Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
vrijdag 3 juli 2009 om 14:36
Ik heb precies hetzelfde een keer meegemaakt en dezelfde gevoelens als die jij hebt. Na 2 jaar wilde ik graag gaan samenwonen. Ik was wel bijna elk weekend bij hem maar dat is toch anders dan echt samenwonen. Idem bij mij dat hij al zijn vrijheid en sporten met vrienden niet hoefde op te geven. Ik had zelf ook genoeg dingen te doen die ik liever met vriendinnen deed. Door een situatie kon ik een ander huis kopen maar ik wilde liever meteen (dus al een relatie van 2 jaar) samen met hem gaan wonen, desnoods in zijn huis. Hij zei dat hij dat te beklemmend vond en het zo prima vond. Ik heb het huis gekocht en onze relatie is uit gegaan. En ik dacht echt dat hij "de ware" was. Maar ja, er zijn er wel 2 voor nodig. Ik weet dat ik toch op den duur wil samenwonen. En dan maar met minder genoegen nemen werkt niet want het is een wereld van verschil latten of samenwonen. Een relatie erna is daar ook deels op stukgelopen. Ik begon eerder over het onderwerp want iedere keer iemand een paar jaar de tijd geven om dan te horen dat ie toch gehecht is aan zijn vrijheid daar had ik geen zin meer in.
Dus ik vind niet dat je overdrijft, het zijn jouw gevoelens. En op den duur zou je zo toch ongelukkig worden. En wachten tot hij zich bedenkt, dat zie je, na 3 jaar is je vriend toch niet van mening veranderd. Hoe verdrietig ook ....... ik denk dat je toch voor jezelf moet kiezen. Sterkte!
Dus ik vind niet dat je overdrijft, het zijn jouw gevoelens. En op den duur zou je zo toch ongelukkig worden. En wachten tot hij zich bedenkt, dat zie je, na 3 jaar is je vriend toch niet van mening veranderd. Hoe verdrietig ook ....... ik denk dat je toch voor jezelf moet kiezen. Sterkte!
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 3 juli 2009 om 14:43
Vooruit, Vriend had eerder samenwoonplannen, die voor hem uit het niets werden afgeblazen door toenmalig vriendinnetje. Daarna had ie een vriendin die volgens hem, altijd op zijn lip zat, ondanks dat ze nog apart woonden (op papier). Ik heb het haar weleens gevraagd, maar zij heeft dat ontkend. Daarnaast heb ik hem weleens naar zijn hoofd geslingerd dat ik hem ook niet verwijt wat ik mijn ex verwijt en dat zijn redenatie dus niet eerlijk was.
Maar dat is natuurlijk het beroerde, ook al is het rationeel niet eerlijk, emotioneel telt dat niet...
Maar het is nu eenmaal anders, omdat het een andere combinatie betreft. Tekst uit een liedje van Ilse de Lange; we thought we'd been there en done that, but when we kissed we knew we never been here en never done this.
Ik heb ooit echt een rotrelatie (nog zacht uitgedrukt) gehad, maar heb dat niet als belemmering gebruikt om toch weer met iemand anders opnieuw te beginnen. En dan heb je weleens last van je verleden, maar je mag nooit vergeten dat iemand anders je ongelukkig heeft gemaakt en dat je dat dus niet de nieuwe persoon mag aanrekenen...
Overigens hadden wij eerste levensbehoeftes al heel snel ook bij elkaar liggen (hij had notabene eerder zijn tandenborstel bij mij dan ik bij hem), maar toch ben je niet thuis. Ik in elk geval niet, ik mis dan mijn spulletjes, de keuze uit boeken. Het feit dat ik even een wasje kan draaien tussen de bedrijven door. Het gaat om suffe dingen doen en je gevoel en dat laatste is lastig uit te drukken..
Overigens hebben we nu wel heel bewust voor een groot huis gekozen, zodat we allebei onze eigen ruimte hebben... (Een kinderwens is bij ons ook niet aan de orde, trouwen ook niet, ik wilde gewoon met hem in 1 huis wonen..)
Maar dat is natuurlijk het beroerde, ook al is het rationeel niet eerlijk, emotioneel telt dat niet...
Maar het is nu eenmaal anders, omdat het een andere combinatie betreft. Tekst uit een liedje van Ilse de Lange; we thought we'd been there en done that, but when we kissed we knew we never been here en never done this.
Ik heb ooit echt een rotrelatie (nog zacht uitgedrukt) gehad, maar heb dat niet als belemmering gebruikt om toch weer met iemand anders opnieuw te beginnen. En dan heb je weleens last van je verleden, maar je mag nooit vergeten dat iemand anders je ongelukkig heeft gemaakt en dat je dat dus niet de nieuwe persoon mag aanrekenen...
Overigens hadden wij eerste levensbehoeftes al heel snel ook bij elkaar liggen (hij had notabene eerder zijn tandenborstel bij mij dan ik bij hem), maar toch ben je niet thuis. Ik in elk geval niet, ik mis dan mijn spulletjes, de keuze uit boeken. Het feit dat ik even een wasje kan draaien tussen de bedrijven door. Het gaat om suffe dingen doen en je gevoel en dat laatste is lastig uit te drukken..
Overigens hebben we nu wel heel bewust voor een groot huis gekozen, zodat we allebei onze eigen ruimte hebben... (Een kinderwens is bij ons ook niet aan de orde, trouwen ook niet, ik wilde gewoon met hem in 1 huis wonen..)
vrijdag 3 juli 2009 om 14:52
Tja het is maar waar je je prioriteiten legt. Vind je samenwonen belangrijker dan een goede relatie?
En als hij dat niet wil, ga je er dan gewoon mee stoppen?
Ga je meteen dreigen met einde relatie als je je zin niet krijgt?
Vind ik wel radicaal. Misschien wil hij later wel samenwonen, vindt hij het over een tijd niet meer zo bedreigend voor zijn vrijheid.
En als hij dat niet wil, ga je er dan gewoon mee stoppen?
Ga je meteen dreigen met einde relatie als je je zin niet krijgt?
Vind ik wel radicaal. Misschien wil hij later wel samenwonen, vindt hij het over een tijd niet meer zo bedreigend voor zijn vrijheid.
vrijdag 3 juli 2009 om 15:33
vrijdag 3 juli 2009 om 16:55
*zonder alle reacties gelezen te hebben*
Allereerst kan ik me het gevoel van jouw vriend wel voorstellen. En dat gevoel staat denk ik ook helemaal los van jou. Ook ik ben er al mijn hele leven van overtuigd dat ik een hele goede Latter ben. Echt helemaal samenwonen is voor mij ook geen utopie. En met redenen kan ik het je niet uitleggen. Het heeft te maken met een plekje dat echt van mij is. Waar ik helemaal mezelf kan zijn. Gewoon Lunax. Niet de partner van, of de dochter van, of de moeder van. Mijn huisje is mijn tempeltje om het zo maar te omschrijven.
Ik vind trouwens niet dat je overdrijft. Als samenwonen voor jou wel heel belangrijk is dan is dat absoluut iets om het heel goed over te hebben en een afweging in te maken. Maar wat ik je mee wil geven is dat je ook heel goed moet afwegen waarom je het dan zou uitmaken. Zoals ik het lees haal je heel erg de bevestiging van samen een toekomst hebben uit het samenwonenen. Ik vraag me dan af waarom je niet samen een toekomst kan hebben als je beide nog een huis hebt en toch het grootste deel van je tijd samen doorbrengt. Je doet leuke dingen samen, gaat samen op vakantie, hij is er voor je als je hem nodig hebt etc. etc.
Dat zet je dan aan de kant omdat hij niet voldoet aan het plaatje van 'hoe het hoort'. En dan? Wordt je dan wel gelukkig?
Onsamenhangend verhaal misschien maar wat ik eigenlijk wil zeggen is "ja, je hebt gelijk dat jouw wensen en waarden belangrijk zijn maar denk goed na over wat je weggooit
Allereerst kan ik me het gevoel van jouw vriend wel voorstellen. En dat gevoel staat denk ik ook helemaal los van jou. Ook ik ben er al mijn hele leven van overtuigd dat ik een hele goede Latter ben. Echt helemaal samenwonen is voor mij ook geen utopie. En met redenen kan ik het je niet uitleggen. Het heeft te maken met een plekje dat echt van mij is. Waar ik helemaal mezelf kan zijn. Gewoon Lunax. Niet de partner van, of de dochter van, of de moeder van. Mijn huisje is mijn tempeltje om het zo maar te omschrijven.
Ik vind trouwens niet dat je overdrijft. Als samenwonen voor jou wel heel belangrijk is dan is dat absoluut iets om het heel goed over te hebben en een afweging in te maken. Maar wat ik je mee wil geven is dat je ook heel goed moet afwegen waarom je het dan zou uitmaken. Zoals ik het lees haal je heel erg de bevestiging van samen een toekomst hebben uit het samenwonenen. Ik vraag me dan af waarom je niet samen een toekomst kan hebben als je beide nog een huis hebt en toch het grootste deel van je tijd samen doorbrengt. Je doet leuke dingen samen, gaat samen op vakantie, hij is er voor je als je hem nodig hebt etc. etc.
Dat zet je dan aan de kant omdat hij niet voldoet aan het plaatje van 'hoe het hoort'. En dan? Wordt je dan wel gelukkig?
Onsamenhangend verhaal misschien maar wat ik eigenlijk wil zeggen is "ja, je hebt gelijk dat jouw wensen en waarden belangrijk zijn maar denk goed na over wat je weggooit
vrijdag 3 juli 2009 om 16:56
quote:2Italy2 schreef op 03 juli 2009 @ 15:04:
Raar hoor, als je toch van iemand houdt dan wil je toch met die persoon je leven delen? Door sport en andere activiteiten hebben je partner en jijzelf toch avondjes zat alleen?
"
Niet samenwonen houdt voor jou dus in dat je je leven niet deelt? Die mening deel ik niet. Ik kan mijn leven heel goed delen met iemand die niet bij mij in huis woont. En dat heeft niets met niet voldoende liefde te maken.
Raar hoor, als je toch van iemand houdt dan wil je toch met die persoon je leven delen? Door sport en andere activiteiten hebben je partner en jijzelf toch avondjes zat alleen?
"
Niet samenwonen houdt voor jou dus in dat je je leven niet deelt? Die mening deel ik niet. Ik kan mijn leven heel goed delen met iemand die niet bij mij in huis woont. En dat heeft niets met niet voldoende liefde te maken.
vrijdag 3 juli 2009 om 17:23
Lizzl, dat is mijn angst ook, dat er dan feitelijk niks verandert en ik er toch ongelukkig onder blijf.
Bronny, het probleem is voor mij niet het feit dat ik mijn zin niet krijg (dat gebeurt wel vaker) maar dat ik me niet gelukkig voel bij de huidige situatie van steeds bij elkaar "logeren" en steeds weer afscheid nemen. Het gevoel hebben dat je niet echt samen bent. Maar dat is een gevoel, en moeilijk uit te leggen.
Maar met jouw vraag worstel ik ook heel erg: is samenwonen echt belangrijker voor mij dan een goede relatie? Kan ik mijn gevoel hierin veranderen?
Mylene, dus jij hebt het ook meegemaakt. Ik denk ook niet dat wachten tot hij zich bedenkt zin heeft. En ja, ik heb ook het gevoel dat ik op den duur toch echt met mijn liefde in een huis wil wonen. Wel naar dat jouw volgende relatie er ook op stuk is gelopen.
2Italy2, zo denk ik er ook over, maar blijkbaar voelt toch niet iedereen dit zo....helaas.....
Zarazara, ik weet niet eens of mijn vriend dat wel prettig zou vinden. Nou woont hij ook eigenlijk op een plek waar ik helemaal niet wil wonen.....en zou het eigenlijk veel veranderen aan het gevoel?
Vivabiecht, ik zou echt willen dat ik er ook zo over kon denken als jij. Maar nu doet het me steeds best pijn als mensen om me heen gaan samenwonen of trouwen. Voor hen vind ik het heel leuk, maar ik mis dat dan zelf toch ook wel erg.
Lunax, bedankt voor jouw beschrijving, fijn om het eens vanuit het standpunt van mijn vriend te horen (door iemand anders dan mijn vriend). Ik ben inderdaad erg na aan het denken over wat ik weggooi.
Bronny, het probleem is voor mij niet het feit dat ik mijn zin niet krijg (dat gebeurt wel vaker) maar dat ik me niet gelukkig voel bij de huidige situatie van steeds bij elkaar "logeren" en steeds weer afscheid nemen. Het gevoel hebben dat je niet echt samen bent. Maar dat is een gevoel, en moeilijk uit te leggen.
Maar met jouw vraag worstel ik ook heel erg: is samenwonen echt belangrijker voor mij dan een goede relatie? Kan ik mijn gevoel hierin veranderen?
Mylene, dus jij hebt het ook meegemaakt. Ik denk ook niet dat wachten tot hij zich bedenkt zin heeft. En ja, ik heb ook het gevoel dat ik op den duur toch echt met mijn liefde in een huis wil wonen. Wel naar dat jouw volgende relatie er ook op stuk is gelopen.
2Italy2, zo denk ik er ook over, maar blijkbaar voelt toch niet iedereen dit zo....helaas.....
Zarazara, ik weet niet eens of mijn vriend dat wel prettig zou vinden. Nou woont hij ook eigenlijk op een plek waar ik helemaal niet wil wonen.....en zou het eigenlijk veel veranderen aan het gevoel?
Vivabiecht, ik zou echt willen dat ik er ook zo over kon denken als jij. Maar nu doet het me steeds best pijn als mensen om me heen gaan samenwonen of trouwen. Voor hen vind ik het heel leuk, maar ik mis dat dan zelf toch ook wel erg.
Lunax, bedankt voor jouw beschrijving, fijn om het eens vanuit het standpunt van mijn vriend te horen (door iemand anders dan mijn vriend). Ik ben inderdaad erg na aan het denken over wat ik weggooi.
vrijdag 3 juli 2009 om 17:53
De vraag is of het samenwonen voor jou bijdraagt aan een goede relatie.. Ik denk dat het er ook aan ligt hoe ver of dichtbij je bij elkaar uit de buurt woont en in hoeverre de levenstijlen op elkaar aansluiten of juist niet.
Ik denk niet dat ik door samenwonen nooit meer gedoe in mijn relatie zal krijgen en of we voor altijd samen zullen zijn is ook niet bepaald door samen in 1 huis te gaan wonen. Maar ik trok het gereis niet meer, het geplan van elkaar wel of niet zien en het feit dat we elkaar soms ook zomaar 2 of 3 weken niet zagen door werk of andere 'verplichtingen'.
Ik hecht heel erg aan mijn eigen dingen doen en mijn ruimte, maar als je het gevoel hebt je 'eigen' tijd te verdoen met reizen of gezamenlijke verplichtingen waar je heen gaat om je partner tenminste nog even te zien, dan doe je jezelf en je relatie ook tekort.
Ik denk trouwens dat er mensen zijn die 'gemaakt' zijn voor latten, daar is ook niets mis mee. Ik heb wel eens gewild dat ik dat zou kunnen. Maar ik weet van mezelf dat ik dat niet ben. En mijn vriend is dat in wezen ook niet, die vraag hem ik hem ook gesteld. Als het wel zo is, dan waren we nu niet meer samen..
Feit blijft dat het een gevoelskwestie is, net als het hebben van een kinderwens of wel of niet willen trouwen. Dat laatste kun je je nog overheen zetten (al lees ik hier weleens anders), een kinderwens of samenwoondroom opzij zetten verandert je toekomstplaatje. En er is niemand anders dan jijzelf die kan bepalen of je dat wilt en kunt.
Ik denk niet dat ik door samenwonen nooit meer gedoe in mijn relatie zal krijgen en of we voor altijd samen zullen zijn is ook niet bepaald door samen in 1 huis te gaan wonen. Maar ik trok het gereis niet meer, het geplan van elkaar wel of niet zien en het feit dat we elkaar soms ook zomaar 2 of 3 weken niet zagen door werk of andere 'verplichtingen'.
Ik hecht heel erg aan mijn eigen dingen doen en mijn ruimte, maar als je het gevoel hebt je 'eigen' tijd te verdoen met reizen of gezamenlijke verplichtingen waar je heen gaat om je partner tenminste nog even te zien, dan doe je jezelf en je relatie ook tekort.
Ik denk trouwens dat er mensen zijn die 'gemaakt' zijn voor latten, daar is ook niets mis mee. Ik heb wel eens gewild dat ik dat zou kunnen. Maar ik weet van mezelf dat ik dat niet ben. En mijn vriend is dat in wezen ook niet, die vraag hem ik hem ook gesteld. Als het wel zo is, dan waren we nu niet meer samen..
Feit blijft dat het een gevoelskwestie is, net als het hebben van een kinderwens of wel of niet willen trouwen. Dat laatste kun je je nog overheen zetten (al lees ik hier weleens anders), een kinderwens of samenwoondroom opzij zetten verandert je toekomstplaatje. En er is niemand anders dan jijzelf die kan bepalen of je dat wilt en kunt.
vrijdag 3 juli 2009 om 19:12
quote:elninjoo schreef op 03 juli 2009 @ 13:12:
Ik zou zelf niet willen samenwonen en zou dus ook niet overstag gaan als ik 'n partner kreeg die dat wel wil. Lekker je eigen huis en je eigen privacy op momenten dat je daar behoefte aan hebt. En tja, het is aan jou wat jij belangrijker vindt: ofwel de man van je dromen hebben in 'n lat-relatie, of hem verliezen doordat je persé wilt samenwonen.De man van haar dromen wil met haar samenwonen.
Ik zou zelf niet willen samenwonen en zou dus ook niet overstag gaan als ik 'n partner kreeg die dat wel wil. Lekker je eigen huis en je eigen privacy op momenten dat je daar behoefte aan hebt. En tja, het is aan jou wat jij belangrijker vindt: ofwel de man van je dromen hebben in 'n lat-relatie, of hem verliezen doordat je persé wilt samenwonen.De man van haar dromen wil met haar samenwonen.
vrijdag 3 juli 2009 om 19:32
vrijdag 3 juli 2009 om 22:05
quote:fleurtje schreef op 03 juli 2009 @ 19:32:
[...]
Moet je samenwonen om je leven te delen? Wist ik niet.
Heb ik ook nooit begrepen. Woon al bijna 11 jaar niet samen en heb toch het gevoel dat ik mijn leven wèl deel met MrGeorge.
We hebben het weleens over samenwonen in de toekomst, maar dat is nu door omstandigheden niet te doen. En ik moet zeggen dat ik er ook helemaal niet naar uit kijk. Ik ben dol op MrGeorge, maar ook erg gesteld op mijn eigen huis. En een avondje alleen thuis in een gezamenlijk huis is toch anders dan een eigen huis hebben waar je je kan terugtrekken.
[...]
Moet je samenwonen om je leven te delen? Wist ik niet.
Heb ik ook nooit begrepen. Woon al bijna 11 jaar niet samen en heb toch het gevoel dat ik mijn leven wèl deel met MrGeorge.
We hebben het weleens over samenwonen in de toekomst, maar dat is nu door omstandigheden niet te doen. En ik moet zeggen dat ik er ook helemaal niet naar uit kijk. Ik ben dol op MrGeorge, maar ook erg gesteld op mijn eigen huis. En een avondje alleen thuis in een gezamenlijk huis is toch anders dan een eigen huis hebben waar je je kan terugtrekken.
vrijdag 3 juli 2009 om 22:15
Het zal waarschijnlijk een gevoel zijn. Net zoals mijn niet willen samenwonen een gevoel is. Het één is niet beter dan het ander. Alleen is het wél gaan samenwonen veel meer wat er verwacht wordt. Wat als de norm wordt gezien. Dat is een beetje de vraag die ik vanmiddag ook probeerde uit te leggen. Wil TO samenwonen omdat het nou eenmaal zo hoort of wil ze samenwonen omdat ze anders echt het gevoel heeft geen volledige relatie te hebben. En wat maakt dan dat je dat gevoel hebt. Waarom is de relatie niet volwaardig als je beide een eigen huis aanhoudt.
vrijdag 3 juli 2009 om 22:29
Makkelijker bedoel je Fleurtje? Of minder touwtrekken? Juridisch is er natuurlijk veel voor te zeggen om wel een samenlevingscontract af te sluiten of te trouwen. Maar dat is dan vooral als er kinderen in het spel zijn (zoals dat bij jouw moeder natuurlijk het geval was). Zoals ik het begrijp van TO zijn er bij haar geen kinderen (of kinderwens) in het spel.
vrijdag 3 juli 2009 om 22:44
quote:Lunax schreef op 03 juli 2009 @ 22:40:
Dan was het in jullie geval dus eigenlijk maar goed dat ze niet samenwoonden/getrouwd waren? Of lees ik dat nou verkeerd?
Niet dat dat nou een reden moet zijn voor TO om niet te gaan samenwonen, maar zie hier de voordelen Ik weet eigenlijk niet wat voor ons beter was geweest. Maar ik denk dat het voor hém wél beter was geweest, dan had hij iig meer rechten gehad en was hij niet afhankelijk geweest van onwillende kinderen waarvan er eentje onder de hormonen zat. Al denk ik toch niet dat dat laatste er echt iets mee te maken had, ook zonder die hormonen was ik woest geworden.
Dan was het in jullie geval dus eigenlijk maar goed dat ze niet samenwoonden/getrouwd waren? Of lees ik dat nou verkeerd?
Niet dat dat nou een reden moet zijn voor TO om niet te gaan samenwonen, maar zie hier de voordelen Ik weet eigenlijk niet wat voor ons beter was geweest. Maar ik denk dat het voor hém wél beter was geweest, dan had hij iig meer rechten gehad en was hij niet afhankelijk geweest van onwillende kinderen waarvan er eentje onder de hormonen zat. Al denk ik toch niet dat dat laatste er echt iets mee te maken had, ook zonder die hormonen was ik woest geworden.
