Mogelijke burn-out en negatieve collega's

Beste iedereen,

Mijn naam is Amara, ik ben 23 jaar oud en ik studeer momenteel social work.
Vorig jaar zijn er veel heftige gebeurtenissen geweest die voor mij een enorm impact hebben gehad voor de rest van mijn leven. i.v.m. herkenning durf ik deze hier niet te plaatsen. Maar ik heb het gevoel dat het er nu allemaal uit komt omdat ik het nooit heb kunnen verwerken. Ik bleef maar doorgaan met school en stage uit angst om achter te lopen. Nu lijkt het toch zijn tol te eisen.

Het begon een maand geleden. Ik kreeg een longontsteking en kon daardoor geen stage lopen. Ik ben twee weken ziek geweest en daarna wilde ik gewoon weer proberen om stage te lopen. Elke keer moest ik eerder weg van stage omdat het gewoon niet ging. Ik ga er met enorme tegenzin naartoe, slecht slapen de nachten ervoor, verhoogde hartslag, onrustig, emotioneel en veel angst en paniekaanvallen. Ik baal er zo erg van dat ik het geen uur volhoud en elke keer naar huis moet omdat ik bijna flauwval. Ik blijf het proberen en elke keer stel ik mijzelf teleur.

Mijn collega’s snappen het niet, je bent jong, doe ff rustig aan en je staat veel uren ingepland in de vakantie die moet je wel kunnen werken want we hebben je nodig! Is ze nu alweer ziek? Gaat het nou weer niet goed? Ben je nou nog steeds niet beter? Zulke opmerkingen helpen mij natuurlijk totaal niet.

Afgelopen dinsdag barste ik in tranen uit. Ik viel bijna flauw, begon enorm te trillen en moest weer naar huis. “gaat het nou wéér niet?” “we zijn er wel een beetje klaar mee nu hoor!”.

Ik heb nog 3 weken te gaan, van maandag t\m donderdag. Dan heb ik 1 week vakantie en dan zou ik daar 6 weken gaan werken tot school weer begint. Maar ik trek dit niet, ik ga dit echt niet volhouden. Het contract was al getekend, dus hier kom ik ook niet onderuit. Morgen moet ik weer naar stage, maar vandaag zit ik al heel de dag met hartkloppingen, zweten, trillen, misselijk, buikpijn en extreme vermoeidheid. Het is pure stress en ik zie er zó tegenop. De angst om weer naar huis te gaan omdat het niet gaat, de angst dat collega’s zo rot doen en de angst om echt een keer flauw te vallen word me veel te veel. Ik slaap ook enorm slecht. Het is niet alleen als ik naar school\stage moet. Het is hele dagen door. Mijn familie en vrienden zeggen dat ik anders ben dan normaal. Ze vinden mij stil, snel geïrriteerd en afwezig. Ik heb dit totaal niet door, maar ik voel me zo rot.

Het liefst wil ik morgen naar de huisarts en hulp vragen. Ik ben echt opgebrand en ik ben bang dat als ik niet snel genoeg hulp zoek ik hier in blijf hangen. Maar ik durf mij niet weer ziek te melden morgen uit angst wat collega’s wel niet van mij denken. Ik zie mij mijn stage hier niet afronden en dat vakantiewerk al helemaal niet op deze manier. Ik kan het gewoon niet.

De ene kant zegt doe het gewoon even dan ben je er vanaf maar dan heb je nog geen rust gehad. De andere kant schreeuwt dat ik mij ziek moet melden, het gesprek aan moet gaan met mijn mentor dat ik dit niet meer trek en proberen onder het vakantiewerk uit te komen.

Heeft iemand hier ervaring mee? Of tips hoe ik dit het beste aan kan pakken? Zou dit inderdaad een burn-out kunnen zijn? Is het verstandig om door te gaan?

Tulppie8 schreef: ↑

18-06-2023 18:12

Hoe duidelijk ben je op je werk?
Weten zij van de stress en de nare ervaring van vorig jaar ?

Jazeker! Ik heb 4 spoedoperaties gehad. Ik moest op gesprek komen 2 dagen na mijn laatste operatie. Ik heb dit gedaan zodat ze konden zien dat het echt geen grapje was. Hun zijn van alles op de hoogte, des te jammer ik het vind dat er zo met mij omgegaan word.

Na jullie reacties heb ik echt moed gekregen en ga mij zeker ziekmelden morgen. Ik ben wel erg nerveus voor hun reactie, ook weet ik niet zo goed hoe ik het vakantiewerk af kan zeggen. Heeft iemand daar tips voor?

Flipflop schreef: ↑

18-06-2023 20:39

Ik zou nog niet te ver op de zaken vooruit lopen.

Je hebt al een contract getekend?

Ja het contract is een paar maanden geleden al getekend.