Relaties
alle pijlers
Twijfels over mijn relatie
woensdag 4 juni 2025 om 19:48
Hi allemaal,
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
woensdag 4 juni 2025 om 19:52
woensdag 4 juni 2025 om 20:02
Dus iedereen en alles - werk, de kinderen, stress, ... - is belangrijker dan jij?
Vindt hij het zelf normaal dat hij eigenlijk maar een halve relatie heeft en voortdurend "wegrent" van zijn partner?
Doet hij hetzelfde bij zijn pubers? Of wil hij wél luisteren naar hen als dingen moeilijk gaan?
(Ik kan me niet voorstellen dat hij bevangen door werkstress ineens wél de ideale vader is voor die kinderen die openstaat voor hun problemen en dingen die ze met hem willen bespreken.)
Vindt hij het zelf normaal dat hij eigenlijk maar een halve relatie heeft en voortdurend "wegrent" van zijn partner?
Doet hij hetzelfde bij zijn pubers? Of wil hij wél luisteren naar hen als dingen moeilijk gaan?
(Ik kan me niet voorstellen dat hij bevangen door werkstress ineens wél de ideale vader is voor die kinderen die openstaat voor hun problemen en dingen die ze met hem willen bespreken.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 4 juni 2025 om 20:03
woensdag 4 juni 2025 om 20:04
Het leeftijdsverschil is ruim twintig jaar. We zijn nu iets meer dan twee jaar samen.
Ik weet niet of ik getraind word om niet te zaniken. Ik denk zelf dat hij het niet slecht bedoelt, maar de emotionele bandbreedte op die momenten gewoon niet heeft. Hij doet dan ook uitspraken als “ik zal altijd voorbehoud hebben in dingen, zo ben ik als persoon” en “ik ben gewoon praktisch en jij bent van nature een stuk liefdevoller en empathischer” (dat laatste had ik als compliment moeten zien, maar kwam raar op mij over).
Fijn om even alles op een rij te zetten op deze manier.
Ik weet niet of ik getraind word om niet te zaniken. Ik denk zelf dat hij het niet slecht bedoelt, maar de emotionele bandbreedte op die momenten gewoon niet heeft. Hij doet dan ook uitspraken als “ik zal altijd voorbehoud hebben in dingen, zo ben ik als persoon” en “ik ben gewoon praktisch en jij bent van nature een stuk liefdevoller en empathischer” (dat laatste had ik als compliment moeten zien, maar kwam raar op mij over).
Fijn om even alles op een rij te zetten op deze manier.
woensdag 4 juni 2025 om 20:06
Onze relatie is inderdaad ooit begonnen als affaire. Ik heb het contact in die tijd verbroken en hij is toen gaan scheiden.
woensdag 4 juni 2025 om 20:07
Eigenlijk zegt hij dus zelf al dat hij een eikel is.Purake schreef: ↑04-06-2025 20:04Het leeftijdsverschil is ruim twintig jaar. We zijn nu iets meer dan twee jaar samen.
Ik weet niet of ik getraind word om niet te zaniken. Ik denk zelf dat hij het niet slecht bedoelt, maar de emotionele bandbreedte op die momenten gewoon niet heeft. Hij doet dan ook uitspraken als “ik zal altijd voorbehoud hebben in dingen, zo ben ik als persoon” en “ik ben gewoon praktisch en jij bent van nature een stuk liefdevoller en empathischer” (dat laatste had ik als compliment moeten zien, maar kwam raar op mij over).
Fijn om even alles op een rij te zetten op deze manier.
Waar je het maar mee moet doen.
Ik zou wegrennen. Op zoek naar iemand die empatischer is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 4 juni 2025 om 20:10
Ook als je dezelfde leeftijd hebt en er geen kinderen in het spel zijn is het vervelend als iemand afhaakt zodra het wat moeilijker wordt.
Dat zijn gewoon niet zulke leuke partners.
Dat zijn gewoon niet zulke leuke partners.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 4 juni 2025 om 20:18
Ik begrijp helemaal niet zo goed waarom praktisch een tegenhanger moet zijn van liefdevol en empathisch. Voor mijn gevoel slaat dit nergens op. Ik ben zelf heel praktisch ingesteld maar daarnaast ook liefdevol en empatisch. Het een sluit het ander niet uit. Het klinkt mij meer in de oren als een slecht excuus om zijn egoisme goed te praten. Jouw gevoel hoort voor hem ook belangrijk te zijn, jij hoort ook bij hem terecht te kunnen wanneer je ergens mee zit. Dat zijn enorm belangrijke zaken binnen een gezonde relatie.
Als ik de rest van het verhaal in ogenschouw neem dan denk ik niet dat dit een heel gezonde relatie is. Hij is met jou vreemdgegaan en hij lijkt niet van plan jou echt als een volwaardige partner te gaan zien. je stoort je er nu al aan en beter zal het niet gaan worden. Mensen zijn wat ze zijn doorgaans. Ik zou ermee stoppen en een leuke man gaan zoeken.
Als ik de rest van het verhaal in ogenschouw neem dan denk ik niet dat dit een heel gezonde relatie is. Hij is met jou vreemdgegaan en hij lijkt niet van plan jou echt als een volwaardige partner te gaan zien. je stoort je er nu al aan en beter zal het niet gaan worden. Mensen zijn wat ze zijn doorgaans. Ik zou ermee stoppen en een leuke man gaan zoeken.
woensdag 4 juni 2025 om 20:28
20 jaar is op zich niet erg, en verschillend zijn ook niet. Maar er moet wel ruimte zijn voor de ander, die anders is. Je kan ook de tegenstellingen in elkaar waarderen. En dat klinkt nu niet zo. Of wel TO?Purake schreef: ↑04-06-2025 20:04Hij doet dan ook uitspraken als “ik zal altijd voorbehoud hebben in dingen, zo ben ik als persoon” en “ik ben gewoon praktisch en jij bent van nature een stuk liefdevoller en empathischer” (dat laatste had ik als compliment moeten zien, maar kwam raar op mij over).
Fijn om even alles op een rij te zetten op deze manier.
woensdag 4 juni 2025 om 20:38
Ik herken wel fases van emotionele afstand (bij mijn partner speelt ook een verleden van depressie). Of je die kunt accepteren, en jezelf in die fases kunt wegcijferen, dat hangt wat mij betreft echt af van de vraag of de relatie goed genoeg is buiten die fases om.
In de opsomming zoals je hem nu beschrijft klinkt het alsof je toch iets tekort lijkt te komen, maar vooral het feit dat het uiteindelijk onbespreekbaar is (door zijn gedrag en afstand), lijkt het me wat ongelijkwaardig.
In de opsomming zoals je hem nu beschrijft klinkt het alsof je toch iets tekort lijkt te komen, maar vooral het feit dat het uiteindelijk onbespreekbaar is (door zijn gedrag en afstand), lijkt het me wat ongelijkwaardig.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
woensdag 4 juni 2025 om 20:56
Vind ik wel erg negatief. Ik denk dat hij zich heeft laten sturen door emotie wat niet zo gek is in een relatie. In een affaire deel je alleen de lusten en niet de lasten. De was en de zorg voor je kinderen doet je partner en de leuke dingen met je nieuwe vlam.
Nu is zijn relatie uit en moet hij ineens de zorgen voor zijn kinderen en huishouden. Daarnaast ook nog een relatie met een veel jonger iemand zonder kinderen. Dat gaat knellen. Beetje dommig en onbezonnen allemaal van hem. Wegrennen hoeft niet; het is geen moordenaar. Uitmaken en verder zoeken zou ik wel doen.
woensdag 4 juni 2025 om 21:23
Ik herken het deels. Mijn man is niet noemenswaardig ouder dan ik, er is geen affaire geweest en geen kinderen uit eerdere relaties. We hebben bovendien een heel fijne relatie.
Maar hij heeft wel een heel ander gevoelsleven dan ik, en hij kan ook niet zo makkelijk zijn gevoelens omzetten in woorden. Hij maakt zich om heel weinig dingen druk, en ik moet regelmatig echt uitleggen hoe ik iets ervaar en waarom. Hij lijkt het dan pas te begrijpen, herkent gevoelens van mij of anderen zelden vanuit zijn eigen beleving. Soms weet hij niet goed raad met wat hij moeilijke gespreksonderwerpen zou noemen.
Ik vind dat jammer, maar onze relatie werkt omdat het positieve wat ertegenover staat, zwaarder weegt. Hij heeft veel goede kanten, houdt me in balans, en accepteert me volledig zoals ik ben.
Maar hij heeft wel een heel ander gevoelsleven dan ik, en hij kan ook niet zo makkelijk zijn gevoelens omzetten in woorden. Hij maakt zich om heel weinig dingen druk, en ik moet regelmatig echt uitleggen hoe ik iets ervaar en waarom. Hij lijkt het dan pas te begrijpen, herkent gevoelens van mij of anderen zelden vanuit zijn eigen beleving. Soms weet hij niet goed raad met wat hij moeilijke gespreksonderwerpen zou noemen.
Ik vind dat jammer, maar onze relatie werkt omdat het positieve wat ertegenover staat, zwaarder weegt. Hij heeft veel goede kanten, houdt me in balans, en accepteert me volledig zoals ik ben.
woensdag 4 juni 2025 om 21:36
Ik heb ook een lat relatie die begon als "affaire" (al was er bij ons niemand getrouwd en er werd niet vreemdgegaan) en ik herken dit absoluut niet.
Ik vind het vervelend als iemand zich aangevallen voelt, ik kan daar ook niet zo best mee, vind het een onvolwassen manier van omgaan met iemand die wensen en noden aangeeft.
Als hij dan emotioneel uitcheckt en zich verschuilt achter kinderen en werk zou ik dat heel lastig vinden en voor mij persoonlijk een dealbreaker.
Het grote voordeel van onze relatie is dat altijd alles bespreekbaar is en daarin zijn we volledig open over onze wensen en eigen aandeel. Soms is het moment even niet daar maar we zoeken altijd wel een moment dat het wél uitkomt. Onze relatie staat bij beiden namelijk hoog op de prioriteitenlijst dus daar willen we hard in investeren.
Heb je wel eens geprobeerd om dit op een rustig moment met hem te bespreken? Bij voorkeur als het juist niét speelt? Misschien kan hij kijken naar het stuk persoonlijk aangevallen voelen en het emotioneel terugtrekken maar dan moet hij wel weten dat jij het zo ervaart.
Voor mij staat dit overigens totaal los van leeftijdsverschil en het al dan niet hebben van kinderen. Tijdstechnisch kunnen kinderen een factor zijn maar niet in de manier waarop hij met je omgaat.
Ik vind het vervelend als iemand zich aangevallen voelt, ik kan daar ook niet zo best mee, vind het een onvolwassen manier van omgaan met iemand die wensen en noden aangeeft.
Als hij dan emotioneel uitcheckt en zich verschuilt achter kinderen en werk zou ik dat heel lastig vinden en voor mij persoonlijk een dealbreaker.
Het grote voordeel van onze relatie is dat altijd alles bespreekbaar is en daarin zijn we volledig open over onze wensen en eigen aandeel. Soms is het moment even niet daar maar we zoeken altijd wel een moment dat het wél uitkomt. Onze relatie staat bij beiden namelijk hoog op de prioriteitenlijst dus daar willen we hard in investeren.
Heb je wel eens geprobeerd om dit op een rustig moment met hem te bespreken? Bij voorkeur als het juist niét speelt? Misschien kan hij kijken naar het stuk persoonlijk aangevallen voelen en het emotioneel terugtrekken maar dan moet hij wel weten dat jij het zo ervaart.
Voor mij staat dit overigens totaal los van leeftijdsverschil en het al dan niet hebben van kinderen. Tijdstechnisch kunnen kinderen een factor zijn maar niet in de manier waarop hij met je omgaat.
.
woensdag 4 juni 2025 om 21:57
Bedankt voor de reacties.
We hebben hier meerdere (lees: heel veel) gesprekken over gevoerd, ook juist op de momenten dat het rustig is. Hij legt dan ook uit wat er bij hem gebeurt, waar het vandaan komt en hij herkent dat hij zichzelf dan afsluit en terugtrekt. Maar op dat moment maakt hij zogezegd geen bewuste keuzes en is dat “gewoon zijn coping”. Wat ik nu aan mezelf merk is dat ik de fase na zo’n terugtrekkende beweging heel irritant begin te vinden. Hij doet dan poeslief en doet zijn best, maar zonder écht verantwoordelijkheid te nemen (zoals: benoemen wat er aan de hand is, excuses aanbieden, actief het gesprek hierover aangaan oid). Ook dit heb ik aangegeven en daar geeft hij me dan gelijk in, maar actie blijft vervolgens uit. Hij vindt het te confronterend, dat geeft hij dan ook weer eerlijk toe.
Het is lastig dat het op die momenten zo botst, want het is verder een lieverd. Zorgzaam, attent, grappig, ik kan altijd op hem leunen als ik een slechte dag op werk heb gehad etc, maar zodra het over ons gaat (wanneer ik moeite heb met iets tussen ons bijvoorbeeld), wordt het hem te lastig.
We hebben hier meerdere (lees: heel veel) gesprekken over gevoerd, ook juist op de momenten dat het rustig is. Hij legt dan ook uit wat er bij hem gebeurt, waar het vandaan komt en hij herkent dat hij zichzelf dan afsluit en terugtrekt. Maar op dat moment maakt hij zogezegd geen bewuste keuzes en is dat “gewoon zijn coping”. Wat ik nu aan mezelf merk is dat ik de fase na zo’n terugtrekkende beweging heel irritant begin te vinden. Hij doet dan poeslief en doet zijn best, maar zonder écht verantwoordelijkheid te nemen (zoals: benoemen wat er aan de hand is, excuses aanbieden, actief het gesprek hierover aangaan oid). Ook dit heb ik aangegeven en daar geeft hij me dan gelijk in, maar actie blijft vervolgens uit. Hij vindt het te confronterend, dat geeft hij dan ook weer eerlijk toe.
Het is lastig dat het op die momenten zo botst, want het is verder een lieverd. Zorgzaam, attent, grappig, ik kan altijd op hem leunen als ik een slechte dag op werk heb gehad etc, maar zodra het over ons gaat (wanneer ik moeite heb met iets tussen ons bijvoorbeeld), wordt het hem te lastig.
woensdag 4 juni 2025 om 22:01
woensdag 4 juni 2025 om 22:07
Naar is dat hè? Veel klopt maar precies dat ene punt zorgt voor een struikelpartij. Ik snap je heel goed, zou het ook heel verdrietig vinden om een lief iemand te moeten laten gaan omdat het net niet helemaal lijkt te matchen. En ergens hoop je dat het licht een keer aangaat, dat hij het een keer gaat snappen maar vaak is die hoop toch echt ijdel, niet iedereen kent het vermogen om goed naar zichzelf te durven kijken en inzichten te vergaren.
Ik denk echt dat je vraag mag zijn: "hoe leuk vind ik dit allemaal nog als dit niet verandert". Kun je daarmee leven of moet je dan zelf teveel inleveren. Heel eerlijk, ik zie jouw situatie regelmatig in mijn kring en het gaat eigenlijk altijd fout. Als het goed gaat is er heel veel acceptatie, dan wordt het wel gezien maar het is geen struikelpunt.
Ik denk echt dat je vraag mag zijn: "hoe leuk vind ik dit allemaal nog als dit niet verandert". Kun je daarmee leven of moet je dan zelf teveel inleveren. Heel eerlijk, ik zie jouw situatie regelmatig in mijn kring en het gaat eigenlijk altijd fout. Als het goed gaat is er heel veel acceptatie, dan wordt het wel gezien maar het is geen struikelpunt.
.
woensdag 4 juni 2025 om 22:12
Dit is emotioneel onvolwassen gedrag. Zo hoef je niet met mensen om te gaan. En al helemaal niet met iemand die van je houdt.
Hij vertelt je heel erg duidelijk : dit is het. Ik ben niet van plan er iets aan te veranderen.
Aan jou om 1 van de 2 opties te kiezen:
1 accepteren
2 weggaan
Hij vertelt je heel erg duidelijk : dit is het. Ik ben niet van plan er iets aan te veranderen.
Aan jou om 1 van de 2 opties te kiezen:
1 accepteren
2 weggaan
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
