Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
zaterdag 17 mei 2025 om 11:39
Hij is dus echt zelden tot nooit ziek. Heeft in de elf jaar dat we samen zijn nooit koorts gehad en slechts twee keer gekotst. Dus dit komt niet voor bizar genoeg. Maar die twee keer was ik ook ziek en hebben we om en om de kinderen verzorgd een uurtje.
Als ik man met klem verzoek of hij alsjeblieft thuis kan zijn om te helpen als ik echt ziek ben, is mijn beste kans dat hij eerder naar huis komt bijvoorbeeld. Echt thuis blijven zal hij alleen doen als hij die dag toevallig geen afspraken zou hebben en dat komt vrijwel nooit voor. Hij laat dan echt liever mij zijn ouders inschakelen dan dat hij zelf iets opgeeft.
zaterdag 17 mei 2025 om 13:09
Dit alles komt voort uit een gebrek aan empathie bij man. Is ook eerder in dit topic wel genoemd. Hij kan zich gewoon echt niet goed inleven in een ander. Dus als de kinderen ziek zijn of ik ziek ben, heeft hij al snel zoiets van, niet piepen maar doorpakken, stel je niet zo aan. Omdat hij nooit ziek is en zich niet kan voorstellen dat je je er niet gewoon even overheen kan zetten.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
zaterdag 17 mei 2025 om 13:24
Je hoeft je niet te verantwoorden! Jij vindt dit nu een dealbreaker. Dat is genoeg. Het maakt niet uit of dit er al dan niet al was. Als jij er toen mee kon dealen en nu niet, dan mag dat.
Mensen veranderen en de omstandigheden ook. Je mag elke reden aanvoeren.
En het doet er dus totaal niet toe wat ik ervan vind, maar ik snap het heel goed. Empathie is veel essentiëler als je kinderen hebt. En dan valt een gebrek daaraan extra op. En als je dat dan eenmaal ziet…
Mensen veranderen en de omstandigheden ook. Je mag elke reden aanvoeren.
En het doet er dus totaal niet toe wat ik ervan vind, maar ik snap het heel goed. Empathie is veel essentiëler als je kinderen hebt. En dan valt een gebrek daaraan extra op. En als je dat dan eenmaal ziet…
zaterdag 17 mei 2025 om 13:32
Misschien compenseerde hij het gebrek aan empathie met meer betrokken zijn?
Misschien was hij in de verliefde fase meer geneigd om jou te geloven op je woord en daardoor mildheid te tonen.
En nu je in de sleur-fase zit kan het hem allemaal wat meer aan zijn reet roesten.
Hij kan misschien geen echte empathie leren voelen, maar hij kan zeker wel leren wat belangrijk is voor andere mensen, zodat hij zijn relaties met hen kan verbeteren.
Maar dat vraagt wel van hem dat hij inziet dat zijn manier van doen, anders is dan gemiddeld én dat hij energie wil investeren om de mensen om hem heen niet langer pijn te doen met zijn gedrag.
Misschien was hij in de verliefde fase meer geneigd om jou te geloven op je woord en daardoor mildheid te tonen.
En nu je in de sleur-fase zit kan het hem allemaal wat meer aan zijn reet roesten.
Hij kan misschien geen echte empathie leren voelen, maar hij kan zeker wel leren wat belangrijk is voor andere mensen, zodat hij zijn relaties met hen kan verbeteren.
Maar dat vraagt wel van hem dat hij inziet dat zijn manier van doen, anders is dan gemiddeld én dat hij energie wil investeren om de mensen om hem heen niet langer pijn te doen met zijn gedrag.
zaterdag 17 mei 2025 om 13:33
Nee, je kunt iemand niet dit soort empathie aanleren. Iemand kan wel leren begrijpen dat het voor iemand anders nodig is om in bepaalde omstandigheden bepaalde acties te verrichten. Degene moet het dan kunnen en willen leren begrijpen, er moeten genoeg 'voordelen' voor hem dan aanzitten. En om die voordelen te kunnen zien, is het nodig dat het via een duidelijke communicatie gebeurt. Ga je bijvoorbeeld zeggen: je moet het zus en zo doen want dat is wat nodig is, anders kunnen we geen relatie meer hebben, dan vergeet het maar. Hij blijft steken op de manier waarop dit gebracht wordt (aanvallend, overrompelend, denigrerend en wat er dan ook maar getriggerd wordt, en de boodschap wordt niet opgepikt, laat staan begrepen. Dit is even kort door de bocht. Er is veel en veel meer over te zeggen en uit te leggen, door goede therapeuten/psychologen.Minik schreef: ↑17-05-2025 13:09Dit alles komt voort uit een gebrek aan empathie bij man. Is ook eerder in dit topic wel genoemd. Hij kan zich gewoon echt niet goed inleven in een ander. Dus als de kinderen ziek zijn of ik ziek ben, heeft hij al snel zoiets van, niet piepen maar doorpakken, stel je niet zo aan. Omdat hij nooit ziek is en zich niet kan voorstellen dat je je er niet gewoon even overheen kan zetten.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
zaterdag 17 mei 2025 om 15:46
Is dat wat je mist empathie of zorgzaamheid? Mijn partner is van nature niet zo verzorgend, dat wist ik al toen we verkering kregen. Hij is daarentegen wel empathisch. Daardoor mis ik het verzorgende niet zo én ik weet dat we het beide op een andere manier uiten. Zo is mijn partner degene die veel praktische dingen voor mij en de kinderen doet. Als er fietsen kapot zijn of een van de kinderen een lekke band heeft, dan helpt hij altijd mee, hij neemt de kinderen vaak mee, brengt ze naar sport en kookt samen. En als er ergens een kind laat in de avond moet worden opgehaald doet hij dat. Daarnaast is hij tamelijk vrij van oordelen.Minik schreef: ↑17-05-2025 13:09Dit alles komt voort uit een gebrek aan empathie bij man. Is ook eerder in dit topic wel genoemd. Hij kan zich gewoon echt niet goed inleven in een ander. Dus als de kinderen ziek zijn of ik ziek ben, heeft hij al snel zoiets van, niet piepen maar doorpakken, stel je niet zo aan. Omdat hij nooit ziek is en zich niet kan voorstellen dat je je er niet gewoon even overheen kan zetten.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
Grote voordeel: na en tijdens de overgang was en ben ik helemaal klaar met zorgen. Daar doet hij ook totaal niet moeilijk over en hij pakt nu een deel van deze taken op.
Het is vooral belangrijk dat je je man heel goed duidelijk maakt wat je mist in jullie relatie. Het is dan om hem om daar iets mee te doen. Of niet natuurlijk, die mogelijkheid is er altijd.
zaterdag 17 mei 2025 om 16:13
zaterdag 17 mei 2025 om 16:19
@presto, het is echt empathie wat ik mis. Het totale onvermogen van man om zich te kunnen verplaatsen in de kinderen en in mij. Hij bekijkt dingen van zijn kant en vindt het ongelofelijk lastig om te bedenken dat het voor iemand anders anders kan zijn of voelen.
Zorgzaamheid heeft hij tot op zekere hoogte namelijk wel geleerd. In de dagelijkse gang van zaken doet hij best veel met de kinderen, helpt hij in het huishouden, plakt hij ook de fietsbanden, etc. Het is echt niet dat hij niks doet. Maar op het moment dat iets anders zijn aandacht vraagt, of dat nu werk is, of vrienden, of een hobby of wat dan ook, dan trekken wij altijd aan het kortste eind en als we dat aangeven, dan is daar geen enkel begrip voor.
Zorgzaamheid heeft hij tot op zekere hoogte namelijk wel geleerd. In de dagelijkse gang van zaken doet hij best veel met de kinderen, helpt hij in het huishouden, plakt hij ook de fietsbanden, etc. Het is echt niet dat hij niks doet. Maar op het moment dat iets anders zijn aandacht vraagt, of dat nu werk is, of vrienden, of een hobby of wat dan ook, dan trekken wij altijd aan het kortste eind en als we dat aangeven, dan is daar geen enkel begrip voor.
zaterdag 17 mei 2025 om 16:19
TO, voor jou klinkt het gewoon als klaar. En dat mag, is voor jezelf en kinderen waarschijnlijk ook beter. Ik heb niet het idee dat je man echt kan veranderen, ook als hij zal willen. Maar ik denk dat je na een eerste gezamenlijk gesprek wel kunt inschatten hoe de therapie gaat uitpakken. Je man lijkt immers nog niet te begrijpen waarvoor jij deze therapie noodzakelijk vindt.
zaterdag 17 mei 2025 om 16:55
Ik denk dat je terecht opmerkt dat je het beide op een andere manier uit. Ik weet het niet zeker, maar verzorgend is slechts 1 kant van zirgzaamheid. Zorgzaam cq zorgzaamheid is volgens mij alles wat je doet om een ander te kunnen ondersteunen. Dat kan idd traditioneel verzorgend zijn door pannetjes soep te brengen aan een zieke buur of de kinderen klaarmaken om naar school te gaan. Maar ook het plakken van banden of het knippen vd heg van de oude buren is net zo goed zorgzaam. En daarmee ook wel verzorgend, alleen niet op de manier zoals we dat vaak zien.Presto schreef: ↑17-05-2025 15:46
én ik weet dat we het beide op een andere manier uiten.
Zo is mijn partner degene die veel praktische dingen voor mij en de kinderen doet. Als er fietsen kapot zijn of een van de kinderen een lekke band heeft, dan helpt hij altijd mee, hij neemt de kinderen vaak mee, brengt ze naar sport en kookt samen. En als er ergens een kind laat in de avond moet worden opgehaald doet hij dat.
zaterdag 17 mei 2025 om 18:43
TO, voor een deel herken(de) ik mijzelf in jouw man. Ik ben opgevoed door ouders met heel beperkte empathie. Idd de hond was maar een dier. Er werd heel erg neergekeken op mensen die het minder hadden/gehandicapt waren oid. Totaal geen inzicht waarom andere mensen andere keuzes maken.Minik schreef: ↑17-05-2025 13:09Dit alles komt voort uit een gebrek aan empathie bij man. Is ook eerder in dit topic wel genoemd. Hij kan zich gewoon echt niet goed inleven in een ander. Dus als de kinderen ziek zijn of ik ziek ben, heeft hij al snel zoiets van, niet piepen maar doorpakken, stel je niet zo aan. Omdat hij nooit ziek is en zich niet kan voorstellen dat je je er niet gewoon even overheen kan zetten.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
Maar, hier komt de grote maar.... Ik ben me daar ondertussen ontzettend bewust van, door jarenlange therapie. En ik kan het zelf dus ook heel vaak bewust anders doen. Soms schiet ik nog automatisch in een gedachte patroon, maar ik of mijn omgeving corrigeert mij dan.
Dus ja, het is echt wel te veranderen.
zaterdag 17 mei 2025 om 20:10
Je kunt het niet aanleren om empathischer maar je kunt wel leren om niet of minder te oordelen. Dat is een lange weg die ik zelf heb afgelegd.Minik schreef: ↑17-05-2025 13:09Dit alles komt voort uit een gebrek aan empathie bij man. Is ook eerder in dit topic wel genoemd. Hij kan zich gewoon echt niet goed inleven in een ander. Dus als de kinderen ziek zijn of ik ziek ben, heeft hij al snel zoiets van, niet piepen maar doorpakken, stel je niet zo aan. Omdat hij nooit ziek is en zich niet kan voorstellen dat je je er niet gewoon even overheen kan zetten.
En dat gaat ver en is ook wat ik heel lastig vind, omdat ik het heel onaantrekkelijk vind. Het zit ook sterk in oordelen naar anderen namelijk. Mensen die in de bijstand zitten zullen wel gewoon onverstandige keuzes hebben gemaakt, eigen schuld. Of de hond van de buren gaat dood en die mensen zijn vreselijk van slag ervan, man vindt dat je je ook gewoon niet zo moet hechten aan een dier. Enz enz enz. Ik vind dit een heel ingewikkelde eigenschap van man.
Ik weet niet goed of het eerlijk is om daarin verandering van hem te verwachten. Kun je empathie op volwassen leeftijd nog aanleren? Of kan dat gewoon niet? Ik weet het echt niet.
En daarmee vind ik het ook lastig om dit als reden aan te voeren om straks bij hem weg te willen, want strikt genomen was dit al zo toen ik hem mijn ja-woord gaf. Ik heb alleen niet goed de impact ervan in kunnen schatten op alles wat daarna is gekomen.
En natuurlijk is het genoeg, als het niet meer werkt, werkt het niet meer.
zondag 18 mei 2025 om 11:12
Houd je überhaupt nog van hem?Minik schreef: ↑17-05-2025 16:19@presto, het is echt empathie wat ik mis. Het totale onvermogen van man om zich te kunnen verplaatsen in de kinderen en in mij. Hij bekijkt dingen van zijn kant en vindt het ongelofelijk lastig om te bedenken dat het voor iemand anders anders kan zijn of voelen.
Zorgzaamheid heeft hij tot op zekere hoogte namelijk wel geleerd. In de dagelijkse gang van zaken doet hij best veel met de kinderen, helpt hij in het huishouden, plakt hij ook de fietsbanden, etc. Het is echt niet dat hij niks doet. Maar op het moment dat iets anders zijn aandacht vraagt, of dat nu werk is, of vrienden, of een hobby of wat dan ook, dan trekken wij altijd aan het kortste eind en als we dat aangeven, dan is daar geen enkel begrip voor.
Wat hoop je te winnen/ waarvan hoop je verlost te zijn als je gaat?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 18 mei 2025 om 12:19
Ergens wel, aan de oppervlakte voel ik het nu niet.Hexopbezemsteel schreef: ↑18-05-2025 11:12Houd je überhaupt nog van hem?
Wat hoop je te winnen/ waarvan hoop je verlost te zijn als je gaat?
Ik hoop de kinderen een stabiele jeugd te kunnen geven, ik hoop me veilig en gewaardeerd te kunnen voelen. Als dat niet kan, hoop ik verlost te zijn van het altijd hopen en steeds teleurgesteld raken.
Het gaat vandaag echt helemaal niet goed. Ik kan alleen maar huilen en voel me zo verschrikkelijk moe. Man heeft me terug naar bed gestuurd en zorgt nu voor de kinderen. Ik voel een soort constante paniek, en ik weet niet goed waarom.
zondag 18 mei 2025 om 12:43
https://mindfulness.nl/4-krachtige-stap ... cceptatie/
Het enige wat je in mijn ogen kunt doen is radicaal accepteren. Dat brengt rust voor jezelf.
Of uitelkaar gaan.
Sterkte Minik
.
Het enige wat je in mijn ogen kunt doen is radicaal accepteren. Dat brengt rust voor jezelf.
Of uitelkaar gaan.
Sterkte Minik
.
Depression is my body needing deep rest from putting on an act.
zondag 18 mei 2025 om 21:01
Omdat je niet meer weet of je wel verder wil. Of misschien omdat je weet dat je met deze man echt niet verder wil, terwijl vertrekken tegelijk super eng, naar en heftig is.Minik schreef: ↑18-05-2025 12:19Ergens wel, aan de oppervlakte voel ik het nu niet.
Ik hoop de kinderen een stabiele jeugd te kunnen geven,
Dat kan je samen met je man of alleen.
ik hoop me veilig en gewaardeerd te kunnen voelen. Als dat niet kan, hoop ik verlost te zijn van het altijd hopen en steeds teleurgesteld raken.
Ga je dat bereiken als je gaat scheiden? Je bent dan nog steeds samen ouders en de wil om de relatie goed te houden neemt over het algemeen af.
Tegelijk heb je hem dan in ieder geval niet meer de hele tijd om je heen.
Het gaat vandaag echt helemaal niet goed. Ik kan alleen maar huilen en voel me zo verschrikkelijk moe. Man heeft me terug naar bed gestuurd en zorgt nu voor de kinderen. Ik voel een soort constante paniek, en ik weet niet goed waarom.
Één ding tegelijk. Bereid je in ieder geval voor en doe je huiswerk: hoe sta je ervoor als je uit elkaar gaat? Wat is van jou? Wat is van hem? Hoe is je financiële positie? Waar zou je kunnen/ willen wonen? (En wat kan je betalen) Etc etc etc. Mocht je alsnog besluiten om te blijven dan heb je het maar gedaan.
Je hoeft nog helemaal niets te besluiten.
Misschien heb je het al gezegd, maar is relatietherapie een optie?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 18 mei 2025 om 21:05
Ik denk dat je misschien een beetje overspannen bent. Als ik lees over jouw afgelopen anderhalf jaar vind ik dat helemaal niet gek.
Mijn advies zou zijn om er even aan toe te geven. Niet meteen in de oplossingsmodus maar eerst ff flink uithuilen en bij je gevoel proberen te komen. Ook als dat gevoel alleen paniek is. Je hoeft niet te weten waarom je je zo voelt, alleen dat het nu even niet gaat.
Veel sterkte! Heel naar om je zo te voelen
Mijn advies zou zijn om er even aan toe te geven. Niet meteen in de oplossingsmodus maar eerst ff flink uithuilen en bij je gevoel proberen te komen. Ook als dat gevoel alleen paniek is. Je hoeft niet te weten waarom je je zo voelt, alleen dat het nu even niet gaat.
Veel sterkte! Heel naar om je zo te voelen
Het is zoals het is
maandag 19 mei 2025 om 09:58
Slecht. Ik wilde gaan werken maar kon alleen maar huilen dus ik heb me ziek gemeld en heb de huisarts gebeld. Ik denk dat ik mijn grens gevonden heb. Ik ging al maanden tegen overspannen aan, nu is het gewoon echt op. Ik kan niet meer.
Gisteravond nog gesprek gehad met man waarin ik heel duidelijk heb aangegeven dat als het niet verandert, het uiteindelijk stopt. Zijn eerste reactie was dat als ik dat als optie zie, ik er niet meer eerlijk in sta en dat het dan sowieso niet meer goed komt. En dat hij al allerlei dingen doet maar dat ik dat niet zie of het toch nooit goed genoeg vind. En wat ik dan eigenlijk doe om ons huwelijk te redden. Ik heb het maar even zo gelaten, kan dit toch niet helemaal uitpraten nu zo, dat komt in de therapie hopelijk wel aan de orde.
maandag 19 mei 2025 om 10:12
Goed dat je je ziek hebt gemeld en de huisarts hebt gebeld. Je hebt lang genoeg doorgebuffeld.
Heb je het idee dat jouw man in staat is schuld te voelen of op zich te nemen?
Bij mijn ex-vriend was dat het probleem waardoor wij steeds weer tegen problemen aanliepen die heel erg lijken op de jouwe. Hij toonde totaal geen empathie als ik iets erg vond of baalde. Maar dat kwam voort uit dat hij gewoon alle schuld meteen afwees. En hij vond al snel dat ik hem beschuldigde, en dan ging hij in die modus.
Zelfs bij overduidelijke schuldvragen (iets kapot gemaakt in huis bijv.) ging hij draaien om te zorgen dat het vooral maar niet zijn schuld was. En bij ingewikkeldere, emotionele zaken (zoals er niet voor mij zijn) nog veel meer. Daardoor was er geen enkele ruimte voor mijn balen of verdriet. Want erkennen dat dat bestond, was erkennen dat hij schuld had.
Ik denk eraan omdat de reactie van jouw man gisteravond precies datzelfde lijkt: hij gaat meteen in de aanval zodat het vooral maar niet zijn schuld is als het niet meer werkt samen.
Heb je het idee dat jouw man in staat is schuld te voelen of op zich te nemen?
Bij mijn ex-vriend was dat het probleem waardoor wij steeds weer tegen problemen aanliepen die heel erg lijken op de jouwe. Hij toonde totaal geen empathie als ik iets erg vond of baalde. Maar dat kwam voort uit dat hij gewoon alle schuld meteen afwees. En hij vond al snel dat ik hem beschuldigde, en dan ging hij in die modus.
Zelfs bij overduidelijke schuldvragen (iets kapot gemaakt in huis bijv.) ging hij draaien om te zorgen dat het vooral maar niet zijn schuld was. En bij ingewikkeldere, emotionele zaken (zoals er niet voor mij zijn) nog veel meer. Daardoor was er geen enkele ruimte voor mijn balen of verdriet. Want erkennen dat dat bestond, was erkennen dat hij schuld had.
Ik denk eraan omdat de reactie van jouw man gisteravond precies datzelfde lijkt: hij gaat meteen in de aanval zodat het vooral maar niet zijn schuld is als het niet meer werkt samen.
maandag 19 mei 2025 om 11:20
Heel goed dat je je ziek hebt gemeld. En ook dat je duidelijk bent geweest tegen man. Laat het nu maar ff sudderen bij hem.Minik schreef: ↑19-05-2025 09:58Slecht. Ik wilde gaan werken maar kon alleen maar huilen dus ik heb me ziek gemeld en heb de huisarts gebeld. Ik denk dat ik mijn grens gevonden heb. Ik ging al maanden tegen overspannen aan, nu is het gewoon echt op. Ik kan niet meer.
Gisteravond nog gesprek gehad met man waarin ik heel duidelijk heb aangegeven dat als het niet verandert, het uiteindelijk stopt. Zijn eerste reactie was dat als ik dat als optie zie, ik er niet meer eerlijk in sta en dat het dan sowieso niet meer goed komt. En dat hij al allerlei dingen doet maar dat ik dat niet zie of het toch nooit goed genoeg vind. En wat ik dan eigenlijk doe om ons huwelijk te redden. Ik heb het maar even zo gelaten, kan dit toch niet helemaal uitpraten nu zo, dat komt in de therapie hopelijk wel aan de orde.
Lukt het om afspraken te maken voor de komende dagen zodat je niet alles alleen hoeft te doen rond de kids?
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
