Relaties
alle pijlers
Ik ben luistermoe
zaterdag 20 juni 2009 om 09:51
Wel, daar ga ik. Ik vind het altijd maar opmerkelijk dat mensen hun (relatie-)leed op een openbaar forum plempen, maar nu ga ik er geloof ik zelf ook aan beginnen. Wat nu volgt is een uiterst particulier probleem, maar ik wil het even kwijt.
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
zaterdag 20 juni 2009 om 09:56
quote:De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij.
Die 'goede gesprekken' zijn niet in jouw voordeel. Als hij dat als basis ziet, dan ziet ie jou dus als geestelijke hulpverlener ipv als partner.
Ik vind zelf (uit eigen ervaring met eigen problemen) dat je niet moet blijven hangen in die problemen. Een keer je hart kunnen luchten tegenover dierbaren is fijn, maar ga vooral niet zwelgen, want dan groeit het zelfmedelijden ipv dat je jezelf weer oppakt. Dat hij 3 jaar nadat ie iets vreselijks heeft meegemaakt nog steeds geestelijke hulpverlening nodig heeft en op jou blijft leunen voorspelt niet veel goeds voor de relatie. De gelijkwaardigheid is op die manier ver te zoeken.
Stuur 'm naar 'n psych voor dat soort zaken en probeer te ontdekken of hij alleen maar met zichzelf en zijn problemen bezig wil blijven of dat ie ook aandacht heeft voor jou, jullie en andere mensen en hun problemen. Als hij alleen maar in z'n eigen ding blijft hangen denk ik niet dat je relatie ooit nog 'n succes kan worden.
Die 'goede gesprekken' zijn niet in jouw voordeel. Als hij dat als basis ziet, dan ziet ie jou dus als geestelijke hulpverlener ipv als partner.
Ik vind zelf (uit eigen ervaring met eigen problemen) dat je niet moet blijven hangen in die problemen. Een keer je hart kunnen luchten tegenover dierbaren is fijn, maar ga vooral niet zwelgen, want dan groeit het zelfmedelijden ipv dat je jezelf weer oppakt. Dat hij 3 jaar nadat ie iets vreselijks heeft meegemaakt nog steeds geestelijke hulpverlening nodig heeft en op jou blijft leunen voorspelt niet veel goeds voor de relatie. De gelijkwaardigheid is op die manier ver te zoeken.
Stuur 'm naar 'n psych voor dat soort zaken en probeer te ontdekken of hij alleen maar met zichzelf en zijn problemen bezig wil blijven of dat ie ook aandacht heeft voor jou, jullie en andere mensen en hun problemen. Als hij alleen maar in z'n eigen ding blijft hangen denk ik niet dat je relatie ooit nog 'n succes kan worden.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:05
Waarom heeft vriend niet de optie van een psycholoog of zo overwogen? Jij loopt er zelf bij 1, wat goed is voor jou zou ook goed kunnen zijn voor hem toch?
Ik denk dat je goed voor jezelf bent opgekomen door inderdaad een tijdslimiet te stellen zodat je zelf kunt slapen. Hij zal dan een ander moment moeten kiezen om deze dingen met je te bespreken, zijn leven omgooien wellicht. En zal daar weinig zin in hebben. Maar dat betekent niet dat jij fout zit, al wil hij je graag dit doen geloven.
Als hij echt zo stellig is in zijn bezwaren als je nu schrijft lijkt hij je te zien als zijn persoonlijke psycholoog, en lijk je geen toegevoegde waarde te hebben voor hem. Da's sneu, maar dat moet dan maar boven tafel komen.
Er zijn mensen die ervoor opgeleid zijn om hem verder te helpen met zijn problemen, om hem te helpen deze zelf te boven te komen. Als hij deze mensen niet wil zien -uit gemak?- is dat zijn probleem, niet het jouwe.
Ik denk dat je goed voor jezelf bent opgekomen door inderdaad een tijdslimiet te stellen zodat je zelf kunt slapen. Hij zal dan een ander moment moeten kiezen om deze dingen met je te bespreken, zijn leven omgooien wellicht. En zal daar weinig zin in hebben. Maar dat betekent niet dat jij fout zit, al wil hij je graag dit doen geloven.
Als hij echt zo stellig is in zijn bezwaren als je nu schrijft lijkt hij je te zien als zijn persoonlijke psycholoog, en lijk je geen toegevoegde waarde te hebben voor hem. Da's sneu, maar dat moet dan maar boven tafel komen.
Er zijn mensen die ervoor opgeleid zijn om hem verder te helpen met zijn problemen, om hem te helpen deze zelf te boven te komen. Als hij deze mensen niet wil zien -uit gemak?- is dat zijn probleem, niet het jouwe.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:07
quote:elninjoo schreef op 20 juni 2009 @ 09:56:
[...]
Stuur 'm naar 'n psych voor dat soort zaken en probeer te ontdekken of hij alleen maar met zichzelf en zijn problemen bezig wil blijven of dat ie ook aandacht heeft voor jou, jullie en andere mensen en hun problemen. Als hij alleen maar in z'n eigen ding blijft hangen denk ik niet dat je relatie ooit nog 'n succes kan worden.
Hij heeft een psych, vrij intensief contact zelfs. En hij wil volgens mij heel erg graag ook aandacht voor mij hebben, maar zijn problemen nemen gewoon vaak de overhand. Weet eigenlijk niet hoe hij zich daarover voelt.
Verder: dank voor je post. Als ik niet zo moe was had ik er vast niet om hoeven huilen (), wat je schrijft is confronterend.
[...]
Stuur 'm naar 'n psych voor dat soort zaken en probeer te ontdekken of hij alleen maar met zichzelf en zijn problemen bezig wil blijven of dat ie ook aandacht heeft voor jou, jullie en andere mensen en hun problemen. Als hij alleen maar in z'n eigen ding blijft hangen denk ik niet dat je relatie ooit nog 'n succes kan worden.
Hij heeft een psych, vrij intensief contact zelfs. En hij wil volgens mij heel erg graag ook aandacht voor mij hebben, maar zijn problemen nemen gewoon vaak de overhand. Weet eigenlijk niet hoe hij zich daarover voelt.
Verder: dank voor je post. Als ik niet zo moe was had ik er vast niet om hoeven huilen (), wat je schrijft is confronterend.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:28
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 09:51:
Wel, daar ga ik. Ik vind het altijd maar opmerkelijk dat mensen hun (relatie-)leed op een openbaar forum plempen, maar nu ga ik er geloof ik zelf ook aan beginnen. Wat nu volgt is een uiterst particulier probleem, maar ik wil het even kwijt.
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
Dat je zou moeten kiezen voor hem óf voor jezelf is een valse tegenstelling. Het is namelijk ook in zijn belang dat:
- jullie relatie blijft voortbestaan
- jullie allebei voldoende nachtrust krijgen
- jullie allebei psychisch gezond worden en blijven
Er zijn genoeg hulpverleningsinstanties die hij 's nachts kan bellen of mailen als het echt niet anders kan. Jij hebt je nachtrust nodig. Punt.
Wel, daar ga ik. Ik vind het altijd maar opmerkelijk dat mensen hun (relatie-)leed op een openbaar forum plempen, maar nu ga ik er geloof ik zelf ook aan beginnen. Wat nu volgt is een uiterst particulier probleem, maar ik wil het even kwijt.
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
Dat je zou moeten kiezen voor hem óf voor jezelf is een valse tegenstelling. Het is namelijk ook in zijn belang dat:
- jullie relatie blijft voortbestaan
- jullie allebei voldoende nachtrust krijgen
- jullie allebei psychisch gezond worden en blijven
Er zijn genoeg hulpverleningsinstanties die hij 's nachts kan bellen of mailen als het echt niet anders kan. Jij hebt je nachtrust nodig. Punt.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:30
Iemand die iets heftigs heeft meegemaakt en daar veel aandacht voor krijgt kan ook aan die aandacht verslaafd raken. Speelt dat hier niet? Dat hij weet op welk knopje hij moet drukken om jouw volledige aandacht en empatie te hebben? Het maakt in zekere zin je relatie ongelijkwaardig, hij heeft door die gebeurtenis een soort 'macht' over jouw aandacht gekregen. Of herken je dat niet?
zaterdag 20 juni 2009 om 10:33
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 10:07:
[...]
Hij heeft een psych, vrij intensief contact zelfs. En hij wil volgens mij heel erg graag ook aandacht voor mij hebben, maar zijn problemen nemen gewoon vaak de overhand. Weet eigenlijk niet hoe hij zich daarover voelt.
Verder: dank voor je post. Als ik niet zo moe was had ik er vast niet om hoeven huilen (), wat je schrijft is confronterend.
En bespreekt hij dát ook met zijn psych,dat zijn problemen zo de overhand nemen dat er voor jou geen aandacht meer overblijft?
Verder eens met Elninjoo..
[...]
Hij heeft een psych, vrij intensief contact zelfs. En hij wil volgens mij heel erg graag ook aandacht voor mij hebben, maar zijn problemen nemen gewoon vaak de overhand. Weet eigenlijk niet hoe hij zich daarover voelt.
Verder: dank voor je post. Als ik niet zo moe was had ik er vast niet om hoeven huilen (), wat je schrijft is confronterend.
En bespreekt hij dát ook met zijn psych,dat zijn problemen zo de overhand nemen dat er voor jou geen aandacht meer overblijft?
Verder eens met Elninjoo..
zaterdag 20 juni 2009 om 10:40
Evenwicht is ook belangrijk. Doen jullie ook wel eens leuke dingen, gewoon voor de leuk zonder een zware ondertoon? Dat je samen buikpijn krijgt van het lachen, of gewoon geniet van het zonnetje, of dat jullie je verheugen op iets in de toekomst?
Ik heb ook vriendinnen waarbij het er zwaar aan toe kan gaan, maar we staan altijd open voor gewoon een avond nutteloos lol hebben. Daarbij moet je de ander soms over een drempel trekken en losweken van het actuele probleem, maar het kan al enorm schelen als dit soort dingen er tegenover staan. Kan dat bij je vriend?
Ik heb ook vriendinnen waarbij het er zwaar aan toe kan gaan, maar we staan altijd open voor gewoon een avond nutteloos lol hebben. Daarbij moet je de ander soms over een drempel trekken en losweken van het actuele probleem, maar het kan al enorm schelen als dit soort dingen er tegenover staan. Kan dat bij je vriend?
zaterdag 20 juni 2009 om 10:50
@Wuiles: Helder, dank. 's Nachts hulpverleners bellen is niet echt aan de orde denk ik, zijn problemen zijn niet zozeer accuut, alswel slepend. Hij wil/moet er gewoon eindeloos over praten.
@MissMara: Ik herken het deels. Ik denk wel dat hij heel goed wéét waar dat empathieknopje zit bij mij, maar heb niet het gevoel dat hij daar bewust misbruik van maakt. Hij wéét dat het beter is voor mij, maar is eerlijk genoeg om te zeggen dat hij het maar niks vind, zo zie ik het.
@Soundpost: We doen leuke dingen, we hebben goeie dagen (weken?), hij maakt me vaak aan het lachen, etc. Maar omdat het nu al best een tijd duurt word ik er zo moe van dat er altijd zoveel zwaarte nét om de hoek is.
@MissMara: Ik herken het deels. Ik denk wel dat hij heel goed wéét waar dat empathieknopje zit bij mij, maar heb niet het gevoel dat hij daar bewust misbruik van maakt. Hij wéét dat het beter is voor mij, maar is eerlijk genoeg om te zeggen dat hij het maar niks vind, zo zie ik het.
@Soundpost: We doen leuke dingen, we hebben goeie dagen (weken?), hij maakt me vaak aan het lachen, etc. Maar omdat het nu al best een tijd duurt word ik er zo moe van dat er altijd zoveel zwaarte nét om de hoek is.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:54
zaterdag 20 juni 2009 om 10:55
Je hoeft niet bewust misbruik van iemand te maken om toch misbruik van iemand te maken. Het gaat er niet om of het zijn schuld is, maar waarom het voor hem zo moeilijk is met die gesprekken te stoppen. En dan helpt het misschien om het als verslaving te zien. Ik herken het van de tijd dat mijn man het heel zwaar had op zijn werk. Continue gesprekken daarover voerde met me. Ik ging daar heel serieus op in en zat daar heel erg mee. Tot ik besloot me er minder voor open te stellen, omdat ik er ook aan onderdoor ging (weet niet precies waarom, maar ik trok het me heel erg aan, een soort illusie dat ik hem kon en dus moest 'redden'). Toen ben ik het meer gaan zien als stoom afblazen van zijn kant, en ben ik meer gaan spiegelen en veel hmm, zo hee, en ja gaan zeggen. En hem gewoon overal gelijk in gaan geven, dwz: hem tonen dat ik solidair met hem was. Daardoor werd gek genoeg zijn 'probleem' kleiner. En kreeg hij volgens mij meer zelfvertrouwen. En werd mijn rol weer die van partner ipv hulpverlener. En ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik er op dat moment geen zin in had, in zo'n gesprek. En dat ik er bijv. 's avonds na het eten wel even voor wilde gaan zitten. Vaak was het dan bij hem ook weer over tegen die tijd.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:58
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 10:50:
@Wuiles: Helder, dank. 's Nachts hulpverleners bellen is niet echt aan de orde denk ik, zijn problemen zijn niet zozeer accuut, alswel slepend. Hij wil/moet er gewoon eindeloos over praten.
@MissMara: Ik herken het deels. Ik denk wel dat hij heel goed wéét waar dat empathieknopje zit bij mij, maar heb niet het gevoel dat hij daar bewust misbruik van maakt. Hij wéét dat het beter is voor mij, maar is eerlijk genoeg om te zeggen dat hij het maar niks vind, zo zie ik het.
Bewust of onbewust hij maakt er misbruik van en daar mag hij best op gewezen worden.
Hij weet dat het beter is voor jou maar hij vind het maar niks dus hij is eigenlijk nog behoorlijk egoïstisch ook..
Ik denk dat jij gewoon je grenzen moet blijven stellen en daar niet meer overheen moet laten gaan.
@Wuiles: Helder, dank. 's Nachts hulpverleners bellen is niet echt aan de orde denk ik, zijn problemen zijn niet zozeer accuut, alswel slepend. Hij wil/moet er gewoon eindeloos over praten.
@MissMara: Ik herken het deels. Ik denk wel dat hij heel goed wéét waar dat empathieknopje zit bij mij, maar heb niet het gevoel dat hij daar bewust misbruik van maakt. Hij wéét dat het beter is voor mij, maar is eerlijk genoeg om te zeggen dat hij het maar niks vind, zo zie ik het.
Bewust of onbewust hij maakt er misbruik van en daar mag hij best op gewezen worden.
Hij weet dat het beter is voor jou maar hij vind het maar niks dus hij is eigenlijk nog behoorlijk egoïstisch ook..
Ik denk dat jij gewoon je grenzen moet blijven stellen en daar niet meer overheen moet laten gaan.
zaterdag 20 juni 2009 om 10:58
Wat ik me afvraag nav je posting is of hij er uberhaupt wel doorheen wil groeien en het achter zich wil laten. Je kunt lang kauwen op bepaalde dingen. Ik denk dat dat alleen nuttig is als je ook ontwikkeling ambieert. Anders zit je vast in de modder. En dan blijf je vastzitten. En dan kun je wel willen dat je er gezellig samen met je partner in zit maar ik kan me voorstellen dat dat niet jouw wens is .
Kun je iets vertellen over wat er gebeurd is of is dat te prive? En hoe vindt hij het zelf gaan met zijn psych? Vindt hij dat het beter gaat, dat er vooruitgang is, dat deze therapie hem helpt?
Kun je iets vertellen over wat er gebeurd is of is dat te prive? En hoe vindt hij het zelf gaan met zijn psych? Vindt hij dat het beter gaat, dat er vooruitgang is, dat deze therapie hem helpt?
zaterdag 20 juni 2009 om 11:17
Volledig mee eens Feliciaatje. Ik denk dat het de meest voorkomende valkuil is waardoor mensen zelfs uitbehandeld kunnen raken. Op een gegeven moment is het klaar. Dan neem je weer heft in eigen hand met betrekking tot eigen leven. Dan nog is er soms pijn, dan nog is er verdriet, maar dan kan je er wel mee omgaan. Dagje huilen en dan *schop* verder gaan.
Ik zou er zelf ook moe van worden.
Ik zou er zelf ook moe van worden.
zaterdag 20 juni 2009 om 11:21
quote:MissMara schreef op 20 juni 2009 @ 10:55:
Je hoeft niet bewust misbruik van iemand te maken om toch misbruik van iemand te maken. Het gaat er niet om of het zijn schuld is, maar waarom het voor hem zo moeilijk is met die gesprekken te stoppen. En dan helpt het misschien om het als verslaving te zien. Ik herken het van de tijd dat mijn man het heel zwaar had op zijn werk. Continue gesprekken daarover voerde met me. Ik ging daar heel serieus op in en zat daar heel erg mee. Tot ik besloot me er minder voor open te stellen, omdat ik er ook aan onderdoor ging (weet niet precies waarom, maar ik trok het me heel erg aan, een soort illusie dat ik hem kon en dus moest 'redden'). Toen ben ik het meer gaan zien als stoom afblazen van zijn kant, en ben ik meer gaan spiegelen en veel hmm, zo hee, en ja gaan zeggen. En hem gewoon overal gelijk in gaan geven, dwz: hem tonen dat ik solidair met hem was. Daardoor werd gek genoeg zijn 'probleem' kleiner. En kreeg hij volgens mij meer zelfvertrouwen. En werd mijn rol weer die van partner ipv hulpverlener. En ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik er op dat moment geen zin in had, in zo'n gesprek. En dat ik er bijv. 's avonds na het eten wel even voor wilde gaan zitten. Vaak was het dan bij hem ook weer over tegen die tijd.
Dit is inderdaad bij mij (of ons) ook een goede manier gebleken om in zware periodes met elkaar om te gaan. Je kan betrokkenheid tonen zonder alles samen uit te pluizen en er urenlang over te praten. En dat werkt wonderwel heel goed. We hebben (ik heb het over mijn relatie nu) ook duidelijk grenzen aangegeven. In tijd (niet te lang), in timing (niet als de een net thuis komt van het werk) en in prioriteit (als de ander het ook even moeilijk heeft proberen elkaar op te beuren ipv allebei weg te zakken bv). Als je bij de ander weet dat de intentie goed is, is het ook goed en hoef je dat niet te laten zien door er eindeloos in mee te gaan.
Je vriend zal echt moeten accepteren dat jij niet dag en nacht voor hem klaar kan staan. Maar dat je ondanks dat er toch voor hem bent. Jullie zullen gezamenlijk de relatie anders moeten definiëren, niet wat betreft het onderliggende gevoel, maar hoe jullie dat naar elkaar uiten. Dat is moeilijk, maar wel mogelijk als je daar allebei achter staat. Is het geen idee om een keer samen naar dezelfde psycholoog te gaan (ik weet niet of dat al is voorgesteld)?
Je hoeft niet bewust misbruik van iemand te maken om toch misbruik van iemand te maken. Het gaat er niet om of het zijn schuld is, maar waarom het voor hem zo moeilijk is met die gesprekken te stoppen. En dan helpt het misschien om het als verslaving te zien. Ik herken het van de tijd dat mijn man het heel zwaar had op zijn werk. Continue gesprekken daarover voerde met me. Ik ging daar heel serieus op in en zat daar heel erg mee. Tot ik besloot me er minder voor open te stellen, omdat ik er ook aan onderdoor ging (weet niet precies waarom, maar ik trok het me heel erg aan, een soort illusie dat ik hem kon en dus moest 'redden'). Toen ben ik het meer gaan zien als stoom afblazen van zijn kant, en ben ik meer gaan spiegelen en veel hmm, zo hee, en ja gaan zeggen. En hem gewoon overal gelijk in gaan geven, dwz: hem tonen dat ik solidair met hem was. Daardoor werd gek genoeg zijn 'probleem' kleiner. En kreeg hij volgens mij meer zelfvertrouwen. En werd mijn rol weer die van partner ipv hulpverlener. En ik heb ook regelmatig aangegeven dat ik er op dat moment geen zin in had, in zo'n gesprek. En dat ik er bijv. 's avonds na het eten wel even voor wilde gaan zitten. Vaak was het dan bij hem ook weer over tegen die tijd.
Dit is inderdaad bij mij (of ons) ook een goede manier gebleken om in zware periodes met elkaar om te gaan. Je kan betrokkenheid tonen zonder alles samen uit te pluizen en er urenlang over te praten. En dat werkt wonderwel heel goed. We hebben (ik heb het over mijn relatie nu) ook duidelijk grenzen aangegeven. In tijd (niet te lang), in timing (niet als de een net thuis komt van het werk) en in prioriteit (als de ander het ook even moeilijk heeft proberen elkaar op te beuren ipv allebei weg te zakken bv). Als je bij de ander weet dat de intentie goed is, is het ook goed en hoef je dat niet te laten zien door er eindeloos in mee te gaan.
Je vriend zal echt moeten accepteren dat jij niet dag en nacht voor hem klaar kan staan. Maar dat je ondanks dat er toch voor hem bent. Jullie zullen gezamenlijk de relatie anders moeten definiëren, niet wat betreft het onderliggende gevoel, maar hoe jullie dat naar elkaar uiten. Dat is moeilijk, maar wel mogelijk als je daar allebei achter staat. Is het geen idee om een keer samen naar dezelfde psycholoog te gaan (ik weet niet of dat al is voorgesteld)?
zaterdag 20 juni 2009 om 11:22
quote:superstar_2 schreef op 20 juni 2009 @ 10:58:
[...]
Bewust of onbewust hij maakt er misbruik van en daar mag hij best op gewezen worden.
Hij weet dat het beter is voor jou maar hij vind het maar niks dus hij is eigenlijk nog behoorlijk egoïstisch ook..
Ik denk dat jij gewoon je grenzen moet blijven stellen en daar niet meer overheen moet laten gaan.Auw. Raak. Grenzen stellen is moeilijk, als ik iets geleerd heb van de afgelopen 3 jaar is dat het wel. Grenzen stellen kan ik ook alleen maar heel streng, of helemaal niet. En hele strenge grenzen voelen altijd heel liefdeloos...
[...]
Bewust of onbewust hij maakt er misbruik van en daar mag hij best op gewezen worden.
Hij weet dat het beter is voor jou maar hij vind het maar niks dus hij is eigenlijk nog behoorlijk egoïstisch ook..
Ik denk dat jij gewoon je grenzen moet blijven stellen en daar niet meer overheen moet laten gaan.Auw. Raak. Grenzen stellen is moeilijk, als ik iets geleerd heb van de afgelopen 3 jaar is dat het wel. Grenzen stellen kan ik ook alleen maar heel streng, of helemaal niet. En hele strenge grenzen voelen altijd heel liefdeloos...
zaterdag 20 juni 2009 om 11:25
quote:Feliciaatje schreef op 20 juni 2009 @ 10:58:
Wat ik me afvraag nav je posting is of hij er uberhaupt wel doorheen wil groeien en het achter zich wil laten. (....)
Kun je iets vertellen over wat er gebeurd is of is dat te prive? En hoe vindt hij het zelf gaan met zijn psych? Vindt hij dat het beter gaat, dat er vooruitgang is, dat deze therapie hem helpt?
Ik weet ook niet of hij dat écht écht wil. Zelfs bij mij zit er een soort heimwee naar de periode waar het allemaal gebeurde, omdat het zo heftig was denk ik. Ik kan me voorstellen dat hij daar helemaal geen afstand van wil nemen, hoewel hij anderzijds ook gráág verder wil met zijn leven. Willen en kunnen lopen een beetje door elkaar hier.
Wat er precies is gebeurd is denk ik té herkenbaar, dat durf ik hier niet neer te zetten. Hij is zwaar getraumatiseerd in ieder geval. En de therapie helpt wel, maar gaat heel erg langzaam.
Wat ik me afvraag nav je posting is of hij er uberhaupt wel doorheen wil groeien en het achter zich wil laten. (....)
Kun je iets vertellen over wat er gebeurd is of is dat te prive? En hoe vindt hij het zelf gaan met zijn psych? Vindt hij dat het beter gaat, dat er vooruitgang is, dat deze therapie hem helpt?
Ik weet ook niet of hij dat écht écht wil. Zelfs bij mij zit er een soort heimwee naar de periode waar het allemaal gebeurde, omdat het zo heftig was denk ik. Ik kan me voorstellen dat hij daar helemaal geen afstand van wil nemen, hoewel hij anderzijds ook gráág verder wil met zijn leven. Willen en kunnen lopen een beetje door elkaar hier.
Wat er precies is gebeurd is denk ik té herkenbaar, dat durf ik hier niet neer te zetten. Hij is zwaar getraumatiseerd in ieder geval. En de therapie helpt wel, maar gaat heel erg langzaam.
zaterdag 20 juni 2009 om 11:25
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 11:22:
[...]
Auw. Raak. Grenzen stellen is moeilijk, als ik iets geleerd heb van de afgelopen 3 jaar is dat het wel. Grenzen stellen kan ik ook alleen maar heel streng, of helemaal niet. En hele strenge grenzen voelen altijd heel liefdeloos...
Dat is niet liefdeloos. Integendeel, als je hem helpt niet verder weg te zakken is het zelfs heel liefdevol.
Vergelijk het met een kind. Als hij wat gevaarlijks doet dan spreek je dat kind dan ook streng toe. Dat is ter bescherming, dat is niet liefdeloos.
Bovendien denk ik dat als je respect hebt voor elkaar, dat je elkaar ook best wel wat kan zeggen. Je krijgt pas het gevoel op te moeten passen als je respect verliest denk ik....
[...]
Auw. Raak. Grenzen stellen is moeilijk, als ik iets geleerd heb van de afgelopen 3 jaar is dat het wel. Grenzen stellen kan ik ook alleen maar heel streng, of helemaal niet. En hele strenge grenzen voelen altijd heel liefdeloos...
Dat is niet liefdeloos. Integendeel, als je hem helpt niet verder weg te zakken is het zelfs heel liefdevol.
Vergelijk het met een kind. Als hij wat gevaarlijks doet dan spreek je dat kind dan ook streng toe. Dat is ter bescherming, dat is niet liefdeloos.
Bovendien denk ik dat als je respect hebt voor elkaar, dat je elkaar ook best wel wat kan zeggen. Je krijgt pas het gevoel op te moeten passen als je respect verliest denk ik....
zaterdag 20 juni 2009 om 11:34
Dag efa,
Moeilijk zeg. Ik vind dat je gelijk hebt. Je bent niet almachtig en je kunt niet alles dragen. Het is goed dat je nu aan de rem trekt.
En wat er ook is gebeurd, het is heel erg dat hij er zo mee zit. Maar hij moet ook beseffen dat jij geen eindeloze krachten hebt om dat allemaal te horen en te dragen. Dan komt er dus iemand om de hoek kijken die het wel kan dragen omdat het zijn of haar beroep is.
Ja heel moeilijk lijkt me dit. Maar wel essentieel om vooruit te komen en niet achteruit (voor jezelf, maar ook zeker voor hem)...
Sterkte
En je denkt misschien ook; ja maar hij moet het ook dragen! Dat is ook zo, maar ik geloof echt dat hij juist daarom niet jou ook slachtoffer wil maken van het verleden. Hij weet immers zelf hoe zwaar het is.
Moeilijk zeg. Ik vind dat je gelijk hebt. Je bent niet almachtig en je kunt niet alles dragen. Het is goed dat je nu aan de rem trekt.
En wat er ook is gebeurd, het is heel erg dat hij er zo mee zit. Maar hij moet ook beseffen dat jij geen eindeloze krachten hebt om dat allemaal te horen en te dragen. Dan komt er dus iemand om de hoek kijken die het wel kan dragen omdat het zijn of haar beroep is.
Ja heel moeilijk lijkt me dit. Maar wel essentieel om vooruit te komen en niet achteruit (voor jezelf, maar ook zeker voor hem)...
Sterkte
En je denkt misschien ook; ja maar hij moet het ook dragen! Dat is ook zo, maar ik geloof echt dat hij juist daarom niet jou ook slachtoffer wil maken van het verleden. Hij weet immers zelf hoe zwaar het is.
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 20-06-2009 11:38
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zaterdag 20 juni 2009 om 11:42
Je zal je echt moeten realiseren dat het meegaan met hem op de lange termijn ook niet goed voor hem is. Het klinkt alsof hij op deze manier continue het trauma herbeleeft (wat heel begrijpelijk is als proces, dat hoort er ook bij) en jou daar bondgenoot in maakt. Misschien is het al bijna zover dat jij dit herbeleven, of het erover praten, triggert waardoor hij zichzelf in jullie relatie ook niet meer als niet-getraumatiseerd op kan stellen.
Even een stom voorbeeld. Ik heb zelf ook een traumatisch verleden en heb op een gegeven moment besloten dat ik dit op geen enkele manier in mijn werk zou laten merken. Heel streng, ging het dus niet vertellen en probeerde er ook niet aan te denken maar heb me gewoon als gezonde werknemer opgesteld. Misschien voor veel mensen vanzelfsprekend maar voor mij was dat echt een 'knop'. Dat gaat natuurlijk niet zomaar en kostte in het begin veel energie, maar uiteindelijk werkte dat heel goed. Ik voelde me op mijn werk ook niet meer ziek, of raar, of problematisch, gewoon omdat het daar niet 'hoorde'.
Met relaties is dat natuurlijk wat complexer omdat je daarin wel open over jezelf wil zijn, maar als het teveel wordt bestaat het risico dat je de relatie alleen nog maar opvult met jouw problemen en trauma, ook omdat je nooit anders gewend bent.
Als je (of ik) het zo bekijkt is het voor hem misschien ook een kwestie van afkicken en leren wat de juiste plek is om met zijn verleden om te leren gaan. Want het moet ook niet zo zijn dat het altijd en overal overheerst. Uiteindelijk is dat voor hem ook beter, als hij ook een gezonde en sterke kant wat vaker laat zien. Want echt, die is er wel (dat beschrijf je ook wel, dat het in periodes beter gaat) en dat kan heel genezend werken en indirect ook een manier zijn om met het trauma om te gaan en weer 'gezond' te worden.
Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel met dit verhaal
Even een stom voorbeeld. Ik heb zelf ook een traumatisch verleden en heb op een gegeven moment besloten dat ik dit op geen enkele manier in mijn werk zou laten merken. Heel streng, ging het dus niet vertellen en probeerde er ook niet aan te denken maar heb me gewoon als gezonde werknemer opgesteld. Misschien voor veel mensen vanzelfsprekend maar voor mij was dat echt een 'knop'. Dat gaat natuurlijk niet zomaar en kostte in het begin veel energie, maar uiteindelijk werkte dat heel goed. Ik voelde me op mijn werk ook niet meer ziek, of raar, of problematisch, gewoon omdat het daar niet 'hoorde'.
Met relaties is dat natuurlijk wat complexer omdat je daarin wel open over jezelf wil zijn, maar als het teveel wordt bestaat het risico dat je de relatie alleen nog maar opvult met jouw problemen en trauma, ook omdat je nooit anders gewend bent.
Als je (of ik) het zo bekijkt is het voor hem misschien ook een kwestie van afkicken en leren wat de juiste plek is om met zijn verleden om te leren gaan. Want het moet ook niet zo zijn dat het altijd en overal overheerst. Uiteindelijk is dat voor hem ook beter, als hij ook een gezonde en sterke kant wat vaker laat zien. Want echt, die is er wel (dat beschrijf je ook wel, dat het in periodes beter gaat) en dat kan heel genezend werken en indirect ook een manier zijn om met het trauma om te gaan en weer 'gezond' te worden.
Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel met dit verhaal
zaterdag 20 juni 2009 om 11:43
Efa, ik denk dat je je eigen teksten moet nazien op waardeoordelen. Je bent veel te streng voor jezelf.
Egoistisch, oppervlakkig, en liefdeloos, zijn geen kwalificaties die bij je passen als ik op dit verhaal af ga. Je bent nog steeds enorm betrokken bij het wel en wee van je vriend, sterker nog, je bent hierover ruimschoots over je eigen grenzen heen gegaan.
Als je niet gewend bent om grenzen te stellen komt dat wel doen heel koud en gevoelloos voor, want tegennatuurlijk. Je moet je een bepaald gedrag eigen maken, om overeind te blijven, maar daarmee voelt het nog niet meteen natuurlijk. Geen idee wanneer het natuurlijk gaat voelen trouwens, ik ben zelf ook niet heel goed in het stellen van grenzen.
Wat je nu nog kunt doen, zoals al eerder gezegd: is je vriend verwijzen naar plekken waar hij stante pede zijn verhaal kwijt kan.
Ik kan me wel voorstellen dat hij gelijk zijn ei kwijt wil als hij het voelt. Zit zelf ook met heftige gevoelens nu en het voelt best wel eng dat ik nog tot maandag moet wachten voordat die eruit kunnen op een goede plek. Maar ja, zijn omgeving mag er niet aan onderdoor gaan als hij zijn gevoel uit en daar mag hij zelf ook wel eens om denken. Doet hij dit niet, dan heb jij helaas geen keuze dan je harde grenzen te stellen.
Egoistisch, oppervlakkig, en liefdeloos, zijn geen kwalificaties die bij je passen als ik op dit verhaal af ga. Je bent nog steeds enorm betrokken bij het wel en wee van je vriend, sterker nog, je bent hierover ruimschoots over je eigen grenzen heen gegaan.
Als je niet gewend bent om grenzen te stellen komt dat wel doen heel koud en gevoelloos voor, want tegennatuurlijk. Je moet je een bepaald gedrag eigen maken, om overeind te blijven, maar daarmee voelt het nog niet meteen natuurlijk. Geen idee wanneer het natuurlijk gaat voelen trouwens, ik ben zelf ook niet heel goed in het stellen van grenzen.
Wat je nu nog kunt doen, zoals al eerder gezegd: is je vriend verwijzen naar plekken waar hij stante pede zijn verhaal kwijt kan.
Ik kan me wel voorstellen dat hij gelijk zijn ei kwijt wil als hij het voelt. Zit zelf ook met heftige gevoelens nu en het voelt best wel eng dat ik nog tot maandag moet wachten voordat die eruit kunnen op een goede plek. Maar ja, zijn omgeving mag er niet aan onderdoor gaan als hij zijn gevoel uit en daar mag hij zelf ook wel eens om denken. Doet hij dit niet, dan heb jij helaas geen keuze dan je harde grenzen te stellen.
zaterdag 20 juni 2009 om 11:51
Je lijkt me nie zozeer luistermoe. Op mij komt het meer over alsof je probleemmoe bent. Hij kan op de een of andere manier niet zonder zijn bagage (problemen). Een oplossing brengen jullie gesprekken niet, anders waren ze al heel veel minder geworden of slechts sporadisch aanwezig.
Zoals Superstar al goed opmerkte, houdt hij geen rekening met ontstane problemen vanwege de late gesprekken.
Je hebt er moeite mee een grens te stellen. Jij vindt dit liefdeloos overkomen, maar zoals ook anderen al zeggen, dit getuigt wel degelijk van liefde.
Wanneer je richting hem eens een nieuwe grens gaat stellen, de grens dat hij (weer) eens met een professioneel iemand gaat praten over zijn problemen om er werkelijk verder te komen in de verwerking. Jij bent zijn hulpverlener niet, jij bent zijn vriendin waar hij wel degelijk lief en leed mee kan delen. Jullie gesprekken brengen geen oplossing, maar brengen jullie juist meer in de problemen. Jij komt daardoor in de knel en dat lijkt me niet de bedoeling.
Zoals Superstar al goed opmerkte, houdt hij geen rekening met ontstane problemen vanwege de late gesprekken.
Je hebt er moeite mee een grens te stellen. Jij vindt dit liefdeloos overkomen, maar zoals ook anderen al zeggen, dit getuigt wel degelijk van liefde.
Wanneer je richting hem eens een nieuwe grens gaat stellen, de grens dat hij (weer) eens met een professioneel iemand gaat praten over zijn problemen om er werkelijk verder te komen in de verwerking. Jij bent zijn hulpverlener niet, jij bent zijn vriendin waar hij wel degelijk lief en leed mee kan delen. Jullie gesprekken brengen geen oplossing, maar brengen jullie juist meer in de problemen. Jij komt daardoor in de knel en dat lijkt me niet de bedoeling.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:09
quote:IrisH schreef op 20 juni 2009 @ 11:34:
(...)
En je denkt misschien ook; ja maar hij moet het ook dragen! Dat is ook zo, maar ik geloof echt dat hij juist daarom niet jou ook slachtoffer wil maken van het verleden. Hij weet immers zelf hoe zwaar het is.
Dat klinkt alsof je uit ervaring praat... het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
Klopt het dat je hier ervaring mee hebt?
(...)
En je denkt misschien ook; ja maar hij moet het ook dragen! Dat is ook zo, maar ik geloof echt dat hij juist daarom niet jou ook slachtoffer wil maken van het verleden. Hij weet immers zelf hoe zwaar het is.
Dat klinkt alsof je uit ervaring praat... het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
Klopt het dat je hier ervaring mee hebt?
