Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

Bo-Katan schreef: ↑

28-09-2025 08:43

Als medicijnen mij konden helpen zou ik ze onmiddellijk nemen. Ik ben zo moe en zo overprikkeld en dat lijkt maar niet beter te gaan.
Tegen mij is gezegd dat er tegen ass geen medicijnen zijn helaas.

Er zijn geen medicijnen om ass te genezen, maar wel om bepaalde klachten te helpen verminderen.
Mijn oudste kreeg antidepressiva om wat minder last te hebben van prikkels, mijn jongste kreeg daarvoor een lage dosis antipsychotica.

Elsy schreef: ↑

27-09-2025 23:47

ADHD wordt echt nog niet geaccepteerd. Hoe vaak ik de vraag kreeg waarom ik nou een “label” nodig heb, en vrijwel iedereen heeft een label. Dan helpt het niet als de medicatie die kan helpen op school verkocht wordt. Want blijkbaar is die medicatie dus niet nodig (anders verkoop je het niet). En krijgen mensen veel te makkelijk de diagnose. Ik ken via via iemand die ADHD medicatie verkoopt en de reacties erop waren wat ik hierboven schreef.

Het blijft ook enorm lastig te begrijpen (of accepteren? ), ook voor mensen dichtbij je die het wel geloven vind ik. Het is goed bedoeld maar de verwachtingen blijven te hoog. Er zijn dingen die ik gewoon niet kan, maar zij geloven dat ik het wel kan. En geven me peptalks. Maar wat er dan gebeurt is dat ik misschien weer wat hoop krijg, iets toch probeer en dan vervolgens faal. En dan wordt het vervolgens nog steeds niet begrepen, dan worden er weer andere oorzaken aangehaald voor het falen, iets vanuit mijzelf, of externe oorzaken als pech, verkeerde moment, blabla, gewoon opnieuw proberen. Ik wil dat niet meer. Ik heb vaak creatieve hobbies, en blijk er dan behoorlijk goed in te zijn. Dan willen ze graag dat ik er mijn werk van maak. Omdat ze me graag gelukkig willen zien. En door die peptalks ga ik geloven dat ik het kan. En dan wordt er gepusht, heb je al gekeken naar opleidingen, heb je dit, heb je dat, misschien kun je zus of zo. Vragen en nog meer vragen. Het creëert druk, spanning, en ik verlies het plezier en de motivatie voor mijn hobbie. En dan stop ik. En dan blijf je voor heel lang horen, wat jammer, je had zo'n talent, misschien kun je weer beginnen, een kunstenaar die ik ken zag je werk gisteren hangen, en was gigantisch onder de indruk. Wat toch zonde dat je gestopt bent. Misschien begin je nog weer opnieuw. Het is je roeping.

Au. Het doet echt zeer. Ja, ik heb weer gefaald, ik weet dat wel.

Ik heb er zo veel meer last van dan ze weten. Ze bedoelen het goed, blijven eeuwig positief over mijn capaciteiten, maar helpen me daar helemaal niet mee. Laats heb ik huilend gezegd dat ik probeer te accepteren dat ik daadwerkelijk een handicap heb, dat dat is wat het is, een handicap. En dat dat me niet lukt als iedereen het blijft ontkennen. Dat ik weet dat het goed bedoeld is, maar niet helpend.

Die druk ook om helemaal gelukkig te zijn, pfff. Laat me gewoon mijn stemmingswisselingen hebben. Die gaan niet weg.

Herkenbaar! Je moet dit doen en je moet dat doen en je moet zus doen en je moet zo doen. Ook een keer gehad dat iemand naast me is gaan zitten met een lijst van ongevraagde (gedrags)tips,alsof je huiswerk aan het uitleggen was (was op mijn werk) :aanpassen in team: niet in verdediging schieten,niet uitwijden,geen eigenwijs gedrag vertonen" of:"Als je gezellschapsdame op een afdeling wilt zijn dan wil ik dat je als rustige vrouw binnenkomt"...dan vraag je eigenlijk een karakterverandering van mij. Dan moet je ook tegen mijn vriend zeggen dat hij drukker moet worden omdat hij te rustig is. Of tegen een hond zeggen dat hij moet gaan miauwen of tegen een kat zeggen dat hij moet gaan blaffen. De meesten hebben wel begrip maar er zullen altijd mensen zijn die denken dat ass-en ADHD-symptomen ff te verhelpen zijn want je kunt toch effe...NEE,ik kan niet EFFE"... In.sommige situaties ervaar ik het als een handicap en in sommige situaties als een verrijking.

Pianissimo schreef: ↑

29-09-2025 09:20

Het blijft ook enorm lastig te begrijpen (of accepteren? ), ook voor mensen dichtbij je die het wel geloven vind ik. Het is goed bedoeld maar de verwachtingen blijven te hoog. Er zijn dingen die ik gewoon niet kan, maar zij geloven dat ik het wel kan. En geven me peptalks. Maar wat er dan gebeurt is dat ik misschien weer wat hoop krijg, iets toch probeer en dan vervolgens faal. En dan wordt het vervolgens nog steeds niet begrepen, dan worden er weer andere oorzaken aangehaald voor het falen, iets vanuit mijzelf, of externe oorzaken als pech, verkeerde moment, blabla, gewoon opnieuw proberen. Ik wil dat niet meer. Ik heb vaak creatieve hobbies, en blijk er dan behoorlijk goed in te zijn. Dan willen ze graag dat ik er mijn werk van maak. Omdat ze me graag gelukkig willen zien. En door die peptalks ga ik geloven dat ik het kan. En dan wordt er gepusht, heb je al gekeken naar opleidingen, heb je dit, heb je dat, misschien kun je zus of zo. Vragen en nog meer vragen. Het creëert druk, spanning, en ik verlies het plezier en de motivatie voor mijn hobbie. En dan stop ik. En dan blijf je voor heel lang horen, wat jammer, je had zo'n talent, misschien kun je weer beginnen, een kunstenaar die ik ken zag je werk gisteren hangen, en was gigantisch onder de indruk. Wat toch zonde dat je gestopt bent. Misschien begin je nog weer opnieuw. Het is je roeping.

Au. Het doet echt zeer. Ja, ik heb weer gefaald, ik weet dat wel.

Ik heb er zo veel meer last van dan ze weten. Ze bedoelen het goed, blijven eeuwig positief over mijn capaciteiten, maar helpen me daar helemaal niet mee. Laats heb ik huilend gezegd dat ik probeer te accepteren dat ik daadwerkelijk een handicap heb, dat dat is wat het is, een handicap. En dat dat me niet lukt als iedereen het blijft ontkennen. Dat ik weet dat het goed bedoeld is, maar niet helpend.

Die druk ook om helemaal gelukkig te zijn, pfff. Laat me gewoon mijn stemmingswisselingen hebben. Die gaan niet weg.

Hier ben ik het mee eens. Uiteraard is iedereen met ass en ADHD anders.