Relaties
alle pijlers
Help!
woensdag 27 mei 2009 om 21:48
Mijn vriend en ik zijn ongeveer 10 jaar samen. Hij is altijd vrij veel van huis geweest, waardoor we ieder een beetje ons eigen leven hebben geleid. De laatste tijd is hij steeds vaker thuis. In het begin vond ik dit leuk, maar de laatste tijd irriteer ik me daar soms aan. Dat komt omdat ik dingen plan. Hij wil het liefst dat ik deze dingen dan ga afzeggen omdat hij thuis is. En hij gezellig bij mij wil zijn. Ik zeg dan tegen hem dat ik dat best egoïstisch van hem vind, omdat hij ook niet aan mij denkt opalle momenten dat ik wel alleen op de bank zit en hij niet thuis is.
In onze relatie zijn we best gelukkig geweest: we hebben humor en hebben het financieel best goed voor elkaar. We hebben echter ook een aantal problemen, namelijk het driftige karakter van mijn vriend (als er iets niet lukt, gooit hij de boel het liefst kapot) én....het feit dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan omdat hij hier niet toe in staat is!!!! Ik heb het hier best moeilijk mee, en dat heb ik ook vaak aangegeven. Ik had al best graag kinderen gewild, maar hij vertelde altijd: op de normale manier en anders niet! Ergens heb ik me neergelegd bij het feit dat ik geen kinderen met hem zou krijgen en ben ik me steeds meer gaan richten op mijn werk.
Nu kan ik goed opschieten met iemand van mijn werk en we hebben gezoend! Ik heb dit eerlijk tegen mijn vriend verteld! Hij zei dat hij het kon vergeten, maar dat kan hij niet! Hij heeft een aantal voorwaarden gesteld, zoals het zoeken van ander werk, opzeggen mobiele telefoon, niet meer veel bellen met familie en dergelijke! Ook heeft hij regelmatig last van zijn driftige buien waarin hij mij heel slecht maakt, terwijl ik 10 jaar voor hem heb klaargestaan en hem heb geholpen met heel veel problemen!
Hij geef mij steeds de schuld van de problemen die we nu hebben, maar ik denk niet dat die zoen de oorzaak van onze problemen is. Zo heb ik vaak aangegeven dat ik het eigenlijk niet normaal vind dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan en dat ik moeite heb met zijn driftbuien!
Ik twijfel heel erg of ik verder moet met deze relatie of dat we beter uit elkaar kunnen gaan! Ik heb altijd voor hem gezorgd en alles geregeld! Ik heb moeite om alles los te laten: bang het vertrouwde op te geven en toch ook zorgen om hem of hij zich wel alleen kan redden......
Help!! Wat vinden jullie hiervan???
In onze relatie zijn we best gelukkig geweest: we hebben humor en hebben het financieel best goed voor elkaar. We hebben echter ook een aantal problemen, namelijk het driftige karakter van mijn vriend (als er iets niet lukt, gooit hij de boel het liefst kapot) én....het feit dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan omdat hij hier niet toe in staat is!!!! Ik heb het hier best moeilijk mee, en dat heb ik ook vaak aangegeven. Ik had al best graag kinderen gewild, maar hij vertelde altijd: op de normale manier en anders niet! Ergens heb ik me neergelegd bij het feit dat ik geen kinderen met hem zou krijgen en ben ik me steeds meer gaan richten op mijn werk.
Nu kan ik goed opschieten met iemand van mijn werk en we hebben gezoend! Ik heb dit eerlijk tegen mijn vriend verteld! Hij zei dat hij het kon vergeten, maar dat kan hij niet! Hij heeft een aantal voorwaarden gesteld, zoals het zoeken van ander werk, opzeggen mobiele telefoon, niet meer veel bellen met familie en dergelijke! Ook heeft hij regelmatig last van zijn driftige buien waarin hij mij heel slecht maakt, terwijl ik 10 jaar voor hem heb klaargestaan en hem heb geholpen met heel veel problemen!
Hij geef mij steeds de schuld van de problemen die we nu hebben, maar ik denk niet dat die zoen de oorzaak van onze problemen is. Zo heb ik vaak aangegeven dat ik het eigenlijk niet normaal vind dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan en dat ik moeite heb met zijn driftbuien!
Ik twijfel heel erg of ik verder moet met deze relatie of dat we beter uit elkaar kunnen gaan! Ik heb altijd voor hem gezorgd en alles geregeld! Ik heb moeite om alles los te laten: bang het vertrouwde op te geven en toch ook zorgen om hem of hij zich wel alleen kan redden......
Help!! Wat vinden jullie hiervan???
zondag 31 mei 2009 om 05:15
quote:xbrittx schreef op 29 mei 2009 @ 21:02:
- wat wil je nu eigenlijk?
- ga maar naar je ouders te wonen
- je gaat met de verkeerde mensen om en zij maken je de kop gek
- je gaat er spijt van krijgen
- ik geef zoveel om je
- etc etc
Dit zegt hij allemaal, maar wat zeg jij? Wie zijn die verkeerde mensen? Je ouders en je zus? Goh die kennen jou vanaf je geboorte dus hoe verkeerd zijn die dan? Spijt krijgen? Ik ben van mening dat je alleen spijt moet hebben van de dingen die je niet hebt gedaan in je leven. Je hele leven bestaat uit keuzes maken. Soms maak je (achteraf gezien) de verkeerde keuze, maar vaker maak je de goede keuze al zie je nu niet altijd direct de uitkomst van je keuze. Neem aan dat je een goed stel hersenen hebt en genoeg voorbeelden hebt in je omgeving van goede, gezonde en vooral normale relaties. Dus inzicht dat er bij jouw relatie het nodige schort heb je al. Immers je kaart het hier op het forum aan!
En bij je ouders wonen; is dat een ramp? Het hoeft toch niet voor eeuwig te zijn dat je weer bij je ouders gaat wonen? Terug naar je ouders kan een perfecte tijdelijke oplossing zijn tot je weer eigen woonruimte hebt. Of is het een ramp omdat je niet met je ouders door een deur kunt? Want dan kan ik nog wel begrijpen dat dit niet iets is waarop je zit te wachten. Maar ook daar is wel een oplossing voor te verzinnen.
En als je niet naar zijn argumenten luistert komt hij met de: ik geef zoveel om je emotionele manipulatiekaart aanzetten. Makkelijk, van hem. De vraag alleen is laat jij je door die zin in een hoek zetten en blijf je daardoor in een relatie waar je niet gelukkig in bent.
Er zijn een aantal vragen die je jezelf kunt stellen:
Waar zie jij jezelf over 10 jaar?
Kies ik voor geluk of zekerheid en dan maar minder gelukkig zijn?
Hoe zie jij een relatie voor je?
Hoe wil jij binnen een relatie behandeld worden.
Even een paar vraagjes die ik nu zo opdreun, maar er zijn er nog vele te stellen. Die misschien maken dat jij een keuze kunt maken waar je achter staat.
- wat wil je nu eigenlijk?
- ga maar naar je ouders te wonen
- je gaat met de verkeerde mensen om en zij maken je de kop gek
- je gaat er spijt van krijgen
- ik geef zoveel om je
- etc etc
Dit zegt hij allemaal, maar wat zeg jij? Wie zijn die verkeerde mensen? Je ouders en je zus? Goh die kennen jou vanaf je geboorte dus hoe verkeerd zijn die dan? Spijt krijgen? Ik ben van mening dat je alleen spijt moet hebben van de dingen die je niet hebt gedaan in je leven. Je hele leven bestaat uit keuzes maken. Soms maak je (achteraf gezien) de verkeerde keuze, maar vaker maak je de goede keuze al zie je nu niet altijd direct de uitkomst van je keuze. Neem aan dat je een goed stel hersenen hebt en genoeg voorbeelden hebt in je omgeving van goede, gezonde en vooral normale relaties. Dus inzicht dat er bij jouw relatie het nodige schort heb je al. Immers je kaart het hier op het forum aan!
En bij je ouders wonen; is dat een ramp? Het hoeft toch niet voor eeuwig te zijn dat je weer bij je ouders gaat wonen? Terug naar je ouders kan een perfecte tijdelijke oplossing zijn tot je weer eigen woonruimte hebt. Of is het een ramp omdat je niet met je ouders door een deur kunt? Want dan kan ik nog wel begrijpen dat dit niet iets is waarop je zit te wachten. Maar ook daar is wel een oplossing voor te verzinnen.
En als je niet naar zijn argumenten luistert komt hij met de: ik geef zoveel om je emotionele manipulatiekaart aanzetten. Makkelijk, van hem. De vraag alleen is laat jij je door die zin in een hoek zetten en blijf je daardoor in een relatie waar je niet gelukkig in bent.
Er zijn een aantal vragen die je jezelf kunt stellen:
Waar zie jij jezelf over 10 jaar?
Kies ik voor geluk of zekerheid en dan maar minder gelukkig zijn?
Hoe zie jij een relatie voor je?
Hoe wil jij binnen een relatie behandeld worden.
Even een paar vraagjes die ik nu zo opdreun, maar er zijn er nog vele te stellen. Die misschien maken dat jij een keuze kunt maken waar je achter staat.
zondag 31 mei 2009 om 20:08
Mamalief, is mijn verhaal herkenbaar voor jou? En wat heb jij gedaan?
Ik denk er inderdaad wel eens over om het met die collega te gaan doen: ben wel heel benieuwd naar het onbekende! Ik wil het wel een keer heel graag beleven... Maar aan de andere kant zal hij nooit verwachten dat ik nog maagd ben.
Mijn vriend zegt net tegen me dat het vandaag best goed gaat tussen ons. Ik heb geantwoord dat dat makkelijk is, omdat ik geen dingen heb gedaan die hem storen....Ik heb wel aangegeven dat ik hem als broer ben gaan zien, mede door het feit dat we het nooit hebben gedaan. Dit vond hij niet leuk om te horen. Maar is het zo raar van mij om hem als mijn broer te zien?
Ik heb op zich geen moeite met het wonen bij mijn ouders: ze zijn heel goed voor mij en ik werk volledig. Dus we zullen weinig "last" van elkaar hebben. En dan nog een auto kopen en dan op zoek gaan naar mijn eigen leven en geluk........
Zou ik als 29-jarige maagd in de toekomst nog een leuke vriend krijgen??? Ik hoop een relatie te krijgen met iemand die heel lief voor me is, die humor heeft, met wie ik goed kan praten en.....die met me kan/wil vrijen. Gewoon elke dag lol in het leven hebben en elkaar kunnen respecteren. Dan zou ik eventueel zelfs nog wel willen trouwen......een idee dat met mijn huidige vriend niet gaat gebeuren! Hij wil namelijk wel met mij trouwen, maar ik niet met hem.
Je hebt gelijk, Dushi: alle spullen is maar materialistisch en bepalen je geluk niet.
Ik denk er inderdaad wel eens over om het met die collega te gaan doen: ben wel heel benieuwd naar het onbekende! Ik wil het wel een keer heel graag beleven... Maar aan de andere kant zal hij nooit verwachten dat ik nog maagd ben.
Mijn vriend zegt net tegen me dat het vandaag best goed gaat tussen ons. Ik heb geantwoord dat dat makkelijk is, omdat ik geen dingen heb gedaan die hem storen....Ik heb wel aangegeven dat ik hem als broer ben gaan zien, mede door het feit dat we het nooit hebben gedaan. Dit vond hij niet leuk om te horen. Maar is het zo raar van mij om hem als mijn broer te zien?
Ik heb op zich geen moeite met het wonen bij mijn ouders: ze zijn heel goed voor mij en ik werk volledig. Dus we zullen weinig "last" van elkaar hebben. En dan nog een auto kopen en dan op zoek gaan naar mijn eigen leven en geluk........
Zou ik als 29-jarige maagd in de toekomst nog een leuke vriend krijgen??? Ik hoop een relatie te krijgen met iemand die heel lief voor me is, die humor heeft, met wie ik goed kan praten en.....die met me kan/wil vrijen. Gewoon elke dag lol in het leven hebben en elkaar kunnen respecteren. Dan zou ik eventueel zelfs nog wel willen trouwen......een idee dat met mijn huidige vriend niet gaat gebeuren! Hij wil namelijk wel met mij trouwen, maar ik niet met hem.
Je hebt gelijk, Dushi: alle spullen is maar materialistisch en bepalen je geluk niet.
zondag 31 mei 2009 om 20:17
quote:xbrittx schreef op 27 mei 2009 @ 21:48:
We hebben echter ook een aantal problemen, namelijk het driftige karakter van mijn vriend (als er iets niet lukt, gooit hij de boel het liefst kapot) én....het feit dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan omdat hij hier niet toe in staat is!!!! Ik heb het hier best moeilijk mee, en dat heb ik ook vaak aangegeven. Ik had al best graag kinderen gewild, maar hij vertelde altijd: op de normale manier en anders niet! Mijn eerste gedachte is dat jouw vriend misschien wel homo is en het niet voor zichzelf en/of naar de buitenwereld toe wil bekennen. Dit bedoel ik niet onaardig maar 10 jaar in een relatie zijn en er niet toe in staat zijn, moet een reden hebben (fysiek, mentaal of hij is homo).
We hebben echter ook een aantal problemen, namelijk het driftige karakter van mijn vriend (als er iets niet lukt, gooit hij de boel het liefst kapot) én....het feit dat we het in die 10 jaar nog nooit hebben gedaan omdat hij hier niet toe in staat is!!!! Ik heb het hier best moeilijk mee, en dat heb ik ook vaak aangegeven. Ik had al best graag kinderen gewild, maar hij vertelde altijd: op de normale manier en anders niet! Mijn eerste gedachte is dat jouw vriend misschien wel homo is en het niet voor zichzelf en/of naar de buitenwereld toe wil bekennen. Dit bedoel ik niet onaardig maar 10 jaar in een relatie zijn en er niet toe in staat zijn, moet een reden hebben (fysiek, mentaal of hij is homo).
donderdag 25 juni 2009 om 20:52
Hallo!
Eindelijk weer eens een berichtje van mij om jullie even op de hoogte te houden!
Er is de afgelopen weken veel gebeurd: we hebben rustige momenten, maar we hebben ook nog weer ruzies gehad.........Dat ging voornamelijk om mijn werk, mijn familie en mijn veranderde karakter (zoals hij het zegt)! We hebben de afgelopen weken beide een beetje ons eigen leven geleid. Langzaam maar zeker zijn we er beide soms wel uit dat we beter apart verder kunnen gaan, maar ja...geen van de twee die de stap durft te zetten.
Met de collega op het werk kan ik nog steeds heel goed opschieten. Nadeel is dat meer mensen zien dat we het samen goed kunnen vinden en dat mensen denken dat er wel eens meer zou kunnen zijn.....En als ik eerlijk ben hoop ik misschien soms wel op meer, en soms ook niet! Door de reacties van sommige collega's heb ik nu ook minder contact met hem.
Daarom is het de afgelopen weken niet altijd makkelijk geweest: thuis regelmatig ruzie en op het werk kan ik niet altijd praten met degene waar ik zo goed mee kan. Daarnaast moet ik me richten op iets wat heel belangrijk voor me is, en wat misschien wel het begin van mijn vrijheid is.......maar het valt niet mee op me daar op te concentreren. Heb soms het idee dat ik flauwval, de afgelopen periode wordt me soms allemaal even te veel......
Eindelijk weer eens een berichtje van mij om jullie even op de hoogte te houden!
Er is de afgelopen weken veel gebeurd: we hebben rustige momenten, maar we hebben ook nog weer ruzies gehad.........Dat ging voornamelijk om mijn werk, mijn familie en mijn veranderde karakter (zoals hij het zegt)! We hebben de afgelopen weken beide een beetje ons eigen leven geleid. Langzaam maar zeker zijn we er beide soms wel uit dat we beter apart verder kunnen gaan, maar ja...geen van de twee die de stap durft te zetten.
Met de collega op het werk kan ik nog steeds heel goed opschieten. Nadeel is dat meer mensen zien dat we het samen goed kunnen vinden en dat mensen denken dat er wel eens meer zou kunnen zijn.....En als ik eerlijk ben hoop ik misschien soms wel op meer, en soms ook niet! Door de reacties van sommige collega's heb ik nu ook minder contact met hem.
Daarom is het de afgelopen weken niet altijd makkelijk geweest: thuis regelmatig ruzie en op het werk kan ik niet altijd praten met degene waar ik zo goed mee kan. Daarnaast moet ik me richten op iets wat heel belangrijk voor me is, en wat misschien wel het begin van mijn vrijheid is.......maar het valt niet mee op me daar op te concentreren. Heb soms het idee dat ik flauwval, de afgelopen periode wordt me soms allemaal even te veel......
vrijdag 17 juli 2009 om 13:42
Van te voren lijkt de knoop doorhakken heel moeilijk, maar als je het eenmaal doet, valt het erg mee. Pak je telefoon en bel je ouders om te vragen of je dit weekend bij hun kan komen. Verzamel de belangrijkste dingen die je moet hebben (voor het geval dat hij bv opeens een ander slot op de deur zet omdat het hem toch niet bevalt allemaal). Je paspoort, al jouw bankzaken, een kopie van het samenwooncontract, dat soort dingen.
Als je nog niet toe bent aan echt weggaan, begin dan in elk geval met de voorbereidingen zodat je snel weg kan als je opeens de strijdlust op voelt komen. Leg alvast een tas klaar met de belangrijkste spullen. Zet die tas desnoods op je werk zodat je niet terug naar huis hoeft mocht je opeens de knoop doorhakken.
Nu heb je het gevoel dat het je allemaal te veel wordt, maar als je eenmaal zover bent, krijg je daar een overheersend gevoel van vrijheid voor terug. Echt waar.
Als je nog niet toe bent aan echt weggaan, begin dan in elk geval met de voorbereidingen zodat je snel weg kan als je opeens de strijdlust op voelt komen. Leg alvast een tas klaar met de belangrijkste spullen. Zet die tas desnoods op je werk zodat je niet terug naar huis hoeft mocht je opeens de knoop doorhakken.
Nu heb je het gevoel dat het je allemaal te veel wordt, maar als je eenmaal zover bent, krijg je daar een overheersend gevoel van vrijheid voor terug. Echt waar.
maandag 27 juli 2009 om 21:59
Nee, ik heb nog steeds niet de moed gehad om echt te gaan! Soms wil ik echt wel weg. Er zijn zelfs momenten waarop mijn vriend zegt dat hij op me uitgekeken is en dat soort dingen......En toch lukt het me dan ook niet om weg te gaan, wat ik zelf eigenlijk ook niet helemaal begrijp. Ik heb blijkbaar te veel angst voor alles wat er bij een "scheiding" komt kijken. En daarnaast zal ik angst hebben om alleen te zijn en de kans om altijd alleen te blijven.
We zitten nu te overwegen om samen op vakantie te gaan, om te kijken of het nog goed kan komen.....
We zitten nu te overwegen om samen op vakantie te gaan, om te kijken of het nog goed kan komen.....
dinsdag 28 juli 2009 om 11:07
oh meid...
damm.. ik krijg de kriebels overal als ik het lees..
10 jaar geen seks hoe is het mogelijk, dat hij niet buiten de deur seks heeft gezocht of wat dan ook...
Het is goed dat je er over praat en dat je wat hebt hier aan het forum, maar na een maand later ben je er nog steeds niet weg.
Ik begrijp je heel goed hoor als je er in zit lijkt allemaal zoveel moeilijker om zomaar de deur uit te stappen deur dicht te doen en nooit meer terug te komen..
en wat je aangeeft je angst om alleen te blijven, niemand je meer wil enz enz.. maar wat is er mis met alleen zijn en dol gelukkig te zijn??? Te bepalen wat jij wil.
Bel je zus en moeder op ik kom bij jullie wonen en ga er weg!
ik heb ook relatie gehad met een niet z'n aardige man, die mij kleineerde en gemene dingen zij, alles wat niet goed aan mij..
en ik deed zoveel moeite.. mijn hele zelfvertrouwen ging er aan.. tot dat ik me zo verdrietig en klote voelde.. en heb besloten dit wil ik niet..
en echt het was een opluchting..
Wat is nou werkelijk de reden waar je zo bang voor bent om bij hem weg te gaan???
in ieder geval heeel veel sterkte
damm.. ik krijg de kriebels overal als ik het lees..
10 jaar geen seks hoe is het mogelijk, dat hij niet buiten de deur seks heeft gezocht of wat dan ook...
Het is goed dat je er over praat en dat je wat hebt hier aan het forum, maar na een maand later ben je er nog steeds niet weg.
Ik begrijp je heel goed hoor als je er in zit lijkt allemaal zoveel moeilijker om zomaar de deur uit te stappen deur dicht te doen en nooit meer terug te komen..
en wat je aangeeft je angst om alleen te blijven, niemand je meer wil enz enz.. maar wat is er mis met alleen zijn en dol gelukkig te zijn??? Te bepalen wat jij wil.
Bel je zus en moeder op ik kom bij jullie wonen en ga er weg!
ik heb ook relatie gehad met een niet z'n aardige man, die mij kleineerde en gemene dingen zij, alles wat niet goed aan mij..
en ik deed zoveel moeite.. mijn hele zelfvertrouwen ging er aan.. tot dat ik me zo verdrietig en klote voelde.. en heb besloten dit wil ik niet..
en echt het was een opluchting..
Wat is nou werkelijk de reden waar je zo bang voor bent om bij hem weg te gaan???
in ieder geval heeel veel sterkte
