Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind

lilakapje woensdag 4 juni 2025 om 11:28

Hoi! Ik ben nieuw op dit forum maar lees al jaren mee.
Zoals de titel al zegt: Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind..
Onze dochter van bijna 16 zit al bijna 3 jaar thuis.
Ze heeft autisme en is hoogbegaafd.
Veel hulpverlening etc geprobeerd maar zonder resultaat, het lukt ze niet om contact met haar te krijgen.
Ze is doodsbang om stappen te zetten, bang dat er vanalles van haar wordt verwacht.
Ze zit bijna 24 u per dag op haar kamer.

Zijn er lotgenoten hier? Hoe lukt het jullie om staande te blijven?

Liefs, Lilakapje

Merino woensdag 4 juni 2025 om 17:06

Nou vooruit vanwege dit topic een account aangemaakt omdat er zulke dingen geroepen waar ik als puber flink tegenaan zou gaan schoppen en dat nu eigenlijk nog wil.

Laten we wel zijn elke autist is anders en de tijden zijn ook zeker veranderd, het lijkt me nu en moeilijker en makkelijker om als autist te functioneren
Dat gezegd hebbende heb ik dus zelf met ASS diagnose wat ervaring betreft dit onderwerp. Evenals met een depressieve puberteit en een verschrikkelijke middelbare schooltijd.

Om maar even een opmerking aan te halen over ‘gewoon elke dag douchen’, neuroptypische mensen vergeten hoe veel prikkels daarbij komen kijken. Voor sommige autisten is aankleden al een moeilijke activiteit. Je gaat van de comfort en temperatuur van je bed, naar een temperatuur verschil om vervolgens allerlei materialen over je lijf te moeten doen. Met douchen ga je nog van koud en droog naar nat en warm, naar nat en koud en dan moet je wederom nog al die kleding aan. Komen er nog alle geuren bij van je verzorgingsproducten, wasmiddel en heb je het tandenpoetsen nog.
Absoluut allemaal heel normaal en noodzakelijke in het ‘gewone’ leven, maar ook absoluut niet makkelijk voor de meeste autisten.

Verwachtingen van zelfs de kleinste dingen kunnen soms tot pure verlamming leiden. Dat is geen onwil, dat is gewoon echt niet kunnen.

Wanneer je zegt dat ze hoogbegaafd is denk ik dat ze wel veel van de wereld weet. Hoe zit ze qua empathie?

De wereld kan soms heel angstaanjagend zijn om in te stappen. Haar kamer is veilig. Niemand verwacht wat en ze hoeft aan niets te voldoen.

Qua hulpverlening kan juist die hoogbegaafdheid/ASS combinatie een ding zijn. Ik kan ook niets met hulpverlening. Zoals dit topic al goed laat zien ‘snappen’ die het toch niet en is het gevoel van de gemaakte interesse van de hulpverlener ook heel vervelend.

Zijn er hobbies / interesses waar ze zich veilig mee voelt? Geven die een ingang naar contact met anderen (mede autisten), activiteiten buiten, opleiding of iets dergelijks?

Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.

Zo even al veel te veel tekst snel getypt. Ik herinner me mijn middelbare schooltijd en heb echt te doen met ze. Ik weet niet perse of het leven makkelijker wordt. Ik weet uiteraard ook niet in welke mate ze een uitdaging hebben door hun ASS. En kan je in die zin ook niet geruststellen dat het wel goed komt.
Want hoe wel ik val onder de zogenaamde hoogfuntionerende autisten, vind ik het leven echt heel erg moeilijk maar kan ik wel zeggen gelukkig te zijn.

Tiswathetis woensdag 4 juni 2025 om 17:38

Zo herkenbaar helaas, je voelt je zo machteloos. Sterkte!

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 17:43

Jemoederheethenk5 schreef: ↑
04-06-2025 15:55
Hier een zoon van 11 in groep 7, en we zijn bang dat dit uiteindelijk ook zo gaat worden. Hij zit op het speciaal onderwijs en ik ben al gestopt met werken om er elke dag na school voor hem te zijn. Volgend jaar groep 8 en hopelijk mag hij van starten op het VSO. We zijn benieuwd wat de puberteit gaat doen bij hem. Hij maakt nu wel stappen naar meer zelfstandigheid, maar zien hem nu nog echt niet naar de middelbare school gaan. Bij mijn zoon uit het zich vooral in agressie problemen en heel erg de sfeer bepalen in het gezin. Dat is weer de tegenhanger van alleen maar op je kamer zitten.

Herkenbaar.
Mijn zoon is niet agressief, maar kan wel heel boos worden (van 0 naar 100 in secondes)
Hij raakt meer in paniek en blokkeert volledig. Hij is dan ook niet te bereiken. Hij huilt/schreeuwt en verkrampt. Gaat hyperventileren en is nadien uitgeput en heel verdrietig/teleurgesteld in zichzelf.

Frankly my dear, I don"t give a damn

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 17:47

lilakapje schreef: ↑
04-06-2025 16:13
En het oordelen van anderen is inderdaad heel naar en hard! Soms voelt het zelfs zo dat mensen jou de schuld geven van deze situatie.. Inderdaad met adviezen als; Je moet gewoon duidelijk/harder tegen haar zijn, vind je het een goed idee dat ze zo lang niet naar school gaat? Ze mist nu zoveel etc

Mijn partner (zijn vader) snapt het al niet. "Hij moet gewoon lekker met leeftijdsgenootjes naar school"

Frankly my dear, I don"t give a damn

Wintertime16 woensdag 4 juni 2025 om 18:06

Ik had de verkeerde gequote, ik bedoelde
Jemoederheethenk5.
‐-----------------------------------
Heeft hij medicatie? Onze dochter van 9 met ass is ook zo agressief, in woorden en in gedrag (gooien met spullen, zusje/mij slaan). Vanuit de deeltijdbehandeling kijkt een nieuwe pychiater mee en ze heeft nu nieuwe medicatie echt gericht op de agressie en die lijkt wel goed te werken (haloperidol 0,5 mg). Hiervoor aripiprazol en methylfenidaat maar dat deed niet veel.

wintertime16 wijzigde dit bericht op 04-06-2025 18:23

35.96% gewijzigd

Wintertime16 woensdag 4 juni 2025 om 18:18

.

wintertime16 wijzigde dit bericht op 04-06-2025 18:19
Reden: Dubbel

99.73% gewijzigd

Jules woensdag 4 juni 2025 om 19:20

lilakapje schreef: ↑
04-06-2025 16:09

Mijn dochter heeft weinig kleding en wil graag nieuwe kleren, simpel zou je denken.
Ze is ontzettend bang om geld uit te geven(ook als wij het uitgeven) dus dat is al een drempel.
Verder vindt ze kleding te duur en slechte kwaliteit.
Naar de winkel trekt ze slecht. Van ons mag ze online kleding uitzoeken maar dat lukt niet omdat het schuldgevoel dan boven komt bij haar omdat alles te duur etc is volgens haar.
Ik ben zelf vaak naar de stad geweest om kleding voor haar te kopen maar dat gaat 19 van de 20 keer weer retour. Ze blokkeert dan volledig. Nu wilde ze net met mij even naar de stad om te proberen om iets te kopen maar na 3 min was ze helemaal van slag ( huilen, trillen, schouders ingetrokken, een zielig musje) dus weer terug naar huis.
Thuis is ze heel verdrietig; ze wil dit leven niet meer, ze wil niet meer leven…. En dit is niet de eerste keer.

Ik zie haar steeds proberen, ze wil ook ‘gewoon’ zijn maar het lukt niet.
Ze heeft het jaren geprobeerd op school, enorm op haar tenen gelopen om maar mee te kunnen doen.
Pffff hartverscheurend dit

Dit klinkt als mijn zoon, 30+. Angst om de de angst, geld uitgeven durft hij niet want stel dat je in de schulden komt (sorry wil niet bluffen maar hij heeft een spaarrekening met 4 getallen voor de komma). Sociale angststoornis, keuzestress, vermijd alles, faalangst, onzeker, negatieve gedachten en daarbij komt ook nog hyperacusis, heeft geen koelkast kan sommige geluiden niet verdragen. Hij wil ook niet door in dit leven en heeft gesprekken gehad over euthanasie. ZM gedachten maar zoals hij zelf zegt: ik ben daar te laf voor, angstig voor. Werkt 32 uur, voelt er weinig bij, geen lol geen plezier het is allemaal nutteloos maar gedisciplineerd om toch te blijven werken, ondanks ass, depressie, overprikkeld, oververmoeid. Dat hij deze kant niet van zichzelf ziet en wat meer trots zou moeten zijn op zichzelf is zo jammer.

Mijn zoon heeft het ook geprobeerd, geforceerd sociaal gedrag maar dat brak hem op. Ik vrees dat dit zijn leven zal zijn. Hij is te oud om nog te kunnen veranderen. Hij heeft therapieen, woonondersteuning en ook dat houdt hem overeind tot op zekere hoogte.
Staat al jaren op de wachtlijst met WLZ indicatie voor beschermd wonen maar er komt geen plek vrij.

jules wijzigde dit bericht op 04-06-2025 19:31

2.35% gewijzigd

Jules woensdag 4 juni 2025 om 19:22

Lilla schreef: ↑
04-06-2025 15:26
Ik heb zelf gelukkig geen ervaring, maar ken wel ouders met kinderen met dezelfde problematiek. En geloof me: dat zijn ouders die echt álles doen om de boel op de rit te krijgen. Daarbij is "je woont wel in mijn huis dus je houdt je aan bepaalde afapraken" echt een ver gepasseerd station, en niet omdat ze te veel meegaan met het kind.
Wel zie ik dat ze het nóg zwaarder hebben door de oordelen van mede-ouders. Opmerkingen als "je moet gewoon wat strenger zijn" of zelfs "geef m maar 2 weekjes aan mij, dan piepte hij wel anders". Sommige mensen hebben echt geen idee waar ze het over hebben.

Dus TO: helaas geen tips maar wel een hart onder de riem, het is loodzwaar.

Ik ga niet eens in op de opmerkingen van evelien2010

Hupsel woensdag 4 juni 2025 om 19:32

Mijn oudste dochter, ook HB en ASS valt uit sinds de middelbare school. De pandemie en de gevolgen daarvan heeft een grote wissel op haar getrokken. Op haar 15e heeft ze een suïcidepoging gedaan. Vervolgens werd ASS geconstateerd door de ggz en moest behandeling en begeleiding door de gemeente worden opgepakt. Na anderhalf jaar startte eindelijk de begeleiding… en toen werd de begeleider ziek en viel uit. Sinds december is ze gestopt met haar opleiding. De school en de gemeente vonden dagbesteding niet nodig en raadzaam, omdat ze over een paar maanden 18 wordt. Nu eindelijk is besloten dat ze bredere diagnostiek en behandeling nodig heeft, maar pakt de gemeente het niet op… omdat ze binnenkort 18 wordt.

Ze zit hele dagen thuis, heeft heel sporadisch sociale contacten en durft niets. Alles is eng.

Ze is zó lief, er zit zoveel in en het lukt maar niet. Ik hang minstens vier keer per week aan de telefoon met gemeente, school, huisarts.

Cleo123 woensdag 4 juni 2025 om 19:54

Voor TO en andere ouders van zorgintensieve kinderen:

Het is gewoon zwaar.

Hier een zoon van 11 met ass die thuis agressief is.. hij staat aangemeld voor s-ggz. Wachtlijst van 11 maanden. Om moedeloos van te worden.
Ikzelf zit inmiddels overspannen in de ziektewet en ben ook bang voor wat de toekomst gaat brengen. We overwegen nu een psychosociale hulphond voor autisme in de hoop dat deze hem kan helpen bij het hanteren van prikkels en het zelfredzamer worden. TO, zou dit voor jouw dochter wellicht ook iets zijn? Een hond als maatje en steun bij het naar buiten gaan.

Cleo123 woensdag 4 juni 2025 om 19:58

aliana schreef: ↑
04-06-2025 15:27
Negeer dit vooral als het niet van toepassing is.... Maar voor de thuiszitters met ASS: hebben jullie al Methylfenidaad / ADHD medicatie

Mag ik vragen welke gedragsverandering je bij je dochter met ass hebt gemerkt na het gebruik hiervan?
De vorige psychiater die mijn zoon heeft behandeld wilde ritalin niet proberen, omdat het niet zou helpen bij ass. Terwijl ik op internet inderdaad andere ervaringen lees..

Hupsel woensdag 4 juni 2025 om 20:00

Ik ben TO niet, maar wij hebben nu zo’n negen maanden een hond. Een ongelofelijke eikel - die natuurlijk óók in de pubertijd zit nu- maar waar dochter elke ochtend een eind mee gaat wandelen. En soms ‘s avonds ook nog een keer.

Daardoor komt ze elke dag haar bed uit. En daar ben ik zó dankbaar voor.
Zelfs als de ongelofelijke eikel weer een t-shirt of schoen of dekbed molt.

Solomio woensdag 4 juni 2025 om 20:01

Klinkt als mijn jongste zoon. Die is inmiddels 24, woont zelfstandig met ambulante begeleiding en mij als mantelzorger.

Maar ik laat mijn geluk niet van zijn geluk afhangen.

Toen hij nog thuis woonde hadden we ook hulp en hij is op een gegeven opgenomen geweest in een ggz-jeugdkliniek.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Cleo123 woensdag 4 juni 2025 om 20:03

calvijn1 schreef: ↑
04-06-2025 17:47
Mijn partner (zijn vader) snapt het al niet. "Hij moet gewoon lekker met leeftijdsgenootjes naar school"

Herkenbaar. Hier ook een partner die het moeilijk vond om te begrijpen en te accepteren dat zijn zoon een beperking heeft en dat het een kwestie van niet kunnen is ipv niet willen. Het is nu wel verbeterd. Wat hielp was om de hulpverlener van mijn zoon of de relatietherapeut te vragen om dit bij mijn partner tussen de oren te krijgen..
overigens denk ik dat mijn partner zelf ook ass heeft. Wellicht dat dit ook een rol speelde/speelt.

Cleo123 woensdag 4 juni 2025 om 20:05

Hupsel schreef: ↑
04-06-2025 20:00
Ik ben TO niet, maar wij hebben nu zo’n negen maanden een hond. Een ongelofelijke eikel - die natuurlijk óók in de pubertijd zit nu- maar waar dochter elke ochtend een eind mee gaat wandelen. En soms ‘s avonds ook nog een keer.

Daardoor komt ze elke dag haar bed uit. En daar ben ik zó dankbaar voor.
Zelfs als de ongelofelijke eikel weer een t-shirt of schoen of dekbed molt.

Oh wat fijn om te horen. Ik hoop dat mijn zoon ook elke dag met hem gaat wandelen en dan wel alleen de poort uit durft. Vindt t wel heel spannend, want een hond kost veel tijd en energie die ik nu niet heb en het is geen garantie dat het iets oplevert

Cleo123 woensdag 4 juni 2025 om 20:05

Dubbel

Hupsel woensdag 4 juni 2025 om 20:19

Cleo123 schreef: ↑
04-06-2025 20:05
Oh wat fijn om te horen. Ik hoop dat mijn zoon ook elke dag met hem gaat wandelen en dan wel alleen de poort uit durft. Vindt t wel heel spannend, want een hond kost veel tijd en energie die ik nu niet heb en het is geen garantie dat het iets oplevert

Ze vond het in het begin ook doodeng, maar durft nu zelfs soms een klein praatje met andere hondeneigenaren te maken. Of in ieder geval iets terug te zeggen.

Hond kost ontzettend veel energie en tijd en geld, maar toch ben ik blij met hem. Kan je een keer een hond voor een paar dagen van iemand lenen, om te kijken hoe zoon dat vindt?

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 20:55

Hier ook een hond die een enorme hulp voor zoon bleek te zijn.
De hond luistert ook het best naar hem, zo leuk om te zien.

Frankly my dear, I don"t give a damn

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 20:58

Merino schreef: ↑
04-06-2025 17:06
Nou vooruit vanwege dit topic een account aangemaakt omdat er zulke dingen geroepen waar ik als puber flink tegenaan zou gaan schoppen en dat nu eigenlijk nog wil.

Laten we wel zijn elke autist is anders en de tijden zijn ook zeker veranderd, het lijkt me nu en moeilijker en makkelijker om als autist te functioneren
Dat gezegd hebbende heb ik dus zelf met ASS diagnose wat ervaring betreft dit onderwerp. Evenals met een depressieve puberteit en een verschrikkelijke middelbare schooltijd.

Om maar even een opmerking aan te halen over ‘gewoon elke dag douchen’, neuroptypische mensen vergeten hoe veel prikkels daarbij komen kijken. Voor sommige autisten is aankleden al een moeilijke activiteit. Je gaat van de comfort en temperatuur van je bed, naar een temperatuur verschil om vervolgens allerlei materialen over je lijf te moeten doen. Met douchen ga je nog van koud en droog naar nat en warm, naar nat en koud en dan moet je wederom nog al die kleding aan. Komen er nog alle geuren bij van je verzorgingsproducten, wasmiddel en heb je het tandenpoetsen nog.
Absoluut allemaal heel normaal en noodzakelijke in het ‘gewone’ leven, maar ook absoluut niet makkelijk voor de meeste autisten.

Verwachtingen van zelfs de kleinste dingen kunnen soms tot pure verlamming leiden. Dat is geen onwil, dat is gewoon echt niet kunnen.

Wanneer je zegt dat ze hoogbegaafd is denk ik dat ze wel veel van de wereld weet. Hoe zit ze qua empathie?

De wereld kan soms heel angstaanjagend zijn om in te stappen. Haar kamer is veilig. Niemand verwacht wat en ze hoeft aan niets te voldoen.

Qua hulpverlening kan juist die hoogbegaafdheid/ASS combinatie een ding zijn. Ik kan ook niets met hulpverlening. Zoals dit topic al goed laat zien ‘snappen’ die het toch niet en is het gevoel van de gemaakte interesse van de hulpverlener ook heel vervelend.

Zijn er hobbies / interesses waar ze zich veilig mee voelt? Geven die een ingang naar contact met anderen (mede autisten), activiteiten buiten, opleiding of iets dergelijks?

Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.

Zo even al veel te veel tekst snel getypt. Ik herinner me mijn middelbare schooltijd en heb echt te doen met ze. Ik weet niet perse of het leven makkelijker wordt. Ik weet uiteraard ook niet in welke mate ze een uitdaging hebben door hun ASS. En kan je in die zin ook niet geruststellen dat het wel goed komt.
Want hoe wel ik val onder de zogenaamde hoogfuntionerende autisten, vind ik het leven echt heel erg moeilijk maar kan ik wel zeggen gelukkig te zijn.

Dank je wel voor je duidelijke en eerlijke verhaal

Frankly my dear, I don"t give a damn

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 20:59

Cleo123 schreef: ↑
04-06-2025 20:03
Herkenbaar. Hier ook een partner die het moeilijk vond om te begrijpen en te accepteren dat zijn zoon een beperking heeft en dat het een kwestie van niet kunnen is ipv niet willen. Het is nu wel verbeterd. Wat hielp was om de hulpverlener van mijn zoon of de relatietherapeut te vragen om dit bij mijn partner tussen de oren te krijgen..
overigens denk ik dat mijn partner zelf ook ass heeft. Wellicht dat dit ook een rol speelde/speelt.

Hier ben ik degene met ook ASS, dus (te?) veel herkenning in zoon

Frankly my dear, I don"t give a damn

calvijn1 woensdag 4 juni 2025 om 20:59

Cleo123 schreef: ↑
04-06-2025 20:03
Herkenbaar. Hier ook een partner die het moeilijk vond om te begrijpen en te accepteren dat zijn zoon een beperking heeft en dat het een kwestie van niet kunnen is ipv niet willen. Het is nu wel verbeterd. Wat hielp was om de hulpverlener van mijn zoon of de relatietherapeut te vragen om dit bij mijn partner tussen de oren te krijgen..
overigens denk ik dat mijn partner zelf ook ass heeft. Wellicht dat dit ook een rol speelde/speelt.

Hier ben ik degene met ook ASS, dus (te?) veel herkenning in zoon

Frankly my dear, I don"t give a damn

Merino woensdag 4 juni 2025 om 21:19

calvijn1 schreef: ↑
04-06-2025 17:43
Herkenbaar.
Mijn zoon is niet agressief, maar kan wel heel boos worden (van 0 naar 100 in secondes)
Hij raakt meer in paniek en blokkeert volledig. Hij is dan ook niet te bereiken. Hij huilt/schreeuwt en verkrampt. Gaat hyperventileren en is nadien uitgeput en heel verdrietig/teleurgesteld in zichzelf.

Ik wil niet de aandacht wegnemen of op mezelf vestigen, maar misschien geeft het wel wat ruimte of hoop voor de toekomst.

Als jong kind had ik ook vaak last van hyperventilatie, dit is wel weg gegaan. Later nog wel last van enorme boosheid, dat ik echt dingen kapot wilde maken. (En ook heb gedaan) Richting de twintig is dat afgenomen en helemaal weg gegaan.

Mijn diagnose kwam laat en het begrip en de ruimte voor acceptatie dus ook. Het is heel eenzaam wanneer niemand je snapt.

Waar ik best wat aan heb gehad is gelijkgestemden op social media. Ik begrijp dat social media twee kanten op kan gaan wat dat betreft, veel prikkels en negatieve dingen. Maar er zitten tegenwoordig ook veel (jonge) autisten op die dingen uitleggen en laten zien van hun leven. Het weten dat je niet alleen bent had mij als puber best goed gedaan denk ik. En het weten dat je er mag zijn ook.

Ik hoop voor jullie allemaal dat ze uiteindelijk ook zichzelf kunnen accepteren en een manier vinden om dit leven voor hun leuk te maken. Maar ik snap dat dat nu allemaal heel ver weg en onmogelijk lijkt.

Charlotta woensdag 4 juni 2025 om 21:39

Veel sterkte voor alle ouders en tieners in dit topic! Wat ontzettend zwaar moet dit voor jullie zijn.

Ik herken ook veel van wat ik hier lees. Ik heb een stiefdochter die nu in het ASS diagnosetraject zit maar alles wat ik hier lees herken ik bij haar, ook bv het niet durven uitgegeven van geld (geen idee dat dat een kenmerk van ASS was!). Gelukkig gaat zij nog wel naar school maar verder komt ze niet veel meer buiten de deur.

TO: misschien is het hoopvol voor je om te lezen dat bij sommige mensen in dit topic er na de puberteit toch iets van verbetering gekomen lijkt te zijn? Ik hoop dat er van de ervaringsdeskundigen nog wat tips voor je komen…

Solomio woensdag 4 juni 2025 om 21:47

evelien2010 schreef: ↑
04-06-2025 14:53
Hoe ziet ze zelf haar vervolg en wat wil ze?

Neemt ze wel deel aan jullie gezinsleven? En bijvoorbeeld persoonlijke verzorging op orde? Ik zou als ouder niet meegaan in het jezelf volledig afzonderen binnen jullie huis. Dus wel dagelijks douchen, je kamer schoonhouden en bijvoorbeeld eten met jou. Of een keer een ommetje met de hond. Of jou helpen in de tuin etc.

Niemand komt verder met een gameverslaving of apathisch in bed liggen. Ik zou met haar dus wel afspraken maken over wat jullie als gezin minimaal van haar verwachten. Sommige ouders gaan uit angst voor boosheid, wanhoop of verdriet alles uit de weg. En mee in het gedrag. Waardoor iemand uiteindelijk nog verder wegzakt. Mijn oude buurjongen is uiteindelijk na het overlijden van zijn ouders zwaar vervuild uit huis gehaald. Die wilde niets. Ouders wisten het ook niet meer en deden hun best. Maar hielden hiermee zijn problemen in stand. Probeer zo'n situatie te voorkomen en doorbreken.

Mss kun je beter je mond houden als je overduidelijk geen enkele notie hebt van ASS-problematiek.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Solomio woensdag 4 juni 2025 om 21:48

evelien2010 schreef: ↑
04-06-2025 15:03
Dat kan zijn. Maar dat moet je wel blijven proberen. Om tot afspraken te komen. Kind leeft wel in jouw huis en wil dat blijven doen. Juist bij autisme is duidelijkheid en structuur heel belangrijk. En ook die kinderen zijn wel (op hun eigen manier en met hulp) leerbaar. Alle begrip voor een stoornis. Maar dat wil niet zeggen dat je daar als ouder in mee moet gaan. Dus kijken wat nog wel kan. En hoe je daaraan kunt werken.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Actieve topics