Hoe liep jij een blauwtje en hoe erg was dat?

Ik trap af: tijdens een skivakantie met een grote vriendengroep raakte ik helemaal verliefd op een man die via-via bij onze groep terecht was gekomen. Ik was single, hij had blijkbaar net een nieuwe vriendin (had ik begrepen van de vriend die hem had geïntroduceerd).

Het was leuk, spannend, we skieden veel samen maar ‘het’ moment deed zich steeds niet voor. Ik begon me af te vragen of ik zijn ‘signalen’ verkeerd interpreteerde en ik raakte steeds verwarder. Aan het eind van de week zaten we samen met vier anderen in een skilift. Nou ben ik niet de meest doortastende persoon op aarde, eerder terughoudend, maar deze man was zó leuk (en de sneeuw en de glühwein hielpen ook mee om mij in romantische sferen te brengen ) dus tijdens die laatste lift omhoog legde ik opeens mijn hand op zijn been. Inclusief skihandschoen. Het had toeval kunnen zijn, onoplettendheid, maar hij en ik wisten precies wat ik met dat gebaar bedoelde.

Er gebeurde niks, mijn hand bleef liggen, het leek uren te duren. We skieden uit de lift en gingen met ons groepje meteen terug naar het hotel. Hem heb ik nooit meer gezien omdat hij - zo begreep ik later van een van mijn vrienden - meteen zijn koffer had gepakt en terug naar huis was gereden. We zouden eigenlijk de dag erna pas met z’n allen vertrekken maar hij had gezegd dat hij per direct terug moest. Dat vond iedereen raar, maar oké, hij moest het verder zelf maar weten.

Een blauwtje, dus. Maar ook verwarrend. Omdat het zo ‘dramatisch’ afliep: hij had ook gewoon mijn hand kunnen weghalen en dat was dan duidelijk genoeg geweest. Nu vertrok hij halsoverkop terug naar huis en bleef ik achter met een groot vraagteken. Ik hoorde pas veel later dat zijn nieuwe vriendin zwanger was. Dat gaf mij het idee dat híj in elk geval het juiste had gedaan en dat ik op het verkeerde moment in zijn leven was gekomen (sowieso had ik nooit iets geprobeerd als ik dat geweten had).

Conclusie? Die is er eigenlijk niet. Ik deed iets stoms zonder de achtergrondinformatie te kennen, hij was verstandig (maak ik mezelf wijs, want misschien vond hij me helemaal niet zo leuk als ik dacht) en daarna ging het leven gewoon door. Het is al járen geleden. Ik kom hem af en toe nog wel eens tegen. Leuk en ongemakkelijk, we weten allebei dat er iets tussen ons gebeurd is waarover we het niet meer hebben maar - en soms staat zijn vriendin die inmiddels zijn vrouw is erbij - ik weet dat we dat moment in de skilift allebei niet zijn vergeten.

Ik heb maar één keer in mijn leven het voortouw genomen bij een man, namelijk deze man, en het was meteen de laatste keer

Jullie? Ooit een blauwtje gelopen en hoe kijk je erop terug?

EstelleGallois schreef: ↑

10-08-2025 12:22

Ik heb hem gelijk geblokkeerd, na uitgebreid genoten te hebben van de foto’s waarop hij wel 60 leek

Heerlijk!

O, ik herinner me nog een blauwtje. Ik was door een jongen uitgenodigd voor een gala, inclusief hotelovernachting, dus meestal betekende zo’n uitnodiging dat er een wilde nacht bij hoorde. Ik had tegen die jongen gezegd dat ik een vriendje had (nog maar kort), oftewel: geen wilde nacht, maar hij wilde toch graag dat ik meeging. Leuk, een paar vriendinnen van mij gingen ook mee, en het werd een gezellig weekend. Zonder wilde nacht.

Na afloop nodigde ik hem uit om later die week iets te gaan drinken bij wijze van bedankje. Ik was hem eigenlijk wel erg leuk gaan vinden, dus ik was bloedzenuwachtig voor die date. Ik zie mezelf nog aan de bar in een verder leeg café zitten, en zitten, en nog langer zitten, en steeds maar weer een cocktail bestellen en kijken alsof ik dat wel vaker deed, helemaal opgedirkt in mijn eentje cocktails drinken, en toen ben ik om halftwaalf dronken op mijn hakken naar de uitgang gewankeld, en ik kon nog steeds niet geloven dat hij gewoon niet was komen opdagen

Toen ik hem er later op aansprak zei hij: oh, vergeten. Alsof dat heel normaal was. Mijn beginnende verliefdheid was meteen over. (Wel jammer dat hij inmiddels heel succesvol en steenrijk is).