Zeur ik?

Hallo,

Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend. Hij is 52 en ik 42. Hij is erg lief voor me. Hij weet nog niet of hij oud wil worden met mij, hij bekijkt zijn leven met de dag/ week.

Nu heeft hij over vier weken vakantie en zouden we samen weggaan maar er is nog niets geboekt en ook weet hij nog niet precies wanneer hij vrij neemt. Hij kan over een tijdsbestek van 3 weken 2 weken vrijnemen. Ik moet het ook op m'n werk laten weten. Ben eigenlijk al te laat. Ook al hebben wij een flexibel team.

Maar punt is dat hij het bespreken maar voor zich uit blijft stellen. Paar dagen terug vroeg ik een beetje door van wanneer gaan we een beetje boeken en toen raakte hij geïrriteerd en zei dat ik liep te pushen. Maar het gesprek ging nog geen vijf minuten over de vakantie. Hij is altijd druk en veel werkstress en hij ziet het vakantie boeken als een taak.
Maar ik kijk er naar uit om er samen voor te gaan zitten.
Mij gaat het gevoel bekruipen dat hij misschien toch niet meer wil.

Hij houdt zoiezo niet van vragen, meer dan twee keer iets vragen kapt hij af. Ik weet dat hij het heel vaak druk heeft maar hij is ook best snel geïrriteerd over dingen die ik doe. De kleinste dingen die ik vraag geven hem druk.

Ik ben zelden op vakantie gegaan in mijn leven wegens omstandigheden. Maar is het normaal als het zo moeizaam gaat? Zou het ermee te maken hebben dat hij twijfelt aan de relatie? Omdat hij van de week ook zei dat hij geen totale zekerheid heeft over onze toekomst Omdat hij leeuwen en beren op de weg ziet?

Wijzelf zijn christelijk en willen wachten (dit keer) met seks tot het huwelijk. Ik heb een 17 jarige zoon en nu sinds kort (ze hebben 10 maanden een relatie) mag zijn vriendin nu en dan blijven slapen. Mijn vriend kan dit moeilijk accepteren. Ik vroeg van ben je teleurgesteld in me en hij zei ja een beetje.
Zou dit meespelen met dat hij de vakantie boeken blijft uitstellen? Hij weet niet hoe hij zijn leven voor zich zou moeten zien als we later getrouwd zouden zijn en mijn zoon leeft niet bijbels en heeft soms vervelend taalgebruik. Ik sta daar losser in. Als de vriendin van mijn zoon nooit mag blijven slapen raakt mijn zoon van mij verwijderd.

Ik ben bang dat dit een druppel is bij m'n vriend die de emmer laat overlopen. Hij was al niet helemaal zeker van mij (ook al beaamt hii dat ik hem adoreer en enorm lief voor hem ben maar hij vindt me soms vermoeiend en alles.

Als ik dit zo schrijf ben ik bang dat het voorbij aan het gaan is. Hij irriteert zich zelfs als ik bezorgd om zijn gezondheid ben (flinke hartritme stoornissen heeft hij).

Ik ben ondanks mijn fouten zo goed en lief voor hem geweest. Ik heb ook gezegd dat hij alles voor me is en dat we overal kunnen uitkomen samen omdat ik zoveel van hem hou. Hij heeft een volwassen dochter met problemen die misschien in de toekomst wel weer thuis zou kunnen komen wonen. Al zit ik in een hutje op de hei met mn vriend of zou zn dochter het heel bont maken. I don't care. Mijn liefde voor hem is voor altijd. Maar hij zegt dat hij niet hetzelfde voelt voor mij. Door de leeuwen en beren die bij ziet. En dat doet pijn. Nog 3,5 week tot de vakantie. Denk na dit typen dat het er niet meer van komt.

Het gaat best wel redelijk gelukkig. Ik heb ook incontinentie materiaal en het is maar een klein beetje urine en de geur was maar af en toe. Maar het leek hoe langer we met elkaar omgingen en zijn twijfels over dingen groter werden, hij steeds meer opmerkingen ging maken over mijn "luchtjes".

Maar ook gewoon hatelijk van heb je een windje gelaten? Alsof het zo erg stonk. Of als ik met m'n benen wat wijder ging zitten zei hij van zo schat er hangt een sterk luchtje aan. In het begin zei hij nog weleens van geeft niet hoor schatje kan jij niks aan doen. Maar die zachtheid werd minder.
Achteraf gezien benoemde hij het best vaak.

Ik zocht eerst voornamelijk de fout bij mezelf van dingen die niet goed liepen. Al was er eigenlijk nooit ruzie. Maar ik zie nu dat hij niet genoeg van me hield. Naar de buitenwereld was hij o zo lief maar van mij kon hij weinig hebben. Ook zijn oude moedertje kreeg weleens een snauw.

Ik mocht niet eens zeggen als ik een keer behoeft had aan wat extra contact overdag want dan benauwde ik hem en in plaats van samen erover te praten en zoeken naar een compromis zei hij al gelijk dat hij dacht dat ik een ander moest zoeken want hij kon mij niet bieden wat ik nodig had.

Maar ik gun hem het beste en hoop dat hij een lang, gelukkig en gezond leven mag hebben.

Ik weet dat deze relatie achter de rug is maar aangezien ik niet heel goed weet hoe ik met een man om moet gaan en bang ben weer op een gegeven moment iets met iemand te krijgen die niet hetzelfde voelt. Wil ik eerder signalen oppakken en heb ik nog een vraag.

Is het normaal als je vriend wil bepalen hoe vaak je het over een bepaald onderwerp hebt of hoe vaak je iets vraagt? En is het normaal dat een man als je samen bent vaak andere vrouwen bekijkt en gedag tegen ze zegt? Onbekende vrouwen dan hè.

En is het normaal dat een man eigenlijk weinig bezorgd is om je als je je niet lekker voelt? Paar maanden terug was ik ontzettend ongesteld en dan word ik erg duizelig en voel me belabberd. Dan lig ik het liefst even op de grond omdat ik dan bang ben flauw te vallen. Wat soms gebeurd. Hij zat toen op de bank en bleef gewoon tv kijken. Ik vond dit raar maar misschien vraag ik teveel?