Vrouw met dertigers dillemma?

het 30ers dilemma is een hype en geen aandoening. En zo kan je op internet zoeken en echte psychische stoornissen vinden waar je ex aan voldoet.

Waarschijnlijk kan je in je het alternatieve circuit een hoop "aandoeningen" vinden waar ze aan voldoet. Kortom: bespaar jezelf de ellende van je psychologische verklaringen voor het feit dat ze niet met je verder wil.



Je lijkt me nogal een eng ventje: als je spreekt over haar 'breken", ze wil een vent die ergens voor "staat" en dat ben jij blijkbaar niet geweest.

Nu zit je te 7 jammeren over 4 huisdieren en alle beslommeringen die je hebt terwijl zij vrij is om te gaan... laat me niet lachen. Alsof jij aan huis gekluisterd bent door een stel cavia's, wat honden of katten. Bullshit.



Jij hebt in India plots het "licht" gezien. Tussen het werk door had je plotseling tijd om na te denken en was je klaar voor een nieuwe start? Lees je eigen stuk nog eens door.... dat is toch gewoon hol/leeg gebazel?



Laat het e.e.a. eens op zijn beloop, ga over een maand of 3 eens praten en probeer jezelf niet te verliezen in pseudo-psychologisch geleuter maar ben wie je bent.

Pffffff EJay, wat moeilijk moet dat voor je zijn al die onzekerheid.



Het klinkt alsof je vrouw de afgelopen jaren niet echt de knoop heeft willen doorhakken ondanks haar twijfels. Zo als je het beschrijft vind ik het heel vervelend gedrag. Waarom heb jij al die jaren genoegen genomen met iemand die niet 100% voor je gaat? En die zo ontevreden is? Haar opmerking over jullie huwelijk vind ik helemaal schokkend. In een lange relatie kan het gebeuren dat één van de twee een periode twijfelt, maar als dit jaar op jaar is klopt er toch iets niet. Voor jou moet dit ook een uitputtingsslag zijn. Hebben jullie ooit samen geprobeerd om iets aan je relatie te veranderen? Denk je dat het überhaupt mogelijk is om je relatie dusdanig te veranderen dat je vrouw tevreden is?

Ik herken de zaken wel maar goddank niet bij mijzelf.



Het lijkt mij dat zij heel erg overhoop ligt met zichzelf en daar de rest van de wereld de schuld van geeft, en jou nog het meest. Het lijkt mij dat zij daar alleen niet uitkomt. Zij zal moeten leren inzien wat haar rol is in het geheel dat haar leven nu is en dat zij de enige is die daar verandering in kan gaan brengen.



Ik zou haar aanraden om naar de huisarts te gaan, hij/zij kan haar doorverwijzen naar een therapeut die voor haar wellich geschikt is. Ze kan ook zonder verwijzing in de vrije sector een therapeut kiezen trouwens.



Het kan wel heel goed zijn dat als zij weer goed in haar vel zit, dat ze dan toch besluit om niet verder met jou te gaan. Maar ja, niets doen lijkt me ook geen optie.

Persoonlijk heb ik weinig met dertigersdilemma theorieën. Sterker nog, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als rond mijn 30ste (nu dus ).



De 'extentiële vragen' en de wens om je uit te leven herken ik wel bij vriendinnen die hun lange relatie pas verbroken hebben. Gewoon omdat ze nog maar rond de 20 waren toen hun relatie begon en nu opnieuw over hun identiteit nadenken.



Ik zou behoorlijk boos worden als de man van wie ik even afstand zou willen nemen me zou adviseren om een therapeut te zoeken, of zou suggereren dat ik in de war ben. Zou hier heel erg mee oppassen als ik jou was.

Ik vind het wel betuttelend overkomen dat jij nu weet wat er met haar aan de hand is. Alsof zíj gewoon niet helemaal spoort en vanzelf wel weer bij zinnen komt, als ze maar naar jou luistert.



Is het in je opgekomen dat ze gewoon níet gelukkig is in jullie relatie en dat ze gewoon níet terugkomt en dat dat niets met dilemma's van welke leeftijd dan ook te maken heeft maar gewoon met het feit dat jij niet de juiste man voor haar bent?



Gek dat je naar India moet om het licht te zien én dat je het licht pas ziet als het voor al te laat is.



De manier waarop je over je vrouw praat komt op mij niet heel prettig over. Een beetje belerend en 'ze is heel mooi, ok, haar buik mag wat minder' bijvoorbeeld. Klinkt allemaal niet heel prettig, misschien is het de toon, ik weet het niet.



Maar het kan zomaar zijn dat ze nadenkt over 'waarom leef ik eigenlijk en wat moet ik met mijn leven' omdat ze 1 ding wél zeker weet: dat ze niet met jou verder wil. En dat roept opeens een boel vragen op. Kan zo maar.



Je zei in het begin van het verhaal dat je erop terug zou komen waarom je haar pas na 7 jaar hebt gevraagd, maar dat heb je niet gedaan, waarom was dat?



Ik vind het rot voor je dat je in zo'n situatie zit en ik hoop voor je dat het goedkomt, maar dan zou ik mijn vrouw wel wat serieuzer nemen, als ik jou was.

Volgens mij worden jullie beiden gelukkiger zonder elkaar. Waarom jezelf blijven kwellen in 'n niet-werkende relatie?

Jij wilt heel graag de orzaak leggen bij het "dertigers_dilemma"van je vrouw en je hoopt dat ze na een periode wel tot inkeer zal komen. misschien wel, misschien ook niet. Dat ligt nu buiten jou.



Vraag die je jezelf wel moet stelen: als ze nu 3 maanden lang de bloemetjes buitenzet, of een relatie begint met die ander, het valt toch tegen en ze staat inderdaad met hangende pootjes op de stoep, hoe ga je dan met haar om? wanneer komt bij jou de boosheid en frustratie over wat ze jou nu aandoet? Hoe kun je haar nog vertrouwen als je weer op reis moet voor je werk? vind je niet dat je meer respect verdient dan geparkeerd en aan het lijntje gehouden te worden terwijl mevrouw de bloemetjes buiten zet onder het mom van dertigersdilemma?



jou vrouw geft aan dat ze graag een vent wil die haar tot de orde roept, die "staat". als je zo'n man kunt enwilt zijn, vertel haar dan dat ze niet zomaar kan weggaan, een nieuwe relatie uitproberen en terugkomen alsof er niets gebeurt. Stel haar vor de keuze: of ze komt morgen terug en julie gan in relatie-therapie, of ze hoeft helemaal niet meer terug te komen, omdat jij haar niet wil als ze niet volledig voor jou gaat.

quote:return_of_kreng schreef op 07 juli 2009 @ 11:55:

vind je niet dat je meer respect verdient dan geparkeerd en aan het lijntje gehouden te worden terwijl mevrouw de bloemetjes buiten zet onder het mom van dertigersdilemma?



jou vrouw geft aan dat ze graag een vent wil die haar tot de orde roept, die "staat". als je zo'n man kunt enwilt zijn, vertel haar dan dat ze niet zomaar kan weggaan, een nieuwe relatie uitproberen en terugkomen alsof er niets gebeurt. Stel haar vor de keuze: of ze komt morgen terug en julie gan in relatie-therapie, of ze hoeft helemaal niet meer terug te komen, omdat jij haar niet wil als ze niet volledig voor jou gaat.Verdient zijn vrouw geen man die haar niet wil "breken" (!!!) als ze onenigheid hebben?? Die eerst eens een gesprek aan gaat ipv als een halve goeroe beter te weten/het licht heeft gezien na een zakenreisje uit India? Voorheen al vlekjes kreeg van een discussie want hij kan niet tegen onenigheid.



Daarbij duwt TO zijn ex in het hokje 30ers dilemma (wat een giller) omdat zij niet met hem verder wil. Het ligt niet aan hem maar aan haar "dilemma"... sure.. Levensvragen horen bij het het leven (daarom levensvragen), die spelen iedere fase.



Zij zit bij een vriendin en dus (?) kan ze de bloemetjes buiten zetten? Is dat verboden? TO geeft aan dat hij nooit iets ondernam, niks wilde doen.



Iemand dwingen om in relatietherapie te gaan die niet wil? Heeft toch geen enkel effect... Ze wil niet met hem verder en dat is haar goed recht. Iedereen is vrij om een relatie te verbreken. Vreemd gaan is absoluut niet netjes of respectvol naar de ander toe. Maar blijkbaar was de relatie niet zo prachtig als gedacht en zijn beide partijen na de wonderbaarlijke Indiaase zakenreis tot heldere inzichten gekomen: zij wil niet meer met hem, hij wil niets liever dan haar.

Feit: de partij die géén relatie wil trekt aan het langste eind. Je kan de ander niet dwingen een relatie te willen. Therapie of geen therapie.

Mips, maar daarom mag TO zijn eigen leven wel in eigen hand nemen en grenzen stellen. Op iemand blijven wachten die er niet zeker van is jou wel te willen is meestal gewoon niet zo'n beste optie, en ik ben dan ook voor de optie 'graag of niet' en dan kun je best zeggen 'joh, jij wilt weg, prima, maar we gaan óf nu in relatietherapie om eruit te komen óf je hoeft niet meer terug te komen' anders wordt ook TO er niet beter van.



Het zijn twee niet perfecte mensen in een niet-perfecte relatie. Ik denk niet dat TO het zoveel slechter deed als zijn vrouw. Hij somt hier even heel kernachtig zijn negatieve punten op, die hij kennelijk goed op een rijtje heeft. En dan lijkt het al snel alsof hij de boeman is, maar zijn vrouw is ook vast geen heilige en heeft ook een aandeel in alle patronen.

Ik vind je partner zeer egoistisch om dit om deze manier te doen.

Laat gaan, laat gaan, laat gaan. Jullie zijn duidelijk niet voor elkaar gemaakt. Ik snap niet dat jullie überhaupt getrouwd zijn vorig jaar. Zij wil een man die anders is dan jij, jij wil een vrouw die anders is dan zij. Get a new life, zij is daar al mee begonnen. Het heeft geen zin om voor haar in te vullen wat er met haar aan de hand is. Wat het ook is, met jou en/of met haar, it isn't meant to be. Wees blij dat jullie geen kinderen hebben, dat maakt het makkelijker.

Klopt, Hij kan haar niet dwingen iom nog een relatie te willen. Hij hoeft echter ook niet te accepteren dat zij de relatie 3 maanden stil zet, om daarna verder te gaan alsof er niks gebeurd is. Ik geloof niet dat een "pauze"in een relatie de problemen oplost. Als vrouw definitief weg is en wegblijft, is dat absoluut haar goed recht. dan valt er niets meer te redden.



Ze hebben allebie steken laten vallen, zowel de To als vrouw, en als ze beiden echt nog samen willen, dan lijkt me therapie de beste optie.



Als vrouwlief niet meer verder wil, snap ik die periode van 3 maanden niet, dan kan ze beter gelijk de stekker er uit trekken. Als ze wel nog een mogelijkheid ziet, dan is drie manden uitelkaargrieoen ook niet echt nuttig. Dus vind ik dat TO zijn vrouw best onder druk mag zetten om NU een beslissing te nemen, in plaats van 3 maanden of een halfjaar lijdzaam toe te zien hoe zij van alles doet met anderen, omdat ze pauze hebben en zij dat dus mag. Ookal mag hij het van haar ook. Als ze na 3 maanden "losbollen"verwacht weer in een gespreid bedje te kunnenn terugkeren, vergissen ze zich allebei. dat gaat de relatie zeker niet beter maken.

quote:EJay schreef op 07 juli 2009 @ 11:10:

Hallo allemaal,



ik heb een relatie van 9,5 jaar met mijn huidige vrouw. Ze is de liefde van mijn leven en slechts mijn tweede vrouw waarmee ik het bed heb mogen delen. Vorig jaar zijn we eindelijk getrouwd en ik was daar helemaal gelukkig mee. Voor haar had het allemaal niet gehoeven, daar het huwelijk voor haar al niet meer was wat ze had gehoopt. Ik heb haar namelijk pas na 7 jaar gevraagd. Kom ik op terug.



Prinsessengedrag is dit. Zij had jou ook kunnen vragen als ze het zo belangrijk vond om te trouwen. Been there done that.



In de afgelopen jaren zijn we ieder jaar op een punt terecht gekomen dat het erg moeilijk ging en dat zij er mee wilde stoppen. Dat had voor haar een aantal redenen.

- Belangrijkste reden: ze wil iemand hebben die "staat". Iemand die haar kan terugfluiten indien nodig, iemand die haar kan verzorgen als het ware.



Waarvoor zou jij haar moeten terugfluiten dan? En in hoeverre verzorg jij haar niet? Geeft zij hier niet gewoon jou de schuld van het resultaat waar haar eigen zwakke punten toe hebben geleid?



- Ik ben iemand die (helaas) een schop onder zijn reet nodig heeft om zaken af te maken/op te pakken

- Ik vergeet domweg zaken die er toe doen, maar in haar ogen nutteloze feitjes dreun ik zo op



Dat kunnen natuurlijk wel belangrijke issues zijn, maar het lijkt me dat dit niet sinds twee jaar zo is. Hebben jullie het er op een constructieve manier over gehad om hierin te veranderen, beide?



- Ik onderneem niet zo veel (= leuke dingen doen)



Vind je dat echt zelf? Zou je daarin kunnen veranderen? Was je altijd zo? Zo nee, hoe komt het dat dat niet meer zo is?



- Bij ruzies kan ik pas stoppen als ik haar gebroken heb



Is dat echt zo, of vind zij dat. Hoe gaan jullie ruzies dan?



- Ze wil vlammen bij discussies en ik kan daar niet mee omgaan, omdat het op mij overkomt als ruzie



Dat is een kwestie van accepteren, ik ben ook een vlammer, mijn man niet. Als ik wil dat hij anders gaat reageren dan dat ik doe, dan zal ik eerst zelf moeten veranderen, actie = reactie



Er is nog wel een aantal kleine zaken op te noemen, maar die vallen allemaal onder de noemer "minor detail".



Afgelopen mei was ik voor drie weken in India voor mijn werk, iets dat ik niet kon weigeren. Zij stond er toen alleen voor in het huis met onze vier huisdieren en nog andere zaken. Naast een drukke baan, dus erg veel werk en weinig plek voor ontspanning.



Huisdieren zijn toch ontspannend? Als het hier niet gaat om dierentuindieren vind ik dit wel een beetje kul. Als het om 4 honden gaat, dan zijn er trouwens ook mogelijkheden zoals uitlaatservices en pensions.



Ze heeft in deze periode echter iemand leren kennen en is op slag verliefd geworden op deze gozer. Ze is ook al vreemd gegaan met hem.



Dat lijkt me de makkelijkste weg zoeken, en vooral toegeven aan je prinsessengevoel.



In india zijn mijn ogen opeg gegaan, want ik had veel tijd om na te denken in het hotel. Helemaal fris en met een gevoel van een nieuwe start kwam ik naar NL terug. Daar vond ik helaas een compleet verwarde vrouw terug.



Hadden jullie in die drie weken geen contact dan?



Ze worstelt nu met existentiele vragen als "Waarom leef ik?", "Is dit alles in het leven?", "Ben ik niet beter af dood?", "Waarom heb ik geen vrienden?", "Waarom doet mijn moeder zo rot tegen me?", "Wat wil ik in het leven?".



Kennelijk zoekt ze heel veel bevestiging om er te mogen zijn. Deze bevestiging kan ze alleen uit zichzelf halen, niet uit anderen. Als ik zo lees wat jij opschrijft is ze daar nog niet toe in staat. En het is heel erg lastig om dat zonder hulp te bereiken.



Helaas voor mij weet ik nu previes wat ik wil, hoe ik het wil en vooral met wie ik het wil. Zij is echter volledig van de kaart en is gisteravond voor drie maanden uit huis gegaan om helemaal tot zichzelf te komen, mij achter latend met huis en haard.



Ik kan momenteel geen pijl op haar trekken en weet niet wat ik moet/kan verwachten van haar. Iedereen mag contact met haar opnemen, behalve ik. Ze vind dat ik een groot hart heb, een heel lief karakter, ze voelt zich heel veilig bij me, ik maak haar aan het lachen, ik kook lekker, ik sta altijd voor haar klaar...enz...

toch zit er iets niet lekker bij haar.



Naar aanleiding van haar existentiele vragen ben ik eens gaan surfen op het net en kwam er zo achter dat ze volgens mij het Dertigers Dillemma heeft. Alle symptomen die ik daarbij lees, vertoont ze.



Haar existentiele vragen kunnen ook tot een excuus leiden voor het vreemdgaan. Ik was zo in de war, en was zoekende en dacht het daarom bij die ander te kunnen vinden. Mis, je kunt het alleen bij jezelf vinden en hebt willens en wetens de verkeerde weg bewandeld omdat je je hormonen niet in bedwang wilde houden omdat je vond dat je er recht op had.



Ik wil haar niet kwijt. Ze is de vrouw van mijn leven en ik heb haar in het verleden niet altijd goed behandeld. Denk daarbij aan het niet oppakken van zaken, het breken van haar, het "verbieden" van het niet meer mogen vlammen.



Noem eens voorbeelden dan?



Hoe ga ik hier nu mee om? Ik heb me voorgenomen haar niet te bellen, mailen, sms'en enz, tenzij in noodgevallen. Ik heb haar dit ook gezegd. Ik gun haar haar rust periode. Ik wil het zelf ook gebruiken om zelf zaken op orde te brengen.

Mbt het vreemdgaan, ik beschouw mezelf als mede schuldige aan de voedingsbodem daarvan, niet voor het feit zelf, want dat is 100% haar keuze geweest. Ik mag in deze periode van haar ook doen wat ik wil, dus ook vreemdgaan. Op dat laatste zit ik niet te wachten. Al wil zij wel dat ik dat doe, aangezien ik het er wel moeilijk mee heb dat ik zo weinig sexueel contact heb gehad met vrouwen.



Niet doen, dat geeft haar alleen een stok om mee te slaan.



En daar heeft zij het weer moeilijk mee, omdat ik nu al mijn aandacht (frustratie?) op haar richt. Zij vind zich op dit moment te dik om aantrekkelijk gevonden te worden. Ik vind haar prachtig! (Ok, het buikje mag iets kleiner )



Wat moet ik nu doen? Ik ben me bewust van de valkuil van de valse hoop. Maar ze geeft nogal mixed signals af. De "breuk" is tijdelijk. Ik heb haar ook aangegeven dat ik haar plekje vrij houdt, omdat ik met haar verder wil in de trein des levens. Maar ik heb ook aangegeven dat er wel een houdbaarheidsdatum aan zit. Ik heb geen datum genoemd, zij houdt het op drie maanden. Ik houdt het zelf op zes maanden. Ze zegt zelf dat ze niet weet wat er uit zal komen. Misschien komt ze terug , misschien wil ze gewoon vrijgezel zijn, misschien wil ze met haar "object of her affection" verder. Deze laatste geeft overigens aan ook wel wat verliefd te zijn... Het is een getrouwde Turk met vier kinderen en een handelaartje in wat er maar op zijn pad komt. Een vrijbuiter.



Ik heb de afgelopen dagen zitten janken als een klein kind en zit nu helemaal alleen in een groot huis met vier huisdieren, inclusief alle verantwoordelijkheden. zij is nu bij een vriendin van haar en gaat zich nu helemaal uitleven en er op uit. Als je geen verantwoordelijkheden hebt, kan dat ook.



Momenteel weet ik niet wat ik voel / zou moeten voelen. Ik zou boos moeten zijn over het vreemdgaan, maar ik beschouw het meer als een symptoom, een uiting van haar onvrede. Ik heb besloten om de komende maanden ook voor mezelf te gebruiken en die zaken neer te zetten zoals ik het graag wil en zoals ik wil zijn. Het gaat met pijn in mijn hart dat ik dit moet doen. Ik had het namelijk sowieso wel gedaan, maar dan met haar. Dit alles naar aanleiding van mijn tijd in India.



Ik ben zelf altijd trouw geweest en heb ook geen behoefte gehad aan een andere relatie. Zij is voor mij de vrouw waar ik ontzettend veel van hou en waarmee ik verder wil. Ik weet alleen niet hoe op dit moment. Ik zou mijn arm geven om een pilletje voor haar te halen waarmee al haar problemen weg zijn. Maar ja, dat pilletje bestaat niet. Ze heeft momenteel zoveel woede en frustratie in zich, dat de problemen die wij nu hebben in onze relatie, maar een klein deel vormen van al haar problemen. Ze ergert zich werkelijk aan alles momenteel. Onze pup, de buurman die niet in zijn parkeervak parkeert, de andere buren die "uit de hoogte doen" (ik heb het nooit gemerkt en merk het ook niet), de kinderen die buiten spelen, de boom van de buurman die tot 10:00 's ochtends een beetje schaduw in onze tuin verzorgt, haar moeder die een korte (lees"zakelijke) telefoongesprekken kan voeren, iemand die een (lang) verhaal vertelt, een lange wachtrij waar dan ook, iemand die langzaam auto rijdt, enz....

Al met al geen makkelijke situatie en voor mij compleet nieuw. Zijn er mensen die zich in zo'n situatie herkennen? Zijn er meer mensen met het dertigers dillemma? Als het dat is natuurlijk, want ik ben een psycholoog.



Sorry als ik een beetje van de hak op de tak spring. Als er zaken onduidelijk zijn, vraag me gerust om meer duidelijkheid. Ik zie dit als een soort dagboekje, dus ik zal nog wel meer schrijven.



Groeten,



EJay.

Hoi Thyra,



Ik geloof ook niet dat zijn vrouw een heilige is, zij gaat tenslotte vreemd . Maar ik vind het nogal muf als iemand even op internet een aandoeninkje zoekt en vervolgens de ex dat toeschrijft omdat het gedrag hem/haar niet bevalt.



Blijkbaar werkt/werkte deze relatie niet. Zij is niet happy met hem (want andere vent en (tijdelijk?) t huis uit. Hij was ook niet happy met haar want heeft ergens het licht gezien en was klaar voor een nieuwe start.



Gezien de situatie lijkt me het niet meer dan logisch dat ze een periode bezinning inlassen. Kan TO zien of hij over 3 maanden nog steeds is verlicht. Dan heeft zij tijd gehad om na te denken. Wil ze dan nog niet dan houdt het op, hoe vervelend dat ook is.

quote:EJay schreef op 07 juli 2009 @ 12:23:

Ok. Dank allemaal voor de reacties. Ik merk dat een en ander niet goed is overgekomen. Helaas. Ik probeer het uit te leggen.



1. Ik zou idd terugkomen op het feit dat ik haar pas na 7 jaar gevraagd heb. Dat volgt hier.

We zijn op vakantie geweest een vijftal jaar terug. Ik wilde haar toen ten huwelijk vragen. Tijdens deze vakantie heeft zij toen een paar keer aangegeven dat dit wel een mooi moment was om haar ten huwelijk te vragen. Toen was voor mij het moment weg. Het zou naar mijn mening niet meer spontaan overkomen. En dat is wat ik wel graag wilde, spontaniteit.



En in de jaren daarna nooit meer een spontaan moment gehad dat je dacht....?



2. het "breken":

dat is iets wat nooit mijn bedoeling is geweest. Ik schaam mij daar ook diep voor. In het verleden zou ik eerder hebben moeten realiseren wat het voor haar betekende. Dat is pas later tot mij doorgedrongen. Erg vervelend. Ik probeer het nu te accepteren. Het is wat haar tot haar maakt en wat mij in eerste instantie ook heel erg aantrok.Dit volg ik niet zo hoor. Wat trok je aan, wat moet je accepteren? Dat je haar kon breken? Wat bedoel je precies met 'breken'? En doe je dat nu nog steeds?

Hoi Ejay,



Wat zul jij je rot voelen. Ik wens je heel veel sterkte. Had net een heel verhaal getikt maar deze is verloren gegaan. Nu een hele korte versie. Ik zit in hetzelfde schuitje mijn man is ook voor drie maanden uit huis om onze relatie te overdenken. Er zijn nu 5 weken om en ik vind het verschrikkelijk hoe het allemaal verloopt. Heb het gevoel aan de zijlijn te staan. Maar ja iemand moet uit vrije wil bij je willen zijn. We hebben 2 kinderen en dat maakt de sittuatie wel een stuk moeilijker.



Sterkte,

Luddevudu

Willen winnen is niet per definitie de ander willen breken .

Snel je tranen laten stromen is ook niet gelijk aan gebroken zijn . Bij sommige mensen gaat dat kraantje nou eenmaal gemakkelijk open .....





Maar goed , zij is dus een Heilige en het ligt allemaal aan jou ?

Nou , klaar dan , lijkt me .

Als jij de slaapkamer alleen een plek vind om te slapen en zij vind de inrichting belangrijk, waarom zou jij dan degene moeten zijn die de slaapkamer aanpakt? is ze gehandicapt dat ze zelf geen kwast ter hand kan nemen?



Omghgekeerd: als zij geen probleem heeft met troep en jij wel, dan ruim je dus op omdat JIJ belang hecht aan een opgeruimde omgeving. Dus dan ben jij inderdaad degene die weer opruimt. dat doe je voor jezelf en niet voor haar.



Als jij vind dat ze zeurt over die boom, zeg dan gewoon: Mij stoort die boom niet, maar als het echt zo;n probleem is, ga dan eens met buurman praten of ie m wil weghalen/snoeien.

Jij hoeft niet al har problemen op te lossen omdat je man bent, en omgekeerd hoeft zij ook niet alle huishoudelijke taken te doen omdat ze vrouw is.

Ik lees nergens in jouw postings meer respect en liefde voor de ander zoals ie is. met goede, maar vooral de slechte eigenschappen. Als jij perse moet veranderen in iemand die je niet bent, wat is haar liefde en respect voor jou dan waard? waarom zou je nog een relatie willen met iemand die helemal gee relatie wil met jou, maar met iemand met totaal andre karakter-eigenschappen.



Kennelijk is jouw vrouw daar nu ook achter, dat je iemand niet moet willen veranderen en dat een kikker altijd een kikker blijft. De vraag aan haar is of die kiker toch leuk genoeg is om mee verder te willen. opdracht van jou is grenzen stellen en zijn wie je bent, niet wie je vrouw zou willen dat je was.