Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
maandag 15 september 2025 om 12:30
Ik reageer op een oudere post, maar wellicht heb je nog wat aan mijn reactie. Wij hebben hier gewoon afspraken over gemaakt met het kind.Ammahoela schreef: ↑01-07-2025 08:52Vraagje: hoe gaat het bij jullie met (video)bellen tussen kind en de andere ouder?
Omdat kind hier klein was toen ze uit elkaar gingen is er een gewoonte ontstaan van videobellen, omdat gewoon bellen met een peuter niet echt lukt.
Nu is kind basisschoolleeftijd dus gewoon bellen kan prima, maar toch videobelt moeder altijd en ik merk dat ik het vervelend begin te vinden. Ook omdat die gesprekken echt lang duren (zomaar een half uur) waarin kind gaat rondlopen met de telefoon en van alles laten zien. Ik voel dat als een inbreuk op mijn privacy maar ik wil even checken of ik me misschien aanstel.
Ik zou zelf niet snel met iemand videobellen, ben daar wellicht ouderwets in. Laatst waren we met kind op vakantie en dan wordt uitgebreid de hotelkamer getoond. Tja, dan heb ik toch op een of andere manier zijn ex ineens naast mijn bed/tussen mijn spullen. En vorig weekend was ik aan het omkleden om te gaan sporten toen kind al videobellend langs liep, toen had ik het idee dat ik de slaapkamer in moest duiken.
Ik zou natuurlijk gewoon sowieso achter een gesloten deur kunnen omkleden maar ik heb eigenlijk geen zin om met dat soort dingen rekening te houden.
Wat natuurlijk meespeelt is dat de relatie tussen vriend en ex erg slecht is, zij mij niet wil leren kennen, en ik het idee heb dat ze graag op deze manier binnen gluurt.
Zou het onredelijk zijn om kind voortaan te laten bellen ipv videobellen? En hoe zouden jullie dat dan aan kind uitleggen?
Vriend snapt mij overigens helemaal al voelt hij de privacy inbreuk minder urgent dan ik.
Ik heb er echt een hekel aan als mensen bellen in huis zonder dat ik dat doorheb. Hier is de afspraak: videobellen in principe op je kamer, loop je ergens anders dan kondig je even aan dat je gaat bellen, zodat ik het ook weet en m’n gedrag erop aan kan passen.
En die afspraken gelden dus voor iedereen hier in huis, en voor al het bellen en videobellen, dus zowel voor vrienden als onze familie als moeder ect. Die afspraken ervaart kind als heel normaal. Ze begrijpt wel dat ik niet opeens in ondergoed of een keer schreeuwend in beeld wil komen omdat ik niet doorhad dat er gebeld werd. Onze priveruimte is privé, ook voor haar moeder.
woensdag 17 september 2025 om 22:15
Even een tvp. Ik verwacht ook met dit bijltje te moeten hakken. Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn verkering heeft 2 pubers. We kennen elkaar inmiddels bijna een halfjaar, maar ze weten nog niks van mijn bestaan (en ik vind dat kwetsbaar). Lastige situatie. De scheiding is nog recent (eind vorig jaar). Zijn ex weet inmiddels wel van mij, maar die vindt het niet in hun belang als hij zijn kinderen inlicht over mij. En hij is het daarmee eens.
Liever niet quoten.
Liever niet quoten.
The impossible only takes a little longer
vrijdag 19 september 2025 om 22:43
Ha Mus, dat is toch een prima keuze, van hem en zijn exvrouw? Zij moeten samen inschatten wat er in de hoofden van hun kinderen 'past'. Dat is niet altijd hetzelfde als compleet open of transparant zijn over alles... als iemand vol zit met verdriet of wennen aan een nieuwe situatie, past daar nog niet altijd nieuwe info bovenop. Doseren dus.
Is dat wat ze beogen? Ik zou dat ook zeker zo doen. Later kun je dan als ouder uitleggen waarom je zo hebt gehandeld, dat kunnen oudere pubers tegen die tijd prima begrijpen.
Voor volwassenen onderling is transparantie belangrijk, maar als ouder moet je continu het perspectief van het kind voorop hebben staan. En na een half jaar relatie (nogal een zwaar woord voor zoiets vers') of scheiding begrijp ik wel, dat dit nieuws nog niet gepast is.
Je kan je wel afvragen: wat vind jij er zo erg aan? Waarom raakt het je zo? Niet van alles vinden van wat een ander zou moeten doen, maar meer: wat maakt dat dit voor jouzelf zo lastig te verteren is? Dat is misschien wel interessant...
Is dat wat ze beogen? Ik zou dat ook zeker zo doen. Later kun je dan als ouder uitleggen waarom je zo hebt gehandeld, dat kunnen oudere pubers tegen die tijd prima begrijpen.
Voor volwassenen onderling is transparantie belangrijk, maar als ouder moet je continu het perspectief van het kind voorop hebben staan. En na een half jaar relatie (nogal een zwaar woord voor zoiets vers') of scheiding begrijp ik wel, dat dit nieuws nog niet gepast is.
Je kan je wel afvragen: wat vind jij er zo erg aan? Waarom raakt het je zo? Niet van alles vinden van wat een ander zou moeten doen, maar meer: wat maakt dat dit voor jouzelf zo lastig te verteren is? Dat is misschien wel interessant...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
