Relaties
alle pijlers
Vrouw met dertigers dillemma?
dinsdag 7 juli 2009 om 11:10
Hallo allemaal,
ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts de tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.
In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.
- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.
- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken
- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op
- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)
- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb
- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie
Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".
Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.
Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.
In india zijn mijn ogen open gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug. Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".
Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.
Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...
toch zit er iets niet lekker bij haar.
Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.
Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.
Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen. En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )
Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat te voelen... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.
Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.
Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.
Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die geen korte (lees: "zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....
Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben geen psycholoog.
Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.
Groeten,
EJay.
ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts de tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.
In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.
- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.
- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken
- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op
- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)
- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb
- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie
Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".
Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.
Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.
In india zijn mijn ogen open gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug. Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".
Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.
Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...
toch zit er iets niet lekker bij haar.
Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.
Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.
Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen. En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )
Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat te voelen... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.
Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.
Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.
Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die geen korte (lees: "zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....
Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben geen psycholoog.
Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.
Groeten,
EJay.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:09
Hmmm, nou ik er aan denk, we gaan beiden wel snel in de verdediging als de ander een opmerking of vraag plaatst. Ook niet gezond. Is ook nergens voor nodig, want in bijna alle gevallen zit er helemaal geen dubbele bodem verstopt in de vraag/opmerking. Waarom voelen we ons dan toch aangevallen/beledigd? Als ik later terugkijk naar de situatie, dan is er meestal niks aan de hand geweest. Beetje jammer dat we dan allebei zo reageren.
Nog een verbeterpuntje!
Nog een verbeterpuntje!
woensdag 8 juli 2009 om 09:04
Weer een nacht achter de rug, wederom een korte. Ik slaap slecht en eet slecht. Ben al vijf kilo lichter. Dat is dan wel weer een pluspunt, want met nog drie kilo afvallen zit ik weer op 82 kilo, het gewicht dat ik wil. Maar ja, ik ben bang dat ik verder zal afvallen, verder dan goed voor me is. Ik dwing mezelf al om meer te eten dan een boterham of twee, maar het probleem is dat ik echt vol zit na een maaltijd, hoe klein ook. Ik krijg bijna niets weg. Ik drink wel voldoende, dat scheelt dan weer wel. Snoepen heb ik ook al geen zin in. Op zich is dat prettig. Wat er niet aan komt...
Binnenkort maar weer eens naar de sportschool. Eens kijken of ik weer wat energie kan opbouwen. Voel me een vaatdoek momenteel. Beetje lezen kan ook geen kwaad. Ik moet proberen dit op de een of andere manier van me af te zetten. Maar dat is heel moeilijk. Gisteravond riep ik vertwijfeld haar naam in huis. Maar ja, ze is er niet....
Hoe nu verder? Psycholoog? Coach? Niets doen?
Vanmorgen bij de huisarts geweest. Ze raadde me aan om psycho-analyse te doen. Ik heb nu wat leesvoer meegekregen om er meer over te weten te komen en om te kijken of het iets voor me kan zijn. Zij zelf vermoed van wel.
Vandaag echt nergens zin in, terwijl er zoveel te doen is in huis. Nu mij vrouw ergens anders bivakkeert, heb ik het huis voor mezelf en neem ik het recht om de zaken zo in te delen zoals ik denk dat het moet. Gewoon om rust te krijgen. Maar ja, geen puf om te beginnen en geen idee waar te beginnen. Volgens mij maakt dat ook niet uit en moet ik gewoon ergens beginnen.
pfff...wat een gezeur en gezeik...Bah, was het maar drie maanden verder, dan had ik het allemaal achter de rug.
Binnenkort maar weer eens naar de sportschool. Eens kijken of ik weer wat energie kan opbouwen. Voel me een vaatdoek momenteel. Beetje lezen kan ook geen kwaad. Ik moet proberen dit op de een of andere manier van me af te zetten. Maar dat is heel moeilijk. Gisteravond riep ik vertwijfeld haar naam in huis. Maar ja, ze is er niet....
Hoe nu verder? Psycholoog? Coach? Niets doen?
Vanmorgen bij de huisarts geweest. Ze raadde me aan om psycho-analyse te doen. Ik heb nu wat leesvoer meegekregen om er meer over te weten te komen en om te kijken of het iets voor me kan zijn. Zij zelf vermoed van wel.
Vandaag echt nergens zin in, terwijl er zoveel te doen is in huis. Nu mij vrouw ergens anders bivakkeert, heb ik het huis voor mezelf en neem ik het recht om de zaken zo in te delen zoals ik denk dat het moet. Gewoon om rust te krijgen. Maar ja, geen puf om te beginnen en geen idee waar te beginnen. Volgens mij maakt dat ook niet uit en moet ik gewoon ergens beginnen.
pfff...wat een gezeur en gezeik...Bah, was het maar drie maanden verder, dan had ik het allemaal achter de rug.
woensdag 8 juli 2009 om 09:20
Nou, net even over psychoanalyse gelezen. duur: vijf jaar! Sorry, daar heb ik domweg geen zin in. Een iets andere vorm duurt 1-2 jaar. Da's allemaal wel erg lang. Ik weet dar er geen quick fix is voor dit, maar dit duurt me allemaal te lang en komt wel enigszins zweverig over.... Da's mijn eerste reactie. Ik laat het maar even bezinken en wie weet denk ik er nog anders over, al betwijfel ik dat ten zeerste. Er zullen vast nog wel andere manieren zijn om hier aan te werken.
woensdag 8 juli 2009 om 09:35
Hoi Ejay,
De nachten zijn vreselijk inderdaad. Ik slaap ook heel erg slecht. Voel me koud, leeg en eenzaam in dat grote bed. Het is echt allemaal zo van ons samen, dat het met mij alleen gewoon niet klopt. Goed dat je naar de huisarts bent geweest en dat je met iemand gaat praten. Dat heb ik ook gedaan.
En afvallen dat hoort er inderdaad bij. Ik ben ruim tien kilo kwijt inmiddels. Maar langzaam komt de eetlust weer. Maar ja reden om 'savonds een toastje te smeren en of een wijntje te drinken heb ik nog niet!
Jij schrijft waren de drie maanden maar om dan heb ik het gehad. Maar ik denk niet dat het dan meteen goed zal gaan. Het kan op twee manieren uitpakken en op beide manieren komt het weer goed met jou(en ook met mij). Bij een punt achter de relatie zal het nog een lange verwerking nodig hebben. Niet echt een leuke tijd dus. En als de relatie verder gaat zal het niet meteen helemaal top zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man me inmiddels al zo gekwetst heeft met hoe hij zich gedraagt op het moment. Dat als hij toch nog verder wil met onze relatie, ik eerst weer vertrouwen in hem moet krijgen.
Mijn man heeft vorige week laten weten dat hij met de kinderen op vakantie wil gaan. Ik moet de definitieve plannen nog horen. Van wanneer en hoelang enzo. Maar zie daar zo tegenop. Weer iets waar hij me ongelovelijk pijn mee doet. En aan de andere kant is het logisch dat hij even met zijn kinderen er op uit wil. Misschien ga ik zelf ook nog wel met de kinderen een paar dagen weg. Over drie weken heb ik drie weken vakantie. En voor de kinderen is het natuurlijk heel erg leuk om met hun papa op pad te gaan. Maar ik had zo gehoopt dat mijn man ineiddels behoefte zou hebben om het samen weer op te gaan bouwen. En dat we een weekje met z'n vieren op vakantie zouden gaan. Doordat hij aangeeft alleen met de kinderen weg te willen gaan. Geeft hij mij het gevoel dat onze relatie geen kans van slagen meer heeft. En dat doet pijn.
Ik voel me neerslachtig en misselijk van de emotie.
Heb jij nu vakantie dat je thuis bent? En natuurlijk pak je de dingen in huis nu zo aan als jij denkt dat goed is. Dat doe ik hier ook. De eerste week dat mijn man weg was had mijn dochter meteen een lekke band. Deze heb ik geplakt, vond het moeilijk, maar ben wel trots op mezelf. Ook moesten er struiken in de tuin gesnoeid worden. Klus heb ik geklaard en ook dat maakt me trots. Al had mijn man er wel commentaar op, vond een struik te klein geworden. Met die kritiek kon ik niet omgaan. Heb hem ook gezegd dat ik op het moment geen kritiek van hem verdragen kan. Hij heeft huis en haard verlaten en ik moet het hier rooien. Ik doe dat zo goed als ik kan en kan dan niets met commentaar op hoe ik het doe.
Kortom ik ben aan het survivallen op het moment. Alles gaat gewoon door en alles behalve mijn relatie lijkt ook goed te gaan. Lach soms ook. Maar van binnen voel ik me niet compleet, ben niet gelukkig. En wil dat gevoel heel graag weer ervaren. Wil weer tevreden zijn, me gekoesterd voelen, gelukkig zijn, er toe doen voor iemand behalve dan voor mijn kinderen! O, wat zouden een paar stevige armen om me heen en een dikke knuffel me goed doen. Want dat mis ik echt. En wat mij heel erg pijn doet is dat de liefde van mijn man voor mij niet vor altijd en onvoorwaardelijk blijkt te zijn. Ik heb er altijd op vertrouwd dat het voor altijd zou zijn. Me gewenteld in zijn liefde me veilig gevoeld. En ik voel me nu zo onveilig.
Wel lekker om even met iemand hierover van gedachten te wisselen. Herkenning te vinden. Want voel me af en toe wel voor gek verklaard. Omdat veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ik veel te veel pik van mijn man. En dat ik er inmiddels helemaal klaar mee zou moeten zijn. En er een punt achter zou moeten zetten.
Fijne dag vandaag, maak er wat van,
Luddevudu
De nachten zijn vreselijk inderdaad. Ik slaap ook heel erg slecht. Voel me koud, leeg en eenzaam in dat grote bed. Het is echt allemaal zo van ons samen, dat het met mij alleen gewoon niet klopt. Goed dat je naar de huisarts bent geweest en dat je met iemand gaat praten. Dat heb ik ook gedaan.
En afvallen dat hoort er inderdaad bij. Ik ben ruim tien kilo kwijt inmiddels. Maar langzaam komt de eetlust weer. Maar ja reden om 'savonds een toastje te smeren en of een wijntje te drinken heb ik nog niet!
Jij schrijft waren de drie maanden maar om dan heb ik het gehad. Maar ik denk niet dat het dan meteen goed zal gaan. Het kan op twee manieren uitpakken en op beide manieren komt het weer goed met jou(en ook met mij). Bij een punt achter de relatie zal het nog een lange verwerking nodig hebben. Niet echt een leuke tijd dus. En als de relatie verder gaat zal het niet meteen helemaal top zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man me inmiddels al zo gekwetst heeft met hoe hij zich gedraagt op het moment. Dat als hij toch nog verder wil met onze relatie, ik eerst weer vertrouwen in hem moet krijgen.
Mijn man heeft vorige week laten weten dat hij met de kinderen op vakantie wil gaan. Ik moet de definitieve plannen nog horen. Van wanneer en hoelang enzo. Maar zie daar zo tegenop. Weer iets waar hij me ongelovelijk pijn mee doet. En aan de andere kant is het logisch dat hij even met zijn kinderen er op uit wil. Misschien ga ik zelf ook nog wel met de kinderen een paar dagen weg. Over drie weken heb ik drie weken vakantie. En voor de kinderen is het natuurlijk heel erg leuk om met hun papa op pad te gaan. Maar ik had zo gehoopt dat mijn man ineiddels behoefte zou hebben om het samen weer op te gaan bouwen. En dat we een weekje met z'n vieren op vakantie zouden gaan. Doordat hij aangeeft alleen met de kinderen weg te willen gaan. Geeft hij mij het gevoel dat onze relatie geen kans van slagen meer heeft. En dat doet pijn.
Ik voel me neerslachtig en misselijk van de emotie.
Heb jij nu vakantie dat je thuis bent? En natuurlijk pak je de dingen in huis nu zo aan als jij denkt dat goed is. Dat doe ik hier ook. De eerste week dat mijn man weg was had mijn dochter meteen een lekke band. Deze heb ik geplakt, vond het moeilijk, maar ben wel trots op mezelf. Ook moesten er struiken in de tuin gesnoeid worden. Klus heb ik geklaard en ook dat maakt me trots. Al had mijn man er wel commentaar op, vond een struik te klein geworden. Met die kritiek kon ik niet omgaan. Heb hem ook gezegd dat ik op het moment geen kritiek van hem verdragen kan. Hij heeft huis en haard verlaten en ik moet het hier rooien. Ik doe dat zo goed als ik kan en kan dan niets met commentaar op hoe ik het doe.
Kortom ik ben aan het survivallen op het moment. Alles gaat gewoon door en alles behalve mijn relatie lijkt ook goed te gaan. Lach soms ook. Maar van binnen voel ik me niet compleet, ben niet gelukkig. En wil dat gevoel heel graag weer ervaren. Wil weer tevreden zijn, me gekoesterd voelen, gelukkig zijn, er toe doen voor iemand behalve dan voor mijn kinderen! O, wat zouden een paar stevige armen om me heen en een dikke knuffel me goed doen. Want dat mis ik echt. En wat mij heel erg pijn doet is dat de liefde van mijn man voor mij niet vor altijd en onvoorwaardelijk blijkt te zijn. Ik heb er altijd op vertrouwd dat het voor altijd zou zijn. Me gewenteld in zijn liefde me veilig gevoeld. En ik voel me nu zo onveilig.
Wel lekker om even met iemand hierover van gedachten te wisselen. Herkenning te vinden. Want voel me af en toe wel voor gek verklaard. Omdat veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ik veel te veel pik van mijn man. En dat ik er inmiddels helemaal klaar mee zou moeten zijn. En er een punt achter zou moeten zetten.
Fijne dag vandaag, maak er wat van,
Luddevudu
woensdag 8 juli 2009 om 09:37
Ik heb geen psycho ananlyse gedaan, ik heb een paar gesprekken met een maatscahppelijk werker gehad. En we zijn drie keer samen naar een psycholoog geweest. Die drie keer samen hebben niets opgeleverd. De gesprekken die ik met de maatschappelijkwerker heb gehad hebben me gesteund. Misschien ga ik binnenkort wel weer met hem praten. Verder denk ik dat ik er gewoon doorheen moet door deze situatie maar ook door de emoties.
woensdag 8 juli 2009 om 10:27
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Hoi Ejay,
De nachten zijn vreselijk inderdaad. Ik slaap ook heel erg slecht. Voel me koud, leeg en eenzaam in dat grote bed. Het is echt allemaal zo van ons samen, dat het met mij alleen gewoon niet klopt. Goed dat je naar de huisarts bent geweest en dat je met iemand gaat praten. Dat heb ik ook gedaan.
En afvallen dat hoort er inderdaad bij. Ik ben ruim tien kilo kwijt inmiddels. Maar langzaam komt de eetlust weer. Maar ja reden om 'savonds een toastje te smeren en of een wijntje te drinken heb ik nog niet!
Inderdaad, het bed is te groot voor mij alleen. Ik betrap me erop dat ik haar wakker wil kussen, maar er ligt niemand.
Ik heb toch geen goed gevoel overgehouden aan mijn gesprek met de huisarts. Ze begon over pillen (wil ik niet) en over hulp. Ik weet niet of een psycholoog me kan helpen, wellicht dat een coach wel iets voor me kan zijn. Geen idee. Ik wil niet echt weten waarom ik bepaalde zaken wel of niet doe, maar het verbeteren. Ik wil het eruit hebben.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Jij schrijft waren de drie maanden maar om dan heb ik het gehad. Maar ik denk niet dat het dan meteen goed zal gaan. Het kan op twee manieren uitpakken en op beide manieren komt het weer goed met jou(en ook met mij). Bij een punt achter de relatie zal het nog een lange verwerking nodig hebben. Niet echt een leuke tijd dus. En als de relatie verder gaat zal het niet meteen helemaal top zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man me inmiddels al zo gekwetst heeft met hoe hij zich gedraagt op het moment. Dat als hij toch nog verder wil met onze relatie, ik eerst weer vertrouwen in hem moet krijgen.
Met "dan heb ik het gehad", bedoel ik dat ik dan weet wat er zal gebeuren of gebeurd is. Ik heb ook niet de illusie dat het meteen weer helemaal goed zal zijn. Er zal stevig gesproken moeten worden en afspraken gemaakt moeten worden. Ze zal het vertrouwen dat ze beschaamd heeft moeten herstellen. Maar ja, voor hetzelfde geld gaat ze voor haar lover kiezen... Ik krijg namelijk steeds sterker het vermoeden dat ze dat wil proberen. Mijn moeder zei gisteravond dat ze me aan het lijntje houdt en iemand wil hebben waarop ze terug kan vallen als ze er met haar lover niet uit komt. Is ook een optie.
En ja, ook mijn vrouw blijft me kwetsen met haar gedrag. Ze geeft alles en iedereen de schuld van de ontstane situatie, maar lijkt zelf nergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik kreeg gisteren een paar erg boze sms'jes (geen boosheid richting mij, maar tegen kennissen van ons) en daaruit bleek overduidelijk dat ze haar eigen aandeel niet ziet. Nu geeft ze die mensen de schuld van het feit dat haar hele leven overhoop ligt. Toen ik terug sms'te dat het toch echt haar eigen verantwoordelijkheid is hoe deze situatie heeft kunnen ontstaan, werd ze nog bozer. Want het is haar leven en haar beslissing. Tsja, wat moet je daarmee? Ik kan er niks mee. Het lijkt erop dat ze de consequenties van haar acties niet accepteert en alles op de boze buitenwereld afschuift die er niks van begrijpt.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Mijn man heeft vorige week laten weten dat hij met de kinderen op vakantie wil gaan. Ik moet de definitieve plannen nog horen. Van wanneer en hoelang enzo. Maar zie daar zo tegenop. Weer iets waar hij me ongelovelijk pijn mee doet. En aan de andere kant is het logisch dat hij even met zijn kinderen er op uit wil. Misschien ga ik zelf ook nog wel met de kinderen een paar dagen weg. Over drie weken heb ik drie weken vakantie. En voor de kinderen is het natuurlijk heel erg leuk om met hun papa op pad te gaan. Maar ik had zo gehoopt dat mijn man ineiddels behoefte zou hebben om het samen weer op te gaan bouwen. En dat we een weekje met z'n vieren op vakantie zouden gaan. Doordat hij aangeeft alleen met de kinderen weg te willen gaan. Geeft hij mij het gevoel dat onze relatie geen kans van slagen meer heeft. En dat doet pijn.
Ik voel me neerslachtig en misselijk van de emotie.
Snap ik. Voel me ook zo. Ik wil graag kleine, leuke dingen met haar doen, maar ze wijst al mijn voorstellen af. Ze is volgens mij bang dat we dan weer snel in ons oude partoon vervallen. En dat wil ik zelf ook niet. Het is dus misschien wel verstandiger om elkaar idd even niet te zien, hoe moeilijk ook.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Heb jij nu vakantie dat je thuis bent? En natuurlijk pak je de dingen in huis nu zo aan als jij denkt dat goed is. Dat doe ik hier ook. De eerste week dat mijn man weg was had mijn dochter meteen een lekke band. Deze heb ik geplakt, vond het moeilijk, maar ben wel trots op mezelf. Ook moesten er struiken in de tuin gesnoeid worden. Klus heb ik geklaard en ook dat maakt me trots. Al had mijn man er wel commentaar op, vond een struik te klein geworden. Met die kritiek kon ik niet omgaan. Heb hem ook gezegd dat ik op het moment geen kritiek van hem verdragen kan. Hij heeft huis en haard verlaten en ik moet het hier rooien. Ik doe dat zo goed als ik kan en kan dan niets met commentaar op hoe ik het doe.
Ik zit momenteel in de ziektewet. Op kantoor is het veel te druk en liep ik al maanden op de toppen van mijn kunnen. Deze situatie was de druppel. Ik trek het allemaal niet meer.
De klusjes die geklaard moeten worden, ik meld ze niet. Ik geef haar geen aanleiding om nog invloed hierop te kunnen uitoefenen. Ik doe wat ik vind dat ik moet doen. Mocht het allemaal weer goed komen, kunnen we dan wel weer zien of er nog iets aangepakt moet worden. De kritiek die ik van haar kan krijgen, probeer ik van me af te laten glijden. Ik geef haar mijn mening en daar moet ze het mee doen. Ik leg uit waarom ik dingen gedaan heb zoals ik ze gedaan heb. En daar mag ze het mee oneens zijn, maakt me niet uit. En wellicht heeft ze een betere oplossing, ook even goede vrienden.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Kortom ik ben aan het survivallen op het moment. Alles gaat gewoon door en alles behalve mijn relatie lijkt ook goed te gaan. Lach soms ook. Maar van binnen voel ik me niet compleet, ben niet gelukkig. En wil dat gevoel heel graag weer ervaren. Wil weer tevreden zijn, me gekoesterd voelen, gelukkig zijn, er toe doen voor iemand behalve dan voor mijn kinderen! O, wat zouden een paar stevige armen om me heen en een dikke knuffel me goed doen. Want dat mis ik echt. En wat mij heel erg pijn doet is dat de liefde van mijn man voor mij niet vor altijd en onvoorwaardelijk blijkt te zijn. Ik heb er altijd op vertrouwd dat het voor altijd zou zijn. Me gewenteld in zijn liefde me veilig gevoeld. En ik voel me nu zo onveilig.
Ik zou idd ook niets liever willen dan een stevige knuffel van mijn meissie. Onveilig voelen doe ik me niet, wel onzeker en heel klein. Ik probeer langzaam de zaken in mijn leventje weer op te pakken, maar heb weinig zin om te beginnen. Wil nu vooral huilen en boos en verdrietig zijn. Mijn verstand zegt echter dat dit niets oplevert en er alleen maar voor zorgt dat het langer gaat duren in dat geval. Op dit moment is het een strijd tussen verstand en gevoel/hart.... Bah
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Wel lekker om even met iemand hierover van gedachten te wisselen. Herkenning te vinden. Want voel me af en toe wel voor gek verklaard. Omdat veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ik veel te veel pik van mijn man. En dat ik er inmiddels helemaal klaar mee zou moeten zijn. En er een punt achter zou moeten zetten.
Fijne dag vandaag, maak er wat van,
LuddevuduJa, mensen zeggen mij ook dat ik veel te veel van haar geaccepteerd heb. Da's niet handig. Voor mij voelt dat niet zo, maar als je er over na gaat denken, dan kom je toch wel zaken tegen waarvan je denkt "goh, dat had ik een aantal jaar geleden niet geaccepteerd". Maar het is aan mij om te bepalen wat ik er mee doe. Ik heb wel veel aan de reacties hier allemaal. Zoveel andere manieren en gedachten, het levert weer interessant denk materiaal op.
Hoi Ejay,
De nachten zijn vreselijk inderdaad. Ik slaap ook heel erg slecht. Voel me koud, leeg en eenzaam in dat grote bed. Het is echt allemaal zo van ons samen, dat het met mij alleen gewoon niet klopt. Goed dat je naar de huisarts bent geweest en dat je met iemand gaat praten. Dat heb ik ook gedaan.
En afvallen dat hoort er inderdaad bij. Ik ben ruim tien kilo kwijt inmiddels. Maar langzaam komt de eetlust weer. Maar ja reden om 'savonds een toastje te smeren en of een wijntje te drinken heb ik nog niet!
Inderdaad, het bed is te groot voor mij alleen. Ik betrap me erop dat ik haar wakker wil kussen, maar er ligt niemand.
Ik heb toch geen goed gevoel overgehouden aan mijn gesprek met de huisarts. Ze begon over pillen (wil ik niet) en over hulp. Ik weet niet of een psycholoog me kan helpen, wellicht dat een coach wel iets voor me kan zijn. Geen idee. Ik wil niet echt weten waarom ik bepaalde zaken wel of niet doe, maar het verbeteren. Ik wil het eruit hebben.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Jij schrijft waren de drie maanden maar om dan heb ik het gehad. Maar ik denk niet dat het dan meteen goed zal gaan. Het kan op twee manieren uitpakken en op beide manieren komt het weer goed met jou(en ook met mij). Bij een punt achter de relatie zal het nog een lange verwerking nodig hebben. Niet echt een leuke tijd dus. En als de relatie verder gaat zal het niet meteen helemaal top zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man me inmiddels al zo gekwetst heeft met hoe hij zich gedraagt op het moment. Dat als hij toch nog verder wil met onze relatie, ik eerst weer vertrouwen in hem moet krijgen.
Met "dan heb ik het gehad", bedoel ik dat ik dan weet wat er zal gebeuren of gebeurd is. Ik heb ook niet de illusie dat het meteen weer helemaal goed zal zijn. Er zal stevig gesproken moeten worden en afspraken gemaakt moeten worden. Ze zal het vertrouwen dat ze beschaamd heeft moeten herstellen. Maar ja, voor hetzelfde geld gaat ze voor haar lover kiezen... Ik krijg namelijk steeds sterker het vermoeden dat ze dat wil proberen. Mijn moeder zei gisteravond dat ze me aan het lijntje houdt en iemand wil hebben waarop ze terug kan vallen als ze er met haar lover niet uit komt. Is ook een optie.
En ja, ook mijn vrouw blijft me kwetsen met haar gedrag. Ze geeft alles en iedereen de schuld van de ontstane situatie, maar lijkt zelf nergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik kreeg gisteren een paar erg boze sms'jes (geen boosheid richting mij, maar tegen kennissen van ons) en daaruit bleek overduidelijk dat ze haar eigen aandeel niet ziet. Nu geeft ze die mensen de schuld van het feit dat haar hele leven overhoop ligt. Toen ik terug sms'te dat het toch echt haar eigen verantwoordelijkheid is hoe deze situatie heeft kunnen ontstaan, werd ze nog bozer. Want het is haar leven en haar beslissing. Tsja, wat moet je daarmee? Ik kan er niks mee. Het lijkt erop dat ze de consequenties van haar acties niet accepteert en alles op de boze buitenwereld afschuift die er niks van begrijpt.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Mijn man heeft vorige week laten weten dat hij met de kinderen op vakantie wil gaan. Ik moet de definitieve plannen nog horen. Van wanneer en hoelang enzo. Maar zie daar zo tegenop. Weer iets waar hij me ongelovelijk pijn mee doet. En aan de andere kant is het logisch dat hij even met zijn kinderen er op uit wil. Misschien ga ik zelf ook nog wel met de kinderen een paar dagen weg. Over drie weken heb ik drie weken vakantie. En voor de kinderen is het natuurlijk heel erg leuk om met hun papa op pad te gaan. Maar ik had zo gehoopt dat mijn man ineiddels behoefte zou hebben om het samen weer op te gaan bouwen. En dat we een weekje met z'n vieren op vakantie zouden gaan. Doordat hij aangeeft alleen met de kinderen weg te willen gaan. Geeft hij mij het gevoel dat onze relatie geen kans van slagen meer heeft. En dat doet pijn.
Ik voel me neerslachtig en misselijk van de emotie.
Snap ik. Voel me ook zo. Ik wil graag kleine, leuke dingen met haar doen, maar ze wijst al mijn voorstellen af. Ze is volgens mij bang dat we dan weer snel in ons oude partoon vervallen. En dat wil ik zelf ook niet. Het is dus misschien wel verstandiger om elkaar idd even niet te zien, hoe moeilijk ook.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Heb jij nu vakantie dat je thuis bent? En natuurlijk pak je de dingen in huis nu zo aan als jij denkt dat goed is. Dat doe ik hier ook. De eerste week dat mijn man weg was had mijn dochter meteen een lekke band. Deze heb ik geplakt, vond het moeilijk, maar ben wel trots op mezelf. Ook moesten er struiken in de tuin gesnoeid worden. Klus heb ik geklaard en ook dat maakt me trots. Al had mijn man er wel commentaar op, vond een struik te klein geworden. Met die kritiek kon ik niet omgaan. Heb hem ook gezegd dat ik op het moment geen kritiek van hem verdragen kan. Hij heeft huis en haard verlaten en ik moet het hier rooien. Ik doe dat zo goed als ik kan en kan dan niets met commentaar op hoe ik het doe.
Ik zit momenteel in de ziektewet. Op kantoor is het veel te druk en liep ik al maanden op de toppen van mijn kunnen. Deze situatie was de druppel. Ik trek het allemaal niet meer.
De klusjes die geklaard moeten worden, ik meld ze niet. Ik geef haar geen aanleiding om nog invloed hierop te kunnen uitoefenen. Ik doe wat ik vind dat ik moet doen. Mocht het allemaal weer goed komen, kunnen we dan wel weer zien of er nog iets aangepakt moet worden. De kritiek die ik van haar kan krijgen, probeer ik van me af te laten glijden. Ik geef haar mijn mening en daar moet ze het mee doen. Ik leg uit waarom ik dingen gedaan heb zoals ik ze gedaan heb. En daar mag ze het mee oneens zijn, maakt me niet uit. En wellicht heeft ze een betere oplossing, ook even goede vrienden.
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Kortom ik ben aan het survivallen op het moment. Alles gaat gewoon door en alles behalve mijn relatie lijkt ook goed te gaan. Lach soms ook. Maar van binnen voel ik me niet compleet, ben niet gelukkig. En wil dat gevoel heel graag weer ervaren. Wil weer tevreden zijn, me gekoesterd voelen, gelukkig zijn, er toe doen voor iemand behalve dan voor mijn kinderen! O, wat zouden een paar stevige armen om me heen en een dikke knuffel me goed doen. Want dat mis ik echt. En wat mij heel erg pijn doet is dat de liefde van mijn man voor mij niet vor altijd en onvoorwaardelijk blijkt te zijn. Ik heb er altijd op vertrouwd dat het voor altijd zou zijn. Me gewenteld in zijn liefde me veilig gevoeld. En ik voel me nu zo onveilig.
Ik zou idd ook niets liever willen dan een stevige knuffel van mijn meissie. Onveilig voelen doe ik me niet, wel onzeker en heel klein. Ik probeer langzaam de zaken in mijn leventje weer op te pakken, maar heb weinig zin om te beginnen. Wil nu vooral huilen en boos en verdrietig zijn. Mijn verstand zegt echter dat dit niets oplevert en er alleen maar voor zorgt dat het langer gaat duren in dat geval. Op dit moment is het een strijd tussen verstand en gevoel/hart.... Bah
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:35:
Wel lekker om even met iemand hierover van gedachten te wisselen. Herkenning te vinden. Want voel me af en toe wel voor gek verklaard. Omdat veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ik veel te veel pik van mijn man. En dat ik er inmiddels helemaal klaar mee zou moeten zijn. En er een punt achter zou moeten zetten.
Fijne dag vandaag, maak er wat van,
LuddevuduJa, mensen zeggen mij ook dat ik veel te veel van haar geaccepteerd heb. Da's niet handig. Voor mij voelt dat niet zo, maar als je er over na gaat denken, dan kom je toch wel zaken tegen waarvan je denkt "goh, dat had ik een aantal jaar geleden niet geaccepteerd". Maar het is aan mij om te bepalen wat ik er mee doe. Ik heb wel veel aan de reacties hier allemaal. Zoveel andere manieren en gedachten, het levert weer interessant denk materiaal op.
woensdag 8 juli 2009 om 10:29
quote:luddevudu schreef op 08 juli 2009 @ 09:37:
Ik heb geen psycho ananlyse gedaan, ik heb een paar gesprekken met een maatscahppelijk werker gehad. En we zijn drie keer samen naar een psycholoog geweest. Die drie keer samen hebben niets opgeleverd. De gesprekken die ik met de maatschappelijkwerker heb gehad hebben me gesteund. Misschien ga ik binnenkort wel weer met hem praten. Verder denk ik dat ik er gewoon doorheen moet door deze situatie maar ook door de emoties.Ik heb niet het idee dat psychoanalyse iets voor mij is. Op dit moment gaan we niet samen naar een relatietherapeut. Zij wil niet, omdat ze bang is dat het weer niet helpt. Ik heb wel een adres waar het eventueel zou kunnen, maar dat moet ik even opzoeken. Ergens in (de buurt van) Den Bosch geloof ik. Je moet er wat voor over hebben.
Ik heb geen psycho ananlyse gedaan, ik heb een paar gesprekken met een maatscahppelijk werker gehad. En we zijn drie keer samen naar een psycholoog geweest. Die drie keer samen hebben niets opgeleverd. De gesprekken die ik met de maatschappelijkwerker heb gehad hebben me gesteund. Misschien ga ik binnenkort wel weer met hem praten. Verder denk ik dat ik er gewoon doorheen moet door deze situatie maar ook door de emoties.Ik heb niet het idee dat psychoanalyse iets voor mij is. Op dit moment gaan we niet samen naar een relatietherapeut. Zij wil niet, omdat ze bang is dat het weer niet helpt. Ik heb wel een adres waar het eventueel zou kunnen, maar dat moet ik even opzoeken. Ergens in (de buurt van) Den Bosch geloof ik. Je moet er wat voor over hebben.
woensdag 8 juli 2009 om 11:03
Ejay,
Allereerst: sterkte met alles !
Je lijkt me een vriendelijke verstandige man die - zoals ik het hier lees - best weet waar zijn sterke en zwakke punten liggen.
Psycho analyse ? Wat zou je willen bereiken ? Alleen doen als je het zelf ziet zitten en niet omdat het iets in het nu oplost of zo.
Voor nu ... zit je in een moeilijke periode. Je mag ook aan jezelf denken, niet alleen aan haar en wat zij zou vinden van wat jij doet enz enz. Maak je eigen leven nu al de moeite waard, dat verdien je.
Probeer elke dag iets kleins of groots te bedenken wat je morgen / vanmiddag/volgende week gaat doen en waar jij je prettig bij voelt. Je had het over sporten bij voorbeeld ?
maw: zorg dat je iets hebt voor jezelf om je bed voor uit te komen, wat jouw eigen leven de moeite waard maakt.
Als jij je straks weer goed voelt in jouw leven komt de rest vanzelf.
Allereerst: sterkte met alles !
Je lijkt me een vriendelijke verstandige man die - zoals ik het hier lees - best weet waar zijn sterke en zwakke punten liggen.
Psycho analyse ? Wat zou je willen bereiken ? Alleen doen als je het zelf ziet zitten en niet omdat het iets in het nu oplost of zo.
Voor nu ... zit je in een moeilijke periode. Je mag ook aan jezelf denken, niet alleen aan haar en wat zij zou vinden van wat jij doet enz enz. Maak je eigen leven nu al de moeite waard, dat verdien je.
Probeer elke dag iets kleins of groots te bedenken wat je morgen / vanmiddag/volgende week gaat doen en waar jij je prettig bij voelt. Je had het over sporten bij voorbeeld ?
maw: zorg dat je iets hebt voor jezelf om je bed voor uit te komen, wat jouw eigen leven de moeite waard maakt.
Als jij je straks weer goed voelt in jouw leven komt de rest vanzelf.
woensdag 8 juli 2009 om 12:53
quote:ch4rlie schreef op 08 juli 2009 @ 11:03:
Ejay,
Allereerst: sterkte met alles !
Je lijkt me een vriendelijke verstandige man die - zoals ik het hier lees - best weet waar zijn sterke en zwakke punten liggen.
Psycho analyse ? Wat zou je willen bereiken ? Alleen doen als je het zelf ziet zitten en niet omdat het iets in het nu oplost of zo.
Ik zie het zelf nog steeds niet zitten. Ik heb geen behoefte om te weten waarom ik bepaalde zaken doe. Ik heb wel behoefte om de zaken op te lossen. Psychoanalyse gaat me daarbij niet helpen op een manier die ik wil. Een quick fix bestaat niet voor dit soort zaken, helaas. Maar ik kan het wel oplossen, opdat ik er in de toekomst (met wie dan ook) geen last meer van heb.
quote:ch4rlie schreef op 08 juli 2009 @ 11:03:
Voor nu ... zit je in een moeilijke periode. Je mag ook aan jezelf denken, niet alleen aan haar en wat zij zou vinden van wat jij doet enz enz. Maak je eigen leven nu al de moeite waard, dat verdien je.
Da's heel lief gezegd. Maar tegelijkertijd ook erg moeilijk. Ik kan alleen maar aan haar denken.
quote:ch4rlie schreef op 08 juli 2009 @ 11:03:
Probeer elke dag iets kleins of groots te bedenken wat je morgen / vanmiddag/volgende week gaat doen en waar jij je prettig bij voelt. Je had het over sporten bij voorbeeld ?
maw: zorg dat je iets hebt voor jezelf om je bed voor uit te komen, wat jouw eigen leven de moeite waard maakt.
Als jij je straks weer goed voelt in jouw leven komt de rest vanzelf.Goede adviezen, ik begrijp ze ook. Maar ik kan me er heel moeilijk toe zetten om dit te regelen. Terwijl ik weet dat het zal moeten wil ik hier uit komen.
Ejay,
Allereerst: sterkte met alles !
Je lijkt me een vriendelijke verstandige man die - zoals ik het hier lees - best weet waar zijn sterke en zwakke punten liggen.
Psycho analyse ? Wat zou je willen bereiken ? Alleen doen als je het zelf ziet zitten en niet omdat het iets in het nu oplost of zo.
Ik zie het zelf nog steeds niet zitten. Ik heb geen behoefte om te weten waarom ik bepaalde zaken doe. Ik heb wel behoefte om de zaken op te lossen. Psychoanalyse gaat me daarbij niet helpen op een manier die ik wil. Een quick fix bestaat niet voor dit soort zaken, helaas. Maar ik kan het wel oplossen, opdat ik er in de toekomst (met wie dan ook) geen last meer van heb.
quote:ch4rlie schreef op 08 juli 2009 @ 11:03:
Voor nu ... zit je in een moeilijke periode. Je mag ook aan jezelf denken, niet alleen aan haar en wat zij zou vinden van wat jij doet enz enz. Maak je eigen leven nu al de moeite waard, dat verdien je.
Da's heel lief gezegd. Maar tegelijkertijd ook erg moeilijk. Ik kan alleen maar aan haar denken.
quote:ch4rlie schreef op 08 juli 2009 @ 11:03:
Probeer elke dag iets kleins of groots te bedenken wat je morgen / vanmiddag/volgende week gaat doen en waar jij je prettig bij voelt. Je had het over sporten bij voorbeeld ?
maw: zorg dat je iets hebt voor jezelf om je bed voor uit te komen, wat jouw eigen leven de moeite waard maakt.
Als jij je straks weer goed voelt in jouw leven komt de rest vanzelf.Goede adviezen, ik begrijp ze ook. Maar ik kan me er heel moeilijk toe zetten om dit te regelen. Terwijl ik weet dat het zal moeten wil ik hier uit komen.
woensdag 8 juli 2009 om 15:18
Nou, inmiddels met mijn vrouw gesproken. Hij heeft alle contact met haar gebroken. Nu zit ze in zak en as. Ze geeft aan dat dit niet noodzakelijk positief voor mij hoeft te zijn, want ze kan nu geen weloverwogen keuze maken... Ze moet weten waarom hij niet verder wil, pas dan kan ze het afsluiten. Ik heb haar gezegd dat ze dat dan ook vooral moet uitzoeken. Dat ik het vervelend vind voor haar, maar dat ik toch vooral opgelucht ben hierdoor. Dat het mij goed doet. Neemt niet weg dat ik nu haar niet meteen terug wil in huis. Daar ben ik niet klaar voor. Ik ga eerst aan mezelf werken, dat ben ik verschuldigd aan mij. En dat heb ik haar ook gezegd. Ik moet eerst zelf in orde zijn. Als ze nu terugkomt, zitten we binnen een paar uur weer in ons oude stramien. En daar wil ik nooit meer naar terug. Dat is niet het leven dat ik voor ogen had. Ik wil een verbeterd leven, een op basis van wederzijds respect, vertrouwen en gelijkwaardigheid. Dat is voor mij belangrijk. Dat ga ik dus maar eens verder uitwerken en op papier zetten. Ik blijf net zo lang tweaken en tunen totdat ik er tevreden over ben. Daar zal wel een paar weken overheen gaan vermoed ik. Geeft niets, ik heb de tijd.
Morgen maar eens een muurtje witten.... doe ik ook wat nuttigs. Zie er nu al tegenop. Kwam net een kennis tegen en die was blij dat hij weer een glimlach op mijn gezicht zag. Ik zag er beter uit dan afgelopen zondag zei hij. Fijn om te horen in ieder geval.
Morgen maar eens een muurtje witten.... doe ik ook wat nuttigs. Zie er nu al tegenop. Kwam net een kennis tegen en die was blij dat hij weer een glimlach op mijn gezicht zag. Ik zag er beter uit dan afgelopen zondag zei hij. Fijn om te horen in ieder geval.
donderdag 9 juli 2009 om 00:13
Heb vanmiddag begrepen dat ze een aantal malen onbeschermde sex heeft gehad met hem. Da's nog minder dan ik al dacht. Nu komt natuurlijk wel de vraag naar boven, wat als ze zwanger is? Ze is namelijk niet aan de pil... We probeerden zelf een kindje te maken. We hebben nog wel een keer sex gehad op de avond voordat ze weg ging.
Als ze zwanger blijkt te zijn van hem en ze wil het houden, dan breek ik direct alles af. Ik wil niet mijn hele leven geconfronteerd worden met een kind dat is ontstaan uit een "slippertje". Dat kind zou mij alleen maar daar aan herinneren, is niet eerlijk voor het kind. Die kan er ook niks aan doen. Als ze besluit het kind niet te houden, dan kan ik daar mee om gaan. Maar ja, in welk stadium kun je een vaderschapstest doen? Ik heb geen idee. Nu kan het aantal weken dat een vrucht oud is ook wel een indicatie geven voor wie de vader is. Maar ik zal er nooit helemaal gerust op zijn totdat ik weet van hoe of wat. Vervelend. Kan ik haar nu wel vragen om te melden of ze ongesteld is geworden? Dat zou ongeveer binnen nu en een week moeten gebeuren.... Of is dat een ongepaste vraag? Hoe denken jullie er over?
Als ze zwanger blijkt te zijn van hem en ze wil het houden, dan breek ik direct alles af. Ik wil niet mijn hele leven geconfronteerd worden met een kind dat is ontstaan uit een "slippertje". Dat kind zou mij alleen maar daar aan herinneren, is niet eerlijk voor het kind. Die kan er ook niks aan doen. Als ze besluit het kind niet te houden, dan kan ik daar mee om gaan. Maar ja, in welk stadium kun je een vaderschapstest doen? Ik heb geen idee. Nu kan het aantal weken dat een vrucht oud is ook wel een indicatie geven voor wie de vader is. Maar ik zal er nooit helemaal gerust op zijn totdat ik weet van hoe of wat. Vervelend. Kan ik haar nu wel vragen om te melden of ze ongesteld is geworden? Dat zou ongeveer binnen nu en een week moeten gebeuren.... Of is dat een ongepaste vraag? Hoe denken jullie er over?
donderdag 9 juli 2009 om 10:01
Ik voel me vandaag wel wat beter. Dit komt mede omdat ik weet dat ze geen contact meer heeft met haar lover. Ik heb nu zowaar behoefte om wat zaken aan te pakken in huis. Het schilderen zal er vandaag wel niet van komen, aangezine de werkster vanmiddag komt. Niet zo handig als ik dan het halve huis in het plastic heb gewikkeld.
We hebben gisteren een afspraak gemaakt om eind september bij elkaar te komen en te praten. Die staat dus. Wel de optie opengehouden voor een eerdere, mocht een van tweeen daar behoefte aan hebben. De ander moet er dan wel voor open staan.
Ik beschouw het maar als vooruitgang....
We hebben gisteren een afspraak gemaakt om eind september bij elkaar te komen en te praten. Die staat dus. Wel de optie opengehouden voor een eerdere, mocht een van tweeen daar behoefte aan hebben. De ander moet er dan wel voor open staan.
Ik beschouw het maar als vooruitgang....
donderdag 9 juli 2009 om 10:14
Ejay ik vind dit allemaal erg heftig hoor. Belangrijkste is dat jullie uitzoeken wat jullie precies voor elkaar voelen en met elkaar willen, denk ik. Je vriendin klinkt nog steeds niet alsof ze op dit moment jou wil. Ze is eerder verdrietig dat hij haar heeft laten zitten. Maar goed nu ze alleen is kan ze er wel beter achter komen wat er voor haar toe doet. En wat ze nou eigenlijk wil. Het zal allemaal nog veel tijd nodig hebben. En over 2 weken weet je of ze zwanger is of niet. En dan pas kun je verder kijken en daarover nadenken. Wat een enorme moeilijke situatie zeg!
Hier antwoord gekregen op mijn vakantie verhaal. We gaan een week met z'n vieren naar Frankrijk. Naar mijn schoonouders. Erg enthousiast klonk mijn partner niet. Hij is bang dat ik er teveel van verwacht. Maar we gaan zien wat er van komt. Hoe het daar gaat. Vanavond komt hij de kinderen hier ophalen omdat ik nachtdienst heb. Heb hem gevraagd hier te eten. Ook dat beantwoorde hij met een ja, maar wederom niet enthousiast. Gezegd dat het niet hoeft, alleen als hij wil. Ja ik kom eten zei hij toen. Blijft allemaal moeilijk hoor. Denk nu had ik het niet moeten vragen? Maar ja ook voor de kinderen is het fijn als we in ieder geval goed met elkaar overweg kunnen. Ook als we wel gaan scheiden. Moeilijk allemaal hoor.
Sterkte Ejay,
luddevudu
Hier antwoord gekregen op mijn vakantie verhaal. We gaan een week met z'n vieren naar Frankrijk. Naar mijn schoonouders. Erg enthousiast klonk mijn partner niet. Hij is bang dat ik er teveel van verwacht. Maar we gaan zien wat er van komt. Hoe het daar gaat. Vanavond komt hij de kinderen hier ophalen omdat ik nachtdienst heb. Heb hem gevraagd hier te eten. Ook dat beantwoorde hij met een ja, maar wederom niet enthousiast. Gezegd dat het niet hoeft, alleen als hij wil. Ja ik kom eten zei hij toen. Blijft allemaal moeilijk hoor. Denk nu had ik het niet moeten vragen? Maar ja ook voor de kinderen is het fijn als we in ieder geval goed met elkaar overweg kunnen. Ook als we wel gaan scheiden. Moeilijk allemaal hoor.
Sterkte Ejay,
luddevudu
donderdag 9 juli 2009 om 11:16
quote:blijfgewoonbianca schreef op 09 juli 2009 @ 10:03:
Niet lullig bedoeld , maar wat dacht je van een SOA test ?
En dat lijkt me voor haar ook geen overbodige luxe ...
Dat heeft ze reeds gedaan. Ik mag aan de pillen... Ik twijfel enorm of het nu van de sauna komt waar we zijn geweest of toch van hem. Ik neig ernaar om het een cadeau van hem te beschouwen, maar 100% zekerheid heb ik niet. Dit is wel de meest lullige manier om er achter te komen dat ze onveilige sex hebben gehad, uberhaupt dat ze sex gehad hebben....zucht.... Nu zie ik de beelden op mijn netvlies. AUW!!!
Eerlijk gezegd krijg ik de neiging om nu ook maar iemand te pakken. En dat wil ik gewoon niet. Ik wil haar niet bedriegen, ook al heeft ze mij wel bedrogen.
Niet lullig bedoeld , maar wat dacht je van een SOA test ?
En dat lijkt me voor haar ook geen overbodige luxe ...
Dat heeft ze reeds gedaan. Ik mag aan de pillen... Ik twijfel enorm of het nu van de sauna komt waar we zijn geweest of toch van hem. Ik neig ernaar om het een cadeau van hem te beschouwen, maar 100% zekerheid heb ik niet. Dit is wel de meest lullige manier om er achter te komen dat ze onveilige sex hebben gehad, uberhaupt dat ze sex gehad hebben....zucht.... Nu zie ik de beelden op mijn netvlies. AUW!!!
Eerlijk gezegd krijg ik de neiging om nu ook maar iemand te pakken. En dat wil ik gewoon niet. Ik wil haar niet bedriegen, ook al heeft ze mij wel bedrogen.
donderdag 9 juli 2009 om 11:27
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 10:14:
Ejay ik vind dit allemaal erg heftig hoor. Belangrijkste is dat jullie uitzoeken wat jullie precies voor elkaar voelen en met elkaar willen, denk ik. Je vriendin klinkt nog steeds niet alsof ze op dit moment jou wil. Ze is eerder verdrietig dat hij haar heeft laten zitten. Maar goed nu ze alleen is kan ze er wel beter achter komen wat er voor haar toe doet. En wat ze nou eigenlijk wil. Het zal allemaal nog veel tijd nodig hebben. En over 2 weken weet je of ze zwanger is of niet. En dan pas kun je verder kijken en daarover nadenken. Wat een enorme moeilijke situatie zeg!
Mijn vrouw klinkt op dit moment als iemand die niet weet wat ze moet en wil. Daar is ze druk naar op zoek. De manier waarop heb ik mijn vraagtekens bij.
Ik v ermoed ook dat er nog veel tijd nodig is voordat ze weer bij zinnen is. Ik heb ook tijd nodig om mijn stuk weer op de rails te zetten en te houden. Blijft lastig inderdaad.
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 10:14:
Hier antwoord gekregen op mijn vakantie verhaal. We gaan een week met z'n vieren naar Frankrijk. Naar mijn schoonouders. Erg enthousiast klonk mijn partner niet. Hij is bang dat ik er teveel van verwacht. Maar we gaan zien wat er van komt. Hoe het daar gaat. Vanavond komt hij de kinderen hier ophalen omdat ik nachtdienst heb. Heb hem gevraagd hier te eten. Ook dat beantwoorde hij met een ja, maar wederom niet enthousiast. Gezegd dat het niet hoeft, alleen als hij wil. Ja ik kom eten zei hij toen. Blijft allemaal moeilijk hoor. Denk nu had ik het niet moeten vragen? Maar ja ook voor de kinderen is het fijn als we in ieder geval goed met elkaar overweg kunnen. Ook als we wel gaan scheiden. Moeilijk allemaal hoor.
Sterkte Ejay,
luddevudu
Op zich positief dat hij je meeneemt naar zijn ouders. Dat is voor mij een goed signaal. Hij houdt het denk ik nog wel even op veilig terrein voo rhem, maar dat geeft niet. En als hij wil blijven eten, is dat ook positief. Ik zou niet te veel aan zijn intenties twijfelen. Blijkbaar is hij er aan toe en meent hij het ook. Ik zou niet teveel blijven pushen en jezelf ondergeschikt blijven maken door maar te stellen dat het niet hoeft als hij niet wil. Ik denk dat je hem daarmee weer verder wegduwt. Stel hem de vraag "Heb je zin om te blijven eten?" Dan laat je alles al bij hem en heeft hij de vrijheid om ja of nee te zeggen. Draait toch om communicatie nu. Maak er echter wel wat leuks van, dat hij niet in dezelfde routines terecht komt. Er moet iets verandert zijn ten positieve. Dek de tafel eens anders, vrolijke placemats of zo, leg een lekker bon bonnetje erbij, weet ik veel. Maak het leuk. Maar wel leuk op jouw manier. Ik denk dat dat er wel van af moet stralen.
Dat is nu dus ook wat ik ga doen. Ik wil zelf verbeteren en dus ga ik nu mijn omgeving (lees: huis) daarop aanpassen. Ook dat wil ik dus verbeteren. Ik zoek de omgeving die daar bij past. Anders blijf ik ook steeds met mijn vrouw en met onze "oude" situatie geconfronteerd. Voorlopig is de omgeving opruimen al voldoende. Alle troep weg. Dat ruimt op en geeft mij al rust.
Succes in Frankrijk! Maak er wat leuks van. En geef hem de ruimte om te komen en zich te laten zien. Val dus niet terug in je oude bekende, vertrouwde patroon, want dat is hij zat.
Ejay ik vind dit allemaal erg heftig hoor. Belangrijkste is dat jullie uitzoeken wat jullie precies voor elkaar voelen en met elkaar willen, denk ik. Je vriendin klinkt nog steeds niet alsof ze op dit moment jou wil. Ze is eerder verdrietig dat hij haar heeft laten zitten. Maar goed nu ze alleen is kan ze er wel beter achter komen wat er voor haar toe doet. En wat ze nou eigenlijk wil. Het zal allemaal nog veel tijd nodig hebben. En over 2 weken weet je of ze zwanger is of niet. En dan pas kun je verder kijken en daarover nadenken. Wat een enorme moeilijke situatie zeg!
Mijn vrouw klinkt op dit moment als iemand die niet weet wat ze moet en wil. Daar is ze druk naar op zoek. De manier waarop heb ik mijn vraagtekens bij.
Ik v ermoed ook dat er nog veel tijd nodig is voordat ze weer bij zinnen is. Ik heb ook tijd nodig om mijn stuk weer op de rails te zetten en te houden. Blijft lastig inderdaad.
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 10:14:
Hier antwoord gekregen op mijn vakantie verhaal. We gaan een week met z'n vieren naar Frankrijk. Naar mijn schoonouders. Erg enthousiast klonk mijn partner niet. Hij is bang dat ik er teveel van verwacht. Maar we gaan zien wat er van komt. Hoe het daar gaat. Vanavond komt hij de kinderen hier ophalen omdat ik nachtdienst heb. Heb hem gevraagd hier te eten. Ook dat beantwoorde hij met een ja, maar wederom niet enthousiast. Gezegd dat het niet hoeft, alleen als hij wil. Ja ik kom eten zei hij toen. Blijft allemaal moeilijk hoor. Denk nu had ik het niet moeten vragen? Maar ja ook voor de kinderen is het fijn als we in ieder geval goed met elkaar overweg kunnen. Ook als we wel gaan scheiden. Moeilijk allemaal hoor.
Sterkte Ejay,
luddevudu
Op zich positief dat hij je meeneemt naar zijn ouders. Dat is voor mij een goed signaal. Hij houdt het denk ik nog wel even op veilig terrein voo rhem, maar dat geeft niet. En als hij wil blijven eten, is dat ook positief. Ik zou niet te veel aan zijn intenties twijfelen. Blijkbaar is hij er aan toe en meent hij het ook. Ik zou niet teveel blijven pushen en jezelf ondergeschikt blijven maken door maar te stellen dat het niet hoeft als hij niet wil. Ik denk dat je hem daarmee weer verder wegduwt. Stel hem de vraag "Heb je zin om te blijven eten?" Dan laat je alles al bij hem en heeft hij de vrijheid om ja of nee te zeggen. Draait toch om communicatie nu. Maak er echter wel wat leuks van, dat hij niet in dezelfde routines terecht komt. Er moet iets verandert zijn ten positieve. Dek de tafel eens anders, vrolijke placemats of zo, leg een lekker bon bonnetje erbij, weet ik veel. Maak het leuk. Maar wel leuk op jouw manier. Ik denk dat dat er wel van af moet stralen.
Dat is nu dus ook wat ik ga doen. Ik wil zelf verbeteren en dus ga ik nu mijn omgeving (lees: huis) daarop aanpassen. Ook dat wil ik dus verbeteren. Ik zoek de omgeving die daar bij past. Anders blijf ik ook steeds met mijn vrouw en met onze "oude" situatie geconfronteerd. Voorlopig is de omgeving opruimen al voldoende. Alle troep weg. Dat ruimt op en geeft mij al rust.
Succes in Frankrijk! Maak er wat leuks van. En geef hem de ruimte om te komen en zich te laten zien. Val dus niet terug in je oude bekende, vertrouwde patroon, want dat is hij zat.
donderdag 9 juli 2009 om 12:27
quote:blijfgewoonbianca schreef op 09 juli 2009 @ 11:27:
Een SOA uit de sauna ?Het schijnt overdraagbaar te zijn middels een gedeelde handdoek. Het zal me niks verbazen als je het ook van een stoel kunt oplopen. Je loopt er wel in je blote kont rond, alles is open en bloot en dus "beschikbaar" voor infectie. Tsja, ik ben geen wetenschapper, maar het zou kunnen. Al blijft loverboy voor mij gegadigde nr. 1.
Een SOA uit de sauna ?Het schijnt overdraagbaar te zijn middels een gedeelde handdoek. Het zal me niks verbazen als je het ook van een stoel kunt oplopen. Je loopt er wel in je blote kont rond, alles is open en bloot en dus "beschikbaar" voor infectie. Tsja, ik ben geen wetenschapper, maar het zou kunnen. Al blijft loverboy voor mij gegadigde nr. 1.
donderdag 9 juli 2009 om 13:34
Thanks Ejay! Waarschijnlijk eb je gelijk. Ook al is ie niet entousiast zowel over de week Frankrijk als over het blijven eten vanavond. Hij zegt wel ja, dus er is een opening. Nu gaan we zien wat ervan komt. En ja uit de oude patronen. Ook daar heb je gelijk in. Maar hoe doe je dat? Het eten dat ik maak is hem bekend maar vind ie heerlijk. Schenk er een wijntje bij, dat is iets wat ik voorheen nooit deed op een doordeweeks dag. En de tafelbekleding is absoluut niet nieuw voor hem. Zie het ook niet zitten om nu nieuw spul daarvoor aan te schaffen. Dat kan altijd nog als ie weer een keer komt eten.
Ik wil gewoon mezelf zijn en hier niet alles anders voor doen dan het is. Dus ik vind dat je gelijk hebt maar kan er nog niet mee uit de voeten.
Ook wel weer leuk want ik moet mijn eigen man opnieuw zien te veroveren. Het is net of ik een nieuwe relatie begin. Maar hij zal dit wat ik nu schrijf al zien als dat ik er teveel consequenties aan verbindt. Maar ik heb gewoon hoop en de wil om het te laten slagen. Hij komt eten omdat ie toch de kinderen op moet halen. Want ik moet werken vannacht. Hij komt vanuit zijn werk, dus etenstijd. Het scheelt hem weer koken. Maar als hij echt niet met mij zou willen eten zou hij de moeite om thuis te koken natuurlijk wel nemen!
Ik houd je op de hoogte, dit hier weg te tikken is wel prettig! Over twee en een halve week begint pas mijn vakantie.
Ejay zet die beelden uit je hoofd want daar kwets jejezelf alleen maar mee. Wat gebeurd is, is fout. Maar de vraag is nu kun je haar vergeven en ermee leven als zij nu voor jou gaat kiezen? Is je antwoord ja dan staat alles open. Succes
liefs, Luddevudu
Ik wil gewoon mezelf zijn en hier niet alles anders voor doen dan het is. Dus ik vind dat je gelijk hebt maar kan er nog niet mee uit de voeten.
Ook wel weer leuk want ik moet mijn eigen man opnieuw zien te veroveren. Het is net of ik een nieuwe relatie begin. Maar hij zal dit wat ik nu schrijf al zien als dat ik er teveel consequenties aan verbindt. Maar ik heb gewoon hoop en de wil om het te laten slagen. Hij komt eten omdat ie toch de kinderen op moet halen. Want ik moet werken vannacht. Hij komt vanuit zijn werk, dus etenstijd. Het scheelt hem weer koken. Maar als hij echt niet met mij zou willen eten zou hij de moeite om thuis te koken natuurlijk wel nemen!
Ik houd je op de hoogte, dit hier weg te tikken is wel prettig! Over twee en een halve week begint pas mijn vakantie.
Ejay zet die beelden uit je hoofd want daar kwets jejezelf alleen maar mee. Wat gebeurd is, is fout. Maar de vraag is nu kun je haar vergeven en ermee leven als zij nu voor jou gaat kiezen? Is je antwoord ja dan staat alles open. Succes
liefs, Luddevudu
donderdag 9 juli 2009 om 13:58
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 13:34:
Thanks Ejay! Waarschijnlijk eb je gelijk. Ook al is ie niet entousiast zowel over de week Frankrijk als over het blijven eten vanavond. Hij zegt wel ja, dus er is een opening. Nu gaan we zien wat ervan komt. En ja uit de oude patronen. Ook daar heb je gelijk in. Maar hoe doe je dat? Het eten dat ik maak is hem bekend maar vind ie heerlijk. Schenk er een wijntje bij, dat is iets wat ik voorheen nooit deed op een doordeweeks dag. En de tafelbekleding is absoluut niet nieuw voor hem. Zie het ook niet zitten om nu nieuw spul daarvoor aan te schaffen. Dat kan altijd nog als ie weer een keer komt eten.
Ik wil gewoon mezelf zijn en hier niet alles anders voor doen dan het is. Dus ik vind dat je gelijk hebt maar kan er nog niet mee uit de voeten.
Ik ben hier niet om mijn gelijk te halen. Ik ben het met je eens dat je er nu niet speciaal spullen voor is huis moet gaan halen. Dat wijntje kan al voldoende zijn. Wees jezelf idd. Een beter "cadeau" kun je hem niet geven. Ja, het zal nog onwennig zijn, maar tegelijkertijd is er wel een opening gecreeerd. En daar zullen jullie beiden goed mee om moeten gaan. Hoe je uit de oude patronen kunt komen, is voor ieder mens anders. Ik ga het doen door het hele huis te veranderen, dat ik namelijk iets dat ik absoluut moet doen, om oude patronen te doorbreken. Een van die patronen is dat zij overal maar schoenen en kleding en stapels papier en weet ik veel wat laat slingeren. Ik word nerveus van zulke chaos. dus ga ik nu alles zo inrichten dat het geen chaos meer kan worden. Je mag natuurlijk wel zien dat er in dit huis gewoond wordt. Het zal dus echt niet brandschoon zijn. Hoe jij je oude patronen moet doorbreken, geen idee. Ik ken jullie patronen niet. Praat er eens over met hem in een later stadium. Hij zal vast al wel aangegeven hebben waarom hij het huis is uitgegaan. Daar heb je alvast een begin. Pas er alleen wel voor op dat sommige zaken die hij noemt gewoonweg bij jouw horen en dat je alleen die dingen verbetert waarvan je zelf denkt en vindt dat je er een "beter" mens van wordt, een soort "luddevudu 2.0". Kun je je niet vinden in de kalcht van hem, geef dat ook aan. Een huwelijk is toch ook compromissen sluiten, communiceren en accepteren.
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 13:34:
Ook wel weer leuk want ik moet mijn eigen man opnieuw zien te veroveren. Het is net of ik een nieuwe relatie begin. Maar hij zal dit wat ik nu schrijf al zien als dat ik er teveel consequenties aan verbindt. Maar ik heb gewoon hoop en de wil om het te laten slagen. Hij komt eten omdat ie toch de kinderen op moet halen. Want ik moet werken vannacht. Hij komt vanuit zijn werk, dus etenstijd. Het scheelt hem weer koken. Maar als hij echt niet met mij zou willen eten zou hij de moeite om thuis te koken natuurlijk wel nemen!
Ik houd je op de hoogte, dit hier weg te tikken is wel prettig! Over twee en een halve week begint pas mijn vakantie.
Ik denk dat je het eten even iets anders moet zien, iets breder. Betrek het niet alleen op jezelf, maar betrek je kinderen er ook bij. Misschien wil hij weer eens even als gezin eten en praten en dollen. Dat kan heel goed zijn. Kids blij, want pa eet mee. Laat hem maar komen, hij moet er weer een goed gevoel bij krijgen. Laat het initiatief maar even aan hem. Doe ik ook bij mijn vrouw.
Ik laat haar d econtact momenten bepalen. Vandaag vroeg ze me bijvoorbeeld of ik het gras wilde maaien op onze volkstuin, omdat ik de auto heb. Nee dus. Een auto hebben en grasmaaien staan los van elkaar. Ik mocht er niet komen, dus ben ik er klaar mee. Wel erg vervelend om nee te zeggen. Zit niet in mijn aard. Maar als ik dit niet doe, laat ik weer met me sollen. En dat wil ik niet meer. Ook dat is niet meer terug naar de oude patronen.
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 13:34:
Ejay zet die beelden uit je hoofd want daar kwets jejezelf alleen maar mee. Wat gebeurd is, is fout. Maar de vraag is nu kun je haar vergeven en ermee leven als zij nu voor jou gaat kiezen? Is je antwoord ja dan staat alles open. Succes
liefs, LuddevuduDe vraag die je stelt is een hele terechte vraag. Ik heb nog geen antwoord. Het vergeten kan niet, dat lukt niet. Vergeven is mogelijk, ik geloof wat dat betreft in tweede kansen voor mensen. Maar als ze die ook verkloten.....
Thanks Ejay! Waarschijnlijk eb je gelijk. Ook al is ie niet entousiast zowel over de week Frankrijk als over het blijven eten vanavond. Hij zegt wel ja, dus er is een opening. Nu gaan we zien wat ervan komt. En ja uit de oude patronen. Ook daar heb je gelijk in. Maar hoe doe je dat? Het eten dat ik maak is hem bekend maar vind ie heerlijk. Schenk er een wijntje bij, dat is iets wat ik voorheen nooit deed op een doordeweeks dag. En de tafelbekleding is absoluut niet nieuw voor hem. Zie het ook niet zitten om nu nieuw spul daarvoor aan te schaffen. Dat kan altijd nog als ie weer een keer komt eten.
Ik wil gewoon mezelf zijn en hier niet alles anders voor doen dan het is. Dus ik vind dat je gelijk hebt maar kan er nog niet mee uit de voeten.
Ik ben hier niet om mijn gelijk te halen.
Ik ben het met je eens dat je er nu niet speciaal spullen voor is huis moet gaan halen. Dat wijntje kan al voldoende zijn. Wees jezelf idd. Een beter "cadeau" kun je hem niet geven. Ja, het zal nog onwennig zijn, maar tegelijkertijd is er wel een opening gecreeerd. En daar zullen jullie beiden goed mee om moeten gaan. Hoe je uit de oude patronen kunt komen, is voor ieder mens anders. Ik ga het doen door het hele huis te veranderen, dat ik namelijk iets dat ik absoluut moet doen, om oude patronen te doorbreken. Een van die patronen is dat zij overal maar schoenen en kleding en stapels papier en weet ik veel wat laat slingeren. Ik word nerveus van zulke chaos. dus ga ik nu alles zo inrichten dat het geen chaos meer kan worden. Je mag natuurlijk wel zien dat er in dit huis gewoond wordt. Het zal dus echt niet brandschoon zijn. Hoe jij je oude patronen moet doorbreken, geen idee. Ik ken jullie patronen niet. Praat er eens over met hem in een later stadium. Hij zal vast al wel aangegeven hebben waarom hij het huis is uitgegaan. Daar heb je alvast een begin. Pas er alleen wel voor op dat sommige zaken die hij noemt gewoonweg bij jouw horen en dat je alleen die dingen verbetert waarvan je zelf denkt en vindt dat je er een "beter" mens van wordt, een soort "luddevudu 2.0". Kun je je niet vinden in de kalcht van hem, geef dat ook aan. Een huwelijk is toch ook compromissen sluiten, communiceren en accepteren.quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 13:34:
Ook wel weer leuk want ik moet mijn eigen man opnieuw zien te veroveren. Het is net of ik een nieuwe relatie begin. Maar hij zal dit wat ik nu schrijf al zien als dat ik er teveel consequenties aan verbindt. Maar ik heb gewoon hoop en de wil om het te laten slagen. Hij komt eten omdat ie toch de kinderen op moet halen. Want ik moet werken vannacht. Hij komt vanuit zijn werk, dus etenstijd. Het scheelt hem weer koken. Maar als hij echt niet met mij zou willen eten zou hij de moeite om thuis te koken natuurlijk wel nemen!
Ik houd je op de hoogte, dit hier weg te tikken is wel prettig! Over twee en een halve week begint pas mijn vakantie.
Ik denk dat je het eten even iets anders moet zien, iets breder. Betrek het niet alleen op jezelf, maar betrek je kinderen er ook bij. Misschien wil hij weer eens even als gezin eten en praten en dollen. Dat kan heel goed zijn. Kids blij, want pa eet mee. Laat hem maar komen, hij moet er weer een goed gevoel bij krijgen. Laat het initiatief maar even aan hem. Doe ik ook bij mijn vrouw.
Ik laat haar d econtact momenten bepalen. Vandaag vroeg ze me bijvoorbeeld of ik het gras wilde maaien op onze volkstuin, omdat ik de auto heb. Nee dus. Een auto hebben en grasmaaien staan los van elkaar. Ik mocht er niet komen, dus ben ik er klaar mee. Wel erg vervelend om nee te zeggen. Zit niet in mijn aard. Maar als ik dit niet doe, laat ik weer met me sollen. En dat wil ik niet meer. Ook dat is niet meer terug naar de oude patronen.
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 13:34:
Ejay zet die beelden uit je hoofd want daar kwets jejezelf alleen maar mee. Wat gebeurd is, is fout. Maar de vraag is nu kun je haar vergeven en ermee leven als zij nu voor jou gaat kiezen? Is je antwoord ja dan staat alles open. Succes
liefs, LuddevuduDe vraag die je stelt is een hele terechte vraag. Ik heb nog geen antwoord. Het vergeten kan niet, dat lukt niet. Vergeven is mogelijk, ik geloof wat dat betreft in tweede kansen voor mensen. Maar als ze die ook verkloten.....
donderdag 9 juli 2009 om 15:41
Vergeten hoeft ook niet maar vergeven en ermee kunnen leven wel. Moeilijk hoor. Maar geef het tijd. Eerst allebei er achter komen wat jullie willen. En hier merk ik al hoe moeilijk dat is en hoeveel tijd dat kost.
De reden waarom mijn man elders is gaan wonen, is dat we elkaar vreselijk gingen iriteren en hij zou rust wilde creeeren. Hij ging bijna iedere avond tot diep in de nacht internetgamen met een kotelefoon op. Maar ik hoorde hem daar keihard doorheen praten en lachen, waardoor ik steeds wakker werd. Hier zei ik dan de volgende dag wat over en dat vond hij dan op zijn beurt vervelend. Dat gamen was/is voor hem een vlucht. Even nergens anders aan hoeven denken. En dat we samen in 1 huis waren zocht ik hem toch steeds op, probeerde het samen leuk te hebben in alle opzichten. Terwijl hij met de vraag rondliep (en nu nog rondloopt) wil ik nog wel met haar verder. Heel moeilijk! En die rust ervaar ik ook wel hoor. Heb zelfs al voor gesteld om te gaan latten. Maar daar voelt mijn man nog niets voor omdat hij nog geen zin heeft om iets met mij te ondernemen. Ook daar is gevoel voor mij bij nodig en dat heeft hij nu niet. Hij houdt wel van me en respecteert me maar voelt geen passie en verlangen voor me. Hij voelt geen enkele behoefte om me ook maar aan te halen. Terwijl we tot twee maanden terug zelfs nog prima sex hadden. Vind hij zelf ook maar was meer gebasseerd op lust. Ik ben van mening dat hij zicgh vast bijt in het niet voelen voor mij. Die gedachte voedt hij en zo gaat ie het natuurlijk nooit meer voelen. Ik denk dat als we weer leuke dingen gaan doen en we samen lol beleven en je elkaar dus ook weer van de leuke kant ziet het gevoel wel weer zal komen. Maar ja dan moet hij er wel eerst uit zijn of ie met me verder wil zegt hij zelf. En tot op heden weet hij dat nog steeds niet. En het is dus al vanaf oktober dat mijn man aangegeven heeft het niet meer voor me te voelen. Eind februari is hij ook al vier weken het huis uit geweest.
Eerst maar eens samen eten vanavond en kijken hoe dat gaat. Zeker voor de kinderen heel leuk, die verheugen zich er ook op. Ik wil ook zeker goed met elkaar omgaan.Juist ook goed als we zouden gaan scheiden. Daar hebebn de kinderen baat bij. Dus die week vakantie is zeker nooit weg. Ga de kinderen wel vertellen dat we daarna weer apart wonen zodat ze geen valse verwachtingen krijgen.
De reden waarom mijn man elders is gaan wonen, is dat we elkaar vreselijk gingen iriteren en hij zou rust wilde creeeren. Hij ging bijna iedere avond tot diep in de nacht internetgamen met een kotelefoon op. Maar ik hoorde hem daar keihard doorheen praten en lachen, waardoor ik steeds wakker werd. Hier zei ik dan de volgende dag wat over en dat vond hij dan op zijn beurt vervelend. Dat gamen was/is voor hem een vlucht. Even nergens anders aan hoeven denken. En dat we samen in 1 huis waren zocht ik hem toch steeds op, probeerde het samen leuk te hebben in alle opzichten. Terwijl hij met de vraag rondliep (en nu nog rondloopt) wil ik nog wel met haar verder. Heel moeilijk! En die rust ervaar ik ook wel hoor. Heb zelfs al voor gesteld om te gaan latten. Maar daar voelt mijn man nog niets voor omdat hij nog geen zin heeft om iets met mij te ondernemen. Ook daar is gevoel voor mij bij nodig en dat heeft hij nu niet. Hij houdt wel van me en respecteert me maar voelt geen passie en verlangen voor me. Hij voelt geen enkele behoefte om me ook maar aan te halen. Terwijl we tot twee maanden terug zelfs nog prima sex hadden. Vind hij zelf ook maar was meer gebasseerd op lust. Ik ben van mening dat hij zicgh vast bijt in het niet voelen voor mij. Die gedachte voedt hij en zo gaat ie het natuurlijk nooit meer voelen. Ik denk dat als we weer leuke dingen gaan doen en we samen lol beleven en je elkaar dus ook weer van de leuke kant ziet het gevoel wel weer zal komen. Maar ja dan moet hij er wel eerst uit zijn of ie met me verder wil zegt hij zelf. En tot op heden weet hij dat nog steeds niet. En het is dus al vanaf oktober dat mijn man aangegeven heeft het niet meer voor me te voelen. Eind februari is hij ook al vier weken het huis uit geweest.
Eerst maar eens samen eten vanavond en kijken hoe dat gaat. Zeker voor de kinderen heel leuk, die verheugen zich er ook op. Ik wil ook zeker goed met elkaar omgaan.Juist ook goed als we zouden gaan scheiden. Daar hebebn de kinderen baat bij. Dus die week vakantie is zeker nooit weg. Ga de kinderen wel vertellen dat we daarna weer apart wonen zodat ze geen valse verwachtingen krijgen.
donderdag 9 juli 2009 om 19:11
Nou het etentje is voorbij. Ik moet nu een paar uurtjes gaan slapen, moet vannacht werken. Het was niet echt gezellig we raakten in gesprek over de gehele situatie. En mijn man bevalt het prima zo op zichzelf. Hij denkt na over de situatie en komt tot de conclusie mij niet te missen. Geen behoefte te hebben aan mij. Wel voor en met de kinderen die week naar Frankrijk te willen. Maar zeker te willen dat ik mijn eigen leven leidt. En hij zij letterlijk dat ik de bloemetjes misschien maar eens buiten moest gaan zetten. Het deed me pijn dit te horen. Hij wil verder nog niets officieel gaan regelen omdat hij geen overhaaste beslissing wil nemen. En ergens nog steeds hoopt dat zijn gevoel voor mij terug komt. Voel me echt heel rot nu. Heb het ook niet droog gehouden en daar baal ik zo van. Ik wil niet meer huilen waar hij bij is. En zeker niet waar de kinderen bij zijn. Het was geen ruzie ofzo hoor, wel een goed gesprek. En ik moet er ook bij zeggen dat ik snel tranen heb. Nou ja helderheid geeft het wel en dat is ook wat waard. Maar over die week Frankrijk heb ik toch gemengde gevoelens nu. Zal geen makkelijke week worden.
zondag 12 juli 2009 om 00:13
Hallo,
op zich gaat het goed met me. Afgelopen vrijdag weggeweest. 's Avonds hebben we het verhaal aan haar broer verteld, maar alleen dat mijn vrouw 3 maanden het huis uit is. Daarna hebben we veel gesproken en ontzettend heftige sex gehad. Ze heeft dingen met me gedaan die ze nog nooit met me gedaan had. Ik heb een groot vermoeden dat ze wat trucjes van haar lover heeft geleerd.
En daar zit hem ook een deel van het probleem. Zij heeft veel meer ervaring in de sex dan ik. Zij is mijn tweede sexpartner. Wat weet ik er nou dus helemaal van? Ik begrijp dus nu ook beter de achtergrond van haar opmerking dat ik er maar een vriendin bij moet nemen. Het gaat haar dus niet om de vriendin en het afleiden van de aandacht van haar, maar het gaat haar er om dat ik meer ervaring krijg en het "spelletje" tussen man en vrouw beter leer te spelen. Ik ben daar idd niet erg goed in. Ik ga vaak recht op mijn doel af, ook al omdat bij haar de zin snel vergaat. Bij haar lover komt ze dus wel volledig aan haar trekken, dat is voor mij nu wel duidelijk. Dit is nu de tweede keer dat we zulke heftige sex in een week hebben, afgelopen nacht van zondag op maandag ook al. Ze is nu wel helemaal in verwarring. Maar haar lover, dat blijft haar trekken. Ze heeft zoveel vragen die nu niet beantwoord worden. Dat blijft aan haar vreten. Ik ken haar daarin. Ze kan dit niet zomaar afsluiten.
Hoe wordt ik in vredesnaam beter in het spelletje tussen man en vrouw en hoe word ik beter in bed.... ??? euhm, hellup en zo...
Vandaag was ene beetje een rare dag. Ze sms'te al vroeg of ik met haar iets wilde gaan doen. Vond ik prima. We hebben verder bijna de gehele dag samen doorgebracht, maar wel voornamelijk met praktische zaken. Dat vond ik niet zo leuk en zij ook niet bleek. We willen meer leuke dingen doen.
Even maar een kort bericht dus, maar wel met veel nieuwe info.
Grote vraag voor mij, hoe wordt ik nu beter in bed, zonder naar de hoeren te moeten gaan oid? En nee, een opblaaspop is ook geen goed idee.
op zich gaat het goed met me. Afgelopen vrijdag weggeweest. 's Avonds hebben we het verhaal aan haar broer verteld, maar alleen dat mijn vrouw 3 maanden het huis uit is. Daarna hebben we veel gesproken en ontzettend heftige sex gehad. Ze heeft dingen met me gedaan die ze nog nooit met me gedaan had. Ik heb een groot vermoeden dat ze wat trucjes van haar lover heeft geleerd.
En daar zit hem ook een deel van het probleem. Zij heeft veel meer ervaring in de sex dan ik. Zij is mijn tweede sexpartner. Wat weet ik er nou dus helemaal van? Ik begrijp dus nu ook beter de achtergrond van haar opmerking dat ik er maar een vriendin bij moet nemen. Het gaat haar dus niet om de vriendin en het afleiden van de aandacht van haar, maar het gaat haar er om dat ik meer ervaring krijg en het "spelletje" tussen man en vrouw beter leer te spelen. Ik ben daar idd niet erg goed in. Ik ga vaak recht op mijn doel af, ook al omdat bij haar de zin snel vergaat. Bij haar lover komt ze dus wel volledig aan haar trekken, dat is voor mij nu wel duidelijk. Dit is nu de tweede keer dat we zulke heftige sex in een week hebben, afgelopen nacht van zondag op maandag ook al. Ze is nu wel helemaal in verwarring. Maar haar lover, dat blijft haar trekken. Ze heeft zoveel vragen die nu niet beantwoord worden. Dat blijft aan haar vreten. Ik ken haar daarin. Ze kan dit niet zomaar afsluiten.
Hoe wordt ik in vredesnaam beter in het spelletje tussen man en vrouw en hoe word ik beter in bed.... ??? euhm, hellup en zo...
Vandaag was ene beetje een rare dag. Ze sms'te al vroeg of ik met haar iets wilde gaan doen. Vond ik prima. We hebben verder bijna de gehele dag samen doorgebracht, maar wel voornamelijk met praktische zaken. Dat vond ik niet zo leuk en zij ook niet bleek. We willen meer leuke dingen doen.
Even maar een kort bericht dus, maar wel met veel nieuwe info.
Grote vraag voor mij, hoe wordt ik nu beter in bed, zonder naar de hoeren te moeten gaan oid? En nee, een opblaaspop is ook geen goed idee.
zondag 12 juli 2009 om 00:18
quote:luddevudu schreef op 09 juli 2009 @ 19:11:
Nou het etentje is voorbij. Ik moet nu een paar uurtjes gaan slapen, moet vannacht werken. Het was niet echt gezellig we raakten in gesprek over de gehele situatie. En mijn man bevalt het prima zo op zichzelf. Hij denkt na over de situatie en komt tot de conclusie mij niet te missen. Geen behoefte te hebben aan mij. Wel voor en met de kinderen die week naar Frankrijk te willen. Maar zeker te willen dat ik mijn eigen leven leidt. En hij zij letterlijk dat ik de bloemetjes misschien maar eens buiten moest gaan zetten. Het deed me pijn dit te horen. Hij wil verder nog niets officieel gaan regelen omdat hij geen overhaaste beslissing wil nemen. En ergens nog steeds hoopt dat zijn gevoel voor mij terug komt. Voel me echt heel rot nu. Heb het ook niet droog gehouden en daar baal ik zo van. Ik wil niet meer huilen waar hij bij is. En zeker niet waar de kinderen bij zijn. Het was geen ruzie ofzo hoor, wel een goed gesprek. En ik moet er ook bij zeggen dat ik snel tranen heb. Nou ja helderheid geeft het wel en dat is ook wat waard. Maar over die week Frankrijk heb ik toch gemengde gevoelens nu. Zal geen makkelijke week worden.Loopt dus niet allemaal positief. Laat hem maar komen. Over die week Frankrijk, ik zou me er niet te veel zorgen over maken. Ga er gewoon heen, heb geen valse hoop en maak er gewoon wat leuks van. Wees vooral jezelf en laat je niet gek maken. Ik zit nu ook regelmatig even op mijn tong te bijten, want ik wil niet terug naar de oude situatie. Heb ik echt geen zin in. En dat betekend dus dat ik ook even op mijn reactie moet letetn als we bij elkaar zijn. Even iets anders reageren of stoppen voordat ik in mijn oude gedrag terugval. Als je het zelf maar herkent (op tijd!), kun je zelf ingrijpen en hem laten komen met zaken. Maar goed, dat is mijn mening.
Nou het etentje is voorbij. Ik moet nu een paar uurtjes gaan slapen, moet vannacht werken. Het was niet echt gezellig we raakten in gesprek over de gehele situatie. En mijn man bevalt het prima zo op zichzelf. Hij denkt na over de situatie en komt tot de conclusie mij niet te missen. Geen behoefte te hebben aan mij. Wel voor en met de kinderen die week naar Frankrijk te willen. Maar zeker te willen dat ik mijn eigen leven leidt. En hij zij letterlijk dat ik de bloemetjes misschien maar eens buiten moest gaan zetten. Het deed me pijn dit te horen. Hij wil verder nog niets officieel gaan regelen omdat hij geen overhaaste beslissing wil nemen. En ergens nog steeds hoopt dat zijn gevoel voor mij terug komt. Voel me echt heel rot nu. Heb het ook niet droog gehouden en daar baal ik zo van. Ik wil niet meer huilen waar hij bij is. En zeker niet waar de kinderen bij zijn. Het was geen ruzie ofzo hoor, wel een goed gesprek. En ik moet er ook bij zeggen dat ik snel tranen heb. Nou ja helderheid geeft het wel en dat is ook wat waard. Maar over die week Frankrijk heb ik toch gemengde gevoelens nu. Zal geen makkelijke week worden.Loopt dus niet allemaal positief. Laat hem maar komen. Over die week Frankrijk, ik zou me er niet te veel zorgen over maken. Ga er gewoon heen, heb geen valse hoop en maak er gewoon wat leuks van. Wees vooral jezelf en laat je niet gek maken. Ik zit nu ook regelmatig even op mijn tong te bijten, want ik wil niet terug naar de oude situatie. Heb ik echt geen zin in. En dat betekend dus dat ik ook even op mijn reactie moet letetn als we bij elkaar zijn. Even iets anders reageren of stoppen voordat ik in mijn oude gedrag terugval. Als je het zelf maar herkent (op tijd!), kun je zelf ingrijpen en hem laten komen met zaken. Maar goed, dat is mijn mening.
