mijn kind is drugsverslaafd, ik ben de slechtste moeder ooit

Mijn zoon is verslaafd aan drugs. Hier ben ik nog niet zo lang geleden achtergekomen. Hij is 20 en al 5 jaar verslaafd aan oxicodin en wat hij maar te pakken krijgt neemt hij in. Ik zat in het buitenland voor werk toen ik een telefoontje kreeg. Een vriend van hem, hey Max zei ik, hoe gaat het? Nou niet zo goed Dennis heeft een overdosis genomen om zelfmoord te plegen, hij ligt in de ambulance. Mijn wereld stortte in. 5 uur later stond ik aan zijn bed op de IC. Hij werd in slaap gehouden en was vastgebonden aan zijn bed. We waren pas geleden verhuisd, hij had verteld dat hij depressief was maar dat hij heel blij was in de nieuwe woning, leuke buurt, vriendelijke buren, huisje met een tuintje waar hij meteen een bbq hield met vrienden en buren. Ik dacht zo komt alles toch nog goed. Nu gaat hij naar de afkickkliniek en een psycholoog. Ik heb hem naar zijn vader gestuurd, ga daar maar wonen zei ik, want ik kan de zorg niet aan. Ik ben veel in het buitenland en ik kan er niet van op aan dat hij clean blijft als ik er niet ben. Dit brengt enorm veel stress met zich mee. Hij is boos op mij, ik ben boos op hem en op zijn vader. Ik roep al 5 jaar dat er wat mis is met hem, dat ik denk dat hij drugs gebruikt en dat ik hem wil testen op drugs. Zijn vader vond dat ik overdreef. Maar ik had gelijk. We hebben huisdieren die mogen niet mee naar zijn vader, ze moeten naar het asiel want ik ben alleen in de weekenden thuis. Mijn hart is gebroken van verdriet. Verdriet om mijn kind, mijn dieren, ik voel me zo in de steek gelaten door alles en iedereen. Ik maak me elke dag zorgen, ik kan er niet van slapen. als ik zo doorga kom ik in een depressie, kan ik niet meer werken en raak ik mijn huis ook kwijt. Mijn zoon vindt dat ik alleen aan mezelf en aan mijn werk denk. Maar geloof mij als ik zeg dat ik al jaren met hem opzoek ben geweest naar een passende therapie om van zijn depressie af te komen. Het heeft mij heel veel geld gekost om hem die therapieen te kunnen geven. Kostbare tijd is verloren gegaan, want hij was al die tijd verslaafd maar dat vertelde hij er niet bij. Logisch dat je depressief bent, drugs zorgt ervoor dat je depressief wordt zodat je meer drugs gaat gebruiken. En ik voel me zo bedrogen en in de zeik genomen door mijn zoon. Ik kan hem niet meer om mij heen hebben. Ik wil alleen nog maar schreeuwen, schelden en vloeken tegen hem en tegen zijn vader. Mijn zoon had aangegeven dat hij voor de dieren kon zorgen als ik er niet ben. Maar nu vertrouw ik hem niet meer. Ik denk dan ga je hier vast drugs gebruiken of zelfmoord plegen. Ik had het buurmeisje gevraagd of ze op de dieren wou passen als ik weg ben, maar ze is allergisch. Dus helaas mijn kat van 16 jaar moet naar het asiel. En ik denk dat ik dan pas echt breek. Ik ben zelf een harde vrouw, ik ben opgegroeid in harde omstandigheden, in armoede opgegroeid, mensen om mij heen waren verslaafd, ik heb altijd gezegd als ik erachter kom dat mijn kind verslaafd is staat hij op straat. Alsof ik het op mezelf heb afgeroepen. Ik maak me meer zorgen om mijn dieren dan om mijn zoon. Een oppas vd dieren kan ik niet betalen. 20 dagen per maand ben ik weg. Wat kan ik doen?

gonniegijsje schreef: ↑

12-10-2025 13:45

Wat lees ik hier een wanhoop en verdriet. Ondanks zo je best doen toch dit zien gebeuren is ook keihard. Dat je dan uit zelfbescherming een harnas optrekt is echt zo raar niet. Pas als je zelf blijft functioneren kan je je kind ondersteunen immers. Ik zou aanraden om pas op de plaats te maken. Wat heb jij nodig, wat doet dit met jouw trauma's. Ga naast je zoon helpen ook daarmee bezig ipv vluchten in werk. En overleg met de hulpverlening wat nu slim is. Als ouder kan je weinig, een volwassen kind moet ook heel erg zelf aan de slag anders wordt het onmogelijk, maar als ouder kan je wel iets doen. Wat dan slim is kunnen zij je mee helpen

Ik vlucht niet in mijn werk. Ik heb mijn werk juist aangepast om mee thuis te kunnen zijn. Ik heb binnenkort een afspraak met de psycholoog en ik zal zeker vragen wat ik kan doen voor mijn zoon.

Grobbekuiken_ schreef: ↑

12-10-2025 13:25

Nou ja, to is boos, verdrietig, bang, in paniek (en schrijft vanuit die mindset nu wat rare dingen denk ik zomaar) maar is wel meteen naar zoon gereden vanuit buitenland. Ik lees niks over of vader zelf ook actie heeft ondernomen en of er nu überhaupt steun is.

Ook een reden waarom ik niet meteen te hard wil oordelen over to. Wmb heeft vader absoluut ook het eea laten liggen. Die mag ook zijn verantwoordelijkheid wel nemen maar nam het allemaal niet serieus.
Maar misschien zit ik ernaast, kan.

Ik ben alleenstaande moeder al meer dan 30 jaar. Vader was altijd uit beeld wou kind niet erkennen bij gemeente. Wel had ik hem meteen gebeld en verteld wat er was gebeurd. Ik werk fulltime sinds hij16 is. Hij is verslaafd sinds hij 15 is, dat wist ik niet. Zijn vader was uit beeld gaf geen geld voor zijn zoon, maar zoon kon wel bij hem logeren en was bij zijn familiefeestjes aanwezig. De band tussen hun was goed.
Natuurlijk was hij ook in het ziekenhuis dat was allemaal prima. Maar voorgaande jaren geloofde hij me niet en nam me niet serieus en dat neem ik hem nu wel kwalijk. De poezen zijn van mijn zoon. Ik wou geen huisdieren maar ben toch overstag gegaan omdat dieren een hoop plezier kunnen geven. En ik wist dat de taken van voeren en schoonmaken op mijn schouders zou komen. Maar sinds hij 12 is is het ook zijn taak geworden. Onze kat is nu al 16. Ik heb met de buren afgesproken, zij gaan op de poezen passen als ik er niet ben. De jongste kat had hij gekregen zonder mijn toestemming op zijn verjaardag van een vriendin. Die is nu 2 jaar. Ze zijn dus allebei van hem. En het lijkt me heel normaal dat ik fulltime ga werken als mijn kind oud genoeg is om in de middag alleen thuis te blijven.

Seniccrocodile326 schreef: ↑

12-10-2025 17:11

Dan pak je die katten stop je ze in kattenmandjes, zet je ze bij hem voor de deur, of die thuis is of niet, het ermee eens is of niet. Het leven is zo moeilijk als je het zelf maakt is mijn conclusie.

Ja en precies daarom heb ik eerst mijn kind op straat gedumpt en straks ook zijn katten!
Alles opgelost!

Wat zijn er toch een intelligente opmerkingen te lezen. Ik lach me helemaal suf.