Gebroken met minnaar, hoe nu verder in huwelijk

Blijven voor de vorm en voor de kinderen is de allerslechtste optie. Als er niks meer is, wat verwacht je dan nog in dit huwelijk. Dood als een pier in mijn ogen.

En ik meende het serieus. Soms is het beter om weg te gaan als je elkaar (nog) niet haat. Want als ouders echt een hekel aan elkaar hebben dan is dat schadelijk voor de kinderen. Als je elkaar echt gaat haten en bij elkaar blijft voor de kinderen is dat ook schadelijk trouwens.



Je vindt je man nauwelijks het aanzien waard, je moddert maar aan en vindt hem niet aantrekkelijk, schaamt je voor hem zelfs. Dat is toch geen basis?



Het feit dat je een ander toelaat is ook een veeg teken, in jouw geval tenminste, want nu heb je het uitgemaakt met je lover, omdat jullie het beiden niet vinden kunnen. Maar nú nog je huwelijk redden, terwijl er eigenlijk niks is wat je nog bindt behalve de kinderen, is ook geen ideale situatie natuurlijk.



Wat denk je zelf Saskia?

heb ook eens je oude topics doorgespit en ik krijg de indruk dat je het wel lekker vindt om ontevreden te zijn.

zolang het maar aan een ander ligt.....



al die meiden die zich kleden of ze 50 zijn.al die vrouwen met teveel make-upje baan is niet leukje man verzorgt zich nietje vindt je man niet aantrekkelijk en dat is zijn schuldje wilt een eigen bedrijf maar iedereen zegt: niet doen.



en als je nou eens bij je man wegging, je eigen bedrijf opzette, die opleiding ging doen.

als je leven dan nog steeds kl*ten is, dan ligt het in ieder geval niet meer aan een ander.



eng, hè?

Hou je wel van je man? Zo niet waarom blijf je dan? Gewoonte het plaatje financien etc.? Je maakt jezelf ongelukkig op deze manier en als je het niet goed uitpraat met je man dan zul je een x echte vreemd gaan in het geheim..... want een nep plaatje ophouden is moeilijk zonder vluchten in/bij bijv een minnaar........



Suc6!



Greetz Fajah

Als mijn partner zó over me dacht, als Saskia over haar man, dan was ik allang uit mezelf weggegaan. Ik zou niet willen leven naast/met iemand die bij me blijft voor kinderen of whatever! Ik wil iemand die me wil om wié IK ben...

"Je hebt nu eenmaal een leven samen". Ik vind dat nog net niet de grootste dooddoener aller tijden.



Het doet zo niet recht aan je eigen geluk, en ook niet aan dat van een ander. Echt een stomme reden om samen te blijven.

het valt wel...maar niet mee

quote:danivo schreef op 23 juni 2009 @ 18:47:

heb ook eens je oude topics doorgespit en ik krijg de indruk dat je het wel lekker vindt om ontevreden te zijn.

zolang het maar aan een ander ligt.....



al die meiden die zich kleden of ze 50 zijn.al die vrouwen met teveel make-upje baan is niet leukje man verzorgt zich nietje vindt je man niet aantrekkelijk en dat is zijn schuldje wilt een eigen bedrijf maar iedereen zegt: niet doen.



en als je nou eens bij je man wegging, je eigen bedrijf opzette, die opleiding ging doen.

als je leven dan nog steeds kl*ten is, dan ligt het in ieder geval niet meer aan een ander.



eng, hè?

huilie

@Saskia



In een huwelijk reageren mensen op elkaar en soms halen ze niet het beste in elkaar naar boven. Wellicht is jouw man veranderd omdat jij ook veranderd bent? En jullie beiden niet meer de man/vrouw zijn die destijds op elkaar vielen? De enige manier om dat proces ten gunste te keren, is door in elk geval met elkaar in gesprek te gaan. En uit wat ik zoal lees, is het daar nog niet van gekomen. Maar doe dat niet omdat jij hem dat verschuldigd bent, doe dat omdat jij het "jullie" verschuldigd bent en omdat er nog iets in jouw is dat er voor wil vechten om die oude liefde weer terug te vinden.

Kan me niets schelen dat je niet reageerd om mijn posting...ik ga je toch mijn mening geven.



Ik kan geen medelijden met je hebben,vind het treurig voor je man dat hij met zo'n vrouw zijn leven moet delen.

Bij elkaar blijven voor de kinderen is een belachelijk excuus voor je eigen angst!!Denk je dat de kinderen niks merken??



Als je een beetje fatsoen had (of hebt) dan verlaat je je man en geef je hem de kans om wat van zijn leven te kunnen maken.

quote:Saskia65 schreef op 23 juni 2009 @ 21:15:

Ik heb geen hekel aan mijn man al lijkt dat misschien zo door de dingen die ik opgeschreven heb. Hij is een prima vriend en zolang ik hem als zodanig kan beschouwen is er niks met de relatie tussen hem en mij, en hebben we het gewoon leuk samen. We doen nog steeds graag dingen samen liever dan alleen maar dan voelt het voor mij echt alleen maar als een hele goede vriend met wie ik de dingen doe.

Qua aantrekkingskracht en zo is hij gewoon niet meer de man op wie ik ooit verliefd werd en daardoor zijn al die problemen ontstaan.

Op die ander werd ik verliefd omdat hij me (achteraf gezien) heel erg deed denken aan mijn man hoe die vroeger was. En toen ik laatst ouwe fotos zat te kkijken dacht ik ja, op die kerel zou ik verliefd gebleven zijn.

Ik snap ook wel dat iedereen verandert in z'n leven en ik ben ook dezelfde niet meer als tig jaar geleden dus vanuit dat oogputn denk ik: ik moet niet zeiken, maar toch, hij is intussen veranderd in iemand waarvoor ik nooit gekozen zou hebben.

En dan wordt 'in goede en in slechte tijden' toch ineens wel een belofte die zwaar valt.

Ook omdat ik weet dat ergens onder al die lagen nog wel die man zit op wie ik viel (soms komt hij onverwachts even te voorschijn en dan legt die ander het ook onmiddellijk tegen hem af) maar over het algemeen is mijn man niet echt een prettig mens meer om mee om te gaan, en dat is wel anders geweest.

Maar goed ik ben het met jullie eens dat een goed gesprek wel het een en ander duidelijk kan maken en misschien zelfs een nieuwe vonk kan geven. Ten slotte ben ik hem dat wel een beetje verschuldigd aangezien ik ook met die ander een goed gesprek heb gehad.





Je geeft het zelf al een beetje aan...jij zult ook wel iets veranderd zijn..maar ik vind dat je daar te weinig over verteld..zoals jij schrijft ligt alles aan je man.

Ga bij jezelf eens na wat jij zelf kunt veranderen aan de situatie ipv direct gevoelens te hebben voor een ander.



Ook jij zult in heel veel dingen niet meer lijken op de vrouw waarop hij destijds verliefd werd.Inmiddels heb je 2 kinderen dus bij jou zal ook het 1 en ander uitgezakt zijn.



Het klinkt in je postings alsof alles aan een ander ligt (dat zegt al genoeg over jou) of dat je gewoon niet tevreden bent met jezelf...en beide kun JIJ wat aan doen!!!!!

quote:Saskia65 schreef op 23 juni 2009 @ 21:15:

Ik heb geen hekel aan mijn man al lijkt dat misschien zo door de dingen die ik opgeschreven heb. Hij is een prima vriend en zolang ik hem als zodanig kan beschouwen is er niks met de relatie tussen hem en mij, en hebben we het gewoon leuk samen. We doen nog steeds graag dingen samen liever dan alleen maar dan voelt het voor mij echt alleen maar als een hele goede vriend met wie ik de dingen doe. [/b]

Qua aantrekkingskracht en zo is hij gewoon niet meer de man op wie ik ooit verliefd werd en daardoor zijn al die problemen ontstaan.

Op die ander werd ik verliefd omdat hij me (achteraf gezien) heel erg deed denken aan mijn man hoe die vroeger was. En toen ik laatst ouwe fotos zat te kkijken dacht ik ja, op die kerel zou ik verliefd gebleven zijn.



Ook omdat ik weet dat ergens onder al die lagen nog wel die man zit op wie ik viel (soms komt hij onverwachts even te voorschijn en dan legt die ander het ook onmiddellijk tegen hem af) maar over het algemeen is mijn man niet echt een prettig mens meer om mee om te gaan, en dat is wel anders geweest.



Ik vind die 2 dingen wel heel erg vreemd. Je kan prima leuk dingen doen met hem, hij is je vriend, jullie doen graag dingen damen, maar het is geen prettig mens om mee om te gaan



alleen al om het laatste stukje zou ik zeggen, ga gewoon weg. Maar je praat jezelf enorm tegen. Wat is het nou?

Ik probeer om uit je openingspost een vraag te halen, of een dilemma ofzo, maar ik merk dat ik er niet helemaal uit kom. Wat is nu precies je bedoeling met dit topic? Wil je dat mensen ervaringen uitwisselen of wil je tips / advies vragen over iets?

quote:Saskia65 schreef op 23 juni 2009 @ 21:15:

En dan wordt 'in goede en in slechte tijden' toch ineens wel een belofte die zwaar valt.



Als ik de reacties zo lees lijkt de algemene conclusie dat je niet echt een fijn persoon bent, en dat je je man nogal tekort doet. Maar misschien lees ik dat fout.



Ik wilde er in ieder geval iets positiefs tegenover zetten. Wat een onwaarschijnlijk lage streek het ook geweest mag zijn dat je aan een minnaar bent begonnen, blijkbaar ben je begonnen in te zien dat die zware belofte wel een echte belofte was. En dat verdient hulde. Beter ten halve gekeerd, dat werk.



Ik vind het oprecht groots dat je de keuze gemaakt hebt, voor je kinderen en omdat je je blijkbaar je belofte aan je man bent gaan herinneren, om terug te keren waar je niet had mogen vertrekken: bij je man.



Het zal nog knap lastig worden allemaal, maar als eerste stap naar herstel van, ook, je eigenwaarde, echt top!

quote:[message=3438240,noline]Saskia65 schreef op 24 juni

Ik denk dat ik destijds een soort van 'genoegen' heb genomen met een man die aan de veilige kant zat. Omdat ik dacht dat ik geen betere kon krijgen. Als ik nu om me heen kijk naar het type vrouw dat ik doorgaans aan de zijde van mannen asl de mijne zie, zijn dat meestal niet de meest aantrekkelijke dames.

Ik zal mensen wel tegen het zere been schoppen met wat ik nu ga zeggen maar ik heb dan zoiets van "heb ik mezelf toen zo laag ingeschat?"



Nou ja, en toen m'n minnaar dan op een gegeven moment iets zei over 'dat zo'n mooie vrouw bij hem wilde zijn' of zoiets, en een van mijn vriendinnen later iets dergelijks over mijn uiterlijk tegen mij zei (dat ze zich neit kon voorstellen dat iemand die er zo uitziet onzeker kan zijn, of zo), zette mij dat wel aan het denken. Kennelijk zijn er dus mensen die mij zonder meer als een mooie vrouw beschouwen. (ja ik kan het zelf ook niet echt geloven hoor)



Ben ik dan gemeen als ik denk: Als dat allemaal zo is, dan mag m'n man wel eens wat meer moeite voor mij doen.?



Ja, dat vind ik wel. Ik vind dat je teveel kijkt naar de buitenkant. Het is een cliché maar wel heel waar. Echte schoonheid zit van binnen.



En ook jij zal op een dag een niet zo'n hele mooie vrouw meer zijn als je nu bent, want je wordt ouder. Zou jij het dan niet verschrikkelijk vinden als jouw man je inruilt voor een jonger en mooier exemplaar? Ik weet ook dat ik op een dag tieten heb tot aan mijn knieen en met mijn tena lady en steunkousen in huize Avondrood zit, ik hoop dat mijn man dan nog naast me zit en dat we samen lol hebben.

Ik vind het heel eerlijk wat je hier opschrijft. Knap ook.



Maar toch vind ik dat je je man tekort doet door hem zo op zijn uiterlijk te beoordelen. En je doet jezelf ook tekort door jezelf zo op uiterlijk te beoordelen.

Waarom zouden mensen meer moeite voor jou moeten doen omdat je mooi bent?

Mooi zijn is geen verdienste. Het is leuk meegenomen, maar het zegt níets over of je een leuk mens bent, een goede moeder, een fijne partner, over je intellligentie, je ambities of over je relaties. Schoonheid is níet hetgeen wat een mens maakt tot wat hij is.



En ik vind dan ook niet dat je kunt zeggen 'ik ben niet mooi, dus ik verdien geen mooie man' of 'ik ben heel mooi, dus mensen moeten meer moeite voor mij doen'.

Wat heeft je man er op dit moment aan dat jij zo mooi bent? En wat heb jij er zelf aan?



Je verdient niet beter omdat je mooi bent. Je bent niet beter dan anderen omdat je mooi bent. Je bent mooi. Fijn. Maar dat staat los van je relatie, en zou ook los moeten staan van je eigenwaarde en je zelfbeeld.

Het lijkt wel alsof je opeens doorhebt dat je níet lelijk bent en dat je dús eisen mag stellen en wat waard bent. Waar je dan meteen de nare conclusie aan verbindt dat mooie mensen dingen mogen eisen en wat waard zijn, en lelijke mensen niet. En dáár zit hem de denkfout.



Het is net zo belachelijk om te denken dat je man géén moeite voor je hoeft te doen omdat je níet zo mooi bent en je dus genoegen moet nemen met minder dan om te denken dat hij wél moeite voor je moet doen omdat je mooi bent en dus recht hebt op meer.



Hoe mooi je bent zien we hier niet op het forum, en je ziet welke reacties je losmaakt door je gedrag. En er een leuk hoofd kan dat écht niet rechttrekken.



Jij hebt recht op een leuke relatie, of je nou mooi bent of niet, gewoon omdat je een mens bent, en mensen hebben recht op leuke, bevredigende, liefdevolle relaties. Maar die krijg je doorgaans niet in de schoot geworpen, want daar komt ook een stuk zelfkennis en dergelijke bij kijken. Om een goede relatie te onderhouden moet je van jezelf houden én van de ander houden.



En zo te lezen hou jij niet van jezelf en niet van je man. Je houdt van je uiterlijk, maar je denkt dat dat maakt dat jij wat waard bent en dat is heel dom.

Vind je echt dat omdat je man minder moi is dan jij, jij geen moeite voor hem hoeft te doen?

hebben mooie mensen inerdaad meer recht op een partner die ze waardeert dan minder mooie?



Ik vind dat heel kortzichtig. Als je perse een mooe man wil hebben, een die bij jouw uiterlijke schoonheid past, laat je huidige vent dan alsjeblieft gaan en geef hem de kans om iemand te vinden die hem liefheeft en waardeert en moeite voor m wil doen omdat hij een mooi persoon is.

Een goede vriendin van me gaf me ooit de tegeltjeswijsheid: we houden niet van menen omdat ze mooi zijn, maar we vinden ze mooi omdat we van ze houden". Misschien moet je dar eens goed over nadenken.



Los van de preek:

Jij zult nu zelf een beslissing moeten maken over wat je echt wilt. je wilt graag een schouderklopje omdat je voor je man hebt gekozen, maar ik krijg nergens de indruk dat je echt voor hem koos en bij hem wilde blijjven, ik heb meer de indruk dat je voor de veiligheid van de status quo kiest omdat je bang bent je leventje overhoop te gooien.



Je geeft zelf terecht al an dat als er niets verandert, het slechts een kwestie van tijd is voordat je weer gevoelens voor een ander krijgt, en of reuze spijt gaat krijgen van je keuze. Dat heb je helemaal goed gezien. besluit je om echt te willen blijven en voor je relatie te gaan, dan denk ik dat je er goed aan doet om eens een relatietherapeut te gaan bezoeken. Uiteindelijk zul je je man wel moeten vertellen van je "bedrog" omdat je just dichter bijelkaar wilt komen en dat lukt niet als er geheimen tussen jullie instaan. Laat het voor jullie beiden een alarmbel zijn, om meer contact te hebben en te houden en vaker te praten over wat je echt bezighoudt en bij elkaar vindt.

quote:return_of_kreng schreef op 24 juni 2009 @ 11:32:



Een goede vriendin van me gaf me ooit de tegeltjeswijsheid: we houden niet van menen omdat ze mooi zijn, maar we vinden ze mooi omdat we van ze houden".

.



Prachtig gezegd en helemaal waar!

Ik sta er echt versteld van dat er mensen zijn die vinden dat ze met te weinig genoegen genomen hebben omdat hun man niet aan de standaardeisen qua uiterlijk beantwoordt.

Saskia, als het uiterlijk voor jou een belangrijk criterium is bij je partnerkeuze, dan zul je uiteindelijk nooit gelukkig zijn met je partner, want ook de mooiste man wordt oud. En jij ook uiteraard.



Een écht mooie man is een man die een mooie persoonlijkheid heeft. En die verdwijnt niet met het ouder worden, integendeel.



Je schrijft dat je man een soort goede vriend is. Daaruit concludeer ik dat hij een leuke persoon is, anders zou hij geen goede vriend voor je

kunnen zijn. Ik vind het erg dat je dat niet waardeert.

Ik heb helaas het gevoel dat je huwelijk nooit meer goed kan komen en dat je man wellicht beter af is met een vrouw die hem wel waardeert zoals hij is.

Ik hoop dat ik me vergis.

In elk geval: als je bij hem blijft, ga dan in godsnaam in therapie en blijf niet bij hem als blijkt dat je hem toch niet kunt waarderen. Elk mens verdient beter dan zo'n huwelijk.

Ik lees nu pas de berichten van Thyra en Kreng. Ze leggen het veel beter uit dan ik. Ik sluit me er helemaal bij aan.

Misschien niet helemaal dezelfde situatie, maar ik kan je wel mijn ervaringen erover vertellen.



Om te beginnen, je ziet het inderdaad goed dat als er verder niets gaat gebeuren het een kwestie van tijd is voordat je minnaar 2 tegenkomt.

Ik had een lange relatie en ben een paar maanden terug verliefd geworden op iemand anders van mijn werk. Mijn vriend kwam daar toen achter, we hebben veel gepraat en besloten het nog eens te proberen. Dat ging even goed, maar toch kon ik die ander niet uit mijn hoofd zetten. Ik kreeg moeite om intiem te zijn met vriend en ben voor de tweede keer de fout in gegaan. Heb toen besloten de knoop door te hakken en ben bij vriend weggegaan, hoewel het natuurlijk makkelijker was om gewoon te blijven, want ja het is ook eng om voor jezelf en het onbekende te kiezen.



maar goed, wat ik dus herken in jouw verhaal: zelf geef je aan je man niet meer aantrekkelijk te vinden. Is dat het ook echt, of heb je er meer moeite mee om hem nog te zoenen en aan te raken? Mijn ex is nog steeds een lekker ding maar toch kreeg ik daar dus wel moeite mee. Naar mijn idee is dat gewoon een teken dat er iets niet meer is, net dat beetje extra waardoor het jouw vriend is en niet zomaar een vriend is dan weg. Een duidelijk teken lijkt me...



Ook herkenbaar, als je uiterlijk je best bezig houdt is het natuurlijk erg makkelijk om voor een ander te vallen die je wel de aandacht geeft die blijkbaar bij je man mist. Even in het midden gelaten hoeveel waardering je nu werkelijk krijgt van je man, het is voor jou dus blijkbaar niet voldoende.

Hoewel het bij mij meer om emotionele steun ging en niet om uiterlijk kwam ik dat op een gegeven moment ook tekort en kon dat bij die ander dus wel vinden...



Nog meer herkenbaar: het is moeilijk om voor het onbekende te kiezen. Je zal een hoop shit over je heen krijgen van anderen, mensen kwijt raken, misschien je huis wel en natuurlijk je man met wie je toch een hoop lief en leed hebt gedeeld. Maar mijn ervaring is gelukkig dat van de mensen waar ik veel om geef, ik eigenlijk alleen maar steun heb gekregen.



Waarom ik uiteindelijk toch heb besloten om weg te gaan? Ik vond het niet eerlijk voor mijn vriend dat ik niet meer 100% voor hem kon gaan. En hij verdient iemand die dat wel kan.



Natuurlijk verdient het niet de schoonheidsprijs om je in de armen van een ander te storten, en natuurlijk had je er eerder over moeten praten. Maar ik kan wel begrijpen dat het soms zo overweldigend is, en dat je door de rush gewoon echt even schijt aan alles en iedereen hebt...



Wat denk je zelf, kun je weer gelukkig worden met je man? Zo nee, dan zeg ik 'wegwezen'!! Natuurlijk is dat niet leuk voor de kinderen (ik weet niet hoe oud ze zijn?) maar die hebben wel meer aan een moeder die gelukkig is. En bedenk ook even dat als je wel blijft, terwijl je eigenlijk liever weg was gegaan, wat voor voorbeeld je kinderen mee geeft van een relatie.



Het verhaal is al lang zat, maar om het toch nog even uit te breiden met mijn ervaring als kind van gescheiden ouders: mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan nadat er een ander in het spel was. Wat me hier ook vooral van is bij gebleven is dat het ok is om voor jezelf te kiezen, wat mijn ouders toen ook hebben gedaan. Ik moet er niet aan denken dat ze bij elkaar waren gebleven en ik (bij wijze van) nu geleerd zou hebben dat het toch beter is voor de lieve vrede om alles z'n gangetje maar te laten gaan...



Hopelijk heb je hier iets aan en succes ermee!

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Ik moet er niet aan denken dat ze om hun kinderen bij elkaar waren gebleven. Ze zijn veel gelukkiger zonder elkaar.

Wij kinderen hadden alle drie heel goed door dat de koek op was.

Overigens was er in ons geval geen minnaar of minnares in het spel.



Saskia, als je besluit om bij hem te blijven, doe er dan ook alles aan om je relatie uit het slop te halen. Of begin opnieuw.

Hoe dan ook, neem de verantwoordelijkheid voor je eigen leven en voor je relatie. Verschuil je niet langer achter de eventuele tekortkomingen van je man.

Ik denk dat de problemen die je hebt, veroorzaakt zijn door wat je in het verleden hebt meegemaakt. Ga met jezelf aan de slag. Zoek hulp om aan je zelfwaardering en eigenwaarde te werken. Het is niet realistisch om te verwachten dat je man (of welke man dan ook) die leegte in jouw hart kan vullen of om hem te verwijten dat hij jou onvoldoende waardeert.



En kijk ook eens naar je eigen aandeel in het geheel. Relatieproblemen los je niet op door een minnaar te nemen.

Het feit dat je vroeger gepest bent is voor mij geen excuus om je zo te voelen.Ik weet dat iedereen zijn sores op zijn of haar eigen manier verwerkt..ik ben vroeger ook gepest en ik heb het anders verwerkt dan jij schijnbaar.

Dat je jezelf mooi vind heeft niks te maken met de persoon die je van binnen bent en dat geld ook voor andere mensen.



Niemand heeft zichzelf gemaakt,als dat zo was had waarschijnlijk niemand er zo uitgezien zoals ze er nu uitzien!!



Uiterlijk is heel betrekkelijk...je moet verder kijken dan de buitenkant,maar naar hoe iemand is.



Vind het ook een lullige opmerking die je ergens in je verhaal maakt over dat je toen dacht dat je niet beter kon krijgen en dat je daarom bij je man bent,vind dat erg laag!