Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
vrijdag 3 juli 2009 om 23:41
quote:[message=3486290,noline]Vooruit schreef op 03 juli
En dat het dan inderdaad lastig is om de andere persoon ervan te overtuigen dat het echt niet met jouw gevoel voor die ander te maken heeft.....(inmiddels ben ik wel overtuigd)In zoverre heeft dit topic dan in ieder geval een positief iets gebracht
En dat het dan inderdaad lastig is om de andere persoon ervan te overtuigen dat het echt niet met jouw gevoel voor die ander te maken heeft.....(inmiddels ben ik wel overtuigd)In zoverre heeft dit topic dan in ieder geval een positief iets gebracht
vrijdag 3 juli 2009 om 23:51
quote:Lunax schreef op 03 juli 2009 @ 23:36:
Vooruit: Zoals GeorgieBrown het omschrijft kan het ook zijn he? Je bent niet logeren bij elkaar maar hebt 'gewoon' 2 huizen. En in beide voel je je thuis. Maar dan moet je wel in beide huizen ook iets van jezelf hebben. En er je plekje zoeken. Dus ook in zijn huis bijvoorbeeld een kamertje voor jezelf claimen. Of in zijn huis ook jouw bankstel.
En bij het huis dat je nu gaat zoeken in jouw woonplaats kan je dan toch ook vragen om het evengoed samen in te richten? Ook naar zijn stijl en zijn wensen? Zodat jouw huis ook een beetje voelt als zijn huis. En dat hij dat ook zo voelt.
Dan kan je wellicht ook het gevoel van moeten afspreken wanneer je elkaar ziet loslaten?
Ik denk niet dat hij het prettig zou vinden als ik teveel in zijn huis zou zetten (meubels ofzo). Ik denk dat ik dan toch teveel zou indringen in zijn eigen plekje. Het voelt voor mij ook zeker niet als 2 huizen hebben, zijn huis is geheel van hem en hij beslist. Ik kan bijvoorbeeld niet opeens mededelen: nu kom ik komende dinsdag bij jou. Dat zou hij niet waarderen. Ik kan het hem wel vragen. Als hij dan akkoord is, kan ik komen.
Ik denk dat dat ook een deel van het probleem is: ik moet oppassen me niet op te dringen. Vooral niet in zijn huis. Dus ik claim daar geen eigen plekje en woon zeker niet samen in 2 huizen.
Ik kan inderdaad mijn nieuwe huis evengoed wel samen met hem inrichten. Ik denk dat het dan voor mij wel fijner zou zijn, dat het dan meer zou voelen als ook zijn thuis.
Maar ik denk dat het voor hem absoluut niet zo voelt. Hij is erg nuchter en ziet dat dan volledig als mijn huis, niet ons (t)huis.
Vooruit: Zoals GeorgieBrown het omschrijft kan het ook zijn he? Je bent niet logeren bij elkaar maar hebt 'gewoon' 2 huizen. En in beide voel je je thuis. Maar dan moet je wel in beide huizen ook iets van jezelf hebben. En er je plekje zoeken. Dus ook in zijn huis bijvoorbeeld een kamertje voor jezelf claimen. Of in zijn huis ook jouw bankstel.
En bij het huis dat je nu gaat zoeken in jouw woonplaats kan je dan toch ook vragen om het evengoed samen in te richten? Ook naar zijn stijl en zijn wensen? Zodat jouw huis ook een beetje voelt als zijn huis. En dat hij dat ook zo voelt.
Dan kan je wellicht ook het gevoel van moeten afspreken wanneer je elkaar ziet loslaten?
Ik denk niet dat hij het prettig zou vinden als ik teveel in zijn huis zou zetten (meubels ofzo). Ik denk dat ik dan toch teveel zou indringen in zijn eigen plekje. Het voelt voor mij ook zeker niet als 2 huizen hebben, zijn huis is geheel van hem en hij beslist. Ik kan bijvoorbeeld niet opeens mededelen: nu kom ik komende dinsdag bij jou. Dat zou hij niet waarderen. Ik kan het hem wel vragen. Als hij dan akkoord is, kan ik komen.
Ik denk dat dat ook een deel van het probleem is: ik moet oppassen me niet op te dringen. Vooral niet in zijn huis. Dus ik claim daar geen eigen plekje en woon zeker niet samen in 2 huizen.
Ik kan inderdaad mijn nieuwe huis evengoed wel samen met hem inrichten. Ik denk dat het dan voor mij wel fijner zou zijn, dat het dan meer zou voelen als ook zijn thuis.
Maar ik denk dat het voor hem absoluut niet zo voelt. Hij is erg nuchter en ziet dat dan volledig als mijn huis, niet ons (t)huis.
vrijdag 3 juli 2009 om 23:54
Als ik bovenstaande zo lees, kan ik me voorstellen dat je op deze manier niet verder wilt gaan, kijk dat je wilt blijven latten oke, maar dat er absoluut geen spontaniteit kan zijn,wat betrefd komen en hij duidelijk laat voellen dat zijn huis zijn teritorium is daar zou ik me ook niet lekker bij voellen.
vrijdag 3 juli 2009 om 23:59
Ik herken dat ook, van je moeten verdedigen en reacties krijgen als 'dan zal de liefde wel niet echt zijn'. Bull. Ik wil gewoon alleen wonen. C'est tout. Overigens ben ik door alleen te wonen een veel leukere partner. Juist omdat ik de avondjes alleen heb tussen mijn eigen spulletjes, in mijn eigen sfeer en me daarbij op kan laden. Wat jij schrijft van je vriend door de huiskamer te willen zien lopen, is voor mij juist - ik chargeer- een gruwel.
En Vooruit: ik snap jouw gevoelens en behoeften ook. Alleen deel ik die niet. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om over zaken als een bank uitkiezen, behang uitkiezen en noem maar op te gaan praten/bakkeleien. Voor mij is dat juist gedoe, wat niet wil zeggen dat ik niet overleg met mijn vriend of hem meeneem naar een winkel als ik iets in huis doe. Maar het blijft mijn keuze en mijn beslissing. En ik vind het heerlijk om mijn eigen huis te hebben, mijn spulletjes waar ik kan doen en laten wat en hoe ik het wil.
En Vooruit: ik snap jouw gevoelens en behoeften ook. Alleen deel ik die niet. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om over zaken als een bank uitkiezen, behang uitkiezen en noem maar op te gaan praten/bakkeleien. Voor mij is dat juist gedoe, wat niet wil zeggen dat ik niet overleg met mijn vriend of hem meeneem naar een winkel als ik iets in huis doe. Maar het blijft mijn keuze en mijn beslissing. En ik vind het heerlijk om mijn eigen huis te hebben, mijn spulletjes waar ik kan doen en laten wat en hoe ik het wil.
zaterdag 4 juli 2009 om 10:49
Dat met dat afspreken, dat doen wij ook niet. Door werksituatie zien wel elkaar meestal wel op dezelfde dagen, soms in mijn huis, soms in het zijne. Maar ik hoef geen 'toestemming' te vragen. Hij ook niet.
Alhoewel:ik werk vanuit huis en heb geen aparte werkkamer. En als ik het dan héél erg druk heb zeg ik weleens dat het niet uitkomt...
De situatie die jij beschrijft is idd wel een ander verhaal. Maar in het begin was het bij ons ook wel meer zo. De situatie zoals die nu is, is in de loop van de tijd ontstaan.
Alhoewel:ik werk vanuit huis en heb geen aparte werkkamer. En als ik het dan héél erg druk heb zeg ik weleens dat het niet uitkomt...
De situatie die jij beschrijft is idd wel een ander verhaal. Maar in het begin was het bij ons ook wel meer zo. De situatie zoals die nu is, is in de loop van de tijd ontstaan.
zaterdag 4 juli 2009 om 10:57
quote:GeorgieBrown schreef op 03 juli 2009 @ 23:07:
Vooruit ik denk wel dat ik een beetje begrijp wat jij bedoelt. Maar zelf vind ik het afspreken juist een voordeel. Als je samenwoont (hoor ik regelmatig van vriendinnen) spreek je als snel iets af met vriendinnen, ga je werken, sporten etc. Je vriend doet ook zijn dingen. En voor je het weet zie je elkaar alleen nog bij het tandenpoetsen.
In mijn situatie weet ik wanneer MrGeorge er is en dan doen we dus iets met z'n tweeën. Dat is dan ook 'quality time (om er maar eens een goeie Nederlandse term tegenaan te gooien). Ik vind dat juist leuk.
Toevallig zit ik nu al de hele week in zijn huis en ik mis mijn huis. Ik ga dus ook zondag naar huis. En dan na een paar dagen mis ik MrGeorge en ben ik blij als hij weer bij mij door het huis loopt. En dat vind ik ook mooi.
Wat zeg je dat goed en mooi!
En wat fijn dat er in dit topic zoveel wederzijds begrip is.
De juridische afhandeling van zaken, zoals Fleurtje hier aanhaalt, is voor mij overigens ook een reden om wel te willen samenwonen. Ik had gewoon helemaal geen rechten als mijn vriend wat zou gebeuren. Mijn spullen in zijn huis, zouden gewoon aan zijn ouders toekomen. En ik heb geen vervelende schoonouders en die zouden me in een normale situatie echt niet de toegang ontzeggen, maar overlijden kan vele emoties losmaken, waardoor alles toch anders loopt.
Overigens moeten we inderdaad nog steeds wel 'afspraken' maken over elkaar echt zien. Maar ik geniet juist zo van die kleine dingen als we allebei thuis aan het werk zijn. Even samen een kop thee drinken en dan weer ieder aan de gang. Even een kus in het voorbij gaan. Niet meer uren reizen en er dan daar achterkomen dat ik iets vergeten ben wat ik wel nodig heb.
Heel suf allemaal, maar dat maakt mij echt gelukkig.
Vooruit ik denk wel dat ik een beetje begrijp wat jij bedoelt. Maar zelf vind ik het afspreken juist een voordeel. Als je samenwoont (hoor ik regelmatig van vriendinnen) spreek je als snel iets af met vriendinnen, ga je werken, sporten etc. Je vriend doet ook zijn dingen. En voor je het weet zie je elkaar alleen nog bij het tandenpoetsen.
In mijn situatie weet ik wanneer MrGeorge er is en dan doen we dus iets met z'n tweeën. Dat is dan ook 'quality time (om er maar eens een goeie Nederlandse term tegenaan te gooien). Ik vind dat juist leuk.
Toevallig zit ik nu al de hele week in zijn huis en ik mis mijn huis. Ik ga dus ook zondag naar huis. En dan na een paar dagen mis ik MrGeorge en ben ik blij als hij weer bij mij door het huis loopt. En dat vind ik ook mooi.
Wat zeg je dat goed en mooi!
En wat fijn dat er in dit topic zoveel wederzijds begrip is.
De juridische afhandeling van zaken, zoals Fleurtje hier aanhaalt, is voor mij overigens ook een reden om wel te willen samenwonen. Ik had gewoon helemaal geen rechten als mijn vriend wat zou gebeuren. Mijn spullen in zijn huis, zouden gewoon aan zijn ouders toekomen. En ik heb geen vervelende schoonouders en die zouden me in een normale situatie echt niet de toegang ontzeggen, maar overlijden kan vele emoties losmaken, waardoor alles toch anders loopt.
Overigens moeten we inderdaad nog steeds wel 'afspraken' maken over elkaar echt zien. Maar ik geniet juist zo van die kleine dingen als we allebei thuis aan het werk zijn. Even samen een kop thee drinken en dan weer ieder aan de gang. Even een kus in het voorbij gaan. Niet meer uren reizen en er dan daar achterkomen dat ik iets vergeten ben wat ik wel nodig heb.
Heel suf allemaal, maar dat maakt mij echt gelukkig.
zaterdag 4 juli 2009 om 14:28
Dat van die afspraken maken heeft er volgens mij ook meer mee te maken dat mijn vriend graag wil weten waar hij aan toe is. Dus als we op woensdag afspreken is dat prima, en dan maakt het hem ook niet uit of dat bij hem of bij mij is. Maar als ik dan opeens op dinsdag voor zijn neus zou staan, dan is hij zijn eigen avondje kwijt. Dat snap ik ook wel. Ik denk ook dat ik dat "visite" idee veel sterker heb dan hij. Hij voelt dat niet zo. Misschien komt dat doordat hij weet dat hij altijd welkom is bij mij, ook onverwacht. Vind ik juist heel leuk, soms hoop ik daar ook stiekem op, dat hij opeens binnenkomt. Maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Op een keer na, en toen was ik ook zichtbaar erg enthousiast.
Ja, dat van even een kus in het voorbij gaan, daar zou ik nou ook heel erg gelukkig van worden!
Inmiddels ben ik er inderdaad een nachtje (of twee) over aan het slapen.
Maar ik vraag me wel af: waarom ben IK nou degene die haar droom op moet geven? Ik kom toch ook niet opeens bij hem intrekken met de mededeling: schat, we wonen nu samen, leg je er maar bij neer en anders moet je onze relatie maar beeindigen?
Want dat is eigenlijk wel wat hij doet vind ik.
Ja, dat van even een kus in het voorbij gaan, daar zou ik nou ook heel erg gelukkig van worden!
Inmiddels ben ik er inderdaad een nachtje (of twee) over aan het slapen.
Maar ik vraag me wel af: waarom ben IK nou degene die haar droom op moet geven? Ik kom toch ook niet opeens bij hem intrekken met de mededeling: schat, we wonen nu samen, leg je er maar bij neer en anders moet je onze relatie maar beeindigen?
Want dat is eigenlijk wel wat hij doet vind ik.
zaterdag 4 juli 2009 om 14:34
zaterdag 4 juli 2009 om 15:28
@Vooruit: grofweg gezegd moet je gewoon iemand zoeken die dezelfde toekomstvisie heeft. Is een beetje hetzelfde als wel/geen kinderen willen: je kunt hier geen compromis op sluiten. Hij kan niet van jou verwachten dat jij je droom opgeeft en jij kunt niet van hem verwachten dat hij zijn ideale situatie opgeeft. Hard, maar waar.
zaterdag 4 juli 2009 om 15:32
quote:Margaretha2 schreef op 03 juli 2009 @ 23:37:
Ik kan me er zelf niet zoveel bij voorstellen, maar een vriendin van mij heeft drie kinderen met een man waarmee ze wel een relatie heeft maar niet samenwoont. De opvoeding doen ze samen.Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.
Ik kan me er zelf niet zoveel bij voorstellen, maar een vriendin van mij heeft drie kinderen met een man waarmee ze wel een relatie heeft maar niet samenwoont. De opvoeding doen ze samen.Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.
zaterdag 4 juli 2009 om 15:35
quote:Vooruit schreef op 04 juli 2009 @ 14:36:
Dus wat dat betreft heeft mijn vriend eigenlijk gewoon geluk dat zijn gewenste situatie zich als eerste voordeed?
Ja, dat is net als met een niet overeenstemmende kinderwens. De geen die niet wil, heeft mazzel dat samen geen kinderen hebben doorgaans het uitgangspunt is
De gedachtengang van degenen die niet willen samenwonen staat zo ver van mij af, dat ik sowieso geen toekomst in zou willen vullen met die mensen. Ondanks dat ik echt niet vind dat er iets mis is hoor met zo'n gedachtengang, het is alleen niets voor mij. De wens voor 5 kinderen ook niet, zo zie ik het een beetje, als een showstopper dus.
Dus wat dat betreft heeft mijn vriend eigenlijk gewoon geluk dat zijn gewenste situatie zich als eerste voordeed?
Ja, dat is net als met een niet overeenstemmende kinderwens. De geen die niet wil, heeft mazzel dat samen geen kinderen hebben doorgaans het uitgangspunt is
De gedachtengang van degenen die niet willen samenwonen staat zo ver van mij af, dat ik sowieso geen toekomst in zou willen vullen met die mensen. Ondanks dat ik echt niet vind dat er iets mis is hoor met zo'n gedachtengang, het is alleen niets voor mij. De wens voor 5 kinderen ook niet, zo zie ik het een beetje, als een showstopper dus.
zaterdag 4 juli 2009 om 22:59
quote:Vl43inder schreef op 04 juli 2009 @ 15:32:
[...]
Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.Dit is ook mijn ideale plaatje. Alleen dan niet met drie, maar met een kind. Ik ben het overigens wel met je eens dat bij deze situaties overwegend geldt dat vooral 1 iemand er sterk in gelooft en de ander zich daar in de praktijk vaak naar voegt. Helaas.
[...]
Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.Dit is ook mijn ideale plaatje. Alleen dan niet met drie, maar met een kind. Ik ben het overigens wel met je eens dat bij deze situaties overwegend geldt dat vooral 1 iemand er sterk in gelooft en de ander zich daar in de praktijk vaak naar voegt. Helaas.
zaterdag 4 juli 2009 om 23:40
quote:Vooruit schreef op 04 juli 2009 @ 14:28:
Inmiddels ben ik er inderdaad een nachtje (of twee) over aan het slapen.
Maar ik vraag me wel af: waarom ben IK nou degene die haar droom op moet geven? Ik kom toch ook niet opeens bij hem intrekken met de mededeling: schat, we wonen nu samen, leg je er maar bij neer en anders moet je onze relatie maar beeindigen?
Want dat is eigenlijk wel wat hij doet vind ik.
Jullie geven op dit moment allebei je droom op. Hij droomt van een relatie met jou in beide een eigen huis en jij droomt van een relatie met hem in één huis. Beide lijkt niet mogelijk. Het klinkt wellicht hard maar jij ontneemt hem ook de droom van samen zijn met jou. Jij maakt een keus voor hem, namelijk "als jij niet met mij wilt samenwonen dan wil ik jou helemaal niet meer". Dat is de andere kant.
En ja, je kunt denken dat hij een 'luxe' uitgangspositie heeft omdat hij het nu heeft zoals hij het wil, maar jij trekt daar nu wel de stop uit. Ook voor hem is het geen keus. Het is voor jou geen keus om door te gaan als hij niet wil samenwonen. Voor hem is het geen keus om maar te gaan samenwonen om dan met jou door te gaan.
Beetje een patstelling he?
Inmiddels ben ik er inderdaad een nachtje (of twee) over aan het slapen.
Maar ik vraag me wel af: waarom ben IK nou degene die haar droom op moet geven? Ik kom toch ook niet opeens bij hem intrekken met de mededeling: schat, we wonen nu samen, leg je er maar bij neer en anders moet je onze relatie maar beeindigen?
Want dat is eigenlijk wel wat hij doet vind ik.
Jullie geven op dit moment allebei je droom op. Hij droomt van een relatie met jou in beide een eigen huis en jij droomt van een relatie met hem in één huis. Beide lijkt niet mogelijk. Het klinkt wellicht hard maar jij ontneemt hem ook de droom van samen zijn met jou. Jij maakt een keus voor hem, namelijk "als jij niet met mij wilt samenwonen dan wil ik jou helemaal niet meer". Dat is de andere kant.
En ja, je kunt denken dat hij een 'luxe' uitgangspositie heeft omdat hij het nu heeft zoals hij het wil, maar jij trekt daar nu wel de stop uit. Ook voor hem is het geen keus. Het is voor jou geen keus om door te gaan als hij niet wil samenwonen. Voor hem is het geen keus om maar te gaan samenwonen om dan met jou door te gaan.
Beetje een patstelling he?
anoniem_84859 wijzigde dit bericht op 04-07-2009 23:43
Reden: iets duidelijker hopelijk
Reden: iets duidelijker hopelijk
% gewijzigd
zondag 5 juli 2009 om 14:55
Lunax: ja, je hebt wel gelijk. Ik geef nu ook zijn droom op he.
Maar je begrijpt precies wat ik bedoel met die "luxe" uitgangspositie van hem. Al die tijd is het gegaan zoals hij het wilde, ook nu nog, want echt uit is het nog steeds niet. En dat stoort me wel. Ookal begrijp ik natuurlijk best dat het op die manier werkt, net als degene die geen kinderen wil, dat is natuurlijk de uitgangssituatie als je elkaar leert kennen.
Merk dat ik het wel heel moeilijk vind allemaal, maar dat mijn begrip voor mijn vriend wel is toegenomen, dankzij jou, Marahbloem en GeorgieBrown!
Maar ja, de patstelling blijft natuurlijk.
Is hier bij jou ook wel eens een relatie op stukgelopen?
Maar je begrijpt precies wat ik bedoel met die "luxe" uitgangspositie van hem. Al die tijd is het gegaan zoals hij het wilde, ook nu nog, want echt uit is het nog steeds niet. En dat stoort me wel. Ookal begrijp ik natuurlijk best dat het op die manier werkt, net als degene die geen kinderen wil, dat is natuurlijk de uitgangssituatie als je elkaar leert kennen.
Merk dat ik het wel heel moeilijk vind allemaal, maar dat mijn begrip voor mijn vriend wel is toegenomen, dankzij jou, Marahbloem en GeorgieBrown!
Maar ja, de patstelling blijft natuurlijk.
Is hier bij jou ook wel eens een relatie op stukgelopen?
zondag 5 juli 2009 om 15:35
Hoi Vooruit,
Ik denk en voel hetzelfde als jouw vriend wat betreft samenwonen.
In het verleden heb ik 2 keer samengewoond maar na de 2e keer wist ik gewoon dat het voor mij niet werkt.
En dat heeft niets te maken met hoeveel ik van m'n partner houd.
Ik heb gewoon enorm veel behoefte aan een eigen plek, waar ik op kan laden, tot rust kan komen, gewoon een plek helemaal voor mezelf, fysiek en emotioneel.
Bij mij gaat het zelfs nog verder: ik kan ook niet samen slapen.
Dat betekent in de praktijk bij ons dat ik mijn vriend gemiddeld 5 avonden per week zie en in het weekend vaak ook 's middags, en elke avond terug naar m'n eigen huis rijd om te slapen.
Bij ons werkt dit al 4 1/2 jaar prima.
We hebben ook allebei geen kinderwens, dat maakt het wat makkelijker.
En we zijn wel écht samen, we delen fysiek misschien minder dan veel andere stellen, maar emotioneel delen we des te meer.
In het begin wilde mijn vriend wel graag samenwonen, maar gaandeweg de relatie kwam hij er achter dat het hem zo eigenlijk ook veel beter bevalt.
Het samen slapen zou hij wel liever anders zien, daarin heeft hij zich aan mij aangepast, eerlijk is eerlijk.
Als hij dit niet zou kunnen zou ik dat begrijpen maar dan zou de relatie op den duur niet standhouden.
Want dan zou ik dus 's nachts wakker liggen en dat gaat zich uiteraard wreken, slapen en vermoeidheid zijn bij mij toch al hele gevoelige punten (maar dat is een heel ander verhaal, te lang om hier op te schrijven en doet ook niet echt er zake hier).
Dat is geen chantage van mij uit naar hem toe, het is gewoon zoals het is.
Kan hij daarmee leven dan is het goed, zoniet, dan is hij uiteraard vrij om te kiezen voor een leven zonder een relatie met mij.
Het is voor mij vergelijkbaar met het wel of niet willen van kinderen.
Dat is ook niet iets wat je zomaar even kunt veranderen omdat je partner een wens heeft die niet overeenkomt met de jouwe.
Ik vertel dit alles om ook een andere manier van samenzijn te belichten.
Er zijn een heleboel manieren natuurlijk en het allerbelangrijkste is toch of je er samen een weg in kunt vinden waar je je allebei goed bij voelt.
Bij jullie is dat lastig omdat jullie wensen niet overeenkomen, dus ik begrijp je dilemma.
Een andere raad van 'luister goed naar je gevoel' kan ik je eigenlijk niet geven.
Het is gewoon een lastige situatie waarin je dingen tegen elkaar moet afwegen.
Niet zozeer rationeel maar gevoelsmatig.
Ik wens je daar veel sterkte bij en hoop dat je een oplossing kunt vinden waar je gelukkig van wordt.
Ik denk en voel hetzelfde als jouw vriend wat betreft samenwonen.
In het verleden heb ik 2 keer samengewoond maar na de 2e keer wist ik gewoon dat het voor mij niet werkt.
En dat heeft niets te maken met hoeveel ik van m'n partner houd.
Ik heb gewoon enorm veel behoefte aan een eigen plek, waar ik op kan laden, tot rust kan komen, gewoon een plek helemaal voor mezelf, fysiek en emotioneel.
Bij mij gaat het zelfs nog verder: ik kan ook niet samen slapen.
Dat betekent in de praktijk bij ons dat ik mijn vriend gemiddeld 5 avonden per week zie en in het weekend vaak ook 's middags, en elke avond terug naar m'n eigen huis rijd om te slapen.
Bij ons werkt dit al 4 1/2 jaar prima.
We hebben ook allebei geen kinderwens, dat maakt het wat makkelijker.
En we zijn wel écht samen, we delen fysiek misschien minder dan veel andere stellen, maar emotioneel delen we des te meer.
In het begin wilde mijn vriend wel graag samenwonen, maar gaandeweg de relatie kwam hij er achter dat het hem zo eigenlijk ook veel beter bevalt.
Het samen slapen zou hij wel liever anders zien, daarin heeft hij zich aan mij aangepast, eerlijk is eerlijk.
Als hij dit niet zou kunnen zou ik dat begrijpen maar dan zou de relatie op den duur niet standhouden.
Want dan zou ik dus 's nachts wakker liggen en dat gaat zich uiteraard wreken, slapen en vermoeidheid zijn bij mij toch al hele gevoelige punten (maar dat is een heel ander verhaal, te lang om hier op te schrijven en doet ook niet echt er zake hier).
Dat is geen chantage van mij uit naar hem toe, het is gewoon zoals het is.
Kan hij daarmee leven dan is het goed, zoniet, dan is hij uiteraard vrij om te kiezen voor een leven zonder een relatie met mij.
Het is voor mij vergelijkbaar met het wel of niet willen van kinderen.
Dat is ook niet iets wat je zomaar even kunt veranderen omdat je partner een wens heeft die niet overeenkomt met de jouwe.
Ik vertel dit alles om ook een andere manier van samenzijn te belichten.
Er zijn een heleboel manieren natuurlijk en het allerbelangrijkste is toch of je er samen een weg in kunt vinden waar je je allebei goed bij voelt.
Bij jullie is dat lastig omdat jullie wensen niet overeenkomen, dus ik begrijp je dilemma.
Een andere raad van 'luister goed naar je gevoel' kan ik je eigenlijk niet geven.
Het is gewoon een lastige situatie waarin je dingen tegen elkaar moet afwegen.
Niet zozeer rationeel maar gevoelsmatig.
Ik wens je daar veel sterkte bij en hoop dat je een oplossing kunt vinden waar je gelukkig van wordt.
zondag 5 juli 2009 om 16:34
Ik heb in mijn vorige relatie, mijn vriend wilde ook niet samenwonen, afgesproken dat hij dan altijd naar mij kwam. Dan hoefde ik niet de 'lasten' te dragen van het feit dat hij niet wilde samenwonen. Ik was dus altijd lekker thuis, met mijn spulletjes en leefde niet vanuit de weekendtas...
Wij woonden wel allebei in dezelfde stad, dat scheelt dan natuurlijk.
Voor mij was samenwonen heel belangrijk, beetje hetzelfde als bij jou Vooruit. Mijn conclusie (na lang nadenken) was uiteindelijk dat er te weinig liefde tussen ons was om zo'n grote concessie van mijn kant te doen. Dat is verschrikkelijk hard om te constateren, maar het is niet anders.
Weeg goed af wat je nu hebt, hoe je relatie is buiten het hele samenwoongedoe, en of je deze concessie wil doen.
Ik vind het wel heel interessant om dit allemaal te lezen, omdat ik stiekum toch altijd dacht dat mijn ex niet genoeg van mij hield en hij daarom niet met me wilde samenwonen. Ik lees uit jullie reacties dat dat écht niet het geval hoeft te zijn. Is wel een eyeopener.
Wij woonden wel allebei in dezelfde stad, dat scheelt dan natuurlijk.
Voor mij was samenwonen heel belangrijk, beetje hetzelfde als bij jou Vooruit. Mijn conclusie (na lang nadenken) was uiteindelijk dat er te weinig liefde tussen ons was om zo'n grote concessie van mijn kant te doen. Dat is verschrikkelijk hard om te constateren, maar het is niet anders.
Weeg goed af wat je nu hebt, hoe je relatie is buiten het hele samenwoongedoe, en of je deze concessie wil doen.
Ik vind het wel heel interessant om dit allemaal te lezen, omdat ik stiekum toch altijd dacht dat mijn ex niet genoeg van mij hield en hij daarom niet met me wilde samenwonen. Ik lees uit jullie reacties dat dat écht niet het geval hoeft te zijn. Is wel een eyeopener.
zondag 5 juli 2009 om 16:59
quote:Vooruit schreef op 05 juli 2009 @ 14:55:
Is hier bij jou ook wel eens een relatie op stukgelopen?
Nee er is nog nooit (voor zover ik weet dan ) een relatie op stukgelopen. Maar ik heb ook nog nooit samengewoond (en ben nu achter in de 30). Relaties zijn om allerlei redenen uitgegaan en het zou best kunnen dat mijn drang naar een deel zelfstandigheid daar een deel van is geweest. Maar het is nooit zo besproken.
Wel merk ik nu dat 'men' er bij voorbaat al vanuit gaat dat het starten van een relatie direct betekend dat je liever vroeger dan later alles opgeeft om samen verder te gaan. Als ik in de 'dating' fase al aangeef dat dat niet mijn droombeeld is krijg ik vaak hele verbaasde blikken en de mededeling "ja, ja... dat zal wel"
Dat wat jij dus wilt is wel de norm. Het is wat verwacht wordt. Het is wat normaal gevonden wordt. Het is hoe het hoort. Blijkbaar.
Daar vanaf stappen is heel lastig. Wat dat betreft vindt ik wel dat Jelia iets zinnigs zegt. Weeg goed af wat je nu hebt met je vriend buiten het samenwoon 'gedoe' om. En bedenk goed voor jezelf of het de consessie waard is. Want jij bent wel degene die die consessie maakt. Of dat nou eerlijk is of niet.
Wellicht is het wel mogelijk om met je vriend tot een compromis te komen. Als er wel voldoende liefde is tussen jullie wil hij misschien wel de consessie doen van samenwonen in 2 huizen. Maar dan ook echt samenwonen in 2 huizen zoals al eerder beschreven. Is dat bespreekbaar met hem denk je? Dan kom je een beetje in het midden uit. Dan kan het nog steeds zo zijn dat het uiteindelijk niet gaat werken, maar dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan om het wél te laten werken.
Is hier bij jou ook wel eens een relatie op stukgelopen?
Nee er is nog nooit (voor zover ik weet dan ) een relatie op stukgelopen. Maar ik heb ook nog nooit samengewoond (en ben nu achter in de 30). Relaties zijn om allerlei redenen uitgegaan en het zou best kunnen dat mijn drang naar een deel zelfstandigheid daar een deel van is geweest. Maar het is nooit zo besproken.
Wel merk ik nu dat 'men' er bij voorbaat al vanuit gaat dat het starten van een relatie direct betekend dat je liever vroeger dan later alles opgeeft om samen verder te gaan. Als ik in de 'dating' fase al aangeef dat dat niet mijn droombeeld is krijg ik vaak hele verbaasde blikken en de mededeling "ja, ja... dat zal wel"
Dat wat jij dus wilt is wel de norm. Het is wat verwacht wordt. Het is wat normaal gevonden wordt. Het is hoe het hoort. Blijkbaar.
Daar vanaf stappen is heel lastig. Wat dat betreft vindt ik wel dat Jelia iets zinnigs zegt. Weeg goed af wat je nu hebt met je vriend buiten het samenwoon 'gedoe' om. En bedenk goed voor jezelf of het de consessie waard is. Want jij bent wel degene die die consessie maakt. Of dat nou eerlijk is of niet.
Wellicht is het wel mogelijk om met je vriend tot een compromis te komen. Als er wel voldoende liefde is tussen jullie wil hij misschien wel de consessie doen van samenwonen in 2 huizen. Maar dan ook echt samenwonen in 2 huizen zoals al eerder beschreven. Is dat bespreekbaar met hem denk je? Dan kom je een beetje in het midden uit. Dan kan het nog steeds zo zijn dat het uiteindelijk niet gaat werken, maar dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan om het wél te laten werken.
zondag 5 juli 2009 om 17:41
Het maakt niet uit of samenwonen wel of niet de norm is. Het gaat erom wat jij wilt, Vooruit: wil je samenwonen, of niet. Zie je het voor je om in je/een relatie altijd apart te blijven wonen?
Het is je goed recht om (in de toekomst) te willen samenwonen. Een dergelijke wens/toekomstidee lijkt mij te essentieel om op te geven in het kader van 'liever vriend op afstand dan helemaal geen vriend'.
Sowieso vervelend dat je je visite voelt bij je vriend in zijn huis. Juist bij je partner zou je je compleet thuis moeten voelen, in welk huis dan ook.
Het is je goed recht om (in de toekomst) te willen samenwonen. Een dergelijke wens/toekomstidee lijkt mij te essentieel om op te geven in het kader van 'liever vriend op afstand dan helemaal geen vriend'.
Sowieso vervelend dat je je visite voelt bij je vriend in zijn huis. Juist bij je partner zou je je compleet thuis moeten voelen, in welk huis dan ook.
zondag 5 juli 2009 om 17:45
quote:Branwen76 schreef op 05 juli 2009 @ 17:41:
Het maakt niet uit of samenwonen wel of niet de norm is. Het gaat erom wat jij wilt, Vooruit: wil je samenwonen, of niet. Zie je het voor je om in je/een relatie altijd apart te blijven wonen?
Het is je goed recht om (in de toekomst) te willen samenwonen. Een dergelijke wens/toekomstidee lijkt mij te essentieel om op te geven in het kader van 'liever vriend op afstand dan helemaal geen vriend'.
Sowieso vervelend dat je je visite voelt bij je vriend in zijn huis. Juist bij je partner zou je je compleet thuis moeten voelen, in welk huis dan ook.Eens. En ja, het is zo dat je of jezelf een droom ontneemt, of hem, maar zo werkt het nou eenmaal bij het beëindigen van een relatie, dan kies je voor jezelf en niet voor de ander.
Het maakt niet uit of samenwonen wel of niet de norm is. Het gaat erom wat jij wilt, Vooruit: wil je samenwonen, of niet. Zie je het voor je om in je/een relatie altijd apart te blijven wonen?
Het is je goed recht om (in de toekomst) te willen samenwonen. Een dergelijke wens/toekomstidee lijkt mij te essentieel om op te geven in het kader van 'liever vriend op afstand dan helemaal geen vriend'.
Sowieso vervelend dat je je visite voelt bij je vriend in zijn huis. Juist bij je partner zou je je compleet thuis moeten voelen, in welk huis dan ook.Eens. En ja, het is zo dat je of jezelf een droom ontneemt, of hem, maar zo werkt het nou eenmaal bij het beëindigen van een relatie, dan kies je voor jezelf en niet voor de ander.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
