Relaties
alle pijlers
Knoop doorhakken scheiden
maandag 29 december 2025 om 17:47
Al sinds een aantal jaar loopt het niet lekker tussen mijn man en mij. We hebben hiervoor al relatietherapie gehad, dit heeft wel wat geholpen maar uiteindelijk lijkt het voor mij niets op te lossen.
Er is al lange tijd een psychische problematiek bij hem, die pas afgelopen jaar echt gediagnosticeerd is en nu eindelijk, hopelijk goed behandeld wordt. Het is voor hem zwaar, ik denk zwaarder dan hij soms laat merken/toe wil geven. Maar ik begin ook steeds meer te merken dat het mij ook meer doet dan ik toe wil geven. Ik denk steeds vooral in het er zijn voor hem en hoe zwaar het voor hem is, maar ik ben er zelf ook veel mee bezig en ik heb steeds vaker het gevoel dat het me teveel wordt.
Daarnaast is eigenlijk ook al lange tijd mijn echte gevoel voor hem weg, ik zie hem meer als een goede vriend dan echt mijn man/partner. Ik hoopte dat dit beter zou worden met de relatietherapie en vaker samen iets leuks doen, maar tot nu toe is dat niet het geval. Echte intimiteit is er dan ook niet tot nauwelijks. Ik weet dat hij dit mist, zowel de seks als gewoon knuffelen en ik mis het ook wel maar niet met hem.
Al jaren heb ik twijfels over ons, maar de laatste maanden denk ik steeds vaker aan scheiden. Afgelopen weekend hebben we ook nog een goed gesprek gehad. Hier kwam naar voren dat hij (echt) niet uit elkaar wil en vind dat het wisselend is hoe het gaat. Zelf heb ik aangegeven dat ik hier wel soms over twijfel, over het uit elkaar gaan. Dat ik dit niet wil, maar wel vaak twijfel over mijn gevoelens.
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf dan denk ik dat vooral voor anderen niet wil scheiden, omdat het iedereen zijn leven overhoop haalt (man, kinderen, familie) en omdat ik heel goed snap dat het gras ergens anders niet altijd groener is het waarschijnlijk een stuk zwaarder zal zijn alleen.
Maar tegelijk voelt het wel beter, merk ik steeds vaker dat ik me met alleen de kinderen meer een gezin voel dan met hem erbij en dat ik net zo graag alleen (of alleen met de kinderen) ergens naar toe gaan als met z'n alle.
Ik denk dat ik vooral nog een stukje angst heb voor wat scheiden allemaal teweeg gaat brengen, vooral voor de kinderen en ook bang ben dat het met man dan met het psychische stuk weer minder zal gaan. Tegelijk wil ik ook aan mezelf denken en niet voor anderen bij elkaar blijven.
Dit naast alle kosten, huizen problematiek etc. die er nog bij komt kijken.
Zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Hoe ben je hier mee omgegaan?
Ik kan alle tips gebruiken.
Er is al lange tijd een psychische problematiek bij hem, die pas afgelopen jaar echt gediagnosticeerd is en nu eindelijk, hopelijk goed behandeld wordt. Het is voor hem zwaar, ik denk zwaarder dan hij soms laat merken/toe wil geven. Maar ik begin ook steeds meer te merken dat het mij ook meer doet dan ik toe wil geven. Ik denk steeds vooral in het er zijn voor hem en hoe zwaar het voor hem is, maar ik ben er zelf ook veel mee bezig en ik heb steeds vaker het gevoel dat het me teveel wordt.
Daarnaast is eigenlijk ook al lange tijd mijn echte gevoel voor hem weg, ik zie hem meer als een goede vriend dan echt mijn man/partner. Ik hoopte dat dit beter zou worden met de relatietherapie en vaker samen iets leuks doen, maar tot nu toe is dat niet het geval. Echte intimiteit is er dan ook niet tot nauwelijks. Ik weet dat hij dit mist, zowel de seks als gewoon knuffelen en ik mis het ook wel maar niet met hem.
Al jaren heb ik twijfels over ons, maar de laatste maanden denk ik steeds vaker aan scheiden. Afgelopen weekend hebben we ook nog een goed gesprek gehad. Hier kwam naar voren dat hij (echt) niet uit elkaar wil en vind dat het wisselend is hoe het gaat. Zelf heb ik aangegeven dat ik hier wel soms over twijfel, over het uit elkaar gaan. Dat ik dit niet wil, maar wel vaak twijfel over mijn gevoelens.
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf dan denk ik dat vooral voor anderen niet wil scheiden, omdat het iedereen zijn leven overhoop haalt (man, kinderen, familie) en omdat ik heel goed snap dat het gras ergens anders niet altijd groener is het waarschijnlijk een stuk zwaarder zal zijn alleen.
Maar tegelijk voelt het wel beter, merk ik steeds vaker dat ik me met alleen de kinderen meer een gezin voel dan met hem erbij en dat ik net zo graag alleen (of alleen met de kinderen) ergens naar toe gaan als met z'n alle.
Ik denk dat ik vooral nog een stukje angst heb voor wat scheiden allemaal teweeg gaat brengen, vooral voor de kinderen en ook bang ben dat het met man dan met het psychische stuk weer minder zal gaan. Tegelijk wil ik ook aan mezelf denken en niet voor anderen bij elkaar blijven.
Dit naast alle kosten, huizen problematiek etc. die er nog bij komt kijken.
Zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Hoe ben je hier mee omgegaan?
Ik kan alle tips gebruiken.
maandag 29 december 2025 om 18:22
Als het dan toch al jaren niet lekker loopt ... misschien nog één jaar aankijken hoe het loopt nu er een diagnose en misschien hulp is?
Als het moet dan op dit moment gewoon maar als ouders en niet zozeer als partners?
Is het ook een optie toch weer de relatie-therapie in te gaan, maar dit keer met de wetenschap van zijn diagnose én de wetenschap / de vraag dat jij niet weet of je de boel nog op lange termijn trekt?
Als hij niet wil scheiden én psychische problemen heeft calculeer ik namelijk een hevige scheiding in die jij mag trekken om vervolgens vanaf het moment van scheiding zo'n beetje 95 % van alle kinderlast alleen te mogen dragen.
Want "jij wou die scheiding".
Daarnaast zou ik meenemen hoe oud de kinderen zijn. Hoe lang duurt het nog voor ze volwassen zijn? Uit elkaar gaan versimpelt namelijk een pak als ze 16 à 18+ zijn.
Als het moet dan op dit moment gewoon maar als ouders en niet zozeer als partners?
Is het ook een optie toch weer de relatie-therapie in te gaan, maar dit keer met de wetenschap van zijn diagnose én de wetenschap / de vraag dat jij niet weet of je de boel nog op lange termijn trekt?
Als hij niet wil scheiden én psychische problemen heeft calculeer ik namelijk een hevige scheiding in die jij mag trekken om vervolgens vanaf het moment van scheiding zo'n beetje 95 % van alle kinderlast alleen te mogen dragen.
Want "jij wou die scheiding".
Daarnaast zou ik meenemen hoe oud de kinderen zijn. Hoe lang duurt het nog voor ze volwassen zijn? Uit elkaar gaan versimpelt namelijk een pak als ze 16 à 18+ zijn.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 29 december 2025 om 18:41
Het zou natuurlijk kunnen dat TO nu al 100% alle kinderlast draagt plus de problemen van partner opvangt c.q. oplost Een scheiding kan ervoor zorgen dat ze niet meer partner meesleept en meer erkenning krijgt voor wat ze al heel lang doet.
Mijn ex heeft geen psychische problematiek (nu ja, verbazingwekkend egocentrisme maar dat zit 'los' niet in de DSM) en ik vond uit elkaar gaan een grote verbetering. Meer rust en meer hulp van buitenaf. Als alleenstaande ouder durven mensen je eerder hulp aan te bieden, is mijn ervaring.
maandag 29 december 2025 om 18:41
Hoe oud zijn de kinderen? Het maakt het inderdaad veel makkelijker als je niet zit met een ouderschapsplan of alimentatie etc. Daarbij kunnen ze dan zelf bepalen waar ze wanneer verblijven of wonen ze binnen afzienbare tijd op zichzelf of op kamers bijvoorbeeld.
Wat betreft intimiteit kan je aangeven dit deel elders te zoeken en jullie relatie op dit punt te openen. Hij kan jou dit niet meer bieden. En kan zich dan concentreren op zijn behandeling.
Is het een optie om samen te blijven als broer/zus huisgenoten? En wel je eigen vrijheid te hebben.
Ik zou niet jaren afwachten tot hij klaar is met een behandeling als je geen partnerschap meer voelt.
Wat betreft intimiteit kan je aangeven dit deel elders te zoeken en jullie relatie op dit punt te openen. Hij kan jou dit niet meer bieden. En kan zich dan concentreren op zijn behandeling.
Is het een optie om samen te blijven als broer/zus huisgenoten? En wel je eigen vrijheid te hebben.
Ik zou niet jaren afwachten tot hij klaar is met een behandeling als je geen partnerschap meer voelt.
maandag 29 december 2025 om 19:26
Bedankt al voor de reacties!
Even nog toevoeging van het psychische stuk, het betreft een eetstoornis. Hij kan dan ook prima voor de kinderen zorgen en ik verwacht op dat gebied ook geen problemen, eerder gewoon een eerlijke verdeling.
Het is eerder alles daar rondom heen, zijn slechte zelfbeeld en daarmee zelfzorg. Dingen die hij fysiek niet kan waardoor soms wel dingen meer op mij aankomen of we dingen niet kunnen doen/aan moeten passen. Een flink stuk gebrek aan vertrouwen met eigenlijk alles rondom eten.
Ik word bij zijn traject regelmatig betrokken en we bespreken het ook, maar het is wel iets wat hij uiteindelijk zelf zal moeten overwinnen. Omdat eerdere trajecten niet hebben geholpen ben ik nu het vertrouwen zo goed als kwijt dat dit wel gaat helpen.
Even nog toevoeging van het psychische stuk, het betreft een eetstoornis. Hij kan dan ook prima voor de kinderen zorgen en ik verwacht op dat gebied ook geen problemen, eerder gewoon een eerlijke verdeling.
Het is eerder alles daar rondom heen, zijn slechte zelfbeeld en daarmee zelfzorg. Dingen die hij fysiek niet kan waardoor soms wel dingen meer op mij aankomen of we dingen niet kunnen doen/aan moeten passen. Een flink stuk gebrek aan vertrouwen met eigenlijk alles rondom eten.
Ik word bij zijn traject regelmatig betrokken en we bespreken het ook, maar het is wel iets wat hij uiteindelijk zelf zal moeten overwinnen. Omdat eerdere trajecten niet hebben geholpen ben ik nu het vertrouwen zo goed als kwijt dat dit wel gaat helpen.
maandag 29 december 2025 om 19:29
evelien2010 schreef: ↑29-12-2025 18:41Hoe oud zijn de kinderen? Het maakt het inderdaad veel makkelijker als je niet zit met een ouderschapsplan of alimentatie etc. Daarbij kunnen ze dan zelf bepalen waar ze wanneer verblijven of wonen ze binnen afzienbare tijd op zichzelf of op kamers bijvoorbeeld.
Wat betreft intimiteit kan je aangeven dit deel elders te zoeken en jullie relatie op dit punt te openen. Hij kan jou dit niet meer bieden. En kan zich dan concentreren op zijn behandeling.
Is het een optie om samen te blijven als broer/zus huisgenoten? En wel je eigen vrijheid te hebben.
Ik zou niet jaren afwachten tot hij klaar is met een behandeling als je geen partnerschap meer voelt.
De kinderen zijn 6 en 8 dus duurt nog even voor ze volwassen zijn. Broer/zus samen wonen en open relatie lijkt mij niet prettig, zou me daar niet goed bij voelen.
Heb inderdaad het idee dat ik het ‘wachten tot hij beter wordt’ moeilijker vind nu mijn gevoel voor hem bijna weg is.
maandag 29 december 2025 om 19:54
Hij kan dat wel bieden. Ze wil alleen geen intimiteit met hem. Wat een respectloze klap in zijn gezicht om te zeggen: we gaan nog niet scheiden hoor, maar ik verklaar de relatie wel alvast voor geopend, want ik heb ook behoeftes.evelien2010 schreef: ↑29-12-2025 18:41
Wat betreft intimiteit kan je aangeven dit deel elders te zoeken en jullie relatie op dit punt te openen. Hij kan jou dit niet meer bieden. En kan zich dan concentreren op zijn behandeling.
Jeetje....
maandag 29 december 2025 om 19:56
Wil je scheiden van hem of van zijn eetstoornis?Mutsie87 schreef: ↑29-12-2025 19:26Bedankt al voor de reacties!
Even nog toevoeging van het psychische stuk, het betreft een eetstoornis. Hij kan dan ook prima voor de kinderen zorgen en ik verwacht op dat gebied ook geen problemen, eerder gewoon een eerlijke verdeling.
Het is eerder alles daar rondom heen, zijn slechte zelfbeeld en daarmee zelfzorg. Dingen die hij fysiek niet kan waardoor soms wel dingen meer op mij aankomen of we dingen niet kunnen doen/aan moeten passen. Een flink stuk gebrek aan vertrouwen met eigenlijk alles rondom eten.
Ik word bij zijn traject regelmatig betrokken en we bespreken het ook, maar het is wel iets wat hij uiteindelijk zelf zal moeten overwinnen. Omdat eerdere trajecten niet hebben geholpen ben ik nu het vertrouwen zo goed als kwijt dat dit wel gaat helpen.
maandag 29 december 2025 om 20:45
maandag 29 december 2025 om 21:41
Mensen die willen scheiden denken regelmatig dat blijven betekent dat ze voor de ander kiezen en niet voor zichzelf. Maar wat als je dat nou kan omdenken? In je relatie blijven kan ook voor jezelf kiezen zijn. Afhankelijk ook van hoe je dat aanpakt.
Ik heb wel eens onderzoek gelezen waaruit blijkt dat mensen die ongelukkig zijn in hun relatie, het grootste gedeelt van die mensen 5 jaar later wel weer gelukkig was. Omdat ze er iets aan hebben gedaan (zoals relatietherapie), of gewoon omdat omstandigheden veranderen (bv. kinderen worden ouder, andere omgang met de eetstoornis), of gewoon omdat de tijd verder gaat. Dus ook als je bij elkaar blijft, kun je gewoon weer gelukkig zijn.
Het is ook een beeld dat scheiden dat op gaat lossen. Waarschijnlijk zit een deel gewoon in jezelf. Kom je in een volgende relatie in vergelijkbare patronen. En het is gewoon ook zwaar en lastig om met iemand met psychische problematiek te leven. Maar waarschijnlijk zit het ook in bepaalde patronen waarin jullie samen beland zijn en waar je wel uit kunt komen (met hulp).
Ik heb wel eens onderzoek gelezen waaruit blijkt dat mensen die ongelukkig zijn in hun relatie, het grootste gedeelt van die mensen 5 jaar later wel weer gelukkig was. Omdat ze er iets aan hebben gedaan (zoals relatietherapie), of gewoon omdat omstandigheden veranderen (bv. kinderen worden ouder, andere omgang met de eetstoornis), of gewoon omdat de tijd verder gaat. Dus ook als je bij elkaar blijft, kun je gewoon weer gelukkig zijn.
Het is ook een beeld dat scheiden dat op gaat lossen. Waarschijnlijk zit een deel gewoon in jezelf. Kom je in een volgende relatie in vergelijkbare patronen. En het is gewoon ook zwaar en lastig om met iemand met psychische problematiek te leven. Maar waarschijnlijk zit het ook in bepaalde patronen waarin jullie samen beland zijn en waar je wel uit kunt komen (met hulp).
maandag 29 december 2025 om 21:48
Je hebt maar een leven en weet niet wanneer dat voorbij is. Een beetje zonde als je dan willens en wetens in een relatie blijft waarin niemand krijgt wat hij verdient. Ik spreek uit ervaring dat het makkelijker is als alleenstaande ouder dan met een partner waarmee het niet vlot en die vooral als belasting voelt.
Ik heb er ook lang tegenaan gehikt maar toen de knoop eenmaal doorgehakt was, is mijn leven zoveel beter en lichter geworden.
Ik heb er ook lang tegenaan gehikt maar toen de knoop eenmaal doorgehakt was, is mijn leven zoveel beter en lichter geworden.
dinsdag 30 december 2025 om 00:52
Zo lang et geen geestelijke of fysieke mishandeling is zou ik zeker niet uit elkaar gaan maar juist dichter bij elkaar proberen te komen.
Het lang ontbreken van intimiteit kan er ook voor zorgen dat je een beetje immuun wordt voor elkaar. Dat is echt even een stap die je moet maken om dat aan te wakkeren, mits je hier nog voor open staat.
Een scheiding maakt het leven echt niet perse beter. Zeker niet voor je kinderen.
Het stukje voor en tegenspoed beloven we niet meer standaard aan elkaar. Maar hier zo ik denk ik nog wel voor willen vechten. Zeker omdat er eindelijk een diagnose is.
Het lang ontbreken van intimiteit kan er ook voor zorgen dat je een beetje immuun wordt voor elkaar. Dat is echt even een stap die je moet maken om dat aan te wakkeren, mits je hier nog voor open staat.
Een scheiding maakt het leven echt niet perse beter. Zeker niet voor je kinderen.
Het stukje voor en tegenspoed beloven we niet meer standaard aan elkaar. Maar hier zo ik denk ik nog wel voor willen vechten. Zeker omdat er eindelijk een diagnose is.
dinsdag 30 december 2025 om 10:14
Sorry?? Wow, de lat ligt wel in de hel als dat de grens is om wel te mogen scheiden. Echt te sneu.Trien31 schreef: ↑30-12-2025 00:52Zo lang et geen geestelijke of fysieke mishandeling is zou ik zeker niet uit elkaar gaan maar juist dichter bij elkaar proberen te komen.
Het lang ontbreken van intimiteit kan er ook voor zorgen dat je een beetje immuun wordt voor elkaar. Dat is echt even een stap die je moet maken om dat aan te wakkeren, mits je hier nog voor open staat.
Een scheiding maakt het leven echt niet perse beter. Zeker niet voor je kinderen.
Het stukje voor en tegenspoed beloven we niet meer standaard aan elkaar. Maar hier zo ik denk ik nog wel voor willen vechten. Zeker omdat er eindelijk een diagnose is.
Ook vraagt iemand hier of je wilt scheiden van hem of zijn eetstoornis. Maar hoewel hij niet de eetstoornis is, zijn ze wel onlosmakelijk aan elkaar verbonden op dit moment. Je kunt hartstikke gek zijn op het persoon, maar niet kunnen leven met eigenschap/ziekte/karaktertrek X.
Want heel cru gezegd; liefde maakt niet alles goed. Ja, het maakt het leven vaak leuker, maar niet perse makkelijker, laat staan dat het alles issues oplost. Want liefde lost zijn eetstoornis niet op, het zorgt er enkel voor dat je bereidt bent om er voor hem te zijn. Maar ook dat je misschien over je grenzen gaat omdat je druk bent met hem en te weinig kijkt naar wat jij nodig hebt. Oftewel jezelf in brand steken om een ander warm te houden. En ook je kunt oprecht van iemand houden, maar diegene niet meer zien als romantische partner.
To, ik zou een paar gesprekken aangaan met een praktijkondersteuner. Gewoon zodat je je gedachten op een rijtje kunt zetten en tegen iemand aan kan praten die geen belang heeft bij de uitkomst van jouw keuzes. Wat je keuze ook zal zijn, het is een keuze voor nu. Je mag en kan er altijd in de toekomst op terugkomen indien mogelijk.
Het gras ergens anders is niet altijd groener, maar vaak genoeg is het wel makkelijker te onderhouden in je eentje, dan wanneer je rekening moet houden met een ander.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 30 december 2025 om 10:45
Dat klopt, je vindt het een rare vraag zo te lezen?dianaf schreef: ↑30-12-2025 10:14Sorry?? Wow, de lat ligt wel in de hel als dat de grens is om wel te mogen scheiden. Echt te sneu.
Ook vraagt iemand hier of je wilt scheiden van hem of zijn eetstoornis. Maar hoewel hij niet de eetstoornis is, zijn ze wel onlosmakelijk aan elkaar verbonden op dit moment. Je kunt hartstikke gek zijn op het persoon, maar niet kunnen leven met eigenschap/ziekte/karaktertrek X.
Want heel cru gezegd; liefde maakt niet alles goed. Ja, het maakt het leven vaak leuker, maar niet perse makkelijker, laat staan dat het alles issues oplost. Want liefde lost zijn eetstoornis niet op, het zorgt er enkel voor dat je bereidt bent om er voor hem te zijn. Maar ook dat je misschien over je grenzen gaat omdat je druk bent met hem en te weinig kijkt naar wat jij nodig hebt. Oftewel jezelf in brand steken om een ander warm te houden. En ook je kunt oprecht van iemand houden, maar diegene niet meer zien als romantische partner.
To, ik zou een paar gesprekken aangaan met een praktijkondersteuner. Gewoon zodat je je gedachten op een rijtje kunt zetten en tegen iemand aan kan praten die geen belang heeft bij de uitkomst van jouw keuzes. Wat je keuze ook zal zijn, het is een keuze voor nu. Je mag en kan er altijd in de toekomst op terugkomen indien mogelijk.
Het gras ergens anders is niet altijd groener, maar vaak genoeg is het wel makkelijker te onderhouden in je eentje, dan wanneer je rekening moet houden met een ander.
dinsdag 30 december 2025 om 10:51
Ik ben Diana niet, maar ik vroeg me ook af wat je precies bedoelde. Het leest alsof je vindt dat ze niet moet scheiden als het vanwege de eerstoornis is, maar misschien bedoel je iets anders? Zou je het willen uitleggen?
Het is zoals het is
dinsdag 30 december 2025 om 10:56
Zeker
Haar man heeft pas recent een (juiste?) diagnose en zo te lezen ook pas net behandeling, waarvan ze hoopt dat het de juiste is.
Ik heb geen ervaring met eetstoornissen - wel met andere psychische problematiek - dus het kan zijn dat ik erg kort door de bocht ben, maar persoonlijk zou ik aankijken wat de behandeling doet. Met zelf ook de juiste ondersteuning, vandaar mijn vraag of zij psycho-educatie heeft gehad.
dinsdag 30 december 2025 om 11:26
Daar kan ik op inkomen, maar...BrutaImmaculata schreef: ↑30-12-2025 10:56Zeker
Haar man heeft pas recent een (juiste?) diagnose en zo te lezen ook pas net behandeling, waarvan ze hoopt dat het de juiste is.
Ik heb geen ervaring met eetstoornissen - wel met andere psychische problematiek - dus het kan zijn dat ik erg kort door de bocht ben, maar persoonlijk zou ik aankijken wat de behandeling doet. Met zelf ook de juiste ondersteuning, vandaar mijn vraag of zij psycho-educatie heeft gehad.
Er is inderdaad nu een diagnose en hulp. Het proces om tot zo'n diagnose te komen en de juiste behandeling te krijgen, is niet kort. TO zegt ook dat het huwelijk al een paar jaar niet lekker gaat en dat er al langere tijd sprake is van psychische problemen bij haar partner. Dat het ook al een geruime tijd is, dat ze hem niet meer ziet als romantische partner. Ze heeft al jaren twijfels, maar gaat niet weg omdat ze haar partner niet verder wil belasten, naast dat ze blijft voor de kinderen. Dus welke basis is er dan eigenlijk nog? Behalve die van steuner/verzorger?
Zelfs al zou ze enkel willen scheiden om die eetstoornis, dan is dat oké. Maar realistisch gezegd, een eetstoornis is niet vergelijkbaar met een bril nodig hebben. Het is niet enkel een probleem hebben met eten. Daar zijn zoveel andere issues aan gekoppeld, die doorsijpelen in alle vlakken van je leven. Het is geen afgekadert stuk, dat zodra dit opgelost is, alles weer normaal is. Laat staan dat het makkelijk of snel opgelost is.
To, leeft hier al een hele tijd mee en mag best zeggen; ik wil dit niet meer. Dat is haar goed recht.
Vinden dat je pas uit elkaar mag gaan als er sprake is van mishandeling, is echt een toxisch uitspraak. Hoe erg moet die mishandeling zijn voor je weg mag? Moet je geslagen zijn? En dan pas na 2x of pas als hij geen excuses meer aanbiedt? Pas nadat je elke dag verrot wordt gescholden of is 1x hoer genoemd worden genoeg?
Waarom mag je niet gewoon scheiden als je iemand niet meer als romantische partner ziet? Of omdat je liever geen relatie hebt, dan deze relatie? Omdat je er gewoon geen toekomst meer in ziet en wilt stoppen voor de relatie verzuurd?
En hoe je in voor- en tegenspoed vertaald, is persoonlijk. In mijn optiek betekent dat dát je als partners het samen zo goed mogelijk probeert om te gaan met de situatie als deze is en deze probeert te verbeteren indien nodig. Maar niet dat je alles maar moet accepteren en alles maar moet ondergaan. Wat goede partners accepteren ook de situatie als blijkt dat ze niet meer de juiste partner voor elkaar zijn.
En nogmaals, het betekent niet dat je jezelf in brand moet steken om een ander warm te houden.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 30 december 2025 om 11:40
O maar dat heb ik ook nergens geschreven en/of gesuggereerd.dianaf schreef: ↑30-12-2025 11:26Daar kan ik op inkomen, maar...
Er is inderdaad nu een diagnose en hulp. Het proces om tot zo'n diagnose te komen en de juiste behandeling te krijgen, is niet kort. TO zegt ook dat het huwelijk al een paar jaar niet lekker gaat en dat er al langere tijd sprake is van psychische problemen bij haar partner. Dat het ook al een geruime tijd is, dat ze hem niet meer ziet als romantische partner. Ze heeft al jaren twijfels, maar gaat niet weg omdat ze haar partner niet verder wil belasten, naast dat ze blijft voor de kinderen. Dus welke basis is er dan eigenlijk nog? Behalve die van steuner/verzorger?
Zelfs al zou ze enkel willen scheiden om die eetstoornis, dan is dat oké. Maar realistisch gezegd, een eetstoornis is niet vergelijkbaar met een bril nodig hebben. Het is niet enkel een probleem hebben met eten. Daar zijn zoveel andere issues aan gekoppeld, die doorsijpelen in alle vlakken van je leven. Het is geen afgekadert stuk, dat zodra dit opgelost is, alles weer normaal is. Laat staan dat het makkelijk of snel opgelost is.
To, leeft hier al een hele tijd mee en mag best zeggen; ik wil dit niet meer. Dat is haar goed recht.
Vinden dat je pas uit elkaar mag gaan als er sprake is van mishandeling, is echt een toxisch uitspraak. Hoe erg moet die mishandeling zijn voor je weg mag? Moet je geslagen zijn? En dan pas na 2x of pas als hij geen excuses meer aanbiedt? Pas nadat je elke dag verrot wordt gescholden of is 1x hoer genoemd worden genoeg?
Waarom mag je niet gewoon scheiden als je iemand niet meer als romantische partner ziet? Of omdat je liever geen relatie hebt, dan deze relatie? Omdat je er gewoon geen toekomst meer in ziet en wilt stoppen voor de relatie verzuurd?
En hoe je in voor- en tegenspoed vertaald, is persoonlijk. In mijn optiek betekent dat dát je als partners het samen zo goed mogelijk probeert om te gaan met de situatie als deze is en deze probeert te verbeteren indien nodig. Maar niet dat je alles maar moet accepteren en alles maar moet ondergaan. Wat goede partners accepteren ook de situatie als blijkt dat ze niet meer de juiste partner voor elkaar zijn.
En nogmaals, het betekent niet dat je jezelf in brand moet steken om een ander warm te houden.
dinsdag 30 december 2025 om 12:04
Dat klopt. Dat was Trien31.BrutaImmaculata schreef: ↑30-12-2025 11:40O maar dat heb ik ook nergens geschreven en/of gesuggereerd.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
