Scheiden en eenzaamheid

Carola_456 schreef: ↑

18-11-2025 21:03

Die mensen ga je echt vanzelf wel tegen komen, op de sportclub van je kinderen, de speeltuin, op een terrasje (nu dan even niet), op school enz.

Ik herken het gevoel van eenzaamheid, had dat helemaal niet verwacht of ingeschat. Ik was ook degene die zelf de stap heeft genomen en ik deed al jaren alles alleen met de kinderen. En toch voelde ik me het eerste jaar eenzaam en verloren. Iedereen leek met zijn tweeën te zijn, wat natuurlijk helemaal niet zo is.

Geduld, laat de tijd zijn werk doen.

_melon2 schreef: ↑

18-11-2025 21:17

Ja herkenbaar. Ik voelde me echt verloren. Wij gingen 2.5 jaar geleden uit elkaar.

En ik voel me nu beter dan ooit. Mijn beste vriendin is inmiddels ook gescheiden en we doen veel samen. Met én zonder kinderen. Maar ook alleen voel ik me inmiddels prima. En dat terwijl de scheiding niet eens mijn keuze was.

Ik doe nu gewoon wat ik zelf wil en wat ik echt leuk vindt, zonder dat een ander daar wat van vindt en dat vind ik echt een heel fijn gevoel. Als ik alleen ben doe ik waar ik zin in heb en als ik de kinderen heb doe ik alsnog gewoon lekker waar we zin in hebben.

Het enige waar ik soms tegenaan loop is dat er maar 1 ander is die de kinderen zo goed kent als ik en dat is m'n ex. Dat je dan, als een kind zich weer eens als een monster gedroeg rond bedtijd bijv., niet even lekker kan zeuren tegen iemand die je echt begrijpt en weet hoe het kan zijn met je kind, dat mis ik heel soms.
Ik kan het er over hebben met vriendinnen en met mijn moeder, maar dat is toch anders.

evelien2010 schreef: ↑

19-11-2025 11:04

Kijk of je mensen kunt vinden in dezelfde situatie. Dus vriendinnen of bekenden die single zijn. In je eigen omgeving maar ook online. Of probeer nieuwe contacten op te doen via online platforms of meet 5 of NMLK (geen datingsites). Het helpt enorm om gelijkgestemden te hebben. En je zult merken dat mensen met een gezin een ander leven hebben. Jij hebt straks kindvrije dagen waarin je zeeën van tijd hebt. Terwijl anderen hun aandacht bij het gezin hebben. Dat is echt een ander leven. Bedenk welke invulling jij gaat geven aan die tijd. Hobby's, reizen, sport of creatieve dingen. En of er anderen zijn om dat mee te doen.

evelien2010 schreef: ↑

21-11-2025 22:54

De vraag is waarom natuurlijk. Die kinderen hebben toch ook nog een vader. Wil hij niet of is hij geen goede vader? En wat is veel zorg? Tegenwoordig is co ouderschap de norm tenzij je een afwezige of volledig ongeschikte ex hebt.

Zanne schreef: ↑

22-11-2025 06:21

Het ‘waarom’ is een andere vraag. TO geeft aan dat de zorg voor het overgrote deel bij haar ligt. Dus mijn conclusie is dat ze dan geen zeeën van tijd voor zichzelf zal hebben, terwijl anderen ‘met hun gezin’ bezig zijn.

Dit inderdaad..

Ik zie in mijn omgeving zowel gescheiden ouders met co-ouderschap als ouders met een 1 keer in de 2 weken naar vader in het weekend regeling.

Ikzelf zit in de laatste situatie. En dan is het in mijn geval ook nog eens een kort weekend-bezoek. In dat weekend sta ik op zaterdagochtend de tasjes van de kids in te pakken met schone kleding en deze tasjes op zondagavond weer uit te pakken. In ons geval pakt de vader de zorg niet echt op. Dan zie ik aan de tasjes dat ze niet gedoucht hebben of überhaupt een schone onderbroek hebben aangedaan. Dus dat kan dan zondagavond alsnog.
Hier ben ik op het punt dat ik de pogingen om vader zijn deel van de zorg te laten doen een beetje heb opgegeven. Het is me de strijd niet meer waard. Vader ‘ziet’ het zelf niet wat er moet gebeuren dus dit is zijn excuus om het ook niet te doen. Als ik het hem keurig en echt wel vriendelijk voorleg in een lijstje gaat hij helemaal steigeren. Want wij zijn uit elkaar, dan gaat hij toch niet al die stomme klusjes ‘voor mij’ doen. En dit gaan dan om dingen als kun jij een keer het kinderfeestje regelen, de ortho regelen, de sport regelen een studiedag opvangen etc. Hij is dan nog serieus kwaad dat ik het überhaupt vraag. En nee..ik vind dit niet normaal, ik vind dit zelfs belachelijk,, maar om ruzies te voorkomen regel en doe ik dus àlles in mijn eentje voor de drie kinderen. Dat was toen we nog samen waren ook al zo. Misschien dat ik daarom een beetje steigerde door jouw reactie en projecteer ik mijn eigen situatie op die van TO. Wie weet ligt het bij haar heel anders/gelijkwaardiger.

Jubelien schreef: ↑

22-11-2025 07:22

Als ik het zo lees, TO, is het veel meer de verantwoordelijkheid die je aanvliegt, dan de eenzaamheid...?

Hier dezelfde situatie bij Zanne, hierboven. Wel zijn mijn kinderen iets ouder (denk ik) én moet ik eerlijk zeggen dat mijn ex wel van kledingshoppen houdt en de tandarts regelmatig oppakt. Verder ligt alles bij mij. Ik heb me er lang tegen verzet, maar sinds een paar jaar geaccepteerd. Dat geeft rust en duidelijkheid, voor iedereen. Het is niet 'eerlijk', nee, maar je moet een scheiding werkend maken, niet eerlijk.

Mijn ervaring is, dat ik in die kindervrije 24 uur per 2 weken compleet uitgeblust ben, nodig heb om op te laden. Ik raus wat door het huis, plof eens op de bank, heb een etentje of een wandeling met een vriendin, en dan is dat weekend ook weer voorbij. Ik ben me in die 24 uur eigenlijk aan het opladen en klaarmaken voor de komende 2 weken. Zodat die weer soepel lopen.

Ik heb wel eens geprobeerd een relatie op te bouwen, maar dat lukte me, mede om de beschikbare tijd én mijn energie, niet.

Qua financiën: zorg dat je precies genoeg werkt om de voor jou belangrijke dingen te kunnen doen, maar niét uitgeblust te raken in de ratrace van een drukke gewone school-werkweek.

Zeer helpend bij mij was, dat een middag in de 2 weken mijn ouders of schoonouders (ja, die zijn dat blijven doen, zo lief) kwamen oppassen. Dan maakte ik zonder schuldgevoel een lange werkdag én werd er gekookt en opgeruimd en kon ik enkel aanschuiven. Dat was zo fijn!