Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zaterdag 15 november 2025 om 23:02
Ik geloof dat ze alleen maar in een deken gewikkeld wil en vastgehouden, gewiegd. Liefst door hapto die steeds zegt dat het niet haar schuld was. Niet haar schuld is.
Ze is zo zo bang en moe.
Dag was wazig. Ik was er niet. Bij de hockey wezen kijken. Ik hoorde mn lijf grappen. IK zag mn moeder bij mn lijf komen staan. Kletsen. Grappen.
Man was onveilig. Hij vond iets wat ik gezegd had niet leuk.
En hij kwam op me leunen op bed.
Alles was onveilig.
Alleen was het meest veilig en ook totaal alleen en ik kon er beter niet zijn.
En alleen kon ik er ook niet zijn. Nu vanaf 18.00 beneden.
Moest nog shit oplossen van de auto. Ik kreeg het niet voor elkaar. Geen geduld, ik snapte het niet, het wilde niet. Voelde me nog stommer.
Nu pak koekjes later het signaleringsplan van de poh verder ingevuld.
Ik weet niet wat ik daarmee moet.
Als ik het plan bekijk zou ik in crisis zitten.
Ja. En dan? En nu?
Ik kon ook niet bedenken wie ik om hulp kan vragen. Wat ik nodig heb.
Wat een ander kan doen om me te helpen?
Voorzichtig eindeloos vasthouden en wiegen en sussen en dingen zeggen die jullie kunnen bedenken, maar die ik daar niet kon schrijven.
Ik mag dit niet vidnen. niet nodig hebben. Maar ik vrees dat ik het wel weet. voel.
Nog slechter.
Zoveel overlast.
Moet het zelf oplossen. Zelf doen wat me beter laat voelen. Zelf niet doen wat me niet helpt.
En ik kan het een beetje bedenken.
Maar ik doe het precies andersom.
Ik isoleer me, ik deel niet, ik lig alleen maar.
Of ik jakker, ik ren door, ik ben te druk, teveel, te vreselijk.
Niets dag-nacht ritme. Niets bewegen. Niets buiten komen, gezond eten.
Ik heb gedeeld, mijn zorgen en gedachten geuit. Ja. En nu?
Geen glitter, regenbogen, of engelen die komen helpen.
Gister wel een uurtje met groepsgenootje gebeld.
Wel de herbelevingen genoemd, het slechte slapen.
Niet de wanhoop, de eenzaamheid. Het ging oke.
Het gaat altijd oke.
Maf he, dat ik overal en bij iedereen aangeef dat ik altijd zal zeggen dat het oke gaat, dat ze beter in cijfers kunnen inchecken.
Of doorvragen waaraan ik merk dat het oke gaat.
Tcnl deed bijna niemand het. hapto, coach, poh, niemand.
Dus blijkbaar boeit het niet.
Signaleringsplan net naar man gemaild.
Nu al spijt.
Maar ik doe een poging om te communiceren.
Zo zo zo blij met jullie.
Niet helemaal alleen.
Ze is zo zo bang en moe.
Dag was wazig. Ik was er niet. Bij de hockey wezen kijken. Ik hoorde mn lijf grappen. IK zag mn moeder bij mn lijf komen staan. Kletsen. Grappen.
Man was onveilig. Hij vond iets wat ik gezegd had niet leuk.
En hij kwam op me leunen op bed.
Alles was onveilig.
Alleen was het meest veilig en ook totaal alleen en ik kon er beter niet zijn.
En alleen kon ik er ook niet zijn. Nu vanaf 18.00 beneden.
Moest nog shit oplossen van de auto. Ik kreeg het niet voor elkaar. Geen geduld, ik snapte het niet, het wilde niet. Voelde me nog stommer.
Nu pak koekjes later het signaleringsplan van de poh verder ingevuld.
Ik weet niet wat ik daarmee moet.
Als ik het plan bekijk zou ik in crisis zitten.
Ja. En dan? En nu?
Ik kon ook niet bedenken wie ik om hulp kan vragen. Wat ik nodig heb.
Wat een ander kan doen om me te helpen?
Voorzichtig eindeloos vasthouden en wiegen en sussen en dingen zeggen die jullie kunnen bedenken, maar die ik daar niet kon schrijven.
Ik mag dit niet vidnen. niet nodig hebben. Maar ik vrees dat ik het wel weet. voel.
Nog slechter.
Zoveel overlast.
Moet het zelf oplossen. Zelf doen wat me beter laat voelen. Zelf niet doen wat me niet helpt.
En ik kan het een beetje bedenken.
Maar ik doe het precies andersom.
Ik isoleer me, ik deel niet, ik lig alleen maar.
Of ik jakker, ik ren door, ik ben te druk, teveel, te vreselijk.
Niets dag-nacht ritme. Niets bewegen. Niets buiten komen, gezond eten.
Ik heb gedeeld, mijn zorgen en gedachten geuit. Ja. En nu?
Geen glitter, regenbogen, of engelen die komen helpen.
Gister wel een uurtje met groepsgenootje gebeld.
Wel de herbelevingen genoemd, het slechte slapen.
Niet de wanhoop, de eenzaamheid. Het ging oke.
Het gaat altijd oke.
Maf he, dat ik overal en bij iedereen aangeef dat ik altijd zal zeggen dat het oke gaat, dat ze beter in cijfers kunnen inchecken.
Of doorvragen waaraan ik merk dat het oke gaat.
Tcnl deed bijna niemand het. hapto, coach, poh, niemand.
Dus blijkbaar boeit het niet.
Signaleringsplan net naar man gemaild.
Nu al spijt.
Maar ik doe een poging om te communiceren.
Zo zo zo blij met jullie.
Niet helemaal alleen.
zaterdag 15 november 2025 om 23:06
Selune 
Ik zou de ouders van een meisje met dit verhaal niet meer als vrienden willen.
En het meisje mijn excuses aanbieden dat ik haar zo heb laten zitten. Dat dat fout van mij was, dat ze hulp had moeten krijgen van de grote mensen om haar heen. Dat ik niet goed genoeg nagedacht heb, en haar wel eerder had moeten helpen.
Ik zou de ouders van een meisje met dit verhaal niet meer als vrienden willen.
En het meisje mijn excuses aanbieden dat ik haar zo heb laten zitten. Dat dat fout van mij was, dat ze hulp had moeten krijgen van de grote mensen om haar heen. Dat ik niet goed genoeg nagedacht heb, en haar wel eerder had moeten helpen.
zaterdag 15 november 2025 om 23:51
Ik heb mijn werkgever geappt.
Eerlijk. Dat ik niet weet hoe het gaat.
Wat ik wel weet. (dat ik een onbetrouwbare werknemer ben momenteel, dat het volgens signaleringsplan erg niet oke gaat).
Dat ik heel graag gewoon wil werken, ook omdat ik er net al uitgeweest ben om beter te worden, wat dus niet zo is blijkbaar.
Daarbij de extreem mini censuur versie van wat wel behandeld in tcnl, wat het winter-probleem is, en dat ik niet weet hoe alles zich nu gaat ontwikkelen.
Wat ik doe om zo snel mogelijk beter te worden.
En, waar het me om gaat.. dat ik me voor kan stellen dat ze gewoon een betrouwbare werknemer wil die met hoofd en hart bij werk is.
Dat ik daarom dit stuur, en dat ik graag van haar hoor of ik uberhaupt nog welkom ben met deze info, of ze samen wil kijken hoe ze iemand aan kan nemen die wel betrouwbaar is, etc.
Ik kan het toneelstuk niet langer volhouden.
Ik schaam me te erg, ik voel me te schuldig.
Mijn collega's steeds in de steek laten, juist nadat ik eruit geweest ben om het beter te maken.
Daarnaast denk ik steeds 'als ik doodga is het alleen maar fijn als ze al een nieuw iemand hebben'. Maar ontslag nemen voelt als falen en opgeven.
Maar ik gun ze gewoon iets beters.
Dus.
We gaan het zien.
Bij antwoord wis ik het bericht. Lang leven whatsapp.
Eerlijk. Dat ik niet weet hoe het gaat.
Wat ik wel weet. (dat ik een onbetrouwbare werknemer ben momenteel, dat het volgens signaleringsplan erg niet oke gaat).
Dat ik heel graag gewoon wil werken, ook omdat ik er net al uitgeweest ben om beter te worden, wat dus niet zo is blijkbaar.
Daarbij de extreem mini censuur versie van wat wel behandeld in tcnl, wat het winter-probleem is, en dat ik niet weet hoe alles zich nu gaat ontwikkelen.
Wat ik doe om zo snel mogelijk beter te worden.
En, waar het me om gaat.. dat ik me voor kan stellen dat ze gewoon een betrouwbare werknemer wil die met hoofd en hart bij werk is.
Dat ik daarom dit stuur, en dat ik graag van haar hoor of ik uberhaupt nog welkom ben met deze info, of ze samen wil kijken hoe ze iemand aan kan nemen die wel betrouwbaar is, etc.
Ik kan het toneelstuk niet langer volhouden.
Ik schaam me te erg, ik voel me te schuldig.
Mijn collega's steeds in de steek laten, juist nadat ik eruit geweest ben om het beter te maken.
Daarnaast denk ik steeds 'als ik doodga is het alleen maar fijn als ze al een nieuw iemand hebben'. Maar ontslag nemen voelt als falen en opgeven.
Maar ik gun ze gewoon iets beters.
Dus.
We gaan het zien.
Bij antwoord wis ik het bericht. Lang leven whatsapp.
kwartet! 
zondag 16 november 2025 om 00:21
Wow Avo, wat knap dat je werkgever hebt geappt. Zal nu vast allemaal niet positief voelen maar jeetje, je hebt echt stappen gemaakt. Dit zou je in het verleden niet gedaan hebben. En de reden daarvoor is dan wel kut (dat oude copingstrategieën niet meer lukken) maar toch zijn het wel stappen voorwaarts. Knap dat je communiceert.
Was het maar zo'n feest dat therapie en "eruit gaan om het beter te maken" instant resultaat zouden geven. Ik zou het je absoluut gunnen. Maar ik denk niet dat je werkgever/collega's van jou verwachten dat het nu allemaal ineens goed gaat, ook al weten ze niet precies wat er aan de hand is. Tussen toneelstuk ophouden en vluchten / ontslag nemen zit een middenweg: communiceren, eventueel deels ziekmelden. Dat voelt eng en kwetsbaar, maar daar ben je nu wel mee bezig en dat is gewoon moeilijk.
Niet raar dat er nu vooral behoefte is aan veilig, sussen, wiegen, troosten en lieve woorden. Ik hoop dat je dat bij iemand in jouw omgeving kan aangeven/ontvangen.
Was het maar zo'n feest dat therapie en "eruit gaan om het beter te maken" instant resultaat zouden geven. Ik zou het je absoluut gunnen. Maar ik denk niet dat je werkgever/collega's van jou verwachten dat het nu allemaal ineens goed gaat, ook al weten ze niet precies wat er aan de hand is. Tussen toneelstuk ophouden en vluchten / ontslag nemen zit een middenweg: communiceren, eventueel deels ziekmelden. Dat voelt eng en kwetsbaar, maar daar ben je nu wel mee bezig en dat is gewoon moeilijk.
Niet raar dat er nu vooral behoefte is aan veilig, sussen, wiegen, troosten en lieve woorden. Ik hoop dat je dat bij iemand in jouw omgeving kan aangeven/ontvangen.
Here am I in my little bubble
zondag 16 november 2025 om 00:27
zondag 16 november 2025 om 04:41
Spijt van app, te dramatisch. Dus gewist.
Klotezooi.
Met man zit me ook dwars.
Ik haat en veracht mezelf dat hij en de kinderen met mij opgescheept zitten.
En wat ik ook zeg of doe, hij heeft het gevoel dat hij op eieren moet lopen, dat ik van hem af wil, hij slaapt slecht door mij, is overvraagd door mij.
Zoveel overlast.
De gedachte dat k iedereen tot overlast ben is zo groot. Dat delen en hulp vragen zo beroerd.
Het maakt alles zoveel schuldiger.
Mij zoveel schuldiger.
We hebben alle ramen potdicht en op slot.
Dat helpt een beetje.
Tegen mensen die niet bestaan.
Ik ben echt zo gek als een deur.
En zo, zo bang.
Ik wil voor de kinderen en advent kalender maken.
Dat wat er ook gebeurd, ze iets fijns en leuks van mij hebben.
Ik wil het zo graag. Al twee maanden.
Heb nog bijna niets.
Zo mislukt. Zelfs dat kan ik niet.
Ik wil ze zo graag een fijne herinnering hebben aan mij. Iets.
Klotezooi.
Met man zit me ook dwars.
Ik haat en veracht mezelf dat hij en de kinderen met mij opgescheept zitten.
En wat ik ook zeg of doe, hij heeft het gevoel dat hij op eieren moet lopen, dat ik van hem af wil, hij slaapt slecht door mij, is overvraagd door mij.
Zoveel overlast.
De gedachte dat k iedereen tot overlast ben is zo groot. Dat delen en hulp vragen zo beroerd.
Het maakt alles zoveel schuldiger.
Mij zoveel schuldiger.
We hebben alle ramen potdicht en op slot.
Dat helpt een beetje.
Tegen mensen die niet bestaan.
Ik ben echt zo gek als een deur.
En zo, zo bang.
Ik wil voor de kinderen en advent kalender maken.
Dat wat er ook gebeurd, ze iets fijns en leuks van mij hebben.
Ik wil het zo graag. Al twee maanden.
Heb nog bijna niets.
Zo mislukt. Zelfs dat kan ik niet.
Ik wil ze zo graag een fijne herinnering hebben aan mij. Iets.
zondag 16 november 2025 om 07:15
Avo, ik snap dat je doodsbang bent, en je teveel voelt, en waardeloos, en te belastend. Ik lees ook je 'wat er ook gebeurd'.
Lieverd, ik snap de verleiding om het allemaal te laten stoppen. Maar dat is geen goede optie, echt niet. Ik snap dat het nu niet zo voelt, maar het is voor man en je kinderen echt niet beter. Dus jouw taak is blijven ademen. Alleen maar blijven ademen. Ook als dat voelt als een tergende, nooit stoppende worsteling.
Ik vond het heel knap dat je, ook al is het uit wanhoop, geappt hebt naar werk. Ik snap ook dat je het later weer gewist hebt. Is het een optie om een iets andere versie vandaag alsnog te sturen? Ik denk namelijk dat als ze weten waarom het juist in deze periode van het jaar altijd zo moeilijk is, er nog meer begrip is. En dat je juist zal ervaren dat er misschien wel meer steun is dan gedacht.
Wat maakt dat man denkt dat je van hem af wil? Is er iets gebeurd waardoor hij die conclusie trekt, juist als jij opener wordt en meer om steun vraagt? Is dat misschien omdat je in wanhoop zegt dat jullie beter af zijn zonder jou? Dat hij dat verkeerd interpreteert? Want ik snap dat het dan heel lastig is om meer te delen, als hij er op de verkeerde manier mee aan de haal gaat. Dat je dan het gevoel hebt meer te moeten repareren, dan dat je je gesteund voelt.
En nee, het is helemaal niet raar om alleen maar in een deken gewiegd te willen worden. En te willen horen dat het ik is, dat jij ok bent. Sterker nog, het is een oefening die in therapieën rondom hechting vaak gebruikt wordt voor kinderen. Dus het is eigenlijk helemaal normaal om dat te willen, dat het kleine meisje dit wil.
Lieverd, ik snap de verleiding om het allemaal te laten stoppen. Maar dat is geen goede optie, echt niet. Ik snap dat het nu niet zo voelt, maar het is voor man en je kinderen echt niet beter. Dus jouw taak is blijven ademen. Alleen maar blijven ademen. Ook als dat voelt als een tergende, nooit stoppende worsteling.
Ik vond het heel knap dat je, ook al is het uit wanhoop, geappt hebt naar werk. Ik snap ook dat je het later weer gewist hebt. Is het een optie om een iets andere versie vandaag alsnog te sturen? Ik denk namelijk dat als ze weten waarom het juist in deze periode van het jaar altijd zo moeilijk is, er nog meer begrip is. En dat je juist zal ervaren dat er misschien wel meer steun is dan gedacht.
Wat maakt dat man denkt dat je van hem af wil? Is er iets gebeurd waardoor hij die conclusie trekt, juist als jij opener wordt en meer om steun vraagt? Is dat misschien omdat je in wanhoop zegt dat jullie beter af zijn zonder jou? Dat hij dat verkeerd interpreteert? Want ik snap dat het dan heel lastig is om meer te delen, als hij er op de verkeerde manier mee aan de haal gaat. Dat je dan het gevoel hebt meer te moeten repareren, dan dat je je gesteund voelt.
En nee, het is helemaal niet raar om alleen maar in een deken gewiegd te willen worden. En te willen horen dat het ik is, dat jij ok bent. Sterker nog, het is een oefening die in therapieën rondom hechting vaak gebruikt wordt voor kinderen. Dus het is eigenlijk helemaal normaal om dat te willen, dat het kleine meisje dit wil.
zondag 16 november 2025 om 08:26
Hij heeft het idee dat ik hem niet meer wil.
Doordat ik inderdaad gezegd heb dat het oke is als hij wil scheiden, of dat ik het begrijp als hij niet meer samen verder kan. Dat ik hem een andere vrouw gun waar hij wat aan heeft.
En doordat ik afstand houd.
Ik probeer af en toe op de bank bij hen te zitten. Of hem vast te houden beneden in huis.
Maar hij is gewoon onveilig wat dat betreft: in bed kan hij zomaar zijn hand op me leggen, of tegen me aan gaan liggen en me overal aaien. Me tegen zich aan trekken.
Bozig qua houding of toon doen.
Allemaal niet slecht bedoeld, gewoon menselijk.
Maar ik bevries ervan of ga ervan trillen oid.
Hij snapt dat niet zo goed.
En ik wil niet dat hij met alles rekening hoeft te houden. En tegelijkertijd kan ik bozig zijn dat hij zelf niets snapt.
Dat ik bij hem niet veilig weg kan kruipen.
Zo voelt dat.
Doordat ik inderdaad gezegd heb dat het oke is als hij wil scheiden, of dat ik het begrijp als hij niet meer samen verder kan. Dat ik hem een andere vrouw gun waar hij wat aan heeft.
En doordat ik afstand houd.
Ik probeer af en toe op de bank bij hen te zitten. Of hem vast te houden beneden in huis.
Maar hij is gewoon onveilig wat dat betreft: in bed kan hij zomaar zijn hand op me leggen, of tegen me aan gaan liggen en me overal aaien. Me tegen zich aan trekken.
Bozig qua houding of toon doen.
Allemaal niet slecht bedoeld, gewoon menselijk.
Maar ik bevries ervan of ga ervan trillen oid.
Hij snapt dat niet zo goed.
En ik wil niet dat hij met alles rekening hoeft te houden. En tegelijkertijd kan ik bozig zijn dat hij zelf niets snapt.
Dat ik bij hem niet veilig weg kan kruipen.
Zo voelt dat.
zondag 16 november 2025 om 09:04
Dat snap ik. Ik snap dat hij het niet snapt, en dat jij wil dat hij het niet hoeft te snappen, maar tegelijkertijd wil dat hij het uit zichzelf snapt.
Zou het een idee zijn om het op te schrijven voor hem? Dat je hem echt niet wil missen, heel erg niet, maar dat je worstelt met wat jij voor je gevoel hem aandoet? Dat je dit uit wanhoop zegt omdat je hem een uitweg wil bieden, en niet omdat je hem kwijt wil? Zou dat helpen denk je?
Zou het een idee zijn om het op te schrijven voor hem? Dat je hem echt niet wil missen, heel erg niet, maar dat je worstelt met wat jij voor je gevoel hem aandoet? Dat je dit uit wanhoop zegt omdat je hem een uitweg wil bieden, en niet omdat je hem kwijt wil? Zou dat helpen denk je?
zondag 16 november 2025 om 09:07
Advo Ik vind het zo lastig voor je dat je dit gevoel hebt na man en kinderen ze willen je echt niet kwijt en heel eerlijk bijna elke vrouw zonder misbruik trauma Ou een knuffel of een aanraking fijn vinden als ze verdrietig zijn /lastig hebben.
Mijn man weet ook dat de maanden van het trauma dat hij moet vragen of een knuffel want onverwachts triggerd maar mijn man kent mijn trauma.
En als je wilt dat ik dit wis zeg het dan alsjeblieft.
Maar als ik jouw en de dynamiek met man zie van afstandje dan zie ik een puzzel voor mij met op de juiste plekken met missende puzzelstukjes zodat je wel de contouren hebt van de puzzel maar met niet kan zien wat het moet worden.
Mijn man weet ook dat de maanden van het trauma dat hij moet vragen of een knuffel want onverwachts triggerd maar mijn man kent mijn trauma.
En als je wilt dat ik dit wis zeg het dan alsjeblieft.
Maar als ik jouw en de dynamiek met man zie van afstandje dan zie ik een puzzel voor mij met op de juiste plekken met missende puzzelstukjes zodat je wel de contouren hebt van de puzzel maar met niet kan zien wat het moet worden.
zondag 16 november 2025 om 09:33
Friet, hij weet van mb. Heb vaker gezegd dat zomaar pakken niet handig is. Maar durf er gewoon niet op te vertrouwen.
Dus bij hem wegkruipen voelt niet veilig. Als uitlokken en gemeen omdat ik weet wat hij wil, waar ik voor ben, dat ik hem teleurstel en onthoudt waar hij recht op heeft.
Maisnon, ik heb dat wel uitgesproken.
Het was moeilijk en nors. Ik snap dat het voor hem moeilijk is.
Daarom ga ik het maar niet meer ter sprake brengen. Dit lost gewoon niets op.
Het ligt niet aan hem, maar aan mij, en ik maak het alleen erger.
Beter gewoon zo normaal mogelijk doen.
Ik voel me nl slechter en schuldiger en alleniger.dat ligt niet aan hem.
Hij voelt zich machteloos en dat zet bij mij weer alles aan en versterkt.
Dus bij hem wegkruipen voelt niet veilig. Als uitlokken en gemeen omdat ik weet wat hij wil, waar ik voor ben, dat ik hem teleurstel en onthoudt waar hij recht op heeft.
Maisnon, ik heb dat wel uitgesproken.
Het was moeilijk en nors. Ik snap dat het voor hem moeilijk is.
Daarom ga ik het maar niet meer ter sprake brengen. Dit lost gewoon niets op.
Het ligt niet aan hem, maar aan mij, en ik maak het alleen erger.
Beter gewoon zo normaal mogelijk doen.
Ik voel me nl slechter en schuldiger en alleniger.dat ligt niet aan hem.
Hij voelt zich machteloos en dat zet bij mij weer alles aan en versterkt.
zondag 16 november 2025 om 11:13
Pas vanmorgen even in slaap gevallen toen het licht werd. Er is zo weinig tijd licht nu al.
Avo kun je proberen het doel te zetten op blijven ademen. Deze tijd doorkomen. Ik heb een aftelkalender in m'n agenda gemaakt waarop ik letterlijk na iedere dag het aantal kruisjes groter zie worden en daarmee het aantal nog te overleven dagen kleiner. En dat helpt nu nog niet zoveel omdat het aantal overleefdagen nog veel groter is dan wat ik heb kunnen wegkruisen, maar ik weet van vorig jaar dat het me uiteindelijk helpt als ik over de helft ben. Visueel doet dan toch iets.
Ik zeg niet meer standaard in deze tijd dat ik ok ben. Tegen sommige mensen zeg ik eerlijk op de allerergste momenten dat ik niet ok ben, dat het niet gaat. Mijn mantra is altijd, maar het komt wel goed hoor. Soms komt daar vanuit de ander actie uit en dat is heel fijn. Ik heb een paar collega's die bij niet ok even meelopen (soms maar een minuut of letterlijk de gang uit naar een lokaal) of een kop thee halen. Hele kleine dingen, die hen geen kostbare tijd kosten en die mij wel iets minder alleen laten voelen. Thuis is het ingewikkelder, daar lukt mij dit ook niet. Nu zeker niet. Man is degene die nu niet ok is, waar voor gezorgd moet worden en dat doe ik ook, maar ik ben er niet zo goed in.
Ik herken je gevoel van zorgen dat het ok is, dat ze nog iets fijns hebben als ik er niet meer ben. Voor je man en kinderen is er dan echt niets fijns meer en jou moeten missen gaat ook niet over. Gemis wordt alleen maar dieper, het veranderd van rauw verdriet naar een litteken. Maar wel een litteken dat steeds opnieuw bloed als iemand eraan komt. Je bent nodig lieve Avo. Je bent de moeder van je kinderen, de enige die ze hebben en je bent daarin compleet totaal onvervangbaar.
Ondanks dat ik het wel begrijp; ze hebben mij helemaal niet meer zo nodig. Ze zijn al op zichzelf of gaan dat. Eigen levens los van mij als moeder, als ik er niet meer ben draait de wereld door. Maar ergens weet ik ook dat dat een pijn is die ik ze niet willens en wetens aan wil doen.
Werk. Goed dat je het stuurde en ik snap volkomen dat je het ook weer gewist hebt, maar wat al gezegd werd kun je een veiligere versie sturen. Iets waarmee je de deur opent voor steun vanuit je werk. Je hoeft helemaal niet vervangen te worden, je doet volgens mij heel veel wel goed, geweldig zelfs anders zou je bepaalde taken niet krijgen. Deze periode is voor jou ondoenlijk, daar mag begrip voor zijn en ruimte.
Sorry misschien zeg ik allerlei onzin momenteel. Ik ben moe en emotioneel. Ik ga mezelf maar eens onder de douche slepen.
Avo kun je proberen het doel te zetten op blijven ademen. Deze tijd doorkomen. Ik heb een aftelkalender in m'n agenda gemaakt waarop ik letterlijk na iedere dag het aantal kruisjes groter zie worden en daarmee het aantal nog te overleven dagen kleiner. En dat helpt nu nog niet zoveel omdat het aantal overleefdagen nog veel groter is dan wat ik heb kunnen wegkruisen, maar ik weet van vorig jaar dat het me uiteindelijk helpt als ik over de helft ben. Visueel doet dan toch iets.
Ik zeg niet meer standaard in deze tijd dat ik ok ben. Tegen sommige mensen zeg ik eerlijk op de allerergste momenten dat ik niet ok ben, dat het niet gaat. Mijn mantra is altijd, maar het komt wel goed hoor. Soms komt daar vanuit de ander actie uit en dat is heel fijn. Ik heb een paar collega's die bij niet ok even meelopen (soms maar een minuut of letterlijk de gang uit naar een lokaal) of een kop thee halen. Hele kleine dingen, die hen geen kostbare tijd kosten en die mij wel iets minder alleen laten voelen. Thuis is het ingewikkelder, daar lukt mij dit ook niet. Nu zeker niet. Man is degene die nu niet ok is, waar voor gezorgd moet worden en dat doe ik ook, maar ik ben er niet zo goed in.
Ik herken je gevoel van zorgen dat het ok is, dat ze nog iets fijns hebben als ik er niet meer ben. Voor je man en kinderen is er dan echt niets fijns meer en jou moeten missen gaat ook niet over. Gemis wordt alleen maar dieper, het veranderd van rauw verdriet naar een litteken. Maar wel een litteken dat steeds opnieuw bloed als iemand eraan komt. Je bent nodig lieve Avo. Je bent de moeder van je kinderen, de enige die ze hebben en je bent daarin compleet totaal onvervangbaar.
Ondanks dat ik het wel begrijp; ze hebben mij helemaal niet meer zo nodig. Ze zijn al op zichzelf of gaan dat. Eigen levens los van mij als moeder, als ik er niet meer ben draait de wereld door. Maar ergens weet ik ook dat dat een pijn is die ik ze niet willens en wetens aan wil doen.
Werk. Goed dat je het stuurde en ik snap volkomen dat je het ook weer gewist hebt, maar wat al gezegd werd kun je een veiligere versie sturen. Iets waarmee je de deur opent voor steun vanuit je werk. Je hoeft helemaal niet vervangen te worden, je doet volgens mij heel veel wel goed, geweldig zelfs anders zou je bepaalde taken niet krijgen. Deze periode is voor jou ondoenlijk, daar mag begrip voor zijn en ruimte.
Sorry misschien zeg ik allerlei onzin momenteel. Ik ben moe en emotioneel. Ik ga mezelf maar eens onder de douche slepen.
selune wijzigde dit bericht op 16-11-2025 23:28
0.00% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
zondag 16 november 2025 om 12:16
Mooi hoe je het voor jezelf zo overzichtelijk maakt en dat dat een beetje helpt.
Ik ben nogal van het kop in t zand want alles is te lang en te uitzichtloos.
Einde van de dag is momenteel Heel Ver Weg.
Leidinggevende had het al gelezen en heeft gereageerd. Vriendelijk, maar niet duidelijk of ze liever een ander aanneemt.
Wel dat het lijkt of ik morgen niet kan werken, en of ik een tijdje afwezig wil zijn.
Heb gezegd dat ik morgen wel wil en kan werken.
Ik wil niet, maar ik moet. Het is te slecht. Te waardeloos. Teveel overlast.
En anders lig ik de hele dag half buiten westen te vegeteren.
En ik weet wat je schrijft. Ik gun ze die pijn ook niet. Maar ik merk dat ik dat lastig te onthouden vind.
Het zit ergens naast de wetenschap dat Pieten niet bestaan, en dat ik nu veilig ben.
Ik hoor het te weten, maar ik voel het totaal anders.
En daarnaast ben ik het gewoon zo zo zo moe.
En dan doe ik niet eens iets.
Moe van de angst. Moe van het herbeleven. Moe van het continue iedereen teleurstellen. Moe van het proberen alle ballen hoog te houden.
Zo ontzettend moe.
Ik wil gewoon zo graag rust. Niets meer. Niet meer bang hoeven zijn. Niets meer voelen.
Niet meer vechten en doen alsof. Geen teleurstelling meer zijn.
Ik ben nogal van het kop in t zand want alles is te lang en te uitzichtloos.
Einde van de dag is momenteel Heel Ver Weg.
Leidinggevende had het al gelezen en heeft gereageerd. Vriendelijk, maar niet duidelijk of ze liever een ander aanneemt.
Wel dat het lijkt of ik morgen niet kan werken, en of ik een tijdje afwezig wil zijn.
Heb gezegd dat ik morgen wel wil en kan werken.
Ik wil niet, maar ik moet. Het is te slecht. Te waardeloos. Teveel overlast.
En anders lig ik de hele dag half buiten westen te vegeteren.
En ik weet wat je schrijft. Ik gun ze die pijn ook niet. Maar ik merk dat ik dat lastig te onthouden vind.
Het zit ergens naast de wetenschap dat Pieten niet bestaan, en dat ik nu veilig ben.
Ik hoor het te weten, maar ik voel het totaal anders.
En daarnaast ben ik het gewoon zo zo zo moe.
En dan doe ik niet eens iets.
Moe van de angst. Moe van het herbeleven. Moe van het continue iedereen teleurstellen. Moe van het proberen alle ballen hoog te houden.
Zo ontzettend moe.
Ik wil gewoon zo graag rust. Niets meer. Niet meer bang hoeven zijn. Niets meer voelen.
Niet meer vechten en doen alsof. Geen teleurstelling meer zijn.
zondag 16 november 2025 om 14:00
Dat het einde van de dag eindeloos ver weg is, is herkenbaar. En tegelijk komt het einde van die dag toch steeds veel te snel, want ik vind de avonden/nachten vele malen erger. Daglichturen zijn er niet voldoende.
Je laatste alinea... alleen maar begrip lieverd. En ik kan heel overtuigd zeggen dat je het echt waard bent en dat je gezin het verschrikkelijk zou vinden. Maar ik weet ook dat dat voelen heel veel moeilijker ligt
Je laatste alinea... alleen maar begrip lieverd. En ik kan heel overtuigd zeggen dat je het echt waard bent en dat je gezin het verschrikkelijk zou vinden. Maar ik weet ook dat dat voelen heel veel moeilijker ligt
selune wijzigde dit bericht op 16-11-2025 23:29
63.76% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
zondag 16 november 2025 om 14:17
Wat mooi, hoe je dat toen samen opgelost hebt. Jammer dat je die ruimte nu niet voelt. Ik snap serieus niet hoe jij je hoofd nog iets serieus kan laten doen.
Ik ben net alweer naar boven gevlucht omdat het me beneden te druk werd, en ik dat na drie werk mailtjes en online boodschappen bestellen (ja ja. Dus maar gedaan. Ik durf gewoon de deur niet uit eigenlijk) niet trok. Begon te trillen en bijna huilen.
Nog even kijken hoe ik dat morgen op werk ga doen. Daar is drukte standaard.
Ik moet gewoon.
Het schuld en waardeloos en slecht is te groot.
Omdat ik thuis al niets uitvreet.
Zenuwen of de auto morgen klaar is.
Nu fietsen naar hapto is hetzelfde als een marathon rennen.
Ik moet gewoon weer dingen gaan doen. Ik weet dat dat beter is. Maar het is gewoon een zwart gat even.
Ik ben net alweer naar boven gevlucht omdat het me beneden te druk werd, en ik dat na drie werk mailtjes en online boodschappen bestellen (ja ja. Dus maar gedaan. Ik durf gewoon de deur niet uit eigenlijk) niet trok. Begon te trillen en bijna huilen.
Nog even kijken hoe ik dat morgen op werk ga doen. Daar is drukte standaard.
Ik moet gewoon.
Het schuld en waardeloos en slecht is te groot.
Omdat ik thuis al niets uitvreet.
Zenuwen of de auto morgen klaar is.
Nu fietsen naar hapto is hetzelfde als een marathon rennen.
Ik moet gewoon weer dingen gaan doen. Ik weet dat dat beter is. Maar het is gewoon een zwart gat even.
zondag 16 november 2025 om 16:50
Ja, slim.
Ik weet niet of ik slim ben of gewoon vastbijt en zo lang en hard mijn best doe tot ik alles weet.
En ik las dag en nacht, om maar niet te hoeven zijn.
K moest de beste zijn, de slimste, betweterige Hermione. Alles altijd aan gedaan.
Nu sta ik denk ik niet bekend als hardwerkend of als slim.
Zo weinig als ik werk en dan ook nog uitval.
K wil nog graag de beste zijn, de slimste, maar het lukt niet meer. Ik overzie het niet meer.
En mijn hoofd weigert dus.
Ik lees een boek afgelopen dagen.
Alle letters, alle bladzijden. In heb geen idee.
Maar het is een excuus om te zitten en te staren.
De pijn is niet grappig.de druk morgen werken ook niet.
Ik weet niet of ik slim ben of gewoon vastbijt en zo lang en hard mijn best doe tot ik alles weet.
En ik las dag en nacht, om maar niet te hoeven zijn.
K moest de beste zijn, de slimste, betweterige Hermione. Alles altijd aan gedaan.
Nu sta ik denk ik niet bekend als hardwerkend of als slim.
Zo weinig als ik werk en dan ook nog uitval.
K wil nog graag de beste zijn, de slimste, maar het lukt niet meer. Ik overzie het niet meer.
En mijn hoofd weigert dus.
Ik lees een boek afgelopen dagen.
Alle letters, alle bladzijden. In heb geen idee.
Maar het is een excuus om te zitten en te staren.
De pijn is niet grappig.de druk morgen werken ook niet.
zondag 16 november 2025 om 17:00
Pijn is zeker niet grappig. En iedere vorm van druk is nu teveel. Morgen naar je werk gaan en alleen het gesprek aangaan kan ook he. Je hoeft niet te presteren. Opstaan, aankleden en veilig aankomen is bij elkaar al meer dan een topprestatie. Althans zo voelt het hier wel *schaam*.
selune wijzigde dit bericht op 16-11-2025 23:30
50.44% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
zondag 16 november 2025 om 18:51
Hier liggen de tekenspullen naast me. Een puzzel half klaar op mijn bureau.
Ik kan er niets mee.
Het lezen is vooral voor de sier.
Ik heb geen idee.
Maar ik wil voor de kinderen niet de hele dag met een telefoon voor mijn neus stomme filmpjes zitten swipen.
Het boek helpt me wegzakken in niets.
Je hoeft niet te lezen nu he?
Ademen en overleven, vooral dingen doen waardoor je je veilig voelt.
Ik kan er niets mee.
Het lezen is vooral voor de sier.
Ik heb geen idee.
Maar ik wil voor de kinderen niet de hele dag met een telefoon voor mijn neus stomme filmpjes zitten swipen.
Het boek helpt me wegzakken in niets.
Je hoeft niet te lezen nu he?
Ademen en overleven, vooral dingen doen waardoor je je veilig voelt.
