruzie. Ik was nog vrij jong, maar het voelde wel onveilig. Het is niet zo dat mijn jeugd in het teken stond van een agressieve vader ofzo. Maar tijdens ruzies met mijn moeder was hij wel agressief. Sloeg haar niet, maar gooide bv een fles frisdrank door de tuin. Dat was dan wel nadat zij hem 'triggerde' door bv te zeggen dat hij het verkeerde pak frisdrank had gehaald in de winkel.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:00
Ik moet door dit topic denken aan een voorval uit mijn jeugd, toen ik 4 was en mijn zus 6. We waren op een bruiloft en een of andere oude kerel (vader van een aangetrouwde ofzo) gaf mijn zus opeens een klap in haar gezicht gaf omdat ze voor de tweede keer per ongeluk op zijn blinkend gepoetste bruiloftschoenen ging staan (mijn zus was op die leeftijd nogal onhandig). Mijn moeder heeft hem toen toegebeten dat hij met zijn poten van haar kinderen af moest blijven en is toen met ons weggegaan, ze was woest. Op de terugweg zijn we langs de snackbar gereden en kregen we patat en om van de schrik bij te komen 2 bolletjes ijs (normaal altijd 1 bolletje). Ik weet nog precies welke smaken ik toen nam, het hele voorval heeft namelijk diepe indruk gemaakt. Maar vooral het idee dat mijn moeder het voor mijn zus opnam en dat zonder twijfel ook voor mij zou doen, dat ze ons daarmee duidelijk maakte dat dat gedrag onacceptabel was. Ik wil dus maar zeggen dat de reactie van de ouder in dit soort situaties veel impact kan hebben. Ik heb mij mijn hele jeugd altijd heel veilig bij haar gevoeld en nu nog steeds, ook al is ze inmiddels bejaard. Ik ga haar NU bellen om haar dat te vertellen.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:08
TO, lees dit nog eens terug en kijk eens hoe vaak de schuld voor je vaders gedrag bij een ander wordt gelegd?Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 19:01…
Vroeger heeft mijn vader mij nooit echt pijn gedaan. Maar ik was dan ook nooit 'lastig'. Ik kan me herinneren dat hij me 1 keer bij mijn schouder greep toen ik wat brutaal was op mijn 16e, maar dat maakte weinig indruk. Mijn broertje heeft hij wel regelmatig 'fysiek aangepakt'. wat doen bv de trap op schoppen was, of ruw beetpakken oid. Kan me herinneren dat m'n broertje hier altijd enorm verdrietig van was. Wel hing er altijd spanning, we wisten aan tafel bv precies wat wel en niet mocht, want als m'n vader boos was dan sloeg hij bv met vuist op tafel of begon te schreeuwen. Ik kan me herinneren dat m'n ouders vaak ruzie hadden, dat m'n moeder ook een keer onder het bed gekropen is tijdens zon ruzie. Ik was nog vrij jong, maar het voelde wel onveilig. Het is niet zo dat mijn jeugd in het teken stond van een agressieve vader ofzo. Maar tijdens ruzies met mijn moeder was hij wel agressief. Sloeg haar niet, maar gooide bv een fles frisdrank door de tuin. Dat was dan wel nadat zij hem 'triggerde' door bv te zeggen dat hij het verkeerde pak frisdrank had gehaald in de winkel.
Ik kan me herinneren dat mijn vader altijd wel van een biertje hield. Het is pas de laatste jaren dat dat vervelend is. Dat er spanning hangt, dat hij boos of chagrijn is en rare, kwetsende dingen zegt. en dus ook z'n agressie niet kan beheersen.
…
Je moeder die onder het bed kruipt als hij boos is, is verre van normaal. Frisdrank door de tuin keilen als hij het verkeerde meegebracht heeft, ook geen normaal gedrag, etc etc.
Het is dus níet pas de laatste jaren dat het vervelend is, het is al zo lang aan de gang dat je niet beter weet en inmiddels echt excessen nodig hebt om nog te twijfelen aan of het wel normaal is.
Heel zorgelijk.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:09
Aller eerst een dikke knuffel.
Het is vreselijk wat er gebeurt is en er zijn hier al veel wijze woorden gezegd.
Ik wil er nog aan toevoegen dat het bagatelliseren van het gedrag van je vader richting je dochter niet oké is.
Als dat herhaaldelijk voorkomt zal dat een basis vormen voor bepaalde keuzes die zij zal maken in haar verdere leven.
Raap jezelf bij elkaar en ga er staan voor je dochter.
Het is vreselijk wat er gebeurt is en er zijn hier al veel wijze woorden gezegd.
Ik wil er nog aan toevoegen dat het bagatelliseren van het gedrag van je vader richting je dochter niet oké is.
Als dat herhaaldelijk voorkomt zal dat een basis vormen voor bepaalde keuzes die zij zal maken in haar verdere leven.
Raap jezelf bij elkaar en ga er staan voor je dochter.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:15
Wat lief.Discobar schreef: ↑06-05-2022 20:00Ik moet door dit topic denken aan een voorval uit mijn jeugd, toen ik 4 was en mijn zus 6. We waren op een bruiloft en een of andere oude kerel (vader van een aangetrouwde ofzo) gaf mijn zus opeens een klap in haar gezicht gaf omdat ze voor de tweede keer per ongeluk op zijn blinkend gepoetste bruiloftschoenen ging staan (mijn zus was op die leeftijd nogal onhandig). Mijn moeder heeft hem toen toegebeten dat hij met zijn poten van haar kinderen af moest blijven en is toen met ons weggegaan, ze was woest. Op de terugweg zijn we langs de snackbar gereden en kregen we patat en om van de schrik bij te komen 2 bolletjes ijs (normaal altijd 1 bolletje). Ik weet nog precies welke smaken ik toen nam, het hele voorval heeft namelijk diepe indruk gemaakt. Maar vooral het idee dat mijn moeder het voor mijn zus opnam en dat zonder twijfel ook voor mij zou doen, dat ze ons daarmee duidelijk maakte dat dat gedrag onacceptabel was. Ik wil dus maar zeggen dat de reactie van de ouder in dit soort situaties veel impact kan hebben. Ik heb mij mijn hele jeugd altijd heel veilig bij haar gevoeld en nu nog steeds, ook al is ze inmiddels bejaard. Ik ga haar NU bellen om haar dat te vertellen.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:24
To het wordt echt niet beter met al dat walgelijke ge-uitleg waarom een 6 jarige geweld verdiend. Je richt je op allerlei bijzaken ipv waar het echt om gaat. Je vader moet stoppen met geweld en intimiderend gedrag en anders geen contact meer.
De situatie is ziek en de vraag of je inwoont bij je vader laat je vakkundig links liggen. De enige reden waarom dit accepteert en alle lulkoek van je vader is, omdat je niet zelfstandig bent.
Ik kan mij niet voorstellen dat jezelf een normale jeugd hebt gehad.
Zoek hulp bij je huisarts voordat het te laat is, zorg dat je urgentie krijgt voor een woning.
De situatie is ziek en de vraag of je inwoont bij je vader laat je vakkundig links liggen. De enige reden waarom dit accepteert en alle lulkoek van je vader is, omdat je niet zelfstandig bent.
Ik kan mij niet voorstellen dat jezelf een normale jeugd hebt gehad.
Zoek hulp bij je huisarts voordat het te laat is, zorg dat je urgentie krijgt voor een woning.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:41
Ik denk dat ik vader zou bellen en zeggen wat het met je doet en voorwaarden stellen aan het contact.
En die voorwaarden ook naleven en consequenties verbinden aan het gedrag.
Niet kind (willen) disciplineren, geen alcohol, geen gefluister. Gebeurt dit wel dan is er geen contact bijv.
Stel een grens.
Wat verdrietig zeg. Voor iedereen die er bij was. Ook van het verleden. Ik hoop dat je een werkende oplossing vindt en dat je vader aan zijn probleem gaat werken.
En die voorwaarden ook naleven en consequenties verbinden aan het gedrag.
Niet kind (willen) disciplineren, geen alcohol, geen gefluister. Gebeurt dit wel dan is er geen contact bijv.
Stel een grens.
Wat verdrietig zeg. Voor iedereen die er bij was. Ook van het verleden. Ik hoop dat je een werkende oplossing vindt en dat je vader aan zijn probleem gaat werken.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:44
ik probeer het niet goed te praten, ik geef alleen weer wat er gezegd is, ook omdat daar naar gevraagd werd! begrijp wel dat niks wat hij zegt voor mij dit überhaupt goed kan praten.. en natuurlijk woon ik niet nog bij mijn ouders. Ik heb een eigen woning, met mijn kind. Ook nog eens op een uur afstand van mijn ouders. We waren alleen tijdens de vakantie samen in een huisje. Mijn vader is naar het huis van hem en mijn moeder gereden.viva-amber schreef: ↑06-05-2022 20:24To het wordt echt niet beter met al dat walgelijke ge-uitleg waarom een 6 jarige geweld verdiend. Je richt je op allerlei bijzaken ipv waar het echt om gaat. Je vader moet stoppen met geweld en intimiderend gedrag en anders geen contact meer.
De situatie is ziek en de vraag of je inwoont bij je vader laat je vakkundig links liggen. De enige reden waarom dit accepteert en alle lulkoek van je vader is, omdat je niet zelfstandig bent.
Ik kan mij niet voorstellen dat jezelf een normale jeugd hebt gehad.
Zoek hulp bij je huisarts voordat het te laat is, zorg dat je urgentie krijgt voor een woning.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:47
Met de auto? In zijn dronken toestand?
vrijdag 6 mei 2022 om 20:48
vrijdag 6 mei 2022 om 20:49
Noia schreef: ↑06-05-2022 20:41Ik denk dat ik vader zou bellen en zeggen wat het met je doet en voorwaarden stellen aan het contact.
En die voorwaarden ook naleven en consequenties verbinden aan het gedrag.
Niet kind (willen) disciplineren, geen alcohol, geen gefluister. Gebeurt dit wel dan is er geen contact bijv.
Stel een grens.
Wat verdrietig zeg. Voor iedereen die er bij was. Ook van het verleden. Ik hoop dat je een werkende oplossing vindt en dat je vader aan zijn probleem gaat werken.
Hier ben ik het helemaal mee eens.
Wat ik begrepen heb is dat je nog steeds thuis woont. Dat lijkt me sowieso geen fijne situatie, ook voor je dochter niet wenselijk. Ik zou inzetten op urgentie: Vader aan de drank, niet goed voor dochtertje. En ook al was ie niet aan de drank: je vormt met je kind een gezin.
Dat je het voor je vader opneemt siert je ook: je houdt van hem, je bent gehecht aan hem, kinderen zijn loyaal aan hun ouders, dat doet de natuur.
Maar bescherm je dochter tegen dergelijke excessen. Alcoholisme is onveilig voor iedereen in de omgeving, mensen die zuipen zijn onvoorspelbaar en ze brengen zichzelf en anderen in gevaar. Natuurlijk kun je van iemand houden die verslaafd is, maar ik vind wel dat je je kind weg moet houden van verslavingsgedrag, het is ook een slecht voorbeeld.
Heel veel sterkte.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:50
Dan heeft hij ook nog eens andere weggebruikers in gevaar gebracht. Tot zover het respect voor het welzijn van anderen. Dat je broertje er achter reed, heeft natuurlijk weinig nut. Op die manier verhinder je geen ongeluk.Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 20:48jep. Met mijn broertje achter hem aan, kijkend of alles goed zou gaan, daarna nog met hem praten toen hij eenmaal thuis was. Ik vind het ook vreselijk voor mijn broertje dat hij dit heeft mee moeten maken..
♥
vrijdag 6 mei 2022 om 20:57
Tomatenbakje schreef: ↑06-05-2022 20:48jep. Met mijn broertje achter hem aan, kijkend of alles goed zou gaan, daarna nog met hem praten toen hij eenmaal thuis was. Ik vind het ook vreselijk voor mijn broertje dat hij dit heeft mee moeten maken..
Och, dat is zo ontzettend niet okee. Ik kan me voorstellen dat jullie hem dronken rijden niet durven te verbieden omdat hij zo agressief is, maar dit is echt heel erg fout.
vrijdag 6 mei 2022 om 20:58
Ja, en daar kan TO niets aan doen. Dus wat heeft het voor nut om hier überhaupt over te beginnen. Dit weet ze zelf ook wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
