Geld & Recht
alle pijlers
Aangifte doen?
zaterdag 8 augustus 2009 om 06:24
Indien je geen zin hebt om de tekst helemaal te lezen, de kernvraag staat helemaal beneden...
Geschreven 5:50 uur:
Zo rond 5:20 uur ben ik belaagd door een vreemde man toen ik vanaf een vriend (ik weet het laat, mijn schuld) naar huis fietste. Zo rond 5:30 uur ben ik uiteindelijk aangekomen bij mijn huis. Daar ben ik zo snel als ik kon de tuin ingereden en heb ik mijn fiets neergegooid. Toen heb ik zo snel mogelijk de poort dicht gedaan aangezien hij dan zodra hij binnen probeert te komen al inbreekt. Ik sloot de poort met te veel kracht waardoor hij doorschoot. Ik trok hem terug en toen kon ik de knip er op doen.
Ik werd dus belaagd door een man met het volgende signalement: zeer donkerbruin haar met gel erin, licht kalend want het was geen volle bos haar, soort van stekeltjes achterover gekamd, lichte ogen volgens mij (volgens mij blauw) en klein van postuur. Vrij jong, tussen de 20 en 28 jaar schat ik. Hij had een (licht) grijze moderne fiets die nog vrij nieuw was. Hij had een plastic zakje van de Blokker achterop zijn fiets gebonden die knisperde in de wind wat zeer angstaanjagend was. Daardoor wist ik namelijk hoe ver hij ongeveer achter me was.
Ik merkte onderweg naar huis dat er iemand achter me reed. Aangezien ik altijd op mijn hoede ben ’s avonds als ik terug naar huis rijdt merkte ik mijn achtervolger op (door het knisperende Blokker zakje). Meestal probeer ik dat te relativeren en denk ik: ach, het is gewoon iemand die ook naar huis moet fietsen, dit om mijn angst voor vreemde mannen te relativeren dus. Meestal ga ik dan gewoon wat harder fietsen (omdat ik dat kan) en bekijk of de persoon me in het tempo volgt. Ik merkte dat hij mijn tempo volgde en ook harder ging rijden. Vervolgens ben ik nog harder gaan rijden en weer versnelde hij ook op een dermate manier dat het nu echt zeker verdacht was.
Vervolgens stopte ik acuut om te kijken wat mijn belager zou doen. En weer kwam ik erachter dat het een serieuze echte belager was en niet iemand die gewoon toevallig langsreed ofzoiets. De belager stopte namelijk ook acuut. Hij maakte versiergeluiden: smakgeluiden en kusgeluiden en primitieve geluiden die aangaven dat hij me wel zag zitten op een neerbuigende manier.
Vervolgens moest ik hem wel inhalen want mijn belager reed expres extreem langzaam. Ik reed met een boog om hem heen zodat hij me niet van mijn fiets kon trekken. Zolang ik fietste kon hij me niks doen. Ik haalde hem in en versnelde mijn tempo zodanig weer en hij ging me weer volgen. Vervolgens probeerde ik nog harder te fietsen om gewoon van hem af te komen.
Ik was het gewoon zat en herinnerde me dat ik bij een zelfverdedigingscursus van de middelbare school ik had geleerd dat verkrachters enkel op macht belust zijn. Ze genieten er als het ware van dat jij bang bent van hun. Ik remde weer vrij acuut af en reed naast hem. Ik zei: ‘Rot op.’ Met zo vastberaden stem als mogelijk om duidelijk te maken dat zijn poging om macht over mij te hebben zou gaan mislukken en dat ik van me af zou bijten als hij ook maar een vinger naar me uitstak. Toen zei hij ‘Waarom?’ En toen zei ik: ‘Omdat je me lastig valt.’ met een ijzige stem. Dit omdat het zo voor hem misschien bewust en duidelijk word. En terwijl ik dat zei probeerde ik hem zo boos en angstloos mogelijk aan te kijken als maar mogelijk. Vervolgens zei de sukkel niks meer.
Ik ging weer harder fietsen en mijn belager volgde mij weer(!!!: terwijl het nu toch wel duidelijk moest zijn als het gewoon een toevallige voorbijganger was die per ongeluk mij angst wilde aanjagen). Ik probeerde zo hard mogelijk te fietsen. Ik benaderde het punt waarop ik af kon slaan van de lange autoweg richting mijn huis (eindelijk). Ik ging acuut naar rechts (richting mijn huis) en merkte dat mijn belager dat niet verwacht had. Hij reed gewoon even door op de lange verlaten autoweg. Ik dacht dat hij de moed nu wel zou opgeven en zich gewoon weer met zijn eigen leven zou bemoeien. Maar nee, hij hield vol hoor.
Wel minder vastberaden als daarvoor leek het wel. Ik wist deze weg op mijn duimpje en er zaten moeilijke punten in. Ik probeerde de rest van de route zo snel mogelijk af te leggen en kon nog steeds niet geloven dat hij me nog volgde. Ik was inmiddels wat meer relaxed maar ik keek weer achterom en zag dat hij me volgde, deze keer wel met wat meer afstand. Het leek wel een kat en muis-spel. Vervolgens keek ik niet meer om en racede zo snel mogelijk naar mijn huis waar ik gelukkig de poort kon sluiten en af was van die engerd.
Ik ga morgen aangifte doen en er is niemand die mij daarin gaat tegenhouden. Ook al heeft hij niks gedaan, ik wil voorkomen dat hij mogelijk iemand wel iets aandoet en als hij wel in de toekomst een delict pleegt hoop ik dat mijn signalement kan helpen bij de opsporing van die zieke geest die ervan houd om vrouwen de angst op het lijf te jagen.
Nu ga ik slapen….
Ongeacht wat jullie vinden wil ik gewoon melding doen van het hele verhaal, voor de zekerheid en voor mijn eigen gevoel van veiligheid.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie, zouden jullie naar de politie gaan?
Geschreven 5:50 uur:
Zo rond 5:20 uur ben ik belaagd door een vreemde man toen ik vanaf een vriend (ik weet het laat, mijn schuld) naar huis fietste. Zo rond 5:30 uur ben ik uiteindelijk aangekomen bij mijn huis. Daar ben ik zo snel als ik kon de tuin ingereden en heb ik mijn fiets neergegooid. Toen heb ik zo snel mogelijk de poort dicht gedaan aangezien hij dan zodra hij binnen probeert te komen al inbreekt. Ik sloot de poort met te veel kracht waardoor hij doorschoot. Ik trok hem terug en toen kon ik de knip er op doen.
Ik werd dus belaagd door een man met het volgende signalement: zeer donkerbruin haar met gel erin, licht kalend want het was geen volle bos haar, soort van stekeltjes achterover gekamd, lichte ogen volgens mij (volgens mij blauw) en klein van postuur. Vrij jong, tussen de 20 en 28 jaar schat ik. Hij had een (licht) grijze moderne fiets die nog vrij nieuw was. Hij had een plastic zakje van de Blokker achterop zijn fiets gebonden die knisperde in de wind wat zeer angstaanjagend was. Daardoor wist ik namelijk hoe ver hij ongeveer achter me was.
Ik merkte onderweg naar huis dat er iemand achter me reed. Aangezien ik altijd op mijn hoede ben ’s avonds als ik terug naar huis rijdt merkte ik mijn achtervolger op (door het knisperende Blokker zakje). Meestal probeer ik dat te relativeren en denk ik: ach, het is gewoon iemand die ook naar huis moet fietsen, dit om mijn angst voor vreemde mannen te relativeren dus. Meestal ga ik dan gewoon wat harder fietsen (omdat ik dat kan) en bekijk of de persoon me in het tempo volgt. Ik merkte dat hij mijn tempo volgde en ook harder ging rijden. Vervolgens ben ik nog harder gaan rijden en weer versnelde hij ook op een dermate manier dat het nu echt zeker verdacht was.
Vervolgens stopte ik acuut om te kijken wat mijn belager zou doen. En weer kwam ik erachter dat het een serieuze echte belager was en niet iemand die gewoon toevallig langsreed ofzoiets. De belager stopte namelijk ook acuut. Hij maakte versiergeluiden: smakgeluiden en kusgeluiden en primitieve geluiden die aangaven dat hij me wel zag zitten op een neerbuigende manier.
Vervolgens moest ik hem wel inhalen want mijn belager reed expres extreem langzaam. Ik reed met een boog om hem heen zodat hij me niet van mijn fiets kon trekken. Zolang ik fietste kon hij me niks doen. Ik haalde hem in en versnelde mijn tempo zodanig weer en hij ging me weer volgen. Vervolgens probeerde ik nog harder te fietsen om gewoon van hem af te komen.
Ik was het gewoon zat en herinnerde me dat ik bij een zelfverdedigingscursus van de middelbare school ik had geleerd dat verkrachters enkel op macht belust zijn. Ze genieten er als het ware van dat jij bang bent van hun. Ik remde weer vrij acuut af en reed naast hem. Ik zei: ‘Rot op.’ Met zo vastberaden stem als mogelijk om duidelijk te maken dat zijn poging om macht over mij te hebben zou gaan mislukken en dat ik van me af zou bijten als hij ook maar een vinger naar me uitstak. Toen zei hij ‘Waarom?’ En toen zei ik: ‘Omdat je me lastig valt.’ met een ijzige stem. Dit omdat het zo voor hem misschien bewust en duidelijk word. En terwijl ik dat zei probeerde ik hem zo boos en angstloos mogelijk aan te kijken als maar mogelijk. Vervolgens zei de sukkel niks meer.
Ik ging weer harder fietsen en mijn belager volgde mij weer(!!!: terwijl het nu toch wel duidelijk moest zijn als het gewoon een toevallige voorbijganger was die per ongeluk mij angst wilde aanjagen). Ik probeerde zo hard mogelijk te fietsen. Ik benaderde het punt waarop ik af kon slaan van de lange autoweg richting mijn huis (eindelijk). Ik ging acuut naar rechts (richting mijn huis) en merkte dat mijn belager dat niet verwacht had. Hij reed gewoon even door op de lange verlaten autoweg. Ik dacht dat hij de moed nu wel zou opgeven en zich gewoon weer met zijn eigen leven zou bemoeien. Maar nee, hij hield vol hoor.
Wel minder vastberaden als daarvoor leek het wel. Ik wist deze weg op mijn duimpje en er zaten moeilijke punten in. Ik probeerde de rest van de route zo snel mogelijk af te leggen en kon nog steeds niet geloven dat hij me nog volgde. Ik was inmiddels wat meer relaxed maar ik keek weer achterom en zag dat hij me volgde, deze keer wel met wat meer afstand. Het leek wel een kat en muis-spel. Vervolgens keek ik niet meer om en racede zo snel mogelijk naar mijn huis waar ik gelukkig de poort kon sluiten en af was van die engerd.
Ik ga morgen aangifte doen en er is niemand die mij daarin gaat tegenhouden. Ook al heeft hij niks gedaan, ik wil voorkomen dat hij mogelijk iemand wel iets aandoet en als hij wel in de toekomst een delict pleegt hoop ik dat mijn signalement kan helpen bij de opsporing van die zieke geest die ervan houd om vrouwen de angst op het lijf te jagen.
Nu ga ik slapen….
Ongeacht wat jullie vinden wil ik gewoon melding doen van het hele verhaal, voor de zekerheid en voor mijn eigen gevoel van veiligheid.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie, zouden jullie naar de politie gaan?
zaterdag 8 augustus 2009 om 18:08
" Meer dan de helft van de aanhoudingen op heterdaad gebeurt na een melding van een burger! Het is dus heel zinvol om melding te doen als u getuige bent van een misdrijf of als u een verdachte situatie ziet. U kunt aan de balie van een politiebureau een melding doen, of telefonisch via 0900 - 8844. Wij registreren dan wat u vertelt over een persoon of situatie en beoordelen of wij hierop actie kunnen ondernemen."
zaterdag 8 augustus 2009 om 19:58
Nouja, het was toch een verdachte situatie? Als er nou nog een paar vrouwen een melding doen kunnen ze misschien een extra surveillancerondje doen.
Vroeger, toen ik 15 was, kwam ik een keer met een vriendin al fietsend een potloodventer tegen. Kerel stond net na een viaductje met zijn broek op zijn enkels. Bij mij thuis tegen mijn moeder gezegd en die zei, ga maar naar het bureau. Wij naar het lokale politiebureau en daar zei de agent: Oh, maar het was in een andere plaats? Dan moet je naar het bureau in die plaats. Wij zeiden nog: u kunt het toch noteren en doorfaxen/mailen naar het andere bureau maar dat kon niet. Dat is toch ouderwets? Je laat 2 meiden van 15 toch niet een half uur fietsen om melding te doen?
Vroeger, toen ik 15 was, kwam ik een keer met een vriendin al fietsend een potloodventer tegen. Kerel stond net na een viaductje met zijn broek op zijn enkels. Bij mij thuis tegen mijn moeder gezegd en die zei, ga maar naar het bureau. Wij naar het lokale politiebureau en daar zei de agent: Oh, maar het was in een andere plaats? Dan moet je naar het bureau in die plaats. Wij zeiden nog: u kunt het toch noteren en doorfaxen/mailen naar het andere bureau maar dat kon niet. Dat is toch ouderwets? Je laat 2 meiden van 15 toch niet een half uur fietsen om melding te doen?
zaterdag 8 augustus 2009 om 21:02
zondag 9 augustus 2009 om 19:54
Maar zoals jij omschrijft in je eerste alinea, zo was dat stukje tekst natuurlijk niet bedoeld. Dat is m.i. bedoeld van; iemand ziet een ander zich verdacht gedragen rond een woning, politie neemt een kijkje en betrapt 'm tijdens inbreken. Maakt verder ook niet uit!
In principe ben ik wel bekend met e.e.a., 't is namelijk zo'n beetje m'n werk.
In principe ben ik wel bekend met e.e.a., 't is namelijk zo'n beetje m'n werk.
