Relaties
alle pijlers
Gebroken met minnaar, hoe nu verder in huwelijk
dinsdag 23 juni 2009 om 16:19
Zoals sommigen van jullie die graag ouwe postings als koeien uit de sloot halen, wel weten, heb ik een flinke dip met mn man meegemaakt. Ik vond (en vind) hem gewoon niet meer aantrekkelijk maar ja je hebt nou eenmaal al tig jaar een leven samen en kinderen en zo en dat gooi je ook niet zomaar weg.
Nou heb ik in de moeilijkste jaren een soort minnaar gehad. ik ben niet met hem naar bed geweest of zo en we zagen elkaar ook niet heel vaak maar hij gaf me een gevoel dat mijn man me niet meer kon (kan?) geven; lichamelijke affectie (ooit gehoord van huidhonger?) en het gevoel dat ik een lekker wijf ben en niet iemand die toevallig op hetzelfde adres woont en voor je kookt.
Nou is mijn minnaar net zo gek op mij als ik op hem en het is wel eens door me heen geschoten om met hem verder te gaan en daar hebben we onlangs een serieus gesprek over gehad. Toen bleek eigenlijk dat we allebei onze kinderen dat niet willen aandoen. Dus hebben we met veel tranen en een gebroken hart besloten er mee te stoppen.
Mijn man weet hier niks van, hij weet helemaal niet dat ik wat voor een ander voel(de). Maar nu ben ik zo verdrietig om die ander, ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt maar het voelde als verkering uitmaken wat je helemaal niet wilt.
Nu ben ik bang dat mijn man gaat vragen waarom ik zo chagrijnig ben maar ik ben ook bang dat ik er over een paar jaar toch spijt van krijg als de kidneren groot zijn en het huis uit. En ik ken hem goed genoeg dat als ik hem ooit vertel dat ik verliefd ben geweest op iemand anders, dat hij zich dat heel persoonlijk zal aantrekken en me alsnog zal veroordelen voor wat ik voelde, ipv mij prijzen dat ik de moed had ermee te stoppen.
Mijn verstand zegt dus duidelijk iets heel anders dan mijn hart en ik weet niet goed wat ik nu moet. De relatie met mijn man is echt niet ineens weer helemaal goed nu ik die ander niet meer zie.
Ik hoop op reacties van anderen die deze moeilijke keuze ook hebben gemaakt om ervaringen te delen en zo.
(Op reacties dat ik er dan maar niet aan had moeten beginnen met die ander zit ik niet te wachten en daar ga ik ook niet op reageren ).
Nou heb ik in de moeilijkste jaren een soort minnaar gehad. ik ben niet met hem naar bed geweest of zo en we zagen elkaar ook niet heel vaak maar hij gaf me een gevoel dat mijn man me niet meer kon (kan?) geven; lichamelijke affectie (ooit gehoord van huidhonger?) en het gevoel dat ik een lekker wijf ben en niet iemand die toevallig op hetzelfde adres woont en voor je kookt.
Nou is mijn minnaar net zo gek op mij als ik op hem en het is wel eens door me heen geschoten om met hem verder te gaan en daar hebben we onlangs een serieus gesprek over gehad. Toen bleek eigenlijk dat we allebei onze kinderen dat niet willen aandoen. Dus hebben we met veel tranen en een gebroken hart besloten er mee te stoppen.
Mijn man weet hier niks van, hij weet helemaal niet dat ik wat voor een ander voel(de). Maar nu ben ik zo verdrietig om die ander, ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt maar het voelde als verkering uitmaken wat je helemaal niet wilt.
Nu ben ik bang dat mijn man gaat vragen waarom ik zo chagrijnig ben maar ik ben ook bang dat ik er over een paar jaar toch spijt van krijg als de kidneren groot zijn en het huis uit. En ik ken hem goed genoeg dat als ik hem ooit vertel dat ik verliefd ben geweest op iemand anders, dat hij zich dat heel persoonlijk zal aantrekken en me alsnog zal veroordelen voor wat ik voelde, ipv mij prijzen dat ik de moed had ermee te stoppen.
Mijn verstand zegt dus duidelijk iets heel anders dan mijn hart en ik weet niet goed wat ik nu moet. De relatie met mijn man is echt niet ineens weer helemaal goed nu ik die ander niet meer zie.
Ik hoop op reacties van anderen die deze moeilijke keuze ook hebben gemaakt om ervaringen te delen en zo.
(Op reacties dat ik er dan maar niet aan had moeten beginnen met die ander zit ik niet te wachten en daar ga ik ook niet op reageren ).
woensdag 24 juni 2009 om 15:05
quote:Saskia65 schreef op 24 juni 2009 @ 10:10:
Ik denk dat ik destijds een soort van 'genoegen' heb genomen met een man die aan de veilige kant zat. Omdat ik dacht dat ik geen betere kon krijgen. Als ik nu om me heen kijk naar het type vrouw dat ik doorgaans aan de zijde van mannen asl de mijne zie, zijn dat meestal niet de meest aantrekkelijke dames.
Ik zal mensen wel tegen het zere been schoppen met wat ik nu ga zeggen maar ik heb dan zoiets van "heb ik mezelf toen zo laag ingeschat?"
Nou ja, en toen m'n minnaar dan op een gegeven moment iets zei over 'dat zo'n mooie vrouw bij hem wilde zijn' of zoiets, en een van mijn vriendinnen later iets dergelijks over mijn uiterlijk tegen mij zei (dat ze zich neit kon voorstellen dat iemand die er zo uitziet onzeker kan zijn, of zo), zette mij dat wel aan het denken. Kennelijk zijn er dus mensen die mij zonder meer als een mooie vrouw beschouwen. (ja ik kan het zelf ook niet echt geloven hoor)
Ben ik dan gemeen als ik denk: Als dat allemaal zo is, dan mag m'n man wel eens wat meer moeite voor mij doen.?
Omdat jij mooi zou zijn zou je man meer moeite moeten doen? Omdat andere vrouwen met een vergelijkbaar aantrekkelijke man zelf niet zo mooi zijn als jij heb jij jezelf tekort gedaan? Met jouw uiterlijk had je in retrospectief in staat moeten zijn een aantrekkelijkere man aan de haak te slaan?
Als je uitspraken niet zo schaamteloos en tegelijk triest waren had ik er om kunnen lachen.
Ik denk dat ik destijds een soort van 'genoegen' heb genomen met een man die aan de veilige kant zat. Omdat ik dacht dat ik geen betere kon krijgen. Als ik nu om me heen kijk naar het type vrouw dat ik doorgaans aan de zijde van mannen asl de mijne zie, zijn dat meestal niet de meest aantrekkelijke dames.
Ik zal mensen wel tegen het zere been schoppen met wat ik nu ga zeggen maar ik heb dan zoiets van "heb ik mezelf toen zo laag ingeschat?"
Nou ja, en toen m'n minnaar dan op een gegeven moment iets zei over 'dat zo'n mooie vrouw bij hem wilde zijn' of zoiets, en een van mijn vriendinnen later iets dergelijks over mijn uiterlijk tegen mij zei (dat ze zich neit kon voorstellen dat iemand die er zo uitziet onzeker kan zijn, of zo), zette mij dat wel aan het denken. Kennelijk zijn er dus mensen die mij zonder meer als een mooie vrouw beschouwen. (ja ik kan het zelf ook niet echt geloven hoor)
Ben ik dan gemeen als ik denk: Als dat allemaal zo is, dan mag m'n man wel eens wat meer moeite voor mij doen.?
Omdat jij mooi zou zijn zou je man meer moeite moeten doen? Omdat andere vrouwen met een vergelijkbaar aantrekkelijke man zelf niet zo mooi zijn als jij heb jij jezelf tekort gedaan? Met jouw uiterlijk had je in retrospectief in staat moeten zijn een aantrekkelijkere man aan de haak te slaan?
Als je uitspraken niet zo schaamteloos en tegelijk triest waren had ik er om kunnen lachen.
woensdag 24 juni 2009 om 15:55
Tsja ... Beauty is in the eye of the beholder", Saskia.
Om eerlijk te zijn doe je met de dingen die je hier schrijft, mij erg denken aan mijn eigen moeder. Die zag er in haar jongere jaren best oké uit. Maatje 36 en geen hangtieten ondanks kinderen.
Ze leek echter vaak te twijfelen tussen "gods gift to men" (had ook affaires, waarvan ze overigens dacht dat wij het thuis nooit door hadden), maar toch soms ook een enorm minderwaardigheidscomplex. Vaak erg ontevreden.
En nu een paar jaar later, heeft al die ontevredenheid zich vastgezet op haar gezicht. Alle ontevredenheid afgetekend in verticale lijnen, met van die hangende mondhoeken..
Ik zou dus maar oppassen en snel een keuze maken voor Geluk. Voor het geluk van je man, en je eigen geluk.
Want voor je het weet, is al die zogenaamde schoonheid van je als sneeuw voor de zon verdwenen, hoor.
Om eerlijk te zijn doe je met de dingen die je hier schrijft, mij erg denken aan mijn eigen moeder. Die zag er in haar jongere jaren best oké uit. Maatje 36 en geen hangtieten ondanks kinderen.
Ze leek echter vaak te twijfelen tussen "gods gift to men" (had ook affaires, waarvan ze overigens dacht dat wij het thuis nooit door hadden), maar toch soms ook een enorm minderwaardigheidscomplex. Vaak erg ontevreden.
En nu een paar jaar later, heeft al die ontevredenheid zich vastgezet op haar gezicht. Alle ontevredenheid afgetekend in verticale lijnen, met van die hangende mondhoeken..
Ik zou dus maar oppassen en snel een keuze maken voor Geluk. Voor het geluk van je man, en je eigen geluk.
Want voor je het weet, is al die zogenaamde schoonheid van je als sneeuw voor de zon verdwenen, hoor.
summer73 wijzigde dit bericht op 24-06-2009 16:42
Reden: typo's
Reden: typo's
% gewijzigd
Computer says nooooo
woensdag 24 juni 2009 om 16:40
Wat oppervlakkig eigenlijk, dat gedoe over uiterlijk en dat een man zijn best moet doen omdat jij verhoudingsgewijs mooier zou zijn?????
Nou ja, als het echt zo belangrijk is; ga samen naar de sportschool/kapper/dagje shoppen voor een kekke outfit/Sonja bakkkeren, weet ik veel, geef hem op voor een make-over. If that's what it takes.... easy.
Heb je mss ook nog lol in samen.
Of hij knapt er zo van op dat hij denkt, verrek, ik kan wel wat beters krijgen....
Nou ja, als het echt zo belangrijk is; ga samen naar de sportschool/kapper/dagje shoppen voor een kekke outfit/Sonja bakkkeren, weet ik veel, geef hem op voor een make-over. If that's what it takes.... easy.
Heb je mss ook nog lol in samen.
Of hij knapt er zo van op dat hij denkt, verrek, ik kan wel wat beters krijgen....
woensdag 24 juni 2009 om 16:45
Wat ik bullshit vind is dat je eerst schrijft dat als je naar een oude foto van hem kijkt denkt dat als hij er nog zo uitgezien zou hebben je verliefd op hem zou blijven, en twee reacties later huilt dat je jezelf te laag ingeschat hebt en alleen lelijke vrouwen met zo'n kerel als de jouwe gezien moeten worden.
Rijmt niet helemaal.
Rijmt niet helemaal.
woensdag 24 juni 2009 om 17:42
Dat je allebei niet wil breken met je partner omwille van de kinderen betekent niet dat je dus moet blijven hangen in je huidige relatie. Ik kan me voorstellen dat je die koppeling gevoelsmatig maakt, maar het zijn in feite twee losse zaken.
Op basis van wat je schrijft snap ik verder ook niet zo goed waarom je stopt met je minnaar? Waarom het niet waarderen voor wat het is en zelfs uitbreiden, ook al leidt het niet direct tot een volwaardige toekomstige relatie?
Als je iemand anders zou tegenkomen die geen kinderen had of zijn kinderen wèl zou willen verlaten, zou je dan wel weggaan bij je man?
Op basis van wat je schrijft snap ik verder ook niet zo goed waarom je stopt met je minnaar? Waarom het niet waarderen voor wat het is en zelfs uitbreiden, ook al leidt het niet direct tot een volwaardige toekomstige relatie?
Als je iemand anders zou tegenkomen die geen kinderen had of zijn kinderen wèl zou willen verlaten, zou je dan wel weggaan bij je man?
Clowns to the left of me..
vrijdag 26 juni 2009 om 10:13
quote:JustJuice schreef op 24 juni 2009 @ 17:42:
Op basis van wat je schrijft snap ik verder ook niet zo goed waarom je stopt met je minnaar? Waarom het niet waarderen voor wat het is en zelfs uitbreiden, ook al leidt het niet direct tot een volwaardige toekomstige relatie?
Dat hij de behoeftes zou vervullen die mijn man me zelf niet kan/wil geven? (Zodat ik met mijn man de relatie zoals die er nu is, redelijk probleemloos kan voortzetten)
Tja daar hebben we vaak over gedacht maar we werden gewoon te bang dat het allemaal uit zou komen, jemoet je al zo gedeisd houden om te voorkomen dat je je verspreekt en zo. Het risico werd ons gewoon te groot. Ik had het dolgraag willen uitbreiden en hem een vast onderdeel van mijn leven gemaakt maar dat kon echt niet. Ik mis hem vreselijk.
Op basis van wat je schrijft snap ik verder ook niet zo goed waarom je stopt met je minnaar? Waarom het niet waarderen voor wat het is en zelfs uitbreiden, ook al leidt het niet direct tot een volwaardige toekomstige relatie?
Dat hij de behoeftes zou vervullen die mijn man me zelf niet kan/wil geven? (Zodat ik met mijn man de relatie zoals die er nu is, redelijk probleemloos kan voortzetten)
Tja daar hebben we vaak over gedacht maar we werden gewoon te bang dat het allemaal uit zou komen, jemoet je al zo gedeisd houden om te voorkomen dat je je verspreekt en zo. Het risico werd ons gewoon te groot. Ik had het dolgraag willen uitbreiden en hem een vast onderdeel van mijn leven gemaakt maar dat kon echt niet. Ik mis hem vreselijk.
