Negatieve man beïnvloedt mijn stemming

Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.

Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.

Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.

Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…

Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.

Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”

Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.

Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…

Even een update: ik heb vorige week gezegd dat ik niet meer verder wil en vooral kan. We hebben geen ruzie gemaakt (nog steeds niet), maar ongeveer zijn eerste reactie was of ik me al die tijd zo heb gevoeld zoals hij zich voelde toen ik de afgelopen tijd zo afstandelijk heb gedaan. Toen ik dat bevestigde zei hij dat hij het nu begrijpt…Hij doet nu heel lief tegen de kinderen, tegen mij, voelt zich ontzettend stom dat hij zo tegen mij heeft gedaan en heeft een afspraak gemaakt bij de psycholoog. En ik vind dat heel lastig, want ik ga nu zo ontzettend twijfelen aan of dit wel de goede keus is geweest (en ik ben eigenlijk ook wel een beetje boos dat het nu ineens wel kan, nu het eigenlijk voor mij te laat is).

Limonina, wat fijn (nouja…) dat je hier herkenning vindt. Hoe zit jij nu in je relatie?

Hier kabbelt het een beetje verder. Hij is naar de psycholoog geweest, en dat vond ie wel prima volgens mij. Binnenkort heeft hij weer een afspraak, maar het is vooral gericht op het weer oppakken van de studie.

Tegen de kinderen doet hij zijn best, en dat gaat meestal wel wat beter, maar echt vrolijk is ie niet. Laatst speelde hij op zondagmiddag een spel met de jongste, en ik bedacht me dat dat een van de eerste keren was dat ik hem dat heb zien doen…:( Iemand reageerde hier met dat aardig doen tegen je kinderen gewoon de basis is, en dat was belachelijk genoeg iets dat ik waar ik niet bij stil had gestaan.

In huis is het wel relaxed, maar dat is eigenlijk omdat ik al mijn verwachtingen van hem heb losgelaten. Ik doe er ook geen moeite meer voor. Hij zegt dat hij het ook wel relaxed vindt zo, maarja, dat snap ik wel als er niemand is die iets van je verwacht.

Qua wonen weet ik even niet hoe het nu verder gaat. Bijna niemand van de familie weet het nog, en de drempel om iets anders te zoeken is een moeilijke. Van collega’s krijg ik veel terug “hij doet nu toch zijn best, kun je het niet nog een kans geven?” maar heel eerlijk heb ik daar gewoon geen zin meer in en geen energie meer voor. Ik wil dat hij aan zichzelf gaat werken, zodat ik dat niet meer hoef te doen. Misschien komt het dan uiteindelijk wel weer goed, maar nu op dit moment kan ik gewoon niet meer..

Hehehe echt fijn die realitycheck van jullie elke keer. Ik zie steeds meer in dat ik echt geen idee meer heb van wat ik mag verwachten in een relatie, en dat is iets waar ik de komende tijd veel aan ga werken; mijn zelfbeeld mag wel omhoog. Hopelijk verdwijnt dan ook mijn angst om alleen over te blijven. Die last lijkt inderdaad een beetje van mijn schouders gevallen en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik voel me er ook een beetje schuldig om, want hoezo mag ik iets niet meer willen?

Ik heb wel een nieuwe overwinning gedaan: ik heb een stedentrip geboekt die ik helemaal alleen ga doen, en ik ben nog nooit in mijn leven alleen weggeweest. Heel spannend, maar het gaat hoe dan ook leerzaam zijn. Alleen me nog even wapenen tegen de verdrietige kinderen.