Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
maandag 6 juli 2009 om 01:28
maandag 6 juli 2009 om 18:04
Een forum kan mijns inziens nooit therapie vervangen.... Je kunt elkaar tips geven, maar nooit zover de diepte ingaan als je met therapie kunt doen. Speelt ook nog mee dat je op een forum niet alles van jezelf kan vertellen (vanwege herkenning), en in therapie wel.
Je hebt in ieder geval genoeg zelfkennis dat je van jezelf weet dat je intensieve therapie nodig hebt. Op je andere topic heb ik gelezen dat je over ongeveer 2 maanden kan beginnen.
Wil ik je alvast heel veel succes wensen voor dan!
Je hebt in ieder geval genoeg zelfkennis dat je van jezelf weet dat je intensieve therapie nodig hebt. Op je andere topic heb ik gelezen dat je over ongeveer 2 maanden kan beginnen.
Wil ik je alvast heel veel succes wensen voor dan!
maandag 6 juli 2009 om 21:57
quote:Verana schreef op 06 juli 2009 @ 00:58:
Bij mij uitte de afhankelijkheid van mijn therapeut zich vooral in dat ik steeds wilde dat hij zei dat hij mij lief en aardig vindt. Of beter gezegd: ik eiste dat hij dat zei. Wat natuurlijk voor geen meter werkte.
Ook trok ik altijd die kleding aan, waarvan ik dacht dat hij die mooi zou vinden, zodat ik maar weer complimentjes zou krijgen.
Langs zijn huis gaan zou ik ook graag hebben gedaan, maar hij woont op een dusdanige manier dat ik heel zichtbaar ben als ik daar langskom, en dat heeft mij altijd weerhouden.
Ik hoopte ook altijd hem op straat tegen te komen, tot het een keer gebeurde...... en hij mij voorbij keek en niet groette.
Ik boos, en in het volgende gesprek hem erop aangesproken. Hij vertelde dat hij werk en privé gescheiden wil houden, en daarom zijn cliënten niet groet.
Ik was toen nog erg bezig de gemiste liefde van hem te krijgen, dus dat was een drama..... ik weer in mijn dwingende en eisende rol....
Daarna ben ik hem nog zo'n keer of 3 op straat tegengekomen. Nu ik vrijwel uit mijn afhankelijkheid ben, kan ik er beter mee omgaan dat hij mij niet groet. Want hij heeft gewoon het recht zijn werk en privé gescheiden te houden.
Maar diep van binnen doet het nog steeds wel een beetje pijn....
Dit is voor mij ZO herkenbaar!
Wat rot voor je dat je psych je niet groette/groet als je hem op straat tegenkomt, dat lijkt me echt lastig, ook al ben je al vrijwel over je afhankelijkheid heen. gewoon hallo zeggen moet toch wel kunnen?
gelukkig maar dat je niet langs zijn huis kon lopen
Voor mijn vorige therapeut had ik net zo'n obsessie als voor mijn huidige, en ik ben wel eens naar de bioscoop gegaan (met een vriendin) terwijl ik wist dat hij daar ook was... Nou, toen was het ook zo'n teleurstelling om hem te zien, hij groette mij wel (nadat ik hem hallo had gezegd), maar het was echt allesbehalve enthousiast... toen was ik ook ZO teleurgesteld en verdrietig en voelde ik me heel erg afgewezen.
Het is toch moeilijk te accepteren dat de sterke band die je met elkaar hebt in therapie, echt alleen maar bestaat in de therapie en niet in de echte wereld.
gaf je therapeut je wel complimentjes als je leuke kleding aanhad? gaf hij je zowieso wel eens complimenten?
ik wil gewoon dat mijn therapeut verliefd op mij wordt en mij de allerleukste vind, slaat natuurlijk nergens op, maar zo voelt het gewoon. ik probeer dus ook heel erg in zijn smaak te vallen, terwijl hij qua leeftijd mijn vader zou kunnen zijn en we waarschijnlijk in het ECHTE leven helemaal niet bij elkaar zouden passen.
op welke manier was je dwingend en eisend naar je therapeut toe en hoe ging hij daar mee om (als je het liever niet zegt, snap ik dat ook wel)?
Bij mij uitte de afhankelijkheid van mijn therapeut zich vooral in dat ik steeds wilde dat hij zei dat hij mij lief en aardig vindt. Of beter gezegd: ik eiste dat hij dat zei. Wat natuurlijk voor geen meter werkte.
Ook trok ik altijd die kleding aan, waarvan ik dacht dat hij die mooi zou vinden, zodat ik maar weer complimentjes zou krijgen.
Langs zijn huis gaan zou ik ook graag hebben gedaan, maar hij woont op een dusdanige manier dat ik heel zichtbaar ben als ik daar langskom, en dat heeft mij altijd weerhouden.
Ik hoopte ook altijd hem op straat tegen te komen, tot het een keer gebeurde...... en hij mij voorbij keek en niet groette.
Ik boos, en in het volgende gesprek hem erop aangesproken. Hij vertelde dat hij werk en privé gescheiden wil houden, en daarom zijn cliënten niet groet.
Ik was toen nog erg bezig de gemiste liefde van hem te krijgen, dus dat was een drama..... ik weer in mijn dwingende en eisende rol....
Daarna ben ik hem nog zo'n keer of 3 op straat tegengekomen. Nu ik vrijwel uit mijn afhankelijkheid ben, kan ik er beter mee omgaan dat hij mij niet groet. Want hij heeft gewoon het recht zijn werk en privé gescheiden te houden.
Maar diep van binnen doet het nog steeds wel een beetje pijn....
Dit is voor mij ZO herkenbaar!
Wat rot voor je dat je psych je niet groette/groet als je hem op straat tegenkomt, dat lijkt me echt lastig, ook al ben je al vrijwel over je afhankelijkheid heen. gewoon hallo zeggen moet toch wel kunnen?
gelukkig maar dat je niet langs zijn huis kon lopen
Voor mijn vorige therapeut had ik net zo'n obsessie als voor mijn huidige, en ik ben wel eens naar de bioscoop gegaan (met een vriendin) terwijl ik wist dat hij daar ook was... Nou, toen was het ook zo'n teleurstelling om hem te zien, hij groette mij wel (nadat ik hem hallo had gezegd), maar het was echt allesbehalve enthousiast... toen was ik ook ZO teleurgesteld en verdrietig en voelde ik me heel erg afgewezen.
Het is toch moeilijk te accepteren dat de sterke band die je met elkaar hebt in therapie, echt alleen maar bestaat in de therapie en niet in de echte wereld.
gaf je therapeut je wel complimentjes als je leuke kleding aanhad? gaf hij je zowieso wel eens complimenten?
ik wil gewoon dat mijn therapeut verliefd op mij wordt en mij de allerleukste vind, slaat natuurlijk nergens op, maar zo voelt het gewoon. ik probeer dus ook heel erg in zijn smaak te vallen, terwijl hij qua leeftijd mijn vader zou kunnen zijn en we waarschijnlijk in het ECHTE leven helemaal niet bij elkaar zouden passen.
op welke manier was je dwingend en eisend naar je therapeut toe en hoe ging hij daar mee om (als je het liever niet zegt, snap ik dat ook wel)?
dinsdag 7 juli 2009 om 15:50
Therapeutisch contact heeft iets heel raars, vind ik. Je deelt je diepste en meest intieme dingen met zo'n persoon, je toont je in al je kwetsbaarheid. En toch is het uiteindelijk een "werkrelatie" en verder niets anders.
Een therapeutische relatie is echt heel ongelijkwaardig. Voor de cliënt is de therapeut die persoon aan wie je alles vertelt, met wie je alles deelt. Dingen die je misschien nooit aan een ander verteld hebt.
Voor de therapeut is een cliënt slechts zijn werk, en één van de vele cliënten die hij wekelijks ziet.
Ik heb veel nagedacht over de relatie therapeut / cliënt, en ben voor mezelf uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat deze relatie voor de cliënt vrijwel altijd kwetsend is.
Ik denk dat bij vrijwel iedere cliënt gevoelens van komen kijken van de allerliefste gevonden willen worden, verliefdheid misschien (dit heb ik niet gehad). Dat je je therapeut de allerbelangrijkste persoon vindt die er op aarde rondloopt (vooral als je midden in je therapie zit).
En per definitie kunnen deze gevoelens van een cliënt nooit door een therapeut beantwoord worden, omdat hij dan fors over zijn professionele grenzen zou gaan.
Dus uiteindelijk zal een cliënt altijd "gedwongen" zijn de relatie ook als een werkrelatie te gaan zien, en te gaan accepteren dat het nooit meer zal worden dan dat. En dat is kwetsend (dat was het voor mij tenminste wel).
Nou ja, dit is tenminste mijn persoonlijke theorie over een therapeut / cliënt relatie.
Ik zit nu in de eindfase van mijn therapie, en heb al redelijk goed geaccepteerd dat mijn therapeut en ik een werkrelatie hebben. Dit betekent ook er redelijk vrede mee hebben dat hij mij niet groet als hij mij tegenkomt.
Maar diep van binnen zit nog altijd een beetje de hoop hoor, dat hij toch nog eens zegt: "ik vind je de leukste cliënt die ik ooit heb gehad". Alleen is dit niet meer zo allesoverheersend dan het eerder was. En ben ik er veel beter in om te accepteren dat het gewoon echt niet kan.
Je vroeg nog hoe mijn therapeut met mijn dwingende en eisende gedrag omging. Nou, hij vertikte het gewoon simpelweg om te doen wat ik van hem eiste. En zei dan dat ik dit uit mijzelf moest halen (eigenliefde, i.p.v. dat hij mij liefde en erkenning gaf), en dat hij mij daar bij wilde helpen, maar verder niet. Dus gewoon consequent en strikt zijn grenzen aangeven.
Als ik in mijn eisende rol zat, gaf hij mij nooit complimenten. Maar als ik hier wat uit was, dan kwam / komt er weleens een compliment (niet vaak hoor). Over mijn kleding inderdaad, of als hij vindt dat ik goed aan zelfreflectie heb gedaan of mooie inzichten over mijzelf heb gekregen.
Een therapeutische relatie is echt heel ongelijkwaardig. Voor de cliënt is de therapeut die persoon aan wie je alles vertelt, met wie je alles deelt. Dingen die je misschien nooit aan een ander verteld hebt.
Voor de therapeut is een cliënt slechts zijn werk, en één van de vele cliënten die hij wekelijks ziet.
Ik heb veel nagedacht over de relatie therapeut / cliënt, en ben voor mezelf uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat deze relatie voor de cliënt vrijwel altijd kwetsend is.
Ik denk dat bij vrijwel iedere cliënt gevoelens van komen kijken van de allerliefste gevonden willen worden, verliefdheid misschien (dit heb ik niet gehad). Dat je je therapeut de allerbelangrijkste persoon vindt die er op aarde rondloopt (vooral als je midden in je therapie zit).
En per definitie kunnen deze gevoelens van een cliënt nooit door een therapeut beantwoord worden, omdat hij dan fors over zijn professionele grenzen zou gaan.
Dus uiteindelijk zal een cliënt altijd "gedwongen" zijn de relatie ook als een werkrelatie te gaan zien, en te gaan accepteren dat het nooit meer zal worden dan dat. En dat is kwetsend (dat was het voor mij tenminste wel).
Nou ja, dit is tenminste mijn persoonlijke theorie over een therapeut / cliënt relatie.
Ik zit nu in de eindfase van mijn therapie, en heb al redelijk goed geaccepteerd dat mijn therapeut en ik een werkrelatie hebben. Dit betekent ook er redelijk vrede mee hebben dat hij mij niet groet als hij mij tegenkomt.
Maar diep van binnen zit nog altijd een beetje de hoop hoor, dat hij toch nog eens zegt: "ik vind je de leukste cliënt die ik ooit heb gehad". Alleen is dit niet meer zo allesoverheersend dan het eerder was. En ben ik er veel beter in om te accepteren dat het gewoon echt niet kan.
Je vroeg nog hoe mijn therapeut met mijn dwingende en eisende gedrag omging. Nou, hij vertikte het gewoon simpelweg om te doen wat ik van hem eiste. En zei dan dat ik dit uit mijzelf moest halen (eigenliefde, i.p.v. dat hij mij liefde en erkenning gaf), en dat hij mij daar bij wilde helpen, maar verder niet. Dus gewoon consequent en strikt zijn grenzen aangeven.
Als ik in mijn eisende rol zat, gaf hij mij nooit complimenten. Maar als ik hier wat uit was, dan kwam / komt er weleens een compliment (niet vaak hoor). Over mijn kleding inderdaad, of als hij vindt dat ik goed aan zelfreflectie heb gedaan of mooie inzichten over mijzelf heb gekregen.
woensdag 8 juli 2009 om 20:18
Dank je Verana voor je reactie over de relatie therapeut/cliënt, ik ben het er helemaal mee eens hoe je het beschrijft.
Het zou natuurlijk nogal wat zijn als de therapeut iedereen de leukste client vindt die hij ooit heeft gehad al hopen we het allemaal heel erg.
Ik heb het er gisteren met mijn therapeut over gehad, dat ik wilde dat hij verliefd op mij werd en ik heb hem gevraagd wat ik moest doen opdat hij verliefd op mij zou worden... ik was blij dat het hoge woord er uiteindelijk uit was, ik ben daar ook al zo lang mee bezig in mijn hoofd, het heeft me wel geholpen daar over dit forum over te praten om me over mijn schaamte heen te zetten en er achter te komen dat ik niet de enige ben die met dit soort gevoelens worstelt.
Hij ging er heel professioneel mee om en vroeg me op welke manier ik die liefde die ik niet heb gehad op een andere manier wel kan krijgen en dus niet door zijn liefde.
Dat vind ik dus heel moeilijk.
Ik vind het zo moeilijk om echt contact met mensen te maken.
Bij mijn familie vind ik geen warmte.
Maar ik vind het zo moeilijk om me te hechten aan mensen.
Echte vrienden maken.
Ik heb wel mensen om me heen, maar ik ben altijd de luisteraar, de mensen in mijn omgeving hebben het moeilijk en zijn erg met zichzelf bezig.
Hoe kan ik vriendschappen sluiten die mij energie geven en niet al mijn energie kosten (en me dus leeg maken van binnen)?
Het zou natuurlijk nogal wat zijn als de therapeut iedereen de leukste client vindt die hij ooit heeft gehad
al hopen we het allemaal heel erg.Ik heb het er gisteren met mijn therapeut over gehad, dat ik wilde dat hij verliefd op mij werd en ik heb hem gevraagd wat ik moest doen opdat hij verliefd op mij zou worden... ik was blij dat het hoge woord er uiteindelijk uit was, ik ben daar ook al zo lang mee bezig in mijn hoofd, het heeft me wel geholpen daar over dit forum over te praten om me over mijn schaamte heen te zetten en er achter te komen dat ik niet de enige ben die met dit soort gevoelens worstelt.
Hij ging er heel professioneel mee om en vroeg me op welke manier ik die liefde die ik niet heb gehad op een andere manier wel kan krijgen en dus niet door zijn liefde.
Dat vind ik dus heel moeilijk.
Ik vind het zo moeilijk om echt contact met mensen te maken.
Bij mijn familie vind ik geen warmte.
Maar ik vind het zo moeilijk om me te hechten aan mensen.
Echte vrienden maken.
Ik heb wel mensen om me heen, maar ik ben altijd de luisteraar, de mensen in mijn omgeving hebben het moeilijk en zijn erg met zichzelf bezig.
Hoe kan ik vriendschappen sluiten die mij energie geven en niet al mijn energie kosten (en me dus leeg maken van binnen)?
donderdag 9 juli 2009 om 00:26
Zo zeg, heeeeeel goed van je dat je met je therapeut over die verliefdheid begonnen bent! Ik geloof dat ik dit niet eens zou durven!
Maar nu was het hoge woord er inderdaad wel uit, en nog belangrijker: weet je therapeut ook wat er speelt. Dan weet hij ook beter waar jullie (onder andere waarschijnlijk) aan moeten werken.
Ik vind het ook goed van hem dat hij er zo professioneel mee omgaat! Je hebt volgens mij echt een goede getroffen.
Ik ben zelf ook blij te merken dat ik ook niet de enige ben met dat soort gevoelens.
Ik schaam me er toch altijd nog een beetje voor dat ik dit soort gevoelens heb gehad, en ik schaam me vooral nog voor mijn eisende en dwingende gedrag. Ondanks dat ik heb gelezen over overdracht.
Dus dat ik lees van jou dat jij dezelfde gevoelens hebt, doet mij ook goed en maakt de schaamtegevoelens wat minder.
Zo kan je elkaar toch mooi helpen via zo'n forum....
Ik zag dat je een topic geopend hebt over vrienden en luisteren, die zal ik morgen ff doorlezen (ga zo naar bed).
Al met al komt het op mij over dat je erg goed bezig bent bij je therapeut en met je gevoelens!!
Maar nu was het hoge woord er inderdaad wel uit, en nog belangrijker: weet je therapeut ook wat er speelt. Dan weet hij ook beter waar jullie (onder andere waarschijnlijk) aan moeten werken.
Ik vind het ook goed van hem dat hij er zo professioneel mee omgaat! Je hebt volgens mij echt een goede getroffen.
Ik ben zelf ook blij te merken dat ik ook niet de enige ben met dat soort gevoelens.
Ik schaam me er toch altijd nog een beetje voor dat ik dit soort gevoelens heb gehad, en ik schaam me vooral nog voor mijn eisende en dwingende gedrag. Ondanks dat ik heb gelezen over overdracht.
Dus dat ik lees van jou dat jij dezelfde gevoelens hebt, doet mij ook goed en maakt de schaamtegevoelens wat minder.
Zo kan je elkaar toch mooi helpen via zo'n forum....
Ik zag dat je een topic geopend hebt over vrienden en luisteren, die zal ik morgen ff doorlezen (ga zo naar bed).
Al met al komt het op mij over dat je erg goed bezig bent bij je therapeut en met je gevoelens!!
donderdag 9 juli 2009 om 22:17
Zo zeg, heeeeeel goed van je dat je met je therapeut over die verliefdheid begonnen bent! Ik geloof dat ik dit niet eens zou durven!
Dank je wel Verana, ik was stiekem ook best wel trots op mezelf dat ik het heb gedurfd, ik was echt doodnerveus om dit hem te vertellen, en ik heb eerst een kwartier lang omheen lopen praten voordat het hoge woord eruit kwam. Maar sinds ik het gezegd heb en er met hem over heb gesproken voel ik me echt kilo's lichter!
Ik vind het ook goed van hem dat hij er zo professioneel mee omgaat! Je hebt volgens mij echt een goede getroffen.
Ja, daar was ik ook heel blij mee. Hij zei gewoon 'ik ga nooit verliefd op je worden', lekker duidelijk meteen!
Ik ben zelf ook blij te merken dat ik ook niet de enige ben met dat soort gevoelens. Ik schaam me er toch altijd nog een beetje voor dat ik dit soort gevoelens heb gehad, en ik schaam me vooral nog voor mijn eisende en dwingende gedrag. Dus dat ik lees van jou dat jij dezelfde gevoelens hebt, doet mij ook goed en maakt de schaamtegevoelens wat minder. Zo kan je elkaar toch mooi helpen via zo'n forum....
Ik schaam me ook enorm voor dit soort gevoelens, je stelt je er ook zo kwetsbaar mee op. Maar volgens mij moet je je er echt niet voor schamen, jij hebt er toch ook niet om gevraagd om dit soort gevoelens te hebben? Het komt gewoon voort uit een gemis, en als je dat gemis niet had gehad, had je deze sterke emoties ten opzichte van je therapeut ook nooit gehad. En hoe sterker je gemis, hoe dwingender en eisender je blijkbaar naar hem toe was. Hij kan daar echt wel doorheen kijken! je mag ook heel trots op jezelf zijn dat je inmiddels uit je afhankelijkheid met hem bent geraakt. Heb je hem verteld dat je je schaamt voor je dwingende en eisende gedrag?
Al met al komt het op mij over dat je erg goed bezig bent bij je therapeut en met je gevoelens!!
Dank je wel, dat vind ik echt heel fijn om te horen, het voelt zo ontzettend als hard werken allemaal, en in het echte leven kan ik er met niemand echt over praten. Niemand gaat mij een schouderklopje geven omdat ik een doorbraak bij mijn therapeut heb gehad
Fijn om dan het forum te hebben
Dank je wel Verana, ik was stiekem ook best wel trots op mezelf dat ik het heb gedurfd, ik was echt doodnerveus om dit hem te vertellen, en ik heb eerst een kwartier lang omheen lopen praten voordat het hoge woord eruit kwam. Maar sinds ik het gezegd heb en er met hem over heb gesproken voel ik me echt kilo's lichter!
Ik vind het ook goed van hem dat hij er zo professioneel mee omgaat! Je hebt volgens mij echt een goede getroffen.
Ja, daar was ik ook heel blij mee. Hij zei gewoon 'ik ga nooit verliefd op je worden', lekker duidelijk meteen!
Ik ben zelf ook blij te merken dat ik ook niet de enige ben met dat soort gevoelens. Ik schaam me er toch altijd nog een beetje voor dat ik dit soort gevoelens heb gehad, en ik schaam me vooral nog voor mijn eisende en dwingende gedrag. Dus dat ik lees van jou dat jij dezelfde gevoelens hebt, doet mij ook goed en maakt de schaamtegevoelens wat minder. Zo kan je elkaar toch mooi helpen via zo'n forum....
Ik schaam me ook enorm voor dit soort gevoelens, je stelt je er ook zo kwetsbaar mee op. Maar volgens mij moet je je er echt niet voor schamen, jij hebt er toch ook niet om gevraagd om dit soort gevoelens te hebben? Het komt gewoon voort uit een gemis, en als je dat gemis niet had gehad, had je deze sterke emoties ten opzichte van je therapeut ook nooit gehad. En hoe sterker je gemis, hoe dwingender en eisender je blijkbaar naar hem toe was. Hij kan daar echt wel doorheen kijken! je mag ook heel trots op jezelf zijn dat je inmiddels uit je afhankelijkheid met hem bent geraakt. Heb je hem verteld dat je je schaamt voor je dwingende en eisende gedrag?
Al met al komt het op mij over dat je erg goed bezig bent bij je therapeut en met je gevoelens!!
Dank je wel, dat vind ik echt heel fijn om te horen, het voelt zo ontzettend als hard werken allemaal, en in het echte leven kan ik er met niemand echt over praten. Niemand gaat mij een schouderklopje geven omdat ik een doorbraak bij mijn therapeut heb gehad
Fijn om dan het forum te hebben
donderdag 9 juli 2009 om 23:36
ik sluit mij bij Verana aan, je doet het hardstikke goed en heel erg dapper dat jij je gevoelens kenbaar hebt gemaakt bij je therapeut.
verder reageer ik niet teveel op jullie verhalen, ik ben bang om dingen te zeggen die jullie misschien kwetst en dat zou ik niet willen! fijn dat jullie herkenning & steun bij elkaar kunnen vinden voor allebei!
verder reageer ik niet teveel op jullie verhalen, ik ben bang om dingen te zeggen die jullie misschien kwetst en dat zou ik niet willen! fijn dat jullie herkenning & steun bij elkaar kunnen vinden voor allebei!
zaterdag 11 juli 2009 om 14:39
Pfff, ik lig de afgelopen twee dagen de hele tijd in bed diep onder de dekens omdat ik zo ontzettend moe ben maar ook omdat ik het zo koud heb vanbinnen. Ik sta heel lang onder een hele warme douche maar ik krijg het maar niet warm vanbinnen.
Heeft iemand tips hoe ik het een beetje warm vanbinnen kan krijgen?
Heeft iemand tips hoe ik het een beetje warm vanbinnen kan krijgen?
zaterdag 11 juli 2009 om 16:09
zondag 12 juli 2009 om 21:45
quote: Wat je ook al tegen mij zei in mijn andere topic: soms moet je ook ruimte voor jezelf opeisen, en dat kan je alleen maar zelf doen, want blijkbaar geven mensen uit zichzelf niet altijd de aandacht die je zou willen. Ik snap heel goed dat je bang bent dat ze je zullen afwijzen, ik kan me voorstellen dat je het doodeng vindt. Maar heb je mensen al eens laten weten hoe belangrijk het voor je is dat ze er zijn bij belangrijke (feest)dagen? ze hoeven er niet perse te zijn, ze hebben zelf ook een leven en plannen hun eigen dingen op die dagen, maar een smsje in de trant van: ik snap dat dit moeilijke dagen voor je zijn, maar ik hoop dat je toch een beetje leuke dagen hebt, zal ik al heel fijn vinden. ik vind het namelijk fijner om bij mensen te zijn tijdens die dagen die in een zelfde situatie als ik, dan dat ik kan aanschuiven bij iemand anders zijn familie. dan word ik erger geconfronteerd met mijn gemis en het feit dat je altijd ergens te gast bent en nooit "thuis" ik denk dat ik dat het moeilijkste vind.Natuurlijk zijn ze je niets verplicht, maar je kan ze wel bewust maken van het feit dat jij bepaalde dingen heel belangrijk vindt.
ik hoop dat ik in therapie hier handvaten voor ga krijgen, misschien moet ik wel meer mensen opzoeken die in een soort gelijke situatie zitten.
ik hoop dat ik in therapie hier handvaten voor ga krijgen, misschien moet ik wel meer mensen opzoeken die in een soort gelijke situatie zitten.
zondag 12 juli 2009 om 21:46
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:44:
Toen ik gisteren schreef dat ik het zo koud had vanbinnen, was dat eigenlijk niet letterlijk bedoeld. Ik ben ook niet ziek, maar ik had weer dat gevoel van leegte en dat voelt alsof ik het koud heb. Kent iemand dat?dat dacht ik al, en dan helpt een kop thee niet, jammer genoeg. ik heb ook van die periodes, afschuwelijk vind ik dat.
Toen ik gisteren schreef dat ik het zo koud had vanbinnen, was dat eigenlijk niet letterlijk bedoeld. Ik ben ook niet ziek, maar ik had weer dat gevoel van leegte en dat voelt alsof ik het koud heb. Kent iemand dat?dat dacht ik al, en dan helpt een kop thee niet, jammer genoeg. ik heb ook van die periodes, afschuwelijk vind ik dat.
zondag 12 juli 2009 om 21:48
maar een smsje in de trant van: ik snap dat dit moeilijke dagen voor je zijn, maar ik hoop dat je toch een beetje leuke dagen hebt, zal ik al heel fijn vinden
Ik vrees dat de meeste mensen erg met zichzelf en hun eigen dingen bezig zijn (of is dit ook weer projectie van mij) en dat ze dan vergeten tijdens drukke dagen aan een ander te denken.
ik vind het namelijk fijner om bij mensen te zijn tijdens die dagen die in een zelfde situatie als ik
heb je mensen om je heen die een beetje in dezelfde situatie zitten als jij en met wie je feestdagen etc. kan doorbrengen?
Ik vrees dat de meeste mensen erg met zichzelf en hun eigen dingen bezig zijn (of is dit ook weer projectie van mij
) en dat ze dan vergeten tijdens drukke dagen aan een ander te denken.ik vind het namelijk fijner om bij mensen te zijn tijdens die dagen die in een zelfde situatie als ik
heb je mensen om je heen die een beetje in dezelfde situatie zitten als jij en met wie je feestdagen etc. kan doorbrengen?
zondag 12 juli 2009 om 21:50
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 21:46:
dat dacht ik al, en dan helpt een kop thee niet, jammer genoeg. ik heb ook van die periodes, afschuwelijk vind ik dat.
Helpt er bij jou dan iets?
Heb jij dan ook het gevoel dat er bijna letterlijk iets kapot is vanbinnen?
Helpt een douche bij jou dan?
Bij mij wel, maar ja, je kan ook niet uren onder de douche gaan staan...
dat dacht ik al, en dan helpt een kop thee niet, jammer genoeg. ik heb ook van die periodes, afschuwelijk vind ik dat.
Helpt er bij jou dan iets?
Heb jij dan ook het gevoel dat er bijna letterlijk iets kapot is vanbinnen?
Helpt een douche bij jou dan?
Bij mij wel, maar ja, je kan ook niet uren onder de douche gaan staan...
zondag 12 juli 2009 om 21:51
o ja, wat je me op de andere topic over mijn vriend vroeg: begrijpen van de leegte of niet?
Voor mijn vriend is het gevoel van leegte zo abstract, dat hij echt niet weet hoe hij daar mee om moet gaan. Ik probeer wel uit te leggen hoe het (fysiek) voelt, maar hij weet niet echt hoe hij daar op moet reageren.
Voor mijn vriend is het gevoel van leegte zo abstract, dat hij echt niet weet hoe hij daar mee om moet gaan. Ik probeer wel uit te leggen hoe het (fysiek) voelt, maar hij weet niet echt hoe hij daar op moet reageren.
zondag 12 juli 2009 om 21:54
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:48:
maar een smsje in de trant van: ik snap dat dit moeilijke dagen voor je zijn, maar ik hoop dat je toch een beetje leuke dagen hebt, zal ik al heel fijn vinden
Ik vrees dat de meeste mensen erg met zichzelf en hun eigen dingen bezig zijn (of is dit ook weer projectie van mij) en dat ze dan vergeten tijdens drukke dagen aan een ander te denken. ik weet niet of dit projectie is, ik ben namelijk niet zo en jij ook niet, wat maakt ons dan zo anders daarin?
weet je wat het is, ik heb in groepstherapie gezeten en daar ging het er zo anders aan toe, er was altijd wel iemand die aan je vroeg, hoe gaat het met je. en alles wat ik daar geleerd heb, kon ik daar tot uitvoering brengen. het was een veilige omgeving. we hadden het vaak over de "buitenwereld" zo voelde het echt, want daar was/is alles zo anders. ik vind het zo spijtig, dat ik de dingen die ik geleerd heb nog niet kan doortrekken in mijn privé leven
ik vind het namelijk fijner om bij mensen te zijn tijdens die dagen die in een zelfde situatie als ik
heb je mensen om je heen die een beetje in dezelfde situatie zitten als jij en met wie je feestdagen etc. kan doorbrengen? ik ken wel mensen die met feestdagen ook niet te gast willen zijn bij een ander gezin, maar hun hebben dan wel hun bio familie/een partner waarmee ze het ook nog kunnen vieren, en dat is dan ook wel weer een confrontatie hoe voel jij je tijdens feestdagen? heb je dan meer last van die leegte?
maar een smsje in de trant van: ik snap dat dit moeilijke dagen voor je zijn, maar ik hoop dat je toch een beetje leuke dagen hebt, zal ik al heel fijn vinden
Ik vrees dat de meeste mensen erg met zichzelf en hun eigen dingen bezig zijn (of is dit ook weer projectie van mij
) en dat ze dan vergeten tijdens drukke dagen aan een ander te denken. ik weet niet of dit projectie is, ik ben namelijk niet zo en jij ook niet, wat maakt ons dan zo anders daarin?weet je wat het is, ik heb in groepstherapie gezeten en daar ging het er zo anders aan toe, er was altijd wel iemand die aan je vroeg, hoe gaat het met je. en alles wat ik daar geleerd heb, kon ik daar tot uitvoering brengen. het was een veilige omgeving. we hadden het vaak over de "buitenwereld" zo voelde het echt, want daar was/is alles zo anders. ik vind het zo spijtig, dat ik de dingen die ik geleerd heb nog niet kan doortrekken in mijn privé leven
ik vind het namelijk fijner om bij mensen te zijn tijdens die dagen die in een zelfde situatie als ik
heb je mensen om je heen die een beetje in dezelfde situatie zitten als jij en met wie je feestdagen etc. kan doorbrengen? ik ken wel mensen die met feestdagen ook niet te gast willen zijn bij een ander gezin, maar hun hebben dan wel hun bio familie/een partner waarmee ze het ook nog kunnen vieren, en dat is dan ook wel weer een confrontatie hoe voel jij je tijdens feestdagen? heb je dan meer last van die leegte?
zondag 12 juli 2009 om 21:57
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:50:
[...]
Helpt er bij jou dan iets? nee op zo'n moment helpt echt niks.Heb jij dan ook het gevoel dat er bijna letterlijk iets kapot is vanbinnen? ik heb het gevoel dat mijn hart er letterlijk wordt uitgerukt.
Helpt een douche bij jou dan? douchen heb ik nog nooit geprobeerd, moet ik maar weer eens proberen.
Bij mij wel, maar ja, je kan ook niet uren onder de douche gaan staan...
[...]
Helpt er bij jou dan iets? nee op zo'n moment helpt echt niks.Heb jij dan ook het gevoel dat er bijna letterlijk iets kapot is vanbinnen? ik heb het gevoel dat mijn hart er letterlijk wordt uitgerukt.
Helpt een douche bij jou dan? douchen heb ik nog nooit geprobeerd, moet ik maar weer eens proberen.
Bij mij wel, maar ja, je kan ook niet uren onder de douche gaan staan...
zondag 12 juli 2009 om 21:58
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:51:
o ja, wat je me op de andere topic over mijn vriend vroeg: begrijpen van de leegte of niet?
Voor mijn vriend is het gevoel van leegte zo abstract, dat hij echt niet weet hoe hij daar mee om moet gaan. Ik probeer wel uit te leggen hoe het (fysiek) voelt, maar hij weet niet echt hoe hij daar op moet reageren.lastige situatie, vooral omdat jezelf ook niet zo goed weet wat je van hem nodig hebt op zo'n moment. weet hij dat je hier schrijft?
o ja, wat je me op de andere topic over mijn vriend vroeg: begrijpen van de leegte of niet?
Voor mijn vriend is het gevoel van leegte zo abstract, dat hij echt niet weet hoe hij daar mee om moet gaan. Ik probeer wel uit te leggen hoe het (fysiek) voelt, maar hij weet niet echt hoe hij daar op moet reageren.lastige situatie, vooral omdat jezelf ook niet zo goed weet wat je van hem nodig hebt op zo'n moment. weet hij dat je hier schrijft?
zondag 12 juli 2009 om 22:00
ik heb het gevoel dat mijn hart er letterlijk wordt uitgerukt.
Wat een vreselijk gevoel toch, en zo erg dat je er op dat moment echt HELEMAAL niets aan kunt doen, zo wanhopig en frustrerend.
meestal gaat het na een paar dagen wel weer over, maar aan die wijsheid heb je ook helemaal niets als je er middenin zit.
Wat een vreselijk gevoel toch, en zo erg dat je er op dat moment echt HELEMAAL niets aan kunt doen, zo wanhopig en frustrerend.
meestal gaat het na een paar dagen wel weer over, maar aan die wijsheid heb je ook helemaal niets als je er middenin zit.
zondag 12 juli 2009 om 22:02
hoe voel jij je tijdens feestdagen? heb je dan meer last van die leegte?
je schreef eerder dat bij jou de leegte heel erg opkomt bij feestdagen en belangrijke gebeurtenissen. Bij mij is dat niet echt zo, ik heb wel een familie, dus dat is bij mij toch anders dan bij jou. Bij mij lijkt de leegte uit het niets op te komen en dan ook weer zo plots als die is gekomen weer te verdwijnen. Er zal dan vast een oorzaak voor zijn, maar die heb ik nog niet kunnen vinden.
je schreef eerder dat bij jou de leegte heel erg opkomt bij feestdagen en belangrijke gebeurtenissen. Bij mij is dat niet echt zo, ik heb wel een familie, dus dat is bij mij toch anders dan bij jou. Bij mij lijkt de leegte uit het niets op te komen en dan ook weer zo plots als die is gekomen weer te verdwijnen. Er zal dan vast een oorzaak voor zijn, maar die heb ik nog niet kunnen vinden.
