Zeur ik?

Hallo,

Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend. Hij is 52 en ik 42. Hij is erg lief voor me. Hij weet nog niet of hij oud wil worden met mij, hij bekijkt zijn leven met de dag/ week.

Nu heeft hij over vier weken vakantie en zouden we samen weggaan maar er is nog niets geboekt en ook weet hij nog niet precies wanneer hij vrij neemt. Hij kan over een tijdsbestek van 3 weken 2 weken vrijnemen. Ik moet het ook op m'n werk laten weten. Ben eigenlijk al te laat. Ook al hebben wij een flexibel team.

Maar punt is dat hij het bespreken maar voor zich uit blijft stellen. Paar dagen terug vroeg ik een beetje door van wanneer gaan we een beetje boeken en toen raakte hij geïrriteerd en zei dat ik liep te pushen. Maar het gesprek ging nog geen vijf minuten over de vakantie. Hij is altijd druk en veel werkstress en hij ziet het vakantie boeken als een taak.
Maar ik kijk er naar uit om er samen voor te gaan zitten.
Mij gaat het gevoel bekruipen dat hij misschien toch niet meer wil.

Hij houdt zoiezo niet van vragen, meer dan twee keer iets vragen kapt hij af. Ik weet dat hij het heel vaak druk heeft maar hij is ook best snel geïrriteerd over dingen die ik doe. De kleinste dingen die ik vraag geven hem druk.

Ik ben zelden op vakantie gegaan in mijn leven wegens omstandigheden. Maar is het normaal als het zo moeizaam gaat? Zou het ermee te maken hebben dat hij twijfelt aan de relatie? Omdat hij van de week ook zei dat hij geen totale zekerheid heeft over onze toekomst Omdat hij leeuwen en beren op de weg ziet?

Wijzelf zijn christelijk en willen wachten (dit keer) met seks tot het huwelijk. Ik heb een 17 jarige zoon en nu sinds kort (ze hebben 10 maanden een relatie) mag zijn vriendin nu en dan blijven slapen. Mijn vriend kan dit moeilijk accepteren. Ik vroeg van ben je teleurgesteld in me en hij zei ja een beetje.
Zou dit meespelen met dat hij de vakantie boeken blijft uitstellen? Hij weet niet hoe hij zijn leven voor zich zou moeten zien als we later getrouwd zouden zijn en mijn zoon leeft niet bijbels en heeft soms vervelend taalgebruik. Ik sta daar losser in. Als de vriendin van mijn zoon nooit mag blijven slapen raakt mijn zoon van mij verwijderd.

Ik ben bang dat dit een druppel is bij m'n vriend die de emmer laat overlopen. Hij was al niet helemaal zeker van mij (ook al beaamt hii dat ik hem adoreer en enorm lief voor hem ben maar hij vindt me soms vermoeiend en alles.

Als ik dit zo schrijf ben ik bang dat het voorbij aan het gaan is. Hij irriteert zich zelfs als ik bezorgd om zijn gezondheid ben (flinke hartritme stoornissen heeft hij).

Ik ben ondanks mijn fouten zo goed en lief voor hem geweest. Ik heb ook gezegd dat hij alles voor me is en dat we overal kunnen uitkomen samen omdat ik zoveel van hem hou. Hij heeft een volwassen dochter met problemen die misschien in de toekomst wel weer thuis zou kunnen komen wonen. Al zit ik in een hutje op de hei met mn vriend of zou zn dochter het heel bont maken. I don't care. Mijn liefde voor hem is voor altijd. Maar hij zegt dat hij niet hetzelfde voelt voor mij. Door de leeuwen en beren die bij ziet. En dat doet pijn. Nog 3,5 week tot de vakantie. Denk na dit typen dat het er niet meer van komt.

We zouden apart slapen op vakantie. We zoenden en knuffelen veel, we deden alles qua seks behalve penetratie.
Maar het is over. Hij is langs geweest vanavond en zijn twijfels en problemen die hij heeft en ziet zijn groter dan zijn liefde voor mij. Hij kan het allemaal niet meer overzien.

Hij was er verdrietig over en zei dat ik erg lief was gedurende de relatie en dat hij wist en zag dat ik hem adoreerde. Maar hij voelde altijd nog de druk om mij een apje te doen bijvoorbeeld terwijl hij zo'n druk leven heeft. Terwijl ik allang had losgelaten dat hij weinig apt. Hij zei ook dat dat niet aan hem lag maar aan mij. Hij heeft een heel druk leven en kon soms mij daar niet bij hebben. Hij was nu niet zeker van mij en wist niet of hij dat ooit zou worden. Zijn enige zekerheid was eigenlijk dat hij wat mij aangaat niks zeker wist. Ik weet ook dat ik te aanhankelijk aan hem was, teveel tijd en aandacht vroeg. Ik heb fouten gemaakt.

Het doet pijn, erg pijn. Maar ooit ergens is er een man die mij zal waarderen. Die het leuk vindt om app of bel contact te hebben als we elkaar een paar dagen niet zien. Die het lief van me vindt als ik bezorgd ben om hem. Die wel kan zeggen dat hij niet moet denken aan een leven zonder mij. Een man waarbij ik niet moet smeken om the bare minimum.