Sinterklaas met familie

Wellicht is dit je al eerder gevraagd, maar is er ooit wel gelijkwaardigheid geweest? De komst van kinderen legt ongelijkwaardigheid duidelijk bloot, maar ik vermoed dat als je nu terug kijkt op de relatie voordat de kinderen er waren ook niet gelijkwaardig was.

Verstandig om dit eerst zelf met de therapeut te bespreken.

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:34

Als hij daarentegen het prima zou kunnen, maar hij weigert om zich in te zetten en is gewoon enorm egoïstisch, dan zou dat voor mij de stap naar uiteindelijk scheiden rechtvaardigen. Dan komt hij zijn belofte om voor mij te zorgen net zo goed niet na, dan is het van beide kanten beter om uit elkaar te gaan.

Ik denk niet dat je daar echt achter gaat komen en ik denk ook niet dat de scheidslijn zo duidelijk is. Het zal ongetwijfeld een combinatie zijn van niet kunnen en niet willen. En natuurlijk hanteert hij een andere standaard dan jij als het gaat om leefbaarheid.

Je hoeft jezelf eigenlijk maar één vraag te stellen: is dit goed genoeg voor jou? Want of het nou willen of kunnen is, het verandert niet en het maakt niet uit of dat Cassandra heet of Pietvandeburen.
Ik lees heel erg je bijbelbasis in postings als bovenstaande en dat kan mooi zijn maar ook een enorm blok aan je been. Ik zou dit inderdaad eens met jullie therapeut gaan bespreken, bij voorkeur zonder man.

Ik had al zo'n vermoeden dat jij zijn "redder" was en bent. Jij hebt het stuur van jullie relatie in handen. Toen hij dat pas over moest nemen zag je wat er gebeurde. Hij kan dat stuur niet overnemen zonder van de weg te rijden.

Heb je eigenlijk een eigen psycholoog voor je burn out?

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:34

Dat klopt. Maar als huwelijkspartner voel ik het dat als hij het echt niet kan, ik de plicht heb om te kijken hoe ik daarin ook er voor hem kan zijn, hoe ik er een werkbare situatie van kan maken. Ik ben met hem getrouwd in hoe hij is en hem afwijzen als hij echt niet in staat is ondanks hard werken, zou ik daarin niet passend vinden.

Ik vind dit ergens een gevaarlijke denkwijze voor jouzelf. Je had een idee van hoe hij was voor je met hem trouwde, en dat idee heb je moeten bijstellen, en ik vind dat je best opnieuw je huwelijk zou mogen overwegen ook als je man echt niet anders blijkt te kunnen.

Je hebt, denk ik, ooit gedacht dat je op hem zou kunnen leunen, op hem zou kunnen vertrouwen, en dat er wel emotionele wederkerigheid zou zijn. Waarom mag je niet zeggen, ik verwachtte meer van het huwelijk, ik heb meer nodig van een partner. Wie zorgt ervoor dat jullie huwelijk voor jou werkbaar is als jij tegen de grenzen aanloopt van wat je aankan?

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:45

Ik heb hem min of meer uit het slop getrokken toen we elkaar leerden kennen. Hij liep vast in zijn studie, dronk te veel, vluchtte in oppervlakkige contacten overal. Toen wij een relatie kregen, kreeg hij de boel een beetje op de rit. Achteraf gezien was ik toen al dingen voor hem aan het redden, hem helpen herinneren aan deadlines, helpen zijn kamer schoon te houden, gezonder te eten, etc.

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:38

Ja ik heb al bedacht dat ik de therapeut echt een op een moet spreken, want dit kan ik niet zo opengooien in therapie samen met man. Dan kwets ik man echt heel erg denk ik. En inderdaad dan heel erg de vraag.. hoe ga ik me in de situatie dat hij het echt niet kan opstellen? Wat kan en wil ik doen om hem te begeleiden?

Het leest alsof jij jezelf vanaf het begin als zijn mantelzorger hebt opgesteld.

Lalaloepsie schreef: ↑

04-07-2025 09:23

Het leest alsof jij jezelf vanaf het begin als zijn mantelzorger hebt opgesteld.

100%

Waaaarom moet jij hem ergens in begeleiden? Dit is ZIJN proces, maar dat lijk je niet te accepteren.

Zoals al vaker geschreven: je moet bepalen wat jij nodig hebt en of hij dat kan/wil bieden. Nu blijf je vasthouden aan hem veranderen naar wat jij nodig hebt, maar dat is niet aan jou.

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:34

Dat klopt. Maar als huwelijkspartner voel ik het dat als hij het echt niet kan, ik de plicht heb om te kijken hoe ik daarin ook er voor hem kan zijn, hoe ik er een werkbare situatie van kan maken. Ik ben met hem getrouwd in hoe hij is en hem afwijzen als hij echt niet in staat is ondanks hard werken, zou ik daarin niet passend vinden.

Als je had kunnen voorspellen dat hij nooit een volwassen man kon worden had je toch niet met hem getrouwd?

Je had nooit kunnen weten waar je aan begon.

Waarom moet jij de beperkingen van je man de rest van je leven accepteren, omdat hij er niets aan kan doen?

Jij kan er toch ook niets aan doen dat jij een mens bent met behoeften?

Waar ben jij? Je zit nu in een burnout, dit wordt niet de laatste als je niet stopt met jezelf wegcijferen.

Het wordt steeds duidelijker dat jij degene bent die aan het werk gaat. Of het nu voor de kinderen, voor het gezinsleven of nu, voor je man is. Volgens mij maakt het namelijk geen klap uit of hij het niet wil of niet kan. Want ook als hij het niet kan, blijft de vraag staan: in hoeverre voldoet dat aan jouw behoeften? In goede en kwade dagen is een mooi iets, maar daar wordt niet mee bedoeld dat je alles maar goed en leuk moet vinden, alles maar moet slikken. Ook aan die kwade dagen mag gewoon een grens zitten. En als je een man hebt die eigenlijk op geen enkele manier biedt wat jij zoekt, dan ben je het station van kwade dagen echt al ruimschoots gepasseerd. Of het nu een kwestie van niet willen of van niet kunnen is.

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:24

Wat me vooral raakt erin, is dat hij het dus ook mogelijk echt niet kán. Dat wordt me met de tijd al wel steeds meer duidelijk, dat het deels onwil is, maar ook deels onkunde. Want als het geen onkunde is, is man echt een afschuwelijke egoïst. Wat ik herken in dat Cassandra syndroom, is dat hij op zijn manier best allerlei pogingen doet, maar totaal niet snapt waarom dat voor mij niet toereikend zou zijn. Dat leidt bij hem ook tot enorme frustratie want in zijn beleving doet hij vanalles voor me.

En verder herken ik alles. Inclusief de reactie van omgeving dat man toch heel leuk/lief is want hij doet … dus ik ben de zeurpiet/zeikerd die overal moeilijk over doet.

Het kan ook beide zijn. Onkunde en egoïsme. Ik heb zelf ADD en ik herken wel dingen. Maar ik blijf wel proberen, ookal faal ik wel met de huishoudelijke klussen bijvoorbeeld, of met het onhouden van belangrijke dingen zoals padpoort verlengen. Ik weet naast dat ik faal wel dat ik wel de verantwoordelijkheid heb en dat ik mijn best moet blijven doen. Ik maak niet mijn partner verantwoordelijkheid voor mijn zaken en taken. En ik heb er gevoelens bij, ik voel me schuldig als het mislukt, en ik blijf proberen om het beter te doen, en om manieren te vinden waarop het wel werkt.

En jouw kant herken ik ook, want ik was degene die al werkte en goed kon sparen en hij was degene die problemen had met studie, en lang leve de lol, als ik geen geld had gehad en geen leiding had genomen dan hadden we ons huis niet gehad, want ik deed alle onderhandelingen in mijn eentje zonder hulp van hem en zonder aankoopmakelaar. Ik ben nog verbaasd dat ik dat kon. En nu heeft hij carrière gemaakt en ik niet, en is iedereen zo trots op hem. Ik mag wel zo dankbaar zijn met zo'n flinke partner. Ik mag god wel bedanken op de blote knietjes voor die man die vorige week zaterdag een zak linzen kapot liet vallen op de vloer in de voorraadkast en het niet opruimde. En die berg linzen ligt daar nu nog omdat ik vertik het op te ruimen. En dan voel ik me weer schuldig dat ik dit überhaupt vertel hier, als een ondankbare trien. Want ja, hij werkt heel hard en ik niet, dus de omgeving heeft wel gelijk misschien. Maar niemand weet dat ik de eerste tien jaar veel meer betaalde terwijl ik veel minder verdiende, en dat ik ook nog meer spaarde. En dat het daarna 50/50 was verdeeld, en alleen ik spaarde. Pas de afgelopen 5 jaar betaalt hij een groter deel. Dus ik ben een zeur als ik wat over die linzen zou zeggen.

Minik schreef: ↑

04-07-2025 08:38

Ja ik heb al bedacht dat ik de therapeut echt een op een moet spreken, want dit kan ik niet zo opengooien in therapie samen met man. Dan kwets ik man echt heel erg denk ik. En inderdaad dan heel erg de vraag.. hoe ga ik me in de situatie dat hij het echt niet kan opstellen? Wat kan en wil ik doen om hem te begeleiden? Het is gewoon giga confronterend dat de echte gelijkwaardigheid waar ik altijd zo enorm op heb gehoopt, er misschien niet in zit.

Zou je hem echt kwetsen? Hij lijkt nergens echt door geraakt te worden toch?

@Pianissimo, wat een nare omgeving lijk jij je in te verkeren? Is dit echt zo? Wat zijn dat voor mensen die van mening zijn dat je god op je blote knietjes mag danken voor je man? Ik mag hopen toch niet je eigen familie en vrienden?

Dat is wat ik er van maak natuurlijk en overdreven. Maar men ziet wel alleen positieve kanten van buitenaf. En als ik het er eens over wil hebben met iemand wordt het meteen afgekapt en gaat het over al die positieve dingen. Hij is ook heel behulpzaam voor familie en vrienden, staat altijd voor iedereen klaar om te helpen. En dat is ook heel mooi. Maar die zak linzen moet ik opruimen denk ik. En dat voelt gewoon ondankbaar. Maar ik voel me ook ondankbaar dat ik er over praat hier.

Nee, dat is niet ondankbaar! En het feit dat je meteen wordt afgekapt is vijandig. Je zou dus niet in alle eerlijkheid je gevoel mogen delen met mensen die jou zogenaamd serieus zouden mogen nemen? Als mijn beste vriendin of een lief familielid wil praten over haar partner en haar twijfels, dan kan ik haar partner nog zo aardig vinden. Ik ken alleen de buitenkant en niet hoe het in hun relatie zou gaan. Waarom zou ik niet het respect en vertrouwen hebben dat die vriendin weet waar ze het over heeft en zonder oordeel naar haar luisteren?

Nee, klinkt niet sympathiek van je omgeving. BTW. In slechte relaties komt het wel vaker voor dat partners oh zo leuk lijken aan de buitenkant. Maar we weten allemaal dat er een buitenwereld en een binnenwereld is en dat die helemaal niet gelijk op hoeven gaan.
Laat je niet de mond snoeren Pianissimo en neem vooral jezelf serieus. Jij mag plek innemen en praten over de dynamiek van je relatie!

Wat het misschien is, en dat is misschien bij Minik ook zo, de energie wordt voornamelijk verdeeld over werk, vrienden en familie en sport. En dan is het wel op. En dan blijft er niet veel over voor de partner, behalve dan geld, maar dat hoef ik niet, geld. Ik wil gewoon ook belangrijk zijn en niet alleen de huissloof en sexy vrouw waar je sex mee hebt. Daarom explodeerde ik eerder in het topic ook, met idiote ideeën. En inmiddels ben ik zelf niet meer gemotiveerd om er nog wat van te maken en voel ik me daar weer schuldig over. En daarom triggert dit topic me denk ik zo erg.

Te lezen binnen de vele topics over vergelijkbare mannen, zijn er ontzettend veel vrouwen die in een soort schaduwleven leven. Die ongemerkt vele ballen hoog houden en omgevingen die niet écht willen luisteren naar die vrouwen. Waarbij de last zwaarder en zwaarder drukt. Ik hoop dat jullie juist met elkaar het gesprek voeren. Als er niemand is die lijkt te willen luisteren, doe dat dan ajb hier. Je bent echt in goed gezelschap en er zijn (helaas) veel vrouwen die elkaar de hand kunnen schudden. Ik hoop juist dat jullie door het uitspreken en benoemen steeds beter gaan beseffen dat het niet zo normaal is als je soms zelf denkt. Vrouwen zijn vaak zo goed in staat om het te zoeken in zelftwijfel, de schuld bij zichzelf leggen, de lat nóg lager leggen. Ik hoop echt dat dit eens gaat ophouden en vrouwen elkaar juist gaan steunen en supporten om wél open kaart te gaan spelen en niet meer het onder het kleed gaan wegmoffelen.

Hier is er inmiddels wel verbetering nadat ik niet meer kon en in een depressie ben beland een aantal jaren geleden. Waar ik nu verdrietig over ben, en ik ben bang dat Minik dat ook zou kunnen overkomen als er wel verbetering zou komen, is dat er teveel schade is aangericht, en ik me niet meer genoeg aangetrokken voel op romantisch vlak. Dat stuk is kapot gemaakt vrees ik. Ik hou van hem en hij is mijn beste vriend. Maar ik denk dat dat niet genoeg is. En dat maakt me verdrietig.

Pianissimo schreef: ↑

04-07-2025 13:35

Hier is er inmiddels wel verbetering nadat ik niet meer kon en in een depressie ben beland een aantal jaren geleden. Waar ik nu verdrietig over ben, en ik ben bang dat Minik dat ook zou kunnen overkomen als er wel verbetering zou komen, is dat er teveel schade is aangericht, en ik me niet meer genoeg aangetrokken voel op romantisch vlak. Dat stuk is kapot gemaakt vrees ik. Ik hou van hem en hij is mijn beste vriend. Maar ik denk dat dat niet genoeg is. En dat maakt me verdrietig.

Ik snap dat het ruk is en ook dat het ongelofelijk moeilijk is om dingen los te laten als je geen vertrouwen in je partner hebt, maar hieraan zie je dus wel dat het niet nodig was om eerst in een depressie/burn out oid terecht te komen en eerst die schade te laten ontstaan. Je was er zelf eerder niet aan toe dus je hoeft je daar verder ook niet naar over te voelen, maar je had dus ook eerder aan je stutten kunnen trekken. Maar dan ook loslaten en weigeren zoals je tijdens je depressie ook deed toen je echt niet anders kon.

Ik herken de dynamiek wel deels, zoals ik eerder al schreef. Bij lange na niet zo breed en erg als bij meerderen hier, maar wel dat bepaalde dingen mijn man zijn 'in teresse' niet hadden (en er 'dus' niets mee deed). Waar ik wél het belang zag en ook de controlfreak was die alles tot in de puntjes uit wilde zoeken. Dus we vulden elkaar prima aan , zoals hier ook in vele niet bepaald prettige dynamieken het geval is.
Pas in mijn laatste burn out, toen ik écht niet meer kon heb ik het losgelaten. En heeft man dingen opgepakt. En dat was voor mij denk ik nog moeilijker voor man want er zijn dingen fout gegaan die mij gewoon nooit gebeurd waren (want dingen op papier, dubbel genaaid houdt beter, vooruitzien is regeren enzoverder) en oef wat vond ik dat zonde. Maar ik kon niet anders. En zo is het dan toch gelukt om de dynamiek op die vlakken anders te krijgen en heeft man op die vlakken een hoop bijgeleerd.

Maar als ik het echt belangrijk had gevonden dan had ik ook veel eerder die keuze kunnen maken, om dingen af te schuiven en echt los te laten (en dus ook écht los te laten, dus niet alsnog bemoeien en niet eisen dat hij het op mijn manier - want uiteraard de beste - zou doen) Maar toen lag mijn prioriteit nog bij het voorkomen van vervelende consequenties en koos ik er dus zélf voor om het in stand te houden. Zoals Minik en jij en vele anderen diezelfde keuze maken.
Ik neem het mijn man niet kwalijk, heb geen rancune naar hem dat hij dingen niet eerder opgepakt heeft. Ik wilde immers zelf de consequentie niet dragen van het loslaten toen en bleef het gewoon zelf oplossen. Mijn keuze, mijn verantwoordelijkheid. Ik vind dat voor anderen ook gelden, dus heb wel moeite met mensen die diezelfde keuze maken en dat dan de partner kwalijk nemen. Ongezond vind ik het, zeker als je kinderen hebt die dat dan weer meekrijgen. Ik denk dat je dan nog wat te halen hebt in kijken naar je eigen aandeel, je keuzes en waarom je die maakte. Zonder het over schuld te hebben of spijt zelfs.

Ik heb dat wel geprobeerd SGroot. Met vele gesprekken vooral. Op het moment van het probleem kun je natuurlijk niet naar de uitkomst in de toekomst kijken. De informatie die je nu hebt had je in het verleden niet, dus die kon ik op dat moment niet gebruiken of zien. Ook was er een ongelijke situatie ontstaan, ik verdiende niet genoeg om alleen in ons huis te wonen, en het stond enorm onder water door de bankencrisis. Daarnaast mocht ik me van hem niet inschrijven voor een huurwoning want dat zou betekenen dat ik geen vertrouwen in de toekomst van onze relatie had. En ik weet niet waarom ik het gewoon niet stiekem wel heb gedaan eigenlijk. Er zijn wel momenten geweest dat ik weg wilde gaan maar dat het niet kon.

framboosje123 schreef: ↑

04-07-2025 12:56

Zou je hem echt kwetsen? Hij lijkt nergens echt door geraakt te worden toch?

Ik denk dat dit het grootste probleem is.

Ook bij onvermogen kan er betrokkenheid zijn, kan iemand ervan balen dat iets (alweer) niet is gelukt en je partner en kinderen daar de gevolgen van ondervinden (zoals een burn-out of niet naar gym kunnen). Dan benoem je dat ('wat rot dat het zo gelopen is') en wil je zelf ook een oplossing ('ik baal ervan dat het mij weer niet is gelukt en jullie daar last van hebben, hoe kunnen we dit oplossen?).

Dit klinkt niet als een 'normaal' onvermogen. Die man is niet betrokken, het raakt hem niet.

Onwil is ook een vorm van onvermogen. Het is onvermogen om geraakt te worden en te willen helpen. Zo scherp is de lijn niet tussen onwil en onvermogen.

En jouw goed recht om in elke situatie, onvermogen of onwil, te zeggen: mijn grens is bereikt. Zo wil ik het niet langer.

S-Groot schreef: ↑

04-07-2025 14:08

Ik snap dat het ruk is en ook dat het ongelofelijk moeilijk is om dingen los te laten als je geen vertrouwen in je partner hebt, maar hieraan zie je dus wel dat het niet nodig was om eerst in een depressie/burn out oid terecht te komen en eerst die schade te laten ontstaan. Je was er zelf eerder niet aan toe dus je hoeft je daar verder ook niet naar over te voelen, maar je had dus ook eerder aan je stutten kunnen trekken. Maar dan ook loslaten en weigeren zoals je tijdens je depressie ook deed toen je echt niet anders kon.

Ik herken de dynamiek wel deels, zoals ik eerder al schreef. Bij lange na niet zo breed en erg als bij meerderen hier, maar wel dat bepaalde dingen mijn man zijn 'in teresse' niet hadden (en er 'dus' niets mee deed). Waar ik wél het belang zag en ook de controlfreak was die alles tot in de puntjes uit wilde zoeken. Dus we vulden elkaar prima aan , zoals hier ook in vele niet bepaald prettige dynamieken het geval is.
Pas in mijn laatste burn out, toen ik écht niet meer kon heb ik het losgelaten. En heeft man dingen opgepakt. En dat was voor mij denk ik nog moeilijker voor man want er zijn dingen fout gegaan die mij gewoon nooit gebeurd waren (want dingen op papier, dubbel genaaid houdt beter, vooruitzien is regeren enzoverder) en oef wat vond ik dat zonde. Maar ik kon niet anders. En zo is het dan toch gelukt om de dynamiek op die vlakken anders te krijgen en heeft man op die vlakken een hoop bijgeleerd.

Maar als ik het echt belangrijk had gevonden dan had ik ook veel eerder die keuze kunnen maken, om dingen af te schuiven en echt los te laten (en dus ook écht los te laten, dus niet alsnog bemoeien en niet eisen dat hij het op mijn manier - want uiteraard de beste - zou doen) Maar toen lag mijn prioriteit nog bij het voorkomen van vervelende consequenties en koos ik er dus zélf voor om het in stand te houden. Zoals Minik en jij en vele anderen diezelfde keuze maken.
Ik neem het mijn man niet kwalijk, heb geen rancune naar hem dat hij dingen niet eerder opgepakt heeft. Ik wilde immers zelf de consequentie niet dragen van het loslaten toen en bleef het gewoon zelf oplossen. Mijn keuze, mijn verantwoordelijkheid. Ik vind dat voor anderen ook gelden, dus heb wel moeite met mensen die diezelfde keuze maken en dat dan de partner kwalijk nemen. Ongezond vind ik het, zeker als je kinderen hebt die dat dan weer meekrijgen. Ik denk dat je dan nog wat te halen hebt in kijken naar je eigen aandeel, je keuzes en waarom je die maakte. Zonder het over schuld te hebben of spijt zelfs.

Was het in jouw geval ook zo dat kinderen veel last hadden van jouw partner die bepaalde dingen niet deed? Want als ik voor mezelf spreek, vind ik het veel makkelijker om dingen los te laten (of in de soep te laten lopen) die vooral mijn partner zelf of mij raken, dan als het om de kinderen gaat. En daarom sla ik er op aan dat in dit soort topics toch vrouwen steeds aangeraden wordt om naar hun eigen aandeel te kijken in de dynamiek, omdat dat vaak betekent dat je dan je kinderen willens en wetens onder de bus zou moeten gooien om (hopelijk) een verandering teweeg te brengen.

alouette schreef: ↑

04-07-2025 16:46

Was het in jouw geval ook zo dat kinderen veel last hadden van jouw partner die bepaalde dingen niet deed? Want als ik voor mezelf spreek, vind ik het veel makkelijker om dingen los te laten (of in de soep te laten lopen) die vooral mijn partner zelf of mij raken, dan als het om de kinderen gaat. En daarom sla ik er op aan dat in dit soort topics toch vrouwen steeds aangeraden wordt om naar hun eigen aandeel te kijken in de dynamiek, omdat dat vaak betekent dat je dan je kinderen willens en wetens onder de bus zou moeten gooien om (hopelijk) een verandering teweeg te brengen.

Uiteraard is het veel makkelijker als het niet de kinderen raakt, maar je zit nu eenmaal hier in deze situatie omdat je het nooit eerder een streep getrokken hebt. Je had het ook kunnen doen, voordat er kinderen waren, maar dat kun je niet meer terugdraaien. Je kunt wel in het hier en nu gezonde keuzes maken.

En tja, wat is veel en wat is erg? Er zijn hier echt wel een paar heel vervelende situaties geweest waarbij het heel spannend was of het nog wel goed zou gaan, of dat iets gewoon niet goed ging en dat is gewoon kut. MAAR: mijn man was daar wél aanspreekbaar op. Ik bemoeide er niet mee tijdens het misgaan (ik liet het hem, als het me ook maar enigszins lukte, van a tot z zelf oplossen - voor een controlfreak die ook nog eens leed bij de rest van het gezin wilde voorkomen ontzettend moeilijk kan ik je melden), maar ik ging er naderhand wel over in gesprek met hem. Wat hij nou zelf van vond vond zo'n hele situatie, waarom het nou mis was gegaan, maar bij een enkel geval ook dat ik dit echt niet meer mee wilde maken, dat hij daar écht voor moest zorgen omdat ik dat gewoon echt niet acceptabel vond (dan hebben we het over een echt serieus iets, niet over gedoetjes die alleen maar geld kostten bijv). En daar was hij het dan zelf ook mee eens en hij had het zelf ook heel vervelend gevonden en er echt last van gehad. Hij wist niet altijd precies hoe het anders te doen (want hij had toch zus en zo, en tja, hij kon er ook niet zoveel aan doen dat... Hij dacht gewoon echt dat ie het goed geregeld had, het ging immers altijd goed. Totdat het dat niet ging omdat het gewoon geen handige manier was) en daar hebben we dan samen naar gekeken en dat heeft hij toen echt aangepast. Niet altijd meteen op de meest efficiente manier, vaak dat het hem veel extra tijd kostte, maar het ging dan niet meer mis. En gaandeweg ging het ook wel steeds makkelijker, het was voor hem ook een leerproces, daar moest ik niet teveel in gaan zitten wroeten met mijn alwetende tips (als hij mopperde over hoe moeizaam iets ging gaf ik soms wel aan dat het op manier y een hoop tijd en gedoe zou schelen voor hem).

Was mijn man bij de paar heel serieuze dingen niet aanspreekbaar geweest op de steken die hij had laten vallen dan had ik mijn conclusies moeten trekken. Ik wil en wilde helemaal niet bij hem weg, maar iemand die gewoon echt niet aanspreekbaar is op het nemen en dragen van verantwoordelijkheid, daar kan ik niet mee leven. Ik wil op alle manieren kijken naar het delen van die verantwoordelijkheid, meedenken over allerlei mogelijke oplossingen, maar het echt puur op mij afschuiven (omdat ik nou eenmaal altijd en overal de eindverantwoordelijkheid voor draag als puntje bij paaltje komt) als ik heel duidelijk heb aangegeven dat dat echt géén optie meer is: NEE.

Dus als je zeker weet dat je er niet (meer) mee kunt leven, tja dan sta je een keer op schiphol zonder paspoort en laat je het je verzakende man van a tot z zelf oplossen. Maar dan wel alleen als je héél duidelijk hebt afgesproken dat dat paspoort geheel en al zíjn pakkie an is. Dus niet dat je het halfslachtig in het midden hebt gelaten, nee, gewoon echt een heel duidelijk gesprek waarin je aangeeft: ik ga de kar niet meer alleen trekken, ik ben niet meer overal de eindverantwoordelijke voor en ik laat vanaf nu de zaken die jij zult regelen bij jou en helemaal bij jou, van a tot z, óók als het misgaat.

Daar hangen consequenties aan ja. Heel kut. Maar dan voelt hij ze ook eens echt zelf en dan kun je daar ook over in gesprek, hopelijk echt constructief. Of niet en dan weet jij ook meer dan genoeg en zul je moeten kiezen: zonder wrok samen door waarbij jij voor werkelijk alles de eindverantwoordelijke bent, of scheiden.

Alternatief is alles maar blijven redderen en ondertussen hopen, trekken, mopperen en vol wrok blijven zitten over hoe erg het toch wel niet is dat het allemaal maar op jouw bordje komt. Dat is veel schadelijker dan die ene keer op schiphol gestrand zijn, ook voor de kinderen.

Pianissimo schreef: ↑

04-07-2025 14:21

Ik heb dat wel geprobeerd SGroot. Met vele gesprekken vooral. Op het moment van het probleem kun je natuurlijk niet naar de uitkomst in de toekomst kijken. De informatie die je nu hebt had je in het verleden niet, dus die kon ik op dat moment niet gebruiken of zien. Ook was er een ongelijke situatie ontstaan, ik verdiende niet genoeg om alleen in ons huis te wonen, en het stond enorm onder water door de bankencrisis. Daarnaast mocht ik me van hem niet inschrijven voor een huurwoning want dat zou betekenen dat ik geen vertrouwen in de toekomst van onze relatie had. En ik weet niet waarom ik het gewoon niet stiekem wel heb gedaan eigenlijk. Er zijn wel momenten geweest dat ik weg wilde gaan maar dat het niet kon.

Dat maakt het allemaal erg ingewikkeld. Toch vind ik dat je dan alsnog zelf de keuze hebt gemaakt om het op te lossen zoals je deed en dan vind ik wrok koesteren over wat de ander je dan aangedaan heeft (als we het hebben over ongelukkig zijn in de relatie) terwijl je toch wel een andere keuze had (maar die je, na alles gedegen af te wegen, niet wilde kiezen) alsnog ongezond.