Relaties
alle pijlers
Vrouw met dertigers dillemma?
dinsdag 7 juli 2009 om 11:10
Hallo allemaal,
ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts de tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.
In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.
- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.
- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken
- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op
- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)
- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb
- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie
Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".
Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.
Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.
In india zijn mijn ogen open gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug. Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".
Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.
Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...
toch zit er iets niet lekker bij haar.
Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.
Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.
Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen. En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )
Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat te voelen... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.
Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.
Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.
Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die geen korte (lees: "zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....
Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben geen psycholoog.
Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.
Groeten,
EJay.
ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts de tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.
In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.
- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.
- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken
- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op
- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)
- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb
- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie
Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".
Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.
Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.
In india zijn mijn ogen open gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug. Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".
Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.
Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...
toch zit er iets niet lekker bij haar.
Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.
Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.
Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen. En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )
Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat te voelen... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.
Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.
Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.
Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die geen korte (lees: "zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....
Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben geen psycholoog.
Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.
Groeten,
EJay.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:33
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:23:
Ben jij goddorie getrouwd met Prinses op de erwt ? ( sorry voor de niet-bedoelde link naar de forumster met die naam )
Tsja...ze is erg overheersend in onze relatie. Vandaar ook dat ze dus iemand wil die "staat". Probleem alleen is dat als ik ga staan, ze me bij de enkels afzaagt. Achteraf bezien had ik hoger moeten gaan staan. Maar ja, da's achteraf. Mocht het nog goed komen, dan zal me dit niet meer gebeuren. Zoveel heb ik me al wel voorgenomen. Ik heb mezelf altijd naar het tweede plan gezet. Bij iedereen, dat ligt dus niet aan haar. En nu moet ik mijn grenzen gaan stellen en vooral nee durfen zeggen. Nu niet doorslaan naar de andere kant. Dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Als onze relatie idd crasht, dan wil ik wel klaar zijn voor een andere, opdat ik niet weer in dezelfde valkuil loop.
Ben jij goddorie getrouwd met Prinses op de erwt ? ( sorry voor de niet-bedoelde link naar de forumster met die naam )
Tsja...ze is erg overheersend in onze relatie. Vandaar ook dat ze dus iemand wil die "staat". Probleem alleen is dat als ik ga staan, ze me bij de enkels afzaagt. Achteraf bezien had ik hoger moeten gaan staan. Maar ja, da's achteraf. Mocht het nog goed komen, dan zal me dit niet meer gebeuren. Zoveel heb ik me al wel voorgenomen. Ik heb mezelf altijd naar het tweede plan gezet. Bij iedereen, dat ligt dus niet aan haar. En nu moet ik mijn grenzen gaan stellen en vooral nee durfen zeggen. Nu niet doorslaan naar de andere kant. Dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Als onze relatie idd crasht, dan wil ik wel klaar zijn voor een andere, opdat ik niet weer in dezelfde valkuil loop.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:39
iemand met een flinke wil die wil helemaal niet iemand die " staat " ......als jij staat gaat ze huiltjes doen , weet je nog ?
Ze wil dat jij het zware werk doet , ze wil dat jij leuke dingen verzint , ze vindt het zo zwaar om voor de huisdieren te zorgen dat ze haar toevlucht neemt bij de shoarmaboer .
Grootmoedig zegt ze dat jij buiten de deur mag eten ( denk je dat zij geen shoarma meer haalt nu ? ) ...dan kan je haar later haar broodje kebab tenminste niet meer verwijten .
Ze heeft je wel compleet murw gemaakt .
Ik snap dat je veel van haar houdt , haar tyerug wil , haar vergeven kan , maar je legt nu te veel bij jezelf ......vind ik . ( kan ook aan jouw manier van schrijven liggen natuurlijk )
Ze wil dat jij het zware werk doet , ze wil dat jij leuke dingen verzint , ze vindt het zo zwaar om voor de huisdieren te zorgen dat ze haar toevlucht neemt bij de shoarmaboer .
Grootmoedig zegt ze dat jij buiten de deur mag eten ( denk je dat zij geen shoarma meer haalt nu ? ) ...dan kan je haar later haar broodje kebab tenminste niet meer verwijten .
Ze heeft je wel compleet murw gemaakt .
Ik snap dat je veel van haar houdt , haar tyerug wil , haar vergeven kan , maar je legt nu te veel bij jezelf ......vind ik . ( kan ook aan jouw manier van schrijven liggen natuurlijk )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:53
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:39:
iemand met een flinke wil die wil helemaal niet iemand die " staat " ......als jij staat gaat ze huiltjes doen , weet je nog ?
Yep, klopt. Ze is een sterke vrouw en dat waardeer ik heel erg in haar. Maar klopt het wel wat je zegt dat als ik ga staan in een discussie, dat zij huiltjes gaat doen? Is het wel staan van mij of is het domweg willen winnen, koste wat het kost?
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:39:
Ze wil dat jij het zware werk doet , ze wil dat jij leuke dingen verzint , ze vindt het zo zwaar om voor de huisdieren te zorgen dat ze haar toevlucht neemt bij de shoarmaboer .
Grootmoedig zegt ze dat jij buiten de deur mag eten ( denk je dat zij geen shoarma meer haalt nu ? ) ...dan kan je haar later haar broodje kebab tenminste niet meer verwijten .
Ze heeft nog een afspraak gemaakt met hem. Om wat zaken te bespreken. Ondanks mijn verzoeken om met hem te breken. Nou ja, dat werkt dus niet. Ze gaat hem toch opzoeken. Ze loopt er nu als een verliefde 13 jarige puber achteraan. Ik heb het sterke vermoeden dat hij haar gewoon lekker gebruikt. Een lekker snoepje. Ze heeft wat contacten die hij graag wil gebruiken om een project van de grond te krijgen. Haar zonnebril is gejat door zijn "vrienden". Z'n eigen vader moet niets van zijn levensstijl hebben! Nee, het zegt mij genoeg, zij is nog te verblind door haar verliefdheid. Ze komt er vanzelf achter.
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:39:
Ze heeft je wel compleet murw gemaakt .
Ik snap dat je veel van haar houdt , haar tyerug wil , haar vergeven kan , maar je legt nu te veel bij jezelf ......vind ik . ( kan ook aan jouw manier van schrijven liggen natuurlijk )
Je bent niet de eerste die deze opmerking maakt. Mensen om me heen zeggen hetzelfde. Schuif ik mezelf wellicht toch weer naar het tweede plan. Ik wil alleen aangeven dat ik het haar wel degelijk kwalijk neem. Ik wil aangeven dat ik me deels verantwoordelijk voel voor de voedingsbodem die er gelegd is door ons beiden. Ik heb fouten gemaakt die mede tot deze situatie geleid hebben. Ik heb echter niet besloten om de relatie te stoppen of om vreemd te gaan. Ik vind wel dat ik een aandeel heb. In de toekomst (met of zonder haar) wil ik dit in ieder geval niet meer. Ik wil graag actiever worden (=peper), meer betrokken, meer aanwezig. Daar heb ik zelf in de toekomst baat bij. Zij mag er ook baat bij hebben dat ik dit doe, maar het hoeft niet.
En misschien is het ook wel mijn schrijfstijl. Hoe dan ook, ik erken mijn aandeel en wil daar aan werken. Voor mijzelf.
iemand met een flinke wil die wil helemaal niet iemand die " staat " ......als jij staat gaat ze huiltjes doen , weet je nog ?
Yep, klopt. Ze is een sterke vrouw en dat waardeer ik heel erg in haar. Maar klopt het wel wat je zegt dat als ik ga staan in een discussie, dat zij huiltjes gaat doen? Is het wel staan van mij of is het domweg willen winnen, koste wat het kost?
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:39:
Ze wil dat jij het zware werk doet , ze wil dat jij leuke dingen verzint , ze vindt het zo zwaar om voor de huisdieren te zorgen dat ze haar toevlucht neemt bij de shoarmaboer .
Grootmoedig zegt ze dat jij buiten de deur mag eten ( denk je dat zij geen shoarma meer haalt nu ? ) ...dan kan je haar later haar broodje kebab tenminste niet meer verwijten .
Ze heeft nog een afspraak gemaakt met hem. Om wat zaken te bespreken. Ondanks mijn verzoeken om met hem te breken. Nou ja, dat werkt dus niet. Ze gaat hem toch opzoeken. Ze loopt er nu als een verliefde 13 jarige puber achteraan. Ik heb het sterke vermoeden dat hij haar gewoon lekker gebruikt. Een lekker snoepje. Ze heeft wat contacten die hij graag wil gebruiken om een project van de grond te krijgen. Haar zonnebril is gejat door zijn "vrienden". Z'n eigen vader moet niets van zijn levensstijl hebben! Nee, het zegt mij genoeg, zij is nog te verblind door haar verliefdheid. Ze komt er vanzelf achter.
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 14:39:
Ze heeft je wel compleet murw gemaakt .
Ik snap dat je veel van haar houdt , haar tyerug wil , haar vergeven kan , maar je legt nu te veel bij jezelf ......vind ik . ( kan ook aan jouw manier van schrijven liggen natuurlijk )
Je bent niet de eerste die deze opmerking maakt. Mensen om me heen zeggen hetzelfde. Schuif ik mezelf wellicht toch weer naar het tweede plan. Ik wil alleen aangeven dat ik het haar wel degelijk kwalijk neem. Ik wil aangeven dat ik me deels verantwoordelijk voel voor de voedingsbodem die er gelegd is door ons beiden. Ik heb fouten gemaakt die mede tot deze situatie geleid hebben. Ik heb echter niet besloten om de relatie te stoppen of om vreemd te gaan. Ik vind wel dat ik een aandeel heb. In de toekomst (met of zonder haar) wil ik dit in ieder geval niet meer. Ik wil graag actiever worden (=peper), meer betrokken, meer aanwezig. Daar heb ik zelf in de toekomst baat bij. Zij mag er ook baat bij hebben dat ik dit doe, maar het hoeft niet.
En misschien is het ook wel mijn schrijfstijl. Hoe dan ook, ik erken mijn aandeel en wil daar aan werken. Voor mijzelf.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:59
quote:EJay schreef op 07 juli 2009 @ 14:20:
[...]
Het vuur en vlam gedeelte trok mij in eerste instantie juist aan in mijn vrouw. Geweldig, zoals zij kan discussieren. Die passie, prachtig om te zien. En toen keerde het zich tegen mij.... Toen was het minder leuk. Die passie (vuur en vlam) die zij tentoon spreid in discussies, is een wezenlijk onderdeel van haar persoonlijkheid. Als dat het enige is waarom ik met haar zou willen breken, ben ik ook maar een zwakke zak. Nee, dan moet ik zelf zien hoe ik daarmee om kan gaan. Het ene moment lukt dat beter dan het andere. Ik heb domweg nooit in de gaten gehad dat dit zo'n wezenlijk punt voor haar was.
Wat is een wezenlijk punt voor haar? Haar passievolle manier van discussiëren?
Ik scheld bijvoorbeeld heel veel. Dat lucht mij op. Dan ben ik het ook kwijt. Klaar. Daar heeft zij dus weer heel veel moeite mee en ze vraagt me dan ook regelmatig of ik wil stoppen met vloeken.Jij ervaart het misschien nogal luchtig, maar zij blijkbaar niet. Scheld je op haar of vloek je wat in het wilde weg? Maak je haar voor van alles uit op zo'n moment?
[...]
Het vuur en vlam gedeelte trok mij in eerste instantie juist aan in mijn vrouw. Geweldig, zoals zij kan discussieren. Die passie, prachtig om te zien. En toen keerde het zich tegen mij.... Toen was het minder leuk. Die passie (vuur en vlam) die zij tentoon spreid in discussies, is een wezenlijk onderdeel van haar persoonlijkheid. Als dat het enige is waarom ik met haar zou willen breken, ben ik ook maar een zwakke zak. Nee, dan moet ik zelf zien hoe ik daarmee om kan gaan. Het ene moment lukt dat beter dan het andere. Ik heb domweg nooit in de gaten gehad dat dit zo'n wezenlijk punt voor haar was.
Wat is een wezenlijk punt voor haar? Haar passievolle manier van discussiëren?
Ik scheld bijvoorbeeld heel veel. Dat lucht mij op. Dan ben ik het ook kwijt. Klaar. Daar heeft zij dus weer heel veel moeite mee en ze vraagt me dan ook regelmatig of ik wil stoppen met vloeken.Jij ervaart het misschien nogal luchtig, maar zij blijkbaar niet. Scheld je op haar of vloek je wat in het wilde weg? Maak je haar voor van alles uit op zo'n moment?
Ga in therapie!
dinsdag 7 juli 2009 om 15:00
quote:EJay schreef op 07 juli 2009 @ 14:53:
[...]
Maar klopt het wel wat je zegt dat als ik ga staan in een discussie, dat zij huiltjes gaat doen? Is het wel staan van mij of is het domweg willen winnen, koste wat het kost?
Eh..........ik ken jou niet , hoor . Dus dat kan ik moeilijk zeggen . Ik reageer op wat er staat en soms op wat ik tussen de regels door lijk te lezen . Meer kan ik niet doen . Kán wel ......een huisbezoek en je psychisch proberen te doorgronden , maar
mag ik vriendelijk bedanken ?!
Wat is volgens jou het verschil dan tussen altijd staan , en ook willen staan en willen winnen ?
[...]
Ze heeft nog een afspraak gemaakt met hem. Om wat zaken te bespreken.
Jajaja , erge honger in kebab dus .
Ondanks mijn verzoeken om met hem te breken.
Verzoek ? Je hebt toch alle recht om enige eisen op tafel te gooien , lijkt mij . Gewoon om het simpele feit dat jullie nog altijd een stelletje zijn en SAMEN niet hebben besloten dat er andere vormen dan monogamie binnen jullie relatie passen .
Nou ja, dat werkt dus niet. Ze gaat hem toch opzoeken. Ze loopt er nu als een verliefde 13 jarige puber achteraan. Ik heb het sterke vermoeden dat hij haar gewoon lekker gebruikt. Een lekker snoepje. Ze heeft wat contacten die hij graag wil gebruiken om een project van de grond te krijgen. Haar zonnebril is gejat door zijn "vrienden". Z'n eigen vader moet niets van zijn levensstijl hebben! Nee, het zegt mij genoeg, zij is nog te verblind door haar verliefdheid. Ze komt er vanzelf achter.
[...]
Je bent niet de eerste die deze opmerking maakt. Mensen om me heen zeggen hetzelfde. Schuif ik mezelf wellicht toch weer naar het tweede plan. Ik wil alleen aangeven dat ik het haar wel degelijk kwalijk neem. Ik wil aangeven dat ik me deels verantwoordelijk voel voor de voedingsbodem die er gelegd is door ons beiden. Ik heb fouten gemaakt die mede tot deze situatie geleid hebben. Ik heb echter niet besloten om de relatie te stoppen of om vreemd te gaan. Ik vind wel dat ik een aandeel heb. In de toekomst (met of zonder haar) wil ik dit in ieder geval niet meer. Ik wil graag actiever worden (=peper), meer betrokken, meer aanwezig. Daar heb ik zelf in de toekomst baat bij. Zij mag er ook baat bij hebben dat ik dit doe, maar het hoeft niet.
En misschien is het ook wel mijn schrijfstijl. Hoe dan ook, ik erken mijn aandeel en wil daar aan werken. Voor mijzelf.Niks mis mee om je eigen aandeel te zien , te erkennen en daar aan te werken , maar dat ontslaat haar niet van de hare .
[...]
Maar klopt het wel wat je zegt dat als ik ga staan in een discussie, dat zij huiltjes gaat doen? Is het wel staan van mij of is het domweg willen winnen, koste wat het kost?
Eh..........ik ken jou niet , hoor . Dus dat kan ik moeilijk zeggen . Ik reageer op wat er staat en soms op wat ik tussen de regels door lijk te lezen . Meer kan ik niet doen . Kán wel ......een huisbezoek en je psychisch proberen te doorgronden , maar
mag ik vriendelijk bedanken ?!
Wat is volgens jou het verschil dan tussen altijd staan , en ook willen staan en willen winnen ?
[...]
Ze heeft nog een afspraak gemaakt met hem. Om wat zaken te bespreken.
Jajaja , erge honger in kebab dus .
Ondanks mijn verzoeken om met hem te breken.
Verzoek ? Je hebt toch alle recht om enige eisen op tafel te gooien , lijkt mij . Gewoon om het simpele feit dat jullie nog altijd een stelletje zijn en SAMEN niet hebben besloten dat er andere vormen dan monogamie binnen jullie relatie passen .
Nou ja, dat werkt dus niet. Ze gaat hem toch opzoeken. Ze loopt er nu als een verliefde 13 jarige puber achteraan. Ik heb het sterke vermoeden dat hij haar gewoon lekker gebruikt. Een lekker snoepje. Ze heeft wat contacten die hij graag wil gebruiken om een project van de grond te krijgen. Haar zonnebril is gejat door zijn "vrienden". Z'n eigen vader moet niets van zijn levensstijl hebben! Nee, het zegt mij genoeg, zij is nog te verblind door haar verliefdheid. Ze komt er vanzelf achter.
[...]
Je bent niet de eerste die deze opmerking maakt. Mensen om me heen zeggen hetzelfde. Schuif ik mezelf wellicht toch weer naar het tweede plan. Ik wil alleen aangeven dat ik het haar wel degelijk kwalijk neem. Ik wil aangeven dat ik me deels verantwoordelijk voel voor de voedingsbodem die er gelegd is door ons beiden. Ik heb fouten gemaakt die mede tot deze situatie geleid hebben. Ik heb echter niet besloten om de relatie te stoppen of om vreemd te gaan. Ik vind wel dat ik een aandeel heb. In de toekomst (met of zonder haar) wil ik dit in ieder geval niet meer. Ik wil graag actiever worden (=peper), meer betrokken, meer aanwezig. Daar heb ik zelf in de toekomst baat bij. Zij mag er ook baat bij hebben dat ik dit doe, maar het hoeft niet.
En misschien is het ook wel mijn schrijfstijl. Hoe dan ook, ik erken mijn aandeel en wil daar aan werken. Voor mijzelf.Niks mis mee om je eigen aandeel te zien , te erkennen en daar aan te werken , maar dat ontslaat haar niet van de hare .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:03
Ik heb geen idee hoe jullie discussies gaan , hoor . Maar als jij héél persoonlijk wordt ( je ouwehoert net zo stom als die vader van je , die is niet ook niet bij zijn pet ) dan is dat natuurlijk niet " zomaar schelden " of "gaan staan " . ( wat dat gaan staan dan ook mag betekenen ; uitkomen voor je mening ? opkomen voor jezelf ? De holbewoner uithangen ? )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:12
quote:dubiootje schreef op 07 juli 2009 @ 14:59:
[...]
Jij ervaart het misschien nogal luchtig, maar zij blijkbaar niet. Scheld je op haar of vloek je wat in het wilde weg? Maak je haar voor van alles uit op zo'n moment?
Hmmm, ik moet toch eens duidelijker worden in mijn schrijven.
Ik scheld in het luchtledige. Ik scheld haar niet uit. Ik heb haar nog nooit uitgescholden en zal dat ook niet doen. Dus ja, ik vat het lichtzinnig op als je het zo wilt noemen. Het is namelijk nooit tegen een persoon gericht. Het is voor mij mijn uitlaatklep. Meer niet.
[...]
Jij ervaart het misschien nogal luchtig, maar zij blijkbaar niet. Scheld je op haar of vloek je wat in het wilde weg? Maak je haar voor van alles uit op zo'n moment?
Hmmm, ik moet toch eens duidelijker worden in mijn schrijven.
Ik scheld in het luchtledige. Ik scheld haar niet uit. Ik heb haar nog nooit uitgescholden en zal dat ook niet doen. Dus ja, ik vat het lichtzinnig op als je het zo wilt noemen. Het is namelijk nooit tegen een persoon gericht. Het is voor mij mijn uitlaatklep. Meer niet.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:18
Hoi Ejay,
Je vroeg of ik nog wel contact heb met mijn man. Nou heel weinig. Hij heeft geen behoefte om samen dingen te doen op het moment. Of om te praten. Is volgens hem nu nog tye vroeg. Hij komt tot rust nu hij alleen woont. Eigenlijk geniet hij er dus wel van. En dat kan ik ook aan hem zien. En dat doet best zeer, dat ie liever ergens anders woont dan dat hij bij zijn gezin wil zijn. We zien elkaar alleen als ik moet werken en de kinderen naar hem gaan. En als ik vrij ben de kinderen weer bij mij komen. Maar van echt praten komt het dan niet. Omdat de kinderen erbij zijn. En ik heb al best veel voorgesteld om te doen maar ook om bij elkaar te komen om te praten maar dat wijst hij allemaal af.
Dus ik ben inderdaad bijna op de helft van die drie maanden zoals je zegt. Maar het geeft me gen goed gevoel dat mijn man nog steeds niet de behoefte naar mij heeft. Want het is nu dan ook nog maar 7weken. Ik begin het vetrouwen in onze relatie daardoor te verliezen.
En wat jij zegt over te hebben bijgedragen aan de voedingsbodem voor deze situatie dat herken ik ook.Voor mij is helder hoe dit heeft kunnen ontstaan. En zelfs ook wat we er aan kunnen doen. Voor mij is ook nog genoeg over om er wat aan te willen doen. Maar daar moet je wel met zijn tweeen voor zijn. (samen willen).
Mag ik je complimenten maken want ik vind dat je het allemaal heel goed verwoord. Dat vind ik best wel moeilijk merk ik.(om mijn situatie goed te verwoorden) Zoals ik het lees ben je een toppertje. En ik herken het ook dat je je uit liefde voor de ander, want je wilt diegene niet kwijt, jezelf wegcijfert. En dat anderen dan het advies geven om op je strepen te gaan staan. Of zoals mijn ouders en zus zelfs al zeggen, dumpen die man. Hij houdt niet genoeg van je, hij heeft alle touwtjes in handen.
Succes met de situatie
Je vroeg of ik nog wel contact heb met mijn man. Nou heel weinig. Hij heeft geen behoefte om samen dingen te doen op het moment. Of om te praten. Is volgens hem nu nog tye vroeg. Hij komt tot rust nu hij alleen woont. Eigenlijk geniet hij er dus wel van. En dat kan ik ook aan hem zien. En dat doet best zeer, dat ie liever ergens anders woont dan dat hij bij zijn gezin wil zijn. We zien elkaar alleen als ik moet werken en de kinderen naar hem gaan. En als ik vrij ben de kinderen weer bij mij komen. Maar van echt praten komt het dan niet. Omdat de kinderen erbij zijn. En ik heb al best veel voorgesteld om te doen maar ook om bij elkaar te komen om te praten maar dat wijst hij allemaal af.
Dus ik ben inderdaad bijna op de helft van die drie maanden zoals je zegt. Maar het geeft me gen goed gevoel dat mijn man nog steeds niet de behoefte naar mij heeft. Want het is nu dan ook nog maar 7weken. Ik begin het vetrouwen in onze relatie daardoor te verliezen.
En wat jij zegt over te hebben bijgedragen aan de voedingsbodem voor deze situatie dat herken ik ook.Voor mij is helder hoe dit heeft kunnen ontstaan. En zelfs ook wat we er aan kunnen doen. Voor mij is ook nog genoeg over om er wat aan te willen doen. Maar daar moet je wel met zijn tweeen voor zijn. (samen willen).
Mag ik je complimenten maken want ik vind dat je het allemaal heel goed verwoord. Dat vind ik best wel moeilijk merk ik.(om mijn situatie goed te verwoorden) Zoals ik het lees ben je een toppertje. En ik herken het ook dat je je uit liefde voor de ander, want je wilt diegene niet kwijt, jezelf wegcijfert. En dat anderen dan het advies geven om op je strepen te gaan staan. Of zoals mijn ouders en zus zelfs al zeggen, dumpen die man. Hij houdt niet genoeg van je, hij heeft alle touwtjes in handen.
Succes met de situatie
dinsdag 7 juli 2009 om 15:22
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 15:00:
Eh..........ik ken jou niet , hoor . Dus dat kan ik moeilijk zeggen . Ik reageer op wat er staat en soms op wat ik tussen de regels door lijk te lezen . Meer kan ik niet doen . Kán wel ......een huisbezoek en je psychisch proberen te doorgronden , maar
mag ik vriendelijk bedanken ?!
Wat is volgens jou het verschil dan tussen altijd staan , en ook willen staan en willen winnen ?
We kennen elkaar idd niet. En lees vooral lekker tussen de regeltjes. al begrijp ik je reactie niet helemaal... Maar dat geeft niet.
Altijd staan heeft met zelfvertrouwen te maken, weten wat je wilt, hoe je het wilt, hebben een gefundeerde mening, uiten deze mening ook enz...
Willen staan heeft te maken met mensen die hun zelfvertrouwen aan het opkrikken zijn en dus niet meer over zich willen laten lopen. Ze willen dus opkomen voor zichzelf, maar dat gaat nog niet met volle overtuiging.
Willen winnen heeft voor mij in dit geval een negatieve bijsmaak. Koste wat het kost te willen winnen van een ander in een discussie is niet goed volgens mij. De realiteit/ratio legt het dan snel af tegen de emotie. Een discussie in een relatie zou niet moeten gaan om het willen winnen en het gelijk willen hebben/halen. Het zou moeten gaan om op basis van goede argumenten een mening te geven. De ander mag een afwijkende mening hebben en beide partijen zouden deze mening van elkaar moeten accepteren. Hoe je dat vorm wilt geven, verschilt per persoon.
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 15:00:
Niks mis mee om je eigen aandeel te zien , te erkennen en daar aan te werken , maar dat ontslaat haar niet van de hare .Check. Haar aandeel ziet ze nog niet. Geen idee of ze dat ooit zal inzien.
Eh..........ik ken jou niet , hoor . Dus dat kan ik moeilijk zeggen . Ik reageer op wat er staat en soms op wat ik tussen de regels door lijk te lezen . Meer kan ik niet doen . Kán wel ......een huisbezoek en je psychisch proberen te doorgronden , maar
mag ik vriendelijk bedanken ?!
Wat is volgens jou het verschil dan tussen altijd staan , en ook willen staan en willen winnen ?
We kennen elkaar idd niet.
En lees vooral lekker tussen de regeltjes. al begrijp ik je reactie niet helemaal... Maar dat geeft niet.Altijd staan heeft met zelfvertrouwen te maken, weten wat je wilt, hoe je het wilt, hebben een gefundeerde mening, uiten deze mening ook enz...
Willen staan heeft te maken met mensen die hun zelfvertrouwen aan het opkrikken zijn en dus niet meer over zich willen laten lopen. Ze willen dus opkomen voor zichzelf, maar dat gaat nog niet met volle overtuiging.
Willen winnen heeft voor mij in dit geval een negatieve bijsmaak. Koste wat het kost te willen winnen van een ander in een discussie is niet goed volgens mij. De realiteit/ratio legt het dan snel af tegen de emotie. Een discussie in een relatie zou niet moeten gaan om het willen winnen en het gelijk willen hebben/halen. Het zou moeten gaan om op basis van goede argumenten een mening te geven. De ander mag een afwijkende mening hebben en beide partijen zouden deze mening van elkaar moeten accepteren. Hoe je dat vorm wilt geven, verschilt per persoon.
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 15:00:
Niks mis mee om je eigen aandeel te zien , te erkennen en daar aan te werken , maar dat ontslaat haar niet van de hare .Check. Haar aandeel ziet ze nog niet. Geen idee of ze dat ooit zal inzien.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:25
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 15:03:
Ik heb geen idee hoe jullie discussies gaan , hoor . Maar als jij héél persoonlijk wordt ( je ouwehoert net zo stom als die vader van je , die is niet ook niet bij zijn pet ) dan is dat natuurlijk niet " zomaar schelden " of "gaan staan " . ( wat dat gaan staan dan ook mag betekenen ; uitkomen voor je mening ? opkomen voor jezelf ? De holbewoner uithangen ? )hahaah, de holbewoner uithangen. Grappig. Nee, dat is niet de bedoeling. Ik probeer discussies juist uit die persoonlijke sfeer te houden en niet persoonlijk te worden. Maar er komen wel altijd zaken aan te pas doe inhet verleden gespeeld hebben en die eigenlijk niets van doen hebben met de oorspronkelijke discussie. Die is inmiddels naar de achtergrond verdwenen. Dus ja, da's nou niet echt een goede manier van discussieren over een onderwerp. Verbeterpuntje dus.
Ik heb geen idee hoe jullie discussies gaan , hoor . Maar als jij héél persoonlijk wordt ( je ouwehoert net zo stom als die vader van je , die is niet ook niet bij zijn pet ) dan is dat natuurlijk niet " zomaar schelden " of "gaan staan " . ( wat dat gaan staan dan ook mag betekenen ; uitkomen voor je mening ? opkomen voor jezelf ? De holbewoner uithangen ? )hahaah, de holbewoner uithangen. Grappig. Nee, dat is niet de bedoeling. Ik probeer discussies juist uit die persoonlijke sfeer te houden en niet persoonlijk te worden. Maar er komen wel altijd zaken aan te pas doe inhet verleden gespeeld hebben en die eigenlijk niets van doen hebben met de oorspronkelijke discussie. Die is inmiddels naar de achtergrond verdwenen. Dus ja, da's nou niet echt een goede manier van discussieren over een onderwerp. Verbeterpuntje dus.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:45
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
Hoi Ejay,
Je vroeg of ik nog wel contact heb met mijn man. Nou heel weinig. Hij heeft geen behoefte om samen dingen te doen op het moment. Of om te praten. Is volgens hem nu nog tye vroeg. Hij komt tot rust nu hij alleen woont. Eigenlijk geniet hij er dus wel van. En dat kan ik ook aan hem zien. En dat doet best zeer, dat ie liever ergens anders woont dan dat hij bij zijn gezin wil zijn. We zien elkaar alleen als ik moet werken en de kinderen naar hem gaan. En als ik vrij ben de kinderen weer bij mij komen. Maar van echt praten komt het dan niet. Omdat de kinderen erbij zijn. En ik heb al best veel voorgesteld om te doen maar ook om bij elkaar te komen om te praten maar dat wijst hij allemaal af.
Herkenbaar. Ook al is ze nog geen 24 uur uit huis, ze heeft vantevoren al alles afgewezen. Ik had een leuk boottochtje geregeld. Heb ik kunnen afzeggen. Ik heb voorgesteld om te praten, op neutraal terrein. Afgewezen. Zij geniet er ook met volle teugen van, dat weet ik nu al. Geen geruzie, geen rekening hoeven houden met anderen (ze is inmiddels ook al wat gebrouilleerd geraakt met haar familie), gewoon lekker doen wat ze wil. En als ze iets niet kan, vraagt ze mij of ik het wil oppakken. Hmmm, iets met verantwoordelijkheden.... Ik heb haar een ding beloofd te zullen doen en dat doe ik dan ook. Maar daarna is het wel over. Mij niet willen zien en spreken, maar wel vragen om klusjes te doen? Lijkt me niet juist. Maar ja, als ze belt dat ze in het ziekenhuis ligt, rijdt ik er direct naartoe. Dat dan weer wel....
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
Dus ik ben inderdaad bijna op de helft van die drie maanden zoals je zegt. Maar het geeft me gen goed gevoel dat mijn man nog steeds niet de behoefte naar mij heeft. Want het is nu dan ook nog maar 7weken. Ik begin het vetrouwen in onze relatie daardoor te verliezen.
Dit kan ik me levendig voorstellen. Hoe langer de onzekerheid duurt.... Vooral ook omdat je hem wel ziet genieten. Mijn vrouw blijft maar zeggen dat dit tijdelijk is. En nu geloof ik dat nog. Maar hoe lang nog? Is er een andere vrouw bij jullie in het spel? Ik ga er ook maar op uit en doe dingen die ik wil doen. Daar gaat het bij haar ook om. Ze voelde zich gevangen omdat ze dacht dat ze van mij niks mocht doen. Ik heb alleen steeds aangegeven dat ik ook graag dingen met haar wil doen. Ze wilde alleen op vakantie, al jaren. Daar had ik een slecht gevoel bij. Nu ik daar met anderen over gesproken heb, blijkt dat het veel meer voorkomt dan ik dacht. Nu sta ik er wel open voor, zolang we ook maar samen op vakantie gaan. Ik ben namelijk niet iemand die alleen op vakantie zal gaan en ik vind vakanties met haar geweldig!!
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
En wat jij zegt over te hebben bijgedragen aan de voedingsbodem voor deze situatie dat herken ik ook.Voor mij is helder hoe dit heeft kunnen ontstaan. En zelfs ook wat we er aan kunnen doen. Voor mij is ook nog genoeg over om er wat aan te willen doen. Maar daar moet je wel met zijn tweeen voor zijn. (samen willen).
Mee eens. Ook ik heb ingezien wat er mis is en hoe we dat kunnen oplossen. Maar daar zijn er idd twee voor nodig.
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
Mag ik je complimenten maken want ik vind dat je het allemaal heel goed verwoord. Dat vind ik best wel moeilijk merk ik.(om mijn situatie goed te verwoorden) Zoals ik het lees ben je een toppertje. En ik herken het ook dat je je uit liefde voor de ander, want je wilt diegene niet kwijt, jezelf wegcijfert. En dat anderen dan het advies geven om op je strepen te gaan staan. Of zoals mijn ouders en zus zelfs al zeggen, dumpen die man. Hij houdt niet genoeg van je, hij heeft alle touwtjes in handen.
Succes met de situatie
Shit, nu heb ik tranen over mijn wangen rollen. En ik wilde vandaag nog wel een huilloze dag hebben... Maar bedankt voor je compliment. Het heeft me wel geraakt.
Dat advies heb ik ook al gekregen. Volgens mij heb ik alle adviezen al wel ontvangen. Er is er helaas maar een paar waar je echt wat aan hebt. En dat advies is afkomstig van de mensen die je gewoon de waarheid zeggen en je niet naar de mond praten.
Hoi Ejay,
Je vroeg of ik nog wel contact heb met mijn man. Nou heel weinig. Hij heeft geen behoefte om samen dingen te doen op het moment. Of om te praten. Is volgens hem nu nog tye vroeg. Hij komt tot rust nu hij alleen woont. Eigenlijk geniet hij er dus wel van. En dat kan ik ook aan hem zien. En dat doet best zeer, dat ie liever ergens anders woont dan dat hij bij zijn gezin wil zijn. We zien elkaar alleen als ik moet werken en de kinderen naar hem gaan. En als ik vrij ben de kinderen weer bij mij komen. Maar van echt praten komt het dan niet. Omdat de kinderen erbij zijn. En ik heb al best veel voorgesteld om te doen maar ook om bij elkaar te komen om te praten maar dat wijst hij allemaal af.
Herkenbaar. Ook al is ze nog geen 24 uur uit huis, ze heeft vantevoren al alles afgewezen. Ik had een leuk boottochtje geregeld. Heb ik kunnen afzeggen. Ik heb voorgesteld om te praten, op neutraal terrein. Afgewezen. Zij geniet er ook met volle teugen van, dat weet ik nu al. Geen geruzie, geen rekening hoeven houden met anderen (ze is inmiddels ook al wat gebrouilleerd geraakt met haar familie), gewoon lekker doen wat ze wil. En als ze iets niet kan, vraagt ze mij of ik het wil oppakken. Hmmm, iets met verantwoordelijkheden.... Ik heb haar een ding beloofd te zullen doen en dat doe ik dan ook. Maar daarna is het wel over. Mij niet willen zien en spreken, maar wel vragen om klusjes te doen? Lijkt me niet juist. Maar ja, als ze belt dat ze in het ziekenhuis ligt, rijdt ik er direct naartoe. Dat dan weer wel....
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
Dus ik ben inderdaad bijna op de helft van die drie maanden zoals je zegt. Maar het geeft me gen goed gevoel dat mijn man nog steeds niet de behoefte naar mij heeft. Want het is nu dan ook nog maar 7weken. Ik begin het vetrouwen in onze relatie daardoor te verliezen.
Dit kan ik me levendig voorstellen. Hoe langer de onzekerheid duurt.... Vooral ook omdat je hem wel ziet genieten. Mijn vrouw blijft maar zeggen dat dit tijdelijk is. En nu geloof ik dat nog. Maar hoe lang nog? Is er een andere vrouw bij jullie in het spel? Ik ga er ook maar op uit en doe dingen die ik wil doen. Daar gaat het bij haar ook om. Ze voelde zich gevangen omdat ze dacht dat ze van mij niks mocht doen. Ik heb alleen steeds aangegeven dat ik ook graag dingen met haar wil doen. Ze wilde alleen op vakantie, al jaren. Daar had ik een slecht gevoel bij. Nu ik daar met anderen over gesproken heb, blijkt dat het veel meer voorkomt dan ik dacht. Nu sta ik er wel open voor, zolang we ook maar samen op vakantie gaan. Ik ben namelijk niet iemand die alleen op vakantie zal gaan en ik vind vakanties met haar geweldig!!
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
En wat jij zegt over te hebben bijgedragen aan de voedingsbodem voor deze situatie dat herken ik ook.Voor mij is helder hoe dit heeft kunnen ontstaan. En zelfs ook wat we er aan kunnen doen. Voor mij is ook nog genoeg over om er wat aan te willen doen. Maar daar moet je wel met zijn tweeen voor zijn. (samen willen).
Mee eens. Ook ik heb ingezien wat er mis is en hoe we dat kunnen oplossen. Maar daar zijn er idd twee voor nodig.
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 15:18:
Mag ik je complimenten maken want ik vind dat je het allemaal heel goed verwoord. Dat vind ik best wel moeilijk merk ik.(om mijn situatie goed te verwoorden) Zoals ik het lees ben je een toppertje. En ik herken het ook dat je je uit liefde voor de ander, want je wilt diegene niet kwijt, jezelf wegcijfert. En dat anderen dan het advies geven om op je strepen te gaan staan. Of zoals mijn ouders en zus zelfs al zeggen, dumpen die man. Hij houdt niet genoeg van je, hij heeft alle touwtjes in handen.
Succes met de situatie
Shit, nu heb ik tranen over mijn wangen rollen. En ik wilde vandaag nog wel een huilloze dag hebben... Maar bedankt voor je compliment. Het heeft me wel geraakt.
Dat advies heb ik ook al gekregen. Volgens mij heb ik alle adviezen al wel ontvangen. Er is er helaas maar een paar waar je echt wat aan hebt. En dat advies is afkomstig van de mensen die je gewoon de waarheid zeggen en je niet naar de mond praten.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:50
dinsdag 7 juli 2009 om 15:58
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 juli 2009 @ 15:50:
Quote : Altijd staan heeft met zelfvertrouwen te maken, weten wat je wilt, hoe je het wilt,.......en waarschijnlijk ook hoe te krijgen ..... met willen winnen is de uitkomst eender maar de weg ernaar toe anders , bedoel je dat ?hmmm, da's een lastige. De weg ernaar toe is zeker anders, dat ben ik met je eens. Maar of de uitkomst eender is. Ik denk het niet. Als je altijd staat, kun je je waarschijnlijk ook goed duidelijk maken op basis van feiten. Bij willen winnen kan het gevolg zijn dat je de ander geestelijk beschadigd en murw maakt. Altijd staan heeft bij mij toch een positievere klank dan willen winnen. Dat laatste houdt toch een negatieve ondertoon. Bij altijd staan hoort namelijk voor mij ook dat je "groot" genoeg bent om je mening te herzien op basis van nieuwe informatie. Dus je "wint" niet altijd. Kun je me volgen? Ik zei al dat ik het lastig vond om te verwoorden....
Quote : Altijd staan heeft met zelfvertrouwen te maken, weten wat je wilt, hoe je het wilt,.......en waarschijnlijk ook hoe te krijgen ..... met willen winnen is de uitkomst eender maar de weg ernaar toe anders , bedoel je dat ?hmmm, da's een lastige. De weg ernaar toe is zeker anders, dat ben ik met je eens. Maar of de uitkomst eender is. Ik denk het niet. Als je altijd staat, kun je je waarschijnlijk ook goed duidelijk maken op basis van feiten. Bij willen winnen kan het gevolg zijn dat je de ander geestelijk beschadigd en murw maakt. Altijd staan heeft bij mij toch een positievere klank dan willen winnen. Dat laatste houdt toch een negatieve ondertoon. Bij altijd staan hoort namelijk voor mij ook dat je "groot" genoeg bent om je mening te herzien op basis van nieuwe informatie. Dus je "wint" niet altijd. Kun je me volgen? Ik zei al dat ik het lastig vond om te verwoorden....
dinsdag 7 juli 2009 om 15:59
quote:EJay schreef op 07 juli 2009 @ 15:45:
[...]
Zij geniet er ook met volle teugen van, dat weet ik nu al. Geen geruzie, geen rekening hoeven houden met anderen (ze is inmiddels ook al wat gebrouilleerd geraakt met haar familie), gewoon lekker doen wat ze wil. En als ze iets niet kan, vraagt ze mij of ik het wil oppakken. Hmmm, iets met verantwoordelijkheden....
Echt E Jay wat heb je te winnen met zo'n vrouw? Waarom zou je hiervoor kruipen ik snap dat echt niet.
Ik kan je overigens wel zeggen.. ik heb ook een gruwelijke rothekel aan scheldende mannen/mensen ook in het luchtledige. Ik kan er niet tegen, ik vind het vaak (mijn vriend heeft er ook een handje naar) erg aggressief overkomen en daar raak ik zelf van overstuur. (Ben wat dat betreft een enorm mietje, terwijl ik ook heel vurig of heftig -t is maar hoe je het noemen wil- kan zijn
[...]
Zij geniet er ook met volle teugen van, dat weet ik nu al. Geen geruzie, geen rekening hoeven houden met anderen (ze is inmiddels ook al wat gebrouilleerd geraakt met haar familie), gewoon lekker doen wat ze wil. En als ze iets niet kan, vraagt ze mij of ik het wil oppakken. Hmmm, iets met verantwoordelijkheden....
Echt E Jay wat heb je te winnen met zo'n vrouw? Waarom zou je hiervoor kruipen ik snap dat echt niet.
Ik kan je overigens wel zeggen.. ik heb ook een gruwelijke rothekel aan scheldende mannen/mensen ook in het luchtledige. Ik kan er niet tegen, ik vind het vaak (mijn vriend heeft er ook een handje naar) erg aggressief overkomen en daar raak ik zelf van overstuur. (Ben wat dat betreft een enorm mietje, terwijl ik ook heel vurig of heftig -t is maar hoe je het noemen wil- kan zijn
dinsdag 7 juli 2009 om 16:08
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 15:59:
[...]
Echt E Jay wat heb je te winnen met zo'n vrouw? Waarom zou je hiervoor kruipen ik snap dat echt niet.
Ik vind niet dat ik kruip. Ik heb gezegd dat ik die zaken in mijn persoontje wil verbeteren waarvan ik vind dat het verbeterd kan worden. Meer niet. Ik zou kruipen als ik aan al haar eisen en wensen (nukken?) zou voldoen en dat ben ik absoluut niet van plan. Als het niet goed genoeg voor haar is, dan is het ook duidelijk en gaat de stekker er uit. Hoe moeilijk ik het daarmee ook zal hebben. Ze zal straks een andere man tegenover zich vinden en of ze die leuk vind weet ik niet. Net zoals ik waarschijnlijk een andere vrouw tegenover me zal vinden. Ik weet nu ook nog niet of ik die nog wel leuk vind. Nu houdt ik nog veel van haar.
Ze komt er geloof ik wel heel bekaaid van af. Da's niet helemaal terecht, ze is geen slechte vrouw. Ze kan erg lief, zorgzaam, goedlachs, vrolijk, ruimhartig, barmhartig zijn. Nu zit ze in een mindere periode en ik kan haar helaas niet helpen. Ik wil haar heel graag helpen om door deze periode heen te komen. Ons contact is nu erg zakelijk geworden. Dat vind ik heel jammer. Ze zit nu heel erg in de knoop met zichzelf en heeft hulp nodig. Deze hulp heeft ze al wel ingeroepen, maar krijgt ze pas halverwege augustus. Vind ik te laat, maar goed. Haar keuze.
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 15:59:
Ik kan je overigens wel zeggen.. ik heb ook een gruwelijke rothekel aan scheldende mannen/mensen ook in het luchtledige. Ik kan er niet tegen, ik vind het vaak (mijn vriend heeft er ook een handje naar) erg aggressief overkomen en daar raak ik zelf van overstuur. (Ben wat dat betreft een enorm mietje, terwijl ik ook heel vurig of heftig -t is maar hoe je het noemen wil- kan zijnDa's prima. Ik kan me voorstellen dat het agressief overkomt. Bij mij lucht het op en ben ik de spanning kwijt. Dat je ervan overstuur raakt, kan ik me niet echt iets bij voorstellen eerlijk gezegd. Het is in het luchtledige en niet op een persoon gericht. Als je vriend tegen jou tekeer gaat, ja, dan kan ik me er iets bij voorstellen. Heb je het hem wel eens gevraagd?
[...]
Echt E Jay wat heb je te winnen met zo'n vrouw? Waarom zou je hiervoor kruipen ik snap dat echt niet.
Ik vind niet dat ik kruip. Ik heb gezegd dat ik die zaken in mijn persoontje wil verbeteren waarvan ik vind dat het verbeterd kan worden. Meer niet. Ik zou kruipen als ik aan al haar eisen en wensen (nukken?) zou voldoen en dat ben ik absoluut niet van plan. Als het niet goed genoeg voor haar is, dan is het ook duidelijk en gaat de stekker er uit. Hoe moeilijk ik het daarmee ook zal hebben. Ze zal straks een andere man tegenover zich vinden en of ze die leuk vind weet ik niet. Net zoals ik waarschijnlijk een andere vrouw tegenover me zal vinden. Ik weet nu ook nog niet of ik die nog wel leuk vind. Nu houdt ik nog veel van haar.
Ze komt er geloof ik wel heel bekaaid van af. Da's niet helemaal terecht, ze is geen slechte vrouw. Ze kan erg lief, zorgzaam, goedlachs, vrolijk, ruimhartig, barmhartig zijn. Nu zit ze in een mindere periode en ik kan haar helaas niet helpen. Ik wil haar heel graag helpen om door deze periode heen te komen. Ons contact is nu erg zakelijk geworden. Dat vind ik heel jammer. Ze zit nu heel erg in de knoop met zichzelf en heeft hulp nodig. Deze hulp heeft ze al wel ingeroepen, maar krijgt ze pas halverwege augustus. Vind ik te laat, maar goed. Haar keuze.
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 15:59:
Ik kan je overigens wel zeggen.. ik heb ook een gruwelijke rothekel aan scheldende mannen/mensen ook in het luchtledige. Ik kan er niet tegen, ik vind het vaak (mijn vriend heeft er ook een handje naar) erg aggressief overkomen en daar raak ik zelf van overstuur. (Ben wat dat betreft een enorm mietje, terwijl ik ook heel vurig of heftig -t is maar hoe je het noemen wil- kan zijnDa's prima. Ik kan me voorstellen dat het agressief overkomt. Bij mij lucht het op en ben ik de spanning kwijt. Dat je ervan overstuur raakt, kan ik me niet echt iets bij voorstellen eerlijk gezegd. Het is in het luchtledige en niet op een persoon gericht. Als je vriend tegen jou tekeer gaat, ja, dan kan ik me er iets bij voorstellen. Heb je het hem wel eens gevraagd?
dinsdag 7 juli 2009 om 16:30
Wilde je niet aan het huilen maken. Maar ook dat begrijp ik wel, gebeurt mij ook meer dan eens op het moment dat ik moet huilen. Het is ook niet niks. Ik denk maar steeds, ik wil niet door het stof maar ben niet voor niets met deze man getrouwd. En wil hem niet laten zitten als hij het moeilijk heeft en het allemaal even niet meer weet. Maar hoop wel dat ie eerlijk is en me niet aan het lijntje houdt. Wil neit de oude paar schoenen zijn die je pas weg doet als je nieuwe hebt.
Hij zegt dat er geen ander in het spel is ene dat geloof ik.
Hij zegt dat er geen ander in het spel is ene dat geloof ik.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:29
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 16:30:
Wilde je niet aan het huilen maken. Maar ook dat begrijp ik wel, gebeurt mij ook meer dan eens op het moment dat ik moet huilen. Het is ook niet niks. Ik denk maar steeds, ik wil niet door het stof maar ben niet voor niets met deze man getrouwd. En wil hem niet laten zitten als hij het moeilijk heeft en het allemaal even niet meer weet. Maar hoop wel dat ie eerlijk is en me niet aan het lijntje houdt. Wil neit de oude paar schoenen zijn die je pas weg doet als je nieuwe hebt.
Hij zegt dat er geen ander in het spel is ene dat geloof ik.
Tjsa, herkenbaar, wederom.
Ik vraag me nu af of ik wellicht te beschermend ben geweest. Ze hamert maar op de vrijheid die ze wil hebben en die ze nu mist. Daarom heeft zij ook het besluit genomen om uit huis te gaan voor drie maanden. Ze mist de vrouw die ze was. Heb ik niet een gouden vogel in een kooitje gestopt en getemd? Dat is in ieder geval nooit mijn bedoeling geweest. Ik ben juist gevallen voor de sterke vrouw die ze is/was. Ik bewonder haar daarom. Dat is ook de vrouw die ik nu mis. Ben ik niet te beschermend geweest? Heb ik me teveel zorgen gemaakt, zorgen die er niet waren, maar die ik aangenomen heb? Heb ik haar ongevraagd zaken uit handen genomen zodat zij lekker kon rusten en ik haar wel kon "bedienen"? Ik kan me daar eerlijk gezegd wel iets bij voorstellen, omdat ik al op jonge leeftijd (8 jaar) geconfronteerd werd met een zieke moeder. Ik heb voor haar ook veel dingen gedaan. Alleen is mijn vrouw geen zieke vrouw, maar een gezonde, sterke vrouw vol zelfvertrouwen.
Zorgzaamheid. Verzorgen. Ben ik niet scheef gaan staan in de relatie door me te zorgzaam op te stellen? Je krijgt dan een relatie van verzorger - verzorgde. Is dat misschien de vrijheid die ze zoekt? Dat ze zelf zaken wil doen en niet wil dat ik het ongevraagd voor haar oppak? Voor mij is het allemaal normaal gezien het verleden bij mijn ouders, maar voor haar niet. Zij is een sterke, zelfstandige vrouw en dat is ze nog steeds, maar dan voornamelijk op haar werk. Daar krijgt ze heel veel complimenten voor haar aanpak, houding en attitude. Toch eens voorleggen aan een deskundige... Ik herken dit gedrag namelijk wel van mezelf. Ik doe het op kantoor ook... En ik word er heel ongelukkig van, want ik ben dan continue bezig en ontspan dus ook nooit.
Morgen ga ik naar de HA en ga ik vragen om hulp. Ik heb wat zaken die ik voor mezelf wil oplossen en duidelijk wil hebben. Bovengenoemde is er één van. Ik weet dat ik vaak dingen push, mijn zusje heeft me dat ook wel eens heel fel vertelt. Daar schrok ik van, want mijn intenties zijn altijd zuiver en goedbedoeld. Maar ja, dat kan bij een ander anders overkomen.
Alleen ga ik dit niet redden en een persoon die mij en mijn situatie niet kent, kan me wellicht helpen en een spiegel voorhouden.
Wilde je niet aan het huilen maken. Maar ook dat begrijp ik wel, gebeurt mij ook meer dan eens op het moment dat ik moet huilen. Het is ook niet niks. Ik denk maar steeds, ik wil niet door het stof maar ben niet voor niets met deze man getrouwd. En wil hem niet laten zitten als hij het moeilijk heeft en het allemaal even niet meer weet. Maar hoop wel dat ie eerlijk is en me niet aan het lijntje houdt. Wil neit de oude paar schoenen zijn die je pas weg doet als je nieuwe hebt.
Hij zegt dat er geen ander in het spel is ene dat geloof ik.
Tjsa, herkenbaar, wederom.
Ik vraag me nu af of ik wellicht te beschermend ben geweest. Ze hamert maar op de vrijheid die ze wil hebben en die ze nu mist. Daarom heeft zij ook het besluit genomen om uit huis te gaan voor drie maanden. Ze mist de vrouw die ze was. Heb ik niet een gouden vogel in een kooitje gestopt en getemd? Dat is in ieder geval nooit mijn bedoeling geweest. Ik ben juist gevallen voor de sterke vrouw die ze is/was. Ik bewonder haar daarom. Dat is ook de vrouw die ik nu mis. Ben ik niet te beschermend geweest? Heb ik me teveel zorgen gemaakt, zorgen die er niet waren, maar die ik aangenomen heb? Heb ik haar ongevraagd zaken uit handen genomen zodat zij lekker kon rusten en ik haar wel kon "bedienen"? Ik kan me daar eerlijk gezegd wel iets bij voorstellen, omdat ik al op jonge leeftijd (8 jaar) geconfronteerd werd met een zieke moeder. Ik heb voor haar ook veel dingen gedaan. Alleen is mijn vrouw geen zieke vrouw, maar een gezonde, sterke vrouw vol zelfvertrouwen.
Zorgzaamheid. Verzorgen. Ben ik niet scheef gaan staan in de relatie door me te zorgzaam op te stellen? Je krijgt dan een relatie van verzorger - verzorgde. Is dat misschien de vrijheid die ze zoekt? Dat ze zelf zaken wil doen en niet wil dat ik het ongevraagd voor haar oppak? Voor mij is het allemaal normaal gezien het verleden bij mijn ouders, maar voor haar niet. Zij is een sterke, zelfstandige vrouw en dat is ze nog steeds, maar dan voornamelijk op haar werk. Daar krijgt ze heel veel complimenten voor haar aanpak, houding en attitude. Toch eens voorleggen aan een deskundige... Ik herken dit gedrag namelijk wel van mezelf. Ik doe het op kantoor ook... En ik word er heel ongelukkig van, want ik ben dan continue bezig en ontspan dus ook nooit.
Morgen ga ik naar de HA en ga ik vragen om hulp. Ik heb wat zaken die ik voor mezelf wil oplossen en duidelijk wil hebben. Bovengenoemde is er één van. Ik weet dat ik vaak dingen push, mijn zusje heeft me dat ook wel eens heel fel vertelt. Daar schrok ik van, want mijn intenties zijn altijd zuiver en goedbedoeld. Maar ja, dat kan bij een ander anders overkomen.
Alleen ga ik dit niet redden en een persoon die mij en mijn situatie niet kent, kan me wellicht helpen en een spiegel voorhouden.
dinsdag 7 juli 2009 om 18:13
Hoe langer ik er over denk, hoe meer ik er van overtuigd raak dat ik idd de rol van verzorger op me heb genomen, uit gewoonte. Ik ben daar nooit los van gekomen. Hoe meer ik er aan terug denk, ik daar meer en meer van overtuigd raak. Ook vanwege andere opmerkingen die zij in het verleden heeft gemaakt en die andere vrouwen ook gemaakt hebben. Ik ben heel erg lief, soms te lief en ik word vaak als een broer gezien door vrouwen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat haar doet knakken. Continue maar bedient/verzorgt te worden en langs elkaar heen leven, dat is funest voor een mens. Dan beperk je deze persoon in zijn/haar doen en laten. De ontwikkeling van deze persoon komt ook onder druk te staan. He gadver... Wellicht dat ze daarom zo snakt naar vrijheid...wellicht is dat de reden van de ruzies.
Ik zeg idd vaak "dat doe ik wel voor je schatje" of "Laat mij het maar doen" of "Ik help je wel". Ik hoop dat ze met me wil praten hierover. Al zie ik dat de komende vier-vijf weken niet gebeuren... Wellicht later. Toch maar even op de agenda zetten van te bespreken punten.
We hebben ook nooit echt afspraken over zaken gemaakt. Ik kijk graag naar voetbal, zij heeft er een hekel aan. Daar hadden we dus ook afspraken over kunnen maken. En zo zijn er nog wel meer dingen waarover we afspraken hadden kunnen maken. Feit is dat dit niet gebeurd is, omdat we ook veel te veel naar buiten gericht bezig waren. Nu ons kleine kringetje verandert en wij niet, worden we hard met de neus op de feiten gedrukt.
Het is helaas ook zo dat we allebei weinig vrienden/kennissen hebben. Dat houdt in dat we in een heel klein kringetje cirkelen en niet veel andere mensen ontmoeten. Vrienden maken is niet ons sterkste punt. Zij niet, omdat ze dus een sterke vrouw is met een duidelijke mening (dat wordt door vrouwen onderling blijkbaar meestal niet gewaardeerd. Waarom niet?), ik niet, omdat ik me niet wil opdringen bij mensen. Beiden hebben we veel behoefte aan vrienden/kennissen. We willen ook graag dingen ondernemen zonder dat we van elkaar afhankelijk zijn. Ik wil gaan golfen of lekker een terrasje pikken, zij wil lekker stappen met vriendinnen. Beide kunnen we dit helaas niet. Vriendschappen ontstaan geleidelijk en zijn er niet ineens. Je trekt geen blikje vrienden bij de Appie uit het schap en hup, 10 vrienden erbij. soms vraag ik me wel eens af of wij daarin de enige zijn. Maar dan loop ik met de hondjes op zaterdagavond langs alle huizen en zie ik overal ingedutte stellen voor de TV hangen, zonder bezoek of wat dan ook. En dan weet ik weer genoeg. Half NL is ingeslapen door en voor de TV. En wij dus ook.
Maar ja, als je wilt dat vriendschappen ontstaan, zul je zelf actie moeten ondernemen. En daar wringt ook enigszins de schoen. Wij zijn eigenlijk altijd degene die het initiatief moeten nemen, omdat we anders ook nooit mensen zien/ontmoeten. We zouden het leuk vinden als ook anderen ons eens uitnodigen. Dus als je geen contact meer opneemt, gebeurd er dus ook niks. Beetje rare status quo dus. Dan neem ik liever zelf weer het initiatief en gebeurd er tenminste weer eens wat. Het hoeft niet op een weegschaal allemaal.
De avond voordat ze uit huis ging zei ze ook dat ze me echt een fantastische man vind, maar dat haar vlammetje zo goe dals gedoofd is. Ze wil het oude gevoel weer terug. Ze wil weer in vuur en vlam staan. Het gevoel dat het "object of her affection" haar nu blijkbaar wel geeft. Ik moest ook spannender worden... Ja, da's wel heel breed. Toen ik om voorbeelden vroeg, zei ze dat dit de lading wel dekte, omdat ik anders die voorbeelden ging toepassen. Nou ja, dan kan ik het alleen maar in de breedste zin van het woord toepassen. Daar vallen dan dus leuke dingen onder, sex en spontane acties. Vast nog wel meer, zoals spannende/ondeugende sms'jes etc...
Ze verwijt me ook dat ik barst van de vakantiedagen en dat ik die alleen maar opneem als er iets voor mij in zit. Hmmm, niet helemaal juist, maar de kern is duidelijk. Ik had vrij moeten nemen om met haar leuke dingen te doen of gewoon voor het vrij zijn. Ik ben idd zuinig op mijn vrije dagen en wil ze nuttig besteden. Dus aan vakantie ed. Een gewoon dagje vrij om het vrij zijn vind ik zonde van de vrije dag. Nu denk ik daar anders over. Die vrije dag is een investering in je relatie. Daar zal ik dus anders mee omgaan in de toekomst, met wie dan ook.
Nu ik bovenstaande nog eens teruglees, voel ik me enorm stom dat ik dit niet beter heb ingeschat en dat ik me niet eerder gerealiseerd heb dat ik de rol van verzorger heb aangenomen. Ik zeg altijd dat we gelijkwaardige partners in onze relatie zijn. Zij voelt dat anders geeft ze aan. Nu begrijp ik denk ik wel waarom...
Zoals je kunt lezen, ben ik ook geen heilige en heeft ze terechte verwijten mijn richting op. Zoals ik het nu zie, zijn deze verwijten betrekkelijk eenvoudig oplosbaar en gaan ze niet ten koste van mijn persoonlijkheid. Dit zijn gewoon "must-do's" in een relatie en vormen eigenlijk een verbetering/verrijking van mijn persoontje. Dus die komen op de lijst van te bespreken onderwerpen.
Edit: nu ik dit zo teruglees, lijkt het er wel heel erg op dat ik er alles aan doe om haar terug te winnen door die zaken op te pakken die zij aangeeft. Zoals ik al eerder schreef, ik pak alleen die zaken op waar ik zelf achter sta en wat ik een verrijking/verbetering van mijn persoontje vind. Hoe ik dat oppak, is mijn zaak. Of haar het resultaat zal bevallen, weet ik niet. Is ook niet van belang. Het gaat erom dat ik er blij mee ben
Ik zeg idd vaak "dat doe ik wel voor je schatje" of "Laat mij het maar doen" of "Ik help je wel". Ik hoop dat ze met me wil praten hierover. Al zie ik dat de komende vier-vijf weken niet gebeuren... Wellicht later. Toch maar even op de agenda zetten van te bespreken punten.
We hebben ook nooit echt afspraken over zaken gemaakt. Ik kijk graag naar voetbal, zij heeft er een hekel aan. Daar hadden we dus ook afspraken over kunnen maken. En zo zijn er nog wel meer dingen waarover we afspraken hadden kunnen maken. Feit is dat dit niet gebeurd is, omdat we ook veel te veel naar buiten gericht bezig waren. Nu ons kleine kringetje verandert en wij niet, worden we hard met de neus op de feiten gedrukt.
Het is helaas ook zo dat we allebei weinig vrienden/kennissen hebben. Dat houdt in dat we in een heel klein kringetje cirkelen en niet veel andere mensen ontmoeten. Vrienden maken is niet ons sterkste punt. Zij niet, omdat ze dus een sterke vrouw is met een duidelijke mening (dat wordt door vrouwen onderling blijkbaar meestal niet gewaardeerd. Waarom niet?), ik niet, omdat ik me niet wil opdringen bij mensen. Beiden hebben we veel behoefte aan vrienden/kennissen. We willen ook graag dingen ondernemen zonder dat we van elkaar afhankelijk zijn. Ik wil gaan golfen of lekker een terrasje pikken, zij wil lekker stappen met vriendinnen. Beide kunnen we dit helaas niet. Vriendschappen ontstaan geleidelijk en zijn er niet ineens. Je trekt geen blikje vrienden bij de Appie uit het schap en hup, 10 vrienden erbij. soms vraag ik me wel eens af of wij daarin de enige zijn. Maar dan loop ik met de hondjes op zaterdagavond langs alle huizen en zie ik overal ingedutte stellen voor de TV hangen, zonder bezoek of wat dan ook. En dan weet ik weer genoeg. Half NL is ingeslapen door en voor de TV. En wij dus ook.
Maar ja, als je wilt dat vriendschappen ontstaan, zul je zelf actie moeten ondernemen. En daar wringt ook enigszins de schoen. Wij zijn eigenlijk altijd degene die het initiatief moeten nemen, omdat we anders ook nooit mensen zien/ontmoeten. We zouden het leuk vinden als ook anderen ons eens uitnodigen. Dus als je geen contact meer opneemt, gebeurd er dus ook niks. Beetje rare status quo dus. Dan neem ik liever zelf weer het initiatief en gebeurd er tenminste weer eens wat. Het hoeft niet op een weegschaal allemaal.
De avond voordat ze uit huis ging zei ze ook dat ze me echt een fantastische man vind, maar dat haar vlammetje zo goe dals gedoofd is. Ze wil het oude gevoel weer terug. Ze wil weer in vuur en vlam staan. Het gevoel dat het "object of her affection" haar nu blijkbaar wel geeft. Ik moest ook spannender worden... Ja, da's wel heel breed. Toen ik om voorbeelden vroeg, zei ze dat dit de lading wel dekte, omdat ik anders die voorbeelden ging toepassen. Nou ja, dan kan ik het alleen maar in de breedste zin van het woord toepassen. Daar vallen dan dus leuke dingen onder, sex en spontane acties. Vast nog wel meer, zoals spannende/ondeugende sms'jes etc...
Ze verwijt me ook dat ik barst van de vakantiedagen en dat ik die alleen maar opneem als er iets voor mij in zit. Hmmm, niet helemaal juist, maar de kern is duidelijk. Ik had vrij moeten nemen om met haar leuke dingen te doen of gewoon voor het vrij zijn. Ik ben idd zuinig op mijn vrije dagen en wil ze nuttig besteden. Dus aan vakantie ed. Een gewoon dagje vrij om het vrij zijn vind ik zonde van de vrije dag. Nu denk ik daar anders over. Die vrije dag is een investering in je relatie. Daar zal ik dus anders mee omgaan in de toekomst, met wie dan ook.
Nu ik bovenstaande nog eens teruglees, voel ik me enorm stom dat ik dit niet beter heb ingeschat en dat ik me niet eerder gerealiseerd heb dat ik de rol van verzorger heb aangenomen. Ik zeg altijd dat we gelijkwaardige partners in onze relatie zijn. Zij voelt dat anders geeft ze aan. Nu begrijp ik denk ik wel waarom...
Zoals je kunt lezen, ben ik ook geen heilige en heeft ze terechte verwijten mijn richting op. Zoals ik het nu zie, zijn deze verwijten betrekkelijk eenvoudig oplosbaar en gaan ze niet ten koste van mijn persoonlijkheid. Dit zijn gewoon "must-do's" in een relatie en vormen eigenlijk een verbetering/verrijking van mijn persoontje. Dus die komen op de lijst van te bespreken onderwerpen.
Edit: nu ik dit zo teruglees, lijkt het er wel heel erg op dat ik er alles aan doe om haar terug te winnen door die zaken op te pakken die zij aangeeft. Zoals ik al eerder schreef, ik pak alleen die zaken op waar ik zelf achter sta en wat ik een verrijking/verbetering van mijn persoontje vind. Hoe ik dat oppak, is mijn zaak. Of haar het resultaat zal bevallen, weet ik niet. Is ook niet van belang. Het gaat erom dat ik er blij mee ben
dinsdag 7 juli 2009 om 19:50
EJay ik wilde je niet aanvallen. Mbt het kruipen voor je vriendin. Ik geloof helemaal niet dat je vriendin een naar mens is, maar naarmate dat ik meer van je posts lees denk ik dat jullie niet goed bij elkaar passen. Het is misschien erg hard om dat te horen en ik zeg het niet om je te kwetsen, maar als ik zo lees wat je schrijft, kan ik mij de irritatie van je vriendin ergens wel voorstellen. Aan de ene kant ben je bezig haar problemen te bespreken maar op het moment dat mensen je erop wijzen dat de dingen die je haar 'toelaat' niet echt liefdevol kunt noemen ga je haar verdedigen. En het is een natuurlijke reactie denk ik zo, je houdt volgens mij ook nog veel van haar. Maar ik heb het vermoeden dat ze liever duidelijkheid heeft. Dat je duidelijk zegt hier sta ik en tot hier ga ik en niet verder. Ik denk dat veranderen zoals zij dat zogenaamd wil niet veel zin heeft. Ik heb het vermoeden dat ze haar grenzen aan het verkennen is en jij blijft je grenzen voor haar opschuiven, het lijkt mij geen wenselijke situatie.
Mbt het schelden nee mijn vriend scheld niet tegen mij. Ik raak er van slag van omdat ik het niet gewend ben en ik er eerlijk gezegd ook weiger aan te wennen. Ik vind dat er zoveel andere manieren zijn om je frustratie te uiten dat ik schelden echt een van de laatste opties vind. En daarnaast misschien heel conservatief van mij maar ik denk dan prima dat je wil schelden maar dan doe je het maar waar ik niet bij ben. En natuurlijk kan ik mij voorstellen dat er soms wel eens een situatie voorkomt waar je echt geen woorden voor hebt en schelden het enige is wat er in je opkomt dat heb ik ook wel eens. Maar het schelden opzich om niets nee daar kan ik niets mee.
Mbt het schelden nee mijn vriend scheld niet tegen mij. Ik raak er van slag van omdat ik het niet gewend ben en ik er eerlijk gezegd ook weiger aan te wennen. Ik vind dat er zoveel andere manieren zijn om je frustratie te uiten dat ik schelden echt een van de laatste opties vind. En daarnaast misschien heel conservatief van mij maar ik denk dan prima dat je wil schelden maar dan doe je het maar waar ik niet bij ben. En natuurlijk kan ik mij voorstellen dat er soms wel eens een situatie voorkomt waar je echt geen woorden voor hebt en schelden het enige is wat er in je opkomt dat heb ik ook wel eens. Maar het schelden opzich om niets nee daar kan ik niets mee.
dinsdag 7 juli 2009 om 20:22
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 19:50:
EJay ik wilde je niet aanvallen. Mbt het kruipen voor je vriendin. Ik geloof helemaal niet dat je vriendin een naar mens is, maar naarmate dat ik meer van je posts lees denk ik dat jullie niet goed bij elkaar passen. Het is misschien erg hard om dat te horen en ik zeg het niet om je te kwetsen, maar als ik zo lees wat je schrijft, kan ik mij de irritatie van je vriendin ergens wel voorstellen. Aan de ene kant ben je bezig haar problemen te bespreken maar op het moment dat mensen je erop wijzen dat de dingen die je haar 'toelaat' niet echt liefdevol kunt noemen ga je haar verdedigen.
Ik voel me niet aangevallen door je. No worries. Ik schrijf nu van alles op en dat zijn nu niet allemaal per definitie goede dingen. Maar ik wil haar wel recht aan doen door ook op haar goede kanten te wijzen. Daarmee ook aangevend dat ze een goed mens is, eentje die nu alleen wel de weg kwijt is naar mijn mening. En niet alleen naar mijn mening weet ik inmiddels...
Ik begrijp deze laatste stelling niet helemaal "de dingen die je haar 'toelaat' niet echt liefdevol kunt noemen". Kun je dat eens verduidelijken?
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 19:50:
En het is een natuurlijke reactie denk ik zo, je houdt volgens mij ook nog veel van haar. Maar ik heb het vermoeden dat ze liever duidelijkheid heeft. Dat je duidelijk zegt hier sta ik en tot hier ga ik en niet verder. Ik denk dat veranderen zoals zij dat zogenaamd wil niet veel zin heeft. Ik heb het vermoeden dat ze haar grenzen aan het verkennen is en jij blijft je grenzen voor haar opschuiven, het lijkt mij geen wenselijke situatie.
Ja, ik houdt inderdaad zielsveel van haar, nog steeds. En over de duidelijkheid sla je de spijker op zijn kop. Leuk voorbeeld van afgelopen vrijdag: Mijn schoonvader vroeg me of ik een biertje uit een blikje of een flesje wilde. Mijn antwoord: maakt niet uit. Da's dus geen duidelijkheid. En ook dat doe ik al jaren, ook volgens mij ouders. Die werden er vroeger ook al gek van. En nu ik ook. Ik kom er ook zakelijk mee in de problemen. Het gaat om het maken van keuzes en beslissingen durven te nemen. De ene keer pakt het goed uit, de andere keer wat minder. Probleem is echter dat ik geen zaken wil uitsluiten en alle opties open wil houden. Ik neem dus geen besluit, maar draai er omheen. Ik kan daar mensen echt gek mee maken. Gelukkig ben ik hier al wel mee bezig, maar af en toe steekt het nog wel de kop op.
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 19:50:
Mbt het schelden nee mijn vriend scheld niet tegen mij. Ik raak er van slag van omdat ik het niet gewend ben en ik er eerlijk gezegd ook weiger aan te wennen. Ik vind dat er zoveel andere manieren zijn om je frustratie te uiten dat ik schelden echt een van de laatste opties vind. En daarnaast misschien heel conservatief van mij maar ik denk dan prima dat je wil schelden maar dan doe je het maar waar ik niet bij ben. En natuurlijk kan ik mij voorstellen dat er soms wel eens een situatie voorkomt waar je echt geen woorden voor hebt en schelden het enige is wat er in je opkomt dat heb ik ook wel eens. Maar het schelden opzich om niets nee daar kan ik niets mee.
Nou, in ieder geval mooi om te horen dat je vriend je niet uitscheld. Ik begrijp je relaas wel. Hoe uit jij je frustratie dan?
Schelden op zich om niets, dat doe ik niet. Dat heeft geen zin en voegt niets toe. Ik scheld dan ook alleen als het echt mis gaat. En het ging nogal eens mis, ik was iemand die vond dat ik alles in een keer moest kunnen. Da's de lat dus veeeeeeeeel te hoog leggen besef ik inmiddels. De frequentie van schelden is dus aanzienlijk naar beneden bijgesteld sinds ik de lat lager heb gelegd en mezelf "toestemming" heb gegeven om niet in een keer iets te "moeten" kunnen, maar er rustig langer over te mogen doen. Het leerproces accepteren. Joh, wat geeft dat een rust in mijn hoofd en lichaam. Heerlijk! Had ik dat maar eerder gedaan.
EJay ik wilde je niet aanvallen. Mbt het kruipen voor je vriendin. Ik geloof helemaal niet dat je vriendin een naar mens is, maar naarmate dat ik meer van je posts lees denk ik dat jullie niet goed bij elkaar passen. Het is misschien erg hard om dat te horen en ik zeg het niet om je te kwetsen, maar als ik zo lees wat je schrijft, kan ik mij de irritatie van je vriendin ergens wel voorstellen. Aan de ene kant ben je bezig haar problemen te bespreken maar op het moment dat mensen je erop wijzen dat de dingen die je haar 'toelaat' niet echt liefdevol kunt noemen ga je haar verdedigen.
Ik voel me niet aangevallen door je.
No worries. Ik schrijf nu van alles op en dat zijn nu niet allemaal per definitie goede dingen. Maar ik wil haar wel recht aan doen door ook op haar goede kanten te wijzen. Daarmee ook aangevend dat ze een goed mens is, eentje die nu alleen wel de weg kwijt is naar mijn mening. En niet alleen naar mijn mening weet ik inmiddels...Ik begrijp deze laatste stelling niet helemaal "de dingen die je haar 'toelaat' niet echt liefdevol kunt noemen". Kun je dat eens verduidelijken?
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 19:50:
En het is een natuurlijke reactie denk ik zo, je houdt volgens mij ook nog veel van haar. Maar ik heb het vermoeden dat ze liever duidelijkheid heeft. Dat je duidelijk zegt hier sta ik en tot hier ga ik en niet verder. Ik denk dat veranderen zoals zij dat zogenaamd wil niet veel zin heeft. Ik heb het vermoeden dat ze haar grenzen aan het verkennen is en jij blijft je grenzen voor haar opschuiven, het lijkt mij geen wenselijke situatie.
Ja, ik houdt inderdaad zielsveel van haar, nog steeds. En over de duidelijkheid sla je de spijker op zijn kop. Leuk voorbeeld van afgelopen vrijdag: Mijn schoonvader vroeg me of ik een biertje uit een blikje of een flesje wilde. Mijn antwoord: maakt niet uit. Da's dus geen duidelijkheid. En ook dat doe ik al jaren, ook volgens mij ouders.
Die werden er vroeger ook al gek van. En nu ik ook. Ik kom er ook zakelijk mee in de problemen. Het gaat om het maken van keuzes en beslissingen durven te nemen. De ene keer pakt het goed uit, de andere keer wat minder. Probleem is echter dat ik geen zaken wil uitsluiten en alle opties open wil houden. Ik neem dus geen besluit, maar draai er omheen. Ik kan daar mensen echt gek mee maken. Gelukkig ben ik hier al wel mee bezig, maar af en toe steekt het nog wel de kop op. quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 19:50:
Mbt het schelden nee mijn vriend scheld niet tegen mij. Ik raak er van slag van omdat ik het niet gewend ben en ik er eerlijk gezegd ook weiger aan te wennen. Ik vind dat er zoveel andere manieren zijn om je frustratie te uiten dat ik schelden echt een van de laatste opties vind. En daarnaast misschien heel conservatief van mij maar ik denk dan prima dat je wil schelden maar dan doe je het maar waar ik niet bij ben. En natuurlijk kan ik mij voorstellen dat er soms wel eens een situatie voorkomt waar je echt geen woorden voor hebt en schelden het enige is wat er in je opkomt dat heb ik ook wel eens. Maar het schelden opzich om niets nee daar kan ik niets mee.
Nou, in ieder geval mooi om te horen dat je vriend je niet uitscheld. Ik begrijp je relaas wel. Hoe uit jij je frustratie dan?
Schelden op zich om niets, dat doe ik niet. Dat heeft geen zin en voegt niets toe. Ik scheld dan ook alleen als het echt mis gaat. En het ging nogal eens mis, ik was iemand die vond dat ik alles in een keer moest kunnen. Da's de lat dus veeeeeeeeel te hoog leggen besef ik inmiddels. De frequentie van schelden is dus aanzienlijk naar beneden bijgesteld sinds ik de lat lager heb gelegd en mezelf "toestemming" heb gegeven om niet in een keer iets te "moeten" kunnen, maar er rustig langer over te mogen doen. Het leerproces accepteren. Joh, wat geeft dat een rust in mijn hoofd en lichaam. Heerlijk! Had ik dat maar eerder gedaan.
dinsdag 7 juli 2009 om 20:42
Met het toelaten bedoel ik dat je door niet duidelijk te zijn haar veel vrijheid geeft. Vrijheid waar zij niet per definitie blij mee is. Ze kan het maar "mooi" allemaal maken, vreemdgaan en jou laten wachten. Ik denk overigens dat ze er zelf ook niet erg blij mee is, gezien je eerdere post waarin je zei dat ze graag iemand wilde die ergens voor staat. Ik denk ook dat het moeilijk zo niet onmogelijk is om dit te veranderen. Volgens mij zou jij dusdanig moeten veranderen om haar die weerstand te kunnen bieden dat je totaal niet meer bij jezelf staat. En ik vermoed dat ze dat ook niet van je wil verlangen. Maar goed ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk.
Mijn frustraties.. ik denk dat ik niet zo heel snel gefrustreerd ben. En als ik het ben dan kan ik echt wel behoorlijk briesen over hoe stom ik een situatie of persoon wel niet vind maar schelden komt er niet echt vaak in voor. En misschien een verschil met mijn vriend, ik kan vrij vaak lachen om mijn eigen frustratie, en ben daardoor ook minder snel 'agressief' boos. (Heb het even gecheckt bij mijn vriend.. voordat ik mijzelf te rooskleurig neerzet haha.. maar schelden doe ik inderdaad bijna nooit). Ik kan wel heeeeeel boos zijn overigens.
Mijn frustraties.. ik denk dat ik niet zo heel snel gefrustreerd ben. En als ik het ben dan kan ik echt wel behoorlijk briesen over hoe stom ik een situatie of persoon wel niet vind maar schelden komt er niet echt vaak in voor. En misschien een verschil met mijn vriend, ik kan vrij vaak lachen om mijn eigen frustratie, en ben daardoor ook minder snel 'agressief' boos. (Heb het even gecheckt bij mijn vriend.. voordat ik mijzelf te rooskleurig neerzet haha.. maar schelden doe ik inderdaad bijna nooit). Ik kan wel heeeeeel boos zijn overigens.
dinsdag 7 juli 2009 om 21:52
Wat een lange verhalen kun jij tikken zeg. Wel goed want je bent de dingen lekker op een rijtje aan het zetten voor jezelf. Het beeld van jullie relatie wordt helder voor jezelf. Het hebben van een "scheve" relatie zoals jij beschreef is ook herkenbaar. Mijn man is altijd erg op mij mee gelift. Daarmee bedoel ik dat ik heel verzogend ben en een regelaar. Hij kon dus een afwachtende houding aanemen. En deed dat ook graag. Hij liet zich graag in de watten leggen. En ik legde hem graag in de watten. Maar nu vind hij dat dingen hem zijn overkomen en niet echt zijn keus waren. Dingen waar hij nu over zegt niet achter te hebben gestaan. Dingen tegen zijn zin in gedaan om de lieve vrede te bewaren. Ik vind dat vervelend te horen. En had graag gehad dat hij toen al tegen die dingen ingegaan zou zijn en ze dus niet gedaan had. Maar ja daar is nu niets meer aan te doen. Heb het er moeilijk mee dat het allemaal opgekropte dingen blijken te zijn en dat ie gewacht heeft met zeggen totdat zijn gevoel op is. Nu lijkt het onokeerbaar te zijn. Terwijl ik al gevraagd heb wat hij dan wil in een relatie. Vraag wat zijn behoeftes zijn. Maar dan krijg ik als antwoord dat hij het niet weet. Moeilijk hoor. Ik heb er nu voor gekozen hem de tijd te geven. En het even te laten voor wat het is. Als er dan wat staat te gebeuren tussen ons, is het in ieder geval geheel uit zijn eigen wil. En niet omdat ik hem daartoe heb gepusht door maar achter hem aan te blijven gaan. Maar soms denk ik ook als ik hem zo laat gaan geef ik dan niet de boodschap dat ik geen intresse meer heb?
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
dinsdag 7 juli 2009 om 21:54
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 20:42:
Met het toelaten bedoel ik dat je door niet duidelijk te zijn haar veel vrijheid geeft. Vrijheid waar zij niet per definitie blij mee is. Ze kan het maar "mooi" allemaal maken, vreemdgaan en jou laten wachten. Ik denk overigens dat ze er zelf ook niet erg blij mee is, gezien je eerdere post waarin je zei dat ze graag iemand wilde die ergens voor staat. Ik denk ook dat het moeilijk zo niet onmogelijk is om dit te veranderen. Volgens mij zou jij dusdanig moeten veranderen om haar die weerstand te kunnen bieden dat je totaal niet meer bij jezelf staat. En ik vermoed dat ze dat ook niet van je wil verlangen. Maar goed ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk.
Ik begrijp wat je zegt. Ze is idd niet blij met de vrijheid die ik haar tot dusver geboden heb. Ze roept vaak dat ze wil dat ik een duidelijk antwoord geef. Niet een halfbakken/draaikonterig/alle opties open latend antwoord, maar gewoon ja of nee. Kortom, duidelijkheid. zoals ik in een eerdere posting ook al aangaf, kom ik zelf nu ook in de problemen door het geven van onduidelijke antwoorden. Ik zal dit wel moeten aanpassen, of ik wil of niet. Ik raak namelijk nu zelf het overzicht kwijt in mijn onduidelijkheid. Ik heb dat heel erg gemerkt op kantoor. Ik ben daar team leider. Mijn team leden verwachten in deze moeilijke tijden dat ik ze duidelijkheid verschaf. Ze zijn erg onrustig. Wil ik de rust dus kunnen bewaren, zal ik duidelijkheid moeten creeeren, of het nu goed of slecht is, als mensen weten waar ze aan toe zijn, worden ze rustig(er). Het zal mijzelf dus ook een hoop rust schenken door duidelijk te zijn in mijn reacties. En ik snak persoonlijk naar rust. Dat is ook de reden dat ik nu mijn huis aan het opruimen ben. Weg met de chaos, rust treed binnen... Ik denk dus niet dat ik verder van mezelf af zal staan daardoor, maar juist dichterbij, omdat ik rust creeer, rust die ik nodig heb.
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 20:42:
Mijn frustraties.. ik denk dat ik niet zo heel snel gefrustreerd ben. En als ik het ben dan kan ik echt wel behoorlijk briesen over hoe stom ik een situatie of persoon wel niet vind maar schelden komt er niet echt vaak in voor. En misschien een verschil met mijn vriend, ik kan vrij vaak lachen om mijn eigen frustratie, en ben daardoor ook minder snel 'agressief' boos. (Heb het even gecheckt bij mijn vriend.. voordat ik mijzelf te rooskleurig neerzet haha.. maar schelden doe ik inderdaad bijna nooit). Ik kan wel heeeeeel boos zijn overigens.
Nou, mijn vrouw kan ook heeeeel boos zijn. Maar ook zij kan schelden en ontbranden om niks. Voorbeeld: de batterijtjes van de draadloze muis zijn op. Woedend kan ze daar om worden. En dat gaat dus nergens over. Dat soort pietluttige frustraties storen mij heel erg aan haar en dat weet ze.
Toen ik nog op kamers woonde als student, kon ik dagen boos blijven op mensen. Nu ben ik het met een paar minuten wel kwijt. Dat scheelt enorm.
Met het toelaten bedoel ik dat je door niet duidelijk te zijn haar veel vrijheid geeft. Vrijheid waar zij niet per definitie blij mee is. Ze kan het maar "mooi" allemaal maken, vreemdgaan en jou laten wachten. Ik denk overigens dat ze er zelf ook niet erg blij mee is, gezien je eerdere post waarin je zei dat ze graag iemand wilde die ergens voor staat. Ik denk ook dat het moeilijk zo niet onmogelijk is om dit te veranderen. Volgens mij zou jij dusdanig moeten veranderen om haar die weerstand te kunnen bieden dat je totaal niet meer bij jezelf staat. En ik vermoed dat ze dat ook niet van je wil verlangen. Maar goed ik kan niet in haar hoofd kijken natuurlijk.
Ik begrijp wat je zegt. Ze is idd niet blij met de vrijheid die ik haar tot dusver geboden heb. Ze roept vaak dat ze wil dat ik een duidelijk antwoord geef. Niet een halfbakken/draaikonterig/alle opties open latend antwoord, maar gewoon ja of nee. Kortom, duidelijkheid. zoals ik in een eerdere posting ook al aangaf, kom ik zelf nu ook in de problemen door het geven van onduidelijke antwoorden. Ik zal dit wel moeten aanpassen, of ik wil of niet. Ik raak namelijk nu zelf het overzicht kwijt in mijn onduidelijkheid. Ik heb dat heel erg gemerkt op kantoor. Ik ben daar team leider. Mijn team leden verwachten in deze moeilijke tijden dat ik ze duidelijkheid verschaf. Ze zijn erg onrustig. Wil ik de rust dus kunnen bewaren, zal ik duidelijkheid moeten creeeren, of het nu goed of slecht is, als mensen weten waar ze aan toe zijn, worden ze rustig(er). Het zal mijzelf dus ook een hoop rust schenken door duidelijk te zijn in mijn reacties. En ik snak persoonlijk naar rust. Dat is ook de reden dat ik nu mijn huis aan het opruimen ben. Weg met de chaos, rust treed binnen... Ik denk dus niet dat ik verder van mezelf af zal staan daardoor, maar juist dichterbij, omdat ik rust creeer, rust die ik nodig heb.
quote:mararoulette schreef op 07 juli 2009 @ 20:42:
Mijn frustraties.. ik denk dat ik niet zo heel snel gefrustreerd ben. En als ik het ben dan kan ik echt wel behoorlijk briesen over hoe stom ik een situatie of persoon wel niet vind maar schelden komt er niet echt vaak in voor. En misschien een verschil met mijn vriend, ik kan vrij vaak lachen om mijn eigen frustratie, en ben daardoor ook minder snel 'agressief' boos. (Heb het even gecheckt bij mijn vriend.. voordat ik mijzelf te rooskleurig neerzet haha.. maar schelden doe ik inderdaad bijna nooit). Ik kan wel heeeeeel boos zijn overigens.
Nou, mijn vrouw kan ook heeeeel boos zijn. Maar ook zij kan schelden en ontbranden om niks. Voorbeeld: de batterijtjes van de draadloze muis zijn op. Woedend kan ze daar om worden. En dat gaat dus nergens over. Dat soort pietluttige frustraties storen mij heel erg aan haar en dat weet ze.
Toen ik nog op kamers woonde als student, kon ik dagen boos blijven op mensen. Nu ben ik het met een paar minuten wel kwijt. Dat scheelt enorm.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:05
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 21:52:
Wat een lange verhalen kun jij tikken zeg. Wel goed want je bent de dingen lekker op een rijtje aan het zetten voor jezelf. Het beeld van jullie relatie wordt helder voor jezelf.
Ja, ik sta er zelf ook van te kijken eerlijk gezegd. Heb het niet eens in de gaten, maar er wordt inderdaad een heleboel duidelijk. Ben ook blij met de feedback die ik krijg. Niet allemaal even leuk, maar allemaal wel waardevol. Dat is wat ik nodig heb nu.
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 21:52:
Het hebben van een "scheve" relatie zoals jij beschreef is ook herkenbaar. Mijn man is altijd erg op mij mee gelift. Daarmee bedoel ik dat ik heel verzogend ben en een regelaar. Hij kon dus een afwachtende houding aanemen. En deed dat ook graag. Hij liet zich graag in de watten leggen. En ik legde hem graag in de watten. Maar nu vind hij dat dingen hem zijn overkomen en niet echt zijn keus waren. Dingen waar hij nu over zegt niet achter te hebben gestaan. Dingen tegen zijn zin in gedaan om de lieve vrede te bewaren. Ik vind dat vervelend te horen. En had graag gehad dat hij toen al tegen die dingen ingegaan zou zijn en ze dus niet gedaan had. Maar ja daar is nu niets meer aan te doen. Heb het er moeilijk mee dat het allemaal opgekropte dingen blijken te zijn en dat ie gewacht heeft met zeggen totdat zijn gevoel op is. Nu lijkt het onokeerbaar te zijn. Terwijl ik al gevraagd heb wat hij dan wil in een relatie. Vraag wat zijn behoeftes zijn. Maar dan krijg ik als antwoord dat hij het niet weet. Moeilijk hoor. Ik heb er nu voor gekozen hem de tijd te geven. En het even te laten voor wat het is. Als er dan wat staat te gebeuren tussen ons, is het in ieder geval geheel uit zijn eigen wil. En niet omdat ik hem daartoe heb gepusht door maar achter hem aan te blijven gaan. Maar soms denk ik ook als ik hem zo laat gaan geef ik dan niet de boodschap dat ik geen intresse meer heb?
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Herkenbaar, herkenbaar. Ik ben overigens voornamelijk op haar meegelift. Ik heb haar vaak beslissingen laten nemen. Beetje laffe houding achtgeraf. Zo kon ik me mooi verschuilen achtger het feit dat het haar beslissing was. Lekker makkelijk en weglopen voor verantwoordelijkheden. Dat wil ik dus niet meer. Ik werd er ook ongelukkig van, want er werden dingen besloten waar ik het niet mee eens was, net als jouw man dus. Maar ja, als je je mond niet opendoet, heb je ook weinig recht van spreken. Dus ik moet, net als jouw man, duidelijk maken wat ik wel en niet wil en gewoonweg mijn mening geven. Wat die mening ook is. Daarna kan de discussie wel ontstaan. Je neemt dan wel samen een beslissing en wellicht zelfs een betere dan als je iemand alleen laat beslissen. Twee weten toch meer dan één.
Zij weet op dit moment ook totaal niet wat ze wil. Alhoewel, volgens mij wil ze haar lover beter leren kennen. Hoe dat uitpakt weet ik niet. Dat vreet wel enorm aan me. Wel met hem, niet met mij. Maar ja, ik heb er geen zeggenschap over. Wat dat betreft ben ik afhankelijk van haar. Gelukkig heb ik nog wel zeggenschap over wat ik zelf kan en wil doen. Aan de andere kant is zij ook afhankelijk van mijn ontwikkeling. Ben ik er over drie maanden nog wel voor haar? Kan zomaar zijn dat ze bij me terug wil komen, maar dat ik verder ga zonder haar. Is ook een optie. Op dit moment is het toch alleen maar koffiedik kijken wat er zal gebeuren. Het enige dat ik op dit moment zelf in de hand heb, ben ikzelf. Daar moet ik het mee doen.
Ik ga haar idd ook niet pushen in een richting. Het is voor haar het beste dat ze er zelf achter komt wat ze wil. Mocht het toch allemaal goed komen tussen ons, dan zullen er stevige gesprekken moeten plaatsvinden. Een aantal dingen zal anders moeten gaan. Ik wil niet nogmaals door zoiets heen moeten. We zullen dan allebei ons steentje moeten bijdragen. Ik ga nu ook voor mezelf verder uitwerken wat ik wil in de toekomst. Of zij in dat plaatje past, weet ik pas als we het bespreken.
Overigens zijn het bij ons ook allemaal opgekropte dingen, zelfs dingen die al speelden voordat wij een relatie kregen. Dingen in de familiesfeer. En daar moet ze echt zelf uitkomen, kan ik niks voor haar betekenen, anders dan een luisterend oor en haar steunen in haar "strijd".
Wat een lange verhalen kun jij tikken zeg. Wel goed want je bent de dingen lekker op een rijtje aan het zetten voor jezelf. Het beeld van jullie relatie wordt helder voor jezelf.
Ja, ik sta er zelf ook van te kijken eerlijk gezegd. Heb het niet eens in de gaten, maar er wordt inderdaad een heleboel duidelijk. Ben ook blij met de feedback die ik krijg. Niet allemaal even leuk, maar allemaal wel waardevol. Dat is wat ik nodig heb nu.
quote:luddevudu schreef op 07 juli 2009 @ 21:52:
Het hebben van een "scheve" relatie zoals jij beschreef is ook herkenbaar. Mijn man is altijd erg op mij mee gelift. Daarmee bedoel ik dat ik heel verzogend ben en een regelaar. Hij kon dus een afwachtende houding aanemen. En deed dat ook graag. Hij liet zich graag in de watten leggen. En ik legde hem graag in de watten. Maar nu vind hij dat dingen hem zijn overkomen en niet echt zijn keus waren. Dingen waar hij nu over zegt niet achter te hebben gestaan. Dingen tegen zijn zin in gedaan om de lieve vrede te bewaren. Ik vind dat vervelend te horen. En had graag gehad dat hij toen al tegen die dingen ingegaan zou zijn en ze dus niet gedaan had. Maar ja daar is nu niets meer aan te doen. Heb het er moeilijk mee dat het allemaal opgekropte dingen blijken te zijn en dat ie gewacht heeft met zeggen totdat zijn gevoel op is. Nu lijkt het onokeerbaar te zijn. Terwijl ik al gevraagd heb wat hij dan wil in een relatie. Vraag wat zijn behoeftes zijn. Maar dan krijg ik als antwoord dat hij het niet weet. Moeilijk hoor. Ik heb er nu voor gekozen hem de tijd te geven. En het even te laten voor wat het is. Als er dan wat staat te gebeuren tussen ons, is het in ieder geval geheel uit zijn eigen wil. En niet omdat ik hem daartoe heb gepusht door maar achter hem aan te blijven gaan. Maar soms denk ik ook als ik hem zo laat gaan geef ik dan niet de boodschap dat ik geen intresse meer heb?
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Herkenbaar, herkenbaar. Ik ben overigens voornamelijk op haar meegelift. Ik heb haar vaak beslissingen laten nemen. Beetje laffe houding achtgeraf. Zo kon ik me mooi verschuilen achtger het feit dat het haar beslissing was. Lekker makkelijk en weglopen voor verantwoordelijkheden. Dat wil ik dus niet meer. Ik werd er ook ongelukkig van, want er werden dingen besloten waar ik het niet mee eens was, net als jouw man dus. Maar ja, als je je mond niet opendoet, heb je ook weinig recht van spreken. Dus ik moet, net als jouw man, duidelijk maken wat ik wel en niet wil en gewoonweg mijn mening geven. Wat die mening ook is. Daarna kan de discussie wel ontstaan. Je neemt dan wel samen een beslissing en wellicht zelfs een betere dan als je iemand alleen laat beslissen. Twee weten toch meer dan één.
Zij weet op dit moment ook totaal niet wat ze wil. Alhoewel, volgens mij wil ze haar lover beter leren kennen. Hoe dat uitpakt weet ik niet. Dat vreet wel enorm aan me. Wel met hem, niet met mij. Maar ja, ik heb er geen zeggenschap over. Wat dat betreft ben ik afhankelijk van haar. Gelukkig heb ik nog wel zeggenschap over wat ik zelf kan en wil doen. Aan de andere kant is zij ook afhankelijk van mijn ontwikkeling. Ben ik er over drie maanden nog wel voor haar? Kan zomaar zijn dat ze bij me terug wil komen, maar dat ik verder ga zonder haar. Is ook een optie. Op dit moment is het toch alleen maar koffiedik kijken wat er zal gebeuren. Het enige dat ik op dit moment zelf in de hand heb, ben ikzelf. Daar moet ik het mee doen.
Ik ga haar idd ook niet pushen in een richting. Het is voor haar het beste dat ze er zelf achter komt wat ze wil. Mocht het toch allemaal goed komen tussen ons, dan zullen er stevige gesprekken moeten plaatsvinden. Een aantal dingen zal anders moeten gaan. Ik wil niet nogmaals door zoiets heen moeten. We zullen dan allebei ons steentje moeten bijdragen. Ik ga nu ook voor mezelf verder uitwerken wat ik wil in de toekomst. Of zij in dat plaatje past, weet ik pas als we het bespreken.
Overigens zijn het bij ons ook allemaal opgekropte dingen, zelfs dingen die al speelden voordat wij een relatie kregen. Dingen in de familiesfeer. En daar moet ze echt zelf uitkomen, kan ik niks voor haar betekenen, anders dan een luisterend oor en haar steunen in haar "strijd".
