Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 6
zondag 7 december 2025 om 21:49
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
woensdag 10 december 2025 om 00:52
Avo, ik heb niet tot 1:30 uur het huis versierd 
Als man niet de kerstspullen naar beneden had gesleept, was er nog niks gebeurd. Ik krijg die lampjes niet de boom in, dus dat moet hij doen en man gaat dat echt niet nog zo laat doen. Hij ligt normaal om 23:00 uur in bed ofzo. Toen was alles allang versierd. Ik ben een nachtbraker want dan is het eindelijk stil.
Tyche: ik ben ook blij dat alle collega's nee hebben gezegd. Alleen vind ik het niet fijn dat veel zich bezwaard voelen dát ze mij niet kunnen helpen. Ze zijn kennelijk nogal geschrokken van mijn mailtje / de situatie en vragen nu steeds hoe het gaat. Ja, behalve de dinsdagavond en de woensdag gaat het goed.
Vanavond was het weer feest. 18 mensen aanwezig, lokaal bomvol. Les begon goed maar loopt mis zodra ik op thema in het boek moet differentiëren. Ik ben didactisch normaal heel sterk, maar niet met twee lessen op hetzelfde moment. Daar ben ik niet voor gemaakt. Thuis meteen nog even gewandeld om te ontprikkelen, ik luister relaxte muziek, heb nog even met man gepraat die laat terugkwam van een activiteit waar ik anders ook zou zijn geweest en ook tien keer liever zou zijn geweest.
Als man niet de kerstspullen naar beneden had gesleept, was er nog niks gebeurd. Ik krijg die lampjes niet de boom in, dus dat moet hij doen en man gaat dat echt niet nog zo laat doen. Hij ligt normaal om 23:00 uur in bed ofzo. Toen was alles allang versierd. Ik ben een nachtbraker want dan is het eindelijk stil.
Tyche: ik ben ook blij dat alle collega's nee hebben gezegd. Alleen vind ik het niet fijn dat veel zich bezwaard voelen dát ze mij niet kunnen helpen. Ze zijn kennelijk nogal geschrokken van mijn mailtje / de situatie en vragen nu steeds hoe het gaat. Ja, behalve de dinsdagavond en de woensdag gaat het goed.
Vanavond was het weer feest. 18 mensen aanwezig, lokaal bomvol. Les begon goed maar loopt mis zodra ik op thema in het boek moet differentiëren. Ik ben didactisch normaal heel sterk, maar niet met twee lessen op hetzelfde moment. Daar ben ik niet voor gemaakt. Thuis meteen nog even gewandeld om te ontprikkelen, ik luister relaxte muziek, heb nog even met man gepraat die laat terugkwam van een activiteit waar ik anders ook zou zijn geweest en ook tien keer liever zou zijn geweest.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 10 december 2025 om 06:38
Nes, je hoeft je geen zorgen te maken. Je bent niet psychotisch, niet gek.
Je bent aan het verwerken. Heel langzaam, stapje voor stapje, verschuift er iets. Of eigenlijk heel veel. Je beeld verschuift, over jezelf en over anderen. Je gevoel verschuift. Stukjes veranderen langzaam van schuld en schaamte, naar het was niet ok, en oneerlijk en daar ben ik verdrietig over.
De behoefte om alles te vertellen, niet meer binnen te kunnen houden, is een logische reactie, en ik kom hem regelmatig tegen. Alsof, als er eenmaal een gaatje in de dijk zit, de hele dam weggespoeld wordt.
Je bent niet gek, en ik walg niet. Nooit.
Ik snap dat het gek en onwennig, maar ook heel eng voelt om zoveel te vertellen. Maar ik hoop dat je uiteindelijk zult ervaren dat de meeste mensen zich niet afkeren, maar juist willen helpen. En dat je niet meer een façade op hoeft te houden als het echt niet gaat. Dat je uiteindelijk iets milder mag worden voor jezelf.
Je bent aan het verwerken. Heel langzaam, stapje voor stapje, verschuift er iets. Of eigenlijk heel veel. Je beeld verschuift, over jezelf en over anderen. Je gevoel verschuift. Stukjes veranderen langzaam van schuld en schaamte, naar het was niet ok, en oneerlijk en daar ben ik verdrietig over.
De behoefte om alles te vertellen, niet meer binnen te kunnen houden, is een logische reactie, en ik kom hem regelmatig tegen. Alsof, als er eenmaal een gaatje in de dijk zit, de hele dam weggespoeld wordt.
Je bent niet gek, en ik walg niet. Nooit.
Ik snap dat het gek en onwennig, maar ook heel eng voelt om zoveel te vertellen. Maar ik hoop dat je uiteindelijk zult ervaren dat de meeste mensen zich niet afkeren, maar juist willen helpen. En dat je niet meer een façade op hoeft te houden als het echt niet gaat. Dat je uiteindelijk iets milder mag worden voor jezelf.
woensdag 10 december 2025 om 06:43
Selune, ben je de nacht doorgekomen?
Fijn dat je even langskomt als je het moeilijk hebt. Dat kan ook zonder woorden
Tyche, wat een ingewikkelde tijd van het jaar is dit hè, na zo'n recent verlies van een heel dierbaar persoon. Juist het idee van samen, warmte, familie, gezelligheid kan dan zo pijnlijk alleen (en misschien eenzaam) voelen. Ik hoop dat jullie die gevoelens ook samen kunnen delen, en dat het ondanks het gemis ook een tijd is waarbij je je verbonden voelt.
Fijn dat je even langskomt als je het moeilijk hebt. Dat kan ook zonder woorden
Tyche, wat een ingewikkelde tijd van het jaar is dit hè, na zo'n recent verlies van een heel dierbaar persoon. Juist het idee van samen, warmte, familie, gezelligheid kan dan zo pijnlijk alleen (en misschien eenzaam) voelen. Ik hoop dat jullie die gevoelens ook samen kunnen delen, en dat het ondanks het gemis ook een tijd is waarbij je je verbonden voelt.
woensdag 10 december 2025 om 07:22
Niks raars aan willen vertellen.
Ik weet niet of ik hier verteld heb dat ik ooit psychoeducatie heb gehad op een plek waar zwaar getraumatiseerde cliënten behandeld werden. En daar werd tijdens één zo'n les heel expliciet verteld welke vormen van intimidatie en chantage daders toe kunnen passen om te zorgen dat een jong kind blijft zwijgen. Omdat kinderen de natuurlijke drang hebben te om praten.
Daar werden keiharde, gruwelijke voorbeelden genoemd. Niet fiets maar geliefd huisdier konijn. Niet buurmeisje maar zusje of broertje.
En ik keek om me heen naar anderen in het klasje, die net als ik een aantekeningen schriftje bij zich hadden, en zag hoe er met een vanzelfsprekendheid werd gehumd en geknikt. Het was tijdens die les niet de bedoeling om zelf met traumatische input te komen. Vragen stellen mocht wel. Over hoe dat werkt, een kind hersenspoelen tot schuld en schaamte, tot meedoen en zwijgen.
Dat het vanuit het kind gaat over overleven, over loyaliteit en beschermen. Over doodsangst. Wat dat doet met je lijf. De fysieke verschijnselen. De alertheid. Het kapot gaan van hechting en vertrouwen. Het versplinteren van binnen en hoe dat kan worden uitgelokt door daders.
Om het verbijsterende feit dat hen dat mooi uitkomt voor hun eigen gewin.
Ik keek om me heen, net een kwart eeuw oud en realiseerde me dat ik een kant van de mensheid meekreeg waar veel mensen naïef niks van weten, vaak ook voor kiezen niks van te willen weten. Weg te kijken.
Dat jonge kind dat van toen dat is verkracht, bedreigd, gemanipuleerd, beschadigd. Zo veel baat bij zwijgen, ook als het kind volwassen is.
Dus ja, heel goed dat je gaat praten. Dapper zelfs. En grote waardering voor jou dat je de laatste jaren mensen om je heen verzameld hebt die willen luisteren. Die je zien en geloven.
Pas dan komt er ruimte voor verdriet. Hoe oneerlijk en verdrietig het is. Om zo vol trauma deze maand te moeten doorstaan.
Ik weet niet of ik hier verteld heb dat ik ooit psychoeducatie heb gehad op een plek waar zwaar getraumatiseerde cliënten behandeld werden. En daar werd tijdens één zo'n les heel expliciet verteld welke vormen van intimidatie en chantage daders toe kunnen passen om te zorgen dat een jong kind blijft zwijgen. Omdat kinderen de natuurlijke drang hebben te om praten.
Daar werden keiharde, gruwelijke voorbeelden genoemd. Niet fiets maar geliefd huisdier konijn. Niet buurmeisje maar zusje of broertje.
En ik keek om me heen naar anderen in het klasje, die net als ik een aantekeningen schriftje bij zich hadden, en zag hoe er met een vanzelfsprekendheid werd gehumd en geknikt. Het was tijdens die les niet de bedoeling om zelf met traumatische input te komen. Vragen stellen mocht wel. Over hoe dat werkt, een kind hersenspoelen tot schuld en schaamte, tot meedoen en zwijgen.
Dat het vanuit het kind gaat over overleven, over loyaliteit en beschermen. Over doodsangst. Wat dat doet met je lijf. De fysieke verschijnselen. De alertheid. Het kapot gaan van hechting en vertrouwen. Het versplinteren van binnen en hoe dat kan worden uitgelokt door daders.
Om het verbijsterende feit dat hen dat mooi uitkomt voor hun eigen gewin.
Ik keek om me heen, net een kwart eeuw oud en realiseerde me dat ik een kant van de mensheid meekreeg waar veel mensen naïef niks van weten, vaak ook voor kiezen niks van te willen weten. Weg te kijken.
Dat jonge kind dat van toen dat is verkracht, bedreigd, gemanipuleerd, beschadigd. Zo veel baat bij zwijgen, ook als het kind volwassen is.
Dus ja, heel goed dat je gaat praten. Dapper zelfs. En grote waardering voor jou dat je de laatste jaren mensen om je heen verzameld hebt die willen luisteren. Die je zien en geloven.
Pas dan komt er ruimte voor verdriet. Hoe oneerlijk en verdrietig het is. Om zo vol trauma deze maand te moeten doorstaan.
woensdag 10 december 2025 om 08:24
Geen walging Avo. En zeker geen psychotisch gedrag. Je kunt pas gaan verwerken als je het gaat delen, denk ik.
Zie je walging (richting jou) vsnuit poh? Of sportleraar?
Ik vind je vooral dapper. En ben trots op je. Op de stappen die je maakt. En had je gegund dat je (jullie, zelfde geldt voor Selune) nooit mee had hoeven maken.
Tyche, bij het verlies vsn dierbaren is dat eerste jaar zo moeilijk. Eerste keer van alles dst het zonder is. Wat fijn dat jullie samen kunnen rouwen, maar ook (in bv een kerstboom) kunnen herdenken, herrinneringen ophalen. Sterkte deze kerst, er zal een lege plek zijn, maar ook harten gevuld met liefde, en sanen herrinneren. Lachen. Huilen.
Zie je walging (richting jou) vsnuit poh? Of sportleraar?
Ik vind je vooral dapper. En ben trots op je. Op de stappen die je maakt. En had je gegund dat je (jullie, zelfde geldt voor Selune) nooit mee had hoeven maken.
Tyche, bij het verlies vsn dierbaren is dat eerste jaar zo moeilijk. Eerste keer van alles dst het zonder is. Wat fijn dat jullie samen kunnen rouwen, maar ook (in bv een kerstboom) kunnen herdenken, herrinneringen ophalen. Sterkte deze kerst, er zal een lege plek zijn, maar ook harten gevuld met liefde, en sanen herrinneren. Lachen. Huilen.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 10 december 2025 om 08:42
Wauw avo wat een verandering, het barst er uit. Kan me voorstellen dat het bijna manisch voelt, maar het is niet psychotisch. Juist een helpende en daarmee goede stap. Je vraagt erkenning voor iets dat erkend moet worden. Voor jezelf, het meisje, en alle andere kinderen die (nog) niet zelf kunnen delen. Dus schreeuw!
Ik walg niet van jou. Wel van de daders, van het idee dat mensen zo kunnen zijn.
Een deel van mij zou willen dat ik je niet kon geloven, dat ik in een wereld leef waar dit niet gebeurt. Maar het gebeurt wel en ik geloof jou. En Selune. En bloem, Frietje, Hanke, Olle, iedereen die deze ervaringen mee moet dragen.
Ik walg niet van jou. Wel van de daders, van het idee dat mensen zo kunnen zijn.
Een deel van mij zou willen dat ik je niet kon geloven, dat ik in een wereld leef waar dit niet gebeurt. Maar het gebeurt wel en ik geloof jou. En Selune. En bloem, Frietje, Hanke, Olle, iedereen die deze ervaringen mee moet dragen.
This is an unacceptable timeline
woensdag 10 december 2025 om 08:58
Dankjulkiewel.
Voor de uitleg en het geloven.
Ik vind het nog moeilijk met hout het gaat..
Dankjewel dat ik het kwijt mag.
Selune, sorrie and ik je triggert. ;hug:
Pleegkr komt straks.
Ik zou moeten opruimen en schoonmaken.
Maar ik valb steedds weg tijdens het tikken.
Ik begom om 7.30 al een na een paar woorden val ik weg..
Voor de uitleg en het geloven.
Ik vind het nog moeilijk met hout het gaat..
Dankjewel dat ik het kwijt mag.
Selune, sorrie and ik je triggert. ;hug:
Pleegkr komt straks.
Ik zou moeten opruimen en schoonmaken.
Maar ik valb steedds weg tijdens het tikken.
Ik begom om 7.30 al een na een paar woorden val ik weg..
woensdag 10 december 2025 om 09:05
Avo geen sorry. Ja het triggert, maar dat doet ademen, bestaan, iemand tegenkomen of juist alleen zijn enzovoort ook. Ik ben bang voor de reactie, maar zou zo graag echt delen wat er in m'n hoofd zit. Ik kom nu niet verder dan 'het gaat niet goed', 'veel paniek en angst', 'veel herbelevingen' (en deze alleen bij de paar mensen die weten dat er trauma speelt). Echt delen durf ik nauwelijks. Teveel schaamte, maar ook angst voor ongeloof, voor weggestuurd worden, voor helemaal alleen achterblijven, voor de wereld.
selune wijzigde dit bericht op 10-12-2025 09:09
0.68% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
woensdag 10 december 2025 om 09:08
Ga nog maar even slapen als dat lukt, Avo.
Tyche, sterkte met deze dagen. Je dierbaren missen rond deze tijd is zwaar en verdrietig. Ik heb niet echt troost voor je in dat opzicht, ik word nog elk jaar meegesleurd in het gemis van mijn doden. Zit er nu ook weer middenin. Maar ben waarschijnlijk gewoon een slecht voorbeeld.
Tyche, sterkte met deze dagen. Je dierbaren missen rond deze tijd is zwaar en verdrietig. Ik heb niet echt troost voor je in dat opzicht, ik word nog elk jaar meegesleurd in het gemis van mijn doden. Zit er nu ook weer middenin. Maar ben waarschijnlijk gewoon een slecht voorbeeld.
woensdag 10 december 2025 om 09:14
Je bent geen slecht voorbeeld Griebus, of we zijn dat allebei dat kan ook
Voor mij is het gemis wel veranderd, maar het is er en het drukt en stempel in deze periode. Ik voel nog altijd leegte, verdriet, gemis, liefde enzovoort. Niet meer de heftige rouw van de eerste twee jaar (ik vond bij beide kinderen het tweede jaar zwaarder dan het eerste, sorry als dat helemaal iets is wat je niet wilt horen), maar wel een diep gemis. Een leegte die niet is op te vullen door iemand anders.
Voor mij is het gemis wel veranderd, maar het is er en het drukt en stempel in deze periode. Ik voel nog altijd leegte, verdriet, gemis, liefde enzovoort. Niet meer de heftige rouw van de eerste twee jaar (ik vond bij beide kinderen het tweede jaar zwaarder dan het eerste, sorry als dat helemaal iets is wat je niet wilt horen), maar wel een diep gemis. Een leegte die niet is op te vullen door iemand anders.
Forever is a hell of a long time.
woensdag 10 december 2025 om 10:56
Selune, ik ga niet weg. Nooit.
En ik kan ook al zeggen dat ik je zal geloven.
Omdat ik weet hoe het kan zijn, al was het niet zo erg als bij jou.
Je hoeft niets te zeggen. Niets te delen wat je nu niet kan of mag.
Mocht je wel de behoefte hebben dan weet je mijn pb te vinden.
Schrijf maar. Gooi het er maar uit.
En kijk dan of je stuurt of wist.
Maar ik ga niet weg. Ik blijf. En ik ben niet bang, boos op jou, vol walging van jou.
Als ik niet gelijk reageer is dat niet omdat ik walg, maar omdat pleeg zo op de stoep staat.
Griebus, dikke knuffel voor je gemis.
Waarom zou je een slecht voorbeeld zijn?
Sommige mensen slaan zo'n gat in je leven als ze wegvallen.
De liefde voor hen beslaat zo'n groot deel van je hart. Ik kan het alleen maar logisch vinden dan met hun overlijden een stuk van je hart donker wordt. Je leven minder fijn. Het gemis enorm.
Heb je steun in deze tijd? Mensen die weten en begrijpen hoe moeilijk het voor je is?
En ik kan ook al zeggen dat ik je zal geloven.
Omdat ik weet hoe het kan zijn, al was het niet zo erg als bij jou.
Je hoeft niets te zeggen. Niets te delen wat je nu niet kan of mag.
Mocht je wel de behoefte hebben dan weet je mijn pb te vinden.
Schrijf maar. Gooi het er maar uit.
En kijk dan of je stuurt of wist.
Maar ik ga niet weg. Ik blijf. En ik ben niet bang, boos op jou, vol walging van jou.
Als ik niet gelijk reageer is dat niet omdat ik walg, maar omdat pleeg zo op de stoep staat.
Griebus, dikke knuffel voor je gemis.
Waarom zou je een slecht voorbeeld zijn?
Sommige mensen slaan zo'n gat in je leven als ze wegvallen.
De liefde voor hen beslaat zo'n groot deel van je hart. Ik kan het alleen maar logisch vinden dan met hun overlijden een stuk van je hart donker wordt. Je leven minder fijn. Het gemis enorm.
Heb je steun in deze tijd? Mensen die weten en begrijpen hoe moeilijk het voor je is?
woensdag 10 december 2025 om 11:46
(ik ben trouwens zeer recent verhuisd naar een hele fijne woning. Ik ben zo blij en dankbaar. En zo veel stress gehad van het ontwortelen, het verhuizen, het klussen vooraf en nu ook heel veel dingen die nog moeten. Dan stopt mijn lijf. Gaat lopen slecht en ingewikkeldere motoriek stokt. Maar ook veel hulp en steun van mensen om me heen, was ook vaak heel gezellig. En een vol hoofd, van de overload aan beslissingen die ik moet nemen. Het is er allemaal.)
woensdag 10 december 2025 om 11:54
Wauw Hanke, wat een onderneming.
Ik lees veel verschillende gevoelens en emoties.
En dat je hulp hebt en mag een kan aannemen.
Gefeliciteerd met je nieuwe fijne huis.
Voelt het al een beetje als thuis?
Hoe is het om nog zoveel te moeten/willen, maar te merken dat je lijf andere behoeftes en grenzen heeft.
Je klinkt kalm, ondanks de overload van alles en alle emoties. Voelt dat ook zo?
Ik lees veel verschillende gevoelens en emoties.
En dat je hulp hebt en mag een kan aannemen.
Gefeliciteerd met je nieuwe fijne huis.
Voelt het al een beetje als thuis?
Hoe is het om nog zoveel te moeten/willen, maar te merken dat je lijf andere behoeftes en grenzen heeft.
Je klinkt kalm, ondanks de overload van alles en alle emoties. Voelt dat ook zo?
woensdag 10 december 2025 om 12:02
Wauw Avo, wat goed dat je voor jezrlf kiest. En daarmee voor je gezin. Wat goed dat je ziet dat je dr ruimte nu zelf zo goed ksn gebruiken.
En Hanke, verhuizen is altijd stressvol. En met vetbouwen erbij, en dan keuzes moeten maken die Heel Belangrijk lijken (waar moeten stopcontacten), maar als het eenmaal af is maakt het eigenljk niet uit. (Zo haat ik een keuken uit moeten zoeken. Weet ik het, of ik een la of een kastje wil. Lades in lades. Onze laatste keuken was een showroommodel. Heerlijk. Nergens over na hoeven denken.)
Ben je in dezelfde woonplaats gebleven?
O, en Libe, ik wilde nog zeggen dat ik het zo leuk vond om je weer even voorbij te zien fladderen.
Ik ben boeken aan het wegdoen. Van alle spullen die ik weg kan doen, vind ik dst gdk genoeg het moeilijkst... terwijl ik een heel groot gedeelte nooit zal herlezen.
En Hanke, verhuizen is altijd stressvol. En met vetbouwen erbij, en dan keuzes moeten maken die Heel Belangrijk lijken (waar moeten stopcontacten), maar als het eenmaal af is maakt het eigenljk niet uit. (Zo haat ik een keuken uit moeten zoeken. Weet ik het, of ik een la of een kastje wil. Lades in lades. Onze laatste keuken was een showroommodel. Heerlijk. Nergens over na hoeven denken.)
Ben je in dezelfde woonplaats gebleven?
O, en Libe, ik wilde nog zeggen dat ik het zo leuk vond om je weer even voorbij te zien fladderen.
Ik ben boeken aan het wegdoen. Van alle spullen die ik weg kan doen, vind ik dst gdk genoeg het moeilijkst... terwijl ik een heel groot gedeelte nooit zal herlezen.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 10 december 2025 om 13:11
Wat goed dat je dat hebt durven aangeven en dat je zo voor jezelf en je eigen kerngezin hebt kunnen kiezen Avo! Ik hoop dat de reactie warm en begripvol was en dat je het contract weer aan kunt halen, als die wens er aan beide kanten is(!), als het beter gaat en de ruimte er weer is. Voor nu heb je denk ik een hele goede (en onwijs moedige) beslissing genomen. Mag je trots op zijn!
Hanke wat fijn dat je een fijne woning hebt gevonden, maar wat een onderneming is verhuizen he! Ik vond dat ook heel heftig in elk geval. Ik hoop dat je je snel thuisvoelt, dat is zo belangrijk
Lucy boeken zijn ook mijn zwakke plek in opruimen en spullen van de kinderen, ook zo lastig wegdoen!
Hanke wat fijn dat je een fijne woning hebt gevonden, maar wat een onderneming is verhuizen he! Ik vond dat ook heel heftig in elk geval. Ik hoop dat je je snel thuisvoelt, dat is zo belangrijk
Lucy boeken zijn ook mijn zwakke plek in opruimen en spullen van de kinderen, ook zo lastig wegdoen!
Forever is a hell of a long time.
woensdag 10 december 2025 om 13:21
Ik ben in de war. Therapie gehad en, ik hoop dat dat mocht en jullie niet boos worden, de stukjes over emdr van Avo en Maisnon laten lezen aan psych. En van daaruit het gaan bespreken. De angst voor alles zit me zo hoog. Ik heb overal pijn van de enorme spierspanning, benauwdheid, hoge hartslag en van de herbelevingen. Zo erg dat ik ook wel voel dat ik er iets mee moet. M'n lijf is langzaam aan het stoppen met functioneren. Steeds vaker duizelig of dat al het geluid wegvalt (zonder herbeleving) of dat ik niet meer kan bewegen. Er moet dus wel iets mee en dat snap ik, maar ook daar is dus enorme paniek bij.
Eerst ging ze tijdens het praten op m'n handen tikken(/tappen), maar dat trok ik totaal niet. Meteen weg. Uiteindelijk heeft ze me een soort trildingen (zijn dat die buzzers die jullie bedoelen?) in m'n handen gegeven en eerst alleen laten voelen wat die deden. Ik was zo bang om onder stroom te komen staan, dat het stroomstootjes zouden zijn zeg maar (en stroomschokken in ieder vorm ook al van statisch zijn bijvoorbeeld zijn angst), dat ze het eerst zelf voordeed en me heel langzaam bij haar liet voelen en uiteindelijk durfde ik ze zelf vast te houden. Het is nog (lang?) geen echte emdr en ik vind het nog steeds doodeng, maar we hebben wel de angst die nu het hoogst opspeelt, waar ik het meest bang voor ben in deze ontregeling, kunnen bespreken met een paar keer afleiding van die buzzers. En hoe eng ik het ook nog vind dat doorbrak wel een heel klein stukje van de ergste paniek door lichamelijk de focus te verleggen.
Zo eng maar misschien ook goed?
Eerst ging ze tijdens het praten op m'n handen tikken(/tappen), maar dat trok ik totaal niet. Meteen weg. Uiteindelijk heeft ze me een soort trildingen (zijn dat die buzzers die jullie bedoelen?) in m'n handen gegeven en eerst alleen laten voelen wat die deden. Ik was zo bang om onder stroom te komen staan, dat het stroomstootjes zouden zijn zeg maar (en stroomschokken in ieder vorm ook al van statisch zijn bijvoorbeeld zijn angst), dat ze het eerst zelf voordeed en me heel langzaam bij haar liet voelen en uiteindelijk durfde ik ze zelf vast te houden. Het is nog (lang?) geen echte emdr en ik vind het nog steeds doodeng, maar we hebben wel de angst die nu het hoogst opspeelt, waar ik het meest bang voor ben in deze ontregeling, kunnen bespreken met een paar keer afleiding van die buzzers. En hoe eng ik het ook nog vind dat doorbrak wel een heel klein stukje van de ergste paniek door lichamelijk de focus te verleggen.
Zo eng maar misschien ook goed?
Forever is a hell of a long time.
woensdag 10 december 2025 om 13:27
Avo ik ben zo trots op je! Ik geloof alles, woord voor woord. Het ís ook onrechtvaardig. Ten eerste dat je het hebt moeten meemaken, zowel fysiek als psychisch. Ten tweede de gevolgen die dat jarenlang heeft gehad en nog steeds heeft. En ten derde het besef / de verwerking waar je nu in zit. Je maakt enorme stappen maar het is zo zo zwaar. Je moet continu zo hard werken. Ik snap dat je doodmoe bent. Er veranderen wel dingen ten goede, maar dat is ook gewoon heel verwarrend. Ik ben door therapie ook heel anders dan jaren geleden. In positieve zin, maar het is soms echt raar. Dat ik denk huh, hoezo doe/denk/wil ik dit. Zo ben ik helemaal niet.
Ik vond het heel fijn om te lezen dat je nu wil, bijna moét praten. Gewoon omdat je altijd zo vastzat in je eigen hoofd / angst / strenge gedachten / eenzaamheid. Natuurlijk is dat allemaal niet ineens beter maar ik ben zo blij om te lezen dat dat pantser een beetje minder dik aan het worden is. Dat gun ik je zo
Oh en ik walg ook niet. Is voor mij vanzelfsprekend maar voor jou niet, dus ik wilde het er nog even aan toevoegen.
Ik vond het heel fijn om te lezen dat je nu wil, bijna moét praten. Gewoon omdat je altijd zo vastzat in je eigen hoofd / angst / strenge gedachten / eenzaamheid. Natuurlijk is dat allemaal niet ineens beter maar ik ben zo blij om te lezen dat dat pantser een beetje minder dik aan het worden is. Dat gun ik je zo
Oh en ik walg ook niet. Is voor mij vanzelfsprekend maar voor jou niet, dus ik wilde het er nog even aan toevoegen.
rainydays wijzigde dit bericht op 10-12-2025 15:07
5.72% gewijzigd
Here am I in my little bubble
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
