Hoe omgaan met vriendinnen?

Ik zoek handvatten hoe ik het beste kan omgaan met vriendinnen en onze sociale groep in het dorp.
Vanuit vroeger heb ik vaak gehoord dat ik een spontaan, open en vrolijk persoon ben. Ik ben behulpzaam, vriendelijk en heb geduld. Veel geduld. Voor bijna iedereen.
Maar sinds een paar jaar ben ik er zelf ook achter gekomen dat ik, zoals dat genoemd wordt, erg introvert ben.
Ik ben geen uitbundig feestbeest en hoef niet overal bij te zijn. Ook hoef ik niet elke week bij elkaar op de koffie of aan de borrel.
Ik kan goed kletsen en luisteren, maar kan niet echt praten over mijn eigen gevoelens. Hoefde ook nooit, want ik had nergens last van of loste het zelf wel op.
Naarmate de jaren verstrijken bouw je dan toch wat schade op van eerdere relaties met mannen en vriendinnen, wat zich opkropt.
En nu ben ik op een punt dat er onlangs wat nare dingen voor mij zijn voorgevallen en ik er niet meer overheen kan stappen. Sterker nog, mijn gevoel van aversie krijg ik niet meer weggestopt.

Ik ga grofweg proberen te benoemen, maar kan niet in detail treden omdat dat teveel weggeeft over wie dit gaat.
Ik crashte toen bleek dat, wat ik al een jaar vermoedde, waar was. Twee mensen waarvan de ene heel belangrijk voor mij was en de tweede mij zelfs lief was, mij keihard belazerden. Dat heeft ontzettend zeer gedaan, het heeft mij werk, mijn thuisbasis, de situatie voor mijn kinderen doen wankelen en enorm negatief beïnvloed. Midden in deze storm begon persoon 3 te muiten en die nam persoon 4 met zich mee. Er werd gefluisterd onderling, er werd niet meer op mij gereageerd, er werd niets meer voor mij gedaan en als ik het vroeg was het kortaf. Ik voelde het aan alles.
Weer 2 mensen waarvan ik bedacht had op te kunnen bouwen (mijn hart bij uit te storten nota bene) maar die mij volledig lieten vallen en eentje mij zelfs de rug toekeerde.
Met zijn 4en hebben ze het sprookje (mijn sprookje?) van een mooie vriendengroep in duigen doen vallen.

Ik heb er professionele hulp voor gezocht.
Deze mensen had ik zelf in mijn inner circle gestopt en dat raakte mij op een niveau waar ik zelf niet overheen kon komen. Natuurlijk heb ik dat (voor een deel) dus zelf verkeerd gedaan.
Het gaat een stuk beter, maar mijn introversie maakt het mij lastig. Daar wringt de schoen. En daar weet ik niet zo goed wat ik het beste kan/moet doen.

Want mijn introversie betekent dat ik niet meer kan doen "alsof" in onze vriendengroep, dat ik me soms wat meer terugtrek/in mijn schulp kruip, en maakt ook dat ik nu merk dat ik af en toe (meer en meer) word overgeslagen. Dat er dingen worden geregeld zonder het aan mij te vragen, of worden georganiseerd zonder mij mee te vragen.
We wonen in een klein dorp, de vriendengroep zit in alles verweven; kinderen, sport, werk, sociale aangelegenheden.
Doorgaans vind ik het heerlijk en gezellig om met iedereen te borrelen, maar zoals gezegd lukt het me niet meer om voor iedereen dezelfde vrolijkheid op te brengen. Als introvert kan ik geen toneelspelen en dat is zichtbaar. Ik keer mij in gesprekken, met een kort antwoord, af van bepaalde mensen.
Omdat ik nooit heb uitgesproken wat er aan de hand is (omdat ik dat niet goed kan, lastig vind, bang ben dat dat alles doet klappen, bang ben dat erover gepraat wordt en dat dat alles zal stuk maken wat er nu (nog) is) weten de meesten niet waarom ik veranderd ben.
Een vriendin weet het wel, maar dat is nu juist ook 1 van degenen die mij afgevallen is.
Uiteraard zijn de andere 2 erg populair in het dorp en erg verweven in alles (school, sport, festiviteiten). De laatste iets minder, maar hoort toch gewoon bij de groep.

Dit weekend dacht ik "Weet je wat? Ik nodig ze gewoon allemaal uit voor een leuke borrel bij ons. De hele club incl de mannen. Gewoon ouderwets gezellig. We pakken de draad weer op". Stom genoeg wil ook ik toch graag "bij de groep horen". Maar ik word bijna misselijk als ik dieper nadenk dat ik dat zou doen; die borrel.

Dus.
Hoe pak ik dit op?
Wat zouden jullie doen?
Mezelf gelijk geven en alle banden stopzetten, met dus het gevolg dat ik nergens meer aan mee doe in het dorp? Dat raakt nogal alles wat we doen.
Mezelf vermannen en kop in het zand en door? (maar ik houd dat niet meer vol)
Iets anders?
Ik ben benieuwd naar jullie tips en misschien ervaringen.

Koningjulian en Bassvick thx, hier kan ik me het beste in vinden.

Vooral het stukje "Dergelijke vriendschappen gedijen vooral op het moet leuk zijn, vooral niet echt in verbinding zijn en je kunt zo uit het Goede Groepje gegooid worden. En als je hetzelf zat bent is het haast onmogelijk om eruit te stappen want je helpt je eigen sociale leven om zeep." Is precies hoe het voor mij voelt en hoe ik het beleef.
En mss pas ik idd dan niet in dit soort groepen en/of maak ik het mezelf te lastig.

Ik geef geen borrel.
Ik blaas de borrelclub geen nieuw leven in en ik minimaliseer de contactmomenten met de vriendin-die-geen-vriendin is. Maar zo help ik idd ons sociale leven ietwat om zeep in het dorp. Het is niet anders. Ik kan niet anders en mijn man snapt het aangezien hij wel weet waar het om draait en snapt dat ik daar last van heb. Hij is het in die zin met mij eens maar vindt het jammer dat we de groep dan een beetje kwijtraken. Ik heb hem in de gauwigheid iets te nonchalant afgeschilderd hier. Maar mannen zijn ook beter in oppervlakkig zijn en doorgaan.

Bedankt voor de input allemaal. Het heeft iig wat inzichten gegeven.