Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
maandag 6 juli 2009 om 23:21
Nachtpaars, fijn dat jij ook beschrijft hoe het voor jou is. Goh, dus bij jullie is er een extra aspect bij, namelijk het niet samen slapen.
Je beschrijft dat jouw vriend in het begin wel wilde samenwonen, maar er tijdens de relatie achterkwam dat het hem zo eigenlijk ook beter bevalt. Dan vraag ik me af: hoe is hij dat te weten gekomen? Heeft hij al eerder samengewoond met iemand, zodat hij toch kan vergelijken? Want ik weet zelf niet uit ervaring hoe het is, dus volgens mij zou ik me altijd blijven afvragen hoe dat zou zijn, en altijd blijven denken dat dat veel leuker is (hoewel ik het waarschijnlijk romantiseer, gezien sommige reacties hier .
Wel fijn dat jouw vriend ook heeft kunnen leven met het niet samen slapen. Lijkt me wel lastig, vooral voor jou, op vakantie enzo. Ik weet niet wat ik daarvan zou vinden maar laat ik daar nu maar niet over denken....
Jelia, ik zit inderdaad aan zo'n soort optie te denken: ik koop hier een huisje dat helemaal naar mijn zin is, en dan mag hij altijd bij mij komen zodat ik niet uit de weekendtas hoef te leven. Maar zou dat voldoende zijn? Is toch anders lijkt me. Wel verdrietig dat je constateerde dat er gewoon niet genoeg liefde meer was. Dat is bij mij anders, er is heel veel liefde tussen ons en ik zou verschrikkelijk graag tot het uiterste gaan om bij hem te blijven. Maar wel zolang ik er zelf achter kan staan en ermee kan leven. Want anders laait het toch bij elke ruzie of tegenslag weer op: ja, JIJ wilt ook niet samenwonen.....Dan word ik zo'n pruilend kind zeg maar.
En ja, ik heb ook lang gedacht dat mijn vriend net niet genoeg van me hield.....het deed ook heel veel pijn om te horen: jij wilt elke dag bij me zijn, maar ik niet bij jou.
Lunax, volgens mij is het verwijt dat je niet aan de norm voldoet wel een beetje een pijnpunt bij jou, of heb ik het mis? Ik heb je daar namelijk al eerder over gehoord. Ik had me niet gerealiseerd hoe vervelend het is voor mensen als jou en mijn vriend om zich steeds te moeten verdedigen. Overigens snap ik dat heel goed, want ik moet het feit dat ik geen kinderwens heb ook wel eens verdedigen. Dan vragen ze: waarom niet? Tja....ehhh.....het gevoel is er niet.......
Zou het inderdaad door de norm komen dat ik wel wil samenwonen? Als kind leer je toch standaard zo'n norm, dus dat was ook mijn uitgangssituatie. Vervolgens wordt het gevoed door vriendinnen die wel samenwonen en daar ook gelukkig bij zijn. Dus ja, misschien heeft "de norm" wel een invloed gehad, maar ik denk niet dat ik het alleen maar wil omdat het zo hoort, want dan zou ik ook kinderen willen.
Maar ookal bedoelt mijn vriend het echt niet zo, het doet wel pijn als degene waar je zo van houdt niet bij je wilt wonen. Geeft toch, in ieder geval in het begin, een gevoel van niet leuk genoeg te zijn ofzo...... Hoewel ik nu wel begrijp dat het daar niet aan ligt.....
Branwen76: Ik zie het niet voor me om altijd apart te blijven wonen. Ik zou het hoogstens kunnen proberen onder het motto: een huis kopen voor mij alleen moet ik toch, dus dan kan ik hem net zo goed een tijdje bij mij laten komen. (en dus niet meer naar zijn huis)
Susan, ja bij het beeindigen kies ik echt alleen voor mezelf. Ik vind trouwens dat hij nu al alleen voor zichzelf kiest. Ik heb dat de afgelopen drie jaar niet gedaan.
Je beschrijft dat jouw vriend in het begin wel wilde samenwonen, maar er tijdens de relatie achterkwam dat het hem zo eigenlijk ook beter bevalt. Dan vraag ik me af: hoe is hij dat te weten gekomen? Heeft hij al eerder samengewoond met iemand, zodat hij toch kan vergelijken? Want ik weet zelf niet uit ervaring hoe het is, dus volgens mij zou ik me altijd blijven afvragen hoe dat zou zijn, en altijd blijven denken dat dat veel leuker is (hoewel ik het waarschijnlijk romantiseer, gezien sommige reacties hier .
Wel fijn dat jouw vriend ook heeft kunnen leven met het niet samen slapen. Lijkt me wel lastig, vooral voor jou, op vakantie enzo. Ik weet niet wat ik daarvan zou vinden maar laat ik daar nu maar niet over denken....
Jelia, ik zit inderdaad aan zo'n soort optie te denken: ik koop hier een huisje dat helemaal naar mijn zin is, en dan mag hij altijd bij mij komen zodat ik niet uit de weekendtas hoef te leven. Maar zou dat voldoende zijn? Is toch anders lijkt me. Wel verdrietig dat je constateerde dat er gewoon niet genoeg liefde meer was. Dat is bij mij anders, er is heel veel liefde tussen ons en ik zou verschrikkelijk graag tot het uiterste gaan om bij hem te blijven. Maar wel zolang ik er zelf achter kan staan en ermee kan leven. Want anders laait het toch bij elke ruzie of tegenslag weer op: ja, JIJ wilt ook niet samenwonen.....Dan word ik zo'n pruilend kind zeg maar.
En ja, ik heb ook lang gedacht dat mijn vriend net niet genoeg van me hield.....het deed ook heel veel pijn om te horen: jij wilt elke dag bij me zijn, maar ik niet bij jou.
Lunax, volgens mij is het verwijt dat je niet aan de norm voldoet wel een beetje een pijnpunt bij jou, of heb ik het mis? Ik heb je daar namelijk al eerder over gehoord. Ik had me niet gerealiseerd hoe vervelend het is voor mensen als jou en mijn vriend om zich steeds te moeten verdedigen. Overigens snap ik dat heel goed, want ik moet het feit dat ik geen kinderwens heb ook wel eens verdedigen. Dan vragen ze: waarom niet? Tja....ehhh.....het gevoel is er niet.......
Zou het inderdaad door de norm komen dat ik wel wil samenwonen? Als kind leer je toch standaard zo'n norm, dus dat was ook mijn uitgangssituatie. Vervolgens wordt het gevoed door vriendinnen die wel samenwonen en daar ook gelukkig bij zijn. Dus ja, misschien heeft "de norm" wel een invloed gehad, maar ik denk niet dat ik het alleen maar wil omdat het zo hoort, want dan zou ik ook kinderen willen.
Maar ookal bedoelt mijn vriend het echt niet zo, het doet wel pijn als degene waar je zo van houdt niet bij je wilt wonen. Geeft toch, in ieder geval in het begin, een gevoel van niet leuk genoeg te zijn ofzo...... Hoewel ik nu wel begrijp dat het daar niet aan ligt.....
Branwen76: Ik zie het niet voor me om altijd apart te blijven wonen. Ik zou het hoogstens kunnen proberen onder het motto: een huis kopen voor mij alleen moet ik toch, dus dan kan ik hem net zo goed een tijdje bij mij laten komen. (en dus niet meer naar zijn huis)
Susan, ja bij het beeindigen kies ik echt alleen voor mezelf. Ik vind trouwens dat hij nu al alleen voor zichzelf kiest. Ik heb dat de afgelopen drie jaar niet gedaan.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:11
Ha Vooruit,
Ik denk inderdaad dat je wel gelijk hebt dat ik een beetje doordram over het al dan niet voldoen aan de norm. En dat is niet eens zozeer een pijnpuntje als dat het echt iets is waar ik me heel bewust van ben. Niet alleen in dit opzicht (samenwonden e.d.) maar in alles. Er zijn zoveel mensen die leven volgens het boekje, hoe het hoort en daar eigenlijk niet gelukkig mee zijn maar het doen omdat het nou eenmaal zo hoort. Dat kan anders denk ik dan.
Maar, ik laat mijn stokpaardje los Ik heb mijn punt wel gemaakt denk ik en je begrijpt waar ik heenwilde met het punt. Je staat er als ik je laatste post lees wel heel realistisch in. Je kent jezelf het beste. Je bent een heel bewuste keus aan het maken of je al dan niet achter je beslissing zou kunnen staan. En weet ook dat als je er niet 100% achterstaat dat het dan niet gaat werken.
Heel eerlijk? Als ik je zo lees? Dan denk ik dat het voor jou niet voldoende zal zijn om tot een compromis te komen. Je tast daarin een heel wezenlijk deel van jouw denken aan. Van hou jij het zou willen (en niet alleen omdat het zo hoort maar omdat je het vanuit je tenen voelt )
Wel heel moeilijk, vooral omdat de liefde er wel is....
Ik denk inderdaad dat je wel gelijk hebt dat ik een beetje doordram over het al dan niet voldoen aan de norm. En dat is niet eens zozeer een pijnpuntje als dat het echt iets is waar ik me heel bewust van ben. Niet alleen in dit opzicht (samenwonden e.d.) maar in alles. Er zijn zoveel mensen die leven volgens het boekje, hoe het hoort en daar eigenlijk niet gelukkig mee zijn maar het doen omdat het nou eenmaal zo hoort. Dat kan anders denk ik dan.
Maar, ik laat mijn stokpaardje los Ik heb mijn punt wel gemaakt denk ik en je begrijpt waar ik heenwilde met het punt. Je staat er als ik je laatste post lees wel heel realistisch in. Je kent jezelf het beste. Je bent een heel bewuste keus aan het maken of je al dan niet achter je beslissing zou kunnen staan. En weet ook dat als je er niet 100% achterstaat dat het dan niet gaat werken.
Heel eerlijk? Als ik je zo lees? Dan denk ik dat het voor jou niet voldoende zal zijn om tot een compromis te komen. Je tast daarin een heel wezenlijk deel van jouw denken aan. Van hou jij het zou willen (en niet alleen omdat het zo hoort maar omdat je het vanuit je tenen voelt )
Wel heel moeilijk, vooral omdat de liefde er wel is....
vrijdag 10 juli 2009 om 23:49
Lunax, bedankt voor jouw eerlijke post. En je "dramt" helemaal niet over die norm hoor, ik vind het juist (nog steeds) erg interessant om te lezen hoe het voor jullie in de praktijk werkt. Net of ik mijn vriend een beetje beter leer kennen......
Inmiddels heb ik afgelopen week mijn vriend gezien en het was echt een drama. Net terwijl ik er heel erg mee bezig was, mede dankzij jullie, om nog eens heel goed over alles na te denken, wat ik weggooi, of er echt geen compromis mogelijk is, kwam mijn vriend met de mededeling dat we er nu maar mee moesten stoppen. Hij wilde niet dat ik ongelukkig was, hij zag dat het zo niet langer ging en hij wilde geen verwijten meer..... (!) Ja, zijn positie stuit dus duidelijk op veel onbegrip en ik heb mij daar dus ook schuldig aan gemaakt......
En dat terwijl ik net veel meer begrip voor hem had gekregen omdat ik het me nu beter voor kan stellen hoe hij zich voelt. Ik vond het zo erg om hem kwijt te raken dat ik echt niet meer wist of dat "stomme" samenwonen dit nou wel waard was. Dus ik heb hem gevraagd (nou ja, ik heb erom gehuild) of we toch nog door konden gaan want ik heb me bij zijn niet-samenwonen neergelegd. Ik wil niet eens meer dat hij maar overstag gaat om mij een plezier te doen.
Na een avond en nacht vol drama heeft hij besloten om toch met mij verder te gaan als ik dat wil. Inmiddels heb ik met een vriendin mijn eerste rondritje gemaakt naar huisjes waar ik zou willen wonen. Hij slaapt nu en ik zit hier op het forum....ik ben plannen aan het maken voor extra afspraken met vrienden en vriendinnen die ik al een tijd niet meer heb gezien......volgens mij ben ik hetzelfde aan het doen als Fozziebear: niets meer om hem heen plannen, plannen maken voor mezelf...... inplaats van dolblij te zijn dat onze relatie is behouden.......
Inmiddels heb ik afgelopen week mijn vriend gezien en het was echt een drama. Net terwijl ik er heel erg mee bezig was, mede dankzij jullie, om nog eens heel goed over alles na te denken, wat ik weggooi, of er echt geen compromis mogelijk is, kwam mijn vriend met de mededeling dat we er nu maar mee moesten stoppen. Hij wilde niet dat ik ongelukkig was, hij zag dat het zo niet langer ging en hij wilde geen verwijten meer..... (!) Ja, zijn positie stuit dus duidelijk op veel onbegrip en ik heb mij daar dus ook schuldig aan gemaakt......
En dat terwijl ik net veel meer begrip voor hem had gekregen omdat ik het me nu beter voor kan stellen hoe hij zich voelt. Ik vond het zo erg om hem kwijt te raken dat ik echt niet meer wist of dat "stomme" samenwonen dit nou wel waard was. Dus ik heb hem gevraagd (nou ja, ik heb erom gehuild) of we toch nog door konden gaan want ik heb me bij zijn niet-samenwonen neergelegd. Ik wil niet eens meer dat hij maar overstag gaat om mij een plezier te doen.
Na een avond en nacht vol drama heeft hij besloten om toch met mij verder te gaan als ik dat wil. Inmiddels heb ik met een vriendin mijn eerste rondritje gemaakt naar huisjes waar ik zou willen wonen. Hij slaapt nu en ik zit hier op het forum....ik ben plannen aan het maken voor extra afspraken met vrienden en vriendinnen die ik al een tijd niet meer heb gezien......volgens mij ben ik hetzelfde aan het doen als Fozziebear: niets meer om hem heen plannen, plannen maken voor mezelf...... inplaats van dolblij te zijn dat onze relatie is behouden.......
zaterdag 11 juli 2009 om 01:24
Ach meis,het is zo logisch dat je verdrietig bent,je hebt je relatie gered,maar diep in je hart weet je heel goed dat het een vraag is voor hoelang,je kan zoveel van jezelf willen inleveren om je relatie te behouden, maar niet totaal jezelf,je houd van hem en gelukkig ook van jezelf,maar je voelt van binnen dat zijn wensen niet jouw wensen zijn,en dat doet pijn,je bent vandaag weer met die feiten geconfronteerd, je kan het met je verstand wel begrijpen, maar gevoel en verstand liggen zo mijlen ver uit elkaar,inplaats van met je lief (wat je het liefst had gewild) ben je met een vriendin gaan rondrijden om te kijken naar de huizen waar je graag in zou willen wonen.
Plan inderdaad meer voor jezelf,maar doe het niet in de hoop dat hij jou misschien gaat missen en van gedachten zal veranderen, want dat doet hij niet en diep in je hart weet je dat ook,plan om afleiding te hebben en wie weet om wat afstand te creeeren zodat je straks voor jezelf de overweging kan maken om op deze wijze door te gaan of te kappen.
Ik wens je heel veel sterkte
Plan inderdaad meer voor jezelf,maar doe het niet in de hoop dat hij jou misschien gaat missen en van gedachten zal veranderen, want dat doet hij niet en diep in je hart weet je dat ook,plan om afleiding te hebben en wie weet om wat afstand te creeeren zodat je straks voor jezelf de overweging kan maken om op deze wijze door te gaan of te kappen.
Ik wens je heel veel sterkte
zaterdag 11 juli 2009 om 12:40
Jeetje Vooruit, wat een heftige week heb je dan achter de rug zeg. Bah! Ik heb niet zo heel veel toe te voegen aan de post van ronniemitchel (mooie post ) behalve dat ik me afvraag of jullie het nu in alle emotie ook gehad hebben over hóe jullie dan nu doorgaan.
Lijkt mij een mooie gelegenheid om het bijvoorbeeld nu wel te hebben over de voorwaarden van het samen zijn maar apart wonen. Het gesprek ligt nu helemaal open. Dus kan jij (heb je misschien al wel gedaan) nu heel goed aangeven dat je hem niet kwijt wilt maar dat je wel meer het gevoel wilt hebben dat jullie een 'wij' zijn. Dus dat hij wel meegaat kijken naar huizen (ondanks dat het jouw huisje wordt) en dat hij altijd onaangekondigd langs kan en mag komen (graag zelfs) etc etc. Dat vraag ik me dus af. Is dat gesprek geweest of gaan jullie echt door op de oude voet nu?
Lijkt mij een mooie gelegenheid om het bijvoorbeeld nu wel te hebben over de voorwaarden van het samen zijn maar apart wonen. Het gesprek ligt nu helemaal open. Dus kan jij (heb je misschien al wel gedaan) nu heel goed aangeven dat je hem niet kwijt wilt maar dat je wel meer het gevoel wilt hebben dat jullie een 'wij' zijn. Dus dat hij wel meegaat kijken naar huizen (ondanks dat het jouw huisje wordt) en dat hij altijd onaangekondigd langs kan en mag komen (graag zelfs) etc etc. Dat vraag ik me dus af. Is dat gesprek geweest of gaan jullie echt door op de oude voet nu?
zaterdag 11 juli 2009 om 12:56
lieve vooruit,
een en al herkenning in jouw verhaal! alleen was ik degene die het uit gemaakt heeft. En voordat ik dat deed, heb ik me ook heel vaak afgevraagd: ach hoe belangrijk is het nou eigenlijk, dat samenwonen? Ik moest heel erg wennen aan het idee dat wij dan niet aan de 'norm' zouden voldoen, of was dat niet DE norm maar MIJN norm? Zoveel lopen piekeren, ongelofelijk. En ondertussen ook steeds denken: "dan zal ie wel niet genoeg van mij houden..."
Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het MIJN norm is, iets dat ik heel belangrijk vindt. Namelijk dat 'wij' gevoel. En dat was er niet meer. Misschien dat jij hier de komende tijd ook wat verder in komt, wiens norm is het nou eigenlijk?
Ik vind het heel goed van je dat je lekker dingen voor jezelf gaat doen, daar heb je zowel lol van als je relatie weer helemaal leuk is, maar zeker ook als het uit zou gaan.
Maar verdrietig is het zeker. Sterkte!!!!
een en al herkenning in jouw verhaal! alleen was ik degene die het uit gemaakt heeft. En voordat ik dat deed, heb ik me ook heel vaak afgevraagd: ach hoe belangrijk is het nou eigenlijk, dat samenwonen? Ik moest heel erg wennen aan het idee dat wij dan niet aan de 'norm' zouden voldoen, of was dat niet DE norm maar MIJN norm? Zoveel lopen piekeren, ongelofelijk. En ondertussen ook steeds denken: "dan zal ie wel niet genoeg van mij houden..."
Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het MIJN norm is, iets dat ik heel belangrijk vindt. Namelijk dat 'wij' gevoel. En dat was er niet meer. Misschien dat jij hier de komende tijd ook wat verder in komt, wiens norm is het nou eigenlijk?
Ik vind het heel goed van je dat je lekker dingen voor jezelf gaat doen, daar heb je zowel lol van als je relatie weer helemaal leuk is, maar zeker ook als het uit zou gaan.
Maar verdrietig is het zeker. Sterkte!!!!
zondag 12 juli 2009 om 22:40
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Dat doet me echt goed.
Ja, afgelopen week was erg zwaar en we zijn allebei daarvan uit aan het rusten.
Ik kan het inderdaad met mijn verstand wel begrijpen maar ondertussen besef ik heel goed dat ik op een manier bezig ben die ik me niet had voorgesteld. Niet met mijn vriend op zoek naar een huisje, maar zelf, met een vriendin.
Ik ga heus niet leven met de hoop dat hij wel van gedachten zal veranderen, want dat zal niet gebeuren. Hopelijk kan ik me meer gaan richten op mijn eigen dingen, zonder hem in mijn middelpunt.....
Ik denk er inderdaad steeds maar over na of dit hele gedoe het allemaal wel waard is. Ja, ik ben teleurgesteld dat ik niet ga samenwonen, maar is dat echt belangrijker dan mijn vriend? Wat ik meteen dan weer moeilijk vind: voor de meesten van mijn vriendinnen is het: samenwonen EN hun vriend, maar voor mij is het: samenwonen OF mijn vriend.....
Ik moet bekennen dat er nu helemaal niks veranderd is (behalve gevoelsmatig dan). Ik heb het er verder niet meer over gehad. Wel is het in de praktijk al zo dat hij het vaakst bij mij is en dat ga ik heel bewust zo houden, zeker zodra ik mijn nieuwe huisje heb. En dat hij altijd onaangekondigd langs mag komen weet hij best, maar kan ik inderdaad nog wel een keer benadrukken. Ik voel me verslagen, niet in staat om mezelf nu gelukkig te maken, (tegen beter weten in?) hopend op een gelukkige toekomst samen, maar ik zou niet weten hoe.
Verder hou ik erover op en probeer zoveel mogelijk van mijn leven te maken.....
I've played all my cards
and that's what you've done too
nothing more to say
no more ace to play.
Dat doet me echt goed.
Ja, afgelopen week was erg zwaar en we zijn allebei daarvan uit aan het rusten.
Ik kan het inderdaad met mijn verstand wel begrijpen maar ondertussen besef ik heel goed dat ik op een manier bezig ben die ik me niet had voorgesteld. Niet met mijn vriend op zoek naar een huisje, maar zelf, met een vriendin.
Ik ga heus niet leven met de hoop dat hij wel van gedachten zal veranderen, want dat zal niet gebeuren. Hopelijk kan ik me meer gaan richten op mijn eigen dingen, zonder hem in mijn middelpunt.....
Ik denk er inderdaad steeds maar over na of dit hele gedoe het allemaal wel waard is. Ja, ik ben teleurgesteld dat ik niet ga samenwonen, maar is dat echt belangrijker dan mijn vriend? Wat ik meteen dan weer moeilijk vind: voor de meesten van mijn vriendinnen is het: samenwonen EN hun vriend, maar voor mij is het: samenwonen OF mijn vriend.....
Ik moet bekennen dat er nu helemaal niks veranderd is (behalve gevoelsmatig dan). Ik heb het er verder niet meer over gehad. Wel is het in de praktijk al zo dat hij het vaakst bij mij is en dat ga ik heel bewust zo houden, zeker zodra ik mijn nieuwe huisje heb. En dat hij altijd onaangekondigd langs mag komen weet hij best, maar kan ik inderdaad nog wel een keer benadrukken. Ik voel me verslagen, niet in staat om mezelf nu gelukkig te maken, (tegen beter weten in?) hopend op een gelukkige toekomst samen, maar ik zou niet weten hoe.
Verder hou ik erover op en probeer zoveel mogelijk van mijn leven te maken.....
I've played all my cards
and that's what you've done too
nothing more to say
no more ace to play.
maandag 13 juli 2009 om 09:13
Het is wel een moeilijke keuze, maar het uitmaken omdat je niet samen kan wonen terwijl je elkaar toch vaak ziet... tsja, dat zou voor mij toch een groter verlies zijn. Dus wat dat betreft zeg ik: kijk gewoon even hoe het gaat als je niet samenwoont. Het is voor jou misschien nu belangrijk wat er in de toekomst gaat gebeuren, maar als je daar NU ongelukkig van word.. en je ziet toch verder wel een toekomst met hem.. Maar dat zou mijn keuze zijn en vast niet die van jou..
donderdag 30 juli 2009 om 22:06
Als jij echt heel erg graag wilt samenwonen (en zo klinkt het wel), dan kom je met deze man geen steek verder.
Hoeveel liefde er ook tussen jullie is, jouw ideaalbeeld zal nooit verwezenlijkt worden.
Misschien wordt het tijd om afscheid van hem te nemen, hoe moeilijk dat ook is.
Op deze manier ontzeg je jezelf je grootste droom. Als je alleen bent kun je je weer openstellen voor die droom, eerder niet. Sterkte in ieder geval!
Hoeveel liefde er ook tussen jullie is, jouw ideaalbeeld zal nooit verwezenlijkt worden.
Misschien wordt het tijd om afscheid van hem te nemen, hoe moeilijk dat ook is.
Op deze manier ontzeg je jezelf je grootste droom. Als je alleen bent kun je je weer openstellen voor die droom, eerder niet. Sterkte in ieder geval!
vrijdag 31 juli 2009 om 01:11
Een tijdje geleden was het zover. Ik had "stoer" mijn plan getrokken: morgen ging ik naar de makelaar om eens te informeren naar een zoekopdracht.
Maar de volgende dag begon ik te dralen.....andere keer misschien...... NEE je gaat NU. Dus daar reed ik naar de makelaar, alleen. Met eventjes tranen in mijn ogen.
Maar toen ik bij de makelaar was geweest, was alles zo anders! Ik was helemaal enthousiast over het leuke gesprek, al wat leuke huizen op papier gezien en vol verwachting over wat komen zou. Ik heb mezelf daarna een cadeautje gegeven, want ik had die dag echt wat bereikt en mezelf overwonnen.
Sindsdien is de knop om. Dit is iets waar ik graag mee verder ga, voor mezelf. Ik fantaseer al over hoe ik zal wonen en in al die fantasieen woon ik alleen. Ik had een tijdje gewacht met het zoeken naar een huis onder het mom van "als we er straks samen aan toe zijn". Maar nu sta ik niet meer stil, ik ga weer door.
De relatie met mijn vriend is ook wat veranderd. Op een doordeweekse ochtend ontdekte ik dat hij zijn spullen bij mij had laten liggen; zou hij die avond na het werk terugkomen naar mij? Dat deed hij anders nooit. En ja: tegenwoordig is hij een avond vaker in mijn huis, dat is zijn gebaar naar mij toe. En de tijd dat hij er is brengen we meer door alsof we samenzijn in de zin van samenwonen. Ik sport nu ook wel eens op een avond dat hij er is, terwijl ik vroeger absoluut geen afspraken maakte op de avonden/dagen dat hij kwam.
Ik weet niet waar dit toe gaat leiden. Of stiekem toch wel? Ik ben een toekomst voor mezelf aan het plannen, zonder hem. Aan de andere kant gaat het nu wel relaxter, nu de "kwestie" achter de rug is. Maar mijn enthousiasme is wel minder aan het worden, ik ben een beetje afstand aan het nemen. Dus soms denk ik dat het op deze manier beter gaat, maar op andere momenten denk ik dat het de verkeerde kant op gaat omdat ik minder enthousiast ben. Mijn vriend is inmiddels wel een keer mee geweest met het rondrijden door bepaalde wijken, dus hij is wel betrokken.
Lunax, de keus heb ik inderdaad voorlopig gemaakt. Nu er nog achter gaan staan inderdaad....
Tompet: ja, ik kijk nu even aan hoe het gaat. Voorlopig kan ik wel verder zo en anders ben ik NU heel ongelukkig. Hoe het later gaat zie ik dan wel weer....
Fleurtje, bedankt voor het uppen. Ik vind het fijn om van me af te schrijven maar ik zie op dit forum wel belangrijkere zaken....
Naski, wat jij zegt, daar denk ik veel aan. Het is hard, maar waar.
Maar de volgende dag begon ik te dralen.....andere keer misschien...... NEE je gaat NU. Dus daar reed ik naar de makelaar, alleen. Met eventjes tranen in mijn ogen.
Maar toen ik bij de makelaar was geweest, was alles zo anders! Ik was helemaal enthousiast over het leuke gesprek, al wat leuke huizen op papier gezien en vol verwachting over wat komen zou. Ik heb mezelf daarna een cadeautje gegeven, want ik had die dag echt wat bereikt en mezelf overwonnen.
Sindsdien is de knop om. Dit is iets waar ik graag mee verder ga, voor mezelf. Ik fantaseer al over hoe ik zal wonen en in al die fantasieen woon ik alleen. Ik had een tijdje gewacht met het zoeken naar een huis onder het mom van "als we er straks samen aan toe zijn". Maar nu sta ik niet meer stil, ik ga weer door.
De relatie met mijn vriend is ook wat veranderd. Op een doordeweekse ochtend ontdekte ik dat hij zijn spullen bij mij had laten liggen; zou hij die avond na het werk terugkomen naar mij? Dat deed hij anders nooit. En ja: tegenwoordig is hij een avond vaker in mijn huis, dat is zijn gebaar naar mij toe. En de tijd dat hij er is brengen we meer door alsof we samenzijn in de zin van samenwonen. Ik sport nu ook wel eens op een avond dat hij er is, terwijl ik vroeger absoluut geen afspraken maakte op de avonden/dagen dat hij kwam.
Ik weet niet waar dit toe gaat leiden. Of stiekem toch wel? Ik ben een toekomst voor mezelf aan het plannen, zonder hem. Aan de andere kant gaat het nu wel relaxter, nu de "kwestie" achter de rug is. Maar mijn enthousiasme is wel minder aan het worden, ik ben een beetje afstand aan het nemen. Dus soms denk ik dat het op deze manier beter gaat, maar op andere momenten denk ik dat het de verkeerde kant op gaat omdat ik minder enthousiast ben. Mijn vriend is inmiddels wel een keer mee geweest met het rondrijden door bepaalde wijken, dus hij is wel betrokken.
Lunax, de keus heb ik inderdaad voorlopig gemaakt. Nu er nog achter gaan staan inderdaad....
Tompet: ja, ik kijk nu even aan hoe het gaat. Voorlopig kan ik wel verder zo en anders ben ik NU heel ongelukkig. Hoe het later gaat zie ik dan wel weer....
Fleurtje, bedankt voor het uppen. Ik vind het fijn om van me af te schrijven maar ik zie op dit forum wel belangrijkere zaken....
Naski, wat jij zegt, daar denk ik veel aan. Het is hard, maar waar.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:47
Vooruit,
Er zijn zeker belangrijkere zaken op dit forum. Maar ook véééél onbelangrijkere Gewoon lekker blijven schrijven dus als jij daar wat aan hebt.
Ik was trouwens wel helemaal op het verkeerde been gezet door je posting. Je schreef over het zoeken van een huis voor jezelf en je enthousiastme. Dat je weer vooruit ging ipv stil te staan. En dat blijkbaar die knop ook wat positiefs in je relatie had voortgebracht. Namelijk relaxter omgaan met elkaar en de momenten dat je elkaar ziet. Mijn eerste reactie: Jaaaah... leuk! Ze komen er wel!
Toen kwam je alinea over het feit dat je dus eigenlijk afstand aan het nemen bent. En je niet aan het investeren bent in een toekomst met hem (welliswaar op een andere manier) maar eentje voor jezelf zonder hem. Ik moest het helemaal 2 keer lezen om te begrijpen waar nou die kink zat
Sowieso: Complimenten dat je vooruit gaat en dat je je eigen plan aan het trekken bent! Dat wil ik echt gezegd hebben.
'
Verder denk ik echt dat de stap om niet te gaan samenwonen voor jou emotioneel zo verankerd zit met dat wat je wil dat dat veroorzaakt dat je nu afstand neemt. Dat staat ver van mijn leefwereld af (zoals je inmiddels weet..) maar ik denk dat ik het wel snap.
Ben wel heel benieuwd wat de lange termijn jullie (of eigenlijk vooral jou) gaat brengen.
Veel plezier in ieder geval met het zoeken van een huis!
Er zijn zeker belangrijkere zaken op dit forum. Maar ook véééél onbelangrijkere Gewoon lekker blijven schrijven dus als jij daar wat aan hebt.
Ik was trouwens wel helemaal op het verkeerde been gezet door je posting. Je schreef over het zoeken van een huis voor jezelf en je enthousiastme. Dat je weer vooruit ging ipv stil te staan. En dat blijkbaar die knop ook wat positiefs in je relatie had voortgebracht. Namelijk relaxter omgaan met elkaar en de momenten dat je elkaar ziet. Mijn eerste reactie: Jaaaah... leuk! Ze komen er wel!
Toen kwam je alinea over het feit dat je dus eigenlijk afstand aan het nemen bent. En je niet aan het investeren bent in een toekomst met hem (welliswaar op een andere manier) maar eentje voor jezelf zonder hem. Ik moest het helemaal 2 keer lezen om te begrijpen waar nou die kink zat
Sowieso: Complimenten dat je vooruit gaat en dat je je eigen plan aan het trekken bent! Dat wil ik echt gezegd hebben.
'
Verder denk ik echt dat de stap om niet te gaan samenwonen voor jou emotioneel zo verankerd zit met dat wat je wil dat dat veroorzaakt dat je nu afstand neemt. Dat staat ver van mijn leefwereld af (zoals je inmiddels weet..) maar ik denk dat ik het wel snap.
Ben wel heel benieuwd wat de lange termijn jullie (of eigenlijk vooral jou) gaat brengen.
Veel plezier in ieder geval met het zoeken van een huis!
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:08
Vooruit, ik heb je topic gevonden hoor!
Ik zit inderdaad in dezelfde situatie; na zes jaar wil mijn vriend nog niet samenwonen. Het samenwonen is al twee jaar geleden voor het eerst ter sprake gekomen en het zit er nog steeds niet in van zijn kant. Ik ben de dingen voor mezelf op een rijtje aan het zetten nu (hij is een weekje weg), maar ik denk dat ik hem toch ga vertellen dat ik er niet meer mee door wil gaan.
Ik begrijp zijn gevoelens (mede dankzij jullie beschrijvingen), maar ik heb al twee jaar het gevoel dat mijn gevoelens inferieur worden geacht aan de zijne en dat ik op de stand by-stand mijn relatie doorga. Dat ik moet wachten tot hij ook zo ver is om samen te wonen. Ik blijf het hem toch kwalijk nemen en onze relatie wordt er niet beter op zo. Nog een aantal jaren niet happy zijn zie ik echt niet zitten...
Ik weet alleen niet of ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om het ook daadwerkelijk definitief uit te maken, want de liefde is er nog ten volste... :'-)
Ik zit inderdaad in dezelfde situatie; na zes jaar wil mijn vriend nog niet samenwonen. Het samenwonen is al twee jaar geleden voor het eerst ter sprake gekomen en het zit er nog steeds niet in van zijn kant. Ik ben de dingen voor mezelf op een rijtje aan het zetten nu (hij is een weekje weg), maar ik denk dat ik hem toch ga vertellen dat ik er niet meer mee door wil gaan.
Ik begrijp zijn gevoelens (mede dankzij jullie beschrijvingen), maar ik heb al twee jaar het gevoel dat mijn gevoelens inferieur worden geacht aan de zijne en dat ik op de stand by-stand mijn relatie doorga. Dat ik moet wachten tot hij ook zo ver is om samen te wonen. Ik blijf het hem toch kwalijk nemen en onze relatie wordt er niet beter op zo. Nog een aantal jaren niet happy zijn zie ik echt niet zitten...
Ik weet alleen niet of ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om het ook daadwerkelijk definitief uit te maken, want de liefde is er nog ten volste... :'-)
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:21
Het afstand nemen en je eigen plan trekken herken ik heel erg! Dat ben ik ook gaan doen; eigen huis, minder rekening houden met zijn agenda, hem naar mij laten komen. Het gereis was immers zijn keus en niet de mijne.
Wat er dus wel in resulteerde dat toen het moment kwam dat bij hem de knop omging wat betreft samenwonen, ik heel goed na heb moeten denken. En dat snapte hij dan weer niet zo goed...
Maar ik had mijn leven al zo zonder hem ingericht, dat ik begon te twijfelen of ik nog wel dat leven samen met hem in 1 huis wilde. Misschien had ik iets te veel afstand genomen.
Maar goed, inmiddels wijzen allebei onze neuzen dezelfde kant op en weet ik wel dat we een relatie hebben die wat stormen kan doorstaan en dat we echt voor elkaar gekozen hebben.
En hebben we, heel cliché, geleerd dat communicatie echt het belangrijkste is in een relatie.
Wat er dus wel in resulteerde dat toen het moment kwam dat bij hem de knop omging wat betreft samenwonen, ik heel goed na heb moeten denken. En dat snapte hij dan weer niet zo goed...
Maar ik had mijn leven al zo zonder hem ingericht, dat ik begon te twijfelen of ik nog wel dat leven samen met hem in 1 huis wilde. Misschien had ik iets te veel afstand genomen.
Maar goed, inmiddels wijzen allebei onze neuzen dezelfde kant op en weet ik wel dat we een relatie hebben die wat stormen kan doorstaan en dat we echt voor elkaar gekozen hebben.
En hebben we, heel cliché, geleerd dat communicatie echt het belangrijkste is in een relatie.
zaterdag 1 augustus 2009 om 20:39
Ik breek maar even in in dit topic, want ik had eenzelfde topic geopend, toen vooruit me op het hare wees. En kan wel wat van deze inzichten/adviezen gebruiken Hoop dat jullie het niet erg vinden
Hey fozziebear, ik herken wat je beschrijft over dat afstand nemen. Dat heb ik ook een tijdje gedaan, maar op de een of andere manier voelde ik dan steeds meer een afstand tussen ons ontstaan...alsof/omdat we dan nog meer langs elkaar heen leefden.
Ging die knop bij hem geleidelijk, alsof hij aan het idee wende, of gebeurde dat vooral omdat jij meer je eigen ding deed en dus minder tijd/aandacht voor hem had?
Ik word er gewoon zo verdrietig van als ik me bedenk dat het goed mogelijk is dat hij nog van mening verandert... en wat als ik het dan al heb opgegeven?
Ik was best bereid op hem te wachten, en dat heb ik nu ook al twee jaar gedaan, maar ik weet gewoon niet hoe lang ik nog moet wachten. Er is geen uitzicht op verandering van zijn ideeen in de nabije toekomst en het idee van nog langer in deze situatie blijven maakt me echt misselijk...
Sorry hoor, maar ik moet even mijn hart luchten; het zit me zo hoog...
Hey fozziebear, ik herken wat je beschrijft over dat afstand nemen. Dat heb ik ook een tijdje gedaan, maar op de een of andere manier voelde ik dan steeds meer een afstand tussen ons ontstaan...alsof/omdat we dan nog meer langs elkaar heen leefden.
Ging die knop bij hem geleidelijk, alsof hij aan het idee wende, of gebeurde dat vooral omdat jij meer je eigen ding deed en dus minder tijd/aandacht voor hem had?
Ik word er gewoon zo verdrietig van als ik me bedenk dat het goed mogelijk is dat hij nog van mening verandert... en wat als ik het dan al heb opgegeven?
Ik was best bereid op hem te wachten, en dat heb ik nu ook al twee jaar gedaan, maar ik weet gewoon niet hoe lang ik nog moet wachten. Er is geen uitzicht op verandering van zijn ideeen in de nabije toekomst en het idee van nog langer in deze situatie blijven maakt me echt misselijk...
Sorry hoor, maar ik moet even mijn hart luchten; het zit me zo hoog...
anoniem_89810 wijzigde dit bericht op 01-08-2009 20:44
Reden: moest nog wat meer spuien ;-)
Reden: moest nog wat meer spuien ;-)
% gewijzigd
zaterdag 1 augustus 2009 om 21:43
Ik snap je gevoel h_b_b... Eerder schreef ik hier al dat we hierom een break hadden ingelast, toen die ten einde was, wisten we niet hoe we het op moesten lossen, maar wel dat we de relatie niet op wilden geven.
Wel ben ik na die break mijn eigen plan gaan trekken en een half jaar later kwam hij met de mededeling dat ie zijn huis ging verkopen. Ik reageerde met de vraag waar hij dan naartoe zou gaan en waarom hij zijn huis ging verkopen. En hij reageerde verbaasd, omdat ie niet begreep waarom ik niet meteen een gat in de lucht sprong. Het kwam op dat moment ook echt niet bij me op dat ie ineens 'om' was.
Ik had mijn plannen klaar voor een leven met hem op een zijspoor, gewoon voor de leuk erbij... Op het moment dat het voor hem ging leven werd het samenwonen ineens mijn keuze ipv die van hem. Dus moest ik gaan kiezen of ik door ging op de weg die ik had ingeslagen, of dat mijn relatie me waard was om die plannen weer om te buigen in een gezamenlijk plan. En dat heeft veel gesprekken en tranen en (wederzijdse) verwijten gekost. Maar ik ben ervan overtuigd dat we er nu samen voor hebben gekozen.
Het feit dat ik mijn leven prima vorm, invulling en kleur kon geven zonder hem erbij, heeft mijn vriend misschien wakker geschud. Wat ik hem jaren probeerde bij te brengen (dat ik gewoon zelfstandig ben, hem niet nodig heb vanwege huis/baan/auto/inkomen), zag hij blijkbaar niet tot ik het werkelijk ging naleven.
En in die periode heb ik echt wel geslikt zo nu en dan. En soms tot op het koppige mijn poot stijfgehouden, maar niemand mag mij koppie onder trekken en dat is wel wat er gebeurde toen ik krampachtig mijn best deed hem bij mij te betrekken en mezelf betrokken te houden bij zijn leven.
Het is geven en nemen en soms is latten het beste voor een persoon, soms voor een relatie. Elkaar voor het blok zetten helpt hierin niet, dat is wat ik nu wel besef. In mijn geval groeide het deze kant op, maar voor hetzelfde geld was ik nu gewoon vrijgezel mijn eigen plan gaan uitvoeren...
Wel ben ik na die break mijn eigen plan gaan trekken en een half jaar later kwam hij met de mededeling dat ie zijn huis ging verkopen. Ik reageerde met de vraag waar hij dan naartoe zou gaan en waarom hij zijn huis ging verkopen. En hij reageerde verbaasd, omdat ie niet begreep waarom ik niet meteen een gat in de lucht sprong. Het kwam op dat moment ook echt niet bij me op dat ie ineens 'om' was.
Ik had mijn plannen klaar voor een leven met hem op een zijspoor, gewoon voor de leuk erbij... Op het moment dat het voor hem ging leven werd het samenwonen ineens mijn keuze ipv die van hem. Dus moest ik gaan kiezen of ik door ging op de weg die ik had ingeslagen, of dat mijn relatie me waard was om die plannen weer om te buigen in een gezamenlijk plan. En dat heeft veel gesprekken en tranen en (wederzijdse) verwijten gekost. Maar ik ben ervan overtuigd dat we er nu samen voor hebben gekozen.
Het feit dat ik mijn leven prima vorm, invulling en kleur kon geven zonder hem erbij, heeft mijn vriend misschien wakker geschud. Wat ik hem jaren probeerde bij te brengen (dat ik gewoon zelfstandig ben, hem niet nodig heb vanwege huis/baan/auto/inkomen), zag hij blijkbaar niet tot ik het werkelijk ging naleven.
En in die periode heb ik echt wel geslikt zo nu en dan. En soms tot op het koppige mijn poot stijfgehouden, maar niemand mag mij koppie onder trekken en dat is wel wat er gebeurde toen ik krampachtig mijn best deed hem bij mij te betrekken en mezelf betrokken te houden bij zijn leven.
Het is geven en nemen en soms is latten het beste voor een persoon, soms voor een relatie. Elkaar voor het blok zetten helpt hierin niet, dat is wat ik nu wel besef. In mijn geval groeide het deze kant op, maar voor hetzelfde geld was ik nu gewoon vrijgezel mijn eigen plan gaan uitvoeren...
zondag 2 augustus 2009 om 17:23
Lunax, bedankt voor je geruststelling... Ik voelde me toch een beetje bezwaard omdat ik vreselijke dingen zie op dit forum en dan dacht: waar heb ik het eigenlijk over? Maar gelukkig geldt dat voor vele anderen!
Ja, ik kan me voorstellen dat mijn post dubbel overkwam, maar eigenlijk kwam het dan goed over want dat is precies hoe ik me nu voel! Ik denk dat ik zo positief kan zijn over de toekomst in mijn eigen nieuwe huisje omdat ik mijn vriend nu begrijp en hem niets meer verwijt. Ik vind het wel jammer, maar dat is het dan ook. En blijkbaar is het echt een eigen wens van mij om een nieuw huis te zoeken, want dat voelt gewoon goed.
Ik heb nu even echt geen idee hoe het met onze relatie zal gaan. Het gaat nu beter dan het afgelopen jaar. Ik merk ook dat hij nu meer zijn eigen dingen in huis doet en ik ook. Dat vind ik superleuk; het neemt bij mij het gevoel weg van "op bezoek" zijn. Op dit soort dagen voelt het toch als een klein beetje samenwonen!
h_b_b: Fijn dat je meeschrijft! We zitten inderdaad allebei in hetzelfde schuitje..... Hoewel het een heel belangrijk verschil is dat jij kinderen wilt en ik niet. Dan wordt de kwestie van samenwonen wel heel belangrijk lijkt me. Wat me wel opvalt is dat jouw vriend de mogelijkheid voor de toekomst wel openhoudt. Dat verbaast me eigenlijk wel, want hij heeft het dus al geprobeerd en toen beviel het hem niet, werd hij er gestressed van. Waarom denkt hij dat dat later wel goed zal gaan? Wat zal er dan veranderd zijn?
Mijn vriend en ik denken niet dat dat voor mijn vriend anders zal worden in de toekomst. Hij heeft het twee keer geprobeerd, en voelde zich toen ook niet prettig.
Daarom is het voor mij "makkelijk" om verder te gaan, want ik heb geen twijfels. Ik kan me van jou namelijk zo goed voorstellen dat je bang bent dat als jij afstand gaat nemen, dat hij dan later wel wil en dat het dan te laat is. Ik denk heel eerlijk gezegd dat als mijn vriend het voor de toekomst open zou houden, dat ik dan ook zou gaan wachten......
Lastig ook dat jullie altijd in zijn huis zijn. Bij ons is het omgekeerd, zodat ik altijd mijn eigen spulletjes om me heen heb en genoeg te doen heb in huis. Is het misschien toch een idee om dat bij jullie ook eens om te draaien?
Heb jij trouwens dit weekend nog met jouw vriend gepraat? Je was toch van plan om dat te doen?
Fozziebear, ik moet vaak aan jouw verhaal denken. Volgens mij ben ik inderdaad hetzelfde aan het doen als jij toen deed: mijn leven plannen met hem voor de leuk erbij, maar niet meer in mijn middelpunt. Jij schreef volgens mij dat dat uiteindelijk waarschijnlijk niet goed gegaan zou zijn. Denk je dat jullie relatie zeker verbroken zou zijn (vroeger of later) als hij niet om was gegaan? Ik hoop nu namelijk dat ik deze vorm van relatie wel leuk blijf vinden....
Ja, ik kan me voorstellen dat mijn post dubbel overkwam, maar eigenlijk kwam het dan goed over want dat is precies hoe ik me nu voel! Ik denk dat ik zo positief kan zijn over de toekomst in mijn eigen nieuwe huisje omdat ik mijn vriend nu begrijp en hem niets meer verwijt. Ik vind het wel jammer, maar dat is het dan ook. En blijkbaar is het echt een eigen wens van mij om een nieuw huis te zoeken, want dat voelt gewoon goed.
Ik heb nu even echt geen idee hoe het met onze relatie zal gaan. Het gaat nu beter dan het afgelopen jaar. Ik merk ook dat hij nu meer zijn eigen dingen in huis doet en ik ook. Dat vind ik superleuk; het neemt bij mij het gevoel weg van "op bezoek" zijn. Op dit soort dagen voelt het toch als een klein beetje samenwonen!
h_b_b: Fijn dat je meeschrijft! We zitten inderdaad allebei in hetzelfde schuitje..... Hoewel het een heel belangrijk verschil is dat jij kinderen wilt en ik niet. Dan wordt de kwestie van samenwonen wel heel belangrijk lijkt me. Wat me wel opvalt is dat jouw vriend de mogelijkheid voor de toekomst wel openhoudt. Dat verbaast me eigenlijk wel, want hij heeft het dus al geprobeerd en toen beviel het hem niet, werd hij er gestressed van. Waarom denkt hij dat dat later wel goed zal gaan? Wat zal er dan veranderd zijn?
Mijn vriend en ik denken niet dat dat voor mijn vriend anders zal worden in de toekomst. Hij heeft het twee keer geprobeerd, en voelde zich toen ook niet prettig.
Daarom is het voor mij "makkelijk" om verder te gaan, want ik heb geen twijfels. Ik kan me van jou namelijk zo goed voorstellen dat je bang bent dat als jij afstand gaat nemen, dat hij dan later wel wil en dat het dan te laat is. Ik denk heel eerlijk gezegd dat als mijn vriend het voor de toekomst open zou houden, dat ik dan ook zou gaan wachten......
Lastig ook dat jullie altijd in zijn huis zijn. Bij ons is het omgekeerd, zodat ik altijd mijn eigen spulletjes om me heen heb en genoeg te doen heb in huis. Is het misschien toch een idee om dat bij jullie ook eens om te draaien?
Heb jij trouwens dit weekend nog met jouw vriend gepraat? Je was toch van plan om dat te doen?
Fozziebear, ik moet vaak aan jouw verhaal denken. Volgens mij ben ik inderdaad hetzelfde aan het doen als jij toen deed: mijn leven plannen met hem voor de leuk erbij, maar niet meer in mijn middelpunt. Jij schreef volgens mij dat dat uiteindelijk waarschijnlijk niet goed gegaan zou zijn. Denk je dat jullie relatie zeker verbroken zou zijn (vroeger of later) als hij niet om was gegaan? Ik hoop nu namelijk dat ik deze vorm van relatie wel leuk blijf vinden....
zondag 2 augustus 2009 om 17:48
Ik denk dat het bij hem een soort van bindingsangst is. Ik begrijp het zelf ook niet zo, maar ik denk dat het voor hem definitief voelt als we samenwonen. Ooit samen kinderen krijgen ligt nog in de toekomst, maar nu al je vastleggen vindt hij iets engs denk ik. Al zegt hij dat hij zich wel al 'verbonden' voelt aan mij...
Maar het is precies wat jij zegt, wat mij zorgen baart. Als hij er nu gestresst van wordt, waarom zou hij dat in de toekomst dan niet worden? Ik denk eigenlijk dat een beetje stress en ergernis wel normaal is als je gaat samenwonen, want je moet toch aan elkaar wennen, maar dat je je dan allebei een beetje aanpast en dat het dan wel goed komt. Maar daar denkt hij dus anders over.
We zitten altijd in zijn huis omdat ik nu nog geen echte woning heb gevonden; ik woon dus nog in een tijdelijke studentenkamer (heel a-relaxed dus). Dat is eigenlijk al veel te klein om alleen te zijn, laat staan met zijn tweeen.
Ik wilde inderdaad dit weekend met hem erover praten; ik heb hem gezegd dat ik de indruk had dat samenwonen er voorlopig nog niet in zat en hij beaamde dat. Ik zei dat ik me zorgen maakte over hoe dat dan verder moet met ons, omdat we dan voor mijn gevoel op een doodlopende weg zitten. We voelen allebei dat het hele 'samenwonen-issue' tussen ons in staat en ik zei dat ik het gevoel had dat we hierdoor van elkaar aan het afdrijven zijn.
Hij moest hier allemaal even over nadenken en vroeg me of we het gesprek later voort konden zetten.
Toen hadden we een hoop verplichtingen tussendoor, je weet wel van die familie activiteiten, dus toen konden we niet echt praten en daarna zou hij een klein weekje weg gaan met vrienden. Toen we afscheid namen heb ik hem gezegd dat we echt nog moeten praten binnenkort.
Ik denk dat hij nu doorheeft dat ik echt serieuze beslissingen overweeg, kreeg net een smsje dat hij hoopt dat ik me niet teveel zorgen maak hierover...
Wel lekker eigenlijk dat ik nu even een weekje voor mezelf heb, dan kan ik ook beter de dingen op een rijtje zetten.
Wel vervelend dat we elkaar volgende week pas weer eerst zien op een bruiloft. Ik wil eigenlijk duidelijk maken dat op deze manier deze relatie voor mij geen optie is, maar dan moet ik eerst mooi weer gaan spelen bij zijn familie, voordat ik hem dit kan vertellen. En als ik niet naar de bruiloft ga moet ik weer een hoop uitleggen aan mijn schoonmoeder.... lekkere timing dus...
Maar het is precies wat jij zegt, wat mij zorgen baart. Als hij er nu gestresst van wordt, waarom zou hij dat in de toekomst dan niet worden? Ik denk eigenlijk dat een beetje stress en ergernis wel normaal is als je gaat samenwonen, want je moet toch aan elkaar wennen, maar dat je je dan allebei een beetje aanpast en dat het dan wel goed komt. Maar daar denkt hij dus anders over.
We zitten altijd in zijn huis omdat ik nu nog geen echte woning heb gevonden; ik woon dus nog in een tijdelijke studentenkamer (heel a-relaxed dus). Dat is eigenlijk al veel te klein om alleen te zijn, laat staan met zijn tweeen.
Ik wilde inderdaad dit weekend met hem erover praten; ik heb hem gezegd dat ik de indruk had dat samenwonen er voorlopig nog niet in zat en hij beaamde dat. Ik zei dat ik me zorgen maakte over hoe dat dan verder moet met ons, omdat we dan voor mijn gevoel op een doodlopende weg zitten. We voelen allebei dat het hele 'samenwonen-issue' tussen ons in staat en ik zei dat ik het gevoel had dat we hierdoor van elkaar aan het afdrijven zijn.
Hij moest hier allemaal even over nadenken en vroeg me of we het gesprek later voort konden zetten.
Toen hadden we een hoop verplichtingen tussendoor, je weet wel van die familie activiteiten, dus toen konden we niet echt praten en daarna zou hij een klein weekje weg gaan met vrienden. Toen we afscheid namen heb ik hem gezegd dat we echt nog moeten praten binnenkort.
Ik denk dat hij nu doorheeft dat ik echt serieuze beslissingen overweeg, kreeg net een smsje dat hij hoopt dat ik me niet teveel zorgen maak hierover...
Wel lekker eigenlijk dat ik nu even een weekje voor mezelf heb, dan kan ik ook beter de dingen op een rijtje zetten.
Wel vervelend dat we elkaar volgende week pas weer eerst zien op een bruiloft. Ik wil eigenlijk duidelijk maken dat op deze manier deze relatie voor mij geen optie is, maar dan moet ik eerst mooi weer gaan spelen bij zijn familie, voordat ik hem dit kan vertellen. En als ik niet naar de bruiloft ga moet ik weer een hoop uitleggen aan mijn schoonmoeder.... lekkere timing dus...
zondag 2 augustus 2009 om 18:18
Vooruit: Ik denk dat er (heel banaal eigenlijk) geen tijd meer was om onze twee levensstijlen te combineren als ik mijn plannen doorgezet zou hebben. En dat de relatie dus uiteindelijk gesneuveld zou zijn. Mijn 'plan' (ik zet het hier niet neer vanwege herkenning) zou mij minstens 4 à 5 dagen in de week in mijn woonplaats hebben gehouden. Uiteindelijk zou het niet te combineren zijn geweest. En dat was ook wat ik het meest moeilijk vond het aan het latten, de afstand, het plannen, het gevoel continu te moeten kiezen. (En het steeds kwijt zijn van kleren/boeken/weet ik veel wat als ik het nodig had. )
Juist die eigen dingen doen in elkaars huis vonden we lastig, onze hobby's zijn niet echt mee te nemen. Dus vaak was degene die thuis was wel leuk bezig, maar zat de ander wat te lummelen. Ik vind het knap dat jullie dat wel kunnen! Ik wilde mezelf graag bezighouden in zijn woonplaats, maar je gaat niet naar een vereniging of sportschool als je niet weet hoe vaak je bij bijeenkomsten kunt zijn.
H_b_b: Die eeuwige familiedingen.. Je bent dan wel samen, maar toch ook weer niet. En met een kus neem je weer afscheid, moet je wachten tot er weer tijd is voor elkaar en lijkt het net of je tijd samen hebt verspild. Terwijl het ook wel fijn is om samen naar die dingen toe te kunnen. Dat was tenminste altijd mijn gevoel.
Overigens vind ik ook het fijn dat we niet altijd met elkaar mee hoeven en dat hoeft gelukkig nog steeds niet. En ja, daar stellen mensen nog altijd vragen over, maar ik ben niemand verantwoording schuldig. Dus maak je nu vooral niet druk over je schoonmoeder!
Je zult tijd voor elkaar moeten maken, ook al wil je allebei naar een feest of iets anders waar ook andere mensen zijn, juist die tijd met z'n tweetjes is zo waardevol. Iets wat lang niet iedereen in mijn omgeving begreep, ook vriendlief lange tijd niet.. Maar het ging mij juist om die simpele 1 op 1 tijd, samen eten. Met z'n tweeën een kop thee drinken. Naast elkaar tanden poetsen. En ondanks dat we regelmatig samen dezelfde weekendinvulling hadden, schoten die dingen er daardoor nog wel bij in.
Je eigen plan trekken kan veroorzaken dat je langs elkaar gaat leven, maar daar hoef je geen lat-relatie voor te hebben. We hebben nog steeds zulke verschillende levens dat we elkaar met gemak 2 weken niet zouden hoeven zien. Het vergt dus nog altijd wel planning en communicatie om dat te voorkomen. Maar ik vind het een stuk minder erg om alleen te zijn in ons huis, waar hij wel weer een keer binnenwaait. Juist omdat ik nu ook mijn dingen en spulletjes bij de hand heb.
Eigenlijk best truttig, maar ik ben gewoon niet geschikt voor een lat-relatie...
Juist die eigen dingen doen in elkaars huis vonden we lastig, onze hobby's zijn niet echt mee te nemen. Dus vaak was degene die thuis was wel leuk bezig, maar zat de ander wat te lummelen. Ik vind het knap dat jullie dat wel kunnen! Ik wilde mezelf graag bezighouden in zijn woonplaats, maar je gaat niet naar een vereniging of sportschool als je niet weet hoe vaak je bij bijeenkomsten kunt zijn.
H_b_b: Die eeuwige familiedingen.. Je bent dan wel samen, maar toch ook weer niet. En met een kus neem je weer afscheid, moet je wachten tot er weer tijd is voor elkaar en lijkt het net of je tijd samen hebt verspild. Terwijl het ook wel fijn is om samen naar die dingen toe te kunnen. Dat was tenminste altijd mijn gevoel.
Overigens vind ik ook het fijn dat we niet altijd met elkaar mee hoeven en dat hoeft gelukkig nog steeds niet. En ja, daar stellen mensen nog altijd vragen over, maar ik ben niemand verantwoording schuldig. Dus maak je nu vooral niet druk over je schoonmoeder!
Je zult tijd voor elkaar moeten maken, ook al wil je allebei naar een feest of iets anders waar ook andere mensen zijn, juist die tijd met z'n tweetjes is zo waardevol. Iets wat lang niet iedereen in mijn omgeving begreep, ook vriendlief lange tijd niet.. Maar het ging mij juist om die simpele 1 op 1 tijd, samen eten. Met z'n tweeën een kop thee drinken. Naast elkaar tanden poetsen. En ondanks dat we regelmatig samen dezelfde weekendinvulling hadden, schoten die dingen er daardoor nog wel bij in.
Je eigen plan trekken kan veroorzaken dat je langs elkaar gaat leven, maar daar hoef je geen lat-relatie voor te hebben. We hebben nog steeds zulke verschillende levens dat we elkaar met gemak 2 weken niet zouden hoeven zien. Het vergt dus nog altijd wel planning en communicatie om dat te voorkomen. Maar ik vind het een stuk minder erg om alleen te zijn in ons huis, waar hij wel weer een keer binnenwaait. Juist omdat ik nu ook mijn dingen en spulletjes bij de hand heb.
Eigenlijk best truttig, maar ik ben gewoon niet geschikt voor een lat-relatie...
zondag 2 augustus 2009 om 19:17
Vooruit: fijn dat je voor jezelf in ieder geval nu op een rijtje hebt hoe je het wil gaan doen. Al is het dan misschien niet de eerste keus, het moet zeker een hoop rust geven in je hoofd te weten welke kant je je toekomst gaat richten... Ik ben blij dat het goed voelt voor je !
Fozziebear, bedankt voor je steunende woorden, ik denk dat ik me inderdaad maar even niks aantrek van familieverplichtingen. Je hebt gelijk dat je ook langs elkaar heen kan leven als je samenwoont, ik moet het samen wonen ook niet idealiseren en denken dat dat dan opeens allemaal vanzelf gaat...
Ik ga maar even een avondje lekker voor mezelf zorgen en me er even niet mee bezig houden...
Fozziebear, bedankt voor je steunende woorden, ik denk dat ik me inderdaad maar even niks aantrek van familieverplichtingen. Je hebt gelijk dat je ook langs elkaar heen kan leven als je samenwoont, ik moet het samen wonen ook niet idealiseren en denken dat dat dan opeens allemaal vanzelf gaat...
Ik ga maar even een avondje lekker voor mezelf zorgen en me er even niet mee bezig houden...
zondag 2 augustus 2009 om 19:18
quote:huisje_boompje_beestje schreef op 01 augustus 2009 @ 20:39:
Ik word er gewoon zo verdrietig van als ik me bedenk dat het goed mogelijk is dat hij nog van mening verandert... en wat als ik het dan al heb opgegeven?
Ik was best bereid op hem te wachten, en dat heb ik nu ook al twee jaar gedaan, maar ik weet gewoon niet hoe lang ik nog moet wachten. Er is geen uitzicht op verandering van zijn ideeen in de nabije toekomst en het idee van nog langer in deze situatie blijven maakt me echt misselijk...
Sorry hoor, maar ik moet even mijn hart luchten; het zit me zo hoog...Wat je ook doet Huisje, doe het nooit in de hoop dat hij nog zal veranderen. Die kans is namelijk klein en dan onthoud je jezelf andere leuke dingen om iets dat misschien ooit (maar wellicht ook nooit) gaat komen. Als je met hem doorgaat moet dat zijn omdat jij erachter kunt staan dat het gaat zoals het nu gaat.... dat je dat accepteerd. En dat dus zelf ook zo voelt. Beetje wat Vooruit nu ook beschrijft in haar laatste post.
Ik word er gewoon zo verdrietig van als ik me bedenk dat het goed mogelijk is dat hij nog van mening verandert... en wat als ik het dan al heb opgegeven?
Ik was best bereid op hem te wachten, en dat heb ik nu ook al twee jaar gedaan, maar ik weet gewoon niet hoe lang ik nog moet wachten. Er is geen uitzicht op verandering van zijn ideeen in de nabije toekomst en het idee van nog langer in deze situatie blijven maakt me echt misselijk...
Sorry hoor, maar ik moet even mijn hart luchten; het zit me zo hoog...Wat je ook doet Huisje, doe het nooit in de hoop dat hij nog zal veranderen. Die kans is namelijk klein en dan onthoud je jezelf andere leuke dingen om iets dat misschien ooit (maar wellicht ook nooit) gaat komen. Als je met hem doorgaat moet dat zijn omdat jij erachter kunt staan dat het gaat zoals het nu gaat.... dat je dat accepteerd. En dat dus zelf ook zo voelt. Beetje wat Vooruit nu ook beschrijft in haar laatste post.
zondag 2 augustus 2009 om 19:20
@Vooruit: Ik wordt blij van jouw post. Lijkt me postief alle kanten op! En mocht er ooit toch een punt komen dat het niet voldoende blijkt voor jou, dan heb je in ieder geval wel het huis en het leven waar jij je blij mee voelt. Dan zal je veel meer achter je beslissing staan om evt te stoppen met je relatie. Maar als dingen zich in zo'n tempo positief ontwikkelen (ook je vriend) dan zie ik een leuke toekomst voor jullie samen
zondag 2 augustus 2009 om 20:54
Lunax heeft gelijk. Ik heb het roer omgegooid om er zelf gelukkig van te worden. Want dat was ik al te lang niet door de situatie.
De situatie die ik dan even vergat als we het samen leuk hadden, maar ik donderde weer in een gat als we dan weer afscheid hadden genomen...
Dat gat moest weg en dat kon alleen door mijn eigen plan te trekken!
De situatie die ik dan even vergat als we het samen leuk hadden, maar ik donderde weer in een gat als we dan weer afscheid hadden genomen...
Dat gat moest weg en dat kon alleen door mijn eigen plan te trekken!
zondag 2 augustus 2009 om 23:39
h_b_b, succes met nadenken!
Is het misschien ook een idee om zelf een andere woning te zoeken ipv jouw studentenkamer?
Enerzijds kan jouw vriend dan ook eens bij jou zijn, zodat jij niet altijd je weekendtas hoeft in te pakken en je eigen spulletjes om je heen hebt, en anderzijds heb jij dan in ieder geval een fijne plek voor jezelf gecreeerd als het tussen jullie fout mocht gaan.
Wat ik eigenlijk bedoel: nu ben je aan het wachten en je vriend heeft beaamd dat het samenwonen er in ieder geval voorlopig nog niet in zit. Misschien kun je iets leuks opbouwen onder de gegeven omstandigheden zonder dat het gelijk uit hoeft te gaan met je vriend? Dan kun je vanzelf zien hoe alles gaat lopen tussen jullie in de toekomst.....
Lunax, grappig, je lijkt positiever over mijn situatie dan ikzelf.....
Maar wie weet blijft het zo wel goed gaan!
Is het misschien ook een idee om zelf een andere woning te zoeken ipv jouw studentenkamer?
Enerzijds kan jouw vriend dan ook eens bij jou zijn, zodat jij niet altijd je weekendtas hoeft in te pakken en je eigen spulletjes om je heen hebt, en anderzijds heb jij dan in ieder geval een fijne plek voor jezelf gecreeerd als het tussen jullie fout mocht gaan.
Wat ik eigenlijk bedoel: nu ben je aan het wachten en je vriend heeft beaamd dat het samenwonen er in ieder geval voorlopig nog niet in zit. Misschien kun je iets leuks opbouwen onder de gegeven omstandigheden zonder dat het gelijk uit hoeft te gaan met je vriend? Dan kun je vanzelf zien hoe alles gaat lopen tussen jullie in de toekomst.....
Lunax, grappig, je lijkt positiever over mijn situatie dan ikzelf.....
Maar wie weet blijft het zo wel goed gaan!
