Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 30 september 2025 om 10:23
Ja klopt, soms moet je er gewoon om lachen, maar jouw zoon plaagt zijn moeder alleen maar en snapt prima dat de vorige was uit de wasmachine moet. Terwijl het toch gewoon idioot is dat je man alleen de handdoeken uit de voorgesorteerde 'handdoekenwas' heeft gevist omdat je vroeg de handdoeken te wassen.Verbena schreef: ↑23-09-2025 22:14Ik denk dat het niks met snappen te maken heeft.
Eerder met gebrek aan overzicht, hebben aan ervaring met en te weinig waardering van de taak/activiteit.
En verschil in communicatie.
Ik vroeg pas of man op zijn vrije dag ook even de handdoeken wilde wassen. Ik moest extra werken en appte dit naar huis. Heeft hij gedaan. De theedoeken, vaatdoeken, washandjes, zakdoeken, make-up-pads die ook allemaal in de kleine wasmand in het washok zaten heeft hij terug in de grote wasmand in de badkamer gedaan.
happyapple wijzigde dit bericht op 30-09-2025 22:26
1.24% gewijzigd
dinsdag 30 september 2025 om 13:55
Ja vind ik ook. Moeten wij vrouwen dan maar alles doen omtrent huishouden? Een man kan toch ook prima zelfstandig nadenken?happyapple schreef: ↑30-09-2025 10:23Ja klopt, soms moet je er gewoon om lachen, maar jouw zoon plaagt je moeder alleen maar en snapt prima dat de vorige was uit de wasmachine moet. Terwijl het toch gewoon idioot is dat je man alleen de handdoeken uit de voorgesorteerde 'handdoekenwas' heeft gevist omdat je vroeg de handdoeken te wassen.
framboosje123 wijzigde dit bericht op 01-10-2025 09:13
0.40% gewijzigd
dinsdag 30 september 2025 om 19:58
happyapple schreef: ↑30-09-2025 10:23Ja klopt, soms moet je er gewoon om lachen, maar jouw zoon plaagt je moeder alleen maar en snapt prima dat de vorige was uit de wasmachine moet. Terwijl het toch gewoon idioot is dat je man alleen de handdoeken uit de voorgesorteerde 'handdoekenwas' heeft gevist omdat je vroeg de handdoeken te wassen.
Man doet eigenlijk nooit iets met de was, tenzij ik dat vraag. Zijn norm is mijn norm niet. Zijn moeder flikkerde alles bij elkaar en dat deed hij in het begin van onze relatie ook en zou hij nog steeds doen. Omdat ik dat zonde vond van mooie kleren zijn we overeen gekomen dat hij zich er nooit meer mee zou beziggehouden tenzij hij strikt de opdracht zou uitvoeren.
Dat heeft hij dus gedaan.
Iedereen heeft het recht veilig over straat te kunnen gaan.
woensdag 1 oktober 2025 om 09:14
Dat snap ik wel weer, wij hebben thuis ook zo onze taakverdeling.Verbena schreef: ↑30-09-2025 19:58Man doet eigenlijk nooit iets met de was, tenzij ik dat vraag. Zijn norm is mijn norm niet. Zijn moeder flikkerde alles bij elkaar en dat deed hij in het begin van onze relatie ook en zou hij nog steeds doen. Omdat ik dat zonde vond van mooie kleren zijn we overeen gekomen dat hij zich er nooit meer mee zou beziggehouden tenzij hij strikt de opdracht zou uitvoeren.
Dat heeft hij dus gedaan.
dinsdag 11 november 2025 om 11:55
Ik zie in je andere topic dat jullie gaan verhuizen om dichter bij je familie te zijn.
Mooi compromis. Als het niet van je man gaat komen dan is het verstandig om meer steun en rust voor jezelf te regelen.
Tip: geef je man hele duidelijke taken bij de verhuizing die hij zelf mag uitdenken en uitvoeren. En laat zijn fantastische netwerk lekker meehelpen. Haha.
Mooi compromis. Als het niet van je man gaat komen dan is het verstandig om meer steun en rust voor jezelf te regelen.
Tip: geef je man hele duidelijke taken bij de verhuizing die hij zelf mag uitdenken en uitvoeren. En laat zijn fantastische netwerk lekker meehelpen. Haha.
zaterdag 15 november 2025 om 23:26
Zo even tijd voor een update. Ik heb echt mega veel aan dit topic gehad en waardeer nog steeds de vragen van jullie hoe het inmiddels gaat, echt heel lief.
Het gaat hier wisselend maar wel wat beter. Ik bleek een ijzertekort te hebben en nu ik extra ijzer slik, is een deel van mijn burn-outklachten heel sterk verminderd. Nog steeds ben ik echt niet de oude, ik ben nu weer heel rustig aan wat aanwezig op werk (voorlopig boventallig) en dat gaat best goed.
Ik loop nu bij een psycholoog, wat echt enorm fijn is. Ze helpt me om de chaos in mijn hoofd wat meer te structureren, te ontdekken waar bepaalde patronen vandaan komen en hoe ik meer naar mezelf en de signalen van mijn lijf en hoofd kan luisteren. Gaat echt nog láng niet zoals het moet, maar ik voel inmiddels in elk geval iets aankomen, in plaats van dat ik ineens soort instort.
Ze helpt me ook om dingen te verwoorden naar anderen, om het gesprek aan te gaan met man, om tot de kern te komen. Dit doet me echt goed, al is het echt nog in een beginfase met veel vallen en opstaan.
Man is veel meer betrokken thuis en begint langzaam maar zeker ook wel echt qua mentaliteit te veranderen. Ook dat is nog lang niet waar het zijn moet, maar er komen in elk geval stapjes, steeds een beetje meer.
En dan de grote verandering.. we gaan inderdaad verhuizen, en echt ver (150km), naar mijn familie toe. Dat is spannend en heel ingrijpend. Qua timing waardeloos middenin een burn-out maar het huis van onze dromen kwam nu ineens voorbij (we kijken al jaren af en aan en hebben regelmatig geboden maar altijd dik overboden). Ik zie op tegen alle regeldingen, al is onze huidige woning nu wel verkocht en hebben we de belangrijkste dingen, school en opvang enzo, allemaal rond. Maar er straks wonen zie ik echt naar uit, het voelt nu ook als iets wat we samen doen.
En dan Sinterklaas.. ik heb man nog steeds niet echt achter me, maar ik heb zelf gezegd dat ik niet mee doe met zijn familie dit jaar, dit heb ik ook maar gewoon zelf gecommuniceerd naar zijn familie. Onze kinderen waren ook opgelucht en willen er ook niet heen dus wij vieren het met ons eigen gezin thuis. Man gaat dan alsnog ook naar zijn familie om het ook met hen te vieren, maar dat is prima, dat is dan ‘s avonds als onze kinderen al slapen, heb ik geen last van. Schoonfamilie was hier overigens niet over te spreken ‘misschien is dit wel het laatste jaar’ ‘jullie gaan ook nog verhuizen, dan komen jullie misschien wel nooit meer’ en een hoop geboehoe erover. Maar man nam het in dat gesprek wel voor me op, hij zei ‘Minik wil het nu gewoon met ons gezin vieren. En natuurlijk komen we nog gewoon jullie kant op soms, alleen misschien niet voor Sinterklaas maar dat zien we volgend jaar wel. Dit jaar in elk geval niet.’
Ik vind het nog heel lastig om dat los te laten omdat ik wel voel dat mensen dit heel ingewikkeld vinden en dat het ook wel echt duidelijk míjn keuze is, niet ónze keuze. Man staat niet echt achter mij, maar respecteert mijn keuze in elk geval. En dat is in vergelijking met vorig jaar enorme winst. En dat ik die reactie lastig vind, is iets in mij. Ik leer bij de psycholoog nu dat ik me heel vaak schuldig voel over dingen en dat dat komt vanuit een soort basisovertuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ die ook ergens uit mijn jeugd voortkomt. Nu oefenen en leren om daar positieve gedachtes tegenover te zetten. Maar zoals gezegd, ik zit echt nog in het beginstadium.
Het gaat hier wisselend maar wel wat beter. Ik bleek een ijzertekort te hebben en nu ik extra ijzer slik, is een deel van mijn burn-outklachten heel sterk verminderd. Nog steeds ben ik echt niet de oude, ik ben nu weer heel rustig aan wat aanwezig op werk (voorlopig boventallig) en dat gaat best goed.
Ik loop nu bij een psycholoog, wat echt enorm fijn is. Ze helpt me om de chaos in mijn hoofd wat meer te structureren, te ontdekken waar bepaalde patronen vandaan komen en hoe ik meer naar mezelf en de signalen van mijn lijf en hoofd kan luisteren. Gaat echt nog láng niet zoals het moet, maar ik voel inmiddels in elk geval iets aankomen, in plaats van dat ik ineens soort instort.
Ze helpt me ook om dingen te verwoorden naar anderen, om het gesprek aan te gaan met man, om tot de kern te komen. Dit doet me echt goed, al is het echt nog in een beginfase met veel vallen en opstaan.
Man is veel meer betrokken thuis en begint langzaam maar zeker ook wel echt qua mentaliteit te veranderen. Ook dat is nog lang niet waar het zijn moet, maar er komen in elk geval stapjes, steeds een beetje meer.
En dan de grote verandering.. we gaan inderdaad verhuizen, en echt ver (150km), naar mijn familie toe. Dat is spannend en heel ingrijpend. Qua timing waardeloos middenin een burn-out maar het huis van onze dromen kwam nu ineens voorbij (we kijken al jaren af en aan en hebben regelmatig geboden maar altijd dik overboden). Ik zie op tegen alle regeldingen, al is onze huidige woning nu wel verkocht en hebben we de belangrijkste dingen, school en opvang enzo, allemaal rond. Maar er straks wonen zie ik echt naar uit, het voelt nu ook als iets wat we samen doen.
En dan Sinterklaas.. ik heb man nog steeds niet echt achter me, maar ik heb zelf gezegd dat ik niet mee doe met zijn familie dit jaar, dit heb ik ook maar gewoon zelf gecommuniceerd naar zijn familie. Onze kinderen waren ook opgelucht en willen er ook niet heen dus wij vieren het met ons eigen gezin thuis. Man gaat dan alsnog ook naar zijn familie om het ook met hen te vieren, maar dat is prima, dat is dan ‘s avonds als onze kinderen al slapen, heb ik geen last van. Schoonfamilie was hier overigens niet over te spreken ‘misschien is dit wel het laatste jaar’ ‘jullie gaan ook nog verhuizen, dan komen jullie misschien wel nooit meer’ en een hoop geboehoe erover. Maar man nam het in dat gesprek wel voor me op, hij zei ‘Minik wil het nu gewoon met ons gezin vieren. En natuurlijk komen we nog gewoon jullie kant op soms, alleen misschien niet voor Sinterklaas maar dat zien we volgend jaar wel. Dit jaar in elk geval niet.’
Ik vind het nog heel lastig om dat los te laten omdat ik wel voel dat mensen dit heel ingewikkeld vinden en dat het ook wel echt duidelijk míjn keuze is, niet ónze keuze. Man staat niet echt achter mij, maar respecteert mijn keuze in elk geval. En dat is in vergelijking met vorig jaar enorme winst. En dat ik die reactie lastig vind, is iets in mij. Ik leer bij de psycholoog nu dat ik me heel vaak schuldig voel over dingen en dat dat komt vanuit een soort basisovertuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ die ook ergens uit mijn jeugd voortkomt. Nu oefenen en leren om daar positieve gedachtes tegenover te zetten. Maar zoals gezegd, ik zit echt nog in het beginstadium.
zondag 16 november 2025 om 00:36
Eerste reactie (buiten dat ik trots op je ben, terwijl ik je niet ken): je schrijft dat je richting je familie verhuist.
Terwijl zij je geleerd hebben dat je nooit goed genoeg bent. Hoe gaat het met je grenzen richting je familie?
Verder ben ik ontzettend onder de indruk van wat je in een jaar onder de knie gekregen hebt. Applaus voor jezelf!
Terwijl zij je geleerd hebben dat je nooit goed genoeg bent. Hoe gaat het met je grenzen richting je familie?
Verder ben ik ontzettend onder de indruk van wat je in een jaar onder de knie gekregen hebt. Applaus voor jezelf!
zondag 16 november 2025 om 08:13
Wat een stappen heb je gemaakt. Wat goed dat je voor jezelf hebt gekozen en je man je steunt, ook al ziet hij het anders.
Dat gevoel van tekort doen en nooit goed genoeg kunnen zijn is lastig in zulke situaties (herkenbaar), maar vaker voor jezelf kiezen en dit uitspreken helpt echt.
Weet je waar dat gevoel ooit ontstaan is. Kzk koppelt het aan je familie, maar is dit ook zo? Ben je al tot de kern waar het vandaan komt?
Dat gevoel van tekort doen en nooit goed genoeg kunnen zijn is lastig in zulke situaties (herkenbaar), maar vaker voor jezelf kiezen en dit uitspreken helpt echt.
Weet je waar dat gevoel ooit ontstaan is. Kzk koppelt het aan je familie, maar is dit ook zo? Ben je al tot de kern waar het vandaan komt?
zondag 16 november 2025 om 13:05
Dankjulliewel.
De gedachte ‘ik ben niet goed genoeg’ komt wel voort uit mijn gezinssituatie vroeger, maar zat heel erg in de dynamiek van toen. Heel traditioneel gezin, vader werkte, moeder thuis, vier kinderen, financieel was er weinig/geen ruimte (grootste gedeelte van mijn jeugd op bijstandsniveau geleefd), vader waarvan ik achteraf denk dat hij de prikkels en drukte van een groot gezin echt niet aankon. En dan was ik als kletskous en in de ogen van mijn ouders druktemaker al snel te veel. Mijn siblings waren erg braaf, rustig, had je geen kind aan. Ik spookte ook nooit echt wat uit maar was lawaaieriger, drukker, en ging als tiener vaak en lang in discussie. Dat werd al snel weggezet als ‘lastig’ en ‘te veel’ (met name door vader die snel uit zijn slof kon schieten, voornamelijk richting mij). Dit heeft ertoe geleid dat ik op andere vlakken de lat heel hoog ben gaan leggen. De aandacht die ik thuis niet kreeg, kreeg ik wel op school van docenten als ik goede resultaten haalde, en onbewust hoopte ik dan thuis ook op erkenning denk ik, maar die kwam niet op de manier die ik graag had gewild. Perfectionisme zit in de aard van het beestje maar de schreeuw om aandacht heeft dat wel versterkt.
Deze hele dynamiek is nu eigenlijk niet meer bestaande. Mijn vader heeft niet zo’n last meer van die overprikkeling nu er geen kinderen meer thuis wonen, er financieel veel meer ruimte is, en hij minder kan werken. Met het hele gezin volledig compleet zijn we zelden ivm siblings die in het buitenland wonen, en dan zijn er altijd schoonsiblings bij, dus die oude dynamiek komt niet meer terug. Op dit moment heb ik een goede band met mijn ouders en ook met mijn siblings. Ik ben dus niet bang dat dichter bij hen wonen problemen oplevert. Zij hebben nooit hoge eisen aan mij gesteld en dat doen ze nog steeds niet, onze gezinsdynamiek is juist heel erg ‘doe waar je blij van wordt’, heel vrij en ongedwongen wat betreft aanwezig zijn bij dingen enzo. Ook door siblings in het buitenland is echt naar voren gekomen dat we het fijn vinden om elkaar te zien, dat we dankbaar zijn wanneer dat kan, maar dat we ook niet van elkaar kunnen verwachten dat iedereen overal maar bij is. En dat geldt ook als alle siblings (eens in de twee jaar ofzo) tegelijk in NL zijn. Natuurlijk proberen we elkaar dan allemaal samen te zien, maar een etentje samen is voldoende, je hoeft niet per se hele dagen op te zitten als je dat niet wilt.
Eigenlijk triggert mijn schoonfamilie mijn gevoel van niet goed genoeg zijn veel sterker. Want daar ligt de lat hoog, je moet er altijd zijn, en gezellig, en mooi aangekleed en in de make up want er moet elk samenzijn moment een groepsfoto gemaakt worden (je wordt er echt op aangesproken als je dan geen mooie combinatie aan hebt, in de vorm van een grapje, maar het wordt dus wel echt benoemd). Samenzijn, meedoen, een sterk ‘het moet nu gezellig zijn’ gevoel, is allemaal heel belangrijk. Nu begin ik me daar een beetje tegen af te zetten, of in elk geval mijn grenzen aan te geven, en je merkt dus onmiddellijk dat dat echt wringt en echt reactie teweeg brengt. Ik hoopte ergens dat dat tussen mijn oren zou zitten maar dat is niet zo. Verklaart wel heel sterk waarom ik me daar nooit op mijn gemak voel. Ik heb het gevoel altijd te min te zijn.
Recent een dag met schoonfamilie gehad (het is namelijk ook altijd gelijk een hele dag) en dan ben ik daarna dus twee dagen er letterlijk ziek van. Draaierig, zwaar oververmoeid, misselijk. Het triggert alles in mijn burn-out. Dit soort dagen afzeggen of maar half doen vind ik nog ontzettend moeilijk. Blijft echt leren.
De gedachte ‘ik ben niet goed genoeg’ komt wel voort uit mijn gezinssituatie vroeger, maar zat heel erg in de dynamiek van toen. Heel traditioneel gezin, vader werkte, moeder thuis, vier kinderen, financieel was er weinig/geen ruimte (grootste gedeelte van mijn jeugd op bijstandsniveau geleefd), vader waarvan ik achteraf denk dat hij de prikkels en drukte van een groot gezin echt niet aankon. En dan was ik als kletskous en in de ogen van mijn ouders druktemaker al snel te veel. Mijn siblings waren erg braaf, rustig, had je geen kind aan. Ik spookte ook nooit echt wat uit maar was lawaaieriger, drukker, en ging als tiener vaak en lang in discussie. Dat werd al snel weggezet als ‘lastig’ en ‘te veel’ (met name door vader die snel uit zijn slof kon schieten, voornamelijk richting mij). Dit heeft ertoe geleid dat ik op andere vlakken de lat heel hoog ben gaan leggen. De aandacht die ik thuis niet kreeg, kreeg ik wel op school van docenten als ik goede resultaten haalde, en onbewust hoopte ik dan thuis ook op erkenning denk ik, maar die kwam niet op de manier die ik graag had gewild. Perfectionisme zit in de aard van het beestje maar de schreeuw om aandacht heeft dat wel versterkt.
Deze hele dynamiek is nu eigenlijk niet meer bestaande. Mijn vader heeft niet zo’n last meer van die overprikkeling nu er geen kinderen meer thuis wonen, er financieel veel meer ruimte is, en hij minder kan werken. Met het hele gezin volledig compleet zijn we zelden ivm siblings die in het buitenland wonen, en dan zijn er altijd schoonsiblings bij, dus die oude dynamiek komt niet meer terug. Op dit moment heb ik een goede band met mijn ouders en ook met mijn siblings. Ik ben dus niet bang dat dichter bij hen wonen problemen oplevert. Zij hebben nooit hoge eisen aan mij gesteld en dat doen ze nog steeds niet, onze gezinsdynamiek is juist heel erg ‘doe waar je blij van wordt’, heel vrij en ongedwongen wat betreft aanwezig zijn bij dingen enzo. Ook door siblings in het buitenland is echt naar voren gekomen dat we het fijn vinden om elkaar te zien, dat we dankbaar zijn wanneer dat kan, maar dat we ook niet van elkaar kunnen verwachten dat iedereen overal maar bij is. En dat geldt ook als alle siblings (eens in de twee jaar ofzo) tegelijk in NL zijn. Natuurlijk proberen we elkaar dan allemaal samen te zien, maar een etentje samen is voldoende, je hoeft niet per se hele dagen op te zitten als je dat niet wilt.
Eigenlijk triggert mijn schoonfamilie mijn gevoel van niet goed genoeg zijn veel sterker. Want daar ligt de lat hoog, je moet er altijd zijn, en gezellig, en mooi aangekleed en in de make up want er moet elk samenzijn moment een groepsfoto gemaakt worden (je wordt er echt op aangesproken als je dan geen mooie combinatie aan hebt, in de vorm van een grapje, maar het wordt dus wel echt benoemd). Samenzijn, meedoen, een sterk ‘het moet nu gezellig zijn’ gevoel, is allemaal heel belangrijk. Nu begin ik me daar een beetje tegen af te zetten, of in elk geval mijn grenzen aan te geven, en je merkt dus onmiddellijk dat dat echt wringt en echt reactie teweeg brengt. Ik hoopte ergens dat dat tussen mijn oren zou zitten maar dat is niet zo. Verklaart wel heel sterk waarom ik me daar nooit op mijn gemak voel. Ik heb het gevoel altijd te min te zijn.
Recent een dag met schoonfamilie gehad (het is namelijk ook altijd gelijk een hele dag) en dan ben ik daarna dus twee dagen er letterlijk ziek van. Draaierig, zwaar oververmoeid, misselijk. Het triggert alles in mijn burn-out. Dit soort dagen afzeggen of maar half doen vind ik nog ontzettend moeilijk. Blijft echt leren.
zondag 16 november 2025 om 16:32
zondag 16 november 2025 om 17:56
Goed bezig hoor, en wat fijn dat jullie straks verder van die schoonfamilie zitten en dus minder langs kunnen komen. Klinkt echt vreselijk, ik zou daar zo min mogelijk heen gaan en al helemaal niet als je burn out hebt. Heel goed dat je daar geen Sinterklaas gaat vieren dit jaar! Ben erg benieuwd hoe je man het vindt daar straks alleen heen te gaan. Voor je kids hoef je het zo te lezen ook niet te doen als die opgelucht zijn dat ze daar geen sinterklaas hoeven vieren (als zelfs een kind dat zegt moet het best wel vreselijk zijn geweest).
zondag 16 november 2025 om 18:53
Ja t is ergens bizar maar de kinderen vroegen of ze dan minder cadeautjes krijgen als het niet bij familie is, en toen dat niet het geval bleek, het zou namelijk niet uitmaken, hadden ze een héle duidelijke voorkeur voor thuis vieren. Ook al hebben we dat nog nooit gedaan en hebben ze dus geen idee of dat wel leuk is, ze zeiden heel duidelijk dat ze liever niet in de drukte mee willen (5 en 7 jaar). De oudste zei zelfs dat het enige wat ze leuk vond vorig jaar was dat ze op een gegeven moment met de kinderen een filmpje mochten kijken. Dus dat iedereen stopte met wild doen om naar dat filmpje te kijken.
maandag 17 november 2025 om 07:39
Minik schreef: ↑15-11-2025 23:26En dan Sinterklaas.. ik heb man nog steeds niet echt achter me, maar ik heb zelf gezegd dat ik niet mee doe met zijn familie dit jaar, dit heb ik ook maar gewoon zelf gecommuniceerd naar zijn familie. Onze kinderen waren ook opgelucht en willen er ook niet heen dus wij vieren het met ons eigen gezin thuis. Man gaat dan alsnog ook naar zijn familie om het ook met hen te vieren, maar dat is prima, dat is dan ‘s avonds als onze kinderen al slapen, heb ik geen last van. Schoonfamilie was hier overigens niet over te spreken ‘misschien is dit wel het laatste jaar’ ‘jullie gaan ook nog verhuizen, dan komen jullie misschien wel nooit meer’ en een hoop geboehoe erover. Maar man nam het in dat gesprek wel voor me op, hij zei ‘Minik wil het nu gewoon met ons gezin vieren. En natuurlijk komen we nog gewoon jullie kant op soms, alleen misschien niet voor Sinterklaas maar dat zien we volgend jaar wel. Dit jaar in elk geval niet.’
Ik vind het nog heel lastig om dat los te laten omdat ik wel voel dat mensen dit heel ingewikkeld vinden en dat het ook wel echt duidelijk míjn keuze is, niet ónze keuze. Man staat niet echt achter mij, maar respecteert mijn keuze in elk geval. En dat is in vergelijking met vorig jaar enorme winst. En dat ik die reactie lastig vind, is iets in mij. Ik leer bij de psycholoog nu dat ik me heel vaak schuldig voel over dingen en dat dat komt vanuit een soort basisovertuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ die ook ergens uit mijn jeugd voortkomt. Nu oefenen en leren om daar positieve gedachtes tegenover te zetten. Maar zoals gezegd, ik zit echt nog in het beginstadium.
Wat een verandering tov van vorig jaar (en zelfs nog een paar maanden terug)! Super hoor Minik. En wat goed dat je nu echt inziet dat jij het zo moeilijk vindt om te dragen dat anderen soms iets niet leuk vinden aan jou/wat jij doet (en je daarom je maar zoveel aanpaste de hele tijd). Wat goed dat je daar nu mee wil leren omgaan en een hele mooie stap om dat met komende Sinterklaas zo in praktijk te brengen.
En je ziet het: de een vindt het niet leuk van je, de ander (je kinderen!) wél (en jij zelf). Dus: je kunt het nooit voor iedereen goed doen, dan kun je maar beter doen wat voor jouzelf (en daarna de mensen die jij het meeste lief hebt) het beste voelt.
Wat een groei.
maandag 17 november 2025 om 08:20
Weet je dat ik dit niet eens zo bedacht had? In mijn hoofd is het teleurstellen van anderen zó groot dat ik nog niet goed had bedacht dat mijn kinderen hier juist wél bij gebaat zijn. En ikzelf. Dat ik ook ergens vóór kies ipv overal tegen. Het voelde nog als een ‘ik wil dit niet dus moet ik het niet doen’ en niet als een sterke keuze anderzijds. Dankjewel dat je dit even geschreven hebt.S-Groot schreef: ↑17-11-2025 07:39Wat een verandering tov van vorig jaar (en zelfs nog een paar maanden terug)! Super hoor Minik. En wat goed dat je nu echt inziet dat jij het zo moeilijk vindt om te dragen dat anderen soms iets niet leuk vinden aan jou/wat jij doet (en je daarom je maar zoveel aanpaste de hele tijd). Wat goed dat je daar nu mee wil leren omgaan en een hele mooie stap om dat met komende Sinterklaas zo in praktijk te brengen.
En je ziet het: de een vindt het niet leuk van je, de ander (je kinderen!) wél (en jij zelf). Dus: je kunt het nooit voor iedereen goed doen, dan kun je maar beter doen wat voor jouzelf (en daarna de mensen die jij het meeste lief hebt) het beste voelt.
Wat een groei.
maandag 17 november 2025 om 10:38
Minik schreef: ↑17-11-2025 08:20Weet je dat ik dit niet eens zo bedacht had? In mijn hoofd is het teleurstellen van anderen zó groot dat ik nog niet goed had bedacht dat mijn kinderen hier juist wél bij gebaat zijn. En ikzelf. Dat ik ook ergens vóór kies ipv overal tegen. Het voelde nog als een ‘ik wil dit niet dus moet ik het niet doen’ en niet als een sterke keuze anderzijds. Dankjewel dat je dit even geschreven hebt.
Oh echt?! Bijzonder joh, want je schreef het zelf, dat maakt het nog duidelijker dat het teleurstellen van anderen (die veel minder belangrijk zijn nog ook) zóveel groter is dat dat het positieve helemaal opslokt. Wat mooi dat je je hier nu bewust van wordt want juist die positieve kanten kunnen je zo helpen om door te zetten met het goede voor jezelf kiezen.
Volgens mij ga jij er wel komen. Je zit echt op het goede pad als ik het zo lees, zal een pittig en hobbelig pad zijn maar zo waardevol. Ik ben heel erg benieuwd, als jij nu terug zou lezen in je topic of je dan al 'aha-momenten' gaat hebben door je nieuwe inzichten (en denkt: zo, dat zou ik nu echt wel anders -durven- doen). Maar daar moet je natuurlijk wel ruimte en tijd voor hebben, dat is misschien niet haalbaar in deze drukke tijd.
maandag 17 november 2025 om 21:02
Mijn tip is, naast veel liever worden voor jezelf, om gewoon veel vaker bij kleine en grote dingen ‘nee’ te zeggen en je gevoel te volgen. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het gaat omdat je daarmee jezelf laat zien dat er eigenlijk gewoon niks geks gebeurt als je gewoon eens nee zegt.Minik schreef: ↑15-11-2025 23:26Zo even tijd voor een update. Ik heb echt mega veel aan dit topic gehad en waardeer nog steeds de vragen van jullie hoe het inmiddels gaat, echt heel lief.
…
Ik vind het nog heel lastig om dat los te laten omdat ik wel voel dat mensen dit heel ingewikkeld vinden en dat het ook wel echt duidelijk míjn keuze is, niet ónze keuze. Man staat niet echt achter mij, maar respecteert mijn keuze in elk geval. En dat is in vergelijking met vorig jaar enorme winst. En dat ik die reactie lastig vind, is iets in mij. Ik leer bij de psycholoog nu dat ik me heel vaak schuldig voel over dingen en dat dat komt vanuit een soort basisovertuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ die ook ergens uit mijn jeugd voortkomt. Nu oefenen en leren om daar positieve gedachtes tegenover te zetten. Maar zoals gezegd, ik zit echt nog in het beginstadium.
In een latere post zeg je over je schoonfamilie bezoeken dat dat meteen een hele dag moet. Maar niks moet hè, gewoon aangeven: ik ben er overdag bij want vanaf etenstijd andere plannen of juist andersom, dat kan en mag gewoon hè. En als dat van hun niet mag dan ga je toch gewoon lekker niet. Je hebt de afgelopen jaren zoveel ingeleverd, je mag best gewoon een halfjaar of jaar ‘nee’ op alles zeggen hoor.
maandag 17 november 2025 om 22:26
Bijzonder dat je dat zelf nog niet bedacht had! Voortaan misschien de voordelen opschrijven van ergens nee tegen zeggen? Welke deur gaat er open door nee te zeggen?Minik schreef: ↑17-11-2025 08:20Weet je dat ik dit niet eens zo bedacht had? In mijn hoofd is het teleurstellen van anderen zó groot dat ik nog niet goed had bedacht dat mijn kinderen hier juist wél bij gebaat zijn. En ikzelf. Dat ik ook ergens vóór kies ipv overal tegen. Het voelde nog als een ‘ik wil dit niet dus moet ik het niet doen’ en niet als een sterke keuze anderzijds. Dankjewel dat je dit even geschreven hebt.
maandag 17 november 2025 om 22:27
Zeker, het is al heel wat dat je überhaupt heen gaat met een burn out! Dan zou een uurtje al heel wat zijn! Ze zijn toch niet de baas over jou en hoelang jij bij hen moet blijven?!Solsol schreef: ↑17-11-2025 21:02Mijn tip is, naast veel liever worden voor jezelf, om gewoon veel vaker bij kleine en grote dingen ‘nee’ te zeggen en je gevoel te volgen. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het gaat omdat je daarmee jezelf laat zien dat er eigenlijk gewoon niks geks gebeurt als je gewoon eens nee zegt.
In een latere post zeg je over je schoonfamilie bezoeken dat dat meteen een hele dag moet. Maar niks moet hè, gewoon aangeven: ik ben er overdag bij want vanaf etenstijd andere plannen of juist andersom, dat kan en mag gewoon hè. En als dat van hun niet mag dan ga je toch gewoon lekker niet. Je hebt de afgelopen jaren zoveel ingeleverd, je mag best gewoon een halfjaar of jaar ‘nee’ op alles zeggen hoor.
dinsdag 18 november 2025 om 14:00
Dat. Of je man & kinderen gaat met oma even naar de speeltuin terwijl jij even gaat wandelen of even winkelen. Met mijn arbeidsintensieve schoonfamilie ga ik altijd boodschappen doen. Zitten we niet één-op-één naar elkaar te koekeloeren.framboosje123 schreef: ↑17-11-2025 22:27Zeker, het is al heel wat dat je überhaupt heen gaat met een burn out! Dan zou een uurtje al heel wat zijn! Ze zijn toch niet de baas over jou en hoelang jij bij hen moet blijven?!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
