Kinderen
alle pijlers
3 miskramen in 1.5 jr, wat nu?
donderdag 2 juli 2009 om 20:12
Hallo allemaal,
Ik ben vandaag nieuw op deze site erbij gekomen. Helaas hebben wij onlangs te horen gekregen dat we een 3e miskraam hebben met ongeveer 6 weken. Echo gaf aan dat het vruchtje 6 weken groot was ipv 8 weken. Ook was er geen hartslag te zien. Vandaag bij de gyn geweest en die willen nog een week wachten om zeker te zijn dat het vruchtje niet leeft. Als het dan nog steeds niet goed is zal er weer een curritage volgen, dit heb ik al eerder mee gemaakt en is absoluut niet fijn om mee te maken. Maar hoe nu verder? Over een aantal weken kunnen we wat onderzoeken laten doen oa. om te kijken of onze chromosomen matchen, dat vind ik echt dood eng, omdat ik zo bang ben om te horen dat je niet samen met de man waarvan je houd een kindje kan krijgen.
Gr Twinkle
Ik ben vandaag nieuw op deze site erbij gekomen. Helaas hebben wij onlangs te horen gekregen dat we een 3e miskraam hebben met ongeveer 6 weken. Echo gaf aan dat het vruchtje 6 weken groot was ipv 8 weken. Ook was er geen hartslag te zien. Vandaag bij de gyn geweest en die willen nog een week wachten om zeker te zijn dat het vruchtje niet leeft. Als het dan nog steeds niet goed is zal er weer een curritage volgen, dit heb ik al eerder mee gemaakt en is absoluut niet fijn om mee te maken. Maar hoe nu verder? Over een aantal weken kunnen we wat onderzoeken laten doen oa. om te kijken of onze chromosomen matchen, dat vind ik echt dood eng, omdat ik zo bang ben om te horen dat je niet samen met de man waarvan je houd een kindje kan krijgen.
Gr Twinkle
donderdag 2 juli 2009 om 20:27
Lieve Twinkle, wat een rotbericht. Sterkte de komende weken.
Ik kan me voorstellen dat het spannend is, al die onderzoeken. Hopelijk is het gewoon niets, behalve 'vette pech', en ligt er, net als bij mij ooit (drie jaar moeten wachten op de eerste, meerdere miskramen daarna, maar ondertussen ook een tweede kind) volgend jaar een kleintje bij jullie in de wieg.
Nogmaals sterkte!
Ik kan me voorstellen dat het spannend is, al die onderzoeken. Hopelijk is het gewoon niets, behalve 'vette pech', en ligt er, net als bij mij ooit (drie jaar moeten wachten op de eerste, meerdere miskramen daarna, maar ondertussen ook een tweede kind) volgend jaar een kleintje bij jullie in de wieg.
Nogmaals sterkte!
donderdag 2 juli 2009 om 20:56
Hey Twinkle, hier 2 keer een miskraam gehad en ook de chromosoomonderzoeken. Op ons topic: wondertje in 2009? zijn meedere meiden met meerdere miskramen waarvan ook een paar die de chromosoomonderzoeken hebben gehad. Het was een klote tijd, het afwachten. Maar het nieuws was dan weer een onzettende opluchting. Ik ben blij dat we met dat nieuws een derde zwangerschap in zijn gegaan. Deze zwangerschap gaat eindelijk goed. Heel vaak, meestal blijkt het inderdaad domme pech. Een dooddoener die je verdriet totaal niet minder maakt maar wel iets om je heel af en toe aan vast te kunnen houden als dat lukt. De eerste maanden van mijn zwangerschap waren klote net zoals bij mijn digidinnetjes met meerdere miskramen. We hebben elkaar erdoorheen gesleept. Kom anders eens langs. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Sta op je strepen qua de uitslag. Het kan erg lang duren en soms moet je er wat druk achter zetten want de tijd staat stil tijdens het wachten.
donderdag 2 juli 2009 om 21:44
Hey Twinkle,
Hier ongeveer dezelfde situatie als waar jij in zit. Ik ben nu een jaar bezig en 3 miskramen verder. Drie weken geleden bij de echo erachter gekomen dat het ook bij 6 weken mis is gegaan. Een jaar bezig en nog niks verder, zo voelt het wel. En ook ik vind het doodeng. Vanochtend ben ik bij de gyn. geweest en daar heb ik 2 verwijsbrieven meegekregen voor onderzoeken. Chromosomenonderzoek en bloedstollingsonderzoek. Het wachten op het chromosomenonderzoek duurt een half jaar ongeveer en ik ook ben erg bang dat hier iets uit komt. De gyn zei dat de kans minder dan 5% was, maar in statistieken ben ik niet meer zo gaan geloven na 3 miskramen in 1 jaar.
Kan me goed voorstellen dat je bang bent en dat je het ook even niet meer weet. De angst overheerst hier ook, ook wbt het misschien wel nooit kunnen krijgen van kinderen. Ik hou me soms maar vast aan positieve verhalen van anderen, hoewel dit soms erg moeilijk is.
Heel veel succes de komende tijd en het lijkt me fijn om ervaringen te kunnen delen.
Hier ongeveer dezelfde situatie als waar jij in zit. Ik ben nu een jaar bezig en 3 miskramen verder. Drie weken geleden bij de echo erachter gekomen dat het ook bij 6 weken mis is gegaan. Een jaar bezig en nog niks verder, zo voelt het wel. En ook ik vind het doodeng. Vanochtend ben ik bij de gyn. geweest en daar heb ik 2 verwijsbrieven meegekregen voor onderzoeken. Chromosomenonderzoek en bloedstollingsonderzoek. Het wachten op het chromosomenonderzoek duurt een half jaar ongeveer en ik ook ben erg bang dat hier iets uit komt. De gyn zei dat de kans minder dan 5% was, maar in statistieken ben ik niet meer zo gaan geloven na 3 miskramen in 1 jaar.
Kan me goed voorstellen dat je bang bent en dat je het ook even niet meer weet. De angst overheerst hier ook, ook wbt het misschien wel nooit kunnen krijgen van kinderen. Ik hou me soms maar vast aan positieve verhalen van anderen, hoewel dit soms erg moeilijk is.
Heel veel succes de komende tijd en het lijkt me fijn om ervaringen te kunnen delen.
vrijdag 3 juli 2009 om 13:30
vrijdag 3 juli 2009 om 20:06
Toet, Aruba en ann20:
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, het doet heel goed om te kunnen praten met meiden die het zelfde ervaren als ik (wij).
Ik hoop gewoon dat er niets aan de hand is, en we het gewoon kunnen blijven proberen, je wordt hier alleen zo moe van, elke keer weer die klap, en inderdaad niet kunnen genieten van je zwangerschap vanwege de angst. Ook vind ik het heel erg jammer dat ik niet meer uitkijk naar de eerste echo, gewoon vanwege het feit dat hij al drie keer zo negatief is geweest. Soms zou het fijn zijn als je in de toekomst kon kijken en je jezelf kan geruststellen. Maar helaas werkt het niet zo.
Weten jullie toevallig of je veilig moet vrijen tot dat je de testen gedaan hebt?
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, het doet heel goed om te kunnen praten met meiden die het zelfde ervaren als ik (wij).
Ik hoop gewoon dat er niets aan de hand is, en we het gewoon kunnen blijven proberen, je wordt hier alleen zo moe van, elke keer weer die klap, en inderdaad niet kunnen genieten van je zwangerschap vanwege de angst. Ook vind ik het heel erg jammer dat ik niet meer uitkijk naar de eerste echo, gewoon vanwege het feit dat hij al drie keer zo negatief is geweest. Soms zou het fijn zijn als je in de toekomst kon kijken en je jezelf kan geruststellen. Maar helaas werkt het niet zo.
Weten jullie toevallig of je veilig moet vrijen tot dat je de testen gedaan hebt?
zaterdag 4 juli 2009 om 10:22
Nou, ik mag me ook hier aansluiten denk ik. Afgelopen week voor de 3e keer binnen een jaar een kindje verloren. Ook ons is aangeraden om een chromosomenonderzoek te laten doen en een bloedstollingsonderzoek. Kan pas als je ontzwangerd bent, dus ik moet er 3 maanden mee wachten. Moet wel zeggen dat ik een beetje de moed begin te verliezen. Elke keer weer stel je je in op de komst van een kindje, deel je de slaapkamers alweer bijna opnieuw in, etc. Ik weet niet of ik nog wel door wil, misschien moeten we het er ook maar bij laten. (We hebben gelukkig al twee prachtmeiden.)
zaterdag 4 juli 2009 om 11:58
Hoi meiden,
Herkenbaar en fijn om jullie verhalen te lezen.
Aruba; Ik loop in het Martini Ziekenhuis in Groningen. De gyn. zei dat het een half jaar kan duren omdat het nogal een ingewikkeld onderzoek is. Ik lees inderdaad veel op internet dat de uitslag meestal 2 a 3 maanden duurt, ik zal het inderdaad nog maar eens duidelijk navragen.
Twinkle, de gyn heeft tegen mij niks gezegd over veilig vrijen o.i.d. Het chromosomenonderzoek kan ik direct laten doen maar voor het bloedstollingsonderzoek moet eerst het zwangerschapshormoon uit mijn lichaam zijn. Zij raadde aan dit te laten doen na mijn eerst volgende menstruatie.
Jessie, ik begrijp je gevoel dat je de moed begint te verliezen. Het is ook oneerlijk en een antwoord is er meestal niet. En inderdaad, elke keer weer die verwachting, de hoop en dan weer het verdriet en al het gedoe van ontzwangeren etc. erom heen. Kan me voorstellen dat de vraag bij je boven komt of je nog door wilt gaan. Het is slopend en zo is zwanger worden/zijn niet leuk en vaak doodeng. Heel veel sterkte ook voor jou!
Herkenbaar en fijn om jullie verhalen te lezen.
Aruba; Ik loop in het Martini Ziekenhuis in Groningen. De gyn. zei dat het een half jaar kan duren omdat het nogal een ingewikkeld onderzoek is. Ik lees inderdaad veel op internet dat de uitslag meestal 2 a 3 maanden duurt, ik zal het inderdaad nog maar eens duidelijk navragen.
Twinkle, de gyn heeft tegen mij niks gezegd over veilig vrijen o.i.d. Het chromosomenonderzoek kan ik direct laten doen maar voor het bloedstollingsonderzoek moet eerst het zwangerschapshormoon uit mijn lichaam zijn. Zij raadde aan dit te laten doen na mijn eerst volgende menstruatie.
Jessie, ik begrijp je gevoel dat je de moed begint te verliezen. Het is ook oneerlijk en een antwoord is er meestal niet. En inderdaad, elke keer weer die verwachting, de hoop en dan weer het verdriet en al het gedoe van ontzwangeren etc. erom heen. Kan me voorstellen dat de vraag bij je boven komt of je nog door wilt gaan. Het is slopend en zo is zwanger worden/zijn niet leuk en vaak doodeng. Heel veel sterkte ook voor jou!
zaterdag 4 juli 2009 om 13:24
Testen ze het daar zelf Ann? Ik zit bij mijn gewone streekziekenhuis en daar konden ze het niet dus moest het opgestuurd worden. Bij een digidinnetje van me hebben ze trouwens wel ook iets in haar bloed gevonden maar toch een mooie knul op de wereld gezet afgelopen februari.
Maar inderdaad ik zou het wel navragen. Mijn vriend wilde niet meer zwanger worden totdat we de uitslag hadden. Elke maand die je dan in de wachtstand moet staan en elke maand die de wereld om je heen doorgaat doet pijn. Voor jezelf op komen dus. Ik heb ze platgebeld van het ziekenhuis totdat ze volgens mij dachten: heb je haaaar weer. Maar ik deed in ieder geval alles wat ik kon voor mijn gevoel.
Ik vond het onzettend verdrietig om jouw bericht laatst te moeten lezen Jessie. Je had ook wel heel veel hoop gekregen aangezien het er gewoon allemaal zo goed uitzag. Dat maakt het extra cru.
Maar inderdaad ik zou het wel navragen. Mijn vriend wilde niet meer zwanger worden totdat we de uitslag hadden. Elke maand die je dan in de wachtstand moet staan en elke maand die de wereld om je heen doorgaat doet pijn. Voor jezelf op komen dus. Ik heb ze platgebeld van het ziekenhuis totdat ze volgens mij dachten: heb je haaaar weer. Maar ik deed in ieder geval alles wat ik kon voor mijn gevoel.
Ik vond het onzettend verdrietig om jouw bericht laatst te moeten lezen Jessie. Je had ook wel heel veel hoop gekregen aangezien het er gewoon allemaal zo goed uitzag. Dat maakt het extra cru.
woensdag 8 juli 2009 om 19:17
Hi, hier ongeveer een soortgelijk verhaal. Drie miskramen (3 jr geleden met 12 wkn, dec 2008 met 5,5 week en eind april met 5,5 week). Wij zijn eind juni geweest voor het chromosomen-onderzoek en verwacht dus idd over een maand of drie de uitslag. Had geen idee dat het zolang zou duren, was ik echt door uit het veld geslagen!
Half augustus weer een afspraak. Dan heb ik een normale cyclus mijn temperatuur bijgehouden en gaan ze dat met ons bespreken. Ik merk dat het erg vervelend is om dat elke ochtend te moeten doen. De handeling op zich niet, maar het is dus letterlijk het eerste waar ik in de ochtend mee bezig ben.
Ik schrijf ook op een 'normaal' zwanger worden topic, maar dit is ook wel prettig; vrouwen in hetzelfde schuitje.
Sterkte allemaal.
Half augustus weer een afspraak. Dan heb ik een normale cyclus mijn temperatuur bijgehouden en gaan ze dat met ons bespreken. Ik merk dat het erg vervelend is om dat elke ochtend te moeten doen. De handeling op zich niet, maar het is dus letterlijk het eerste waar ik in de ochtend mee bezig ben.
Ik schrijf ook op een 'normaal' zwanger worden topic, maar dit is ook wel prettig; vrouwen in hetzelfde schuitje.
Sterkte allemaal.
woensdag 8 juli 2009 om 19:29
weet je wat ik me eigenlijk afvraag, Polleke? Stel nou dat er wat gevonden wordt met zo'n chromosomen onderzoek of enzymenonderzoek. Wat betekent dat dan? Dat je samen geen kans (meer) maakt? Of kan er nog wat aan gedaan worden? Ik heb 10 aug mijn nacontrole bij de gyn, en dat zijn vragen die ik zeker ga stellen.
Zit er echt even doorheen nu.. Kan af en toe gewoon niet stoppen met huilen... Het is gewoon zoooo kut...
Zit er echt even doorheen nu.. Kan af en toe gewoon niet stoppen met huilen... Het is gewoon zoooo kut...
woensdag 8 juli 2009 om 21:47
Jessie, ik heb een paar jaar geleden hetzelfde meegemaakt als jij.
Wij hebben ook gekozen voor allerlei medische onderzoeken maar uit alle onderzoeken is niets gekomen.
Het klinkt heel cru maar heel vaak is een miskraam een kwestie van pech hebben.
Helaas maken ook heel veel vrouwen het meer mee dan eigenlijk zou mogen en dan dat het draaglijk is.
Je moet het iedere keer maar weer zien te verwerken en ermee dealen in een volgende zwangerschap.
Mijn gyn vertelde me ooit dat de kans dat er uit miskraam-onderzoeken iets uitkomt maar 4% is.
Dat is echt ongelofelijk weinig maar ze onderzoeken het om het uit te sluiten.
Ik liet een chromosomentest doen om uit te sluiten dat er een slechte match was in onze genen.
Ik liet het B12 testen, een schildklierafwijking, een baarmoederonderzoek, bepaalde vitaminegehaltes en nog wat andere testen.
Nu klinkt het allemaal misschien wat gevoelloos maar ik weet wat een hel het is als het maar niet wil lukken om zwanger te blijven.
Geloof erin dat er ontzettend veel succesverhalen zijn na meerdere miskramen.
Ik ben trouwens op aanraden van een vriendin naar een accupuncturist geweest, ze zeggen dat accupunctuur je kan helpen zwanger te blijven.
Het is natuurlijk allemaal homeopatisch en toeval of niet, tijdens die behandeling bleef ik zwanger...
Ik kreeg na de 3e miskraam een prachtig lieve zoon.
Ik hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven want wat je steeds meemaakt is niet niks.
Dikke knuffel.
Wij hebben ook gekozen voor allerlei medische onderzoeken maar uit alle onderzoeken is niets gekomen.
Het klinkt heel cru maar heel vaak is een miskraam een kwestie van pech hebben.
Helaas maken ook heel veel vrouwen het meer mee dan eigenlijk zou mogen en dan dat het draaglijk is.
Je moet het iedere keer maar weer zien te verwerken en ermee dealen in een volgende zwangerschap.
Mijn gyn vertelde me ooit dat de kans dat er uit miskraam-onderzoeken iets uitkomt maar 4% is.
Dat is echt ongelofelijk weinig maar ze onderzoeken het om het uit te sluiten.
Ik liet een chromosomentest doen om uit te sluiten dat er een slechte match was in onze genen.
Ik liet het B12 testen, een schildklierafwijking, een baarmoederonderzoek, bepaalde vitaminegehaltes en nog wat andere testen.
Nu klinkt het allemaal misschien wat gevoelloos maar ik weet wat een hel het is als het maar niet wil lukken om zwanger te blijven.
Geloof erin dat er ontzettend veel succesverhalen zijn na meerdere miskramen.
Ik ben trouwens op aanraden van een vriendin naar een accupuncturist geweest, ze zeggen dat accupunctuur je kan helpen zwanger te blijven.
Het is natuurlijk allemaal homeopatisch en toeval of niet, tijdens die behandeling bleef ik zwanger...
Ik kreeg na de 3e miskraam een prachtig lieve zoon.
Ik hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven want wat je steeds meemaakt is niet niks.
Dikke knuffel.
woensdag 8 juli 2009 om 21:51
Jessie75. Ik heb helaas geen mooie woorden.
Chromosomen die niet matchen dat is een heel vervelend verhaal zonder goed eind natuurlijk. Maar bijvoorbeeld een bloedstollingsafwijking is iets waar medicatie een rol kunnen spelen. Ook niet alle chromosoomafwijkingen betekenen dat je geen kinderen kunt krijgen.
Chromosomen die niet matchen dat is een heel vervelend verhaal zonder goed eind natuurlijk. Maar bijvoorbeeld een bloedstollingsafwijking is iets waar medicatie een rol kunnen spelen. Ook niet alle chromosoomafwijkingen betekenen dat je geen kinderen kunt krijgen.
maandag 13 juli 2009 om 23:56
Hallo daar ben ik weer. We hebben afgelopen vrijdag een curritage gehad. Viel weer heel erg tegen natuurlijk. Vond het weer doodeng om weer naar het ziekenhuis te gaan en alles te moeten ondergaan. Alles is gelukkig goed gegaan. Heb wel ontzettend last van buikkrampen, dat had ik de vorige keer niet zo erg. En daarnaast mijn verdriet, vind het heel erg moeilijk om er mee om te gaan. Heb het gevoel dat ik faal, omdat het niet lukt.
As donderdag gaan we waarschijnlijk bloedprikken voor het chromosomenonderzoek. Ik vind het echt verschrikkelijk om te doen, ben gewoon bang dat je te horen krijgt dat je geen kind samen kan krijgen. Ik hoop aan de ene kant dat ze gewoon zeggen dat het domme pech is.
As donderdag gaan we waarschijnlijk bloedprikken voor het chromosomenonderzoek. Ik vind het echt verschrikkelijk om te doen, ben gewoon bang dat je te horen krijgt dat je geen kind samen kan krijgen. Ik hoop aan de ene kant dat ze gewoon zeggen dat het domme pech is.
dinsdag 14 juli 2009 om 14:54
Lieve Twinkle,
Ook ik heb in 2005 3x een mk gehad. Uit de bloedstollingsonderzoeken kwam niets gelukkig, het chromosomenonderzoek was ook goed (kreeg de uitslag al na 6 weken ipv de 'beloofde' 3mnd dus het kan ook sneller) en ze hebben ook in de baarmoeder gekeken (au au) op zoek naar vleesbomen oid. Dit zag er ook mooi uit.
Uiteindelijk ben ik, omdat ik toch iets wilde doen, naar een acupuncturist gegaan. Hij heeft wat naalden gezet om de baarmoeder schoon te maken. Ik werd inderdaad hevig ongesteld, meer dan normaal.
Daarna raakte ik weer zwanger en bleef zwanger!
Het acupunctuurverhaal heeft er misschien helemaal niets mee te maken hoor, maar ik vond het heel fijn dat ik voor mijn gevoel iets deed om zwanger te raken en vooral te blijven.
Mijn 2e kind heb ik zonder acu gedaan en bleef ook gewoon zitten.
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen: geef de moed niet op. Je wordt kennelijk snel zwanger (3x in een jaar!) en het kan inderdaad gewoon elke keer pech zijn geweest (domme pech, ik haat dat woord...). Doe je onderzoeken, want dat is sowieso handig om te doen, en ga gewoon door!!!
Dat falen begrijp ik heel goed. Dat had ik ook. Ik ben toch een vrouw, gemaakt om kinderen te maken? En dan kan ik dat niet?
Maar dat slaat nergens op. Het ligt niet aan jou als het niet goed gaat.
Kan je dit soort gesprekken wel met je man/vriend voeren? Het belangrijk om te blijven praten, huilen en schreeuwen. En ook dit soort uitspraken moet je zeggen, want je denkt ze en je moet ze kwijt.
Heel veel sterkte!!!!
Ook ik heb in 2005 3x een mk gehad. Uit de bloedstollingsonderzoeken kwam niets gelukkig, het chromosomenonderzoek was ook goed (kreeg de uitslag al na 6 weken ipv de 'beloofde' 3mnd dus het kan ook sneller) en ze hebben ook in de baarmoeder gekeken (au au) op zoek naar vleesbomen oid. Dit zag er ook mooi uit.
Uiteindelijk ben ik, omdat ik toch iets wilde doen, naar een acupuncturist gegaan. Hij heeft wat naalden gezet om de baarmoeder schoon te maken. Ik werd inderdaad hevig ongesteld, meer dan normaal.
Daarna raakte ik weer zwanger en bleef zwanger!
Het acupunctuurverhaal heeft er misschien helemaal niets mee te maken hoor, maar ik vond het heel fijn dat ik voor mijn gevoel iets deed om zwanger te raken en vooral te blijven.
Mijn 2e kind heb ik zonder acu gedaan en bleef ook gewoon zitten.
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen: geef de moed niet op. Je wordt kennelijk snel zwanger (3x in een jaar!) en het kan inderdaad gewoon elke keer pech zijn geweest (domme pech, ik haat dat woord...). Doe je onderzoeken, want dat is sowieso handig om te doen, en ga gewoon door!!!
Dat falen begrijp ik heel goed. Dat had ik ook. Ik ben toch een vrouw, gemaakt om kinderen te maken? En dan kan ik dat niet?
Maar dat slaat nergens op. Het ligt niet aan jou als het niet goed gaat.
Kan je dit soort gesprekken wel met je man/vriend voeren? Het belangrijk om te blijven praten, huilen en schreeuwen. En ook dit soort uitspraken moet je zeggen, want je denkt ze en je moet ze kwijt.
Heel veel sterkte!!!!
dinsdag 14 juli 2009 om 17:13
Het duurde even voor ik weer kon reageren; druk op werk en ik ben weer begonnen met sporten...
@Jessie: sommige afwijkingen in de chromosomen zijn te behandelen, of er kan een oplossing voor gevonden worden. En voor sommige niet. Hard, maar erg waar. Ik ga er eerlijk gezegd vanuit dat ze niks kunnen vinden; dat is bijna nooit het geval. Ik ben wel van mening dat je het maar beter kunt weten als er iets mis is. Dan heb je kans dat je er nog iets aan kunt doen. Dat is ook de belangrijkste reden voor mij om hieraan te beginnen. Voel zoveel onmacht.
@Parel en Amalia: ik ben wel benieuwd naar de acupunctuur. Hebben jullie een goede link o.i.d. omgeving Amsterdam zou helemaal mooi zijn. Ben redelijk sceptisch, maar goed. Wil wel meer info.
@Twinkie: hoe voel je je nu. Gaat het lichamelijk al wat beter? Tja, das nooit het ergste... Hoe gaat het verder?
Hier aan het temperaturen, gaat op zich prima, maar zoals gezegd; leuk is anders. En ik erger me wel behoorlijk aan wat 'de mensen' zeggen. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar het komt soms wel verkeerd bij mij binnen. De ergste; je weet nu tenminste wel dat je zwanger kunt worden....Wat heb ik daar nou aan, bedankt...
Er hangt gewoon een donkere wolk boven alles. Soms wordt de wolk grijs, heel soms zelfs lichtgrijs. Maar ik lijk bij alles wat ik doe niet tot in mijn tenen blij te kunnen zijn. Zou dat verwerking van het verdriet zijn? Ik probeer positief te zijn, maar das verdomde lastig.
@Jessie: sommige afwijkingen in de chromosomen zijn te behandelen, of er kan een oplossing voor gevonden worden. En voor sommige niet. Hard, maar erg waar. Ik ga er eerlijk gezegd vanuit dat ze niks kunnen vinden; dat is bijna nooit het geval. Ik ben wel van mening dat je het maar beter kunt weten als er iets mis is. Dan heb je kans dat je er nog iets aan kunt doen. Dat is ook de belangrijkste reden voor mij om hieraan te beginnen. Voel zoveel onmacht.
@Parel en Amalia: ik ben wel benieuwd naar de acupunctuur. Hebben jullie een goede link o.i.d. omgeving Amsterdam zou helemaal mooi zijn. Ben redelijk sceptisch, maar goed. Wil wel meer info.
@Twinkie: hoe voel je je nu. Gaat het lichamelijk al wat beter? Tja, das nooit het ergste... Hoe gaat het verder?
Hier aan het temperaturen, gaat op zich prima, maar zoals gezegd; leuk is anders. En ik erger me wel behoorlijk aan wat 'de mensen' zeggen. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar het komt soms wel verkeerd bij mij binnen. De ergste; je weet nu tenminste wel dat je zwanger kunt worden....Wat heb ik daar nou aan, bedankt...
Er hangt gewoon een donkere wolk boven alles. Soms wordt de wolk grijs, heel soms zelfs lichtgrijs. Maar ik lijk bij alles wat ik doe niet tot in mijn tenen blij te kunnen zijn. Zou dat verwerking van het verdriet zijn? Ik probeer positief te zijn, maar das verdomde lastig.
dinsdag 14 juli 2009 om 22:06
Oh grappig ik ben idd in Amsterdam geweest. Hij heette Arno. Ik ga het even voor je opzoeken. Aardige kerel!
http://www.acupunctuuramsterdam.nl/
Ik ben er mijn hele zwangerschap geweest, een keer per maand ongeveer. Vond het heel prettig. En mijn kind reageerde op een gegeven moment ook zo mooi erop. Maargoed, eerst zwanger worden!!!!
http://www.acupunctuuramsterdam.nl/
Ik ben er mijn hele zwangerschap geweest, een keer per maand ongeveer. Vond het heel prettig. En mijn kind reageerde op een gegeven moment ook zo mooi erop. Maargoed, eerst zwanger worden!!!!
dinsdag 14 juli 2009 om 22:08
Je hoeft niet positief te zijn hoor, ik vond het het donkerste jaar van mijn leven. Allemaal dikke buiken ineens om me heen, blije moeders enzovoort.
Het enige lichtpuntje was dat mijn relatie nog hechter werd.
Je mag iedere dag huilen. Het hoeft niet over te zijn in een week, dag, maand wat dan ook. Het is JOUW verdriet en niemand mag oordelen hoe lang dat mag duren.
Er is in Amsterdam ook een praatgroep, maar dat leek me te depri. Mss heb jij er wel wat aan?
Het enige lichtpuntje was dat mijn relatie nog hechter werd.
Je mag iedere dag huilen. Het hoeft niet over te zijn in een week, dag, maand wat dan ook. Het is JOUW verdriet en niemand mag oordelen hoe lang dat mag duren.
Er is in Amsterdam ook een praatgroep, maar dat leek me te depri. Mss heb jij er wel wat aan?
woensdag 15 juli 2009 om 20:39
Ik heb Arno vanmiddag gesproken en mijn verhaal gedaan en meteen maar even gezegd dat ik redelijk sceptisch ben. We hebben de 24ste afgesproken. Heb ik in ieder geval het idee dat ik iets doe. Vind het best eng; ben niet bang voor naalden, maar lijkt me toch niet echt prettig. We zullen zien wat het brengt. Ik ga me maar eens inlezen in het onderwerp.
Een praatgroep lijkt me niets voor mij. Ik zit er wel over te denken om eens naar een psycholoog te gaan. Ben me af en toe aan het afreageren op mijn vriend, omdat ik me geen raad weet. En dat is niet eerlijk, want hij is geweldig.
Een praatgroep lijkt me niets voor mij. Ik zit er wel over te denken om eens naar een psycholoog te gaan. Ben me af en toe aan het afreageren op mijn vriend, omdat ik me geen raad weet. En dat is niet eerlijk, want hij is geweldig.
woensdag 15 juli 2009 om 21:54
Hoi lotgenoot,
We hebben in 2005 een dochter gekregen heel onbevangen zwangerschap gehad, het was in 1 maand raak.
Nu 2 jaar verder 3 officiele miskramen verder waarvan 2 met curretage. Chromosoom uitslagen goed bloedstolling goed, alles is dus goed. Dus ze noemen het domme pech.
Momenteel maakt mijn lichaam geen progestoron meer aan en krijg ik elke maand een echo om te kijken of er een eitje is en waar ik eisprong heb zodat ik kan beginnen met de tabletten van progestoran.
Het is rotspul vind ik zelf, de eerste week moe, duizelijk en het is net of je niet in je lijf zit. En tegen die tijd dat je weer beetje jezelf begint te worden moet ik de volgende tablet nemen 3x per dag.
Het is een hele strijd aan het worden ik zit er zelf ook helemaal door heen. Ik ben inmiddels 39 jaar en dat zit me helemaal niet lekker.
Accupuntuur daar voel je niets van daar hoef je je echt geen zorgen om te maken. De naaldjes zijn zo flinter dun dat je niets voeld. Het is niet zoals een speldeprik want die zijn wel heel wat dikker.
En iedereen zegt tegen ons van" ach je hebt al een gezonde meid stop er toch mee". Mensen hebben helemaal geen begrip voor een 2e wens die je hebt.
Groetjes ana
We hebben in 2005 een dochter gekregen heel onbevangen zwangerschap gehad, het was in 1 maand raak.
Nu 2 jaar verder 3 officiele miskramen verder waarvan 2 met curretage. Chromosoom uitslagen goed bloedstolling goed, alles is dus goed. Dus ze noemen het domme pech.
Momenteel maakt mijn lichaam geen progestoron meer aan en krijg ik elke maand een echo om te kijken of er een eitje is en waar ik eisprong heb zodat ik kan beginnen met de tabletten van progestoran.
Het is rotspul vind ik zelf, de eerste week moe, duizelijk en het is net of je niet in je lijf zit. En tegen die tijd dat je weer beetje jezelf begint te worden moet ik de volgende tablet nemen 3x per dag.
Het is een hele strijd aan het worden ik zit er zelf ook helemaal door heen. Ik ben inmiddels 39 jaar en dat zit me helemaal niet lekker.
Accupuntuur daar voel je niets van daar hoef je je echt geen zorgen om te maken. De naaldjes zijn zo flinter dun dat je niets voeld. Het is niet zoals een speldeprik want die zijn wel heel wat dikker.
En iedereen zegt tegen ons van" ach je hebt al een gezonde meid stop er toch mee". Mensen hebben helemaal geen begrip voor een 2e wens die je hebt.
Groetjes ana
woensdag 15 juli 2009 om 22:52
@Ana: inderdaad heel vervelend als iemand dat tegen jullie zegt. Goed, je hebt het al eens mee mogen maken, maar dat wil nog niet zeggen dat je wens voor een tweede niet net zo sterk is als voor een eerste. Ik heb altijd gezegd dat ik er drie wilde (wel altijd afgeklopt, als het ons gegeven is. Helpt dus voorlopig niks dat afkloppen ) Maar 1 voelt al als een strijd. Eerst die ene maar, dan ben ik al onvoorstelbaar gelukkig. Lijkt me voor jullie ook vreemd. Eerst zonder gedoe zwanger een een kind en nu deze problemen.
woensdag 15 juli 2009 om 22:58
En het klinkt mss niet aardig, maar ben wel blij om te merken dat ik niet de enige ben die er doorheen zit. Wil zo graag gewoon mijn leven leiden, maar vind het heel moeilijk om gezellig te doen enzo. Vrienden zijn niet bezig met kinderen en kunnen zich niet voorstellen hoe ik me voel. Op zich snap ik dat wel, maar een kaartje/belletje/smsje zou ik zo fijn vinden. Aan de andere kant wil ik niemand ermee lastig vallen, dus heb ik het er ook niet de hele tijd over. Soort vicieuze cirkel eigenlijk en ik weet niet goed hoe dat te doorbreken. Voer voor de psycholoog!
woensdag 15 juli 2009 om 23:19
HIer ook iemand die 3 miskramen heeft gehad na telkens binnen 1 maand zwanger te zijn...Ook ik kreeg eigenlijk te horen dat het wrs stomme pech was maar mijn gyn wilde toch iets uitsluiten...bloedafname en nakijken schildklier.
En ja hoor....die was te langzaam. Blijkbaar is een goed functionerende schildklier belangrijk de eerste 12 weken. Als het niet goed werkt kan vruchtje niet nestelen....
Lang verhaal kort...na ingesteld te zijn met medicijnen.(binnen 2 maanden geregeld) was ik wederom direct zwanger en nu? Er ligt een hele mooie en lieve zoon in een wiegje hier....27 april ben ik bevallen na een probleemloze zwangerschap en bevalling....
Is zoiets als dit al uitgesloten bij jou?
En ja hoor....die was te langzaam. Blijkbaar is een goed functionerende schildklier belangrijk de eerste 12 weken. Als het niet goed werkt kan vruchtje niet nestelen....
Lang verhaal kort...na ingesteld te zijn met medicijnen.(binnen 2 maanden geregeld) was ik wederom direct zwanger en nu? Er ligt een hele mooie en lieve zoon in een wiegje hier....27 april ben ik bevallen na een probleemloze zwangerschap en bevalling....
Is zoiets als dit al uitgesloten bij jou?
zaterdag 18 juli 2009 om 19:14
Bij mij is zoiets nog niet uitgesloten. Nog niks uitgesloten eigenlijk, behalve dat er aan eierstokken, baarmoeder e.d. op het eerste gezicht niets afwijkends te zien is.
Er zijn 12 buisjes bloed afgenomen, dus ik vermoed dat ook de schildklierfunctie wel getest wordt. Bedankt voor de tip. Ik wil niet al teveel de dokter uithangen bij de arts, maar vind het wel prettig om 'mondig' te zijn, in de zin van het aankaarten van mogelijkheden.
Er zijn 12 buisjes bloed afgenomen, dus ik vermoed dat ook de schildklierfunctie wel getest wordt. Bedankt voor de tip. Ik wil niet al teveel de dokter uithangen bij de arts, maar vind het wel prettig om 'mondig' te zijn, in de zin van het aankaarten van mogelijkheden.
