Vrouw met dertigers dillemma?

Hallo allemaal,



ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts de tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.

In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.

- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.

- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken

- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op

- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)

- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb

- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie



Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".



Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.

Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.

In india zijn mijn ogen open gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug. Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".

Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.



Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...

toch zit er iets niet lekker bij haar.



Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.



Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.

Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen. En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )



Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat te voelen... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.



Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.



Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.



Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die geen korte (lees: "zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....

Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben geen psycholoog.



Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.



Groeten,



EJay.

Gisteravond weer met haar doorgebracht. We hebben een spelletje gedaan en hebben daarna even op de bank gelegen om gewoon even tegen elkaar aan te liggen. Dat eindigde uiteindelijk in een lange massage van mij aan haar en nog weer later in sex, iets waar ik niet naar op zoek was. Ik wilde gewoon echt even tegen haar aanliggen. Het was niet zo heftig en intens als de twee voorgaande keren. En dat hoeft ook geen probleem te zijn. Zij was echter teleurgesteld. En dan niet met mijn prestatie, maar met het feit dat ze zich "vleselijk" had laten gaan. De deed haar uiterste best om de "schuld" bij haar neer te leggen hiervoor. Ik vind dat destructief gedrag en het is iets waarvoor je je ook niet rot hoeft te voelen mijns inziens. Later kreeg ik een sms waarin stond dat IK me niet schuldig hoefde te voelen. Nou, dat deed ik toch al niet. Weer even later nog een sms waarin stond dat haar verstand zei dat er geen sex nodig was (wat klopte), maar dat haar lichaam zei dat ik het wilde....

Da's raar. Ik heb haar maar terug gesms'd dat ik dat raar vond en dat ik het ook raar vind dat ze nu iets voor mij invult en nu "de schuld/het initiatief" bij mij legt. En dat terwijl zij heel goed wist wat ze wilde. Ik heb hier nog geen reactie op gehad. En dat verwacht ik ook niet meer eerlijk gezegd.

Wel weer veel gesproken, ook tijdens de spelletjes die we gedaan hebben. Dat vond ik wel weer fijn. Ze gaf ook aan dat ze zelf geen dingen heeft om te verbeteren/te bespreken met een peut. Hmmm, ik denk daar anders over, maar ik wacht met dat te vertellen, totdat ik het beter kan verwoorden. Voordat er iets kroms uit mijn mond komt.

En ik ga haar mijn irritaties richting haar ook maar eens ventileren. Dat zal ze niet leuk vinden, maar daar wordt ze een grote meid van. In situaties als deze moet je open en eerlijk tegen elkaar kunnen zijn.

Toen het moment daar kwam dat ze weer naar haar tijdelijke adres moest, deed ze alle moeite om de boel te rekken. Ik heb haar ook gezegd dat ik het gevoel had dat ze eigenlijk niet weg wilde. Dat bevestigde ze. Maar allebei weten we dat het beter is als ze wel weg gaat, want er moet gebroken worden met de vaste routines. Dat is verschrikkelijk belangrijk. We moeten nieuwe routines bouwen.

Op een gegeven moment, vroeg in de avond, kregen we het al over leuke dingen etc. Ik zei dat er zoveel te doen was. Haar vraag was wat er zou gebeuren als we alles gedaan hadden. Ik zei dat we dan die dingen gaan doen die we leuk vonden, voor een tweede, derde, x-de keer. Maar hoe weten we nu wat we leuk vinden, was wederom haar vraag. Daar kom je achter als je het probeert... Leuk.

Ik heb haar ook gezegd dat ze de enige is waarbij ik me volledig op mijn gemak voel. Ik kan met haar over alles praten, zonder dat ik veroordeeld wordt. Erg fijn eerlijk gezegd. Dat deed haar wel wat. Maar het is ook gewoon de waarheid.

Wat wel raar aan deze situatie is, is dat er nu bij mij ook allerlei zaken uit mijn eigen verleden ineens de kop op steken. Zaken die niets met de huidige situatie van doen hebben. Door al dat gepraat komt er veel naar boven. En dat wil ze allemaal van me weten. Daar heb ik geen problemen mee, is geen geheim.

Ze is inmiddels ook al bezig om allerlei zaken te plannen voor komend weekend. Ze heeft zichzelf al uitgenodigd. Nou, ik wacht eerst deze week maar eens af. Het weekend is nog ver weg.

Hallo Luddevudu,



het klinkt wel goed, maar ergens in mijn achterhoofd.... Ze heeft nog een lange weg te gaan. Ik probeer maar vooral positief te blijven, maar da's niet altijd even makkelijk.



Maar euh, waar blijft die lange reactie?

Ik begin nu toch wat twijfels te krijgen. Ze gaat voor 3 maanden het huis uit, maar blijft maar contact zoeken en me vragen of ik dingen wil /kan doen.

Ze geeft aan dat ze eigenlijk niet weet wie ze is. Ze heeft 7 jaar geleden afstand genomen. Van wat? Van wie? Waarom? Haar moeder herkendedat wel. Ze heeft dus echter ook afstand van zichzelf genomen gedurende die tijd. Blijkbaar heeft ze zich al die jaren maar geschikt naar anderen. Erg pijnlijk. Nu is ze zo aan het worstelen met zichzelf dat ze nu geen idee heeft wie ze is, wie ze kan zijn en wie/hoe ze wil zijn. Dat heb je ook niet zomaar even achterhaald.

We blijven dus in gesprek en ik betrap ons allebei erop dat we niet weg willen gaan als we bij elkaar zijn. Er wordt veel getreuzeld. Ik ben een beetje bang dat we zo in de "oude" routines blijven hangen en dat wil ik absoluut niet. Ik wil heel graag een verbeterd leven hebben ten opzichte van wat het was. Meer fun, meer ontspanning, minder ruzie etc...

Ik denk toch dat het beter is als we elkaar idd even niet zien of spreken. Al vind ik dat wel erg moeilijk. Hoe denken jullie er over?

hmmm, kreeg eind van de middag te horen dat ze een stedentrip wil gaan doen, 5-6 dagen weg. Heb ik op zich geen problemen mee. Probleem is echter wel dat ik zekerheid wil hebben dat ze ook daadwerkelijk alleen gaat! Ik heb haar recht op de vrouw af gevraagd of ze humptiedumptie mee gevraagd had en/of dat hij meeging. Dat vond ze niet leuk. Kreeg een boos mailtje terug dat haar wereld op zijn kop staat en dat ze pin heeft en dat ik het ws wel leuk zou vinden dat haar wereld op z'n kop staat. Ik heb geantwoord dat ik dat helemaal niet leuk vind, want mijn leventje is ermee verbonden. En dat ook ik pijn heb. Maar het antwoord op mijn vragen was in beide gevallen nee. Dat stelt me wel enigszins gerust. Maar ergens...

Op zich is het wel goed dat ze even weg gaat voor 5-6 dagen. even helemaal geen contact kan geen kwaad. Ik ga het haar toch maar voorstellen om even helemaal geen contact met elkaar te hebben. Echt even afzonderlijk van elkaar te leven. Dit gaat echt moeilijk worden...

Zielig denken? Hmmm, zo zie ik het niet. Ik ben het wel met je eens dat zij er zelf achter moet komen. Ik kan en wil daar niets aan doen. Anders is de keuze verkeert.

Spaans benauwd? We liggen niet in scheiding, er is geen advocaat oid in het spel. Ze wil nu even tijd voor zichzelf om wat zaken op een rijtje te krijgen. Ze geeft zelf aan dat ze weer terugkomt. Ze is nu voor zichzelf aan het kijken van hoe of wat. Er is meer aan de hand met haar dan alleen de relatie. En voor al deze dingen heeft ze tijd nodig geeft ze aan. Dus ja, als ze aangeeft op vakantie te willen gaan, dan maak ik me dus zorgen.

Mbt het huis, ik knap het op, omdat ik dat zelf graag wil en me dat rust geeft.



@Ikke_78: Die sterke vrouw is er wel geweest. Ze heeft zichzelf echter zo vaak weggecijferd voor anderen, dat er nu weinig meer van over is. Deze periode wil ze gebruiken om aan zichzelf te werken en vooral om weer te ontdekken wie ze is.