Wil ik een kind?

Wat wordt het toch ingewikkeld gemaakt allemaal.

Je kunt het (deels) zo zwaar maken als je zelf wilt.

Dat zal de tijd dan leren denk ik, je kan van te voren weinig zinnigs op zeggen.

Ik heb mijn diagnoses pas gekregen na de bevallingen, pas met de kinderen erbij ging het "echt" opvallen, hierdoor wel echt heel wat uitdagingen gehad, gelukkig heel fijn netwerk om ons heen en nu zoveel jaar later is het allemaal een stuk makkelijker.

Ji weet nu wat je zwaktes zijn en je sterke kanten en je man ook , met kinderen wordt het allemaal wel intenser, het is aan jullei om samen te bepalen of jullie dit samen kunnen met de kennis die jullie nu hebben.

Moiren schreef: ↑

23-09-2025 13:22

Wie zegt dat dat nodig is?

Niemand zegt dat, maar als TO zonder kinderen al veel op haar man leunt (zoals ze zelf aangeeft) dan kun je verwachten dat ze met kinderen meer een beroep moet doen op haar omgeving dan gemiddeld. Tegelijkertijd ook goed om je te realiseren dat de omgeving een zwakke plek bij de ouder nooit helemaal kan compenseren en je kind op een bepaalde manier altijd wat meekrijgt van jouw mentale kwetsbaarheid.

Dus goed dat je hierover nadenkt TO. Het is geen keuze die je voor eventjes maakt tenslotte.

Ik vind het heel lastig omdat ik aan de ene kant denk, ach iedereen mankeert wat.

Maar aan de andere kant ben ik zelf opgegroeid met een depressieve autistische moeder die ook psychoses had. Veel onveiligheid thuis en weinig warmte. Mijn vader functioneerde als het 3e kind en er was geen vangnet voor mijn moeder.

Ze vertelde mij dat als ze alles van te voren had geweten ze nooit aan kinderen was begonnen. Herinner me ook nog dat ze aangaf dat “ 1 kind nog te doen is” maar dat toen mijn broertje erbij kwam 4 jaar later ze echt overbelast was.

Geen idee of je iets hebt aan deze informatie. Ik heb zelf ook diagnoses dankzij mijn onveilige jeugd maar ben moeder van 2 ( binnenkort 3) kinderen. Ik zou zeggen ga maar eens een weekend proefdraaien bij een vriendin. Als je een fijne partner hebt en een steunend netwerk moet 1 kind haalbaar zijn. Maar wat als het een kind is met extra zorgen? Je staat er niet bij stil maar het zal je maar overkomen.

Uiteindelijk kan alleen jij het beslissen. Ik wens je heel veel wijsheid.

Wat goed en dapper dat je je verhaal hier deelt. Je schetst een heel helder en eerlijk beeld van jezelf en je situatie – dat alleen al laat zien hoe goed je kunt reflecteren.

Als ik in jouw schoenen stond, zou ik er niet aan beginnen.

Je benoemt zelf dat je dingen intens beleeft, moeite hebt met het reguleren van je emoties, en dat het dagelijks leven je al veel energie kost. Dat zijn geen kleine dingen. Baby’s – hoe welkom en geliefd ook – kunnen ontzettend veel van je vragen, óók als je mentaal kerngezond bent. Slaaptekort, constante zorg, weinig ruimte voor jezelf – dat brengt veel stabiele mensen zelfs uit balans.

Het klopt dat veel moeders een “oergevoel” ervaren, maar dat vervangt of compenseert niet automatisch de uitdagingen die je beschrijft. Net zoals een kind krijgen geen relatieproblemen oplost, helpt het meestal ook niet bij het ‘beter’ voelen van jezelf. Het vraagt juist nóg meer van je draagkracht.

En hoewel liefde en aandacht ontzettend belangrijk zijn, is dat helaas niet voldoende. Een kind vraagt om meer dan dat. Emotionele beschikbaarheid, veiligheid, twee ouders (idealiter).

Je man klinkt als een fijne, stabiele partner, maar hij kan niet de rol van twee ouders op zich nemen. Uiteindelijk draait het om jóuw draagkracht en of jij het ook aankunt – fysiek, emotioneel en mentaal. Zijn vertrouwen in jou is mooi, maar ik snap heel goed dat jij juist behoefte hebt aan iets meer reflectie of steun in je overweging.

Wat ik vooral heel waardevol vind, is dat je zo bewust stilstaat bij deze keuze. En ik wil je ook echt meegeven: het is óók een volwaardig, liefdevol en waardevol leven als je besluit géén ouder te worden. Die keuze mag er net zo goed zijn, ook al voelt het nu misschien als een afwijking van het ‘normale pad’.

Hoe graag wil je man een kind? En hoeveel van de zorg is hij bereid op zich te nemen, ook bedenkende dat er een kans is dat het een tijd weer slecht(er) met jou gaat. Dit zou voor mij zwaar wegen.

Ik ben ivm chronische ziekte altijd minder belastbaar geweest. Mijn vriend wilde héél graag een kind en is een stabiel en zorgzaam type waarvan ik weet dat hij z’n verantwoordelijkheid neemt. Daarom aangedurfd ervoor te gaan. Maar goed dat hij zo’n type is, want het was erg zwaar (door medische complicaties bij de baby, langdurig slaaptekort, opvlamming van mijn ziekte etc). Inmiddels is mijn kind een kleuter en heb ik de afgelopen jaren flink ingeleverd qua gezondheid. Achteraf gezien had ik veel meer ruimte moeten maken voor het moederschap, had ik eerder andere dingen moet inleveren/terugschalen om de extra stress en prikkels die bij ouderschap horen op te vangen.

Dus ja, natuurlijk kan het. Maar houd er wel rekening mee dat het een ingrijpende extra belasting in je leven is. Als de balans nu al precair is, dan is het verstandig om na te denken enerzijds of/waar je extra steun/hulp kan krijgen en anderzijds waar je zelf extra ruimte kan creëren.

En natuurlijk, als dat kind er eenmaal is houd je ervan en doe je er alles voor, hoe zwaar het ook wordt. Maar dat kan natuurlijk wel met een prijs komen qua gezondheid. De prijs die ik zelf heb betaald vind ik hoog en ik vraag me wel eens af of dit nou verstandig was. Maar goed, aan die gedachtes heb je niks als het kind er eenmaal is dus we maken er maar wat van samen! En mijn kind komt gelukkig niks tekort, is gezond en gelukkig en onbezorgd, mede dankzij ons stevige netwerk.

Heel eerlijk, jij klinkt goed overwogen maar je man nogal naïef. Het komt namelijk helemaal niet vanzelf wel goed. Het is retehard werken en als jij extra hulp nodig hebt moet hij 2x zo hard werken, namelijk op zijn werk voor de centen en na thuiskomst de 2e shift omdat jij dan katsaf bent en niet meer vooruit te branden.

En dat kan heel goed werken maar dan moeten jullie er wel met open ogen instappen. Jij moet de extra ruimte durven nemen om te blijven functioneren en hij moet zonder miepen de extra klussen oppakken.

Dat wordt nogal onderschat!

Je kunt het in de gesprekken met je man heel concreet maken: is hij bereid alle nachtdiensten op zich te nemen? Een van de grootste risicofactoren voor mentale instabiliteit is te weinig slaap, dus het is cruciaal dat jij genoeg slaapt. Dat betekent dat hij in principe altijd ‘s nachts uit moet.

Is hij bereid minder te gaan werken om kind naar school te brengen en op te halen?

Ik denk dat het met één instabiele ouder essentieel is dat de ander de hoofdtaken op zich neemt. Als die ander dat niet wil of kan, moet je het m.i. niet doen. Dan vraagt het teveel van jou en dat moet je jezelf, je kind en misschien zelfs je relatie niet aan willen doen.

Dus alleen als man bereid is hoofdverzorger te worden, kun je er m.i. over nadenken.

Bij mij kwam er zeker geen weten met de geboorte van mijn zoon. Wel kneiterveel liefde, waardoor de zware momenten makkelijker waren. Maar ik vond het knap ingewikkeld, zo’n kind dat nog niets uit kan leggen, maar zich wel soms duidelijk onprettig voelt en jij probeert maar uit te vogelen wat er is. En dat dan op zeer weinig slaap. Ik zou niet rekenen op dat je het opeens weet of snapt of zekerder bent na de geboorte. Eerder omgekeerd, ontzwangeren en nieuwe moeder onzekerheid en slaaptekort kunnen je behoorlijk destabiliseren. Dus daarvoor zou ik zeker een plan maken met een behandelaar als je zwanger wordt, voor na de bevalling.

En de zorgtaken worden meer hè, niet minder. En ik vind afwassen of kleren wassen niet leuker als het spullen van mijn zoon zijn. Het kost nog steeds gewoon energie. Ik zou daar dus ook echt goede, zeer goede afspraken over maken met je man. In veel, veel meer detail dan “het komt wel goed”.

Tavistock schreef: ↑

23-09-2025 15:21

Je kunt het in de gesprekken met je man heel concreet maken: is hij bereid alle nachtdiensten op zich te nemen? Een van de grootste risicofactoren voor mentale instabiliteit is te weinig slaap, dus het is cruciaal dat jij genoeg slaapt. Dat betekent dat hij in principe altijd ‘s nachts uit moet.

Is hij bereid minder te gaan werken om kind naar school te brengen en op te halen?.

En ook he, kan jij dit? Kan jij je man voor de 4e keer wakker maken die nacht terwijl je weet dat hij er over 2 uur uit moet voor zijn werkdag terwijl jij 'alleen maar' voor jullie kind hoeft te zorgen? En dan savonds als hij uit zijn werk thuis komt hem vragen om de stofzuiger over de vloer te trekken zodat jij een dutje kan doen? Onderschat de psychologie ervan bij jou ook niet. Want je wilt stabiel blijven voor je kind dus moet je die ruimte pakken maar oh wat is dat moeilijk!

Lotte93 schreef: ↑

22-09-2025 17:57

En nu beginnen bijna al mn vriendinnen baby’s te werpen

Baby's werpen?

Je vindt alles al zwaar, doe dat je man niet aan ajb.

gonniegijsje schreef: ↑

23-09-2025 15:33

En ook he, kan jij dit? Kan jij je man voor de 4e keer wakker maken die nacht terwijl je weet dat hij er over 2 uur uit moet voor zijn werkdag terwijl jij 'alleen maar' voor jullie kind hoeft te zorgen? En dan savonds als hij uit zijn werk thuis komt hem vragen om de stofzuiger over de vloer te trekken zodat jij een dutje kan doen? Onderschat de psychologie ervan bij jou ook niet. Want je wilt stabiel blijven voor je kind dus moet je die ruimte pakken maar oh wat is dat moeilijk!

Goede toevoeging. Daar zie ik het bij mijn vriendinnen ook veel misgaan. Die ontzien hun partner omdat ze denken dat het voor hen gemakkelijker is, en doen zichzelf daarmee geweld aan.

Het is misschien heel pijnlijk, maar als je zelf instabiel bent, denk ik dat je leven een stuk prettiger, fijner, in balans is, als je geen kinderen hebt. Maar ik snap ook dat je die liefde graag mee wil maken

Ik ben ook zo dat ik bij tijd en wijlen alles zwaar vind en dat kleine dingen me enorm kunnen raken. En ik bedank mezelf nu na mijn 40e nog steeds elke dag, dat ik destijds op jouw leeftijd toen die biologische klok ging tikken en vriendinnen begonnen te "werpen", niet voor kinderen gekozen heb.

Maar andersom zal net zo goed waar zijn, dat je als je eenmaal kinderen hebt jezelf na je 40e feliciteert dat je destijds voor het moederschap gekozen hebt.

Er is geen zinnig antwoord op je vraag te geven vrees ik.

Of er een "oer" iets omhoog komt, misschien komt het voor maar ik zou er niet op rekenen, je hoort vaak genoeg dat dat niet kwam.

Wat goed dat je hier over nadenkt voordat jij/jullie aan kinderen beginnen.

Of je een kinderwens hebt is denk ik vraag 1. Mij hielp het om me mijn ideale leven over 20 jaar in te beelden: in dat beeld waren er (volwassen) kinderen. En toen ik dacht "dat wil ik ook" als anderen kinderen kregen was het voor mij duidelijk. Inmiddels is mijn kinderwens vervuld, ik geniet mee als iemand zwanger is maar denk ook "blij dat ik niet nog een keer door de zwangerschap en babytijd hoef".

Dit stuk liever niet quoten:
Ik heb dus ook getwijfeld (om andere redenen) en uiteindelijk heel bewust voor kinderen gekozen. Ik sta nog steeds 100% achter die keuze en inmiddels wordt het fysiek en mentaal minder zwaar. Maar het is me wel tegengevallen hoe zwaar het was. Ik had 2x een spannende zwangerschap met meerdere opnames en op het laatst dagelijkse controles in het ziekenhuis, daarna wekenlang met een prematuur op neonatologie doorgebracht. De tweede keer een tweeling terwijl er al een peuter rondliep. Alledrie sliepen pas na 1,5 jaar langer dan 2-4 uur achter elkaar. Ik ben beide keren deels uitgevallen op werk, omdat ik het slaapgebrek niet meer trok en om de haverklap ziek was. Ik durf wel te zeggen dat ik voor mijn zwangerschap een hoge belastbaarheid had, dat is nu dus niet meer zo. Ik vind het lastig om toe te geven, maar liefde en aandacht geven aan mijn kinderen was ik die periode van overspannenheid ook niet zo makkelijk. Ik kon amper prikkels hebben en reageerde dus niet altijd geduldig en vriendelijk op huilen of aandacht vragen.

Hiermee bedoel ik trouwens niet dat jij het sowieso niet aan gaat kunnen! Wat ik bedoel is dat je vantevoren niet weet hoe het loopt met een kind. Jij geeft aan dat je nu al 'kwetsbaar' bent. Zonder de details te weten kan het volgens mij twee kanten op: of je kan de extra belasting van een kind niet aan, of je bloeit op en krijgt juist veel energie van het zorgen voor en tijd doorbrengen met je kindje.

De vraag is denk ik: hoe goed kunnen jullie het 1e scenario opvangen?
Hoeveel dagen moet je man minimaal werken om rond te komen als gezin? Kan hij makkelijk ouderschapsverlof en zorgverlof opnemen? (Wettelijk gezien heeft iedereen daar recht op, maar in sommige beroepen is het lastiger om langere tijd of onverwachts afwezig te zijn)
Welke taken kun je eventueel uitbesteden (denk aan boodschappen bezorgen, kinderopvang/oppas inzetten, schoonmaker inhuren, etc)?
Heb je een goed sociaal netwerk van vrienden, familie en buren die bij kunnen springen indien nodig? (En ben jij een beetje goed in hulp vragen?)

Hoe zien jullie de opvoeding van je kind samen voor je en wat vraagt dat van jou/jullie? Er is een basiszorg die iedere ouder moet 'leveren', maar afhankelijk van wat je belangrijk vindt komen daar minder of meer taken bij. Schermvrij opvoeden, wasbare luiers, je kindje thuishouden tot het 4 jaar is en altijd een verse, gezonde maaltijd voorschotelen vraagt bijvoorbeeld meer van je dan je kind naar de opvang op dagen dat je zelf thuis bent, regelmatig een potje of kant-en-klaar-maaltijd geven en de tv aanslingeren als je zelf ook even moet uitrusten. (Overigens ken ik veel ouders bij wie de ambities van schermvrij opvoeden enzo al snel overboord gaan, inclusief ikzelf, dus dit is zeker geen oordeel over het jezelf makkelijk minder zwaar maken!)

Tavistock schreef: ↑

23-09-2025 15:21

Je kunt het in de gesprekken met je man heel concreet maken: is hij bereid alle nachtdiensten op zich te nemen? Een van de grootste risicofactoren voor mentale instabiliteit is te weinig slaap, dus het is cruciaal dat jij genoeg slaapt. Dat betekent dat hij in principe altijd ‘s nachts uit moet.

Bereidheid is ook niet voldoende. je moet het ook allemaal kunnen. Als je een slechte slaper hebt is het helemaal niet voor iedereen haalbaar om én te werken én de nachtdiensten te draaien. Dan val je gewoon ziek uit.

Ons kind begint nu na 1,5 jaar door te slapen. Ik had er niet aan moeten denken om dat allemaal alleen op te moeten lossen, want dat was me nooit gelukt.

Amaryllis schreef: ↑

23-09-2025 15:57

Heb je een goed sociaal netwerk van vrienden, familie en buren die bij kunnen springen indien nodig? (En ben jij een beetje goed in hulp vragen?)

En heeft dat sociale netwerk er ook zin in, om voor dit fictieve kind te zorgen?
Ik heb een groot sociaal netwerk, maar er is niemand die structureel mijn kind gaat opvangen hoor

Pinaco schreef: ↑

23-09-2025 16:07

En heeft dat sociale netwerk er ook zin in, om voor dit fictieve kind te zorgen?
Ik heb een groot sociaal netwerk, maar er is niemand die structureel mijn kind gaat opvangen hoor

Dan is het antwoord in jouw geval dus "nee" op die vraag. Sommige aanstaande grootouders verdringen zich bijvoorbeeld voor een vaste oppasdag, anderen hebben geen ouders meer of die willen niet of alleen in nood oppassen. Dat is iets wat je vantevoren kunt bespreken (en je kent je ouders waarschijnlijk goed genoeg om in te schatten wat hun belofte van een vaste dag waard is).

Het ging me daar ook meer om: reken je niet rijk, maar maak een realistisch plan. Dus niet zonder overleg erop gokken dat je ouders wel 2 dagen oppassen. Of dat je wel plek op de kinderopvang hebt. Dat geldt natuurlijk voor alle aanstaande ouders, maar helemaal als er iets speelt zoals bij TO.

Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, ik ken genoeg mensen bij wie pech op pech stapelde, maar je hebt ook dingen die je vooraf redelijk kan inschatten. Of je ouders nog vitaal genoeg en bereid zijn om structureel of incidenteel op te passen bijvoorbeeld.

Pinaco schreef: ↑

23-09-2025 16:07

En heeft dat sociale netwerk er ook zin in, om voor dit fictieve kind te zorgen?
Ik heb een groot sociaal netwerk, maar er is niemand die structureel mijn kind gaat opvangen hoor

Nou dit. Ik weet dat velen om mij heen weten dat ze op mij kunnen rekenen in geval van nood (condoleance, ziekenhuisbezoek etc) maar ik ga niet structureel/met regelmaat/omdat iemand slecht geslapen heeft op andermans kinderen passen.
En ook een sociaal netwerk zou plots niet meer kunnen (mijn moeder bleek ineens op jonge leeftijd ziek te zijn en overleed kort daarna, schoonouders worden ook ineens ouder met operaties aan heup en knie)

Mijn kennis en partner hebben beiden ook psychoses gehad. Wilden een kind, zij werd zwanger, moest stoppen met medicijnen en kreeg weer een psychose. Ook hij kreeg opnieuw een psychose toen kind in peuterleeftijd zat. Zij hebben veel hulp van haar familie, anders redden ze het niet. Als oma zet je dan soms je eigen leven weer in het teken van je kinderen, maar besef wel wat je ze aan doet.

Wij zijn zelf gezond en stabiel, maar het hebben van een kind is retezwaar. Ik zie het bij bijna iedereen om me heen dat het pittig is. En dan moet je nog hopen dat je een 'standaard-kind' krijgt die nog enigszins makkelijk meeloopt met de meute

Niet doen. Je brengt een nieuw wezen in de wereld die je mogelijk opzadelt met psychische problematiek die blijkbaar zo heftig is dat je niet zelfstandig kunt functioneren. Dat zou voor mij al geen optie zijn.

Qua zwaarte van het moederschap is het misschien goed om eerst weer eens te gaan werken, want hoewel ik zelf geen kinderen heb, weet ik uit betrouwbare bronnen wel dat kinderen meer energie kosten dan een baan. Maar heel eerlijk klinkt het niet alsof je stabiel en belastbaar genoeg bent als ouder, hoeveel liefde je ook te geven hebt.

daffy schreef: ↑

23-09-2025 16:37

Niet doen. Je brengt een nieuw wezen in de wereld die je mogelijk opzadelt met psychische problematiek die blijkbaar zo heftig is dat je niet zelfstandig kunt functioneren. Dat zou voor mij al geen optie zijn.

Qua zwaarte van het moederschap is het misschien goed om eerst weer eens te gaan werken, want hoewel ik zelf geen kinderen heb, weet ik uit betrouwbare bronnen wel dat kinderen meer energie kosten dan een baan. Maar heel eerlijk klinkt het niet alsof je stabiel en belastbaar genoeg bent als ouder, hoeveel liefde je ook te geven hebt.

Ik weet uit nog betrouwbaardere bron, namelijk mezelf, dat dat niet het geval hoeft te zijn.

Amaryllis schreef: ↑

23-09-2025 16:17

Dan is het antwoord in jouw geval dus "nee" op die vraag. Sommige aanstaande grootouders verdringen zich bijvoorbeeld voor een vaste oppasdag, anderen hebben geen ouders meer of die willen niet of alleen in nood oppassen. Dat is iets wat je vantevoren kunt bespreken (en je kent je ouders waarschijnlijk goed genoeg om in te schatten wat hun belofte van een vaste dag waard is).

Het ging me daar ook meer om: reken je niet rijk, maar maak een realistisch plan. Dus niet zonder overleg erop gokken dat je ouders wel 2 dagen oppassen. Of dat je wel plek op de kinderopvang hebt. Dat geldt natuurlijk voor alle aanstaande ouders, maar helemaal als er iets speelt zoals bij TO.

Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, ik ken genoeg mensen bij wie pech op pech stapelde, maar je hebt ook dingen die je vooraf redelijk kan inschatten. Of je ouders nog vitaal genoeg en bereid zijn om structureel of incidenteel op te passen bijvoorbeeld.

En dan heb je het alleen maar over oppassen. Tegen de tijd dat ze een tijdje alleen thuis kunnen zijn, begint de puberteit en heb je een puber in huis die brutaal tegen je is, gepest wordt, blowt, niets doet aan school of de hele dag keihard punkrock luistert. Kun je dat aan en is het netwerk dan nog steeds bereid om zich af en toe met puber te bemoeien?

lenthe_ schreef: ↑

23-09-2025 16:18

Nou dit. Ik weet dat velen om mij heen weten dat ze op mij kunnen rekenen in geval van nood (condoleance, ziekenhuisbezoek etc) maar ik ga niet structureel/met regelmaat/omdat iemand slecht geslapen heeft op andermans kinderen passen.
En ook een sociaal netwerk zou plots niet meer kunnen (mijn moeder bleek ineens op jonge leeftijd ziek te zijn en overleed kort daarna, schoonouders worden ook ineens ouder met operaties aan heup en knie)

En toch ken ik mensen die dat wel doen. Een ongewenst kinderloze waar een neefje en nichtje elke week kwamen logeren en jaarlijks een week mee op vakantie gaan, een oudere vrouw die haar kleinkinderen elke week 2 dagen en een nacht had zodat de (alleenstaande) ouder even rust had, een andere grootmoeder die een dag minder ging werken toen haar dochter een meerling kreeg, een vriendin die haar beste (en kinderloze) vriendin altijd kan bellen en iemand die haar zus ontlast door elke maand een weekend op pad te gaan met haar kinderen. Allemaal in goed overleg en met plezier gedaan. Ik heb ook een tijdje elke 2 weken een middag opgepast, voor een thuisblijfmoeder die een behandeling moest volgen. Er zijn zelfs mensen die het voor vreemden doen, via bijvoorbeeld Buurtgezinnen.

Dus helemaal eens dat je er niet vanuit mag gaan dat anderen wel bijspringen. Er zijn genoeg moeders/gezinnen die er echt alleen voor staan. Maar het is niet alsof het nooit gebeurt dat grootouders, tantes of vriendinnen bij willen springen.

Dat grote sociale netwerk hoeven niet per se familie of goede vrienden te zijn.

Ik groeide op in een (toen-) nieuwbouwbuurt met veel jonge gezinnen, veel kinderen van dezelfde leeftijd. Het was daar heel normaal dat kinderen bij elkaar in en uitliepen, en dat als moeder even wegmoest dat je dan even bij "tante Annie" aan de overkant ging spelen.
Of dat een buurvrouw insprong als er een calamiteit was, toen mijn broer een ongeluk had gehad en naar het ziekenhuis moest werd ik door een buuf van school gehaald.

Ik lees dat TO groot en landelijk woont. Maar hoe is het buurtnetwerk dan? Het klinkt alsof er niet veel buren zijn.
Dat is van onschatbare waarde denk ik, gewoon voor het alledaagse dat iemand even ook jouw kind meeneemt naar zwemles als jij niet kan, of dat ze even ergens een boterham mee-eten.
Het hoeft allemaal niet groots en meeslepend, maar die kleine dingen maken veel verschil. En ik snap dat er zat mensen gezinnen grootbrengen zonder zo'n buurtnetwerk maar juist als je zelf op de rand balanceert kan dat net het verschil maken tussen jankend in elkaar zijgen of even een uurtje bijkomen.

nerdopviva schreef: ↑

23-09-2025 16:40

En dan heb je het alleen maar over oppassen. Tegen de tijd dat ze een tijdje alleen thuis kunnen zijn, begint de puberteit en heb je een puber in huis die brutaal tegen je is, gepest wordt, blowt, niets doet aan school of de hele dag keihard punkrock luistert. Kun je dat aan en is het netwerk dan nog steeds bereid om zich af en toe met puber te bemoeien?

Tis echt een godswonder dat er nog mensen aan kinderen beginnen hè.

Of Viva heeft allemaal onmogelijke kinderen.

daffy schreef: ↑

23-09-2025 16:37

Niet doen. Je brengt een nieuw wezen in de wereld die je mogelijk opzadelt met psychische problematiek die blijkbaar zo heftig is dat je niet zelfstandig kunt functioneren. Dat zou voor mij al geen optie zijn.

Qua zwaarte van het moederschap is het misschien goed om eerst weer eens te gaan werken, want hoewel ik zelf geen kinderen heb, weet ik uit betrouwbare bronnen wel dat kinderen meer energie kosten dan een baan. Maar heel eerlijk klinkt het niet alsof je stabiel en belastbaar genoeg bent als ouder, hoeveel liefde je ook te geven hebt.

Ja, ik roep wel eens om 17.00 uur "zo ik ga nu naar huis en dan begint het harde werk"
Mijn collega kwam elke donderdag zuchtend binnen met: "blij dat ik weer hier ben. Ze zijn echt wel leuk hoor, maar ik kom hier weer tot rust"
Uiteraard beide niet serieus bedoeld, maar het is wel heel intens.
Baby's die (veel) huilen, peuters met heftige driftbuien, kleuters en basisschool met alle afspraken en niet-zelfstandige kinderen en pubers waarbij je überhaupt geen idee hebt van hoe ze werken.