Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ik lees veel dat je vindt dat je niks of te weinig doet. Maar je bent continu aan het overleven nu en als je aan het overleven bent heb je helemaal geen energie of focus over voor andere dingen. Dus heel logisch dat er verder voor je gevoel weinig uit handen komt of dat alles langzaam en inefficiënt gaat. Hallo, je zit wel even in de allermoeilijkste periode van het jaar, dus mag het even? Je wil niet dat het zo gaat, dat snap ik, maar het is heel begrijpelijk en verklaarbaar dus ik hoop toch dat je vanaf een afstandje met enige compassie naar die vrouw kan kijken die zich gewoon ook maar staande probeert te houden in deze ellende.

Jullie lijken niet bezig , jullie doen niet niets!

Jullie zijn kei- en kéíhard aan het werk.
Ik wordt al moe van het idee om vijf minuten in jullie schoenen te staan.

Ik lees toch echt dat je dingen doet.

Mijn hoogtepunt vandaag was aankleden en in mijn werktas kijken.
Huilbui verder.

Oh, en mijn laptop aangezet en twee mailtjes gestuurd.

Niets in huis. Geen boodschappen gedaan.
Al dagen niet buiten geweest, of überhaupt uit bed.
Vandaag dan aangekleed en af en aan beneden.

Wie is dit weekdier?
Wie zet me aan?

En ik hoor van mensen die van alles gebroken hebben, in het ziekenhuis liggen, en zo erg, maar ik ben zo jaloers.
Ook op degene in mijn omgeving die echt ernstig ziek zijn. Op kunnen geven zonder dat mensen boos zullen zijn.

Erg he?

Ik weet dat ik positief moet denken, lichtpuntjes zoeken.
Ga ik morgen weer doen. Beloofd.

Ik wil nu geloof ik alleen maar wegkruipen bij een moederfiguur en huilen en getroost en gerustgesteld worden. Eindelijk echt klein kunnen zijn.

Sorrie voor het negatieve gezeur.
Ik zal even een tijdje afstand nemen, want dit helpt niemand.

Avo het helpt jou denk ik. Dus liever niet weggaan.

Ben je aan het ontspannen? Lekker aan het luieren, aan het genieten van niets doen? Volgens mij niet hè? Je bent keihard bezig. Niet met het resultaat dat je wilt, maar dat zegt niets over de inspanning die je levert. En al helemaal niet over wat je waard bent. Degene die het meest boos is als je rust neemt ben jij zelf.

Neem ajb alleen afstand als dat jou echt helpt. Je helpt mij om te weten dat ik niet de enige ben…

Kom maar onder de deken Avo. Ik ben niet hapto, maar ik wil het meisje wel vasthouden in de fluffy deken en haar vertellen dat het ze nu veilig is. Het voelt niet zo, maar ze is nu veilig. Ookal vertelt haar hele lijf dat het niet zo is, ze is veilig. Ze kunnen haar niet meer komen halen. Echt niet.
Ook vertel ik haar dat het niet haar schuld is. Zij heeft niets fout gedaan. Ze mag er zijn, ze is waardevol en ze mag bestaan. Ze mag gezien worden, en doet ertoe.
De andere mensen waren stout, niet het meisje.
En daarna wiegen we en wiegen we. Net zolang tot het meisje niet meer wil. Als het uren duurt is dat ok. We wiegen alleen in de grote, warme deken.

Avo, als jij echt denk dat afstand nemen je helpt moet je dat doen. Maar neem geen afstand omdat je vindt dat je niet goed genoeg bent. Dat is namelijk niet zo: je bent wel goed genoeg. Ik lees je graag. Ook als je het moeilijk hebt en het idee hebt dat de hele wereld om je heen instort. Jouw enige taak is nu blijven ademen. En dat voelt op heel veel manier fout. Als niet genoeg, en als te veel. Toch is dit jouw belangrijkste taak. Alles wat daarbij nog lukt is winst.
En: don't make permanent decisions based on temporary emotions. Dat geldt nu voor alles. Ik weet dat het niet voelt als tijdelijke gevoelens, maar het is wel zo lieverd. Het gaat voorbij. Echt waar.

Ik zat te denken over waarom niemand genoeg deed. Ik begrijp het ook niet goed, maar ik weet wel dat het gebeurt, dat jullie niet de enigen zijn, en dat het absoluut niets te maken heeft met of jullie dit verdienden.
Het is niet rechtvaardig wat er gebeurde, en dat niemand ingreep. Er zijn vast verklaringen voor: mensen zagen het niet, wisten niet goed hoe te handelen, of wilden hier niet mee geconfronteerd woorden. Onwetendheid, onkunde, lafheid, of denken dat een toevlucht zijn de enige manier was om iets te doen... allemaal mogelijk. Ik heb soms ook de indruk dat een deel van de mensen oprecht niet in staat is te begrijpen hoe verwoestend deze ervaringen zijn, hoe diep en heftig de psychische schade is die wordt aangericht. Een gebrek aan empathie ofzo, je ziet het altijd in reacties op verhalen over seksueel geweld.
Maar dat is het tekort van die mensen, en zegt niets over jullie, over degenen die dit wordt aangedaan.

Jullie verdienden dat elke volwassene die jullie tegenkwamen jullie serieus nam en beschermde, jullie verdienden geloofd te worden en veilig te zijn, jullie verdienden te horen dat het niet jullie schuld was en dat de schuldigen zouden worden bestraft.
Ik weet niet waarom dat niet gebeurd is.
Ik weet wel zeker dat dat de fout van meerdere mensen was, maar niet die van jullie.

Er was niets slechts aan jullie, aan al die kinderen die dit overkomt. Jullie waren kwetsbaar en onschuldig en normaal, en wat er met jullie gebeurde was onacceptabel en abnormaal. Dus dat je je daardoor anders gaat gedragen dan leeftijdgenootjes die veilig zijn... dat is dus normaal. En dat dat nu ook nog voortduurt... is ook normaal. Omdat er toen iets zo intens beschadigd is dat je dat niet zelf kunt repareren. Je zit met de stukken en het is keihard werken om ze bij elkaar te houden, dus ben je al uitgeput als je schijnbaar nog niet eens iets gedaan hebt.
Maar je bent dus constant keihard aan het werk om niet uit elkaar te vallen. Dus dat je het liefst een acceptabele reden wilt om alles even neer te leggen en te mogen stoppen met vechten vind ik compleet begrijpelijk.

Pas op Maisnon, want dat klinkt best fijn.
Ik vind het zo bizar dat ik hier blijkbaar behoefte aan heb. Ik die niet aangeraakt wil worden.
Die niet kan horen dat het niet mijn schuld was.
Er is iets anders.
Ik kan het nu niet genoeg horen. Alsof ik de bevestiging nodig heb om het te mogen denken of voelen?
Er is zoveel angstb en pijn en verdriet ineens bij.
Terwijl ik dacht dat dat niet kon.


Tyche, van een afstand denk ik dat er bij mij ook weinig te zien was misschien.
Geweldige ouders, blije siblings, een moeilijk kind dat met veel geduld aangepakt werd.
De plekken verklaarbaar, nooit getuigen.
Later toen ik de weg kwijt was, meer liet zien, was ik ook een verwarde opstandige puber.
Automutilatie, dus zware pubertijd, en zulke fijne ouders, bekend in de gemeenschap.
Ik gaf aan sommige mensen signalen, maar ontkende alles tegelijk.
De enige die echt echt hadden kunnen/moeten weten zijn oppasmoeder, mentor en coach.
Maar die wisten alleen dat er thuis dingen niet goed liepen.
Ik denk dat ze geen idee hadden hoe niet goed.
Of misschien ergens een vermoeden, maar niets als bewijs oid. En ik zou uit angst gelogrn hebben. Teruggegaan zijn.
Denk ik. Zei ik.
Misschien niet. Misschien maakte ik dat iedereen wijs. Zou ik met de juiste aanpak, veiligheid, nooit meer in de buurt terughoeven wel toegegeven hebben. Een stukje. En daarna ontkent. En toch niet.
Ik weet het ook niet.

Ik denk dat het bij mij te goed verborgen was.
De enige die echt ooit verschil had kunnen maken, alles had kunnen veranderen in een oogwenk, dat was Sklaas. Misschien dat ik hem daarom zo haat.
Want hij was best vriendelijk en voorzichtig, en heeft helemaal niet zo vaak...
Maar de wetenschap dat hij binnengelopen is, die eerste keer. Dat hij zag dat een volwassen man een kleuter sloeg, binnenging, zich daarbij aftrok...
En dat hij toen dacht 'o. Geil idee'.
Dat maakt me.. ik weet niet. Ik heb er geen woorden voor. Radeloos?
Afgelopen maand ben ik 100 keer getuige geweest van buurmeisje dat gestraft werd. Gebruikt. En geen een keer dacht ik dat.
Ik wilde hem op zijn bek slaan.
Ik wilde haar in een deken wikkelen en meenemen. Eindeloos geruststellen en sussen en troosten en wiegen.
Ik wilde de nalatige ouders wat doen.

Ik neem het hem intens kwalijk dat hij het niet gestopt heeft. Eigenlijk een vrijbrief gaf.
Want he, het was blijkbaar oke. Oh, en hij ging meteen voortvarender van slag.
Niets op het spek gebonden en steeds verder.
Gewoon hop, meteen eropaf.
Ik haat het. Ik haat hem.

Om wat hij daarmee zei. Dat het een goed idee is om een kleuter te neuken.
Dat hij, als allergrootste macht, hoger dan ouders, hoger dan de koningin, hij, de grootste kindervriend, hij juist toestemming gaf.

Terwijl hij met een blik, een simpel woord, alleen al door om te draaien en weg te lopen alles had kunnen veranderen.

Ik haat hem.
En dat hij waarschijnlijk nooit ook maar geweten heeft, bedacht heeft, wat het voor haar betekende. Wie hij was op dat moment.
Dat hij groen licht gaf voor meer.
Dat hij toestemming gaf, haar als hopeloos slecht betitelde als hoogste macht. Haar als eerste ooit deed. Droog en stoïcijns. Niet eens echt opgewonden. De weg vrij maakte voor nieuw niormaal.
En na een paar keer uitgespeeld was. Er genoeg van had. Genoeg van haar had.
En haar overliet aan iemand die het wel spannend vond, enthousiast was meer en verder.
Een vriend had die alles veranderde.

Hij had haar kunnen redden. Zonder enige moeite. Maar hij stak zn lul erin. Gewoon omdat het kon. En zelfs daar was ze niet echt goed genoeg voor.
Er werd gezegd dat ze zelfs dat verpestte. Hij haar niet meer bliefde. Ze kon het niet meer goedmaken.
En dat kan ik heb eigenlijk niet kwalijk nemen.
Dat zijn niet zijn woorden. . Hij was van weinig woorden.
En toch.
En toch neem ik hem alles kwalijk. Alles.
Dat hij toestemming gaf. Dat hij ongeïnteresseerd meteen erin ging. Dat hij haar het zo makkelijk weer wegdeed.
Alsof ze een goedkoop gebruiksvoorwerp was dat niet voldeed. Weg ermee.

En ik denk idd dat hij er nooit meer aan denkt. Misschien wel vergeten is. Nooit beseft hoe vaak ik aan hem denk. Elke keer weer.
En aan zijn Mattie.
Die verwacht ik nog wel af en toe nageniet. Ofzo. Er net volle teugen inzat.
Ik weet niet waarom ik hem minder kwalijk neem.
Hij was anders. Het leek hem ook te overkomen ergens. De verhalen eromheen voor hem ook belangrijk om te geloven?
Ik weet het niet.
Van hem heb ik meer nachtmerries. Ook nadat zijn masker viel. Hij was puur met zichzelf bezig, door maar een ding geleid ofzo?
Hem verwijt ik zijn verhalen. Alle dingen die hij zei. Die hij me liet geloven. Dat hij me deelde. Pronkte? Ik walg van hem en van wat hij deed.
Maar zo anders.


En nu zou ik heel graag onder het dekentje zitten en getroost worden.
Ik zou bijna mijn anonimiteit ervoor opgeven.

En je hebt alle recht om hem dat kwalijk te nemen. Wat hij deed was fout. Intens, ongelofelijk, niet te bevatten fout.
Het meisje had geen schuld. Toen niet, en nooit niet. En als je het nodig hebt om die bevestiging te horen vertel ik het je iedere keer opnieuw

Het meisje en jij mogen altijd komen schuilen. Kom maar onder de deken. Zacht en roze, zo lekker aaibaar. En we wiegen en wiegen. En ik vertel jullie allebei dat het niet jouw schuld was. Zij had geen schuld, jij hebt geen schuld. En terwijl we samen wiegen mag het meisje leunen. Ik bescherm haar, zorg er voor dat niemand haar meer komt halen. Ze mag zo lang blijven als ze wil.

Avo

Ik haat hem ook avo.
Wat gruwelijk. Het was dus niet haar schuld, zie je dat? Ze wilde dit helemaal niet. Ze wilde niets liever dan gered worden, zonder voorbehoud, zonder prijs.
Ik snap dat verlangen zo goed. En ook dat het er nu nog steeds is, want het redden is nooit gebeurd. Dat is niet goed te praten. Je woede is terecht en ik zou zeggen: wat goed dat je het op hem richt. Wat een schoft. Wat een schoften, die hele zooi.

Zij, jij, verdient de zorg die je nodig hebt. Er is niets verkeerd aan jou. Je bent goed genoeg, niet smerig, niet waardeloos. Niet gek of schuldig. De daders waren fout, het kind niet. Het kind heeft zo ontzettend haar best gedaan om goed te zijn en weet je waarom het niet lukte? Omdat zij nooit het probleem was. Omdat het slechte niet in haar zat, dus dan kon het ook nooit uit haar worden gehaald. Misschien is ze daarom op gegeven moment gaan geloven dat er echt iets mis was met haar, maar wat is niet zo. De daders vertelden dat. Maar ze logen.

Nee, ze wilde dit niet.
Maar ze wilde het wel graag goedmaken.
Dat hij geen pijn meer had omdat hij haar moest straffen. Het leek bij hem inderdaad echt iets dat moest, nou eenmaal zo was. Hij keek tevreden als ze braaf was. Moeilijk als hij..
Bij p niet.
Die keek, ik weet niet. Ze werd er heel bang van.


Dankjewel voor de erkenning.
Ik weet niet of het gruwelijk was. Dat viel eigenlijk wel mee in die tijd denk ik.

Misschien haat ik hem ook omdat ze eerst iets van hoop had, toen ze hem zag.
Hij houdt van kinderen. En pieten doen vaker dom of stout, en dan wijst hij ze terecht.
Ik denk dat het zo',n soort hoop was?
Even hoop dat dit misschien niet oke was?
Maar het was wel oke. Het was wat ze verdiende.
Hoe je echt hopeloos die stoute kinderen straft.
Wat ze waard was. Niets.


Maisnon, dankjewel....
Het raakt me zo. Ik wist niet dat ik dit kon voelen.

Avo
Eens met Maisnon en Tyche!

Vandaag zo moe en ik had eigenlijk nergens zin in. Het donkere druilweer hielp ook niet. Ik had iets gepland voor vanmiddag en had het bijna afgezegd, maar ik heb me bij elkaar geraapt omdat het sowieso beter was dan de hele dag lamlendig op de bank te zitten. Man is ook niet de gezelligste de laatste tijd. Achteraf blij dat ik toch gegaan ben.

Ik zie echt tegen de werkweek op. Tegen de avonden en het voortdurend uitgeput zijn. Morgen gelukkig rustig beginnen met een halve dag en een les die ik grotendeels op routine kan draaien.

Ik ook.
We kunnen het.
En de avonden hoeven we dan niets meer.
Yeah.

Succes morgen Diva en Avo. Ik doe gezellig mee met er tegenop zien.

Ook jij kan het.
Toitoitoi.

Ik ga eerst maar eens proberen alle men weg te leggen. Kijken of ik dat kan
voor jullie allen

Ik zit met nu toch al een tijd af te vragen wat je weg moest leggen.
Houdt je er een harem op na?

Schermen

Succes vandaag lieverds!
Jij ook Diva

Ohhhh haha.
En gedaan?

Ik heb de angst voor zo opstaan....

Ja alles weggelegd en me overgegeven aan de nacht. Op zich niet m'n slechtste; meer nachtmerrie dan herbeleving.

Succes met opstaan en met vandaag! Jij ook succes Diva!
Ik ben bijna op werk.

Succes vandaag, lieve, dappere vrouwen.