Lessen uit (beëindigde) relaties

He hallo!

Ik lees sinds kort met de onderwerpen hier mee. Het heeft mij wel geholpen door te zien dat (bijna) iedereen zo'n beetje tegen dezelfde dingen aanloopt, en wat iedereen ervan opgestoken heeft. Het leek mij leuk om in een topic wat lessen met elkaar te delen. Opgedane lessen zijn natuurlijk wel heel persoonlijk, maar toch..



Zelf heb ik net een relatie van een klein half jaar erop zitten. Vooral begin was leuk, de laatste 2/3 paar maanden was meer het begin van het einde. Beloften van zijn kant over dat we gingen samenwonen, allebei gevoel dat we voor het eerst met iemand een toekomst voor ons zagen.

Hij wilde het beëindigen omdat hij na een lange relatie (een half jaar ervoor beëindigd) en bagage nog niet toe was aan een nieuwe relatie. Toen het uitging, was ik nog ergens hoog in de 7de hemel en dat was een harde val. Weg naïeviteit en roze wolk.

Eerst heel veel en hard gehuild totdat de tranen op waren.



Wat heb ik inmiddels geleerd (ook van dit forum)?

- Hij was nog niet toe aan een relatie.. met mij.

- Ik werd vreselijk onzeker van zijn ja/nee/ja/nee dat de kop opstak na een paar maanden (terwijl ik aan het begin juist heel erg zelfverzekerd was). Onzekerheid werkte in alles door, zelfs het werk. In mijn hoofd wist ik allang dat ik het uit moest maken, maar was blind door verliefdheid. Vanaf het moment dat het lukte om realistisch te zijn, en de rook optrok, kon ik weer zien dat een einde voor mij een begin betekende.

- Hij zei heel veel mooie romantische woorden, maar ondernam geen daden die dit waarmaakten. Dit betekent dat zijn gevoel niet voldoende was om echt een relatie met mij te willen.

- Doordat ik op een gegeven moment door zijn getwijfel onzeker werd, raakte ik een dramaqueen wat niet direct aantrekkelijk was en een extra reden om het uit te maken. Als je verandert in een feeks, is dat niet een teken dat hij de liefde van je leven is..

- Het huilen gaat echt over!!! (wie had dat verwacht, nou ja, ik eerst niet). Na een aantal weken denk ik nog wel vaak aan hem, maar meer uit een besef dat een punt erachter het beste is, en dat prent ik mezelf keer op keer in. Heb je het even moeilijk, vraag dan aan je omgeving of ze willen herhalen waarom het ook al weer zo goed is dat het uit is. Beproefd recept.

- Absoluut geen contact meer met elkaar werkte het beste om afstand te scheppen, ik was telkens helemaal gesloopt als ik toch iets had gestuurd, en weer wachtte op een berichtje.

- Als je telkens aan het wachten bent op een teken van leven van hem, zegt dat meer over jou dan over hem. Of je bent te onzeker om aan een relatie te beginnen, of hij is niet voldoende verliefd om echt aandacht aan je te besteden en beter dan dat zal het waarschijnlijk niet worden.

- Kies je voor iemand die jou op zijn prioriteitenlijstje even hoog heeft staan als "batterijen inleveren bij de supermarkt"? Ik niet (meer).

- Opsteker was dat toen ik echt afstand had genomen, ik helemaal tot rust kwam.

- Richt je op jezelf en je eigen geluk, dan volgt de rest vanzelf. En verlies jezelf nooit uit het oog, dan raken de dingen om je heen ook niet uit het zicht. (in de orde van: "mag ik eeeven een teiltje?", maar er zit toch een kern van waarheid in).



Nou ja, dat soort dingen...... . Wie volgt?

Wauw, wat een mooie reacties allemaal! Zo zie je maar dat je dankzij de irritante dingen groeit.



Ik kwam er vandaag achter dat ik vroeger vanuit vriendjes bevestiging nodig had dat ik oké ben (en daarom van de ene naar de andere relatie ging), maar dat ik nu voor het eerst dat veel meer uit mezelf kan halen en daardoor niet een vriendje voor die bevestiging meer nodig heb. Vertrouwen in mezelf niet bij anderen halen, maar uit mezelf halen, trots zijn op wat ik in huis heb.

Komende tijd flink oefenen om inderdaad te leren meer en meer die bevestiging uit mezelf te halen. Ik ben benieuwd hoe ik daarna in een relatie zal staan, waarschijnlijk in dat opzicht veel minder afhankelijk van de andere persoon.