Mag ik aub jullie (wijze) raad?

Ik zit even helemaal in de put. Tijdens het googlen naar bepaalde zaken kwam ik vaak op het Viva forum terecht. Er wordt hier veel goede en wijze raad gegeven door intelligente mensen. Ik ben een man en wil graag jullie hulp. Het kan een beetje warrig overkomen, ik ben hier niet zo goed in en ook best emotioneel.



De situatie: Ik woon samen met vriendin in een koophuis, delen de hypotheek (en alle andere vaste lasten), voor meer dan een jaar nu. We hebben samen een kindje en een samenlevingscontract.



M’n vriendin heeft het nu uitgemaakt en haar besluit staat vast. Relatie heeft 2,5 jaar geduurd. Het werkt niet meer voor haar. Oke, ik leg mezelf daarbij neer, ondanks dat ik er nog wel voor wil vechten, wat uiteraard weinig zin heeft als alleen ik dat wil. Dus klaar.



Zij wil de hypotheek overnemen maar er is nog onduidelijkheid of dat gaat lukken. Mocht het niet lukken zullen we het huis te koop moeten zetten. Er is geen overwaarde en ik denk dat we een restschuld zullen hebben.



Het enige wat nu telt voor mij is dat ik verder wil met m’n leven. Maar het wordt me allemaal even echt te veel. Ik zit vast in het huis. Moet naar de logeerkamer. Ik kan gelukkig ook af en toe bij m’n ouders blijven slapen. Maar mis het kleintje dan zo erg. Maar ik zal daar toch alvast aan moeten wennen. Maar om alvast helemaal weg te gaan is zonde want betaal nog wel de hypotheek mee.



We bespreken zoveel mogelijk onder 4 ogen. Ik probeer zo zakelijk en niet emotioneel te praten over wat er nu komen gaat wat me ook aardig lukt. Toch voel ik de tranen in m'n ogen branden. Maar de volgende dag verandert ze al van gedachte en ze belaagt me op het werk met allemaal smsjes en belletjes van hoe en wat zij nu toch eigenlijk toch anders wil. Alles moet nu op haar manier gaan verlopen. Uit angst voor ruzie zeg ik overal rustig ja en amen op. Want ik ben onder meer als de dood dat ik m’n kind straks niet meer mag zien. Ik wil geen ruzie, geen oorlog voeren. Geen advocaten of rechtbanken.



Ik ben na de geboorte het kind wezen aangeven bij het gemeentehuis, het heeft mijn achternaam, maar heb de erkenning via de rechtbank nog niet gedaan. Dom, het is van uitstel afstel geworden. Geen voogdij. Paniek natuurlijk, maar ze wil dat wel nu nog samen regelen met mij. Gelukkig. Ik hou zo zielsveel van mijn kind!



Ik heb geloof ik recht op een ouderschapsplan samen te stellen met haar (samenlevingscontract), maar zij wil voorlopig nog niet naar de notaris. Ik wil graag zo snel mogelijk alles zwart op wit. Het zou mij al wat meer rust geven. Maar ik word hier heel angstig van, de onzekerheid over de toekomst grijpt me naar de keel, verstikt me. Ze verandert steeds van mening, heel wispelturig. Ik krijg op deze manier ook niet de tijd om m’n liefdesverdriet te verwerken omdat ze bij me weg is. Ik kan nog niet helder nadenken over al die zaken die geregeld moeten worden.



Het lucht wel een beetje op het hier neer te schrijven. Ik moest lang twijfelen om op de 'verstuur bericht'-knop te klikken....



Ik wil echt rustig blijven onder dit alles. Hebben jullie misschien raad / advies voor mij hoe ik mezelf moet gedragen en mezelf er doorheen sleep?



Bedankt alvast!

Ik vrees toch dat ik zal moeten buigen tot de erkenning van het kind en de zaken mbt het koophuis zijn opgelost. Ex en vooral haar moeder zijn mensen die graag alles naar hun hand willen zetten. Hun wil is wet. Ik heb naar aanleiding van de vele verwijzingen hier naar een advocaat m'n moeder opgebeld, maar zij raadt dit ook af omdat de (bijna) zeker in het verkeerde keelgat gaat schieten. Ze zijn in staat een vies spelletje te spelen (verder geen details). Laat dat maar niet van toepassing op mij worden.



Ik sla jullie adviezen niet in de wind hoor en mocht het escaleren, dan is er toch geen andere weg. Mag ik kan geen escalatie aan. Ik ga nu kapot, maar dan helemaal.

wuiles je hebt gelijk *ff vermannen*... aan huilie doen heb ik ook niks.

Oke alice33, doe ik, en erg bedankt!