Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
maandag 19 mei 2025 om 13:34
Goede vraag. Hij vindt dit heel lastig. Inderdaad ook in kleine dingen. En ik vind dat ook lastig want waar twee kijven, hebben twee schuld. Dus als het gaat om dat het slecht gaat tussen ons, kan ik hem niet alleen de schuld geven.Heb je het idee dat jouw man in staat is schuld te voelen of op zich te nemen?
Ik probeerde hem gisteren uit te leggen dat ik zo teleurgesteld ben in het grote plaatje, niet per se in de ‘gewone dag’ want daarin hebben we best een oké taakverdeling. Maar dat ik het gevoel heb hem niet te kunnen vertrouwen op het moment dat ik meer van hem nodig heb omdat het met mij even minder goed gaat of bijv toen ik overliep met mijn studie. Omdat ik steeds teleurgesteld ben op de momenten dat ik het meest kwetsbaar ben of was.
Zijn reactie is dan dat hij echt wel probeert er voor mij te zijn en dat ik steeds de momenten eruit weet te pikken waarop iets dan niet helemaal goed ging. Dus dat hij het bij wijze van 90% van de tijd wel goed doet, maar dat ik de 10% waar hij een misser maakt als enige onthoud. En dat hij ook niet altijd kan raden wat ik nodig heb dus dat ik dan in die 10% duidelijker had moeten communiceren wat ik van hem wilde.
En dan ga ik heel diep zitten nadenken of dat waar is. Of ik inderdaad het onmogelijke van hem verwacht. Ik weet het oprecht niet. Ik zei ook tegen hem.. misschien verwacht ik dan wel iets wat jij niet kunt zijn. Misschien wel iets wat niemand kan zijn. Maar als dat waar is, dan is het ook niet zijn schuld.
Ik vind het mega ingewikkeld.
maandag 19 mei 2025 om 14:30
Klinkt heel erg herkenbaar..
Ik ben er in therapie achter gekomen dat ik gewend ben juist heel erg de verantwoordelijkheid en schuld op mij te nemen. Cadeautje uit mijn instabiele opvoeding is dat.
En voor mijn ex was dat (onbewust) ideaal: hij kon schuld niet verdragen, ik nam juist met alle liefde schuld op me. Dus als hij zei: ik kan er niks aan doen dat ik er niet voor je was, je had gewoon beter moeten communiceren. Dan dacht ik (onbewust) meteen: ja, het zal inderdaad wel aan mij liggen. En ging ik hard nadenken over wat ik allemaal beter kon doen volgende keer.
Bij mij was dat een gebed zonder eind waardoor ik steeds meer een schim van mezelf werd, want ik twijfelde na een tijdje over alles. Ik had geen zelfvertrouwen meer en probeerde steeds vaker voor te zijn dat hij me iets zou verwijten. Dus dan dacht ik eerst 3x na voordat ik hem om iets vroeg zodat ik het perfect kon vragen, of vroeg ik het maar niet.
Aanvulling: Het was daarbij niet helpend dat ik zo graag schuld op me nam. Ik had dus zeker mijn rol in onze dynamiek. Maar bij ons was er geen manier om daar samen uit te komen. Daarvoor waren we teveel elkaars katalysator. Ik hoop dat het bij jullie wel lukt, maar daarvoor moet je wel allebei hard werken denk ik.
Ik ben er in therapie achter gekomen dat ik gewend ben juist heel erg de verantwoordelijkheid en schuld op mij te nemen. Cadeautje uit mijn instabiele opvoeding is dat.
En voor mijn ex was dat (onbewust) ideaal: hij kon schuld niet verdragen, ik nam juist met alle liefde schuld op me. Dus als hij zei: ik kan er niks aan doen dat ik er niet voor je was, je had gewoon beter moeten communiceren. Dan dacht ik (onbewust) meteen: ja, het zal inderdaad wel aan mij liggen. En ging ik hard nadenken over wat ik allemaal beter kon doen volgende keer.
Bij mij was dat een gebed zonder eind waardoor ik steeds meer een schim van mezelf werd, want ik twijfelde na een tijdje over alles. Ik had geen zelfvertrouwen meer en probeerde steeds vaker voor te zijn dat hij me iets zou verwijten. Dus dan dacht ik eerst 3x na voordat ik hem om iets vroeg zodat ik het perfect kon vragen, of vroeg ik het maar niet.
Aanvulling: Het was daarbij niet helpend dat ik zo graag schuld op me nam. Ik had dus zeker mijn rol in onze dynamiek. Maar bij ons was er geen manier om daar samen uit te komen. Daarvoor waren we teveel elkaars katalysator. Ik hoop dat het bij jullie wel lukt, maar daarvoor moet je wel allebei hard werken denk ik.
maandag 19 mei 2025 om 14:46
Ik denk dat het belangrijk is om ‘schuld’ erbuiten te houden. Het gaat om hoe jij je voelt, niet om of hij iets fout heeft gedaan. Jij voelt je rot en je vraagt zijn steun, in actie en in begrip. Daar gaat het om.
Ook als het niet ‘zijn schuld’ is kan hij wel zien dat jij het nú moeilijk hebt en dat je het eerder moeilijk hebt gehad.
Ook als het niet ‘zijn schuld’ is kan hij wel zien dat jij het nú moeilijk hebt en dat je het eerder moeilijk hebt gehad.
Het is zoals het is
maandag 19 mei 2025 om 14:57
En dat kan hij op dit moment niet zien of benoemen.Youk79 schreef: ↑19-05-2025 14:46Ik denk dat het belangrijk is om ‘schuld’ erbuiten te houden. Het gaat om hoe jij je voelt, niet om of hij iets fout heeft gedaan. Jij voelt je rot en je vraagt zijn steun, in actie en in begrip. Daar gaat het om.
Ook als het niet ‘zijn schuld’ is kan hij wel zien dat jij het nú moeilijk hebt en dat je het eerder moeilijk hebt gehad.
maandag 19 mei 2025 om 15:44
Minik, de sleutel ligt nu echt bij jouw man: hij zou nu moeten ingrijpen of dingen veranderen.
Vorig jaar zat ik ongeveer in jouw situatie: tegen een burn out aan, niet zozeer door werk maar door heftig jaar qua eigen gezondheid en gezondheid van dierbare. Man werkte toen 3 a 4 dagen op locatie in het buitenland. Ik heb hem toen voor de keuze gesteld een andere baan, thuis meer doen of een scheiding. Hij heeft voor dat 1e gekozen en sindsdien gaat het stukken beter, wij hebben geen perfecte relatie en oud gedrag/patronen komen terug wel eens terug maar daar schakelen wel op.
Dat heeft veel van man gevraagd, maar ook van mij: ik mag niet meer faciliteren en ingrijpen en dat is lastig. En dat is ook nog een lange weg en om dat te doen met een echte burn out lijkt mij haast onmogelijk: doe niet alles tegelijkertijd en wees lief voor je zelf
.
Vorig jaar zat ik ongeveer in jouw situatie: tegen een burn out aan, niet zozeer door werk maar door heftig jaar qua eigen gezondheid en gezondheid van dierbare. Man werkte toen 3 a 4 dagen op locatie in het buitenland. Ik heb hem toen voor de keuze gesteld een andere baan, thuis meer doen of een scheiding. Hij heeft voor dat 1e gekozen en sindsdien gaat het stukken beter, wij hebben geen perfecte relatie en oud gedrag/patronen komen terug wel eens terug maar daar schakelen wel op.
Dat heeft veel van man gevraagd, maar ook van mij: ik mag niet meer faciliteren en ingrijpen en dat is lastig. En dat is ook nog een lange weg en om dat te doen met een echte burn out lijkt mij haast onmogelijk: doe niet alles tegelijkertijd en wees lief voor je zelf
.
maandag 19 mei 2025 om 15:56
Maar Wielrenster87, zoals ik het lees (en ook zelf beleefd heb, al zag ik dat toen niet) lag in jouw voorbeeld toch de sleutel bij jou? JIJ hebt gekozen voor 3 scenario's waar je mee zou kunnen leven en je hebt afgedwongen dat je man er één van koos.Wielrenster87 schreef: ↑19-05-2025 15:44Minik, de sleutel ligt nu echt bij jouw man: hij zou nu moeten ingrijpen of dingen veranderen.
Vorig jaar zat ik ongeveer in jouw situatie: tegen een burn out aan, niet zozeer door werk maar door heftig jaar qua eigen gezondheid en gezondheid van dierbare. Man werkte toen 3 a 4 dagen op locatie in het buitenland. Ik heb hem toen voor de keuze gesteld een andere baan, thuis meer doen of een scheiding. Hij heeft voor dat 1e gekozen en sindsdien gaat het stukken beter, wij hebben geen perfecte relatie en oud gedrag/patronen komen terug wel eens terug maar daar schakelen wel op.
Dat heeft veel van man gevraagd, maar ook van mij: ik mag niet meer faciliteren en ingrijpen en dat is lastig. En dat is ook nog een lange weg en om dat te doen met een echte burn out lijkt mij haast onmogelijk: doe niet alles tegelijkertijd en wees lief voor je zelf
Ik denk dat TO maar blijft hopen dat haar man iets is/wordt, wat er gewoon niet in zit. Of als het er al in zit, dat het er nooit uit gaat komen.
TO, wat heb JIJ nu nodig om niet burn-out te gaan? Gewoon praktisch? En wat haalbaar is?
Moet je man een afgebakend deel van de opvoeding overnemen? Ga jij de komende weken 3 nachten per week in een hotel om uit te rusten en je studie af te maken? Of een week in een vakantiehuisje in je eentje?
Als in SMART afspraken.
maandag 19 mei 2025 om 16:19
Ja dat SMART wil man ook heel erg dat ik duidelijk zeg wat hij moet doen. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. Ik voel me alleen maar doodmoe en kan amper nadenken over wat ik over een uur moet doen, laat staan grote plannen maken. Dat klinkt misschien als makkelijk en het dan maar op een ander aan laten komen, maar mijn brein is echt helemaal op. Alsof het licht uit is gegaan. Mijn studie is af gelukkig, dus dat is een afgerond stuk.Ocherrum schreef: ↑19-05-2025 15:56Maar Wielrenster87, zoals ik het lees (en ook zelf beleefd heb, al zag ik dat toen niet) lag in jouw voorbeeld toch de sleutel bij jou? JIJ hebt gekozen voor 3 scenario's waar je mee zou kunnen leven en je hebt afgedwongen dat je man er één van koos.
Ik denk dat TO maar blijft hopen dat haar man iets is/wordt, wat er gewoon niet in zit. Of als het er al in zit, dat het er nooit uit gaat komen.
TO, wat heb JIJ nu nodig om niet burn-out te gaan? Gewoon praktisch? En wat haalbaar is?
Moet je man een afgebakend deel van de opvoeding overnemen? Ga jij de komende weken 3 nachten per week in een hotel om uit te rusten en je studie af te maken? Of een week in een vakantiehuisje in je eentje?
Als in SMART afspraken.
Ik ervaar vandaag alleen maar paniek, huilen en doodmoe zijn. Ik weet het gewoon echt niet meer.
maandag 19 mei 2025 om 16:24
Dat is heel logisch als je overspannen bent. Dan kun je ook niet meer denken.Minik schreef: ↑19-05-2025 16:19Ja dat SMART wil man ook heel erg dat ik duidelijk zeg wat hij moet doen. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. Ik voel me alleen maar doodmoe en kan amper nadenken over wat ik over een uur moet doen, laat staan grote plannen maken. Dat klinkt misschien als makkelijk en het dan maar op een ander aan laten komen, maar mijn brein is echt helemaal op. Alsof het licht uit is gegaan. Mijn studie is af gelukkig, dus dat is een afgerond stuk.
Ik ervaar vandaag alleen maar paniek, huilen en doodmoe zijn. Ik weet het gewoon echt niet meer.
Misschien heeft de huisarts een voorstel? Dat maakt het misschien ook makkelijker met je man: dit moet van de dokter.
Ik vind het heel naar voor je trouwens. Het is zo’n rotgevoel om overspannen te zijn
Het is zoals het is
maandag 19 mei 2025 om 16:37
Zou het een begin zijn om heel concreet te maken hoeveel avonden per week hij weg kan zijn in deze periode? (en gezien jouw gezondheid op het moment, zou ik zeggen: max 1 avond, misschien wel gewoon even een tijd lang 0 avonden. Jij hebt het nodig om echt even niets te moeten! Hoe meer je nu rust kunt pakken, hoe sneller je herstel kan gaan)
maandag 19 mei 2025 om 17:02
Minik, dan is het simpel: de komende 2 weken is man aan zet voor alles thuis en hoe hij dat regelt/ zijn pakkie an. Opa/oma/betaalde oppas of extra opvang hij regelt maar. Ik ben een weekend weggestuurd om te fietsen (dat helpt bij mij), maar jij moet eerst 1 of 2 weken helemaal niks gok ik.Minik schreef: ↑19-05-2025 16:19Ja dat SMART wil man ook heel erg dat ik duidelijk zeg wat hij moet doen. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. Ik voel me alleen maar doodmoe en kan amper nadenken over wat ik over een uur moet doen, laat staan grote plannen maken. Dat klinkt misschien als makkelijk en het dan maar op een ander aan laten komen, maar mijn brein is echt helemaal op. Alsof het licht uit is gegaan. Mijn studie is af gelukkig, dus dat is een afgerond stuk.
Ik ervaar vandaag alleen maar paniek, huilen en doodmoe zijn. Ik weet het gewoon echt niet meer.
maandag 19 mei 2025 om 17:02
Minik, dan is het simpel: de komende 2 weken is man aan zet voor alles thuis en hoe hij dat regelt/ zijn pakkie an. Opa/oma/betaalde oppas of extra opvang hij regelt maar. Ik ben een weekend weggestuurd om te fietsen (dat helpt bij mij), maar jij moet eerst 1 of 2 weken helemaal niks gok ik.Minik schreef: ↑19-05-2025 16:19Ja dat SMART wil man ook heel erg dat ik duidelijk zeg wat hij moet doen. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. Ik voel me alleen maar doodmoe en kan amper nadenken over wat ik over een uur moet doen, laat staan grote plannen maken. Dat klinkt misschien als makkelijk en het dan maar op een ander aan laten komen, maar mijn brein is echt helemaal op. Alsof het licht uit is gegaan. Mijn studie is af gelukkig, dus dat is een afgerond stuk.
Ik ervaar vandaag alleen maar paniek, huilen en doodmoe zijn. Ik weet het gewoon echt niet meer.
maandag 19 mei 2025 om 17:02
Minik, dan is het simpel: de komende 2 weken is man aan zet voor alles thuis en hoe hij dat regelt/ zijn pakkie an. Opa/oma/betaalde oppas of extra opvang hij regelt maar. Ik ben een weekend weggestuurd om te fietsen (dat helpt bij mij), maar jij moet eerst 1 of 2 weken helemaal niks gok ik.Minik schreef: ↑19-05-2025 16:19Ja dat SMART wil man ook heel erg dat ik duidelijk zeg wat hij moet doen. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. Ik voel me alleen maar doodmoe en kan amper nadenken over wat ik over een uur moet doen, laat staan grote plannen maken. Dat klinkt misschien als makkelijk en het dan maar op een ander aan laten komen, maar mijn brein is echt helemaal op. Alsof het licht uit is gegaan. Mijn studie is af gelukkig, dus dat is een afgerond stuk.
Ik ervaar vandaag alleen maar paniek, huilen en doodmoe zijn. Ik weet het gewoon echt niet meer.
maandag 19 mei 2025 om 22:53
Vanmiddag zat ik nog om alles te huilen en vanavond voel ik me ineens een soort ontspannen. Niet écht ontspannen, er zit nog een soort spanning in mijn lijf, maar ineens is het huilen totaal weg en heb ik een gevoel van.. ik zou morgen gewoon weer kunnen werken.
Ik ben echt totaal onbekend met overspanning of burn-out klachten, maar hoort dit erbij? Dat je je ook ineens prima kunt voelen? Of heb ik gewoon een vage meltdown gehad en is het nu weer goed? Ik snap totaal niks van mezelf.
Ik ben echt totaal onbekend met overspanning of burn-out klachten, maar hoort dit erbij? Dat je je ook ineens prima kunt voelen? Of heb ik gewoon een vage meltdown gehad en is het nu weer goed? Ik snap totaal niks van mezelf.
maandag 19 mei 2025 om 23:15
Wat het ook is, je kunt morgen je tijd ook goed gebruiken voor andere dingen als je je goed blijft voelen. Blijf thuis en als het lukt, geef je man de kaders en laat hem ook voor alles verantwoordelijk zijn. Jij bent de komende 2 weken niet te belasten, ook niet in het oplossen ervan. Dus als jouw man een avond weg wil of moet, dan moet hij regelen hoe hij dat geregeld krijgt, zónder jouw hulp daarbij in te roepen. En eigenlijk zou ik zeggen (is al eerder als optie gegeven) > ga weg. Ga gewoon een week weg. Laat je man in oplossingen gaan denken voor opvang en mensen bellen of inhuren. Maar laat die verantwoordelijkheid 100% bij hem. Ook als hij daardoor boos op je wordt of ruzie krijgt met zijn baas. Het is voor jou makkelijker om los te laten als je niet fysiek aanwezig bent. En als je goede dagen hebt in die week, geniet ervan. Die kant vd medaille heb je al lang niet meer ervaren, dus neem die dagen als ze komen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
