Kinderen
alle pijlers
Zorgen om dochter (8)
dinsdag 11 november 2025 om 08:51
Mijn dochter van 8 heeft het regelmatig moeilijk. Ze is altijd al een gevoelig kind geweest wat snel huilt en kattig uit de hoek kan komen.
Ze zit nu in groep 5 en ze zegt vaak dat ze zich niet goed voelt op school. De meester is stom, de kinderen zijn stom. Ze schaamt zich snel, als ze iets niet snapt. Thuis kan ze soms een uitbarsting hebben als ze erg moe is (vlak voor bedtijd) en dan doet ze uitspraken waar ik van schrik. Ze zegt dan dat ze zich altijd rot voelt, dat ze nooit meer naar school gaat, volgens mij heeft ze ook een keer gezegd dat ze er beter niet kon zijn. Op school huilt ze soms ook omdat ze mij mist, of opa (die ze nooit heeft gekend) of oom J. mijn broer (die ze nooit ziet, maar die is ernstig psychiatrisch). Ze heeft wel vriendinnetjes, spreekt regelmatig af en wordt op feestjes uitgenodigd. Vanmorgen is ze huilend naar school gefietst.
Tegelijk zie ik een kind thuis die goed tot spelen komt, urenlang vrolijk bezig kan zijn met spel, knutselen, tekenen. Ze heeft veel humor en houdt van dieren. Er zijn thuis verder geen problemen en er is niks heftigs gebeurd. Haar schoolresultaten zijn mwah, volgens de docent hoort ze wel gewoon in groep 5 maar rapport is matig.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis en kan raak in paniek als mijn kind niet lekker gaat. Dit triggert mijn eigen pijnpunten (zoals rondom mijn broer). Vannacht heb ik ook aan paniekaanval gehad vanwege de zorgen om mijn dochter.
Mijn man maakt zich minder druk, hij vindt het normaal dat kinderen school stom vinden en dat mijn dochter verder niet zo dramatisch moet doen. Hij is een hele betrokken vader, maar met een duidelijke andere invalshoek als het om dit soort dingen gaat.
Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan, is dit normaal of moet ik hulp zoeken?
Ze zit nu in groep 5 en ze zegt vaak dat ze zich niet goed voelt op school. De meester is stom, de kinderen zijn stom. Ze schaamt zich snel, als ze iets niet snapt. Thuis kan ze soms een uitbarsting hebben als ze erg moe is (vlak voor bedtijd) en dan doet ze uitspraken waar ik van schrik. Ze zegt dan dat ze zich altijd rot voelt, dat ze nooit meer naar school gaat, volgens mij heeft ze ook een keer gezegd dat ze er beter niet kon zijn. Op school huilt ze soms ook omdat ze mij mist, of opa (die ze nooit heeft gekend) of oom J. mijn broer (die ze nooit ziet, maar die is ernstig psychiatrisch). Ze heeft wel vriendinnetjes, spreekt regelmatig af en wordt op feestjes uitgenodigd. Vanmorgen is ze huilend naar school gefietst.
Tegelijk zie ik een kind thuis die goed tot spelen komt, urenlang vrolijk bezig kan zijn met spel, knutselen, tekenen. Ze heeft veel humor en houdt van dieren. Er zijn thuis verder geen problemen en er is niks heftigs gebeurd. Haar schoolresultaten zijn mwah, volgens de docent hoort ze wel gewoon in groep 5 maar rapport is matig.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis en kan raak in paniek als mijn kind niet lekker gaat. Dit triggert mijn eigen pijnpunten (zoals rondom mijn broer). Vannacht heb ik ook aan paniekaanval gehad vanwege de zorgen om mijn dochter.
Mijn man maakt zich minder druk, hij vindt het normaal dat kinderen school stom vinden en dat mijn dochter verder niet zo dramatisch moet doen. Hij is een hele betrokken vader, maar met een duidelijke andere invalshoek als het om dit soort dingen gaat.
Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan, is dit normaal of moet ik hulp zoeken?
bakjeyoghurt wijzigde dit bericht op 11-11-2025 13:37
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
1.48% gewijzigd
dinsdag 11 november 2025 om 09:54
Zeker met jullie familie-achtergrond zou ik zeker hulp zoeken!
Ben je zelf in therapie? Misschien kan je therapeut je dan adviseren? Anders naar de huisarts oid.
Zijn ze op school op de hoogte van hoe jullie dochter zich voelt? Zo niet, dan kan ik je als juf zeker adviseren snel een gesprek aan te gaan. Soms kan het bijvoorbeeld even nodig zijn het leren los te laten en je op andere dingen te focussen. Welbevinden is noodzakelijk om tot leren te komen. En een arm om haar heen of een troostend woord als het even niet lukt kan fijn zijn, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. Misschien zou ze liever een ander plekje hebben, een koptelefoon, een escape-mogelijkheid, onbeperkt de mogelijkheid even te lopen naar de wc of zo. Er is heel veel maatwerk mogelijk, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. En vraag de IB-er dan ook bij dat gesprek. Belangrijk voor het meedenken, meekijken wat er nodig is en borgen en evalueren van de afspraken.
Ben je zelf in therapie? Misschien kan je therapeut je dan adviseren? Anders naar de huisarts oid.
Zijn ze op school op de hoogte van hoe jullie dochter zich voelt? Zo niet, dan kan ik je als juf zeker adviseren snel een gesprek aan te gaan. Soms kan het bijvoorbeeld even nodig zijn het leren los te laten en je op andere dingen te focussen. Welbevinden is noodzakelijk om tot leren te komen. En een arm om haar heen of een troostend woord als het even niet lukt kan fijn zijn, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. Misschien zou ze liever een ander plekje hebben, een koptelefoon, een escape-mogelijkheid, onbeperkt de mogelijkheid even te lopen naar de wc of zo. Er is heel veel maatwerk mogelijk, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. En vraag de IB-er dan ook bij dat gesprek. Belangrijk voor het meedenken, meekijken wat er nodig is en borgen en evalueren van de afspraken.
dinsdag 11 november 2025 om 10:09
Er is een verschil tussen liever spelen dan naar school gaan (normaal) en huilend naar school gaan en op school ook huilbuien hebben (niet normaal).
Dat ze op school haar opa die ze nooit heeft gekend, of haar oom die ze amper ooit ziet, zo mist dat ze erom moet huilen, dat lijkt me eigenlijk niet zo logisch. Ik denk dat er eigenlijk iets anders aan de hand is. Misschien kan ze niet goed onder woorden brengen wat haar dwarszit en zegt ze dus iets wat plausibel klinkt. Of misschien is ze bang dat ze niet serieus wordt genomen omdat anderen het maar iets kleins vinden, net zoals je man ook vindt dat ze niet zo dramatisch moet doen, en komt ze dus met een groter verhaal.
Maar dat ze niet lekker in haar vel zit en dat je daar toch wel iets mee moet, dat lijkt me duidelijk.
Ik zou beginnen met een gesprek met de leerkracht. Misschien dat daaruit voortkomt dat verdere begeleiding wenselijk is, maar ik zou beginnen om het hele plaatje te leggen: jullie weten hoe het thuis gaat, de meester weet hoe het op school gaat en kan ook extra opletten met jullie verhaal in het achterhoofd.
Dat ze op school haar opa die ze nooit heeft gekend, of haar oom die ze amper ooit ziet, zo mist dat ze erom moet huilen, dat lijkt me eigenlijk niet zo logisch. Ik denk dat er eigenlijk iets anders aan de hand is. Misschien kan ze niet goed onder woorden brengen wat haar dwarszit en zegt ze dus iets wat plausibel klinkt. Of misschien is ze bang dat ze niet serieus wordt genomen omdat anderen het maar iets kleins vinden, net zoals je man ook vindt dat ze niet zo dramatisch moet doen, en komt ze dus met een groter verhaal.
Maar dat ze niet lekker in haar vel zit en dat je daar toch wel iets mee moet, dat lijkt me duidelijk.
Ik zou beginnen met een gesprek met de leerkracht. Misschien dat daaruit voortkomt dat verdere begeleiding wenselijk is, maar ik zou beginnen om het hele plaatje te leggen: jullie weten hoe het thuis gaat, de meester weet hoe het op school gaat en kan ook extra opletten met jullie verhaal in het achterhoofd.
wombat wijzigde dit bericht op 11-11-2025 10:11
7.79% gewijzigd
dinsdag 11 november 2025 om 10:39
Heel herkenbaar. Onze dochter is tot vorig jaar iedere dag zo’n beetje huilend en misselijk naar school gegaan, hoewel ze het eenmaal op school altijd wel fijn had met vriendinnetjes en een fijne leerkracht. Basisschoolangsten waren vooral het groep 8-kamp en de overgang naar het VO. Ze miste ons en was bang dat haar oma zou overlijden (die was kerngezond). Dit jaar gaat het wat schoolgang in de ochtend betreft eindelijk wat beter (zit inmiddels in de 4e klas van de middelbare). Maar nu krijgen allerlei andere angsten de overhand. Ze is gediagnosticeerd met ASS toen ze 10 was. Ze heeft veel hulp gehad: cgt, pmt, medicatie, psychosomatische therapie, maar wat het beste hielp en helpt is betrokken, begripvolle ouders en professionals. En af en toe een klein duwtje in de goede richting. Humor is ook heel belangrijk. Veel vertrouwen geven, opvangen en accepteren als het even niet lukt. Met maatwerk op school (een aangepast rooster en een lager niveau dan ze cognitief aan zou kunnen) redt ze het net op school.
Toevoeging: op de basisschool had ze 2x per week 45 minuten met een fijne juf waar ze extra aandacht van kreeg en waar ze even kon ontspannen, rondspringen en vertellen wat in haar hoofd omging.
Toevoeging: op de basisschool had ze 2x per week 45 minuten met een fijne juf waar ze extra aandacht van kreeg en waar ze even kon ontspannen, rondspringen en vertellen wat in haar hoofd omging.
dinsdag 11 november 2025 om 10:54
Ja, ik heb een aantal weken geleden samen met dochter een gesprek gehad met de leerkracht en hem ook apart gesproken zonder kind.moizer schreef: ↑11-11-2025 09:54Zeker met jullie familie-achtergrond zou ik zeker hulp zoeken!
Ben je zelf in therapie? Misschien kan je therapeut je dan adviseren? Anders naar de huisarts oid.
Zijn ze op school op de hoogte van hoe jullie dochter zich voelt? Zo niet, dan kan ik je als juf zeker adviseren snel een gesprek aan te gaan. Soms kan het bijvoorbeeld even nodig zijn het leren los te laten en je op andere dingen te focussen. Welbevinden is noodzakelijk om tot leren te komen. En een arm om haar heen of een troostend woord als het even niet lukt kan fijn zijn, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. Misschien zou ze liever een ander plekje hebben, een koptelefoon, een escape-mogelijkheid, onbeperkt de mogelijkheid even te lopen naar de wc of zo. Er is heel veel maatwerk mogelijk, maar dan moeten ze wel weten dat ze dat nodig heeft. En vraag de IB-er dan ook bij dat gesprek. Belangrijk voor het meedenken, meekijken wat er nodig is en borgen en evalueren van de afspraken.
Ik heb vandaag de IB_er gemaild met het verzoek tot overleg, ik wil haar idd betrekken.
Ik ben op dit moment niet in therapie, ik heb een lange periode van stabiliteit en goed voelen achter de rug, alleen dit triggert mij enorm waardoor ik niet goed meer kan inschatten wat bij normaal opgroeien hoort en wat echt zorgelijk is, want ik vind namelijk alles zorgelijk.
dinsdag 11 november 2025 om 10:57
Je huisarts kan een orthopedagoog vragen om hulp, vaak is dat ketenzorg en zijn er geen hele lange wachtlijsten.
Vaak is dat een aantal gesprekken met jullie en kind en wat speltherapie om te zien wat er mis is en jullie dan gericht doorverwijzen indien nodig.
Ergotherapeut kan ook maar zelf zou ik liever eerst de orthopedagoog zien, die kijken nog breder en kunnen altijd de ergotherapeut inschakelen dan.
Beiden kunnen ook op school komen kijken of thuis om samen te kijken naar dingen die werken voor je kind,
Wij hebben zelfs 2 jaar ondersteuning gehad op de school zelf van de ergotherapeut, heel fijn.
En dan heb je ook de zorg geheel in eigen hand, ipv school bijvoorbeeld er iemand bij haalt, dat duurt ook nog eens heel lang en kijkt niet verder dan school.
Vaak is dat een aantal gesprekken met jullie en kind en wat speltherapie om te zien wat er mis is en jullie dan gericht doorverwijzen indien nodig.
Ergotherapeut kan ook maar zelf zou ik liever eerst de orthopedagoog zien, die kijken nog breder en kunnen altijd de ergotherapeut inschakelen dan.
Beiden kunnen ook op school komen kijken of thuis om samen te kijken naar dingen die werken voor je kind,
Wij hebben zelfs 2 jaar ondersteuning gehad op de school zelf van de ergotherapeut, heel fijn.
En dan heb je ook de zorg geheel in eigen hand, ipv school bijvoorbeeld er iemand bij haalt, dat duurt ook nog eens heel lang en kijkt niet verder dan school.
dinsdag 11 november 2025 om 11:30
Klopt, gelukkig gaat ze verreweg de meeste dagen gewoon normaal naar school. De directe aanleiding vanmorgen was, dat ze nagellijm op haar nagels had (we hadden wat geklooid met plaknagels) en ik had geen remover meer dus kon het er niet afhalen. Ze moest dus met resten lijm op haar nagels naar school en was bang dat men haar hierom zou uitlachen. Geprobeerd gerust te stellen en het viel ook helemaal niet op, maar in ieder geval was dat de druppel die de emmer deed overlopen vanmorgen.Wombat schreef: ↑11-11-2025 10:09Er is een verschil tussen liever spelen dan naar school gaan (normaal) en huilend naar school gaan en op school ook huilbuien hebben (niet normaal).
Dat ze op school haar opa die ze nooit heeft gekend, of haar oom die ze amper ooit ziet, zo mist dat ze erom moet huilen, dat lijkt me eigenlijk niet zo logisch. Ik denk dat er eigenlijk iets anders aan de hand is. Misschien kan ze niet goed onder woorden brengen wat haar dwarszit en zegt ze dus iets wat plausibel klinkt. Of misschien is ze bang dat ze niet serieus wordt genomen omdat anderen het maar iets kleins vinden, net zoals je man ook vindt dat ze niet zo dramatisch moet doen, en komt ze dus met een groter verhaal.
Maar dat ze niet lekker in haar vel zit en dat je daar toch wel iets mee moet, dat lijkt me duidelijk.
Ik zou beginnen met een gesprek met de leerkracht. Misschien dat daaruit voortkomt dat verdere begeleiding wenselijk is, maar ik zou beginnen om het hele plaatje te leggen: jullie weten hoe het thuis gaat, de meester weet hoe het op school gaat en kan ook extra opletten met jullie verhaal in het achterhoofd.
Huilbui in de klas met als reden opa missen of mijn broer is een tijd geleden gebeurt. Ik ben het met je eens dat dit een 'smoesje' is en er waarschijnlijk iets anders aan de hand was. Bij mij zegt ze, dat ze gewoon mij mist en naar huis wil, maar dat ze zich schaamt om dat te zeggen.
Schaamte is dus wel een terugkerend thema.
dinsdag 11 november 2025 om 11:35
Dit soort dingen lijken mij dus ook lucht geven voor mijn dochter, maar ook dan schaamt ze zich, want dan is ze weer anders dan de anderen.Coffeegirl schreef: ↑11-11-2025 10:39Heel herkenbaar. Onze dochter is tot vorig jaar iedere dag zo’n beetje huilend en misselijk naar school gegaan, hoewel ze het eenmaal op school altijd wel fijn had met vriendinnetjes en een fijne leerkracht. Basisschoolangsten waren vooral het groep 8-kamp en de overgang naar het VO. Ze miste ons en was bang dat haar oma zou overlijden (die was kerngezond). Dit jaar gaat het wat schoolgang in de ochtend betreft eindelijk wat beter (zit inmiddels in de 4e klas van de middelbare). Maar nu krijgen allerlei andere angsten de overhand. Ze is gediagnosticeerd met ASS toen ze 10 was. Ze heeft veel hulp gehad: cgt, pmt, medicatie, psychosomatische therapie, maar wat het beste hielp en helpt is betrokken, begripvolle ouders en professionals. En af en toe een klein duwtje in de goede richting. Humor is ook heel belangrijk. Veel vertrouwen geven, opvangen en accepteren als het even niet lukt. Met maatwerk op school (een aangepast rooster en een lager niveau dan ze cognitief aan zou kunnen) redt ze het net op school.
Toevoeging: op de basisschool had ze 2x per week 45 minuten met een fijne juf waar ze extra aandacht van kreeg en waar ze even kon ontspannen, rondspringen en vertellen wat in haar hoofd omging.
Ik vermoed trouwens geen ASS bij mijn dochter.
Ik probeer inderdaad met humor, vertrouwen, begrip en moederliefde haar te helpen. Het doet pijn om mijn kleine meid zo te zien.
Soms is het ook wekenlang rustig en denk ik dat ze er doorheen is, en dan ineens begint ze er weer over. Ook altijd en alleen maar tegen mij, en vaak rond bedtijd. Ik heb nu een boek besteld met als thema faalangst ('het meisje dat nooit fouten maakte') om voor te lezen aan haar. Misschien komen we dan een beetje tot de kern van wat haar nou dwarszit.
dinsdag 11 november 2025 om 11:40
Dankjewel voor de tip, als de hulp van de IB-er niet helpt ga ik die stap zetten.MissNuada schreef: ↑11-11-2025 10:57Je huisarts kan een orthopedagoog vragen om hulp, vaak is dat ketenzorg en zijn er geen hele lange wachtlijsten.
Vaak is dat een aantal gesprekken met jullie en kind en wat speltherapie om te zien wat er mis is en jullie dan gericht doorverwijzen indien nodig.
Ergotherapeut kan ook maar zelf zou ik liever eerst de orthopedagoog zien, die kijken nog breder en kunnen altijd de ergotherapeut inschakelen dan.
Beiden kunnen ook op school komen kijken of thuis om samen te kijken naar dingen die werken voor je kind,
Wij hebben zelfs 2 jaar ondersteuning gehad op de school zelf van de ergotherapeut, heel fijn.
En dan heb je ook de zorg geheel in eigen hand, ipv school bijvoorbeeld er iemand bij haalt, dat duurt ook nog eens heel lang en kijkt niet verder dan school.
dinsdag 11 november 2025 om 11:45
Heel eerlijk, ik zou echt zelf hulp/zorg regelen. Hou het in eigen hand.BakjeYoghurt schreef: ↑11-11-2025 11:40Dankjewel voor de tip, als de hulp van de IB-er niet helpt ga ik die stap zetten.
dinsdag 11 november 2025 om 11:55
Ik zou zelf hulp via het wijkteam inzetten. Dan hou jij de regie.BakjeYoghurt schreef: ↑11-11-2025 11:47Ik denk dat ik niet om de IB-er heen kan? Aangezien het probleem bijna volledig op school speelt?
Een ib’er is hier ook niet voor geschoold.
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
dinsdag 11 november 2025 om 12:01
Dat is zo, IB-er zal er bij betrokken zijn, maar testen/onderzoek en zorg zou ik altijd zelf willen opzetten en kiezen. School hoort passend onderwijz te bieden en wat er nodig is zal idd met school/IB-er besproken moeten worden, maar betekend niet dat hulp,testen,onderzoek en ondersteuning per se via school moet lopen. Ze hebben echt de kennis ook niet.BakjeYoghurt schreef: ↑11-11-2025 11:47Ik denk dat ik niet om de IB-er heen kan? Aangezien het probleem bijna volledig op school speelt?
Ik heb 2 dochters met beiden ondertussen een label en bij de jongste heb ik zelf alles in de hand gehouden, veel beter voor haar.
Bij mijn oudste duurde allemaal te lang en zorg/hulp en onderzoek was echt te onvolledig. En heeft kind extra lang laten ploeteren zonder de juiste ondersteuning.
dinsdag 11 november 2025 om 14:09
Zowel jij als je broer hebben een psychiatrische stoornis en/of psychische problemen. En wellicht jullie ouders ook of andere familieleden. Dit is heel vaak erfelijk. En het gedrag wat jouw dochter laat zien is niet binnen de kaders van normaal gedrag voor een kind van die leeftijd. Ze lijkt emotioneel uit balans met het continu huilen. En is natuurlijk ook erfelijk belast met de familieproblematiek. Tijd voor een gesprek met school en de huisarts. Er is meer aan de hand. Jouw man is mentaal gezond en heeft geen idee. Waarschijnlijk wil hij niet dat zijn kind ook een etiket krijgt.
dinsdag 11 november 2025 om 15:16
evelien2010 schreef: ↑11-11-2025 14:09Zowel jij als je broer hebben een psychiatrische stoornis en/of psychische problemen. En wellicht jullie ouders ook of andere familieleden. Dit is heel vaak erfelijk. En het gedrag wat jouw dochter laat zien is niet binnen de kaders van normaal gedrag voor een kind van die leeftijd. Ze lijkt emotioneel uit balans met het continu huilen. En is natuurlijk ook erfelijk belast met de familieproblematiek. Tijd voor een gesprek met school en de huisarts. Er is meer aan de hand. Jouw man is mentaal gezond en heeft geen idee. Waarschijnlijk wil hij niet dat zijn kind ook een etiket krijgt.
Met de disclaimer dat Evelien2010 van de ongenuaceerde posts is.
dinsdag 11 november 2025 om 15:25
Je dochter heeft het moeilijk, zit niet goed in haar vel. Komt thuis wel lekker tot spelen, knutselen en sociaal gaat het ook prima. Zelf geeft ze aan school stom te vinden, de kinderen daar zijn stom en o.a. 'dat ze nooit meer naar school gaat'. Dit lijken me duidelijke signalen dat school in ieder geval een grote factor in het moeilijk-hebben is. Toch maar contact opnemen met leerkracht & IB-er en deze woorden / signalen met hen bespreken.
Vragen om hulp kan dan vanuit het perspectief 'Wat heeft je dochter nodig op school?' in plaats van "Wat is er mis met je dochter?' Omdat het laatste perspectief te smal is en er conclusies kunnen worden getrokken die niet per sé juist zijn.
Overigens, dat haar cijfers niet goed zijn, wil niet altijd zeggen dat school te moeilijk is. Soms juist het tegenovergestelde. Vereist een brede blik die niet op zoek gaat naar diagnoses, maar vooral uitzoekt wat er in je dochter omgaat en hoe haar hoofdje werkt.
Vragen om hulp kan dan vanuit het perspectief 'Wat heeft je dochter nodig op school?' in plaats van "Wat is er mis met je dochter?' Omdat het laatste perspectief te smal is en er conclusies kunnen worden getrokken die niet per sé juist zijn.
Overigens, dat haar cijfers niet goed zijn, wil niet altijd zeggen dat school te moeilijk is. Soms juist het tegenovergestelde. Vereist een brede blik die niet op zoek gaat naar diagnoses, maar vooral uitzoekt wat er in je dochter omgaat en hoe haar hoofdje werkt.
friezin71 wijzigde dit bericht op 11-11-2025 15:29
0.05% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
