Trouwringen, budget

Claire45 schreef: ↑

02-10-2025 10:39

Datzelfde principe kun je toepassen op een goedkopere ring: als-ie is versleten vervang je hem voor een gloednieuw exemplaar.

dat geldt ook voor de bruidegom trouwens

Charlie591 schreef: ↑

02-10-2025 06:06

Even totaal off topic, maar ik vind het altijd opvallend dat er een bepaalde “feministische generatie” lijkt te zijn die zo enorm struikelen over die naam van partner aannemen. Zo’n beetje (lekker generaliserend) geboortejaar tussen 1960 en 1975, gen X min of meer. Ken moeders en tantes van vriendinnen die post terugsturen die duidelijk voor hen is maar waar per ongeluk naam partner op staat of “nee, verkeerde nummer” zeggen als aan de telefoon werd gezegd “spreek ik met mevrouw *naam partner*”. Bij m’n eigen generatie (begin 90’s) hoor ik dat dan weer bijna nooit terug (ben zelf ook best feministisch maar die achternaam aannemen vond ik juist leuk). Vraag me af of er in die tijd daar ineens heel veel aandacht voor was of zo. Weet niet of jij ook die generatie bent, misschien heb ik het totaal mis

ik ben van die generatie (randje) en ik ben opgevoed door babyboomers met een heel traditioneel man-vrouwbeeld, mijn vader, mijn ooms, vrienden van mijn vader dachten toen zoals Davey nu denkt. Daar was ook geen verzetten tegen, want er was amper een ander vrouwbeeld. Tegelijkertijd voelden onze moeders wel heel veel onvrede over hun leven en in hun huwelijk. Onze moeders waren de eerste generatie voor wie scheiden echt een optie was, die hun niet direct in de diepe armoede zou duwen. Dat deden onze moeders dus ook. En dan kwamen ze erachter hoe vervelend het was dat hun hele identiteit was opgehangen aan de achternaam van hun ex. En daar werd dan ook wat van gedacht. 'Oh, een gescheiden vrouw, wat zielig voor de kinderen', als ze een afspraak maakten bij de tandarts/kapper/noem maar op. Want ze gingen dan weer terug naar hun oude naam. Ze kwamen erachter dat ze met het aannemen van een nieuwe achternaam ook iemand anders werden, in de ogen van de samenleving.
Eerst waren ze een meisje met de naam van hun vader, toen waren ze een vrouw met de naam van hun man en hun eigen naam en toen werden ze een zielige vrouw met weer 1 achternaam. Daar werden ze wel strijdbaar van en dat is mijn generatie met de paplepel ingegeven. 'Zorg dat je je eigen boontjes kunt doppen, hou je eigen naam want die is deel van je identiteit, wees niet afhankelijk.' Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, Hedy d'Ancon, Ciska Dresselhuys en Anja Meulenbelt zijn namen die bij ons zijn blijven hangen, onze moeders lazen de Margriet, maar ook de Opzij. Dat is blijven hangen.
Ik denk dat daar ook vandaan komt dat wij het echt een stap terug in de tijd vinden om de naam van je echtgenoot te gaan dragen, omdat we nog weten wat een ballast het ook kan zijn als het huwelijk weer over gaat.

Hitime schreef: ↑

02-10-2025 08:20

Ik vind het zelf ook wel grappig om te lezen dat mensen zich zo druk maken over dat ik zijn achternaam wil aannemen. Ik heb hier goed over nagedacht en ik word juist heel blij van deze gedachte. Ik weet dat ik officieel mijn eigen naam zal houden, maar ik heb mijn redenen waarom ik liever zijn achternaam wel aannemen in plaats van die van mijzelf houden . En daarbij vind ik het een hele mooie gedachte dat ik dezelfde achternaam draag als mijn kind.

Kinderen kunnen tegenwoordig de achternaam van de moeder krijgen.

ladadieladieda schreef: ↑

02-10-2025 11:34

ik ben van die generatie (randje) en ik ben opgevoed door babyboomers met een heel traditioneel man-vrouwbeeld, mijn vader, mijn ooms, vrienden van mijn vader dachten toen zoals Davey nu denkt. Daar was ook geen verzetten tegen, want er was amper een ander vrouwbeeld. Tegelijkertijd voelden onze moeders wel heel veel onvrede over hun leven en in hun huwelijk. Onze moeders waren de eerste generatie voor wie scheiden echt een optie was, die hun niet direct in de diepe armoede zou duwen. Dat deden onze moeders dus ook. En dan kwamen ze erachter hoe vervelend het was dat hun hele identiteit was opgehangen aan de achternaam van hun ex. En daar werd dan ook wat van gedacht. 'Oh, een gescheiden vrouw, wat zielig voor de kinderen', als ze een afspraak maakten bij de tandarts/kapper/noem maar op. Want ze gingen dan weer terug naar hun oude naam. Ze kwamen erachter dat ze met het aannemen van een nieuwe achternaam ook iemand anders werden, in de ogen van de samenleving.
Eerst waren ze een meisje met de naam van hun vader, toen waren ze een vrouw met de naam van hun man en hun eigen naam en toen werden ze een zielige vrouw met weer 1 achternaam. Daar werden ze wel strijdbaar van en dat is mijn generatie met de paplepel ingegeven. 'Zorg dat je je eigen boontjes kunt doppen, hou je eigen naam want die is deel van je identiteit, wees niet afhankelijk.' Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, Hedy d'Ancon, Ciska Dresselhuys en Anja Meulenbelt zijn namen die bij ons zijn blijven hangen, onze moeders lazen de Margriet, maar ook de Opzij. Dat is blijven hangen.
Ik denk dat daar ook vandaan komt dat wij het echt een stap terug in de tijd vinden om de naam van je echtgenoot te gaan dragen, omdat we nog weten wat een ballast het ook kan zijn als het huwelijk weer over gaat.

Ik denk dat dat klopt
Voor mij is het ook een enorm principe kwestie, omdat je weet hoe dun de lijn is.

Eigenlijk vergelijkbaar met vaccins, ik heb nog kinderen met polio gezien of met de gevolgen van de bof, de angst voor kinderziektes zit er flink in.
Vaccins staan nooit ter discussie bij mij

ladadieladieda schreef: ↑

02-10-2025 11:34

ik ben van die generatie (randje) en ik ben opgevoed door babyboomers met een heel traditioneel man-vrouwbeeld, mijn vader, mijn ooms, vrienden van mijn vader dachten toen zoals Davey nu denkt. Daar was ook geen verzetten tegen, want er was amper een ander vrouwbeeld. Tegelijkertijd voelden onze moeders wel heel veel onvrede over hun leven en in hun huwelijk. Onze moeders waren de eerste generatie voor wie scheiden echt een optie was, die hun niet direct in de diepe armoede zou duwen. Dat deden onze moeders dus ook. En dan kwamen ze erachter hoe vervelend het was dat hun hele identiteit was opgehangen aan de achternaam van hun ex. En daar werd dan ook wat van gedacht. 'Oh, een gescheiden vrouw, wat zielig voor de kinderen', als ze een afspraak maakten bij de tandarts/kapper/noem maar op. Want ze gingen dan weer terug naar hun oude naam. Ze kwamen erachter dat ze met het aannemen van een nieuwe achternaam ook iemand anders werden, in de ogen van de samenleving.
Eerst waren ze een meisje met de naam van hun vader, toen waren ze een vrouw met de naam van hun man en hun eigen naam en toen werden ze een zielige vrouw met weer 1 achternaam. Daar werden ze wel strijdbaar van en dat is mijn generatie met de paplepel ingegeven. 'Zorg dat je je eigen boontjes kunt doppen, hou je eigen naam want die is deel van je identiteit, wees niet afhankelijk.' Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, Hedy d'Ancon, Ciska Dresselhuys en Anja Meulenbelt zijn namen die bij ons zijn blijven hangen, onze moeders lazen de Margriet, maar ook de Opzij. Dat is blijven hangen.
Ik denk dat daar ook vandaan komt dat wij het echt een stap terug in de tijd vinden om de naam van je echtgenoot te gaan dragen, omdat we nog weten wat een ballast het ook kan zijn als het huwelijk weer over gaat.

Ik ben een early millenial, maar ik heb nog scherp op het netvlies hoe frustrerend het was voor gescheiden vrouwen. Dat je jaren na scheiding nog aangesproken werd met de naam van je ex-man. En dan nog geen eens eigen-naam-ex-naam, nee ex-naam. Of de ex van. Zeker als er veel pijn zat in de scheiding.
Ik vind het ook niet mooi om de naam van je partner aan te nemen. Kinderen kunnen al een behoorlijke tijd de naam van de moeder krijgen en tegenwoordig zelfs zowel de naam van de vader als van de moeder.

Maar ja, ik zie mijn achternaam als een onderdeel van mijn identiteit, gewoon omdat ik altijd al mijn hele leven zo genoemd wordt. Ik zou ook niet mijn achternaam veranderen in die van mijn moeder, om dezelfde reden.

Wij vonden gewone trouwringen saai en nogal duur voor wat je dan krijgt en zijn destijds beland bij 'metaal kunstenaar' in Alkmaar: https://metalart.nl/pages/collections-trouwringen

Lila-Linda schreef: ↑

02-10-2025 10:41

dat geldt ook voor de bruidegom trouwens

Lila-Linda schreef: ↑

02-10-2025 11:39

Ik denk dat dat klopt
Voor mij is het ook een enorm principe kwestie, omdat je weet hoe dun de lijn is.

Eigenlijk vergelijkbaar met vaccins, ik heb nog kinderen met polio gezien of met de gevolgen van de bof, de angst voor kinderziektes zit er flink in.
Vaccins staan nooit ter discussie bij mij

Oh wat grappig dat je het doortrekt naar vaccins, want dat is waar inderdaad. Ik weet nog dat er bij ons in het dorp mensen waren met kinderverlamming door polio, en daar mank van waren. Ik heb het echt nog scherp op het netvlies inderdaad, volwassenen met langdurige gevolgen door een relatief onschuldige kinderziekte, en de angst voor die kinderziektes.

Achternaam houden is voor mij ook echt een principekwestie.

ladadieladieda schreef: ↑

02-10-2025 11:34

ik ben van die generatie (randje) en ik ben opgevoed door babyboomers met een heel traditioneel man-vrouwbeeld, mijn vader, mijn ooms, vrienden van mijn vader dachten toen zoals Davey nu denkt. Daar was ook geen verzetten tegen, want er was amper een ander vrouwbeeld. Tegelijkertijd voelden onze moeders wel heel veel onvrede over hun leven en in hun huwelijk. Onze moeders waren de eerste generatie voor wie scheiden echt een optie was, die hun niet direct in de diepe armoede zou duwen. Dat deden onze moeders dus ook. En dan kwamen ze erachter hoe vervelend het was dat hun hele identiteit was opgehangen aan de achternaam van hun ex. En daar werd dan ook wat van gedacht. 'Oh, een gescheiden vrouw, wat zielig voor de kinderen', als ze een afspraak maakten bij de tandarts/kapper/noem maar op. Want ze gingen dan weer terug naar hun oude naam. Ze kwamen erachter dat ze met het aannemen van een nieuwe achternaam ook iemand anders werden, in de ogen van de samenleving.
Eerst waren ze een meisje met de naam van hun vader, toen waren ze een vrouw met de naam van hun man en hun eigen naam en toen werden ze een zielige vrouw met weer 1 achternaam. Daar werden ze wel strijdbaar van en dat is mijn generatie met de paplepel ingegeven. 'Zorg dat je je eigen boontjes kunt doppen, hou je eigen naam want die is deel van je identiteit, wees niet afhankelijk.' Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, Hedy d'Ancon, Ciska Dresselhuys en Anja Meulenbelt zijn namen die bij ons zijn blijven hangen, onze moeders lazen de Margriet, maar ook de Opzij. Dat is blijven hangen.
Ik denk dat daar ook vandaan komt dat wij het echt een stap terug in de tijd vinden om de naam van je echtgenoot te gaan dragen, omdat we nog weten wat een ballast het ook kan zijn als het huwelijk weer over gaat.

Wat een gegeneraliseer. Toen mijn schoonmoeder en mijn eigen moeder (ook babyboomers) gingen scheiden namen ze hun eigen naam terug en dat was dat, niemand die daar steeds weer over begon ofzo.

En ze lazen niet de Opzij en ook niemand heeft mij opgevoed met het idee dat ik per se mijn eigen naam moest houden als ik ooit zou trouwen.

Wel kreeg ik mee dat ik volledig vrij ben om mijn eigen keuzes, of ze nou dom of verstandig zijn, te maken.

Ik ken ook meerdere gescheiden mensen van mijn eigen generatie die na een scheiding nog de naam van hun ex gehouden hebben. Voor het gemak, omdat ze het niet kan schelen of omdat het ook de naam van de kinderen is.

Loren schreef: ↑

02-10-2025 19:53

Wat een gegeneraliseer. Toen mijn schoonmoeder en mijn eigen moeder (ook babyboomers) gingen scheiden namen ze hun eigen naam terug en dat was dat, niemand die daar steeds weer over begon ofzo.

En ze lazen niet de Opzij en ook niemand heeft mij opgevoed met het idee dat ik per se mijn eigen naam moest houden als ik ooit zou trouwen.

Wel kreeg ik mee dat ik volledig vrij ben om mijn eigen keuzes, of ze nou dom of verstandig zijn, te maken.

Ik ken ook meerdere gescheiden mensen van mijn eigen generatie die na een scheiding nog de naam van hun ex gehouden hebben. Voor het gemak, omdat ze het niet kan schelen of omdat het ook de naam van de kinderen is.

Echt ongelooflijke onzin inderdaad.

ladadieladieda schreef: ↑

01-10-2025 16:30

Je wil er geen groot ding van maken, maar wil wel de naam van je man gaan dragen. Ik vind dat best een heel groot ding. Heeft je man er ook over nagedacht om jouw naam aan te nemen?

Rare vraag in dit topic, mag ze helemaal zelf weten.