Kinderen
alle pijlers
Begin twintig en bewust moeder
vrijdag 26 juni 2009 om 20:44
Ik ben 21 jaar, net klaar met mijn HBO opleiding, begonnen met mijn fulltime baan..
Tegelijkertijd ben ik al bijna 7 jaar samen met mijn vriend, wonen we drie jaar samen én willen we heel graag een kindje.
Ik ben dan ook gestopt met de pil. En het lijkt wel alsof ik daarmee een uitzondering ben!! Niemand uit mijn omgeving, van mijn leeftijd kiest bewust voor een kindje.
Als 'vreemde eend' toch maar een bericht geplaatst, ik kan mij namelijk bijna niet voorstellen dat er niet meer zijn zoals ik!
Ik heb er express 'bewust' moeder bij gezet omdat de jonge moeders in mijn omgeving hier meestal niet bewust voor gekozen hebben.
Ik ben een enorme denker, een twijfelkont. Ik ben nu twee maanden gestopt met de pil na ruim een jaar twijfelen. Ik was echt obsessief bezig met kinderen en nadenken over het zelf krijgen van een kind. Maar nu dan toch echt de knoop is doorgehakt en ik ben gestopt met de pil heb ik last van koudwatervrees:
Kan ik het wel, wil ik het wel écht, waarom wil ik het NU al (21 jaar), hoe wordt dit ontvangen door mijn omgeving? Ik heb altijd al een beetje opgebotst tegen de norm (jong een vriendje, een vaste relatie, op mijn 18e gaan samenwonen, heel jong HBO gaan doen, niet de typische student geweest). En nu dus een heel sterke kinderwens. Terwijl ik nét klaar ben met mijn HBO opleiding en aan het werk ga..
Ik weet dat ik dit heel graag wil, ik weet ook dat wij een kindje heel veel kunnen bieden en echt niet onder doe voor 'oudere' moeders. Maar waarom twijfel ik dan toch? Is dit typisch iets voor mijn leeftijd of heeft iedereen dit zogenaamde koudwatervrees?
Daarnaast, ik wil heeeel graag horen van andere moeders/zwangeren/kinderwensers van begin twintig hoe ZIJ het ervaren, tegen welke problemen/voordelen/vooroordelen zij oplopen!
Kortom: hoe is het om bewust jong moeder te zijn?
Tegelijkertijd ben ik al bijna 7 jaar samen met mijn vriend, wonen we drie jaar samen én willen we heel graag een kindje.
Ik ben dan ook gestopt met de pil. En het lijkt wel alsof ik daarmee een uitzondering ben!! Niemand uit mijn omgeving, van mijn leeftijd kiest bewust voor een kindje.
Als 'vreemde eend' toch maar een bericht geplaatst, ik kan mij namelijk bijna niet voorstellen dat er niet meer zijn zoals ik!
Ik heb er express 'bewust' moeder bij gezet omdat de jonge moeders in mijn omgeving hier meestal niet bewust voor gekozen hebben.
Ik ben een enorme denker, een twijfelkont. Ik ben nu twee maanden gestopt met de pil na ruim een jaar twijfelen. Ik was echt obsessief bezig met kinderen en nadenken over het zelf krijgen van een kind. Maar nu dan toch echt de knoop is doorgehakt en ik ben gestopt met de pil heb ik last van koudwatervrees:
Kan ik het wel, wil ik het wel écht, waarom wil ik het NU al (21 jaar), hoe wordt dit ontvangen door mijn omgeving? Ik heb altijd al een beetje opgebotst tegen de norm (jong een vriendje, een vaste relatie, op mijn 18e gaan samenwonen, heel jong HBO gaan doen, niet de typische student geweest). En nu dus een heel sterke kinderwens. Terwijl ik nét klaar ben met mijn HBO opleiding en aan het werk ga..
Ik weet dat ik dit heel graag wil, ik weet ook dat wij een kindje heel veel kunnen bieden en echt niet onder doe voor 'oudere' moeders. Maar waarom twijfel ik dan toch? Is dit typisch iets voor mijn leeftijd of heeft iedereen dit zogenaamde koudwatervrees?
Daarnaast, ik wil heeeel graag horen van andere moeders/zwangeren/kinderwensers van begin twintig hoe ZIJ het ervaren, tegen welke problemen/voordelen/vooroordelen zij oplopen!
Kortom: hoe is het om bewust jong moeder te zijn?
zaterdag 27 juni 2009 om 13:20
quote:Micky3 schreef op 27 juni 2009 @ 12:51:
[...]
Mijn god, wat een aannames allemaal. Hoezo heb je op je 21e een andere belevingswereld dan wanneer je 30 bent? Hoezo is je geestelijke balans beter als je 30 bent, dan wanneer je 21 bent? Dat
verschilt toch per persoon?
Dat is gewoon een feit, je bevindt je in een andere fase van je leven. Op je 21 ben je net puber af.
Bovendien is TO financieel onafhankelijk, ze heeft een HBO-studie afgerond en een baan.
Ze zegt dat ze net begint met haar baan, volgens mij heb je dan nog geen vast contract
Ik ben zelf 25 en verwacht ons tweede kindje.
Ja dan weet je nog niet dat het leven er na je dertigste toch heel anders uitziet.
Ik vind het heerlijk om een jonge moeder te zijn. Ik doe alle dingen die ik hiervoor ook deed, alleen moet ik iets meer plannen. Maar dat is niet anders op je 30e. Of heb je dan ineens geen behoefte meer om met vriendinnen af te spreken, uit eten te gaan of te gaan stappen?
Minder behoefte maar je zit vooral mentaal anders in elkaar. Je bent zekerder en stabieler.
Als jullie denken dat jullie er klaar voor zijn is het toch goed? Trek je niks aan van mensen die zeggen dat 'zij eerst van het leven hebben genoten voordat ze aan kinderen begonnen', want genieten van het leven kan ook mét kinderen (gek he?
Nou toch zit ook daar wel een belangrijk punt. Met kinderen kan je gewoon veel minder dan zonder. Je kan niet zomaar even weg, je kan niet je rugzak inpakken om op reis te gaan, je kan niet uitslapen, je kan niet eens doorslapen, zeker als je kind klein is heb je geen moment voor jezelf, en als je al een keer wegkan dan staat je hoofd niet naar het uitje omdat je je afvraagt hoe het met het kind is. Na een kind verandert alles, en niet een beetje, alles verandert enorm. Je relatie, jezelf en je leven. Ik ken twee vriendinnen die hun kinderen jong hebben gekregen en alletwee hebben ze daar spijt van.
)
[...]
Mijn god, wat een aannames allemaal. Hoezo heb je op je 21e een andere belevingswereld dan wanneer je 30 bent? Hoezo is je geestelijke balans beter als je 30 bent, dan wanneer je 21 bent? Dat
verschilt toch per persoon?
Dat is gewoon een feit, je bevindt je in een andere fase van je leven. Op je 21 ben je net puber af.
Bovendien is TO financieel onafhankelijk, ze heeft een HBO-studie afgerond en een baan.
Ze zegt dat ze net begint met haar baan, volgens mij heb je dan nog geen vast contract
Ik ben zelf 25 en verwacht ons tweede kindje.
Ja dan weet je nog niet dat het leven er na je dertigste toch heel anders uitziet.
Ik vind het heerlijk om een jonge moeder te zijn. Ik doe alle dingen die ik hiervoor ook deed, alleen moet ik iets meer plannen. Maar dat is niet anders op je 30e. Of heb je dan ineens geen behoefte meer om met vriendinnen af te spreken, uit eten te gaan of te gaan stappen?
Minder behoefte maar je zit vooral mentaal anders in elkaar. Je bent zekerder en stabieler.
Als jullie denken dat jullie er klaar voor zijn is het toch goed? Trek je niks aan van mensen die zeggen dat 'zij eerst van het leven hebben genoten voordat ze aan kinderen begonnen', want genieten van het leven kan ook mét kinderen (gek he?
Nou toch zit ook daar wel een belangrijk punt. Met kinderen kan je gewoon veel minder dan zonder. Je kan niet zomaar even weg, je kan niet je rugzak inpakken om op reis te gaan, je kan niet uitslapen, je kan niet eens doorslapen, zeker als je kind klein is heb je geen moment voor jezelf, en als je al een keer wegkan dan staat je hoofd niet naar het uitje omdat je je afvraagt hoe het met het kind is. Na een kind verandert alles, en niet een beetje, alles verandert enorm. Je relatie, jezelf en je leven. Ik ken twee vriendinnen die hun kinderen jong hebben gekregen en alletwee hebben ze daar spijt van.
)
zaterdag 27 juni 2009 om 13:25
Ik was 30 met de eerste. En als ik 20 was geweest in dezelfde omstandigheden, dan was ik 20 geweest met de eerste. Ik zie een hoop voordelen aan jong ouders worden (de man wordt natuurlijk net zo goed papa).
Dus wanneer jullie zelf graag een gezin willen vormen, wat let je?
Over stabiliteit en zelf inkomen hebben en zo. Dat kan best hand in hand gaan met jong ouders zijn hoor. 30 zijn is ook geen garantie dat je relatie niet stuk loopt. Midlife crisis op de loer en zo. Carriere een tijdje op nonactief juist op het moment dat je door zou kunnen stijgen naar management (is meestal zo rond de 30-35).
Nee, het gaat erom dat jullie beiden goed in je vel zitten en bewust de keuze maken om samen een gezin te gaan vormen.
Met alle overwegingen van minder flexibel en zo erbij. Maar dat kan net zo goed lastig en moeilijk zijn op je 30ste. Het is maar net hoe je in het leven staat.
Dus wanneer jullie zelf graag een gezin willen vormen, wat let je?
Over stabiliteit en zelf inkomen hebben en zo. Dat kan best hand in hand gaan met jong ouders zijn hoor. 30 zijn is ook geen garantie dat je relatie niet stuk loopt. Midlife crisis op de loer en zo. Carriere een tijdje op nonactief juist op het moment dat je door zou kunnen stijgen naar management (is meestal zo rond de 30-35).
Nee, het gaat erom dat jullie beiden goed in je vel zitten en bewust de keuze maken om samen een gezin te gaan vormen.
Met alle overwegingen van minder flexibel en zo erbij. Maar dat kan net zo goed lastig en moeilijk zijn op je 30ste. Het is maar net hoe je in het leven staat.
zaterdag 27 juni 2009 om 13:32
Meds, volgens mij ga je deels van je eigen situatie en belevingswereld uit. TO heeft al aangegeven nooit een "typische" student geweest te zijn, al jong een vaste relatie gehad te hebben, dan is ze waarschijnlijk gewoon nooit een "typische" puber geweest die nu, net, puber af is. Ze woont al samen sinds haar 18e, dopt dus al een tijd haar eigen boontjes, etc etc.
Natuurlijk verandert je leven, maar dat maakt niet dat ze nu niet een geschikte levenssituatie heeft om moeder te worden. Niet iedere jongere beleeft de fases die iedereen doorgaat op dezelfde manier.
En dan nog, wachten tot na je 30e? Dan is de kans op kinderen alweer afgenomen door je leeftijd en vruchtbaarheid.
Natuurlijk verandert je leven, maar dat maakt niet dat ze nu niet een geschikte levenssituatie heeft om moeder te worden. Niet iedere jongere beleeft de fases die iedereen doorgaat op dezelfde manier.
En dan nog, wachten tot na je 30e? Dan is de kans op kinderen alweer afgenomen door je leeftijd en vruchtbaarheid.
zaterdag 27 juni 2009 om 14:21
quote:meds schreef op 27 juni 2009 @ 13:20:
[...]
Dat jouw vriendinnen er spijt van hebben gekregen door jong kinderen te krijgen, wil niet per definitie zeggen dat alle jonge moeders er spijt van zouden moeten krijgen.
En dat je leven helemaal verandert wanneer je een kindje krijgt dat is logisch, dat je niet zomaar even kunt uit slapen, of dat je niet zomaar even een wereld reis kan maken.
Maar vertel, kan een moeder van rond de 30/35 dat wel allemaal dan als ze een kindje krijgt?!
[...]
Dat jouw vriendinnen er spijt van hebben gekregen door jong kinderen te krijgen, wil niet per definitie zeggen dat alle jonge moeders er spijt van zouden moeten krijgen.
En dat je leven helemaal verandert wanneer je een kindje krijgt dat is logisch, dat je niet zomaar even kunt uit slapen, of dat je niet zomaar even een wereld reis kan maken.
Maar vertel, kan een moeder van rond de 30/35 dat wel allemaal dan als ze een kindje krijgt?!
zaterdag 27 juni 2009 om 14:23
zaterdag 27 juni 2009 om 14:24
quote:Yoels schreef op 27 juni 2009 @ 13:32:
Meds, volgens mij ga je deels van je eigen situatie en belevingswereld uit. TO heeft al aangegeven nooit een "typische" student geweest te zijn, al jong een vaste relatie gehad te hebben, dan is ze waarschijnlijk gewoon nooit een "typische" puber geweest die nu, net, puber af is. Ze woont al samen sinds haar 18e, dopt dus al een tijd haar eigen boontjes, etc etc.
Natuurlijk verandert je leven, maar dat maakt niet dat ze nu niet een geschikte levenssituatie heeft om moeder te worden. Niet iedere jongere beleeft de fases die iedereen doorgaat op dezelfde manier.
En dan nog, wachten tot na je 30e? Dan is de kans op kinderen alweer afgenomen door je leeftijd en vruchtbaarheid.Je haalt de woorden uit mijn mond, eindelijk iemand die dezelfde gedachtens met mij mee deelt.
Meds, volgens mij ga je deels van je eigen situatie en belevingswereld uit. TO heeft al aangegeven nooit een "typische" student geweest te zijn, al jong een vaste relatie gehad te hebben, dan is ze waarschijnlijk gewoon nooit een "typische" puber geweest die nu, net, puber af is. Ze woont al samen sinds haar 18e, dopt dus al een tijd haar eigen boontjes, etc etc.
Natuurlijk verandert je leven, maar dat maakt niet dat ze nu niet een geschikte levenssituatie heeft om moeder te worden. Niet iedere jongere beleeft de fases die iedereen doorgaat op dezelfde manier.
En dan nog, wachten tot na je 30e? Dan is de kans op kinderen alweer afgenomen door je leeftijd en vruchtbaarheid.Je haalt de woorden uit mijn mond, eindelijk iemand die dezelfde gedachtens met mij mee deelt.
zaterdag 27 juni 2009 om 14:29
Ik ben dus 40 en mijn oudste is 18, ik ben eigenlijk heel blij dat ik nu geen heel kleine kinderen heb. Ik ben juist blij dat ze zelfstandig zijn. Ik denk dat ik het nu niet meer op zou kunnen brengen, baby's enzo.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zaterdag 27 juni 2009 om 14:32
Joy ik herken me wel in jouw verhaal hoor. Ben zelf 24 en al 8 jaar een relatie waarvan we er al bijna 5 samenwonen. Vorig jaar heb ik mijn hbo- studie afgerond en ben ik ook nooit zo'n typische puber geweest.
Sinds 7 maanden ben ik gestopt met de pil, en ik ben net als jou ook een enorme twijfelaar (altijd al geweest). Aan de andere kant denk ik nu waarom zouden we bang moeten zijn? Bang voor iets wat we helemaal niet kennen? Ooit heb ik me (als soort van mechanisme) voorgenomen om niet meer bang te zijn voor het onbekende, ga me wel drukmaken als het zo ver is. Dit heeft voor mij eigenlijk altijd wel gewerkt.
De ene 21 jarige is de andere niet, op die leeftijd ben ik een aantal vriendinnen kwijt geraakt omdat ik een heel ander leven had als zij.
Maak je ook niet te druk over andere mensen, dit is jouw/jullie leven en de enige goede keuzes zijn de keuzes die jullie zelf maken. Jij wilt met jouw vriend een gezin en oud worden, niet met al die andere mensen!
Hopelijk ben je snel zwanger! .
Sinds 7 maanden ben ik gestopt met de pil, en ik ben net als jou ook een enorme twijfelaar (altijd al geweest). Aan de andere kant denk ik nu waarom zouden we bang moeten zijn? Bang voor iets wat we helemaal niet kennen? Ooit heb ik me (als soort van mechanisme) voorgenomen om niet meer bang te zijn voor het onbekende, ga me wel drukmaken als het zo ver is. Dit heeft voor mij eigenlijk altijd wel gewerkt.
De ene 21 jarige is de andere niet, op die leeftijd ben ik een aantal vriendinnen kwijt geraakt omdat ik een heel ander leven had als zij.
Maak je ook niet te druk over andere mensen, dit is jouw/jullie leven en de enige goede keuzes zijn de keuzes die jullie zelf maken. Jij wilt met jouw vriend een gezin en oud worden, niet met al die andere mensen!
Hopelijk ben je snel zwanger! .
zaterdag 27 juni 2009 om 21:25
quote:meds schreef op 27 juni 2009 @ 13:20:
[...]
Hoezo ben je net puber af als je 21 bent? Misschien gold dat voor jou, maar dat hoeft niet te betekenen dat dat voor iedereen geldt. Er zijn ook mensen van 21 die al een tijdje vast werk hebben, op zichzelf wonen en een stabiele relatie hebben en (al tijden) niet meer de behoefte hebben om elk weekend op stap te gaan.
TO heeft inderdaad waarschijnlijk geen vast contract, maar een vast contract zegt, zeker in deze tijd, ook niet heel veel hoor. Daarmee kan je net zo goed ontslagen worden.
Dat jij toevallig twee vriendinnen hebt die er spijt van hebben jong kinderen te hebben gekregen, wil nog niet zeggen dat dit voor iedereen geldt. Voor iemand met zoveel levenservaring en wijsheid (tenminste, ik neem aan dat je uit ervaring spreekt) vind ik je in deze wel erg bevooroordeeld. Ik zelf probeer mensen meer als individu te zien en niet alleen van mezelf uit te gaan.
Natuurlijk weet ook ik dat je met kinderen niet zo maar op elk gewenst moment de deur uit kunt gaan. Maar dat kan ook niet als je 30 bent. Er zijn ook mensen die op hun 30e nog niet aan kinderen moeten denken, omdat ze hun vrijheden niet op willen geven. En daar zit hem denk ik het verschil in. Als je aan kinderen toe bent dan zie je dat niet als het opgeven van je vrijheden, maar als het toevoegen van iets anders aan je leven. En dan maakt het niet uit of je 20, 30 of 40 bent, dat is voor iedereen anders.
[...]
Hoezo ben je net puber af als je 21 bent? Misschien gold dat voor jou, maar dat hoeft niet te betekenen dat dat voor iedereen geldt. Er zijn ook mensen van 21 die al een tijdje vast werk hebben, op zichzelf wonen en een stabiele relatie hebben en (al tijden) niet meer de behoefte hebben om elk weekend op stap te gaan.
TO heeft inderdaad waarschijnlijk geen vast contract, maar een vast contract zegt, zeker in deze tijd, ook niet heel veel hoor. Daarmee kan je net zo goed ontslagen worden.
Dat jij toevallig twee vriendinnen hebt die er spijt van hebben jong kinderen te hebben gekregen, wil nog niet zeggen dat dit voor iedereen geldt. Voor iemand met zoveel levenservaring en wijsheid (tenminste, ik neem aan dat je uit ervaring spreekt) vind ik je in deze wel erg bevooroordeeld. Ik zelf probeer mensen meer als individu te zien en niet alleen van mezelf uit te gaan.
Natuurlijk weet ook ik dat je met kinderen niet zo maar op elk gewenst moment de deur uit kunt gaan. Maar dat kan ook niet als je 30 bent. Er zijn ook mensen die op hun 30e nog niet aan kinderen moeten denken, omdat ze hun vrijheden niet op willen geven. En daar zit hem denk ik het verschil in. Als je aan kinderen toe bent dan zie je dat niet als het opgeven van je vrijheden, maar als het toevoegen van iets anders aan je leven. En dan maakt het niet uit of je 20, 30 of 40 bent, dat is voor iedereen anders.
zaterdag 27 juni 2009 om 22:36
Altijd leuk om het kamp weer in tweeen te zien splitsen! 
Bedankt voor jullie eerlijke reacties, erg fijn om de zaken van meerdere kanten te bekijken (uiteindelijk doe ik lekker toch waar ik zelf zin in heb;)) en vooral erg leuk om verhalen van bewuste, jonge moeders te lezen.
Ik snap heel goed de 'tegenstanders' van jong moederschap, ik ben namelijk zelf ook behoorlijk bevooroordeeld. Je ziet toch vaker jonge meiden in joggingspak, schuine staart en peuk in de hand achter de kinderwagen lopen dan oudere moeders in dito verschijning.. Maar dat zijn over het algemeen niet de 'jonge moeders' waar ik me mee wil identificeren
Wat betreft financiele zelfstandigheid: ik heb een goede baan, verdien meer dan mijn vriend, fantastische werkgever (die zelf zéér positief tegenover jong moederschap staat: zelf bezig met IVF, probeert al 4 jr vader te worden en mijn collega is aangenomen terwijl ze zwanger was). Natuurlijk balen dat ik geen vast contract heb, maar vriend heeft dat wel.
En ik zou niet voor een kind gaan als mijn relatie niet goed en stabiel is, dus ik ga er voor het gemak even niet vanuit dat mijn relatie binnen een paar jaar op apengapen ligt!
Ben ik realistisch? Misschien niet. Denk ik in roze wolken? Misschien wel. Feit blijft dat ik het ouderschap als een geschenk zie en niet als een moeten. Ik zie té vaak om mij heen dat oudere ouders voor een kind hebben gekozen omdat 'de tijd begon te dringen'. Dat wil ik niet, een kindje moet een bewuste keuze zijn, niet afhangen van een leeftijd, een ideaalbeeld of een maatschappelijke norm.
En levenservaring? Ik heb een prachtleven maar heb de nodige hobbels overwonnen. Ik ben een tevreden mens en ga liever met een positieve (misschien jonge, naieve -vind Meds waarschijnlijk) kijk op het leven een moederschap in dan dat ik door tegenslagen en teleurstellingen niet meer optimaal en zorgeloos van het leven kan genieten. Dat wil ik mijn kind niet meegeven..
Ervaringen en reacties zijn natuurlijk nog van hárte welkom
Bedankt voor jullie eerlijke reacties, erg fijn om de zaken van meerdere kanten te bekijken (uiteindelijk doe ik lekker toch waar ik zelf zin in heb;)) en vooral erg leuk om verhalen van bewuste, jonge moeders te lezen.
Ik snap heel goed de 'tegenstanders' van jong moederschap, ik ben namelijk zelf ook behoorlijk bevooroordeeld. Je ziet toch vaker jonge meiden in joggingspak, schuine staart en peuk in de hand achter de kinderwagen lopen dan oudere moeders in dito verschijning.. Maar dat zijn over het algemeen niet de 'jonge moeders' waar ik me mee wil identificeren
Wat betreft financiele zelfstandigheid: ik heb een goede baan, verdien meer dan mijn vriend, fantastische werkgever (die zelf zéér positief tegenover jong moederschap staat: zelf bezig met IVF, probeert al 4 jr vader te worden en mijn collega is aangenomen terwijl ze zwanger was). Natuurlijk balen dat ik geen vast contract heb, maar vriend heeft dat wel.
En ik zou niet voor een kind gaan als mijn relatie niet goed en stabiel is, dus ik ga er voor het gemak even niet vanuit dat mijn relatie binnen een paar jaar op apengapen ligt!
Ben ik realistisch? Misschien niet. Denk ik in roze wolken? Misschien wel. Feit blijft dat ik het ouderschap als een geschenk zie en niet als een moeten. Ik zie té vaak om mij heen dat oudere ouders voor een kind hebben gekozen omdat 'de tijd begon te dringen'. Dat wil ik niet, een kindje moet een bewuste keuze zijn, niet afhangen van een leeftijd, een ideaalbeeld of een maatschappelijke norm.
En levenservaring? Ik heb een prachtleven maar heb de nodige hobbels overwonnen. Ik ben een tevreden mens en ga liever met een positieve (misschien jonge, naieve -vind Meds waarschijnlijk) kijk op het leven een moederschap in dan dat ik door tegenslagen en teleurstellingen niet meer optimaal en zorgeloos van het leven kan genieten. Dat wil ik mijn kind niet meegeven..
Ervaringen en reacties zijn natuurlijk nog van hárte welkom
zaterdag 27 juni 2009 om 22:59
Hallo,
Ik ben op mijn 23ste moeder geworden van een prachtig meisje. Ze is nu 3 en een halve maand. Ik vind het fijn dat ik zo jong moeder ben geworden en denk dat het veel voordelen heeft.
Op de zwangerschapscursus zaten 3 vrouwen van boven de 30 en een vrouw van 24 en ik.
De vrouwen van boven de 30 hadden het iedere week over hun lichamelijke ongemakken (rugpijn, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit enz)
en de vrouw van 24 en ik hadden echt een topzwangerschap. Veel energie en verder weinig lichamelijke ongemakken en verschenen wekelijks echt topfit op de cursus.
Misschien was het toeval hoor...
In mijn kraamtijd kregen we (mijn vriend en ik) nog een groot compliment van de kraamverzorgster. Zij zat al 40 jaar in het vak.
Dat we zo natuurlijk en vanzelfsprekend met onze dochter omgaan.
Zij zag het wel vaker bij jonge stellen. Die stonden volgens haar iets onbevangender in het leven. Dat vond ik iets minder leuk om te horen maar zij dacht dat dit juist goed was. Bij veel ouders van boven de 30 zag ze dat ze zenuwachtiger en onzekerder met hun kind omgingen. Het was haar vaker opgevallen dat de iets jongere ouders lekker ''relaxed" die eerste dagen doorbrachten en dat dit een positieve invloed had op het kindje
Ik weet dus niet wat beter is. Iedereen is verschillend. De een is er klaar voor op har 20ste en de ander op haar 35ste.
succes ermee
Ik ben op mijn 23ste moeder geworden van een prachtig meisje. Ze is nu 3 en een halve maand. Ik vind het fijn dat ik zo jong moeder ben geworden en denk dat het veel voordelen heeft.
Op de zwangerschapscursus zaten 3 vrouwen van boven de 30 en een vrouw van 24 en ik.
De vrouwen van boven de 30 hadden het iedere week over hun lichamelijke ongemakken (rugpijn, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit enz)
en de vrouw van 24 en ik hadden echt een topzwangerschap. Veel energie en verder weinig lichamelijke ongemakken en verschenen wekelijks echt topfit op de cursus.
Misschien was het toeval hoor...
In mijn kraamtijd kregen we (mijn vriend en ik) nog een groot compliment van de kraamverzorgster. Zij zat al 40 jaar in het vak.
Dat we zo natuurlijk en vanzelfsprekend met onze dochter omgaan.
Zij zag het wel vaker bij jonge stellen. Die stonden volgens haar iets onbevangender in het leven. Dat vond ik iets minder leuk om te horen maar zij dacht dat dit juist goed was. Bij veel ouders van boven de 30 zag ze dat ze zenuwachtiger en onzekerder met hun kind omgingen. Het was haar vaker opgevallen dat de iets jongere ouders lekker ''relaxed" die eerste dagen doorbrachten en dat dit een positieve invloed had op het kindje
Ik weet dus niet wat beter is. Iedereen is verschillend. De een is er klaar voor op har 20ste en de ander op haar 35ste.
succes ermee
zaterdag 27 juni 2009 om 23:07
Meds heeft wel gelijk hoor, alleen besef je het nu nog niet.
Ik was 22 met mijn eerste, ook bewust
Zelfreflectie en relativerings vermogen heb je eigenlijk net pas als je 21 bent.
Wil niet zeggen dat je te jong bent, zeker niet, maar je denkt wel heel anders, als je 31 bent.
Natuurlijk heeft het ook met de persoon te maken.
Ik heb nooit spijt gehad en zou het zo weer overdoen, maar toch als ik terug denk, god wat was ik een naief broekie.
Ik was 22 met mijn eerste, ook bewust
Zelfreflectie en relativerings vermogen heb je eigenlijk net pas als je 21 bent.
Wil niet zeggen dat je te jong bent, zeker niet, maar je denkt wel heel anders, als je 31 bent.
Natuurlijk heeft het ook met de persoon te maken.
Ik heb nooit spijt gehad en zou het zo weer overdoen, maar toch als ik terug denk, god wat was ik een naief broekie.
zaterdag 27 juni 2009 om 23:11
Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik op mijn 22ste moeder werd, ik heb het altijd geweldig gevonden. Ik wist al van jongs af aan dat ik jong moeder wilde worden en ik was er ook helemaal aan toe. Ik heb nooit negatieve reacties gehad, ik kan het me niet herinneren, alleen maar positieve reacties. Ach, voor iedere leeftijd is wat te zeggen, maar het hangt ook af van je persoon. Weet je wat het belangrijkste is: dat een kind liefdevolle ouders heeft, een warm nest en dan maakt het eigenlijk niet uit hoe oud die ouders zijn.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zaterdag 27 juni 2009 om 23:46
quote:zusenzo schreef op 27 juni 2009 @ 23:07:
Meds heeft wel gelijk hoor, alleen besef je het nu nog niet.
Ik was 22 met mijn eerste, ook bewust
Zelfreflectie en relativerings vermogen heb je eigenlijk net pas als je 21 bent.
Wil niet zeggen dat je te jong bent, zeker niet, maar je denkt wel heel anders, als je 31 bent.
Natuurlijk heeft het ook met de persoon te maken.
Ik heb nooit spijt gehad en zou het zo weer overdoen, maar toch als ik terug denk, god wat was ik een naief broekie.
Ik zeg ook niet dat Meds ongelijk heeft, integendeel. Ik noem het jong en onbevangen, zij noemt het naief. Dat is toch prima?
Natuuurlijk kan ik me voorstellen dat het anders is als je 21 of 31 bent als je moeder bent, ik kan me ook voorstellen dat je eerste relatie anders aanvoelt als een volgende, dat je daar anders in staat. Een eerste huis dat je koopt als je begin twintig bent, zal je misschien niet uitkiezen als je begin dertig bent.
Ik maak het mijzelf vaak heel moeilijk door van de norm af te wijken maar dat heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben. Ik ben niet alledaags, en daarom niet over 1 kam te scheren.
De ene bejaarde vindt het fantastisch om in een bejaardentehuis te wonen, de ander blijft liever zelfstandig. Wat fijn dat iedereen verschillend is, anders werd de wereld toch maar saai
Meds heeft wel gelijk hoor, alleen besef je het nu nog niet.
Ik was 22 met mijn eerste, ook bewust
Zelfreflectie en relativerings vermogen heb je eigenlijk net pas als je 21 bent.
Wil niet zeggen dat je te jong bent, zeker niet, maar je denkt wel heel anders, als je 31 bent.
Natuurlijk heeft het ook met de persoon te maken.
Ik heb nooit spijt gehad en zou het zo weer overdoen, maar toch als ik terug denk, god wat was ik een naief broekie.
Ik zeg ook niet dat Meds ongelijk heeft, integendeel. Ik noem het jong en onbevangen, zij noemt het naief. Dat is toch prima?
Natuuurlijk kan ik me voorstellen dat het anders is als je 21 of 31 bent als je moeder bent, ik kan me ook voorstellen dat je eerste relatie anders aanvoelt als een volgende, dat je daar anders in staat. Een eerste huis dat je koopt als je begin twintig bent, zal je misschien niet uitkiezen als je begin dertig bent.
Ik maak het mijzelf vaak heel moeilijk door van de norm af te wijken maar dat heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben. Ik ben niet alledaags, en daarom niet over 1 kam te scheren.
De ene bejaarde vindt het fantastisch om in een bejaardentehuis te wonen, de ander blijft liever zelfstandig. Wat fijn dat iedereen verschillend is, anders werd de wereld toch maar saai
zondag 28 juni 2009 om 00:13
Ik was de oudste moeder van mijn familie. Vond het ook helemaal niet jong, 24.
Op zwangerschapsgym was ik de middelste qua leeftijd.
En relaties klappen op alle leeftijden. Ik zie nu juist veel mensen om mij heen die op zoek zijn naar een vader voor hun kinderen meer dan naar een goede partner. Ze zijn al half 30 en bang om geen moeder meer te kunnen worden. Net een relatie en meteen voor kinderen gaan om iig maar moeder te worden.
Dat vind ik ondoordachter dan bewust jong moeder te worden.
Ik ben nu 31 moeder van 3 en gesteriliseerd terwijl om mij heen andere op deze leeftijd nog moeten beginnen. Het enige wat ik soms jammer vind is dat met de laatste ik nu alles afsluit. Maar dat komt toch een keer en liever jong als oud.
En ik draai nu veel nachtdiensten zodat ik er veel voor de kinderen kan zijn. Ik heb voor de jongste maar 2x in de 5 weken een korte dag opvang nodig. De oudste 2 geen. Ik zie mij dat over 10 jaar niet zo makkelijk doen als ik dat nu doe.
En dat is echt leuk je blijft je jong voelen want je bent vaak de jongste. Wordt ook vaak gezegd jij bent nog jong. Vaak zo'n 10 jaar jonger als de andere.
Op zwangerschapsgym was ik de middelste qua leeftijd.
En relaties klappen op alle leeftijden. Ik zie nu juist veel mensen om mij heen die op zoek zijn naar een vader voor hun kinderen meer dan naar een goede partner. Ze zijn al half 30 en bang om geen moeder meer te kunnen worden. Net een relatie en meteen voor kinderen gaan om iig maar moeder te worden.
Dat vind ik ondoordachter dan bewust jong moeder te worden.
Ik ben nu 31 moeder van 3 en gesteriliseerd terwijl om mij heen andere op deze leeftijd nog moeten beginnen. Het enige wat ik soms jammer vind is dat met de laatste ik nu alles afsluit. Maar dat komt toch een keer en liever jong als oud.
En ik draai nu veel nachtdiensten zodat ik er veel voor de kinderen kan zijn. Ik heb voor de jongste maar 2x in de 5 weken een korte dag opvang nodig. De oudste 2 geen. Ik zie mij dat over 10 jaar niet zo makkelijk doen als ik dat nu doe.
En dat is echt leuk je blijft je jong voelen want je bent vaak de jongste. Wordt ook vaak gezegd jij bent nog jong. Vaak zo'n 10 jaar jonger als de andere.
zondag 28 juni 2009 om 00:16
quote:zusenzo schreef op 27 juni 2009 @ 23:51:
Ik bedoel het ook niet vervelend of zo maar meer zo iets van als je kindje straks 10 is en je kijkt terug op de zaak, dat je dan pas beseft wat voor broekje je was.Ik ben idd wel volwassener geworden. Maar ik vind mij nu niet een betere moeder als toen. En het allergrootste voordeel je hebt veel meer kans op een gezond kind. Bewust langer wachten betekend ook bewust meer risico's lopen. Naast dat je lichaam het allemaal slechter trekt en langer duurt voor je hersteld bent.
Ik bedoel het ook niet vervelend of zo maar meer zo iets van als je kindje straks 10 is en je kijkt terug op de zaak, dat je dan pas beseft wat voor broekje je was.Ik ben idd wel volwassener geworden. Maar ik vind mij nu niet een betere moeder als toen. En het allergrootste voordeel je hebt veel meer kans op een gezond kind. Bewust langer wachten betekend ook bewust meer risico's lopen. Naast dat je lichaam het allemaal slechter trekt en langer duurt voor je hersteld bent.
zondag 28 juni 2009 om 02:24
Ik heb het woord naief absoluut niet genoemd. Ik heb wel gezegd dat je net uit de puberfase komt. Natuurlijk zijn alle 21 jarigen niet over 1 kam te scheren. Maar "jong volwassen" en al "vroeg zelfstandig" zijn holle begrippen. Het gaat mij veel meer om in hoeverre jij je eigen jeugd en de pijn die je oploopt in je opvoeding kan reflecteren. Doorzie je gedragspatronen, of ga je straks blindelings je ouders kopieeren in de opvoeding van je kind. Het heeft te maken met kwetsbaarheid. een 21 jarige zit nog te dicht op de losmakingsfase en de 31 jarige kan beter van een afstandje naar zijn eigen jeugd kijken. Patronen als misbruik, verwaarlozing, mishandeling maar ook veel "onschuldiger" gedrag wordt vaak ondoordacht doorgegeven.
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
Bovendien bestaat de roze wolk niet. Leuk als je daar op wilt zitten maar de realiteit is anders. Veel moeders voelen zich uitgeput, het eerste jaar is gewoon zwaar dat is een normale gang van zaken. Ben je daar tegen opgewassen? en ben je ook opgewassen als het anders gaat dan je dacht?
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger?
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
Bovendien bestaat de roze wolk niet. Leuk als je daar op wilt zitten maar de realiteit is anders. Veel moeders voelen zich uitgeput, het eerste jaar is gewoon zwaar dat is een normale gang van zaken. Ben je daar tegen opgewassen? en ben je ook opgewassen als het anders gaat dan je dacht?
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger?
zondag 28 juni 2009 om 03:58
Ik wilde vanaf mijn 23ste graag een kindje met vriend. Ik kon er in die tijd er heel intensief mee bezig zijn. Maar op een gegeven moment was deze wens compleet verdwenen.
Nu ben ik 26 en zwanger!!! Uiteindelijk ben ik blij dat ik heb gewacht, al kan ik je eigenlijk niet precies zeggen waarom. Ik heb het idee dat ik nog hetzelfde in het leven sta. Maar ik heb wel meer dingen voor mijzelf kunnen doen, die ik met baby minder makkelijk had kunnen doen.
Ik denk dat ik in NL nog steeds als jonge moeder zal worden gezien, terwijl men hier in de tropen het al jaren tijd vindt haha
Naja heb niet echt advies dus, maar herkende wel je verlangen, waarvan ik zelf dacht dat ie niet weg zou gaan en dat dus wel gebeurde.
Ik zou zeggen doe wat je hart je ingeeft.
Nu ben ik 26 en zwanger!!! Uiteindelijk ben ik blij dat ik heb gewacht, al kan ik je eigenlijk niet precies zeggen waarom. Ik heb het idee dat ik nog hetzelfde in het leven sta. Maar ik heb wel meer dingen voor mijzelf kunnen doen, die ik met baby minder makkelijk had kunnen doen.
Ik denk dat ik in NL nog steeds als jonge moeder zal worden gezien, terwijl men hier in de tropen het al jaren tijd vindt haha
Naja heb niet echt advies dus, maar herkende wel je verlangen, waarvan ik zelf dacht dat ie niet weg zou gaan en dat dus wel gebeurde.
Ik zou zeggen doe wat je hart je ingeeft.
zondag 28 juni 2009 om 13:28
quote:Bovendien bestaat de roze wolk niet. Leuk als je daar op wilt zitten maar de realiteit is anders. Veel moeders voelen zich uitgeput, het eerste jaar is gewoon zwaar dat is een normale gang van zaken. Ben je daar tegen opgewassen? en ben je ook opgewassen als het anders gaat dan je dacht?
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger?
Wat is het verschil als je dan 31 bent of 21 ?
Als je je pubertijd voorbij bent, en een stabiele relatie hebt, en een leuke woonplek, en financieel een goede basis, dan maakt het toch niets uit?
Ik was 22 bij de eerste, bewust voor gekozen, en 25 bij de 2de.
Nu is nummer 3 geboren rond mijn 30ste verjaardag en ik ervaar het niet anders.
Wat wél anders is, is de reactie van andere mensen, en nu bij de 3de vind ik dat anderen toch wel leuker meeleven, en dan heb ik het over leeftijdsgenoten.
Die zitten nu in de fase van hun eerste kindje, en leven mee, stellen vragen, en op babygym oid was het leuker.
Bij de eerste 2 kinderen kreeg ik toch niet echt aansluiting met bijv babyzwemmen, of zwangerschaps gym, en ik kreeg veel reacties als "was het een ongelukje"
Niet de familie hoor, die vonden het allemaal erg leuk, maar vrienden enzo, die vonden het allemaal maar niks.
Nou ja, inmiddels zitten de 2 oudsten op school, en ook daar ben ik gemiddeld 10 jaar jonger dan de andere moeders.
Maar ik heb een super leuke band met alle andere moeders, en nu gaan we ook vaak samen op stap enz.
Als ik nu terug kijk zal ik het zo weer gedaan hebben ... ik stond toen soms nog wat minder stevig in mijn schoenen, maar dat was meer om het feit dat het mijn eerste kind toen was, dan dat het aan mijn leeftijd lag.
Iig succes met je keuze
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger?
Wat is het verschil als je dan 31 bent of 21 ?
Als je je pubertijd voorbij bent, en een stabiele relatie hebt, en een leuke woonplek, en financieel een goede basis, dan maakt het toch niets uit?
Ik was 22 bij de eerste, bewust voor gekozen, en 25 bij de 2de.
Nu is nummer 3 geboren rond mijn 30ste verjaardag en ik ervaar het niet anders.
Wat wél anders is, is de reactie van andere mensen, en nu bij de 3de vind ik dat anderen toch wel leuker meeleven, en dan heb ik het over leeftijdsgenoten.
Die zitten nu in de fase van hun eerste kindje, en leven mee, stellen vragen, en op babygym oid was het leuker.
Bij de eerste 2 kinderen kreeg ik toch niet echt aansluiting met bijv babyzwemmen, of zwangerschaps gym, en ik kreeg veel reacties als "was het een ongelukje"
Niet de familie hoor, die vonden het allemaal erg leuk, maar vrienden enzo, die vonden het allemaal maar niks.
Nou ja, inmiddels zitten de 2 oudsten op school, en ook daar ben ik gemiddeld 10 jaar jonger dan de andere moeders.
Maar ik heb een super leuke band met alle andere moeders, en nu gaan we ook vaak samen op stap enz.
Als ik nu terug kijk zal ik het zo weer gedaan hebben ... ik stond toen soms nog wat minder stevig in mijn schoenen, maar dat was meer om het feit dat het mijn eerste kind toen was, dan dat het aan mijn leeftijd lag.
Iig succes met je keuze
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
zondag 28 juni 2009 om 15:20
Miekie, jouw reactie is minstens net zo dom als de reactie van mensen die zeggen dat jong moeder worden onverstandig is.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.
maandag 29 juni 2009 om 01:41
quote:Thyra schreef op 28 juni 2009 @ 15:20:
Miekie, jouw reactie is minstens net zo dom als de reactie van mensen die zeggen dat jong moeder worden onverstandig is.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik geef ook nog hele andere argumenten, maar daar zal je wel overheen gelezen hebben. Het verhaal van mijn vriendinnen is niet gebruikt als argument maar slechts ter illustratie
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
Natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e. Uitzonderingen bevestigen de regel
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Ik heb het niet over tienermoeders. Ik denk dat je de context van mijn bericht niet begrijpt. Goed ouderschap kan pas ontstaan wanneer je je eigen jeugd kan plaatsen en goed kan reflecteren. Ik zeg niet dat je per definitie een slechte ouder bent als je jong bent. Ik zeg wel dat je als je ouder bent zeer waarschijnlijk een nog betere moeder zal zijn.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Tja nou vind ik jouw argument "ik ben een moeder van 21 en gewoon heel gelukkig" in dezelfde categorie vallen als je mijn bericht en het argument van Miekie wegzet.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.
Miekie, jouw reactie is minstens net zo dom als de reactie van mensen die zeggen dat jong moeder worden onverstandig is.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik geef ook nog hele andere argumenten, maar daar zal je wel overheen gelezen hebben. Het verhaal van mijn vriendinnen is niet gebruikt als argument maar slechts ter illustratie
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
Natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e. Uitzonderingen bevestigen de regel
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Ik heb het niet over tienermoeders. Ik denk dat je de context van mijn bericht niet begrijpt. Goed ouderschap kan pas ontstaan wanneer je je eigen jeugd kan plaatsen en goed kan reflecteren. Ik zeg niet dat je per definitie een slechte ouder bent als je jong bent. Ik zeg wel dat je als je ouder bent zeer waarschijnlijk een nog betere moeder zal zijn.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Tja nou vind ik jouw argument "ik ben een moeder van 21 en gewoon heel gelukkig" in dezelfde categorie vallen als je mijn bericht en het argument van Miekie wegzet.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.
maandag 29 juni 2009 om 07:47
quote:Thyra schreef op 28 juni 2009 @ 15:20:
Miekie, jouw reactie is minstens net zo dom als de reactie van mensen die zeggen dat jong moeder worden onverstandig is.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
Het is algemeen bekend dat een jonge vrouw beter een zwangerschap aan kan als een oudere vrouw.
En jij had veel klachten dat kan. Kan je nagaan wat je klachten geweest zouden zijn als je een oude moeder was.
De gemiddelde zwangerschappen bij een 38 jarige gaan veel slechter als bij een 22 of 24-jarige. Of jij nou wel of niet voldoet aan dit gemiddelde.
De reactie van Miekie is zeker niet dom.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.Voor de rest wel met je eens.
Miekie, jouw reactie is minstens net zo dom als de reactie van mensen die zeggen dat jong moeder worden onverstandig is.
Ik was 22 en 24 bij mijn zwangerschappen en heb meer complicaties gehad dan de gemiddelde vrouw van 38.
Het is algemeen bekend dat een jonge vrouw beter een zwangerschap aan kan als een oudere vrouw.
En jij had veel klachten dat kan. Kan je nagaan wat je klachten geweest zouden zijn als je een oude moeder was.
De gemiddelde zwangerschappen bij een 38 jarige gaan veel slechter als bij een 22 of 24-jarige. Of jij nou wel of niet voldoet aan dit gemiddelde.
De reactie van Miekie is zeker niet dom.
De reactie van Meds vind ik daar ongeveer gelijk aan staan. Die heeft 2 vriendinnen met spijt, dus jong moeder worden is niet zo slim.
Ik ben op mijn 22e moeder geworden. Ik wilde graag voor mijn 25e moeder worden, zou nog een paar maanden wachten ivm mijn studie, en toen bleek ik al zwanger te zijn. Beetje onverwacht, maar heel welkom dus.
En dat ging prima. Doordat ik mijn studie nog niet afhad is het wel lastig geweest, en ik zal dus ook vrouwen van mijn leeftijd niet aanraden om kinderen te krijgen tijdens de studie, maar verder ging het prima.
Ik zeg niet dat ik het beter doe dan vrouwen van 35, dat verschilt namelijk per persoon, niet per levensjaar. Ik heb nooit behoefte gehad aan 'onverwachte dingen doen' of verre reizen te maken en ik sta nog steeds onbevangen in het leven voor een groot deel. En die 'loodzware verantwoordelijkheid' waar veel moeders het over hebben, daar heb ik eigenlijk geen last van.
En ja, natuurlijk ben je op je 35e volwassener dan op je 21e, dat mag ik tenminste hopen. Maar ik hoop op mijn 60e ook weer volwassener te zijn dan op mijn 35e, gezien het feit dat een mens nooit uitgeleerd is. Maar er is geen enkele reden waarom iemand van 21 te onvolwassen zou zijn om een kind op te voeden. Net als dat er 35-jarigen zijn die nog steeds niet in staat zijn om een kind op te voeden.
De dingen die Meds zegt over mishandeling, patronen doorzien en dergelijke vind ik domweg idioot. Bij tienermoeders is er een grotere kans op opvoedingsproblematiek. Maar dan heb je het over meisjes van 16 uit slechtere milieus, zonder opleiding, ambitie, woonruimte, inkomen of relatie. Daarnaast hebben ouders met een achtergrond als mishandeling en misbruik áltijd een grotere kans om zelf in de fout te gaan, dat is niet leeftijdsgebonden.
Hier gaat het om volwassen vrouwen van 18+, met een opleiding, relatie, huis en kinderwens.
En de enige reden dat mensen dan nog afraden om aan kinderen te beginnen kan zo'n beetje projectie zijn. "Ik was er nog niet aan toe op mijn 21e, dús het is onverstandig om op je 21e aan kinderen te beginnen.'. Dat commentaar heb ik weleens gehad, van een vrouw van 41 die zwanger was van haar 1e: Wát, je bent 21? Op jouw leeftijd hoor je daar toch nog niet mee bezig te zijn! Op jouw leeftijd woonde ik nog thuis!'.
Ja, jammer voor jou dan, maar ik ben jou niet.
Ik heb een relatie vanaf mijn 16e, ben op mijn 21e getrouwd. Heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ben heel realistisch voor wat betreft relaties, ben 4 maanden na de geboorte van mijn kind begonnen aan mijn eerste baan, verdien evenveel als mijn man, werk ook evenveel als mijn man, we hebben de taken thuis en buitenshuis prima en gelijkwaardig verdeeld. We genieten van onze kinderen, hebben beiden ambities genoeg en nog nooit spijt gehad.
In een roze wolk heb ik nooit geloofd, stond heel realistisch in het moederschap, soms is het zwaar, soms is het fantastisch en meestal is het gewoon leuk.
Bijzonder wel dat mensen er vanuit gaan dat je op je 20e een kindje wilt 'omdat dat dat zo schattig is en je er zo leuk mee kunt knuffelen' terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn én terwijl er genoeg vrouwen van 30 zijn die niet verder kijken dan dat.
Niet alle twintigers willen reizen en stappen, ik heb zelf niets met reizen en stappen heb ik gedaan tot het mijn neus uitkwam. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat de kloof met leeftijdsgenoten groter wordt, en aansluiting met andere moeders vinden wat lastig is, maar verder, nee, geen problemen.Voor de rest wel met je eens.
maandag 29 juni 2009 om 12:10
Als Moppeman nu eerder voor mijn gezeur overstag was gegaan, dan hadden we al een stuk meer vrijheid, geen oppas meer nodig etc. Nu kan ik tot mijn 50ste wachten voordat ik "de handen weer vrij heb".
Als je op je veertigste je kind de wijde wereld in kunt sturen heb je volgens mij toch nog wat meer "leven" vóór je.
Gewoon doen wat je hart je ingeeft, jullie hebben een goede opleiding, een huis en werk, meer dan heel wat 30-jarigen die ik ken.
Als je op je veertigste je kind de wijde wereld in kunt sturen heb je volgens mij toch nog wat meer "leven" vóór je.
Gewoon doen wat je hart je ingeeft, jullie hebben een goede opleiding, een huis en werk, meer dan heel wat 30-jarigen die ik ken.
