Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
woensdag 11 november 2009 om 23:14
Fozziebear, het is niet mijn bedoeling om mijn vrienden het idee te geven dat ze alleen maar ter vervanging van mijn ex zijn!
Maar toch....het is inderdaad niet te ontkennen dat ik ze nu vaker zie..... Ik weet wel: als het goedkomt met mijn ex, ga ik ervoor waken dat ik mijn vrienden wel vaker blijf zien. En niet alleen " omdat mijn vriend er nou eenmaal niet is".
Maar toch....het is inderdaad niet te ontkennen dat ik ze nu vaker zie..... Ik weet wel: als het goedkomt met mijn ex, ga ik ervoor waken dat ik mijn vrienden wel vaker blijf zien. En niet alleen " omdat mijn vriend er nou eenmaal niet is".
zondag 15 november 2009 om 19:35
Hey Vooruit,
Ik zocht je topic, omdat ik benieuwd ben hoe het met je gaat nu..
Over die vrienden.. Ik heb zelf een tijd heel erg geprobeerd om mijn vriend heen te plannen, dus mijn vrienden zien op de 'vrije' momenten. Uiteindelijk is dat nu niet meer het doel; ik vond het in de eerste plaats niet eerlijk tegenover hen en daarnaast werd ik er doodmoe van. Ik houd namelijk ook erg van af en toe een avondje alleen op de bank.
Samenwonend is het overigens lastiger vriendinnenavondjes in te plannen. Nu gaat lief wel op zolder prutsen als wij bij willen kletsen, maar het is toch anders.
Het viel me in je post op, omdat je door je houding naar je ex-vriend en vrienden toe een beetje overkomt als iemand die het alleen niet zo leuk heeft. Terwijl ik je verder helemaal niet zo over vind komen in je posts.
Natuurlijk zijn er mensen die het minder leuk vinden om alleen te zijn, maar ik denk dat je het jezelf ook aan kunt leren om het alleen ook leuk en prettig te hebben.
Ik zocht je topic, omdat ik benieuwd ben hoe het met je gaat nu..
Over die vrienden.. Ik heb zelf een tijd heel erg geprobeerd om mijn vriend heen te plannen, dus mijn vrienden zien op de 'vrije' momenten. Uiteindelijk is dat nu niet meer het doel; ik vond het in de eerste plaats niet eerlijk tegenover hen en daarnaast werd ik er doodmoe van. Ik houd namelijk ook erg van af en toe een avondje alleen op de bank.
Samenwonend is het overigens lastiger vriendinnenavondjes in te plannen. Nu gaat lief wel op zolder prutsen als wij bij willen kletsen, maar het is toch anders.
Het viel me in je post op, omdat je door je houding naar je ex-vriend en vrienden toe een beetje overkomt als iemand die het alleen niet zo leuk heeft. Terwijl ik je verder helemaal niet zo over vind komen in je posts.
Natuurlijk zijn er mensen die het minder leuk vinden om alleen te zijn, maar ik denk dat je het jezelf ook aan kunt leren om het alleen ook leuk en prettig te hebben.
maandag 16 november 2009 om 10:57
Heb nog niet alles gelezen, dat ga ik zo doen, vind t een interessant onderwerp. Ik heb twee keer samengewoond, drie jaar en vijf jaar en voor mij werkt het niet. Ik blijf altijd mijn eigen plekje missen, en een eigen plekje in huis is niet hetzelfde. Als ik ineens de muren rose wil maken wil ik dat kunnen doen Vind t prima om rekening te houden met een ander maar dat zeven dagen in de week hou ik niet vol, daar word ik gek van. Ik ga niet meer samenwonen, ik zeg niet nooit, maar ik denk dat latten voor mij het beste is. Bovendien zeggen beide exen dat er met mij toch niet te huizen is
maandag 16 november 2009 om 14:18
Pffffffffffffffffffffffffffffffffff eindelijk alles gelezen. Wat me opvalt in de posts is dat er weinig aandacht wordt geschonken aan de beweegredenen van mr. vooruit. Ik begrijp heel goed dat hij niet wilt samenwonen, en dat dat niets afdoet aan de liefde die hij voelt voor Vooruit. Ik kan niet in iemands hoofd kijken maar als mijn relatie verbroken zou worden door mijn lief omdat ik niet wil samenwonen, ik zou gaan twijfelen of mijn lief dan wel zoveel van mij zou houden... Ik begrijp wel dat hij nu goed wil nadenken of hij nog wel een nieuwe poging wilt wagen, ik zou me heel erg gekwetst voelen en ook niet staan te springen om opnieuw te beginnen. Ik ben ook erg gehecht aan mijn eigen huis en heb t echt nodig om tijd voor mezelf te hebben, zonder me daar lullig over te hoeven voelen. En die tijd voor mezelf heeft niets te maken met hoeveel ik om iemand geef. Ik hou vreselijk veel van mijn vriendinnen maar om ze nou 24/7 om me heen te hebben is echt kansloos Hoop dat je een beetje begrijpt hoe ik het bedoel. In een relatie is het geven en nemen, en ik denk echt dat als de liefde diep genoeg zit je samen tot een compromis kunt komen.
Liefde is in mijn beleving van iemand houden zoals hij of zij is. En als ik het goed gelezen heb, heeft Vooruit pas na de breuk gevraagd of mr Vooruit niet wat meer tijd wilde doorbrengen, correct me if I am wrong. Ik hoop van harte dat het goed komt Vooruit en dat er een manier is te vinden om allebei gelukkig te zijn met elkaar!!!
Liefde is in mijn beleving van iemand houden zoals hij of zij is. En als ik het goed gelezen heb, heeft Vooruit pas na de breuk gevraagd of mr Vooruit niet wat meer tijd wilde doorbrengen, correct me if I am wrong. Ik hoop van harte dat het goed komt Vooruit en dat er een manier is te vinden om allebei gelukkig te zijn met elkaar!!!
dinsdag 17 november 2009 om 08:22
Caviahaar, je redenering gaat maar ten dele op.. Voor hen die juist wel willen samenwonen voelt het alsof de ander niet genoeg van je houdt, want je bent niet belangrijk genoeg om mee samen te wonen.
Oftewel het is een cirkeltje waar je maar moeilijk uitkomt, omdat je allebei een ander referentiekader en toekomstbeeld hebt...
Oftewel het is een cirkeltje waar je maar moeilijk uitkomt, omdat je allebei een ander referentiekader en toekomstbeeld hebt...
maandag 23 november 2009 om 16:10
vrijdag 27 november 2009 om 22:03
quote:Vooruit schreef op 11 november 2009 @ 23:12:
Hoi Sheilaram, wat vervelend dat jij ook in deze situatie zit! Hoe lang hebben jullie al een relatie? En hoe vaak zien jullie elkaar? Ik begrijp dat hij niet wil samenwonen en voor een (groot?) gedeelte zijn eigen leven wil blijven leiden. En eigenlijk weet jij dat je dat niet gaat willen voor de rest van je leven....
Tja, hoe kom je dan los van iemand? Ik denk door keer op keer te ervaren dat je dit echt niet wilt, keer op keer die pijn en teleurstelling en verdriet te voelen totdat je op een gegeven moment voelt: nu is het genoeg. Dus niet dat je het rationeel weet, maar dat je het ook echt zo voelt, dat je het ervoor over hebt om hem kwijt te raken zodat je je eigen wensen weer na kunt streven. Hoe lang het duurt voordat je op dat punt komt? Geen idee...... ik weet inmiddels niet eens meer waar ik zelf sta! Want om nou steeds met het idee te lopen dat je iets hebt weggegooid dat te waardevol is....dat is ook enorm moeilijk. Je moet er dan wel echt achterstaan. Maar dat geldt natuurlijk ook als je besluit om wel bij hem te blijven en zijn manier van leven te accepteren. Daar moet je dan ook echt achter staan!
In ieder geval wens ik je veel succes toe, want het zal niet makkelijk zijn. Wat die hoop betreft dat hij wel zal veranderen: het is moeilijk maar ik geloof daar niet in. Want waarom is hij nu nog steeds niet veranderd en zal hij straks "spontaan" wel veranderen?
Hoi Vooruit,
Ik heb 5 jaar een relatie met het hem. Ik zie hem veelal in het weekend en soms 1 avondje doordeweeks maar dan blijft hij niet slapen want dat zou zijn ritme teveel verstoren. Ik weet ook diep van binnen dat zo iemand niet gaat veranderen. Alles wat spontaan in het begin zou moeten verlopen is eigenlijk een soort discussie geworden en eigenlijk vind ik dat idee al helemaal niks meer. Alleen het is net wat je schrijft, de vraag gooi ik nou iets waardevols weg? En krijg ik niet enorme spijt? Maar toch denk ik dat er meer achter zit, althans daar ben ik zelf wel achter gekomen. Ik denk dat het vasthouden aan iemand die je eigenlijk niet gelukkig maakt meerdere factoren heeft dan enkel dat je van die persoon houd. Het zou bijvoorbeeld ook nog eens te maken hebben met juist de afwijzing die blijft binden. Althans dat zit ik mezelf nu af te vragen. De verwarring en vermoeidheid van een leven met iemand die eigenlijk grotendeels geen deel van mijn leven wil zijn zou wanneer ik heel sterk in mijn vel zou zitten toch wel een punt moeten zijn om te kiezen voor mijn eigen geluk. Ik ben meer zijn leven gaan leiden dan dat hij meer interesse deelt in mijn leven. Ik bedoel daarmee dat ik eigenlijk met tegensputteren toch akkoord ga met zijn levensstijl door al mijn wensen en dromen en zelfs doelen overboord te gooien. Dat zegt toch wel iets over wat ik aan het doen ben? Ik ben me ervan bewust maar denk ik nog niet bewust genoeg om de knoop door te hakken. Dus ik ben wel wat dieper aan het kijken dan enkel de relatie zelf. Het is ook wel weer leerzaam denk ik buiten het feit dat het erg uitputtend is. Ik hoop dat jij ook wat herkenning hierin vind. Het is in feite wel een soort afwijzing ook al word je niet afgewezen in het contact maar wel in het samenwonen. Misschien zit daar wel het antwoord...
gr. Sheilaram
Hoi Sheilaram, wat vervelend dat jij ook in deze situatie zit! Hoe lang hebben jullie al een relatie? En hoe vaak zien jullie elkaar? Ik begrijp dat hij niet wil samenwonen en voor een (groot?) gedeelte zijn eigen leven wil blijven leiden. En eigenlijk weet jij dat je dat niet gaat willen voor de rest van je leven....
Tja, hoe kom je dan los van iemand? Ik denk door keer op keer te ervaren dat je dit echt niet wilt, keer op keer die pijn en teleurstelling en verdriet te voelen totdat je op een gegeven moment voelt: nu is het genoeg. Dus niet dat je het rationeel weet, maar dat je het ook echt zo voelt, dat je het ervoor over hebt om hem kwijt te raken zodat je je eigen wensen weer na kunt streven. Hoe lang het duurt voordat je op dat punt komt? Geen idee...... ik weet inmiddels niet eens meer waar ik zelf sta! Want om nou steeds met het idee te lopen dat je iets hebt weggegooid dat te waardevol is....dat is ook enorm moeilijk. Je moet er dan wel echt achterstaan. Maar dat geldt natuurlijk ook als je besluit om wel bij hem te blijven en zijn manier van leven te accepteren. Daar moet je dan ook echt achter staan!
In ieder geval wens ik je veel succes toe, want het zal niet makkelijk zijn. Wat die hoop betreft dat hij wel zal veranderen: het is moeilijk maar ik geloof daar niet in. Want waarom is hij nu nog steeds niet veranderd en zal hij straks "spontaan" wel veranderen?
Hoi Vooruit,
Ik heb 5 jaar een relatie met het hem. Ik zie hem veelal in het weekend en soms 1 avondje doordeweeks maar dan blijft hij niet slapen want dat zou zijn ritme teveel verstoren. Ik weet ook diep van binnen dat zo iemand niet gaat veranderen. Alles wat spontaan in het begin zou moeten verlopen is eigenlijk een soort discussie geworden en eigenlijk vind ik dat idee al helemaal niks meer. Alleen het is net wat je schrijft, de vraag gooi ik nou iets waardevols weg? En krijg ik niet enorme spijt? Maar toch denk ik dat er meer achter zit, althans daar ben ik zelf wel achter gekomen. Ik denk dat het vasthouden aan iemand die je eigenlijk niet gelukkig maakt meerdere factoren heeft dan enkel dat je van die persoon houd. Het zou bijvoorbeeld ook nog eens te maken hebben met juist de afwijzing die blijft binden. Althans dat zit ik mezelf nu af te vragen. De verwarring en vermoeidheid van een leven met iemand die eigenlijk grotendeels geen deel van mijn leven wil zijn zou wanneer ik heel sterk in mijn vel zou zitten toch wel een punt moeten zijn om te kiezen voor mijn eigen geluk. Ik ben meer zijn leven gaan leiden dan dat hij meer interesse deelt in mijn leven. Ik bedoel daarmee dat ik eigenlijk met tegensputteren toch akkoord ga met zijn levensstijl door al mijn wensen en dromen en zelfs doelen overboord te gooien. Dat zegt toch wel iets over wat ik aan het doen ben? Ik ben me ervan bewust maar denk ik nog niet bewust genoeg om de knoop door te hakken. Dus ik ben wel wat dieper aan het kijken dan enkel de relatie zelf. Het is ook wel weer leerzaam denk ik buiten het feit dat het erg uitputtend is. Ik hoop dat jij ook wat herkenning hierin vind. Het is in feite wel een soort afwijzing ook al word je niet afgewezen in het contact maar wel in het samenwonen. Misschien zit daar wel het antwoord...
gr. Sheilaram
zaterdag 28 november 2009 om 10:18
Ik heb niet alles gelezen maar ik worstel zelf met het vraagstuk samenwonen. Toen ik 22 was, ben ik gaan samenwonen met mijn eerste liefde. Na 4 jaar is het uit gegaan. Sindsdien heb ik een relatie van 1,5 jaar gehad met een man die veel problemen had (chronische pijn, conflicten met de sociale werkplaats en weinig inkomen) en daar heb ik zelf een punt achter gezet omdat ik het niet meer trok. Nu heb ik sinds 4 maanden een nieuwe vriend maar hij heeft een psychische aandoening waardoor het heel wisselend is wat hij aankan en wat niet. Hij zit hierdoor volledig in de WAO.
Ik ben dol op hem, want hij heeft genoeg te bieden, maar ik moet er eig niet aan denken om te gaan samenwonen. Het lijkt me vreselijk om met hem in een huis te wonen omdat ik me dan niet meer kan onttrekken aan zijn problemen. Ik heb dat in m'n vorige relatie ook gehad; ex woonde aan de andere kant vh land en we woonden een tijdje samen.
Nu hebben we allebei ons eigen huis en ik ben zelf erg gehecht aan m'n eigen appartement. Het is mss erg egoïstisch en mss hou ik niet genoeg van hem om alles op te geven, maar ik heb in m'n eerder relaties de fout gemaakt dat ik mezelf voorbij liep en te veel ruimte gaf aan de ander. Ik ben daardoor voorzichtiger geworden.
Trouwens we zijn dertigers maar hebben beiden geen kinderwens en daarom lijkt het me niet nodig om een huishouden te gaan delen op termijn. Maar de echte reden is angst.
Ik ben dol op hem, want hij heeft genoeg te bieden, maar ik moet er eig niet aan denken om te gaan samenwonen. Het lijkt me vreselijk om met hem in een huis te wonen omdat ik me dan niet meer kan onttrekken aan zijn problemen. Ik heb dat in m'n vorige relatie ook gehad; ex woonde aan de andere kant vh land en we woonden een tijdje samen.
Nu hebben we allebei ons eigen huis en ik ben zelf erg gehecht aan m'n eigen appartement. Het is mss erg egoïstisch en mss hou ik niet genoeg van hem om alles op te geven, maar ik heb in m'n eerder relaties de fout gemaakt dat ik mezelf voorbij liep en te veel ruimte gaf aan de ander. Ik ben daardoor voorzichtiger geworden.
Trouwens we zijn dertigers maar hebben beiden geen kinderwens en daarom lijkt het me niet nodig om een huishouden te gaan delen op termijn. Maar de echte reden is angst.
