Relaties
alle pijlers
Gelukkig getrouwd blijven
woensdag 8 juli 2009 om 14:37
Ik ben zes jaar getrouwd, heb twee kinderen. Mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat scheiden voor ons geen optie is, omdat we bij elkaar willen blijven, omdat dat de insteek van ons huwelijk was, omdat we onze kinderen een scheiding niet aan willen doen.
Het uitgangspunt bij elkaar te blijven geeft mij rust. Maar af en toe beklemt het me, bijv. als ik boos ben op mijn man, dan kan het juist benauwend voelen (zit ik de rest van mijn leven aan jou vast?).
Gisteren las ik ergens een opmerking van Nijntje die mij erg inspireerde. Ze schreef iets in de trant van: Ik ga ervan uit dat mijn man en ik fouten maken, maar we blijven bij elkaar en maken iets moois van onze tijd in dit aardse tranendal.
Het lukte me hierdoor meteen over een paar ergernissen heen te stappen die zich hadden opgebouwd. Ik wil meer leren van de gelukkig getrouwde mensen hier!
Deel hier je tips en ervaringen om je huwelijk goed en duurzaam te maken. Hoe blijf jij gelukkig getrouwd?
Ervaringen van in zonde levende hokkers ook welkom.
Het uitgangspunt bij elkaar te blijven geeft mij rust. Maar af en toe beklemt het me, bijv. als ik boos ben op mijn man, dan kan het juist benauwend voelen (zit ik de rest van mijn leven aan jou vast?).
Gisteren las ik ergens een opmerking van Nijntje die mij erg inspireerde. Ze schreef iets in de trant van: Ik ga ervan uit dat mijn man en ik fouten maken, maar we blijven bij elkaar en maken iets moois van onze tijd in dit aardse tranendal.
Het lukte me hierdoor meteen over een paar ergernissen heen te stappen die zich hadden opgebouwd. Ik wil meer leren van de gelukkig getrouwde mensen hier!
Deel hier je tips en ervaringen om je huwelijk goed en duurzaam te maken. Hoe blijf jij gelukkig getrouwd?
Ervaringen van in zonde levende hokkers ook welkom.
vrijdag 10 juli 2009 om 13:41
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 12:05:
[...]
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
Goede bijdragen Dubiootje!
Verder ben ik nieuwsgierig naar het volgende. Tijdens een etentje gisteravond met een vriendin vertelde zij dat ze (ook) in het kader van 'gelukkig getrouwd blijven' haar man met een salsales gaat verrassen (wat is dat toch met salsa :->?). Het valt mij op dat in mijn omgeving het veelal de vrouwen lijken te zijn die in actie (proberen) te komen op het moment dat zij signaleren dat hun relatie/huwelijk niet zo lekker loopt, beetje in sleur zit of hoe je het ook wilt noemen. Hoe is dat bij jullie, in jullie omgeving?
[...]
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
Goede bijdragen Dubiootje!
Verder ben ik nieuwsgierig naar het volgende. Tijdens een etentje gisteravond met een vriendin vertelde zij dat ze (ook) in het kader van 'gelukkig getrouwd blijven' haar man met een salsales gaat verrassen (wat is dat toch met salsa :->?). Het valt mij op dat in mijn omgeving het veelal de vrouwen lijken te zijn die in actie (proberen) te komen op het moment dat zij signaleren dat hun relatie/huwelijk niet zo lekker loopt, beetje in sleur zit of hoe je het ook wilt noemen. Hoe is dat bij jullie, in jullie omgeving?
vrijdag 10 juli 2009 om 13:51
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 13:25:
[...]
Ja, natuurlijk realiseer ik me dat ik dan een keus maak om bepaalde vervelende zaken/eigenschappen van mijn man te negeren die er wel zijn. En dat er grenzen zijn waarbinnen dat kan - bepaalde zaken/eigenschappen moet je niet meer negeren, maar heel serieus nemen en ernaar handelen. En of je iets negeert of serieus neemt kan een glijdende schaal zijn, ik bedoel: je kunt steeds je grenzen verleggen wat je van iemand pikt.
Dat klopt. Ongelijkwaardigheid in een relatie ontstaat altijd door die glijdende schaal.
Wat ik eigenlijk voor ogen heb is het volgende: als ik regelmatig naga en eerlijk ben tegenover mezelf of mijn man een goede man voor me is, al zijn onhebbelijkheden incluis, dan maak ik mijn leven (en het zijne! en onze relatie!) een stuk prettiger als ik die onhebbelijkheden accepteer zonder daar steeds commentaar op te leveren.
Je maakt hier een onderscheid tussen je man als persoon en zijn gedrag. Vind je dat je hem als echtgenoot bekritiseert als je iets van zijn onhebbelijkheden zegt? Commentaar leveren op gedrag kan een manier zijn om je grenzen aan te geven, wat juist heel goed voor je relatie is, zoals we al hadden vastgesteld. Dat kan heel goed samengaan met je man nog steeds een goede man vinden.
In die zin ben ik het met Rider en Thyra eens dat als je eenmaal de keus voor iemand maakt, het helpt om daar een soort onvoorwaardelijkheid in te bouwen. Dat kan slagen als je dus de mazzel hebt (waar BGB het al over had) dat je partner in staat is een leuke partner te zijn.
In onvoorwaardelijkheid geloof ik niet meer, die wil ik niet meer in een relatie. Ik stel wel degelijk een aantal voorwaarden, namelijk dat ik gerespecteerd en vertrouwd word, dat er van me gehouden en voor me gezorgd wordt bijvoorbeeld. Hoeveel respect heb je voor jezelf als je niet eens zulke basisvoorwaarden aan een partner stelt?
Heel algemeen (en op het gevaar af dat ik hier weer te wetenschappelijk uit de hoek kom): volgens mij was het Freud die heeft geschreven over de twee opties die de mens in de moderne samenleving heeft: Of zich aanpassen aan de groep, waarbij een aantal offers gebracht worden aan de persoonlijke verlangens, of geheel 'authentiek' zijn, trouw zijn aan zijn unieke zelf, zonder concessies te doen - maar dan eenzaam. Misschien is dat ook wel op relaties toe te passen. Dat het waar is dat je vaak een deel van je verlangens wegstopt om met iemand een relatie te hebben.
Dit is ook een nogal ongenuanceerde voorstelling van zaken. Waarom moet het of-of zijn? Tussen aanpassing en authenticiteit zit een heel spectrum van mogelijkheden. Het gaat erom dat je de balans vindt waar jij je gelukkig bij voelt en dat verschilt voor elk mens. Dat blijkt ook wel uit deze discussie. Je hoeft het hier dus ook niet over eens te worden, omdat iedereen de plek in dat spectrum zoekt waarbij ze zich goed voelt. Waar het om gaat, is die plek te vinden.
Ik voor mij weet dat ik uiteindelijk toch kies voor de eerste optie - natuurlijk probeer ik een optimum te vinden tussen trouw aan mezelf en concessies doen binnen een relatie. Maar ik zie er daarom niet zo veel kwaad in om de andere kant op te kijken - mits het gaat om zaken die niet wezenlijk een dealbreaker zijn in een/mijn relatie.
Daar kan ik me wel in vinden. Die balans dus inderdaad. Is dat waar jij nu naar op zoek bent?
Welke waarden zijn voor jou fundamenteel in een relatie? Op welke punten zou je geen concessies doen?
[...]
Ja, natuurlijk realiseer ik me dat ik dan een keus maak om bepaalde vervelende zaken/eigenschappen van mijn man te negeren die er wel zijn. En dat er grenzen zijn waarbinnen dat kan - bepaalde zaken/eigenschappen moet je niet meer negeren, maar heel serieus nemen en ernaar handelen. En of je iets negeert of serieus neemt kan een glijdende schaal zijn, ik bedoel: je kunt steeds je grenzen verleggen wat je van iemand pikt.
Dat klopt. Ongelijkwaardigheid in een relatie ontstaat altijd door die glijdende schaal.
Wat ik eigenlijk voor ogen heb is het volgende: als ik regelmatig naga en eerlijk ben tegenover mezelf of mijn man een goede man voor me is, al zijn onhebbelijkheden incluis, dan maak ik mijn leven (en het zijne! en onze relatie!) een stuk prettiger als ik die onhebbelijkheden accepteer zonder daar steeds commentaar op te leveren.
Je maakt hier een onderscheid tussen je man als persoon en zijn gedrag. Vind je dat je hem als echtgenoot bekritiseert als je iets van zijn onhebbelijkheden zegt? Commentaar leveren op gedrag kan een manier zijn om je grenzen aan te geven, wat juist heel goed voor je relatie is, zoals we al hadden vastgesteld. Dat kan heel goed samengaan met je man nog steeds een goede man vinden.
In die zin ben ik het met Rider en Thyra eens dat als je eenmaal de keus voor iemand maakt, het helpt om daar een soort onvoorwaardelijkheid in te bouwen. Dat kan slagen als je dus de mazzel hebt (waar BGB het al over had) dat je partner in staat is een leuke partner te zijn.
In onvoorwaardelijkheid geloof ik niet meer, die wil ik niet meer in een relatie. Ik stel wel degelijk een aantal voorwaarden, namelijk dat ik gerespecteerd en vertrouwd word, dat er van me gehouden en voor me gezorgd wordt bijvoorbeeld. Hoeveel respect heb je voor jezelf als je niet eens zulke basisvoorwaarden aan een partner stelt?
Heel algemeen (en op het gevaar af dat ik hier weer te wetenschappelijk uit de hoek kom): volgens mij was het Freud die heeft geschreven over de twee opties die de mens in de moderne samenleving heeft: Of zich aanpassen aan de groep, waarbij een aantal offers gebracht worden aan de persoonlijke verlangens, of geheel 'authentiek' zijn, trouw zijn aan zijn unieke zelf, zonder concessies te doen - maar dan eenzaam. Misschien is dat ook wel op relaties toe te passen. Dat het waar is dat je vaak een deel van je verlangens wegstopt om met iemand een relatie te hebben.
Dit is ook een nogal ongenuanceerde voorstelling van zaken. Waarom moet het of-of zijn? Tussen aanpassing en authenticiteit zit een heel spectrum van mogelijkheden. Het gaat erom dat je de balans vindt waar jij je gelukkig bij voelt en dat verschilt voor elk mens. Dat blijkt ook wel uit deze discussie. Je hoeft het hier dus ook niet over eens te worden, omdat iedereen de plek in dat spectrum zoekt waarbij ze zich goed voelt. Waar het om gaat, is die plek te vinden.
Ik voor mij weet dat ik uiteindelijk toch kies voor de eerste optie - natuurlijk probeer ik een optimum te vinden tussen trouw aan mezelf en concessies doen binnen een relatie. Maar ik zie er daarom niet zo veel kwaad in om de andere kant op te kijken - mits het gaat om zaken die niet wezenlijk een dealbreaker zijn in een/mijn relatie.
Daar kan ik me wel in vinden. Die balans dus inderdaad. Is dat waar jij nu naar op zoek bent?
Welke waarden zijn voor jou fundamenteel in een relatie? Op welke punten zou je geen concessies doen?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 14:09
Quote(s) :
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben?
Ja.
Dat dénk je , statistisch gezien , of " weet " je dat door topics/postings of door gesprekken IRL ?
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben?
Ja.
Dat dénk je , statistisch gezien , of " weet " je dat door topics/postings of door gesprekken IRL ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 10 juli 2009 om 14:10
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 13:32:
[...]
Algemeen gesproken: Mannen die niet het beste met hun vrouw voorhebben, hun weinig gunnen, mannen die hun vrouw de schuld geven van dingen die niet werken en zichzelf vrijpleiten, mannen die hatelijk zijn tegen hun vrouw en ze zelfs fysiek mishandelen. Mannen die misbruik maken van het feit dat hun vrouwen moeilijk grenzen aan kunnen geven.
Een aantal van die relaties komt inderdaad op dat punt. Maar vaak is het uitgangspunt niet dat die mannen hun vrouwen niets gunnen. Het is meer dat ze niet bereid zijn om daar zelf iets voor op te geven. Dus best als jij een avondje uitgaat, maar hij gaat niet op de kinderen passen. Leuk als jij fulltime gaat werken, maar hij gaat niet meer schoonmaken.
Hij wil dat de dingen gaan zoals hij wil. Zolang dat zo is, heb je geen probleem. Ik heb om die reden ook jarenlang geen probleem gehad. Of gezien, beter gezegd. Want ik deed concessie na concessie en dus hadden we maar weinig ruzie. Ik was trouwens heel gelukkig getrouwd tot mijn oogkleppen afvielen.
[...]
Algemeen gesproken: Mannen die niet het beste met hun vrouw voorhebben, hun weinig gunnen, mannen die hun vrouw de schuld geven van dingen die niet werken en zichzelf vrijpleiten, mannen die hatelijk zijn tegen hun vrouw en ze zelfs fysiek mishandelen. Mannen die misbruik maken van het feit dat hun vrouwen moeilijk grenzen aan kunnen geven.
Een aantal van die relaties komt inderdaad op dat punt. Maar vaak is het uitgangspunt niet dat die mannen hun vrouwen niets gunnen. Het is meer dat ze niet bereid zijn om daar zelf iets voor op te geven. Dus best als jij een avondje uitgaat, maar hij gaat niet op de kinderen passen. Leuk als jij fulltime gaat werken, maar hij gaat niet meer schoonmaken.
Hij wil dat de dingen gaan zoals hij wil. Zolang dat zo is, heb je geen probleem. Ik heb om die reden ook jarenlang geen probleem gehad. Of gezien, beter gezegd. Want ik deed concessie na concessie en dus hadden we maar weinig ruzie. Ik was trouwens heel gelukkig getrouwd tot mijn oogkleppen afvielen.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 14:14
quote:blijfgewoonbianca schreef op 10 juli 2009 @ 14:09:
Quote(s) :
Ja.
Dat dénk je , statistisch gezien , of " weet " je dat door topics/postings of door gesprekken IRL ?Dat denk ik en dat is niet op statistieken gebaseerd, maar op een indruk en ik kan het dus niet onderbouwen. Bij jou heb ik die indruk overigens niet.
Quote(s) :
Ja.
Dat dénk je , statistisch gezien , of " weet " je dat door topics/postings of door gesprekken IRL ?Dat denk ik en dat is niet op statistieken gebaseerd, maar op een indruk en ik kan het dus niet onderbouwen. Bij jou heb ik die indruk overigens niet.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 14:32
Je maakt hier een onderscheid tussen je man als persoon en zijn gedrag. Vind je dat je hem als echtgenoot bekritiseert als je iets van zijn onhebbelijkheden zegt? Commentaar leveren op gedrag kan een manier zijn om je grenzen aan te geven, wat juist heel goed voor je relatie is, zoals we al hadden vastgesteld. Dat kan heel goed samengaan met je man nog steeds een goede man vinden.
Nou, ik heb in het verleden (en nu ook nog) juist heel vaak wat van mijn mans gedrag gezegd, te vaak denk ik. Hoe reëel is het dat iemand na 100 opmerkingen over een kleinigheid het de 101e keer wel anders doet? En we hebben het hier eerlijk gezegd over de categorie dopje van de tandpasta hoor, ik kan best goed zeuren om kleine dingen! Maar ook mijn man heeft zijn grenzen wat dat betreft, en meerdere malen aangegeven dat hij dat niet prettig vind. Ik zeur dus minder vaak over het dopje (de baby-outfit van zijn keuze; de pizza ipv de groenten, het niet-grasmaaien ipv grasmaaien, het niet-uitizichzelf de badkamer schoonmaken ipv het pas na 2x vragen de badkamer schoonmaken). Het leek me wel een positieve ontwikkeling als ik eens wat meer de andere kant opkeek, zeker omdat ik heel goed herken wat BGB eerder schreef: waarom zou je zeuren over dergelijke dingen als je een vent hebt die jou ook verwent en lief voor je is?
Nou, ik heb in het verleden (en nu ook nog) juist heel vaak wat van mijn mans gedrag gezegd, te vaak denk ik. Hoe reëel is het dat iemand na 100 opmerkingen over een kleinigheid het de 101e keer wel anders doet? En we hebben het hier eerlijk gezegd over de categorie dopje van de tandpasta hoor, ik kan best goed zeuren om kleine dingen! Maar ook mijn man heeft zijn grenzen wat dat betreft, en meerdere malen aangegeven dat hij dat niet prettig vind. Ik zeur dus minder vaak over het dopje (de baby-outfit van zijn keuze; de pizza ipv de groenten, het niet-grasmaaien ipv grasmaaien, het niet-uitizichzelf de badkamer schoonmaken ipv het pas na 2x vragen de badkamer schoonmaken). Het leek me wel een positieve ontwikkeling als ik eens wat meer de andere kant opkeek, zeker omdat ik heel goed herken wat BGB eerder schreef: waarom zou je zeuren over dergelijke dingen als je een vent hebt die jou ook verwent en lief voor je is?
vrijdag 10 juli 2009 om 14:45
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 13:51:
[...]
Daar kan ik me wel in vinden. Die balans dus inderdaad. Is dat waar jij nu naar op zoek bent?
Ik heb die balans eigenlijk al, ik ben op zoek naar het minder focussen op de 'offers' die ik breng in de relatie (van zeuren over kleine dingen tot het feit dat mijn man bijv. niet zo veel heeft met sommige van mijn interessen en mijn vakgebied) en meer op het mooie dat we samen hebben. En ik merk in mijn geval meteen dat zo'n keus in mijn geval heel veel positiefs oplevert: ik zie hem in een veel positiever licht en hoef dan geen moeite te doen me over dingen heen te zetten waaraan ik me eerder ergerde.
quote:Welke waarden zijn voor jou fundamenteel in een relatie? Op welke punten zou je geen concessies doen?Hij mag de kinderen niet schaden, hij mag mij niet mishandelen, geestelijk of lichamelijk, hij moet openstaan voor mijn behoeften en ontwikkeling, willen blijven communiceren, zich inzetten om voor ons te zorgen en ons niet in de steek laten. Dat is wat er als eerste in me opkomt.
[...]
Daar kan ik me wel in vinden. Die balans dus inderdaad. Is dat waar jij nu naar op zoek bent?
Ik heb die balans eigenlijk al, ik ben op zoek naar het minder focussen op de 'offers' die ik breng in de relatie (van zeuren over kleine dingen tot het feit dat mijn man bijv. niet zo veel heeft met sommige van mijn interessen en mijn vakgebied) en meer op het mooie dat we samen hebben. En ik merk in mijn geval meteen dat zo'n keus in mijn geval heel veel positiefs oplevert: ik zie hem in een veel positiever licht en hoef dan geen moeite te doen me over dingen heen te zetten waaraan ik me eerder ergerde.
quote:Welke waarden zijn voor jou fundamenteel in een relatie? Op welke punten zou je geen concessies doen?Hij mag de kinderen niet schaden, hij mag mij niet mishandelen, geestelijk of lichamelijk, hij moet openstaan voor mijn behoeften en ontwikkeling, willen blijven communiceren, zich inzetten om voor ons te zorgen en ons niet in de steek laten. Dat is wat er als eerste in me opkomt.
vrijdag 10 juli 2009 om 14:47
Als de zaken in balans zijn, zijn die kleine dingen niet belangrijk. Als de kleine dingen samen iets groots vormen, of uitgroeien tot iets groots, dan kan het wel een probleem zijn. Is er een gemeenschappelijke deler in jouw ergernissen? Wordt een van jouw fundamentele waarden in de relatie door de opstapeling van kleine dingen geschonden?
Het valt me op dat jij het zeuren noemt. Is het zeuren of is het een grens aangeven of een redelijke eis stellen? Het gaat er niet alleen om dat jij er wat van zegt, maar ook dat er naar je geluisterd wordt.
Het valt me op dat jij het zeuren noemt. Is het zeuren of is het een grens aangeven of een redelijke eis stellen? Het gaat er niet alleen om dat jij er wat van zegt, maar ook dat er naar je geluisterd wordt.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 14:56
Ik denk dat mijn man en ik elkaar elke dag weer laten weten dat we belangrijk voor elkaar zijn. Vaak door knuffels, een kus, een aai over de bol (bij wijze van.. )
Ik heb óok geleerd dat ik af en toe wél aan moet geven, dat ik daar even behoefte aan heb. "Ik wil NU graag een knuffel" ipv sjachrijnig op de bank gaan zitten, omdat ik geen knuffel krijg, zomaar uit hemzelf
Wat bij ons ook heel belangrijk is, is eigen dingen kunnen doen. Wij hebben totaal verschillende interesses en vinden dat voor elkaar erg leuk. Wanneer het haalbaar is (financieel of qua tijd/kinderen) kan de ander leuk doen wat hij/zij wil. Zo ben ik gisteren lekker uit eten geweest met een (mannelijke) ex-collega en daar is geen discussie over, of dat kan. Tuurlijk kan dat, andersom is ook al gebeurd. Vertrouwen in elkaar is dus kennelijk ook belangrijk.
Praten ook, maar we zijn allebei geen hele goede praters. Dat is in de afgelopen 16 jaar wel beter geworden, omdat er noodzaak bleek. Toch helpt het bij ons heel goed dat we eerst met vrienden/innen praten, even afstand nemen, voor jezelf verwoorden, en dán erover praten. Soms is na een gesprek met een vriendin een issue al geen issue meer
Wat bij ons dan ook nog gewerkt heeft, is in de 'tropenjaren' (kleine kinderen, werk, niet doorslapen, druk druk druk dus) weten dat als de ander geïrriteerd reageert, die niet altijd is omdat ie boos is, of wat dan ook, maar doordat we moe zijn en even minder kunnen hebben. Dan werken we dus dááraan, niet aan het punt van irritatie en we accepteren op dat moment die irritaties maar. Zoiets.. ik kan het niet zo goed beschrijven, merk ik.
Ik heb óok geleerd dat ik af en toe wél aan moet geven, dat ik daar even behoefte aan heb. "Ik wil NU graag een knuffel" ipv sjachrijnig op de bank gaan zitten, omdat ik geen knuffel krijg, zomaar uit hemzelf
Wat bij ons ook heel belangrijk is, is eigen dingen kunnen doen. Wij hebben totaal verschillende interesses en vinden dat voor elkaar erg leuk. Wanneer het haalbaar is (financieel of qua tijd/kinderen) kan de ander leuk doen wat hij/zij wil. Zo ben ik gisteren lekker uit eten geweest met een (mannelijke) ex-collega en daar is geen discussie over, of dat kan. Tuurlijk kan dat, andersom is ook al gebeurd. Vertrouwen in elkaar is dus kennelijk ook belangrijk.
Praten ook, maar we zijn allebei geen hele goede praters. Dat is in de afgelopen 16 jaar wel beter geworden, omdat er noodzaak bleek. Toch helpt het bij ons heel goed dat we eerst met vrienden/innen praten, even afstand nemen, voor jezelf verwoorden, en dán erover praten. Soms is na een gesprek met een vriendin een issue al geen issue meer
Wat bij ons dan ook nog gewerkt heeft, is in de 'tropenjaren' (kleine kinderen, werk, niet doorslapen, druk druk druk dus) weten dat als de ander geïrriteerd reageert, die niet altijd is omdat ie boos is, of wat dan ook, maar doordat we moe zijn en even minder kunnen hebben. Dan werken we dus dááraan, niet aan het punt van irritatie en we accepteren op dat moment die irritaties maar. Zoiets.. ik kan het niet zo goed beschrijven, merk ik.
Later is nu
vrijdag 10 juli 2009 om 14:57
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 14:47:
Als de zaken in balans zijn, zijn die kleine dingen niet belangrijk. Als de kleine dingen samen iets groots vormen, of uitgroeien tot iets groots, dan kan het wel een probleem zijn. Is er een gemeenschappelijke deler in jouw ergernissen? Wordt een van jouw fundamentele waarden in de relatie door de opstapeling van kleine dingen geschonden?
Het valt me op dat jij het zeuren noemt. Is het zeuren of is het een grens aangeven of een redelijke eis stellen? Het gaat er niet alleen om dat jij er wat van zegt, maar ook dat er naar je geluisterd wordt.
Mijn man heeft een gebruiksaanwijzing, weet ik inmiddels. De dingen die hij kan veranderen in zijn gedrag, daarvan vind ik het redelijk dat hij die aanpast als dat voor mij belangrijk is. Dat vraag ik hem en dat doet hij dan ook. Maar er zijn dingen die hij niet goed anders kan. Zo ziet hij dingen vaak somber in, en daar kan ik me wel aan ergeren en zeggen: kop op, word eens een optimist, maar hij kan niet wezenlijk zijn persoonlijkheidsstructuur veranderen. Wel vraag ik hem om zijn pessimistische kijk op dingen vaker voor zich te houden, omdat ik dat niet zo gezellig vind, en dat doet hij dan ook.
Als ik zijn persoonlijkheidsstructuur niet wil accepteren zal ik de relatie moeten beëindigen. Een keus voor hem en voor onze relatie is dan ook dat ik niet het onmogelijke van hem eis: iemand anders te zijn. En ik zou ook niemand anders willen! Hij is goed zoals hij is, ik kies voor hem. Als ik dan blijf doorgaan over kleine dingen die een gevolg zijn van zijn persoonlijkheid, dan vind ik dat wel zeuren en niet constructief.
Als de zaken in balans zijn, zijn die kleine dingen niet belangrijk. Als de kleine dingen samen iets groots vormen, of uitgroeien tot iets groots, dan kan het wel een probleem zijn. Is er een gemeenschappelijke deler in jouw ergernissen? Wordt een van jouw fundamentele waarden in de relatie door de opstapeling van kleine dingen geschonden?
Het valt me op dat jij het zeuren noemt. Is het zeuren of is het een grens aangeven of een redelijke eis stellen? Het gaat er niet alleen om dat jij er wat van zegt, maar ook dat er naar je geluisterd wordt.
Mijn man heeft een gebruiksaanwijzing, weet ik inmiddels. De dingen die hij kan veranderen in zijn gedrag, daarvan vind ik het redelijk dat hij die aanpast als dat voor mij belangrijk is. Dat vraag ik hem en dat doet hij dan ook. Maar er zijn dingen die hij niet goed anders kan. Zo ziet hij dingen vaak somber in, en daar kan ik me wel aan ergeren en zeggen: kop op, word eens een optimist, maar hij kan niet wezenlijk zijn persoonlijkheidsstructuur veranderen. Wel vraag ik hem om zijn pessimistische kijk op dingen vaker voor zich te houden, omdat ik dat niet zo gezellig vind, en dat doet hij dan ook.
Als ik zijn persoonlijkheidsstructuur niet wil accepteren zal ik de relatie moeten beëindigen. Een keus voor hem en voor onze relatie is dan ook dat ik niet het onmogelijke van hem eis: iemand anders te zijn. En ik zou ook niemand anders willen! Hij is goed zoals hij is, ik kies voor hem. Als ik dan blijf doorgaan over kleine dingen die een gevolg zijn van zijn persoonlijkheid, dan vind ik dat wel zeuren en niet constructief.
vrijdag 10 juli 2009 om 14:57
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 14:32:
Je maakt hier een onderscheid tussen je man als persoon en zijn gedrag. Vind je dat je hem als echtgenoot bekritiseert als je iets van zijn onhebbelijkheden zegt? Commentaar leveren op gedrag kan een manier zijn om je grenzen aan te geven, wat juist heel goed voor je relatie is, zoals we al hadden vastgesteld. Dat kan heel goed samengaan met je man nog steeds een goede man vinden.
Nou, ik heb in het verleden (en nu ook nog) juist heel vaak wat van mijn mans gedrag gezegd, te vaak denk ik. Hoe reëel is het dat iemand na 100 opmerkingen over een kleinigheid het de 101e keer wel anders doet? En we hebben het hier eerlijk gezegd over de categorie dopje van de tandpasta hoor, ik kan best goed zeuren om kleine dingen! Maar ook mijn man heeft zijn grenzen wat dat betreft, en meerdere malen aangegeven dat hij dat niet prettig vind. Ik zeur dus minder vaak over het dopje (de baby-outfit van zijn keuze; de pizza ipv de groenten, het niet-grasmaaien ipv grasmaaien, het niet-uitizichzelf de badkamer schoonmaken ipv het pas na 2x vragen de badkamer schoonmaken). Het leek me wel een positieve ontwikkeling als ik eens wat meer de andere kant opkeek, zeker omdat ik heel goed herken wat BGB eerder schreef: waarom zou je zeuren over dergelijke dingen als je een vent hebt die jou ook verwent en lief voor je is?Omdat het (continue) zeuren over onbenulligheden als tandpastadopjes wellicht over iets anders dan het tandpastadopje gaat?
Je maakt hier een onderscheid tussen je man als persoon en zijn gedrag. Vind je dat je hem als echtgenoot bekritiseert als je iets van zijn onhebbelijkheden zegt? Commentaar leveren op gedrag kan een manier zijn om je grenzen aan te geven, wat juist heel goed voor je relatie is, zoals we al hadden vastgesteld. Dat kan heel goed samengaan met je man nog steeds een goede man vinden.
Nou, ik heb in het verleden (en nu ook nog) juist heel vaak wat van mijn mans gedrag gezegd, te vaak denk ik. Hoe reëel is het dat iemand na 100 opmerkingen over een kleinigheid het de 101e keer wel anders doet? En we hebben het hier eerlijk gezegd over de categorie dopje van de tandpasta hoor, ik kan best goed zeuren om kleine dingen! Maar ook mijn man heeft zijn grenzen wat dat betreft, en meerdere malen aangegeven dat hij dat niet prettig vind. Ik zeur dus minder vaak over het dopje (de baby-outfit van zijn keuze; de pizza ipv de groenten, het niet-grasmaaien ipv grasmaaien, het niet-uitizichzelf de badkamer schoonmaken ipv het pas na 2x vragen de badkamer schoonmaken). Het leek me wel een positieve ontwikkeling als ik eens wat meer de andere kant opkeek, zeker omdat ik heel goed herken wat BGB eerder schreef: waarom zou je zeuren over dergelijke dingen als je een vent hebt die jou ook verwent en lief voor je is?Omdat het (continue) zeuren over onbenulligheden als tandpastadopjes wellicht over iets anders dan het tandpastadopje gaat?
vrijdag 10 juli 2009 om 15:04
quote:CharlotteC schreef op 10 juli 2009 @ 14:57:
[...]
Omdat het (continue) zeuren over onbenulligheden als tandpastadopjes wellicht over iets anders dan het tandpastadopje gaat?
Ja, dat kan, ik denk namelijk dat dat over mij gaat, dat ik snel van mensen in mijn nabije omgeving verwacht dat ze net zo zijn en net zo redeneren als ik. Dat ze het dus uit zichzelf even belangrijk vinden als ik dat het gras gemaaid is etc.
Ik moet terugdenken aan een hele nare ruzie die ik als kind met mijn vader over een tandpastadopje had: hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen? Ik herinner me vooral dat ik hem niet duidelijk kon maken dat ik het soms echt niet kon onthouden dat dopje op de tube te doen, omdat mijn gedachten afdwaalden ofzo. Niet alles is onwil, of minachting voor de wensen van de huisgenoot.
[...]
Omdat het (continue) zeuren over onbenulligheden als tandpastadopjes wellicht over iets anders dan het tandpastadopje gaat?
Ja, dat kan, ik denk namelijk dat dat over mij gaat, dat ik snel van mensen in mijn nabije omgeving verwacht dat ze net zo zijn en net zo redeneren als ik. Dat ze het dus uit zichzelf even belangrijk vinden als ik dat het gras gemaaid is etc.
Ik moet terugdenken aan een hele nare ruzie die ik als kind met mijn vader over een tandpastadopje had: hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen? Ik herinner me vooral dat ik hem niet duidelijk kon maken dat ik het soms echt niet kon onthouden dat dopje op de tube te doen, omdat mijn gedachten afdwaalden ofzo. Niet alles is onwil, of minachting voor de wensen van de huisgenoot.
vrijdag 10 juli 2009 om 15:16
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 15:04:
[...]
Ja, dat kan, ik denk namelijk dat dat over mij gaat, dat ik snel van mensen in mijn nabije omgeving verwacht dat ze net zo zijn en net zo redeneren als ik. Dat ze het dus uit zichzelf even belangrijk vinden als ik dat het gras gemaaid is etc.
Lieverd, het gras moet gewoon gemaaid hoor. Dat is geen persoonlijke wens van jou of een gunst aan jou. Helemaal niet aan de orde of je het wel of niet belangrijk vindt, het moet gewoon. Net als de badkamer poetsen.
Ik moet terugdenken aan een hele nare ruzie die ik als kind met mijn vader over een tandpastadopje had: hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen? Ik herinner me vooral dat ik hem niet duidelijk kon maken dat ik het soms echt niet kon onthouden dat dopje op de tube te doen, omdat mijn gedachten afdwaalden ofzo. Niet alles is onwil, of minachting voor de wensen van de huisgenoot.Ben je bang om zo net zo gemeen over te komen als je vader deed toen hij je vroeg het tandpastadopje op de tube te doen? En dat je man zich net zo gekwetst voelt als jij hem vraagt het gras te maaien als jij je toen als kind voelde?
[...]
Ja, dat kan, ik denk namelijk dat dat over mij gaat, dat ik snel van mensen in mijn nabije omgeving verwacht dat ze net zo zijn en net zo redeneren als ik. Dat ze het dus uit zichzelf even belangrijk vinden als ik dat het gras gemaaid is etc.
Lieverd, het gras moet gewoon gemaaid hoor. Dat is geen persoonlijke wens van jou of een gunst aan jou. Helemaal niet aan de orde of je het wel of niet belangrijk vindt, het moet gewoon. Net als de badkamer poetsen.
Ik moet terugdenken aan een hele nare ruzie die ik als kind met mijn vader over een tandpastadopje had: hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen? Ik herinner me vooral dat ik hem niet duidelijk kon maken dat ik het soms echt niet kon onthouden dat dopje op de tube te doen, omdat mijn gedachten afdwaalden ofzo. Niet alles is onwil, of minachting voor de wensen van de huisgenoot.Ben je bang om zo net zo gemeen over te komen als je vader deed toen hij je vroeg het tandpastadopje op de tube te doen? En dat je man zich net zo gekwetst voelt als jij hem vraagt het gras te maaien als jij je toen als kind voelde?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 15:17
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 15:11:
[...]
Wat bedoel je daarmee?
Dat hij anders is dan ik. Dat hij bijvoorbeeld meer rust nodig heeft dan ik en tijd alleen nodig heeft. Dat dat niet betekent dat hij het niet gezellig vindt met mij. Dat hij familiebezoeken minder leuk vind dan ik en er erg moe van wordt. Dat dat niet betekent dat hij mijn familie niet leuk vindt, etc etc.
Ik interpreteerde bepaalde dingen die bij hem horen eerst verkeerd en betrok ze op mezelf. Met de gebruiksaanwijzing (raar woord idd) bedoel ik dat ik er achter moest komen hoe hij in elkaar zat voordat ik begreep wat zijn behoeften waren en in welke context hij optimaal functioneert. Omgekeerd heeft hij dat natuurlijk ook bij mij moeten leren kennen.
[...]
Wat bedoel je daarmee?
Dat hij anders is dan ik. Dat hij bijvoorbeeld meer rust nodig heeft dan ik en tijd alleen nodig heeft. Dat dat niet betekent dat hij het niet gezellig vindt met mij. Dat hij familiebezoeken minder leuk vind dan ik en er erg moe van wordt. Dat dat niet betekent dat hij mijn familie niet leuk vindt, etc etc.
Ik interpreteerde bepaalde dingen die bij hem horen eerst verkeerd en betrok ze op mezelf. Met de gebruiksaanwijzing (raar woord idd) bedoel ik dat ik er achter moest komen hoe hij in elkaar zat voordat ik begreep wat zijn behoeften waren en in welke context hij optimaal functioneert. Omgekeerd heeft hij dat natuurlijk ook bij mij moeten leren kennen.
vrijdag 10 juli 2009 om 15:22
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 15:04:
[...]
hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen?Nog even een voor jou, of voor dat meisje van toen. Ik vind dit zo gemeen.
[...]
hij was er van overtuigd dat ik dat vergat om hem te treiteren en speelde het heel hoog: waarom ik zo'n rotkind was dat hem het bloed onder zijn nagels vandaan wilde halen?Nog even een voor jou, of voor dat meisje van toen. Ik vind dit zo gemeen.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 15:24
Ik vind het interessant om te lezen dat Dubiootje en MM in een discussie verzand zijn die nu draait om het analyseren van je relatie. Ik denk dat je dat helemaal niet kunt analyseren. Soms gaan de dingen zoals ze gaan. Een beetje in het kader van "van het concert des levens krijgt niemand een program". Ik kan nu wel gaan zitten bedenken waarom ik de onhebbelijkheden van mijn partner accepteer en waarom ik e.e.a. laat gebeuren en wat mijn reactie daar weer op is, blablabla. Maar wat als er iets goed mis gaat in je leven? Wat als één van beide ziek wordt bijvoorbeeld. Dan kun je alleen maar varen op het blindelings vertrouwen in elkaar. Dan is de balans volkomen weg.
vrijdag 10 juli 2009 om 15:27
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 15:16:
[...]
Lieverd, het gras moet gewoon gemaaid hoor. Dat is geen persoonlijke wens van jou of een gunst aan jou. Helemaal niet aan de orde of je het wel of niet belangrijk vindt, het moet gewoon. Net als de badkamer poetsen.
Ben je bang om zo net zo gemeen over te komen als je vader deed toen hij je vroeg het tandpastadopje op de tube te doen? En dat je man zich net zo gekwetst voelt als jij hem vraagt het gras te maaien als jij je toen als kind voelde?Ja, het gras en de badkamer moeten gedaan, maar toch niet per se stante pede op het moment dat het in mijn hoofd opkomt? En ook niet per se door hem (ik, of een ingehuurde derde kan dat ook - of bijv. mijn vader die graag in onze tuin werkt)? En nee, ik denk dat ik die situatie van vroeger en nu wel los van elkaar zie, maar dat weet je nooit zeker natuurlijk. Ik begrijp eigenlijk niet goed wat je met je vragen suggereert. Vind je dat ik mijn man teveel ruimte geef? Dat ik juist meer 'voor mezelf moet opkomen'? Dat ik mezelf voor de gek houd?
[...]
Lieverd, het gras moet gewoon gemaaid hoor. Dat is geen persoonlijke wens van jou of een gunst aan jou. Helemaal niet aan de orde of je het wel of niet belangrijk vindt, het moet gewoon. Net als de badkamer poetsen.
Ben je bang om zo net zo gemeen over te komen als je vader deed toen hij je vroeg het tandpastadopje op de tube te doen? En dat je man zich net zo gekwetst voelt als jij hem vraagt het gras te maaien als jij je toen als kind voelde?Ja, het gras en de badkamer moeten gedaan, maar toch niet per se stante pede op het moment dat het in mijn hoofd opkomt? En ook niet per se door hem (ik, of een ingehuurde derde kan dat ook - of bijv. mijn vader die graag in onze tuin werkt)? En nee, ik denk dat ik die situatie van vroeger en nu wel los van elkaar zie, maar dat weet je nooit zeker natuurlijk. Ik begrijp eigenlijk niet goed wat je met je vragen suggereert. Vind je dat ik mijn man teveel ruimte geef? Dat ik juist meer 'voor mezelf moet opkomen'? Dat ik mezelf voor de gek houd?
vrijdag 10 juli 2009 om 15:29
vrijdag 10 juli 2009 om 15:29
vrijdag 10 juli 2009 om 15:33
Ik wil hier heel graag eens met je over praten, MM, maar liever niet op het forum. Ik zat net al een posting te typen dat het misschien niet zo handig was om dit op het forum te bespreken, omdat we elkaar persoonlijk kennen. Maar omdat ik de discussie wel heel interessant vind, heb ik het toch niet gepost. Maar nu je me vraagt om mijn mening over jouw relatie, vind ik het wel heel persoonlijk worden. Zullen we daar gewoon over praten als we elkaar weer zien?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 15:51
Nou, ik praat altijd graag over mijn relatie, en hoor graag je mening erover als we elkaar weer zien. Maar ik moet zeggen dat ik je suggesties en formuleringen zo wel wat onheilspellend vind, alsof mijn relatie straks een slecht rapport krijgt ofzo. Een beetje een rotgevoel heb ik daar wel over - de insteek van dit topic was immers hoe ik mijn relatie gelukkig en stabiel houd en hoe ik door te focussen op het positieve me minder erger aan kleine dingen (vanuit het idee dat datgene waar je aandacht aan besteedt, groeit). Ik vind het jammer dat die positieve insteek wordt omgebogen tot de suggestie dat ik mezelf met die vraag een rad voor ogen draai. Ik bedoel: als ik in een afschuwelijke ongelijkwaardige relatie terechtkom hoop ik van harte dat mijn vrienden en familie een interventie organiseren om mijn oogkleppen af te rukken, maar dat is volgens mij niet het geval. Maar goed, misschien ben ik wel in de ontkennende fase.
