Triggers opzoeken?

Ik had vorige week een afspraak met mijn therapeut. Ik kwam eigenlijk om iets te bespreken wat we uiteindelijk nooit meer besproken hebben.
Ze vond het blijkbaar tijd om me te triggeren. Ze is nogal confronterend en lokt me graag uit mijn tent. Zo zegt ze dingen als "wat kom je hier nou halen? (En dat 3x herhalen als ik niet het goede antwoord geef)". Of "kijk nou wat je doet", "zo grappig wat je altijd doet", "heb je zelf door wat je doet?".
Wat ik niet verwacht had was dat ik binnen een kwartier steeds kleiner werd en uiteindelijk alleen nog maar als een soort mokkende kleuter zat te huilen. Ik ging volledig op slot. Ze bleef maar op me inpraten en besloot uiteindelijk dat het goed was op korte termijn weer een afspraak te maken.
Wat ik geleerd heb uit de sessie is dat ik enorm faalangstig ben. Kleinerende vader en een moeder die niets goed keurde wat ik deed (lieve vrouw hoor maar ik durf niet eens mijn trouwjurk te laten zien omdat ik bang ben voor haar afwijzing).
Ik ben inmiddels een eind in de 40. Ik hoor de goedkeuring van mijn ouders en therapeut toch niet meer nodig te hebben lijkt me.
Laatst kreeg ik negatieve feedback op mijn werk en ik loop de rest van de dag huilend rond. Na die dag was het gelukkig wel over. Vroeger zat ik er weken mee. Dus er is verbetering. Maar de triggers zijn zo sterk. Ik ga na een trigger automatisch in het het verdrietige kind rol.
Voor die therapie sessie was ik in een fase van mijn leven dat ik tevreden was met wie ik ben en oprecht kan zeggen dat ik een leuk mens ben. Ik ben empathisch, meelevend en warm. Maar heel eerlijk presteer ik weinig omdat ik nooit iets oefen in de angst te falen.
Mijn vriend zijn hulp wordt geregeld gevraagd omdat hij zo goed is in dingen. Mij vraagt mijn omgeving nooit ergens om. Ik kan ook weinig.
Door die laatste sessie therapie is zoveel pijn opgelaaid. Ik ga er niet in zwelgen, dat is niet mijn ding. En ik waardeer mezelf echt wel. Maar de twijfel is steeds aanwezig en ik twijfel of ik over een paar weken weer naar therapie ga.
Ik train mezelf in "alles mag er zijn ". Dus ook mijn faalangst. De stem in mijn hoofd die zegt dat ik nergens goed voor ben is hiermee nog weg.
Nu twijfel ik of ik weer de triggers op ga zoeken en naar therapie (andere therapeut die ik niet als 'ouder' zie is ook een optie) ga of dat ik de afspraak af zeg.
Ik betwijfel of een trigger na zoveel jaar nog te elimineren is. Wat denken jullie?

Lucy schreef: ↑

09-06-2025 11:53

Een psycholoog die ingeschreven staat bij een beroepsvereniging is toch ook gewoon een erkend psycholoog?

Een gz-psycholoog heeft bovenop haar studie psychologie nog een master gz gedaan en mag "zwaardere" gevallen behandelen net complex trauma.

Ik ga persoonlijk liever naar een vrijgevestigde psycholoog dan naar de ggz. Omdat bij de ggz er een stempel gezet móet worden en vanuit protocollen behandeld móet worden. Bij vrijgevestigde kan er meer holistisch gekeken worden en zijn stempels minder belangrijk. Het is maar net wat je ligt.

Overigens zit ik nu dus wel bij de ggz, en binnen 2 sessies kreeg idd al een stempel.

Wat ik raar vind, is dat iedereen zich emdr therapeut mag noemen. Terwijl je daar zoveel kwaad mee aan kan richten als dat niet gedaan wordt door iemand die weet wat hij/zij doet (maar dat geldt ook psycholoog. Zou wat mij betreft ook beschermd mogen worden).

Ik zoek ook al een paar weken naar een vrijgevestigde psycholoog die meer holistisch kijkt. Ik kan het helaas niet vinden. Ik dacht er eentje gevonden te hebben maar die reageert niet op mijn verzoek om een afspraak

Ik denk dat ik wel een periode afhankelijk was van mijn integratieve therapeut. Ze heeft toen een paar jaar de boot afgehouden. Dat was wel goed. Ik kon de leegte in mezelf niet vullen met mezelf. Was steeds op zoek naar bevestiging. Was een zware tijd met een burnout als gevolg. Ze heeft me in die tijd naar mijn burnout toe niet geholpen. Ik ben van mening dat ze gelijk heeft met de woorden van onze sessie van een half jaar geleden "het enige dat je nog kunt doen is houden van jezelf". Ik had alleen totaal geen idee hoe. Ik heb een weg gevonden maar die is nu blijkbaar ook niet goed, zucht.
Maar ik kies voor nu voor deze modus. Het is weer zo onrustig sinds ik bij haar geweest ben, daarvoor was het heerlijk. Ik snap wel waar ik heen moet/ wil maar geen idee nog hoe ik daar kom.
Maar nooit van mijn leven weer naar de ggz (in mijn burnout geweest en ooit 10 jaar geleden voor een intake).

M3LL0N4 schreef: ↑

09-06-2025 12:02

Kan het zijn dat jij haar vragen en opmerkingen anders interpreteert dan hoe zij ze zegt?

Als je daar op jouw verzoek komt, dan is de vraag "waarom kom je hier" eigenlijk heel logisch.

Wat ik kwam doen was in mail contact al besproken. Letterlijk de woorden "wat kom je halen?!". Ze is wat we noemen 'paranormaal begaafd'. Ze kijkt dus dwars door me heen. En dat doet ze beter dan wie dan ook in Nederland. Daar durf ik mijn handen voor in het vuur te steken. Dus ze wist dat ik niet zomaar kwam voor wat we besproken hadden in de mail. Ze is er ook nooit meer op terug gekomen op wat we besproken hadden.
Ze heeft heel duidelijk haar punt uiteindelijk gemaakt. Ik ben nog afhankelijk van de goedkeuring van anderen. Of in ieder geval ouderfiguren.
Ik was de teleurstelling in mezelf al een tijd kwijt. Helaas weer terug. Ga ik dus alle wonden weer open krabben? Ik weet niet hoe het te verzorgen dat het niet dat etteren. Die tijd heb ik 8 jaar gehad tot ik een burnout kreeg.
Ik wil handvatten bovenop de woorden "leer van jezelf te houden".

Lucy schreef: ↑

09-06-2025 12:38

Maar spriri, als het goed ging, waarom had je deze afspraak dan ingepland?

Als het goed ging, kun je dan op jezelf en je eigen weg vertrouwen? Op dat jij weet wat goed voor je is, ipv een ander (aka de therapeut)? Kun je het ongemak dat nu veroorzaakt is voelen, en bij dat gevoel blijven? Of doe je alles vanuit je hoofd?

(Had je mijn pb gezien?)

Ik vind het heel moeilijk om in dit gevoel te blijven hangen. Ik ben bang dat ik ga zwelgen of er nooit meer uit kom. Ik heb zo lang mezelf een slecht mens gevoelt. Ik wil daar nooit meer naar terug.
Maar ik probeer geregeld mezelf te zeggen dat het goed is wa ik voel en alles er mag zijn. Maar dat lukt niet helemaal zonder paniek.

Mocht iemand een goede professionele empathische psychotherapeut weten in het midden-westen hoor ik het graag. Ik ga er zeker mee aan de slag.

Bedankt allemaal voor de adviezen en het meedenken!